Kryzys wieku (niemalże) średniego, czyli pełna luk fabularnych historia o ciężarze życia, trudnych relacjach z ojcem oraz o tym dlaczego zegary mają zębatki

Je­że­li czy­ta­cie te słowa, to ozna­cza jedną z dwóch rze­czy. Mój plan nie wy­pa­lił, a ja leżę mar­twy gdzieś we wnę­trzu Ziemi. Drugą moż­li­wo­ścią jest to, że żona (tak, to o tobie mowa, Zosiu!) od­na­la­zła ni­niej­szy list po­że­gnal­ny i uzna­ła, że do­sko­na­łym po­my­słem bę­dzie wy­cią­gnię­cie go na świa­tło dzien­ne (te ko­bie­ty…). Naj­pew­niej też po­ka­za­ła treść listu swo­jej pier­dol­nię­tej ko­cha­nej ma­mu­si i rów­nie pier­dol­nię­tym wspa­nia­łym ko­le­ża­necz­kom… A ja, za­miast ura­to­wać nas wszyst­kich, leżę przy­wią­za­ny do łóżka w po­ko­ju bez kla­mek.

Ale nie o tym mia­łem pisać. Plan. To o nim chcia­łem opo­wie­dzieć, bo mu­si­cie zro­zu­mieć, dla­cze­go po­sta­no­wi­łem zro­bić to wszyst­ko. Czy ra­czej, dla­cze­go mu­sia­łem to zro­bić. Naj­pierw jed­nak na­kre­ślę wam kon­tekst, bo bez niego moja opo­wieść bę­dzie przy­po­mi­na­ła ma­ja­ki sza­leń­ca, a nie po­waż­ne wy­zna­nie.

***

Wszyst­ko za­czę­ło się w dniu moich trzy­dzie­stych szó­stych uro­dzin. Gdy otwo­rzy­łem oczy, jak każ­de­go ranka zmę­czo­ny i przy­gnę­bio­ny, usły­sza­łem coś jakby… Trzask? Dźwięk przy­wo­dził na myśl ruch me­cha­ni­zmu dwu­dzie­sto­wiecz­ne­go ze­ga­ra, ta­kie­go z zę­bat­ka­mi. Po­cząt­ko­wo byłem prze­ko­na­ny, że mi się tylko zda­wa­ło, ale dźwięk po­wtó­rzył się raz, potem drugi, trze­ci, za każ­dym razem coraz wy­raź­niej.

Obu­dzi­łem Zosię i za­py­ta­łem, czy też to sły­szy, ale sta­now­czo za­prze­czy­ła i za­czę­ła przy­glą­dać mi się ba­daw­czo. W spo­sób, który aż mnie zmro­ził, zu­peł­nie jakby chcia­ła do­strzec pierw­sze symp­to­my cho­ro­by psy­chicz­nej wy­ma­lo­wa­ne na mojej twa­rzy. Nie­do­cze­ka­nie twoje, za­ra­zo!…

Pod­czas kla­sycz­ne­go po­ran­ne­go "po­sie­dze­nia za­rzą­du" zu­peł­nie nie po­tra­fi­łem się sku­pić. Prze­glą­da­nie memów na smart­fo­nie zu­peł­nie mnie nie ba­wi­ło, wia­do­mo­ści nie chcia­ło mi się czy­tać, a maile oka­za­ły się głów­nie spa­mem. Za to dźwięk prze­ska­ku­ją­cych zę­ba­tek przy­brał na sile i za­czął mu to­wa­rzy­szyć ko­lej­ny, któ­re­go nie po­tra­fi­łem zi­den­ty­fi­ko­wać.

Zanim wy­sze­dłem z domu, nie­zno­śna ka­ko­fo­nia do­pro­wa­dzi­ła mnie na skraj za­ła­ma­nia ner­wo­we­go. Za­miast przy­wi­tać się z są­siad­ką, burk­ną­łem coś nie­zro­zu­mia­łe­go i po­bie­głem do sa­mo­cho­du. Gdy tylko ze­staw gło­śno­mó­wią­cy wy­krył te­le­fon, wy­bra­łem numer do ojca. Praw­dę mó­wiąc, nie wiem zu­peł­nie, na co li­czy­łem. Nigdy nie po­tra­fi­li­śmy nor­mal­nie roz­ma­wiać, więc czemu w swo­jej na­iw­no­ści myślałem, że tym razem bę­dzie ina­czej? Pod­świa­do­mie mia­łem na­dzie­ję, że któ­ryś z nas grun­tow­nie zmie­nił oso­bo­wość od ostat­nie­go week­en­du? Nawet dla mnie po­zo­sta­je to za­gad­ką.

