Strój dla dziewczyny

„Obciąć na jeża? Zostawić?” Wanda stała przed lustrem z nożycami w ręku. Włosy miała długie do pasa, jasne i proste. Zazwyczaj chowała je pod hełmem. Wiele razy zabierała się za to, żeby jak reszta żołnierzy ogolić głowę, ale zawsze jakieś drżenie wytrącało jej brzytwę z ręki. Przyjrzała się sobie. Ciało miała twarde, suche, zaprawione w bojach. Ani śladu dziewczęcej świeżości i lekkości. A dłonie, pożal się boże, wytarte od trzymania miecza.

– Pułkowniku!

Wołał ją Fila. Był jej adiutantem i prawdopodobnie szpiegiem ojca.

Zapięła męską kurtkę, splotła niedbale warkocz i nie spojrzawszy więcej w lustro, wyszła na zewnątrz.

Tym razem nie chodziło o misję na północy, która musiałaby się wiązać ze znacznym przegrupowaniem oddziału i wysłaniem zaciężnych do granicznych twierdz. List przydzielał ją do eskorty jednego z wielmożów i jego rodziny. Droga nie była trudna, ale watahy bezpańskich łotrzyków i złodziei od dłuższego już czasu szarpały podróżnych dotkliwie. Aby odstraszyć bandytów wystarczy, że weźmie ze sobą niewielki oddział piechurów i kilku konnych. Może nic więcej się nie zdarzy.

– Wywiad donosi, że Poneros wykonuje jakieś ruchy i zbiera swe jaczejki po stepach. Chłopi plotkują, że do wojska zaciąga nie tylko ludzi, ale też…

– To tylko wiosenne przetasowania – przerwała mu, zignorowawszy uwagę.

Szła przez obóz. Żołnierze z szacunkiem, bez cienia ironii, oddawali jej należny salut. Była królewską córką oddaną do wojskowego rzemiosła już dawno, kiedy była jeszcze dzieckiem. Starsi synowie byli przeznaczeni do dyplomacji, ćwicząc się w fechtunku tylko tyle, aby nie zostać od razu zabitym w przypadkowej potyczce. Gdyby miała młodszego brata lub siostrę – i oni zostaliby zamknięci na pół życia w koszarach.

Na odprawę stawiła się nienagannie ubrana w skórzany kaftan zapinany srebrnymi guzami i zamszowe spodnie. Wzięła ze sobą krótką szablę i ozdobny buzdygan. Poluzowała zapięcie pod szyją. Nie miała dworskiej ogłady i czuła się nieswojo. Wielmożą okazał się kupiec bławatny, który z towarem udawał się na wschód i brał ze sobą córki, aby na letnie miesiące zostawić je po drodze w zamku

– Myślałem, że przydzielą mi kogoś lepszego. – Nie krył rozczarowania obecnością kobiety.

– To pułkownik pułków królewskich – odezwał się Fila beznamiętnie.

Wielmoża tylko wykrzywił usta.

Fila rozłożył mapy i zabrał się za wyjaśnienia. Wanda zaś zerkała ukradkiem w stronę drugiego pokoju, gdzie siedziały dziewczęta. Szczebiotały radośnie i wybuchały co chwila szczerym śmiechem. W zwiewnych sukienkach o pastelowych kolorach wyglądały prześlicznie. Wanda wyobraziła siebie w sukience. Jak by to było?

 

***

Droga była nudna. Za dnia jechali noga za nogą, a wieczorami zatrzymywali się w domach pocztowych na nocleg. Kupiec bławatny z córkami zajmowali piętro, a Wanda z oddziałem stajnię albo namioty. Nie było jej ciężko, bo przywykła do takiego życia, ale nie umiałaby powiedzieć, czy jest szczęśliwa. Zresztą, tego słowa nie używało się w koszarach. Najpierw jechali rozległym płaskowyżem porośniętym suchym, przyjemnym lasem, ale im dalej na wschód, tym teren stawał się bardziej pofałdowany, aż całkiem przemienił się w krainę głębokich jarów i wilgotnych, ciemnych wąwozów. Nad nimi wznosiły się Dziurawe Skały, bo wszystkie nawisy, sterczące iglice i wiszące głazy były przebite, a wiatr, zwłaszcza nocą, gwizdał w szczelinach, wzbudzając we wszystkich lęk i niepokój. Dziewczęta nie mogły spać.

