Żaba III: Tombraider

Z prze­rwa­ne­go snu pa­mię­ta­łem tylko walkę z ol­brzy­mem, który mnie zmiażdżyć owło­sio­ną stopą. De­spe­rac­ko pró­bo­wa­łem uwol­nić się od cię­żaru zgnia­ta­ją­cego pierś.

Usły­sza­łem wes­tchnię­cie i otwo­rzy­łem oczy. Roz­czo­chra­ne włosy, ła­sko­czą­ce w nos, nie na­le­ża­ły wcale do mon­strum ze snu, tylko do Irtil. Ko­bie­ta prze­ło­ży­ła głowę na moje ramię, szu­ka­jąc wy­god­niej­szej po­zy­cji. Od­gar­ną­łem włosy z jej po­licz­ka. Spoj­rza­łem na oświe­tlo­ną księ­ży­cem twarz, ła­god­ną i może nawet roz­ma­rzo­ną. Bałem się, że kiedy tylko otwo­rzy oczy, jej rysy zmąci nie­po­kój.

Kiedy przed kil­ko­ma mie­sią­ca­mi przedar­łem się przez ośnie­żo­ne góry i tra­fi­łem do wio­ski, w któ­rej miesz­ka­ła Irtil, byłem ranny w każ­dym zna­cze­niu tego słowa. Nie chcia­łem dłu­żej wy­ko­ny­wać roz­ka­zów ata­ko­wania ro­da­ków, pod­czas gdy do Sta­re­go Pań­stwa wkra­cza­ła armia Te­we­nu. Księ­stwo Gocen, choć oku­po­wa­ne, wy­da­wa­ło się spo­koj­nym miej­scem, gdzie można prze­cze­kać wo­jen­ną za­wie­ru­chę.

Irtil nie była opie­kuń­cza, nie wy­cie­ra­ła potu z czoła ani nie opa­try­wa­ła ran. Dzie­li­ła się tym, co miała. Przy­cho­dzi­ła wie­dzio­na cie­ka­wo­ścią, nie współ­czu­ciem. Kiedy przy ko­lej­nej wi­zy­cie usia­dła z dru­giej stro­ny pa­le­ni­ska, za­czę­li­śmy roz­ma­wiać jak dwój­ka przy­ja­ciół, któ­rzy nie wi­dzie­li się od dzie­ciń­stwa. Po­tra­fi­ła w jed­nej chwi­li przejść od za­chwy­tu do furii, ale wła­śnie w tym zna­la­złem uko­je­nie. Nie znała in­tryg ani za­kła­ma­nia.

Teraz, za­miast wieść spo­koj­ne życie w go­spo­dar­stwie ro­dzi­ców, stała się po­szu­ki­wa­nym zbie­giem, po­dob­nie jak jej brat i wuj. Od ty­go­dnia ukry­wa­li­śmy się w pa­ster­skiej cha­cie. Co mnie pod­ku­si­ło, żeby na­paść na te­weń­ski trans­port?

W oświe­tlo­nym księ­ży­cem oknie za­ko­ły­sa­ła się pa­ję­czy­na, po­kry­ta kro­pel­ka­mi rosy. Dłu­go­no­gi pająk wbiegł na sieć. Przez chwi­lę sie­dział na środ­ku, jakby cze­kał na zdo­bycz, ale potem po­wę­dro­wał po sko­sie w dół ku ob­wo­do­wi pa­ję­czy­ny, snu­jąc nową nić. Była znacz­nie grub­sza od resz­ty sieci i miała złoty po­łysk. Na skra­ju pa­ję­czy­ny zwie­rzę za­krę­ci­ło i utka­ło po­zio­mą linię. Kiedy znów za­wró­ci­ło ku środ­ko­wi, wy­da­wa­ło się, że za­mie­rza utwo­rzyć trój­kąt. Wierz­cho­łek fi­gu­ry był jed­nak po­strzę­pio­ny ni­czym zę­ba­ty szczyt wul­ka­nu. Zwie­rzę prze­bie­gło na śro­dek pod­sta­wy. Tam uplotło wy­peł­nio­ny złotą przę­dzą pro­sto­kąt, a na­stęp­nie zwień­czy­ło go pół­ko­lem.

To nie mógł być przy­pad­ko­wy wzór. Czyż­by bo­gi­ni, którą kie­dyś ura­to­wa­li­śmy z ma­gicz­nej pu­łap­ki, wresz­cie sobie o nas przy­po­mnia­ła?

Pająk za­czął tkać ko­lej­ny symbol. Był zbyt mały, bym z tej odległości mógł dostrzec wszystkie szczegóły. Ostroż­nie prze­ło­ży­łem głowę Irtil na worek wy­pcha­ny sia­nem. Wsta­łem z po­sła­nia i ru­szy­łem w stro­nę okna.

Brzęk­nę­ła miska, zostawiona na klepisku. Ortek ze­rwał się na równe nogi i z impetem wyrżnął głową w powałę. Wy­rwa­na z sufitu deska od­bi­ła się od pod­ło­gi i za­tań­czy­ła na jed­nym z koń­ców, wa­ha­jąc się to w prawo, to w lewo. Pył, osy­pu­ją­cy się z wy­je­dzo­nych przez kor­ni­ki otwo­rów, spadł wprost na głowę śpią­ce­go Behta, który po­tęż­nie kich­nął. Po­dmuch na­ru­szył nie­trwa­łą rów­no­wa­gę przed­mio­tu. Ze­rwa­łem się, by zła­pać deskę, ale było już za późno. Jej ko­niec wpadł pro­sto w pa­ję­czą sieć.

– Nie! Dla­cze­go?!

Pod­nio­słem deskę i ze zgro­zą pa­trzy­łem na drga­ją­ce w kon­wul­sjach nóżki pa­ją­ka.

– Co? Co się stało? – spy­tał Beht. Ortek ziew­nął, ma­ca­jąc się po gło­wie. Z ze­wnątrz do­bie­gło gniew­ne mruk­nię­cie niedź­wie­dzia, który spał przed chatą. Tylko Irtil wes­tchnę­ła słod­ko i prze­wró­ci­ła się na drugi bok.

– To był znak, znak od bogów! – Wska­za­łem roz­sma­ro­wa­ne po ścia­nie szcząt­ki pa­ję­czy­ny, które w ni­czym nie przy­po­mi­na­ły zło­te­go wzoru.

– Znów te kosz­ma­ry, Edan? – Beht po­ki­wał głową. – Znam jed­ne­go sza­ma­na, po­mo­że ci! Dobry jest, a jego grzy­by jesz­cze lep­sze… Jak za młodu tam za­sze­dłem, trzy dni potem bie­ga­łem z wil­ka­mi, na­gu­teń­ki… Jedna wil­czy­ca takie mięk­kie fu­ter­ko miała… – roz­ma­rzył się.

– Nie ob­cho­dzi mnie wil­czy­ca! To wska­zów­ka, pierw­sza od wielu dni! Któ­ryś z bogów wcie­lił się w pa­ją­ka, a wy go zgnie­tli­ście!

Do­pie­ro po wy­po­wie­dze­niu słów, przed ocza­mi po­ja­wi­ły mi się ob­ra­zy moż­li­wych kon­se­kwen­cji. W więk­szo­ści z nich nasz los był o wiele gor­szy od tego, co spo­tka­ło pa­ją­ka.

Ortek pod­szedł do mnie, spoj­rzał na ko­na­ją­ce zwie­rząt­ko, po­ki­wał głową i po­ło­żył wiel­ką dłoń na ra­mie­niu.

– Ja też stra­ci­łem żabkę! – Po jego po­licz­ku spły­nę­ła łza.