Roz­mo­wa prze­bie­gła do­kład­nie we­dług sche­ma­tu usta­lo­ne­go i do­tar­te­go na prze­strze­ni lat. Opo­wie­dzia­łem o swoim pro­ble­mie, na co oj­ciec chrząk­nął, rzu­cił jakąś po­ra­ża­ją­cą sen­ten­cją ogól­ną po­kro­ju „a cho­le­ra to wie”, po czym płyn­nie prze­szedł do opo­wie­ści o tym, co mu się przy­da­rzy­ło ostat­nio w pracy. Wła­śnie o takie wspar­cie nic nie ro­bi­łem! Kurwa.

***

Me­cha­nicz­ne dźwię­ki z każdą mi­nu­tą przy­bie­ra­ły na sile, do tego stop­nia, że nie sły­sza­łem już nic in­ne­go. Wy­da­wać by się mogło, że wraz z upły­wem czasu po­wi­nie­nem za­cząć igno­ro­wać hałas, jed­nak ten był wy­jąt­ko­wo na­tręt­ny i świ­dru­ją­cy w gło­wie, ni­czym mi­nia­tu­ro­wa wier­tar­ka. Na­iw­nie za­ło­ży­łem, że włą­cze­nie gło­śnej mu­zy­ki po­zwo­li na za­głu­sze­nie dźwię­ków, a tym samym chwi­lę wy­tchnie­nia, ale cały apa­rat słu­chu mia­łem już tak po­draż­nio­ny, że nawet Floy­dzi mnie iry­to­wa­li. Chcia­łem krzy­czeć, jed­nak nie było do kogo.

Spoj­rza­łem przez okno. Na traw­ni­ku stał męż­czy­zna, który wy­glą­dał na bez­dom­ne­go. Miał na sobie wy­bla­kłe bo­jów­ki moro, woj­sko­wą kurt­kę i po­pę­ka­ne czar­ne trepy. Dłu­gie siwe włosy czę­ścio­wo cho­wał pod czap­ką bejs­bo­lów­ką z wy­szy­tym wi­ze­run­kiem orła. Ot, ty­po­wy, ste­ra­ny ży­ciem menel. W nor­mal­nych wa­run­kach nie zwró­cił­bym na niego uwagi, naj­wy­żej ob­da­rzył­bym go prze­lot­nym, lekko po­gar­dli­wym spoj­rze­niem i to byłby ko­niec. Jed­nak tym razem mój wzrok przy­kuł ka­wa­łek kar­to­nu, który męż­czy­zna trzy­mał w dło­niach. Było na nim na­pi­sa­ne „niech bę­dzie po­chwa­lo­ny przed­wiecz­ny me­cha­nizm”.

Ni­czym w tran­sie, zo­sta­wi­łem sa­mo­chód na środ­ku drogi i do­sko­czy­łem do bez­dom­ne­go. Chwy­ci­łem go obie­ma dłoń­mi i za­czą­łem po­trzą­sać.

– Co to zna­czy? Ten napis! – krzy­cza­łem.

– Puść mnie, czło­wie­ku!

– Kim je­steś? O jaki me­cha­nizm ci cho­dzi? – nie od­pusz­cza­łem.

Męż­czy­zna mo­men­tal­nie ze­sztyw­niał, a jego twarz przy­bra­ła po­waż­ny wyraz.

– Po­staw mi her­ba­tę, a wszyst­ko wy­ja­śnię.

– Umowa stoi.