Podenerwowani żołnierze ze strachem spoglądali w ciemny las, porastający zbocza. Wanda wiedziała, czego się boją i w nocy nasłuchiwała tego charakterystycznego chrzęstu, który zawsze towarzyszył pladze mechanicznych stworzeń. Leżała w pancerzu, z krótkim mieczem na podorędziu, tylko co jakiś czas zapadając w półsen.

Wreszcie się pojawiły. Ze skarpy, z lasu poczęły wychodzić szklane mrówki. Tysiące w nieprzerwanym marszu skierowało się w stronę taboru. Szkło ich ciał dźwięczało wysokim chrobotem. Wanda zerwała się, chwytając miecz. Zagwizdała i z namiotów wysypali się jej żołnierze. Fila od razu znalazł się obok niej. Zagwizdała drugi raz i wszyscy ustawili się w szyku. Zimny pot spływał wszystkim po czole.

– Nie dajcie im podejść! – krzyknęła i ruszyła do przodu.

Walka z mechanicznymi stworzeniami nie bywa łatwa. Nie czują strachu ani bólu, nie wykrwawią się po kilku zadanych ranach. Są ślepe i głuche, zaatakują każdego, ciebie i mnie, jeśli tylko zanęci ich metaliczny zapach ścięgien, mięśni i żył. Potrzebują naszej krwi i nie mogąc się nią nigdy nasycić, wciąż nas szukają, jakby chciały i one stać się żywe.

Wanda cięła mieczem, który szczerbił się o szkło. Dźwięk był nie do zniesienia. Mrówki rozcinały ubranie, skórę, dostawały się do kości. Wspinały się po nogach, po torsie, aby następnie wbijać się szklanymi igłami w tętnicę na szyi. Rozejrzała się. Już niektórzy byli zalani krwią, wyjąc z bólu, próbowali zrzucić je z siebie. Bezskutecznie. Zagwizdała jeszcze raz. Kusznicy podciągnęli maszyny i rozpoczęli ostrzał. Pociski rozpadały się na tysiące odłamków, zasypujące mechaniczne zwierzęta. Pod siłą spadających kamieni szkło pękało, a ich ciała stawały się szklaną stłuczką. Żołnierzom udało się w końcu zatrzymać marsz i odeprzeć mrówki, które rozbiegły się i zginęły gdzieś w lesie.

Gdy było już po walce, podchodziła do każdego trupa i mówiła:

– Martwy. Martwy. Martwy.

I tym definitywnie kończyła ich życie.

 

***

Wreszcie po długiej wędrówce wyrosła przed nimi twierdza, która swoim rozmachem przypominała królewski zamek. Wanda spojrzała w górę. Gładkie, białe mury wznosiły się na niebotyczną wysokość. Wygrzewały się na nich papierowe motyle, które nagle zaniepokojone obecnością ludzi, zaszeleściły skrzydłami i wzbiły się w powietrze, chaotycznie tańcząc. Z głuchym stukiem brama się otwarła i powoli wjechali na dziedziniec.

Okazało się, że utknęli w twierdzy na długie tygodnie albo i miesiące. Zerwane mosty uniemożliwiły dalszą podróż i tylko zostało im czekać, aż uda się je naprawić. Kupiec i jego córki nie wyglądali na zmartwionych. Życie w warowni było wygodne i przyjemne, z czego bez skrępowania korzystali. Wanda otrzymała pokój w dalekiej części zamku, a Fila, wyraźnie niezadowolony, z żołnierzami w czworakach.