– Utkał z nici kształt góry, znam ją! W Sta­rym Pań­stwie mówią na nią Lo­do­wa Gar­dziel, a pa­ste­rze z Al­ta­da­ren zwą ją Górą Cieni.

– A in­nych nazw nie mają? – ode­zwał się Beht. – Ta­kich, co by mi się włos na gło­wie nie jeżył? Bo jak się za dużo jeży, to wy­pa­da, a łysy nie chcę wra­cać.

– Wi­dzia­łem sym­bol tu­ne­lu. To gro­bow­ce, wy­ku­te w ścia­nach ja­ski­ni się­ga­ją­cej do wnę­trza góry. Pa­ste­rze cho­wa­ją tam głowy swo­ich rodów…

– Że je od­ci­na­ją wcze­śniej? – ton głosu Behta zdra­dzał za­nie­po­ko­je­nie.

– Nie, nie o to cho­dzi… Całe ciała. Naj­waż­niej­szych z rodu.

– Bo to do­brze nie brzmi, włosy jesz­cze prze­bo­le­ję, ale głowę… I co to wszyst­ko ma wspól­ne­go z nami?

– Kiedy go zgnie­tli­ście, pająk tkał wła­śnie godło rodu króla Je­sen­da­la…

– Który nie żyje, w Sta­rym Pań­stwie żrą się o tron, i wła­śnie na­je­chał ich Tewen! – do­koń­czył za mnie Beht.

– Z grub­sza tak jest.

– A czy Je­sen­da­la nie zgła­dzi­ła księż­na Elen­ti, z ludu Al­ta­da­ren? Która też już nie żyje, praw­da?

– W za­sa­dzie tak.

– Zatem al­ta­da­reń­czy­cy mają po­wo­dy, by nie pałać mi­ło­ścią do Sta­re­go Pań­stwa. A skąd ty po­cho­dzisz, Edan?

– Ze Sta­re­go Pań­stwa… – przy­zna­łem, nieco zi­ry­to­wa­ny. Przez te py­ta­nia zdą­ży­łem za­po­mnieć, co mia­łem po­wie­dzieć. – Skąd tak się znasz na po­li­ty­ce, Beht?

– Bo jak czło­wiek całe dnie zie­mię orze, to ma czas na my­śle­nie o tym, co za­sły­szał, nie? Coś mi się zdaje, że zaraz po­wiesz, dla­cze­go mamy tam iść – kon­ty­nu­ował Beht. – Ale co tylko gębę otwo­rzysz, to trup się po­ja­wia. Nie po­wiem, że mi tu do­brze, ale przy­naj­mniej je­stem żywy. Jak widzę młot i ko­wa­dło, to nie pakuję tam pa­lu­chów.

– Daj wresz­cie skoń­czyć! W Lo­do­wej Gar­dzie­li po­grze­ba­na jest kró­lo­wa Efe­nel, babka Je­sen­da­la.

– A nie mó­wi­łem, że bę­dzie trup? – pod­su­mo­wał Beht z sa­tys­fak­cją w gło­sie. Roz­czo­chra­na Irtil usia­dła na po­sła­niu, mru­ga­jąc za­spa­ny­mi ocza­mi.

– Tylko coś mi się nie zga­dza. – Beht po­krę­cił głową. – Jakim cudem jest po­cho­wa­na w gó­rach, a nie w sto­li­cy?

– Kie­dyś Stare Pań­stwo i pa­ste­rze żyli w po­ko­ju. Efe­nel wy­bra­ła to miej­sce, bo lód za­cho­wu­je zwło­ki w nie­na­ru­szo­nym sta­nie. Miała ob­se­sję nie­śmier­tel­no­ści. Do­ży­ła dzie­więć­dzie­się­ciu sze­ściu lat. Kiedy zmar­ła, nadal była uwa­ża­na za pięk­ność. Jesz­cze za życia za­pła­ci­ła Ra­dzie Star­szych Al­ta­da­ren za prawo do po­chów­ku. Tak zruj­no­wa­ła tym fi­nan­se, że po jej śmier­ci syn po­sta­no­wił od­zy­skać złoto siłą… Beht, usną­łeś? Żad­nych pytań?

– A ja to co? – ode­zwa­ła się nagle Irtil. – Nie za­mie­rzam się wy­pra­wiać jesz­cze dalej od domu! A na pewno nie do miej­sca, gdzie jest zim­niej niż tu i są ja­kieś trupy!

– No cóż, zro­bisz, jak chcesz. Czy mó­wi­łem już, że do twa­rzy ci w tym wdzian­ku te­weń­skie­go pie­chu­ra? Te roz­dar­cia na pier­si i tyłku pod­kre­śla­ją twoją fi­gu­rę…

W izbie było ciem­no, ale mógł­bym przy­siąc, że w oczach Irtil za­pło­nę­ły ogni­ki gnie­wu.

– Zanim czymś we mnie rzu­cisz, daj do­koń­czyć! Otóż sły­sza­łem, że Efe­nel zo­sta­ła wy­pra­wio­na na tam­ten świat z po­kaź­nym za­pa­sem stro­jów, a więk­szo­ści z nich nie za­ło­ży­ła za życia ani razu. Pew­nie znaj­dzie się coś dla cie­bie.

Usły­sza­łem prych­nię­cie i w moją stro­nę nie po­le­ciał żaden przed­miot, co uzna­łem za po­myśl­ną wróż­bę.

– Zgoda, ale jeśli tylko do­tknę trupa, wra­cam pro­sto do domu! – ode­zwa­ła się w końcu Irtil.

– Beht, nie wi­dzisz, że bo­gi­ni chce się nam od­wdzię­czyć? – zwróciłem się do jej wuja. – Wresz­cie chce dać nam nie­zmie­rzo­ne skar­by, a my tego nie weź­mie­my?

– Jak­bym chciał coś komuś dać, to bym dał, a nie wy­sy­łał do ja­kiejś gar­dzie­li! Poza tym, nie mie­li­śmy po­ma­gać sio­strom i bratu? Nie taka była za­gad­ka bo­gi­ni?

– Kto na­dą­ży za bo­ga­mi… – Ostroż­nie ują­łem pa­ją­ka za nóżkę i wy­rzu­ci­łem go za okno.

* * *

– Nie mó­wi­łem, że w końcu tra­fi­my? Zaraz bę­dzie­my przy gro­bow­cu.

Tuż przed za­cho­dem słoń­ca wiatr roz­wiał chmu­ry spo­wi­ja­ją­ce szczyt. Za­lśni­ły błę­kit­ne ję­zo­ry lodu, wy­pły­wa­ją­ce spo­mię­dzy zę­ba­tej ko­ro­ny skał. Widok mo­gli­śmy po­dzi­wiać je­dy­nie przez chwi­lę. Wkrót­ce gęste kłęby mgły spły­nę­ły po zbo­czu i wy­peł­ni­ły wąwóz, któ­rym biegł szlak.

– A skąd niby wiesz? Może roz­bi­je­my obóz i po­szu­ka­my wej­ścia rano? – wy­stę­kał po­dą­ża­ją­cy za mną Beht i wy­trzą­snął ka­mie­nie z buta. Ścież­ka była zbyt wąska i ka­mie­ni­sta, by je­chać wierz­chem. Pro­wa­dzi­li­śmy konie za sobą.

– Tym szla­kiem Al­ta­da­reń­czy­cy no­si­li ciała zmar­łych. Ro­bi­li to w jeden dzień.

– Sły­sza­łem, że oni zmie­nia­ją się w kozy – po­wie­dział Beht z miną znaw­cy. – Mo­że­my trzy dni tak dra­ło­wać.

– To tak nie dzia­ła. Tylko bo­go­wie, ma­go­wie i sza­ma­ni mogą pro­sić zwie­rzę­ta o uży­cze­nie ciała…

– Edan, niedź­wiedź! – roz­legł się pod­nie­sio­ny głos Irtil, która szła na końcu.