***

Lu­dzie w ka­wiar­ni pa­trzy­li na nas z wy­raź­ną dez­apro­ba­tą i osten­ta­cyj­nie za­ty­ka­li nosy, ale nie przej­mo­wa­łem się tym. Po­trze­bo­wa­łem od­po­wie­dzi. Tu i teraz. Ist­nia­ła szan­sa, że mój oso­bli­wy to­wa­rzysz ją po­sia­da, więc kil­ka­na­ście zło­tych za napój i odro­bi­na dys­kom­for­tu, spo­wo­do­wa­na wzglę­da­mi na­tu­ry es­te­tycz­nej, zda­wa­ły się roz­sąd­ną ceną.

Gdy kel­ner­ka przy­nio­sła szklan­kę z go­rą­cą wodą oraz to­reb­kę her­ba­ty, ob­ser­wo­wa­łem, jak mój to­wa­rzysz z wy­raź­nym pie­ty­zmem za­pa­rza napar, a na­stęp­nie z błogą miną wcią­ga nosem po­wsta­ły aro­mat.

– Więc? – za­ga­iłem po dłuż­szej chwi­li, lekko już znie­cier­pli­wio­ny.

– Na­praw­dę dobra her­ba­ta.

– Nie wąt­pię, ale mia­łeś mi opo­wie­dzieć o me­cha­ni­zmie.

– A co tu opo­wia­dać? – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Me­cha­nizm pra­cu­je, żeby cały ten pier­dol­nik jakoś funk­cjo­no­wał.

– Pier­dol­nik?

– No, świat. Ty chyba nie je­steś zbyt by­stry, co?

– Po­wie­dział menel…

– Nie za­wsze tak żyłem… – wes­tchnął.

– Po­zwól, że zgad­nę. Byłeś obie­cu­ją­cym, mło­dym biz­nes­me­nem, ale do­pa­dła cię cho­ro­ba i wszyst­ko tra­fił szlag? Albo nie, le­piej, ko­bie­ta cię wy­rzu­ci­ła z domu i wy­lą­do­wa­łeś na ulicy, gdzie wpa­dłeś w sidła al­ko­ho­lu i nar­ko­ty­ków?

Twarz męż­czy­zny spo­wił pa­skud­ny gry­mas.

– Gówno wiesz, dzie­cia­ku.

– Mam trzy­dzie­ści sześć lat.

– Wła­śnie mówię. – Upił ko­lej­ny łyk her­ba­ty. – Byłem w twoim wieku, dzie­cia­ku, gdy bez żad­ne­go ostrze­że­nia za­czą­łem sły­szeć dziw­ne dźwię­ki, jakby pra­co­wa­ły zę­bat­ki ogrom­nej ma­szy­ny. Po­cząt­ko­wo my­śla­łem, że to jakiś pro­blem neu­ro­lo­gicz­ny, ale le­ka­rze nic nie wy­kry­li. Dni mi­ja­ły, a od­gło­sy nie usta­wa­ły, wręcz prze­ciw­nie, przy­bie­ra­ły na sile. Nie byłem w sta­nie nor­mal­nie funk­cjo­no­wać, więc rzu­ci­łem pracę. Od­wró­ci­łem się od ro­dzi­ny, przy­ja­ciół, każ­de­go, kto pró­bo­wał mi w jakiś spo­sób pomóc. Mó­wiąc krót­ko i wprost, zna­la­złem się na samym dnie. Stra­ci­łem wszyst­ko i wy­lą­do­wa­łem na ulicy.

– Ro­zu­miem…

– Gówno ro­zu­miesz! – krzyk­nął i wstał gwał­tow­nie, prze­wra­ca­jąc przy tym krze­sło.

Teraz pa­trzy­li już na nas wszy­scy obec­ni w ka­wiar­ni. Za­kło­po­ta­ny pró­bo­wa­łem ge­stem po­ka­zać męż­czyź­nie, żeby usiadł i się uspo­ko­ił, ale z ja­kie­goś po­wo­du to go je­dy­nie bar­dziej roz­zło­ści­ło. Osta­tecz­nie spoj­rzał mi pro­sto w oczy, splu­nął pod nogi i wy­szedł z bu­dyn­ku. Nie pró­bo­wa­łem go za­trzy­my­wać, byłem prze­ko­na­ny, że nic by to nie dało.

