Pieją kury, pieją, a nam brak koguta!

– Czci­god­ny Ty­be­riu­szu, czy je­steś pe­wien, że wszyst­ko zo­sta­ło przy­go­to­wa­ne?

– Nie mam co do tego naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści. – Pul­lu­la­rius rzym­ski mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo, wska­zu­jąc wo­dzo­wi armii sto­ją­ce klat­ki pełne kur.

– Mnie­mam, że sam ro­zu­miesz wagę dzi­siej­szych wróżb, które masz prze­pro­wa­dzić… – go­rącz­ko­wał się do­wód­ca le­gio­nów.

– Szla­chet­ny Marku Ber­du­sie, je­stem pul­lu­la­riu­sem od dzie­się­cio­le­ci i wró­że­nie z za­cho­wa­nia ptac­twa to dla mnie pest­ka!

– Lecz ważne, aby bitwa ju­trzej­sza ro­ze­gra­ła się i aby ce­sarz Go­li­wen Ser­tu­liusz nie po­wró­cił z niej żywy. – Marek zni­żył głos pra­wie do szep­tu.

– Pa­mię­tam nasze usta­le­nia, ptaki są od­po­wied­nio przy­go­to­wa­ne!

– Lecz, czy także od­po­wied­nio wy­gło­dzo­ne?

– Ina­czej być nie może, szla­chet­ny panie.

– Do­sko­na­le! – Za­do­wo­lo­ny do­wód­ca za­tarł ręce i od­da­lił się.

Po kilku mi­nu­tach ocze­ki­wa­nia po­ja­wił się wład­ca Im­pe­rium w asy­ście swo­jej stra­ży.

Zło­żyw­szy na­leż­ne ukło­ny, wróż­bi­ta Ty­be­riusz przy­stą­pił do pracy.

Naj­pierw rzu­cił za­ma­szy­stym ru­chem pra­wej dłoni na śro­dek jasnobeżowego placu garść zia­ren zło­ci­stych i wy­pu­ścił kury z pierw­szej klat­ki. Ptac­two, zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi pul­lu­la­riu­sa, po­pę­dzi­ło ku je­dze­niu, jak osza­la­łe, bły­ska­wicz­nie po­chła­nia­jąc wszyst­ko.

– Zna­ko­mi­cie – skwi­to­wał ce­sarz. – Bo­go­wie są nam przy­chyl­ni. A zatem jutro wy­ru­sza­my zbroj­nie prze­ciw bar­ba­rzyń­com!

Na­stęp­nie prze­szli nieco dalej i pul­lu­la­rius rzu­cił lewą ręką na są­sied­ni, zielonkawy plac ziar­no brą­zo­we, po czym wy­pu­ścił ptaki z dru­giej klat­ki. Te także jadły chęt­nie i szyb­ko. Rozbiegały się, to znowu powracały, tworząc gromadę. 

– Zna­czy się, bo­go­wie ześlą nam wik­to­rię szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­my! Pla­no­wa­ną bitwę z pew­no­ścią wy­gra­my! – Za­do­wo­lo­ny mo­nar­cha kiwał głową, spo­glą­da­jąc na dzio­bią­ce kury.

Wróż­bi­ta prze­pro­wa­dzał jesz­cze kil­ka­krot­nie po­dob­ne alek­trio­man­cje z za­cho­wa­nia kur, aby nie­uf­ny wład­ca zy­skał na­resz­cie stu­pro­cen­to­wą pew­ność. Kla­tek z za­pa­so­wym ptac­twem szyb­ko uby­wa­ło.

Wresz­cie przy­szła pora na plac ostat­ni, na któ­rym wid­nia­ły dwa okrę­gi z wy­pi­sa­ny­mi li­te­ra­mi.

A cóż to za wróż­by? – po­my­ślał str­wo­żo­ny Marek Ber­dus, spo­glą­da­jąc z boku.

– Rzek­nij mi zatem, Ty­be­riu­szu, kto prze­ciw mnie knuje podle, spi­ski zdra­dziec­kie czy­niąc i jak naj­szyb­sze­go końca mego pra­gnąc! – roz­ka­zał wład­ca.

Wróż­bi­ta po­kło­nił się z sza­cun­kiem, zaś przy­pa­tru­ją­cy się do­wód­ca le­gio­nów wy­trzesz­czył oczy z prze­stra­chu, z tru­dem prze­ły­ka­jąc ślinę przez ści­śnię­te gar­dło.