– Co niby z niedź­wie­dziem?

– Włos mu się zje­żył i mru­czy.

– On coś jadł ostat­nio? – wtrą­cił Beht. – Bo ten niedź­wiedź po­dej­rza­ny jakiś, że się tak za nami włó­czy. Może tylko czeka, żeby nas chap­snąć?

Roz­le­gło się kra­ka­nie. Chwi­lę póź­niej gniew­ny po­mruk niedź­wie­dzia tak przy­brał na sile, że nawet ja go usły­sza­łem. Koń szarp­nął za uwiąz.

– Gaw­ron? O, i jesz­cze jeden! – Beht wska­zał czar­ne pta­szy­sko, które usia­dło na ka­mie­niu i ga­pi­ło się na nas.

Niedź­wiedź przy­śpie­szył kroku. Po­ry­ki­wał gniew­nie, pło­sząc ptaki sie­dzą­ce z boku ścież­ki. Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­łem, ile ich jest. Skąd się wzię­ły? Z chmu­ry?

– Chodź­cie! Widzę wej­ście!

Prze­smyk mię­dzy skal­ny­mi ścia­na­mi, przez któ­ry le­d­wie się prze­ci­ska­ły ob­ju­czo­ne konie, roz­sze­rzał się w owal­ny ko­cioł, oto­czo­ny ru­mo­wi­ska­mi. Na jego prze­ciw­nym brze­gu doj­rza­łem ciem­ny otwór ja­ski­ni.

Gaw­ron prze­le­ciał mi tuż nad głową. Po chwi­li ko­lej­ny ptak usiadł na ju­kach konia. Ten ner­wo­wo po­trzą­snął łbem i po­ło­żył uszy.

– Sio mi stąd! Może pa­ste­rze da­wa­li im dary, od­pro­wa­dza­jąc zmar­łych? – spy­ta­łem Behta, ale ten nie od­po­wie­dział. Opę­dzał się od krą­żą­cych nad nim gaw­ro­nów.

– Szlag by tra­fił te pta­szy­ska!

Kiedy tylko wy­do­sta­łem się na otwar­tą prze­strzeń dna kotła, wy­ją­łem po­chod­nię i za­pa­li­łem ją. Może to od­stra­szy gaw­ro­ny? Do­pie­ro kiedy ogień roz­pa­lił się w pełni, do­strze­głem wśród ka­mie­ni ru­sza­ją­ce się cie­nie pta­ków. Były ich setki.

Z wą­wo­zu wy­bie­gły naj­pierw spło­szo­ne konie, a chwi­lę póź­niej Irtil i Ortek. Si­łacz sta­rał się osła­niać sio­strę, jak tylko mógł. Gaw­ro­ny sia­da­ły na jego ra­mio­nach i gło­wie, ude­rza­jąc dzio­ba­mi i dra­piąc pa­zu­ra­mi. W miej­sce każ­de­go strą­co­ne­go ptaka po­ja­wia­ło się kilka na­stęp­nych. Do­bie­głem do Irtil. Za­czą­łem walić na oślep po­chod­nią w chma­rę kłę­bią­cą się nad jej głową. Po­czu­łem swąd pa­lo­nych piór. Obok nas prze­biegł niedź­wiedź, z kil­ko­ma gaw­ro­na­mi wcze­pio­ny­mi w grzbiet.

– Do gro­bow­ca, szyb­ko!

Ptaki stały się bar­dziej za­wzię­te. Ja­ski­nia nie wy­da­wa­ła się ich od­stra­szać, ale przy­naj­mniej nad­la­ty­wa­ły z jed­ne­go kie­run­ku, co uła­twia­ło obro­nę. Po­tkną­łem się o coś dłu­gie­go i grze­cho­czą­ce­go. Zer­k­ną­łem pod stopy. To były kości, setki wy­bie­la­łych gna­tów, żeber i cza­szek!

Kil­ka­dzie­siąt stóp od wej­ścia wpa­dłem na Behta. Za nim stały stło­czo­ne konie i niedź­wiedź z py­skiem peł­nym czar­nych piór.

– Za­mar­z­nię­te! Wej­ście blo­ku­je lód!

– Na Ner­kla, toż to mo­gi­ła! Dawaj co­kol­wiek – po­chod­nie, mie­cze… dla Irtil ło­pa­tę… Ortek, ru­szże się, nie kul się tak!… z tym Ner­klem to nie­chcą­cy… do dia­ska, drugi raz!

Wybór broni oka­zał się dość trud­ny. Widły – po co Beht za­brał widły? – zbyt szyb­ko za­pcha­ły się na­bi­ty­mi na kolce tru­chła­mi. To­po­rek miał zbyt mały za­sięg. Osta­tecz­nie zo­sta­łem przy mie­czu, który nie był ide­al­ny, ale po­nie­waż ma­cha­łem nim pół życia, szło mi to w miarę spraw­nie. Ło­pa­ta też spra­wo­wa­ła się nie­źle, choć wi­dzia­łem, że Irtil opada z sił.

– Irtil, po­trze­bu­je­my magii! – krzyk­ną­łem, ła­piąc za ogon gaw­ro­na, który usi­ło­wał wy­dłu­bać mi oko.

– Nie po­tra­fię tak na za­wo­ła­nie!

– Z nie­to­pe­rza­mi po­tra­fi­łaś!

– Byłam wście­kła! Prze­ra­żo­na! Wal­czy­łam o życie! Sio, ty pa­sku­do! – Szarp­nę­ła za skrzy­dło ptaka, który za­plą­tał się pa­zu­ra­mi w jej włosy.

– A teraz niby nie?

– Zna­lazł się ten, co po­tra­fi na za­wo­ła­nie!

– No miecz wy­cią­gam i walę.

– Tak? A ten drugi miecz?

– Jaki drugi? Aaa, do tego pi­jesz… Ortek, kilof nie tym koń­cem! Beht, daj mu do łapy coś in­ne­go!

– Kto tu musi mieć na­strój?

– Tak? A kto naj­pierw kusi, roz­pa­la, a póź­niej leży jak śpią­ca kró­lew­na i tylko och i ach?

– Ale sobie mo­ment wy­bra­li­ście! – wtrą­cił Beht, jed­no­cze­śnie przy­pa­la­jąc po­chod­nią na­tar­czy­we­go ptaka, który wy­dzie­rał się wnie­bo­gło­sy.

W myślach rozbrzmiały mi słowa Irtil. Byłam wście­kła. Może to jest klu­czem?

– Pi­skać i stę­kać to nawet Al­me­na po­tra­fi­!

Zmarsz­czy­ła groź­nie brwi.

– Córka mły­na­rza? Ta cy­ca­ta wy­wło­ka? Co ci do niej?

Do­strze­głem pierw­sze ma­gicz­ne iskier­ki na koń­cach pal­ców Irtil, za­ci­śnię­tych na ło­pa­cie.

– Mó­wi­li, że jak ty­łecz­kiem za­krę­ci, to całą noc nie usta­je… A że krą­glut­ka tu i ów­dzie, to tylko oko cie­szy…

Iskry się wy­dłu­ży­ły i się­gnę­ły za nad­gar­stek. Do ośle­pia­ją­cej bieli do­łą­czy­ła czer­wień, błę­kit i brąz. Sztych ło­pa­ty za­czął siać za­gła­dę wśród gaw­ro­nów, ci­ska­jąc je o ścia­ny ja­ski­ni.

– Niby czyje oko? I… I niech­by spró­bo­wa­ła ło­pa­tą wy­wi­jać, albo po gó­rach bie­gać! O wła­sne cyce by się po­tknę­ła!