Po­trze­bo­wa­łem po­ukła­dać myśli, co w akom­pa­nia­men­cie nie­zno­śnej ka­ko­fo­nii zę­ba­tek nie było wcale pro­ste. Ze słów bez­dom­ne­go wy­ni­ka­ło, że świat funk­cjo­nu­je dzię­ki pracy ja­kie­goś me­cha­ni­zmu, a to ro­dzi­ło sze­reg pytań. Co to za me­cha­nizm? Kto i kiedy go zbu­do­wał? No i su­biek­tyw­nie naj­waż­niej­sze, dla­cze­go nagle za­czą­łem go sły­szeć?

***

Pro­szę, nie trak­tuj­cie tego w ka­te­go­rii le­ni­stwa, ani luki fa­bu­lar­nej, ale prze­sko­czę teraz w cza­sie do wy­da­rzeń, które ro­ze­gra­ły się równo dwa ty­go­dnie po moim spo­tka­niu z bez­dom­nym. Uwierz­cie mi, nie chce­cie czy­tać o dłu­gim i bez­owoc­nym po­by­cie w bi­blio­te­ce uni­wer­sy­tec­kiej, roz­mo­wie z księ­dzem ani te­le­fo­nie za­ufa­nia. Od­no­szę także wra­że­nie, że mo­gli­by­ście uznać za nie­szcze­gól­nie zaj­mu­ją­ce opisy da­rem­nych prób za­głu­sze­nia dźwię­ków me­cha­ni­zmu.

Olśnie­nie spły­nę­ło na mnie dość nie­spo­dzie­wa­nie, gdy sie­dzia­łem na ka­na­pie w sa­lo­nie. Chcia­łem krzyk­nąć „eu­re­ka”, ale się po­wstrzy­ma­łem, bo i tak od kilku dni Zosia pa­trzy­ła już na mnie jakoś tak… dziw­nie. Spraw­dzi­łem w te­le­fo­nie, gdzie jest naj­bliż­szy ze­gar­mistrz (taki nor­mal­ny, nie – świa­tła i pur­pu­ro­wy, co mo­gła­by su­ge­ro­wać moja hi­sto­ria), a na­stęp­nie po­że­gna­łem żonę i wy­sze­dłem z domu.

Byłem już skraj­nie wy­mę­czo­ny dźwię­ka­mi me­cha­ni­zmu, więc gdy tylko prze­kro­czy­łem próg za­kła­du, z miej­sca prze­sze­dłem do sedna.

– Dzień dobry, czy wie pan coś o me­cha­ni­zmie, który…

– Ci­szej, czło­wie­ku! – syk­nął ze­gar­mistrz. – Czy ty do resz­ty osza­la­łeś?!

– Ale ja…

– Milcz i chodź za mną. – Ge­stem wska­zał drzwi na za­ple­cze. – Tam po­roz­ma­wia­my.

– Okej.

W po­miesz­cze­niu pa­no­wał pół­mrok, je­dy­ne źró­dło świa­tła sta­no­wi­ła, sto­ją­ca na stole, wy­słu­żo­na lampa naf­to­wa, która spra­wia­ła wra­że­nie ukra­dzio­nej z mu­zeum. Mimo nie­sprzy­ja­ją­cych wa­run­ków ro­zej­rza­łem się po wnę­trzu, ścia­ny nie­mal w ca­ło­ści po­kry­te były zę­bat­ka­mi roz­ma­itych roz­mia­rów i ko­lo­rów.

Pod­sko­czy­łem, gdy za ple­ca­mi usły­sza­łem trzask za­my­ka­nych drzwi i za­su­wa­ne­go rygla. Ze­gar­mistrz od­dy­chał cięż­ko, jakby z wy­sił­kiem. Przez chwi­lę lu­stro­wał mnie wzro­kiem, po czym za­py­tał:

– Skąd wiesz o me­cha­ni­zmie?

– Sły­szę go.

– Sły­szysz? – Na twa­rzy męż­czy­zny ma­lo­wa­ło się współ­czu­cie. – Bar­dzo mi przy­kro.

– Dla­cze­go?

– Bo osza­le­jesz – od­po­wie­dział bez ogró­dek. – Prę­dzej czy póź­niej osza­le­jesz.