Wanda zaczęła od obchodu. Zaglądała do każdego pomieszczenia, ciekawa wszystkiego. Znalazła kuchnię, gdzie stały wielkie gary i stągwie, łaźnię z basenami wyłożonymi kolorową mozaiką, theatrum, salę balową, a nawet dobrze wyposażony arsenał. Pod zachodnią wieżą spotkała Filę. Adiutant niósł klatkę z gołębiem. Powiedział, jak zwykle bez żadnego zażenowania, że idzie posłać meldunek. Wanda pomyślała o ojcu. Czy on w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, jakie ona tu życie prowadzi? Strząsnęła z siebie irytację i poszła dalej. Trafiła na komnaty dziewcząt i już chciała się wycofać, ale wciągnęły ją z radością do środka i posadziły na miękkiej otomanie. Na hebanowym stoliczku leżały wszelkiego rodzaju frykasy, a Daszeńka z bukłaczka nalała rubinowego płynu do zgrabnego kieliszka i podała Wandzie.

– Nie piję – Wanda zamachała rękami – wódka śmierdzi.

Rzeczywiście, żołnierze w obozie pili samogon, którego odór sprawiał, że zbierało jej się na wymioty.

Dziewczyny wydawały się szczerze rozbawione. Lukne wzięła kieliszek i przytknęła go jej do ust. Wino rozgrzało przełyk, pozostawiając cierpki i przyjemny smak. W głowie jej zaszumiało, a mięśnie zrobiły się wiotkie. Złapała się za skronie.

– Co… co się ze mną dzieje?

Dziewczęta zachichotały.

– I jak, żołnierzu?

– Proszę, proszę! Nasza pani pułkownik też umie pić wino!

Chwyciły ją za ręce i zaczęły rozbierać z kaftana i bryczesów. Później wsadziły do balii z gorącą wodą, a Julitka zabrała się do szorowania jej pleców i ramion.

– Nie trzyj tak mocno, bo będzie różowa jak niemowlak – powiedziała Lukne ze śmiechem.

– Muszę pozbyć się tej opalenizny – sapnęła Julitka.

Wybrały dla niej sukienkę w morskim kolorze, ze złotą lamówką i haftowanymi gwiazdami na mankietach. Utrefiły jej włosy i pomalowały usta na soczysty czerwony kolor. Potem Wanda wypiła jeszcze pół butelki wina i wszystko zrobiło się niewyraźne i nieprawdziwe. Uśmiechnęła się błogo.

 

Dziewczyny były głupiutkie, ale bardzo do siebie przywiązane. Zazdrościła im beztroski, urody, życia bez obozowych niewygód, a przede wszystkim zazdrościła im tej ciepłej przyjaźni i tego śmiechu. Chciała być wśród nich. W nocy śniło jej się, że jest panienką, nosi perłowy diadem i srebrne, aksamitne pantofelki.

– Wando, chyba pozwolisz do siebie tak mówić, prawda? A więc Wando, chodź z nami dziś po południu nad rzekę. Weźmiemy kosze z jedzeniem, buteleczkę wina – tu Daszeńka zachichotała – a Julitka zabierze mandolinę. Pójdziesz z nami, prawda?

Wanda skinęła głową.

I przez cały ranek myślała tylko o wycieczce.

 

Twierdza od wschodu przylegała do stromych brzegów rzeki, która w dole płynęła zakolami, po drugiej stronie rozlewając się szeroko na podmokłe łąki.

– Masz piękne włosy – Lukne szepnęła z zachwytem – ach, jaka szkoda, że musisz je chować pod czapką.

– Pod hełmem. – Niewyraźnie poprawiła Wanda.

– Jesteś królewską córką, a nawet nie możesz się malować. I jeszcze musisz nosić żelazny gorset!

– Ehm… napierśnik.

– Wszystko jedno.

Wieczór poderwał chmary chrząszczy, które były miękkimi kłębkami kolorowej wełny. Cicho brzęczały w powietrzu, a gdy przyszedł zmierzch, spalały się w ostatnich promieniach zachodzącego słońca, gdzieś wysoko nad głowami dziewczyn, tworząc świetliste widowisko.