– Jak ostat­nio masło ubi­ja­ła, to cał­kiem zgrab­nie się ru­sza­ły… a trzo­nek ma­sel­ni­cy co i raz przy­tu­la­ły…

Iskry wy­strze­li­ły na przed­ra­mio­na, wspi­na­jąc się coraz wyżej. Ło­pa­ta nie po­sy­ła­ła już pta­ków na ścia­nę, tylko miaż­dży­ła je w locie. W po­wie­trzu za­wi­ro­wa­ły czar­ne pióra, jakby ktoś roz­pruł po­dusz­kę.

Nad­szedł czas na ry­zy­kow­ną część planu.

– Irtil, jak już wró­ci­my, to może za­pro­si­my Al­me­nę na wie­czór? Jak za­lo­ty tak cię męczą, to w nocy od­pocz­niesz…

Schy­li­łem się w samą porę, by nie zdo­być guza na czole. Sztych ło­pa­ty za­to­czył krąg wokół Irtil, ma­sa­kru­jąc jesz­cze wię­cej gaw­ro­nów. Koń­ców­ki wło­sów dziew­czy­ny unio­sły się jak przed let­nią burzą. Mo­gła­by za­bi­jać samym spoj­rze­niem oczu, przy­mru­żo­nych jak u dzi­kie­go kota. Co­fa­łem się w stro­nę lo­do­wej prze­gro­dy.

– A z ta­ki­mi bio­der­ka­mi mnó­stwo dzie­ci uro­dzi… I wy­kar­mić ma czym…

Opar­łem się ple­ca­mi o lód. Irtil otoczył biały roz­błysk. Na czole po­czu­łem pęd po­wie­trza, usły­sza­łem huk pę­ka­ją­ce­go me­ta­lu, a na głowę po­sy­pa­ła się la­wi­na okru­chów lodu.

Zro­zu­mia­łem, że roz­myśl­nie chy­bi­ła. Stała o krok, roz­czo­chra­na, za­krwa­wio­na i po­kry­ta pió­ra­mi, pod któ­ry­mi nadal bły­ska­ły iskry. W dło­niach trzy­ma­ła reszt­ki zła­ma­ne­go trzon­ka. Po po­licz­kach cie­kły łzy.

– Irtil, prze­pra­szam! Je­steś tylko ty! Mu­sia­łem jakoś obu­dzić w tobie magię!

Roz­legł się głu­chy grzmot. Lo­do­wa prze­gro­da po­kry­ła się siat­ką spę­kań.

– Ortek, uderz w lód! Za nim jest uwię­zio­na żabka!

W chwi­li, w któ­rej wy­my­śli­łem kłam­stwo, zda­łem sobie spra­wę, że będę mu­siał z niego wy­brnąć, i to cał­kiem szyb­ko. Śmierć przez za­dzio­ba­nie gro­zi­ła jed­nak tu i teraz, a zgon na sku­tek udu­sze­nia ła­pa­mi Or­te­ka mo­głem nieco od­wlec.

Ortek roz­pę­dził się i wy­rżnął bar­kiem w nad­wą­tlo­ną prze­gro­dę. Wiel­ki blok od­kru­szył się i wpadł do wnę­trza tu­ne­lu. Otwór był wy­star­cza­ją­co duży, by zmie­ści­ły się w nim konie.

– Szyb­ko, do środ­ka! Potem za­ta­ra­su­je­my przej­ście!

Pod­bie­głem do Irtil. Po­ca­ło­wa­łem ją. W tej samej chwi­li iskry prze­sko­czy­ły na mnie, a na­stęp­nie za­tań­czy­ły przed ciem­nie­ją­cą za­sło­ną po­wiek.

* * *

Kosz­mar o wiel­ko­lu­dzie dep­czą­cym pierś po­wró­cił. Tym razem wło­cha­ta stopa zma­te­ria­li­zo­wa­ła się w po­sta­ci łapy niedź­wie­dzia. Odło­ży­łem ją na bok, spo­glą­da­jąc ze zdzi­wie­niem na pysk spo­czy­wa­ją­cy obok mojej głowy. Wy­do­by­wa­ją­cy się z niego za­pach wina nie wy­da­wał się pa­sować do zwie­rzę­cia.

– O, wresz­cie się ksią­żę obu­dził! – Usły­sza­łem głos Behta.

– Ksią­żę?

– No, bo my wszy­scy teraz ksią­żę­ta, tylko rządy krót­kie będą…

– Beht, jakiś bóg cię na­wie­dził, że mó­wisz za­gad­ka­mi? A, o to cho­dzi! – Do­strze­głem błysz­czą­ce w świe­tle po­chod­ni złote i srebr­ne nici. Le­ża­łem w wiel­kim sto­sie ubrań.

– Mam jedną dobrą wia­do­mość i wiele…

– Niech zgad­nę: je­ste­śmy w gro­bow­cu Efe­nel.

– Edan, to ja chcia­łem powiedzieć coś do­bre­go! Zatem grób, moim spry­tem, zna­leźć się udało, a i do środ­ka gład­ko we­szli­śmy. Tyle że ka­mien­ne wrota się za­war­ły, i nijak nie da rady wyjść. No i niedź­wiedź zgłod­niał. Nie wie­dzie­li­śmy, czy mu jesz­cze bur­czy w brzu­chu, czy już w gar­dle. Ale że zna­leź­li­śmy butlę wina, to je Irtil wy­sie­dzia­ła jak jajo, żeby od­mar­z­ło, i go spo­ili­śmy. Jesz­cze kapka zo­sta­ła.

– Może uśnie, jak na zimę?

– Za chudy jest, obu­dzi się z głodu.

Usły­sza­łem brzęk­nię­cie, do­cho­dzą­ce z ciem­nej czę­ści gro­bow­ca.

– Ortek szuka żaby – wy­ja­śnił Beht.

– Tutaj?

– Nie mo­gli­śmy me­cha­ni­zmu do otwie­ra­nia ru­szyć…  coś rzec mu­sia­łem.

– Za szyb­ko się uczysz, Beht. A gdy­byś mu teraz po­wie­dział, że żaba jest poza gro­bow­cem?

– Me­cha­ni­zmu, Edan. Chyba wy­raź­nie gadam! Wrót to i sto chło­pa nie ruszy. Z tej stro­ny me­cha­ni­zmu nie ma.

Wy­grze­ba­łem się z góry szat i do­pie­ro wtedy po­czu­łem, jak jest zimno. Kiedy do­tkną­łem me­ta­lo­wej sprzącz­ki, przy­war­ła do palca.

– Gdzie Irtil?

– Spraw­dza­ła, czy wino nie skwa­śnia­ło. Owinąłem ją w futra.

– Musi być przy­czy­na, dla któ­rej bo­go­wie nas tu spro­wa­dzi­li. I dru­gie wyj­ście. Ci, któ­rzy żyją ułudą nie­śmier­tel­no­ści, nie dają się zabić gwoź­dzia­mi w trum­nie. Mamy jesz­cze po­chod­nie?

– Zna­la­złem cały stos won­nych świec. I kró­lo­wa nie jest wcale w trum­nie. Sie­dzi na tro­nie, w są­sied­niej ko­mo­rze. Za­bal­sa­mo­wa­na czy za­mro­żo­na, nie wiem.

– Do­brze. Obej­dę gro­bo­wiec, może coś znaj­dę. Jak konie?

– Okry­wa­łem je, ale trzę­są się z zimna. Wody też nie ma, a kró­lo­wej owsa na tam­ten świat nikt nie spa­ko­wał. Tyle, co w moim ba­ga­żu.

– Po­tra­fisz się mo­dlić, Beht?

– O, jesz­cze jak…

– To spró­buj spy­tać bo­gi­nię, dla­cze­go nas tu ze­sła­ła! Bo jeśli tak wy­glą­da na­gro­da, szko­da było fa­ty­gi, żeby ją ra­to­wać.