– Muszę przy­znać, że to nie­zbyt opty­mi­stycz­na per­spek­ty­wa – po­wie­dzia­łem z prze­ką­sem. – Skąd ta pew­ność? Może mi po pro­stu przej­dzie? Może dźwię­ki znik­ną tak nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wi­ły?! – Ostat­nią część zda­nia już krzy­cza­łem.

– Przy­kro mi, ale to tak nie dzia­ła.

– To jak to dzia­ła?! Wy­ja­śnij mi!

Ze­gar­mistrz zi­gno­ro­wał mój wy­buch. Nie zga­nił mnie, za­miast tego splótł dło­nie na ple­cach i od­wró­cił się w kie­run­ku ścia­ny. Pod­szedł do naj­więk­szej zę­bat­ki i po­gła­skał ją czule, ni­czym uko­cha­ną córkę.

– Po­wiedz mi, czy zda­rza ci się obu­dzić z bólem ple­ców, cho­ciaż spa­łeś na wy­god­nym ma­te­ra­cu? – wy­pa­lił z głu­pia frant.

– Po trzy­dzie­st­ce to chyba nor­mal­ne, nie uwa­żasz? Aż się boję po­my­śleć, co bę­dzie, jak skoń­czę czter­dzie­ści lat…

– Czy spo­dzie­wasz się, że to kie­dyś minie? Że wy­ro­śniesz z ta­kie­go nie­za­po­wie­dzia­ne­go bólu?

– Prze­ciw­nie, je­stem prze­ko­na­ny, że bę­dzie tylko go­rzej.

– Otóż to, z dźwię­ka­mi me­cha­ni­zmu jest tak samo. Skoro za­czą­łeś je sły­szeć, to już nigdy nie prze­sta­niesz. One nie po­ja­wi­ły się nagle, oj nie… Praw­da jest taka, że za­wsze wy­brzmie­wa­ły gdzieś w tle, ale byłeś na­tu­ral­nie za­pro­gra­mo­wa­ny, żeby je igno­ro­wać. – Wi­dząc nie­zro­zu­mie­nie na mojej twa­rzy, dodał: – To jest zu­peł­nie, jak z od­gło­sa­mi po­cią­gu dla osoby miesz­ka­ją­cej przy sa­mych to­rach. Po kilku la­tach zu­peł­nie prze­sta­je zwra­cać na nie uwagę, ale jak za­pro­si gości, to oni już mają pro­blem z za­śnię­ciem, bo co chwi­lę sły­szą tur­kot kół ja­dą­cych po szy­nach.

– Co masz na myśli? Jak to „byłem za­pro­gra­mo­wa­ny”? Przez kogo? W jakim celu?

– Za­da­jesz bar­dzo dużo pytań – wes­tchnął ze­gar­mistrz. – A ja nie mogę udzie­lić ci od­po­wie­dzi.

– To, co ja mam teraz zro­bić? – za­py­ta­łem zre­zy­gno­wa­ny.

– Po­sta­raj się żyć. Wy­ko­rzy­staj mą­drze czas, który ci po­zo­stał.

Chcia­łem za­pro­te­sto­wać, gdy zza drzwi do­biegł nas po­tęż­ny huk. Ob­ser­wo­wa­łem, jak twarz ze­gar­mi­strza przy­bie­ra per­ga­mi­no­wy od­cień. Dło­nie męż­czy­zny za­czę­ły dy­go­tać, a od­dech stał się cięż­ki i nie­re­gu­lar­ny.

– Czy to jest ten mo­ment, gdy w ob­li­czu ry­chłej i nie­unik­nio­nej śmier­ci po­sta­na­wiasz wy­ja­wić całą praw­dę, jed­no­cze­śnie wy­sy­ła­jąc mnie na sa­mo­bój­czą misję, któ­rej celem jest ura­to­wa­nie całej ludz­ko­ści? – za­py­ta­łem z prze­ką­sem.

– Za dużo fil­mów się na­oglą­da­łeś – od­po­wie­dział szep­tem. – A teraz morda w kubeł, może sobie pójdą.