Ce­le­bru­jąc cały pro­ces Ty­be­riusz kładł na każ­dej z wy­pi­sa­nych liter jedno ziar­no. Wy­pusz­cza­jąc bia­łe­go ko­gu­ta i przy­glą­da­jąc się jego bły­ska­wicz­ne­mu pa­ła­szo­wa­niu karmy, wska­zał li­te­ry, które ptak wy­brał jako pierw­sze przy zja­da­nych ziar­nach. Potem czyn­ność po­wtó­rzył w dru­gim okrę­gu, wy­pusz­cza­jąc czar­ne­go ko­gu­ta. Wynik był ten sam.

– M-A-R-E-K – od­czy­tał spo­koj­nie pul­lu­la­rius.

– Czy mam ro­zu­mieć, że moim głów­nym wro­giem jest… naj­bar­dziej za­ufa­ny wódz, Marek? – Zdu­mio­ny Go­li­wen Ser­tu­liusz po­wiódł wzro­kiem po zgro­ma­dzo­nych.

Sto­ją­cy obok do­wód­ca zbladł i rzu­cił wróż­bi­cie nie­na­wist­ne spoj­rze­nie.

Stra­że aresz­to­wa­ły go i wy­pro­wa­dzi­ły z placu celem na­tych­mia­sto­we­go stra­ce­nia.

– Od­szu­kać też wszyst­kich Mar­ków w se­na­cie, wśród służ­by i mych przy­ja­ciół, po czym zgła­dzić. Tak dla pew­no­ści! – roz­ka­zał swemu do­rad­cy ce­sarz, a na­stęp­nie zwró­cił się do wróż­bi­ty:

– Dzię­ku­ję ci, czci­god­ny pul­lu­la­riu­sie Ty­be­riu­szu. Oca­li­łeś moje życie i cały Rzym przed tym zdraj­cą!

Wróż­bi­ta skło­nił się nisko i przy­jął so­wi­tą za­pła­tę od hoj­ne­go Go­li­we­na Ser­tu­liu­sza, który szyb­ko od­szedł.

Nagle nie­opo­dal wyj­ścia roz­le­gły się prze­ra­ża­ją­ce wrza­ski. Ty­be­riusz pod­szedł tam pręd­ko i uj­rzał le­żą­cych we krwi gwar­dzi­stów ce­sar­skich, sa­me­go wład­cę oraz wodza le­gio­nów. Tłum ga­piów zbie­rał się nad nimi, roz­pra­wia­jąc z en­tu­zja­zmem o tym, co za­szło.

– Panie, sła­wet­ny wódz Marek Ber­dus uczy­nił nagły zwrot ciała, po czym się­gnął do pasa i ugo­dził znie­nac­ka ukry­ty­mi mie­cza­mi obu pro­wa­dzą­cych go straż­ni­ków! Gdy ci padli, rzu­cił się na ce­za­ra, wbi­ja­jąc mu jedno ostrze w gar­dło! Wi­dząc to, za­sko­czo­ny do­rad­ca mo­nar­chy zra­nił mor­der­cę śmier­tel­nie szty­le­tem. Tenże wódz na­to­miast, przed sko­na­niem, zdo­łał jesz­cze pchnąć sil­nie ku se­na­to­ro­wi wy­do­by­tą ze swego serca, okrwa­wio­ną broń. Krót­ko zatem mó­wiąc, w tak zni­ko­mym cza­sie po­za­bi­ja­li się wszy­scy! – re­la­cjo­no­wał pod­eks­cy­to­wa­ny sługa Ty­be­riu­sza, mło­dzie­niec imie­niem Ada­nem.

Wróż­bi­ta po­trzą­snął głową z nie­za­do­wo­le­niem, szep­cząc do sie­bie:

– Prze­nig­dy nie zro­zu­miem śmier­tel­ni­ków, ani też po­bu­dek nimi kie­ru­ją­cych!

Do mło­dzień­ca na­to­miast gło­śno po­wie­dział:

– Do­brze, że uczy­ni­li to cho­ciaż przed wej­ściem, a nie we­wnątrz placu wró­żeb­ne­go, lecz i tak póź­niej sprzą­tać trze­ba bę­dzie. Na razie jed­nak waż­niej­sze spra­wy zaj­mu­ją me myśli.

Się­gnął do po­kaź­ne­go miesz­ka, za­wie­szo­ne­go obok pasa.

– Masz tu kilka se­ster­ców – in­stru­ował po­moc­ni­ka, po­da­jąc mu wy­do­by­te mo­ne­ty – udaj się z nimi czym prę­dzej na targ do na­sze­go zna­jo­me­go kupca i zakup dzie­sięć kla­tek z ku­ra­mi. Tylko przy­każ mu, tak na wszel­ki wy­pa­dek, bo po­wi­nien pa­mię­tać, że mają być co naj­mniej od kilku dni nie kar­mio­ne. Za­bierz wóz, by po­mie­ścić je wszyst­kie!