– A ty? Nie py­tasz?

– Cią­gle, ale jakoś nie ma od­po­wie­dzi. Może zbyt wiele przy tym prze­klinam?

* * *

Beht i Ortek spali, otu­le­ni fu­trem z gro­no­sta­jów. U ich stóp leżał niedź­wiedź. Brodę wuja spo­wi­jał szron, a na ko­szu­li brata do­strze­głam złotą bro­szę w kształ­cie żaby. Edan drze­mał w dru­gim kącie po­miesz­cze­nia, za­ko­pa­ny w górze ba­lo­wych sukni. W skost­nia­łej ręce wciąż tkwi­ła do­pa­la­ją­ca się świe­ca. Wy­ję­łam przed­miot z dłoni, ogrza­łam palce cie­płem od­de­chu i wsu­nę­łam pod ma­te­riał. Po­ca­ło­wa­łam go w po­li­czek.

Owi­nę­łam się szczel­niej futrem, po­pra­wi­łam rze­mie­nie mo­cu­ją­ce szale z lisów wokół bo­sych stóp i po­drep­ta­łam w stro­nę głów­nej ko­mo­ry gro­bow­ca. Sie­dzą­ca na tro­nie ko­bie­ta prze­ra­zi­ła mnie, kiedy zo­ba­czy­łam ją po raz pierw­szy, ale teraz po­czu­łam cie­ka­wość. W prze­ci­wień­stwie do resz­ty ubrań zgro­ma­dzo­nych w kryp­cie, jej szata była skrom­na. Wy­glą­da­ła jak ubra­nie piel­grzy­ma: pro­sta spód­ni­ca za kost­ki, dam­ska ko­szu­la, rozpinana ka­mi­zel­ka bez rękawów, szal. Wszyst­ko z jed­na­ko­we­go, be­żo­we­go ma­te­ria­łu. Brak było zdo­bień, szla­chet­nych ka­mie­ni i zło­ta. Do­mi­no­wał jeden wzór, dwa okrę­gi sty­ka­ją­ce się ze sobą, zde­for­mo­wa­ne w miej­scu spo­tka­nia. Kiedy się mu uważ­niej przyj­rza­łam, za­uwa­ży­łam, że nie jest to pła­ska fi­gu­ra, ale krzy­żu­ją­ca się wstę­ga.

Nie­spo­dzie­wa­nie wokół zro­bi­ło się ja­śniej. Spoj­rza­łam na świe­cę. Pło­mień palił się tak samo, jak po­przed­nio. To na moich pal­cach po­ja­wi­ły się iskier­ki! Wstrzy­ma­łam od­dech. Jesz­cze nie­daw­no tak bar­dzo chcia­łam mieć do­stęp do magii, by pomóc otwo­rzyć kryp­tę, ale nie mo­głam z sie­bie wy­krze­sać ab­so­lut­nie nic. Teraz moc się po­ja­wi­ła, ni z tego, ni z owego.

Dotąd nie mia­łam wiele do czy­nie­nia z magią. Kilka razy widziałam pokazy sztuczek na jarmarkach. Efek­ty ich dzia­ła­nia zdawały się tak ulot­ne, że rów­nie do­brze mogły być tylko złudzeniem, a ja nie lu­bi­łam być oszu­ki­wa­na. W roz­mo­wach star­szych osób sły­sza­łam wie­lo­krot­nie, że Gocen od­wró­cił się od magii, ufny w siłę i upór swo­ich miesz­kań­ców. Może dla­te­go Tewen tak szyb­ko nas zła­mał. Imię Ara­de­la, maga ognia, który spra­wił, że sto­li­ca pod­da­ła się w jeden dzień, było wy­ma­wia­ne jak prze­kleń­stwo.

Kiedy bo­gi­ni po­wie­dzia­ła, że je­stem klu­czem do magii, nie mo­głam w to uwie­rzyć. A jed­nak to wła­śnie ja uwol­ni­łam ją z pu­łap­ki! Od razu po­my­śla­łam o ro­dzi­cach. Oni mu­sie­li coś wie­dzieć! Opusz­cza­li­śmy wio­skę w po­śpie­chu i nie mie­li­śmy wiele czasu na roz­mo­wy, ale mimo to spró­bo­wa­łam.

Na­tknę­łam się tylko na nie­do­mó­wie­nia i mil­cze­nie. Po­kłó­ci­łam się z ojcem. Mia­łam coraz wię­cej pytań, nie tylko o mnie, ale rów­nież o Or­te­ka. Przy­wy­kłam do tego, że jest o głowę wyż­szy niż resz­ta męż­czyzn w wio­sce i po­tra­fi wy­rwać pień, z któ­rym nie daje sobie rady wół. Po­lu­bi­łam też jego cha­rak­ter, choć nie­raz tłu­ma­cze­nie mu pew­nych rze­czy do­pro­wa­dza­ło do szewskiej pasji. Dla mnie był po pro­stu ła­god­ny i wraż­li­wy. Ró­wie­śni­cy, któ­rzy twier­dzi­li ina­czej, koń­czy­li z po­ła­ma­nym nosem i śla­da­mi moich pa­znok­ci na twa­rzy. Czyż­by Ortek rów­nież był… szcze­gól­ny?

Spoj­rza­łam jesz­cze raz na za­mro­żo­ne ciało kró­lo­wej. Tron stał na wy­so­kim, ka­mien­nym po­de­ście. Pod jej brodą, wspar­tą na sple­cio­nych pal­cach, za­uwa­ży­łam błysz­czą­cy przed­miot. Za­wa­ha­łam się chwi­lę, po czym zła­pa­łam po­ręcz fo­te­la, po­sta­wi­łam stopę na kra­wę­dzi po­de­stu i wspię­łam się na niego. Nie ufa­łam bla­sko­wi iskie­rek i chcia­łam prze­ło­żyć świe­cę do dru­giej ręki, by oświe­tlić przed­miot. Wy­chy­li­łam się w stro­nę pier­si zmar­łej, ba­lan­su­jąc na jed­nej nodze…

Futro, któ­rym owi­nę­łam stopę, zsunęło się z oszro­nio­ne­go ka­mie­nia. Po­czu­łam, że spa­dam. Krzyk­nę­łam. Świe­ca wy­pa­dła z dłoni. Od­ru­cho­wo pró­bo­wa­łam się zła­pać cze­go­kol­wiek. Palce chwy­ci­ły mięk­ki szal, osła­nia­ją­cy szyję i ra­mio­na kró­lo­wej. Ma­te­riał naj­pierw za­ci­snął się wokół szyi, a potem zsu­nął z niej. Ru­nę­łam na ster­tę zdo­bio­nych skrzyń.

* * *

Po­czu­łem po­ca­łu­nek. Dla po­pę­ka­nych od mrozu warg była to w rów­nym stop­niu roz­kosz, jak tor­tu­ra, ale kiedy zo­ba­czy­łem twarz Irtil oświe­tlo­ną mi­go­czą­cym pło­mie­niem świe­cy, nie wa­ha­łem się długo. Na­kry­łem nas suk­nią i do­pie­ro wtedy od­wa­ży­łem się wsu­nąć skost­nia­łe palce mię­dzy jej włosy.