Od­głos wy­wa­ża­nych drzwi uświa­do­mił nam bru­tal­nie, że nie­spo­dzie­wa­ni przy­by­sze nie mają ta­kich pla­nów.

***

Są różne spo­so­by ocze­ki­wa­nia na przy­szłość. Można z ra­do­ścią, w na­iw­nej uf­no­ści, cie­szyć się każdą chwi­lą. W myśl za­sa­dy carpe diem czer­pać z życia gar­ścia­mi, nie­za­leż­nie od sy­tu­acji, w jaką rzuci nas los. Inną opcją jest za­mknię­cie się w sobie, za­sty­gnię­cie w par­szy­wym ma­ra­zmie i ocze­ki­wa­nie na na­dej­ście naj­gor­sze­go.

Myślę, że nie bę­dzie nad­uży­ciem, gdy stwier­dzę, że zo­sta­nie upro­wa­dzo­nym, a na­stęp­nie prze­by­wa­nie w nie­wo­li, Bóg jeden wie jak długo, skła­nia czło­wie­ka ku tej dru­giej opcji. A je­że­li dodam, że moja oso­bi­sta nie­wo­la od­by­wa­ła się w ciem­nym po­miesz­cze­niu bez okien, śmier­dzą­cym stę­chli­zną i pa­dli­ną, które (oce­nia­jąc po wy­stro­ju) słu­ży­ło przed laty za salę tor­tur, to wszel­kie wąt­pli­wo­ści mo­że­my sobie spo­koj­nie da­ro­wać.

Ścia­ny były po­kry­te mchem, pa­ję­czy­na­mi i za­sty­głą krwią. Każda cegła zda­wa­ła się ema­no­wać echem cier­pie­nia, któ­re­go była mi­mo­wol­nym świad­kiem. W kącie leżał wy­schnię­ty, mar­twy szczur oto­czo­ny ko­ść­mi, które naj­pew­niej były ludz­kie.

Je­dy­nym źró­dłem świa­tła była za­ku­rzo­na, trzy­dzie­sto­wa­to­wa ża­rów­ka, która zwi­sa­ła ża­ło­śnie z su­fi­tu na nagim kablu. Słabą wi­docz­ność do­dat­ko­wo ogra­ni­cza­ła szczy­pią­ca w oczy mgła, bę­dą­ca wy­two­rem ubocz­nym zgni­li­zny i za­krze­płej krwi.

Ufam, że przy­wy­kli­ście już do prze­sko­ków w nar­ra­cji, więc mu­si­cie mi wy­ba­czyć, że kon­ty­nu­uję opo­wieść od mo­men­tu, gdy od­zy­ska­łem przy­tom­ność, a w do­dat­ku po­zwo­li­łem sobie na nie­zbyt ape­tycz­ny opis oto­cze­nia. Ale życie nie za­wsze pach­nie fioł­ka­mi, le­piej się do tego przy­zwy­czaj­cie. Tym­cza­sem, skoro na­kre­śli­łem już kon­tekst, mogę przejść do opo­wie­dze­nia wam mo­je­go planu…

***

Dość nie­spo­dzie­wa­nie, drzwi do po­miesz­cze­nia uchy­la­ją się z lek­kim trza­skiem. W progu staje, ubra­na w le­kar­ski kitel, ko­bie­ta o apa­ry­cji Anny Przy­byl­skiej. Zna­czy, po­kry­ta ro­ba­ka­mi, lekko zmu­mi­fi­ko­wa­na i z pu­sty­mi oczo­do­ła­mi. W jed­nej dłoni trzy­ma notes, w drugiej ele­ganc­ki żółty dłu­go­pis marki BIC.

– Pan Ko­wal­ski? – pyta.

– We wła­snej oso­bie – od­po­wia­dam ła­mią­cym się gło­sem. – Za­mier­za­cie mnie zabić?

– Zabić? Broń Boże! – ko­bie­ta śmie­je się i fi­glar­nie macha tru­pią ręką. – Za­szła drob­na awa­ria, więc wgra­li­śmy panu nowe opro­gra­mo­wa­nie. Wszyst­ko po­win­no być już w na­le­ży­tym po­rząd­ku, nie ma po­wo­du do dal­sze­go po­zo­sta­wa­nia w ser­wi­sie.