Gdy zaczęła ubierać się w jedwabne szarawary i zwiewne wierzchnie spódnice, Fila najpierw patrzył na to ze zdumieniem, lecz później zobojętniał na tę jej nagłą przemianę. Przejął wszystkie obowiązki, których i tak nie było dużo, a co drugi dzień wysyłał raporty do Ministerstwa Wojny. Żołnierze nudzili się i tylko czekali na okazję, aby się wyrwać do lasu lub na dalekie błonia. Z wypraw tych wracali z koszami pełnymi zajęcy lub ryb, leniwi i ospali. Kupiec wziął kilku chłopców, wóz załadowany belami materiału i wyjechał na trzy tygodnie do najbliższego miasta, bo tak mu było spieszno do interesów. Wanda zapomniała o wojsku, koszarach i o ojcu. Z dziewczynami chodziła nad rzekę albo do łaźni. Wieczorami opowiadały sobie straszne historie, podczas których udawała, że też się boi, bo tak bardzo chciała być do nich podobna.

– Pułkowniku – Fila któregoś dnia zatrzymał ją na schodach i próbował porozmawiać – otrzymałem meldunek ze stolicy, że zamieszki na wschodzie nasilają się, a Poneros rekrutuje wszystkich, którzy tylko mogą utrzymać broń w ręce. Musimy przygotować się, przecież za rzeką tylko stepy… Twierdza jest solidna, wystarczy mały oddział, żeby odeprzeć piechotę, ale co innego atak z powietrza. Martwię się…

– Och, nie zawracaj mi głowy. Ojciec się wszystkim zajmie, czyż nie? Zawsze wiedział lepiej, jak inni mają żyć.

Fila zbladł, ale zaraz się opanował.

– W oddziale rozprężenie, trzeba zaordynować patrole, zrobić przegląd…

– Wiesz, dworskie życie jest takie przyjemne! – Wanda zakręciła się wkoło, a zwiewna spódnica zawirowała. – Nie wrócę do koszar! Nigdy!

– Pułkowniku, ale wszak obowiązki… – Fila się upierał.

– Przestań mnie tak nazywać. Nie cierpię tego!

Julitka z Daszeńką wzięły ją pod ręce i z niechęcią zerkały na adiutanta.

– Zostaw tego nudziarza. Dziś pokażemy ci, jak tańczyć i flirtować.

– Flirtować? Naprawdę możecie robić coś takiego? – Wanda była zaintrygowana. W jej głowie słowo to przybrało niebezpieczny, lubieżny odcień.

Dziewczęta zachichotały i pokręciły głowami.

– Oj, Wando, ty naprawdę nie masz o niczym zielonego pojęcia.

I do późnej nocy wszystkie cztery tańczyły w rytm wesołej mandoliny i brząkających cymbałów.

 

Wizg i łopot mechanicznych skrzydeł wypełnił powietrze, a później zrobiło się czarno. Najpierw lądowały mniejsze i lżejsze, które stalowymi szponami ryły kamień. Później pojawiły się gryfy olbrzymie. Ich dzioby odrywały kawałki muru, aby przez wyrwy mogły dostać się do środka. Potwory przeciskały się niezgrabnie, a ich cielska spadały jedne na drugie na kamiennej posadzce sali balowej. Kręciły ptasimi głowami i węszyły w poszukiwaniu mięsa. Gdy kołysały się z boku na bok, ich skrzydła rozkładały się z skrzypieniem. Motały się, głodne i rozdrażnione. Nagle zamarły. Ruszyły w stronę kąta, gdzie dziewczęta przerażone cicho piszczały, bezwiednie wabiąc do siebie gady.

Wanda rzuciła się naprzód, ale była zbyt wolna. Potwór zdążył już ciężkim cielskiem przydusić Julitkę do podłogi i jednym ruchem żelaznych szponów rozerwał jej gardło. Dziewczynom krew uciekła z głów i stały nieme, białe jak śmierć, nad truchłem siostry.

Wanda wrzasnęła.

Sięgnęła do boku po miecz, ale ręka tylko zatopiła się w miękkiej spódnicy.

 

Przestała myśleć. Może i ona stała się na chwilę mechanicznym człowiekiem, bo ciało samo wykonywało ruchy. Szarpnęła za nadgarstki dziewcząt, pociągnęła, popchnęła je ku łaźni. Zdąży? Wsadziła otumanione do balii z wodą i położyła palec na ustach. Ruszyła przed siebie.