W do­ty­ku jej ust była dra­pież­ność, gwał­tow­ność i głód. Zmy­sły osza­la­ły, przy­gry­za­ne wargi bo­la­ły i do­ma­ga­ły się wię­cej. Wstrzy­ma­łem od­dech w oba­wie, że prze­rwę czar namiętnego tańca jej ję­zy­ka. Prze­rwa­ła tylko po to, by do­ci­snąć mnie moc­niej do po­sła­nia. Kiedy do­strze­głem iskier­ki na jej skó­rze, mi­mo­wol­nie za­drża­łem. Przy­po­mnia­łem sobie po­ca­łu­nek przy wej­ściu do ja­ski­ni. Irtil naj­wy­raź­niej od­czy­ta­ła to jako pod­nie­ce­nie, bo jej dłoń już nie roz­pi­na­ła mojej ko­szu­li, tylko rwała ją na strzę­py. Kiedy od­wio­dła drugą rękę, my­śla­łem, że ro­ze­rwie rów­nież ka­le­so­ny. Za­miast tego się­gnę­ła mię­dzy wła­sne uda.

Byłem pod­nie­co­ny, ale rów­nież za­sko­czo­ny. Nigdy wcze­śniej nie do­ty­ka­ła się tak w trak­cie zbli­że­nia. Może doj­rza­ła do tego, żeby wy­ja­wić pra­gnie­nia? Widok tego, co ro­bi­ła, roz­pa­lał mnie jesz­cze bar­dziej. Tylko przez mo­ment po­my­śla­łem, że może moje piesz­czo­ty już jej nie wy­star­cza­ją. Po­żą­da­nie szyb­ko za­głu­szy­ło nie­po­kój. Końce szala zwie­sza­ją­ce­go się z ra­mion Irtil na prze­mian opa­da­ły na mój brzuch i uno­si­ły się, ła­sko­cząc skórę.

* * *

Obu­dzi­łam się obok Edana. Nie pa­mię­ta­łam, jak się tu zna­la­złam, ale w pierw­szej chwi­li nie wy­da­wa­ło się to ważne. Przy­tu­li­łam głowę do jego ra­mie­nia i do­pie­ro wtedy po­czu­łam, jakie jest chłod­ne. Le­że­li­śmy pod gru­by­mi suk­nia­mi, ale zimno nie­ubła­ga­nie prze­ni­ka­ło przez ma­te­riał. Dla­cze­go nie miał na sobie ubra­nia? Ma­ca­jąc ręką wokół zna­la­złam strzęp­ki ko­szu­li, a potem ro­ze­rwa­ne no­gaw­ki ka­le­so­nów. Przy­lgnę­łam do niego i pró­bo­wa­łam rozgrzać lodowate ciało.

– Edan, wsta­waj! Edan!

Nie mo­głam go do­bu­dzić. Wy­czoł­ga­łam się spod sukni. Przy ster­cie ubrań wy­ma­ca­łam świe­cę, hub­kę i krze­si­wo. Po kilku pró­bach, przy któ­rych palce przy­ma­rza­ły mi do krze­si­wa, udało mi się wzniecić pło­mień.

– Edan, spójrz na mnie!

Otwo­rzył oczy. Wi­dział mnie i re­ago­wał na świa­tło, ale spoj­rze­nie wy­da­wa­ło się nie­obec­ne.

– Wsta­waj! Po­mo­żesz roz­pa­lić ogień. Nie­waż­ne, ile warte są te rze­czy. Mu­si­my się ogrzać!

Ze­bra­łam rzeź­bio­ne stoł­ki, drew­nia­ne fi­gu­ry ro­ślin i ple­cio­ne kosze, a potem wrzucałam je w ogień. Zro­bi­ło się cie­plej, ale stru­ga dymu wznio­sła się pod skle­pie­nie kryp­ty, two­rząc bury obłok. Edan do­pie­ro teraz za­czął dy­go­tać i szczę­kać zę­ba­mi. Po­mo­głam mu zna­leźć ubra­nie – wybór mie­li­śmy prze­cież ogrom­ny – i po­bie­głam do brata i wuja. Spostrzegłam, że niedź­wiedź po­ru­sza przez sen ła­pa­mi.

– Beht, znaj­dziesz młot? Ten, któ­rym ogłu­szy­li­śmy wtedy niedź­wie­dzia? Trzy­maj go pod ręką. Zimno ci, bra­cie?

Ortek ski­nął głową.

– Chodź­cie do ognia.

Edan nadal dy­go­tał.

– Mu­si­my zna­leźć wyj­ście – ode­zwał się do nas. – Może coś prze­oczy­li­śmy… Prze­szu­kaj­my każdą ścia­nę!

– Co z końmi? – spy­tał nagle Beht.

– Nie chcę ich sły­szeć, kiedy będą… – za­wa­ha­łam się, czy koń­czyć. – Mamy młot. Ten sam, co na niedź­wie­dzia.

– Irtil, zo­ba­czysz, czy w tych skrzy­niach z głów­nej ko­mo­ry nie ma cze­goś wię­cej niż fa­ta­łasz­ki? Czegokolwiek, co może się przy­dać. A może dasz radę roz­bu­dzić magię jesz­cze raz? Skoro roz­bi­łaś lód, może i z ka­mien­ny­mi wro­ta­mi się uda?

Przy­po­mnia­łam sobie iskier­ki na dło­niach, które po­ja­wi­ły się przy tro­nie kró­lo­wej. Tak, warto było spró­bo­wać. Owi­nę­łam szal wokół szyi – jakże cu­dow­nie cie­pły i mięk­ki się wy­da­wał! – i ru­szy­łam w stro­nę ko­mo­ry.

* * *

Zna­la­złam sporo me­ta­lo­wych przed­mio­tów – mis, garn­ków, ka­ra­fek i pu­cha­rów. Na­szy­ko­wa­łam naj­więk­szy ko­cio­łek – jeśli Beht wy­bi­je w nim dziu­rę, mo­że­my prze­ro­bić go na kozę, co zmniej­szy zu­ży­cie opału. Stwier­dzi­łam z sa­tys­fak­cją, że pier­sia­sta córka mły­na­rza na pewno by na to nie wpa­dła. Same skrzy­nie świet­nie nada­wa­ły się na opał.

Co jakiś czas spo­glą­da­łam na tron. Kusił jesz­cze bar­dziej niż przy po­przed­niej wi­zy­cie. Przy­su­nę­łam do po­stu­men­tu skrzyn­kę i sta­nę­łam na niej. Błysz­czą­cy przed­miot był me­da­lio­nem na srebr­nym łań­cusz­ku. Mia­łam na­dzie­ję, że wśród ogniw znaj­dę za­pię­cie.

Łań­cu­szek mu­siał za­cze­pić się o pod­szew­kę ka­mi­zel­ki. Si­ło­wa­łam się z nim, chu­cha­jąc parą na za­mro­żo­ną twarz Efe­nel. Kiedy byłam bli­ska suk­ce­su, zimny metal się wy­śli­zgnął ze zgra­bia­łych pal­ców, a dłoń trą­ci­ła rękę kró­lo­wej.

Na skó­rze po­ja­wi­ło się pęk­nię­cie. Po chwi­li od­pa­dła cała koń­czy­na. Ocze­ki­wa­łam ma­ka­brycz­ne­go wi­do­ku kości, wy­sta­ją­cej z uła­ma­ne­go ra­mie­nia. Zo­ba­czy­łam jed­nak gład­ką, jed­no­li­tą po­wierzch­nię.

To nie było ciało, tylko posąg, mi­ster­nie wy­rzeź­bio­ny z lodu. Zer­k­nę­łam na po­trza­ska­ne ka­wał­ki ręki, le­żą­ce na ka­mien­nej pod­ło­dze. Skoro była to tylko rzeź­ba, nie mia­łam opo­rów przed wy­ła­ma­niem dru­giej dłoni. Po­nie­waż nadal nie mo­głam od­cze­pić łań­cusz­ka, prze­cią­gnę­łam me­da­lion przez głowę. Rozpięłam kościane guziki kamizelki. Kiedy udało mi się przeciągnąć jedną stronę przez kikut ramienia, z drugą poszło już łatwo.