W tym mo­men­cie do­cie­ra do mnie, że nie sły­szę już żad­nych od­gło­sów. Dźwię­ki me­cha­ni­zmu zu­peł­nie znik­nę­ły! Wy­peł­nio­ny nagłą eu­fo­rią chcę pod­sko­czyć, ale roz­glą­dam się po po­miesz­cze­niu i mo­men­tal­nie wpa­dam w po­nu­ry na­strój.

– Co zro­bi­li­ście z ze­gar­mi­strzem? – pytam przez za­ci­śnię­te zęby.

– Odło­ży­li­śmy na miej­sce. Od­kle­ił się, bie­dak, ale wszyst­ko już jest w po­rząd­ku.

– O czym pani mówi? Jak to się od­kle­ił?

– Nor­mal­nie, w pro­ce­sie pro­duk­cji urwał się gwint, więc trze­ba go było przy­kle­ić. Klej ma to do sie­bie, że z cza­sem wie­trze­je, więc ze­gar­mistrz od­padł. Nie ma jed­nak po­wo­dów do nie­po­ko­ju, już go na­pra­wi­li­śmy!

Czuję, że w gło­wie mi się kręci i mam trud­no­ści w zła­pa­niu od­de­chu. Le­kar­ka zom­bie po­da­je mi dłoń i po­wstrzy­mu­je przed pew­nym upad­kiem. Pro­po­nu­je mi szklan­kę wody, ale od­ma­wiam.

– Wspo­mi­na­ła pani coś o… opro­gra­mo­wa­niu?

– Pro­szę się tym już nie przej­mo­wać. Wszyst­ko jest w na­le­ży­tym po­rząd­ku. Jesz­cze tylko wy­czy­ści­my pana grun­tow­nie – za­lot­nie pusz­cza do mnie oko – a potem ode­śle­my do żony. Bę­dzie­my tylko mu­sie­li za­re­kwi­ro­wać te ba­zgro­ły, które pan na­pi­sał w cza­sie po­by­tu w ser­wi­sie. Żonie mo­gło­by być przy­kro, gdyby się na nie na­tknę­ła.

– Ba­zgro­ły? – pytam, po czym uświa­da­miam sobie, że ma na myśli nie­do­koń­czo­ny list po­że­gnal­ny.

Chcę za­pro­te­sto­wać, ale kątem oka widzę, jak le­kar­ka przy­kła­da mi do karku przed­miot przy­po­mi­na­ją­cy sta­lo­wą la­tar­kę. Mo­men­tal­nie nie­ru­cho­mie­ję i tracę przy­tom­ność.

***

Na sy­gnał dzwon­ka do drzwi Zofia po­de­rwa­ła się z ka­na­py. Wyj­rza­ła przez wi­zjer, a jej twarz wy­peł­nił sze­ro­ki uśmiech. Po­spiesz­nie od­ry­glo­wa­ła zamek i otwo­rzy­ła ku­rie­ro­wi.

– Pani Zofia… – Spu­ścił wzrok, spoj­rzał na list prze­wo­zo­wy i po­now­nie na ko­bie­tę. – Zofia Ko­wal­ska?

– We wła­snej oso­bie.

– Do­sko­na­le, pro­szę tutaj po­kwi­to­wać. – Ge­stem wska­zał od­po­wied­nią ru­bry­kę. – Od­da­je­my męża w sta­nie nie­na­ru­szo­nym. Wgra­li­śmy naj­now­szą ak­tu­ali­za­cję opro­gra­mo­wa­nia, więc uster­ka nie po­win­na się po­wtó­rzyć w przy­szło­ści. Gdyby jed­nak dzia­ło się coś nie­po­ko­ją­ce­go, pro­szę śmia­ło dzwo­nić na in­fo­li­nię.

– Będę miała to na uwa­dze, dzię­ku­ję.

Zofia za­mknę­ła drzwi i uru­cho­mi­ła męża.

– Nie uwie­rzysz, co mi się śniło… – za­czął Piotr.

– Z pew­no­ścią – po­twier­dzi­ła, po czym wy­krzy­wi­ła twarz w mści­wym gry­ma­sie.