– Panie, nie poj­mu­ję. – Mło­kos po­pa­trzył zdu­mio­ny na pie­nią­dze. – Prze­cież mamy kury!

– Ow­szem, ale za mało.

– Dwa­dzie­ścia kla­tek to za mało? W każ­dej mie­ści się…

– Mamy wiele kur, to praw­da – prze­rwał mu znie­cier­pli­wio­ny pul­lu­la­rius – lecz wszyst­kie one zo­sta­ły już wy­ko­rzy­sta­ne. Ten ce­sarz był zbyt nie­uf­ny, na­ka­zał zatem po­wta­rzać wie­lo­krot­nie ry­tu­ały. Choć w sumie, nie wiem, po co, skoro prze­cież i tak teraz nie żyje i o żad­nej wy­pra­wie zbroj­nej mowy być nie może! – dodał roz­złosz­czo­ny.

– Wy­ko­rzy­sta­ne? Cóż to zna­czy, panie?

– Zna­czy to mniej wię­cej tyle, że czeka nas dzi­siaj jesz­cze sporo od­pra­wia­nia alek­trio­man­cji, a kur już do nich nie mamy.

– Nie mamy? Jakże to, szla­chet­ny Ty­be­riu­szu? – Ada­nem wska­zał na prze­zna­czo­ne do wróżb, rozległe place z po­kaź­ną ilo­ścią spa­ce­ru­ją­ce­go dro­biu. – A co z nimi? Czy te mamy po­za­bi­jać?

– W żad­nym wy­pad­ku! Wszyst­kie kury są nam po­trzeb­ne. Po za­ku­pie­niu i przy­wie­zie­niu no­wych, wy­głod­nia­łych, owe wy­pusz­czo­ne i na­je­dzo­ne zła­piesz i na po­wrót wsa­dzisz do kla­tek, lecz wcze­śniej klat­ki te od­po­wied­nio ozna­czysz!

– Co? Nic nie ro­zu­miem…

– I dla­te­go wła­śnie ja je­stem pul­lu­la­riu­sem, a ty je­dy­nie moim sługą – od­parł spo­koj­nie Ty­be­riusz i dło­nią wska­zał mu kie­ru­nek tar­go­wi­ska.

Ada­nem od­biegł, za­bie­ra­jąc po dro­dze wóz.

Pul­lu­la­rius od­szedł zmę­czo­ny do domu, aby nieco od­po­cząć, nim przy­bę­dą nowi chęt­ni i za­czną się ko­lej­ne wróż­by.

Gdy za­mknął drzwi i za­sło­nił okna, prze­mie­nił się w po­stać brzu­cha­te­go boga Ba­chu­sa. Z dru­gie­go po­miesz­cze­nia wy­szła uro­kli­wa nie­wia­sta, Me­na­da, która po­da­ła mu wy­peł­nio­ny po brze­gi kie­lich. Potem za­czę­ła ca­ło­wać głowę i ma­so­wać skro­nie boga.

– Ten twój brat, Ada­nem, to cio­łek, ja­kich mało! – rzu­cił nieco zde­ner­wo­wa­ny, po czym z lu­bo­ścią do­tknął usta­mi pu­cha­ru.

– Ta­kie­go chcia­łeś… – mó­wi­ła z uśmie­chem, ca­łu­jąc go na­mięt­nie. – Nie­zbyt roz­gar­nię­te­go, aby ni­cze­go nie pojął. I aby nie szu­kał swego pana, praw­dzi­we­go pul­lu­la­riu­sa Ty­be­riu­sza.

– Rzu­cił­bym dawno tę ro­bo­tę, ale smak wina w Wiecz­nym Mie­ście re­kom­pen­su­je mi wszel­kie nie­do­god­no­ści. Za ów wy­bor­ny tru­nek mogę być wróż­bi­tą nawet do końca świa­ta! – Ba­chus ro­ze­śmiał się i objął czule ko­chan­kę.

– A co zro­bi­my z praw­dzi­wym Ty­be­riu­szem?

– Może bie­da­ka w coś za­mie­ni­my? – za­py­tał i uśmiech­nął się chy­trze.

– Masz jakiś po­mysł, naj­droż­szy?

– Hm. Ow­szem. Bra­ku­je nam… nie­wy­ko­rzy­sta­ne­go ko­gu­ta!

– Nie­wy­ko­rzy­sta­ne­go? Czyń więc swoją po­win­ność, uko­cha­ny – rze­kła, za­wie­sza­jąc ręce na szyi Ba­chu­sa – co­kol­wiek to zna­czy…