Do­tknię­cie pod­szew­ki przy­no­si­ło ulgę zmar­z­nię­tym pal­com. Zu­peł­nie jakby ka­mi­zel­ka miała we­wnętrz­ne źró­dło ener­gii! Od­cze­pi­łam wresz­cie me­da­lion. Zrzu­ci­łam z sie­bie futro i za­rzu­ci­łam ka­mi­zel­kę na ra­mio­na. Po­czu­łam mro­wie­nie na skó­rze, a potem przez całe ciało prze­szła fala go­rą­ca.

* * *

Beht stęk­nął. Para z od­de­chu osia­dła na go­be­li­nie. Tra­dy­cyj­nie do­sta­ła mu się naj­gor­sza ko­mo­ra, za­sta­wio­na przed­mio­ta­mi od pod­ło­gi do su­fi­tu. Na­rze­kał i prze­kli­nał tylko w pierw­szej chwi­li. Szyb­ko wpadł w po­dob­ny rytm, jak przy pra­cach w polu – orce, sia­niu i zbio­rach. Sys­te­ma­tycz­nie prze­sta­wiał i po­rząd­ko­wał rze­czy, do­dat­ko­wo se­gre­gu­jąc je we­dług war­to­ści han­dlo­wej i przy­dat­no­ści. Po ja­kimś cza­sie do­tarł do ścian.

Kątem oka do­strzegł ruch za sobą. Od­wró­cił się. Oczy nie wi­dzia­ły w ciem­no­ści rów­nie do­brze jak za mło­dych lat, więc lu­stro­wał po­miesz­cze­nie przez dłuż­szą chwi­lę. W końcu wró­cił do pracy. Mu­siał prze­sta­wić kufer, który blo­ko­wał doj­ście do dru­giej czę­ści ścia­ny. Przy­mar­z­nię­ty przed­miot nie dał się ru­szyć. Wresz­cie po paru kop­nia­kach kufer ode­rwał się od pod­ło­gi. Beht wci­snął się mię­dzy niego a ścia­nę, przy­kuc­nął, po czym na­parł na skrzy­nię no­ga­mi. Z prze­raź­li­wym zgrzy­tem skrzynia się prze­su­nęła, nie dalej niż o sze­ro­kość dłoni.

Nie­za­do­wo­lo­ny z re­zul­ta­tu, zła­pał wiel­ki, mo­sięż­ny świecz­nik i utrącił nim zamek. Od­chy­lił wieko. Przez chwi­lę wy­da­wa­ło mu się, że sły­szy sze­lest i od­głos kro­ków, ale skrzy­pie­nie za­wia­sów za­głu­szy­ło resz­tę. Na wszel­ki wy­pa­dek obej­rzał się za sie­bie. Czyż­by Edan lub Ortek po­sta­no­wi­li jed­nak przyjść mu z po­mo­cą? Zo­ba­czył tylko dłu­gie, drga­ją­ce cie­nie uło­żo­nych w ko­mo­rze stert rze­czy.

Po­krę­cił głową i po­chy­lił się nad ku­frem. Skrzy­nia była pełna cze­goś, co w pierw­szej chwi­li wziął za ob­ro­że dla psów. Kiedy jed­nak wy­cią­gnął kilka przed­mio­tów, wy­obraź­nia za­czę­ła pod­po­wia­dać mu inne za­sto­so­wa­nie. Czy pi­kant­ne hi­sto­rie, które za­sły­szał w karcz­mie, mogły być praw­dzi­we?

Znów usły­szał hałas. Tym razem zo­ba­czył sto­ją­cą kilka kro­ków za nim Irtil. Ode­tchnął.

–  Ładny ku­bra­czek zna­la­złaś! I sza­lik też ni­cze­go sobie! – Od­wró­cił się i na­chy­lił nad skrzy­nią. – Po­mo­żesz mi? Trze­ba to wy­wa­lić, żeby prze­su­nąć kufer.

– Załóż to.

– Żar­tów ci się za­chcie­wa!

– Załóż.

Głos brzmiał dziw­nie oschle. Słowa wy­szły z ust Irtil, ale ton do niej nie pa­so­wał.

– Sama sobie załóż! O, to chyba na cycki, takie małe, roz­miar pa­su­je…

Zna­la­zła się o krok od niego, choć znów nie usły­szał, jak pod­cho­dzi­ła. Do­tknę­ła jego pier­si otwar­tą dło­nią. Naj­pierw zo­ba­czył iskry peł­za­ją­ce po skó­rze sio­strze­ni­cy. Potem po­twor­na siła ci­snę­ła nim o ścia­nę.

* * *

Stuk, puk! Stuk, puk!

Ortek ude­rzał w ścia­nę drew­nia­nym młot­kiem i po­gwiz­dywał ra­do­śnie. Lubił takie za­da­nia: nie bu­dzi­ły w nim nie­po­ko­ju, że może coś zro­bić źle. Wy­star­czy­ło zna­leźć miej­sce, gdzie ka­mień wy­da­je inny dźwięk.

Prze­su­nął się o krok, po­chy­lił, za­czął znowu stu­kać. My­ślał o tym, jak ucie­szy się Irtil, jeśli uda mu się zna­leźć przej­ście. A jeśli nawet nie znaj­dzie, i tak po­kle­pie go po ple­cach, bo do ra­mie­nia już nie do­się­ga­ła. Może nawet Edan go po­chwa­li? Oj­ciec go nigdy nie chwa­lił, a Edan po­tra­fił rzu­cić miłe słów­ko. Wpraw­dzie z tą żabą nie wy­szło, ale może Ortek nie dość długo szu­kał? Edan miał za­wsze rację!

Stuk, puk! Stuk, stuk!

Aż pod­sko­czył z ra­do­ści. Za­stu­kał jesz­cze raz. Tak, od­głos był inny!

– Witaj, bra­cie!

– Zna­la­złem! – po­ka­zał z dumą ścia­nę. Na środ­ku wy­ry­te­go na niej wzoru znaj­do­wa­ła się nie­wiel­ka wnęka.

Po­de­szła ta­necz­nym kro­kiem. Zro­bi­ła obrót. Be­żo­wa spód­ni­ca za­wi­ro­wa­ła, rąbek się uniósł, a plisy roz­pro­sto­wa­ły. Pęd od­chy­lił rów­nież kra­wę­dzie roz­pię­tej ko­szu­li.

– Wi­dzisz, jaki je­steś spryt­ny?

Ortek zmie­szał się i po­chy­lił głowę, od­wra­ca­jąc wzrok. Irtil przy­tu­li­ła się do niego. Jedna dłoń po­wę­dro­wa­ła na pierś brata, druga opar­ła się o jego udo.

– Zi–zi–zimno ci, sio­stro?

– Go­rą­co. Ale ty masz zimne palce. Roz­grze­ję je.

Po­chy­li­ła głowę i do­tknę­ła war­ga­mi jego dłoni.

– D–d–dla­cze­go Irtil bawi się w pie­ska?

– Och, tak, w pie­ska… Mogę być twoją suką…

Prze­rwał jej głu­chy po­mruk. Niedź­wiedź prze­ci­skał się mię­dzy przed­mio­ta­mi. Ob­na­żył kły, a wło­sie na karku przy­po­mi­na­ło sztyw­ną szczot­kę.

– Bra­cie, niedź­wiedź chce mnie skrzyw­dzić! Po­zbądź się go!

Ortek ode­tchnął z ulgą. To po­tra­fił robić. Rzu­cił się na niedź­wie­dzia. Zwie­rzę sta­nę­ło na tyl­nych ła­pach. Na twa­rzy Irtil po­ja­wił się uśmiech: ostat­nim razem, w ja­ski­ni, brat po­wa­lił niedź­wie­dzia bez trudu.