Zbroja. Zbroja! Biegła ile sił w płucach po zapomniany rynsztunek. Jeszcze tylko jeden zakręt! Nogi zaplątały się w fałdy sukienki i prawie straciła równowagę. Jednym szarpnięciem urwała kawał materiału na wysokości kolan. Za sobą słyszała brzdęk wybijanych szyb. Wpadła do pokoju. Jest.

Zapinała części wprawnymi ruchami i za chwilę wszystko było na swoim miejscu. Z każdym oddechem robiła się spokojniejsza. Nałożyła pancerz i szyszak, wzięła miecz. Wiedziała, co ma robić.

Nie było jej tylko kilka chwil, a mechaniczne potwory zdążyły zrobić spory wyłom w ścianie. Rzutem oka oceniła sytuację. Fila sam walczył po przeciwnej stronie, reszta oddziału musiała być albo na blankach albo na dziedzińcu. Służba na pewno już nie żyła. Szanse na zwycięstwo? Zagryzła wargę. Nie czas się poddawać.

Cięła mieczem, a razy spadały na torsy i skrzydła potworów. Wszędzie leciały drzazgi.

– Żagiew! – krzyknęła do adiutanta.

Wanda złapała w locie pochodnię. Przyskoczyła do najbliższego gryfa i podłożyła ogień pod skrzydło. Uniósł się czarny, śmierdzący dym i wystrzelił płomień, ale potwór zaraz zaczął się tarzać i w końcu go zagasił. Ruszył na Wandę. Cofała się, jednocześnie próbując mieczem zadać mu jak największe szkody.

– Smoła w kuchni!

Fila był za daleko. Zanim wyrąbie sobie drogę do wyjścia, zdążą tu zginąć. Przykucnęła i przeturlała się między nogami potwora. Biegła nie oglądając się. Schody, korytarz, zakręt, znów schody. W kuchni na piecu stały przygotowane przez Filę kociołki ze smołą. Złapała pierwszy, podniosła i postawiła na biodrze. Jęknęła z bólu. Zanim dotarła na miejsce bitwy, nie miała już płuc tylko roztopione żelazo. Podeszła blisko. Ptasia głowa gryfa z mosiężnym dziobem, obracała się na wszystkie strony, szukając krwi. Wanda rozlała smołę po posadzce. Najpierw nic się nie działo, ale po chwili potwory zaczęły się ślizgać i przewracać, smoła przylepiała im się do skrzydeł, a one robiły się coraz cięższe. Podpaliła je. Nie skowyczały z bólu jak zwierzęta, tylko chrzęściły i chrobotały. Nie mogły się ugasić, więc odlatywały, ale nie udało im się uciec, bo płonęły w powietrzu, a potem spadały bezwolnie do rzeki. Widocznie gryfy zarządziły odwrót, bo wszystkie potwory, które wylądowały na dachu i dziedzińcu podrywały się ciężko i znikały za wschodnim horyzontem.

Kiedy ostatni mechaniczny potwór odleciał, wszystko ucichło. Syczał jeszcze gdzieniegdzie ogień, ale i on zaraz zamilkł. Wandzie ze zmęczenia drżały ręce. Fila podszedł do niej i sprawdzał, czy ma całe kości i czy nie widać krwawiących ran.

– Pułkowniku.

– Tak.

– Musisz policzyć zabitych i rannych. Jutro wyślę Jego Wysokości raport.

– Dobrze, Fila.

 

***

Dziewczęta wyprawiły Julitce ładny pogrzeb, a potem stypę, na której śpiewały Julitki ulubione piosenki przy akompaniamencie mandoliny. Wanda pomyślała, że mają siebie, więc szybko się pocieszą i znów będą radosne i beztroskie, jak wcześniej. Uśmiechnęła się do nich ciepło, a one ocierając z oczu ostatnie łzy, pomachały jej białymi chusteczkami.

Pani pułkownik starannie zapięła kurtkę, naciągnęła rękawice i lekko trąciła konia piętami. Po drugiej stronie rzeki dołączą do niej zaciężni z królewską lekką jazdą i setka pancernych. Czeka ich kilka tygodni marszu, ale do trudów jest przyzwyczajona. Zetrze w proch całe to wojsko Ponerosa, z czymkolwiek przyjdzie jej walczyć.