Zwie­rzę nagle opa­dło na przed­nie łapy. Roz­pę­dzo­ny Ortek prze­ko­zioł­ko­wał przez jego grzbiet. Wpadł w ster­tę zło­tych gir­land, zdo­bio­nych kwiet­ny­mi mo­ty­wa­mi ze szla­chet­nych ka­mie­ni. Pró­bo­wał się pod­nieść, ale koń­czy­ny uwię­zły w ozdob­nych sznu­rach. Przy­po­mi­nał teraz wie­lo­ry­ba, który zła­pał się w sieć ry­bac­ką.

Na dło­niach Irtil roz­bły­sły iskry. Niedź­wiedź po­pa­trzył na nie, jeszcze raz wy­szcze­rzył kły, prych­nął i uciekł.

* * *

Kiedy usły­sza­łem za sobą czła­pa­nie, ro­zej­rza­łem się za bro­nią. Do kom­ple­tu kło­po­tów bra­ko­wa­ło tylko głod­nej be­stii! Szy­ko­wa­łem się, by ode­przeć atak. Tym­cza­sem niedź­wiedź za­trzy­mał się, po­pa­trzył na mnie, po czym pod­niósł łapę i wy­ko­nał nią dziw­ny, fa­li­sty ruch, za­czy­na­jąc przy po­sadz­ce, a koń­cząc na wy­so­ko­ści pyska. Mruk­nął i znów się na mnie gapił.

– Co, ska­le­czy­łeś się w łapę?

Niedź­wiedź po­krę­cił łbem.

– Ej, ty mnie ro­zu­miesz?

Mruk­nął za­chę­ca­ją­co.

– Zaraz… chcesz mi coś po­ka­zać?

Niedź­wiedź usiadł na za­dzie i wy­ko­nał fa­li­sty ruch, tym razem obie­ma przed­ni­mi ła­pa­mi.

– Dym? Coś się pali? Nie? Wąż? Dwa węże? Klep­sy­dra! O, wiem, czas, ty to mądry je­steś!

Niedź­wiedź za­krył łapą pysk.

– Nie? Nie czas?

Niedź­wiedź nie­spo­dzie­wa­nie spoj­rzał mię­dzy swoje tylne łapy, a na­stęp­nie po­krę­cił łbem.

– Co, coś nie tak z tobą? Nie, zaraz… nie ma… ko­bie­ta! Irtil!

Niedź­wiedź mruk­nął z za­do­wo­le­niem. Wy­ko­nał na­stęp­ny ruch ła­pa­mi.

– Trój­kąt… spód­ni­ca!

Po­dra­pał się po łbie.

– Pchła? Za­pchlona spód­ni­ca? Aha, do­pie­ro się za­sta­na­wiasz!

Po chwi­li się­gnął łapą po błysz­czą­cą bran­so­le­tę. Prze­su­nął ją przed sie­bie. Nie­spo­dzie­wa­nie na­krył łapą i za­czął się roz­glą­dać, uda­jąc zdzi­wie­nie.

– Coś jest, a potem nie ma? Za­gi­nio­ne! Irtil zgu­bi­ła spód­ni­cę!

Niedź­wiedź prych­nął i po­krę­cił łbem.

– Nie? A co ty ro­bisz z łapą? Chcesz podać mi łapę? Coś na łapie? Jest i nie ma? Sztucz­ka? Magia!

Zwie­rzę na­sro­ży­ło się i wark­nę­ło.

– Co, źle zga­dłem? Aha, to ciąg dal­szy. Zła magia. Zła Irtil w ma­gicz­nej spód­ni­cy? Nie? Irtil w złej ma­gicz­nej spó…

Przy­po­mnia­łem sobie szal. Za­klą­łem tak szpet­nie, że niedź­wiedź po­ło­żył uszy.

* * *

Irtil wci­snę­ła me­da­lion do otwo­ru w ścia­nie. Usły­sza­ła klik­nię­cie za­pad­ki.

– Ortek, pomóż pchnąć drzwi. Kra­wę­dzie przy­mar­z­ły.

Brat pod­szedł do ścia­ny. Pa­trzył tępo w pod­ło­gę, jakby ktoś prze­trą­cił jego mu­sku­lar­ny kark. Drżą­cy­mi pal­ca­mi chwy­cił brze­gi ka­mien­nej płyty.

Usły­sza­ła kroki. Zo­ba­czy­ła Edana. W ręku niósł młot. Z obucha broni ka­pa­ły czer­wo­ne kro­ple.

– Mój bo­ha­ter, jak za­wsze nie­za­wod­ny! Mo­głeś tylko ogłu­szyć niedź­wie­dzia!

Przyj­rza­ła się syl­wet­ce, rzu­ca­ją­cej długi cień na ścia­nę.

– Ma­rzy­łeś kie­dyś o wła­dzy? O tym, żeby zmie­nić los ludzi? Nie ja­kimś głu­pim na­pa­dem na trans­port. Two­rzyć hi­sto­rię! Stare Pań­stwo po­trze­bu­je wład­cy, a ci głup­cy nie za­ak­cep­tu­ją ko­bie­ty. Edan Mło­to­rę­ki. Po­słu­chaj, jak to brzmi!

– Efe­nel, praw­da? – ode­zwał się Edan. – Twoją duszę uwię­zio­no magią w tych sza­tach. To była tajemnica nie­śmier­tel­ności! Kiedy Irtil za­ło­ży­ła je, za­wład­nę­łaś jej cia­łem.

– Czy po­łą­czo­ne z moją wiecz­ną duszą nie jest ide­al­ne? Prze­cież go po­żą­dasz!

– Ko­cham Irtil, nie tylko po­żą­dam.

Uśmiech­nę­ła się trium­fal­nie. Pod­szedł do niej. Do­pie­ro teraz do­strze­gła, że czer­wo­ne kro­ple na mło­cie są za rzad­kie na krew. Wino?

Ko­niec rę­ko­je­ści trzep­nął ją w czoło, zanim zdą­ży­ła użyć magii. Stra­ci­ła przy­tom­ność i upa­dła na ster­tę go­be­li­nów.

– Czego się nie robi z mi­ło­ści… – wes­tchnął Edan.

* * *

Pło­mie­nie le­ni­wie po­chła­nia­ły ma­te­riał. Be­żo­wa tka­ni­na skwier­cza­ła, wstę­gi nie­skoń­czo­no­ści skrę­ca­ły się i pę­ka­ły, jakby nadal chcia­ły wal­czyć.

– My­ślisz, że Irtil bę­dzie coś pa­mię­tać, kiedy się ock­nie? – spy­ta­łem Behta.

– Oby nie! Spło­nie ze wsty­du.

– Masz jesz­cze ten przy­odziew­ek te­weń­skie­go pie­chu­ra?

– Irtil się wściek­nie, jeśli ka­żesz jej go za­ło­żyć.

– Prze­szka­dza ci to?

Uśmiech­nął się i po­krę­cił głową.

– Ani tro­chę.

Konie wy­grze­wa­ły się na słoń­cu i łap­czy­wie piły wodę ze stru­mie­nia. Po gaw­ro­nach nie było ani śladu.

– Go­to­wy na po­wrót do chło­du?

– A więc jed­nak! Wró­ci­my po te kla­mo­ty! – na twa­rzy Behta wy­kwitł uśmiech.

– Nie cał­kiem. Bo wiesz… ten sym­bol jed­nak nie był kró­lew­ski. Doj­rza­łem iden­tycz­ny na skle­pie­niu ja­ski­ni. To znak ludu Al­ta­da­ren, po­cho­dzi z cza­sów Wojny Bogów. Za­leż­nie od wer­sji le­gen­dy, ozna­cza Po­że­ra­cza Lodu lub Lo­do­we­go Po­że­ra­cza.

– A nie ma ja­kiejś innej wer­sji?