Nieznana historia Algina Samozwańca

 

*

Ka­be­cja, ka­be­cy – po­tocz­ne okre­śle­nie funk­cjo­na­riu­szy Kor­pu­su Bry­ga­dzi­stów, po­wsta­łe w cza­sach ka­dziar­skich pro­te­stów w sys­te­mie gwiaz­dy Bar­nar­da.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

– Halo! Jest tam kto? – wołał de­spe­rac­ko Zby­szek, waląc w drzwi. Lewą ręką do­ci­skał do brzu­cha par­cia­ną ko­szu­lę tak, jakby jego wnętrz­no­ści miały się wy­sy­pać na po­sadz­kę. Po wy­krzy­wio­nej twa­rzy widać było, że bar­dzo cier­pi.

– Nie do­bi­jaj się tak, czło­wie­ku, bo tynk ze ścia­ny od­le­ci. Prze­cież wi­dzisz, że ni­ko­go nie ma!

Zby­szek ob­ró­cił się na pię­cie i ze zdzi­wie­niem spoj­rzał na czer­wo­ne­go ze zło­ści fa­ce­ta w ma­ry­nar­ce. Mu­siał być jed­nym z setek ko­pal­nia­nych urzęd­ni­ków.

– Ale… ale są prze­cież go­dzi­ny przy­jęć. Pro­szę, tu na drzwiach jest na­pi­sa­ne, że dok­tor Rus­sel wła­śnie przyj­mu­je – wy­du­kał, wska­zu­jąc po­żół­kły wy­druk har­mo­no­gra­mu. Pie­niacz kart­kę ze­rwał, zmiął w kulkę i z cel­no­ścią snaj­pe­ra po­słał do sto­ją­ce­go na dru­gim końcu hallu kubła.

– Tu jest na­pi­sa­ne tak, a u mnie w kom­pu­ter­ku jak byk stoi, że na sta­no­wi­sku za­kła­do­we­go le­ka­rza wakat. W oczy­wi­sty spo­sób moja wer­sja trium­fu­je. Idź pan, zanim ka­be­ków za­wo­łam.

– Jak to „wakat”?– Zby­szek nie dawał za wy­gra­ną. – Prze­cież musi być dok­tor na ko­pal­ni.

Urzęd­nik wydął po­licz­ki, co nada­ło mu wy­gląd ar­go­no­we­go boj­le­ra w ostat­nich se­kun­dach przed eks­plo­zją.

– Wam się, nie­ro­by, wy­da­je, że co?! – wrza­snął. – Że tak łatwo le­ka­rza dla was zna­leźć? Że li­cen­cjo­no­wa­ni me­dy­cy w ko­lej­kach stoją, żeby na pro­win­cji ki­lo­fia­rzom grzy­by z tył­ków ze­skro­by­wać? Nowy dok­tor bę­dzie za dwa mie­sią­ce. I to naj­wcze­śniej!

Zby­szek po­bladł.

– Dwa mie­sią­ce? Prze­cież ja do tego czasu wy­cią­gnę nogi!

Urzęd­nik wci­snął mu w ręce spory ar­kusz pa­pie­ru, po czym bez­ce­re­mo­nial­nie wy­pchnął za prze­szklo­ne drzwi, na głów­ny ko­ry­tarz.

– A to, w od­róż­nie­niu od pań­skie­go ło­mo­ta­nia, nie jest mój pro­blem. Ewen­tu­al­ną skar­gę pro­szę wy­peł­nić czar­nym tu­szem, żeby nasze AI mogło łatwo ze­ska­no­wać…

*

Kryp­to­pla­zmo­za – ro­dzaj grzy­ba i nazwa po­wo­do­wa­nej prze­zeń in­fek­cji. Cho­ro­ba jest po­ten­cjal­nie śmier­tel­na, choć łatwa w le­cze­niu i za­po­bie­ga­niu. Po­spo­li­ta je­dy­nie wśród gór­ni­ków księ­ży­co­wych i aste­ro­idal­nych, ze wzglę­du na pi­jań­stwo, le­ni­stwo i brak hi­gie­ny.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Zby­szek ważył w dłoni port­fel, jakby ba­da­jąc cię­żar, chciał po­znać jego za­war­tość. Kil­ka­krot­nie włą­czył go i wy­łą­czył, ale war­tość na licz­ni­ku nie chcia­ła się zmie­nić – bez­li­to­sna ma­szy­na stale po­ka­zy­wa­ła nie­ca­łe trzy­dzie­ści ty­się­cy kre­dy­tów.

– Co się tak ga­pisz w to ustroj­stwo jak sroka w gnat, Zby­siu? – za­py­tał współ­lo­ka­tor, Pablo, gra­mo­ląc się na górną pry­czę. – Od pa­trze­nia się jesz­cze ni­ko­mu nic nie przy­by­ło.

Zby­szek uśmiech­nął się gorz­ko i po­ka­zał mu owrzo­dzo­ny brzuch.

– Ay, ca­ram­ba – za­klął La­ty­nos, po­spiesz­nie za­sła­nia­jąc twarz kra­wę­dzią par­cia­nej ko­szu­li, ta­kiej samej, jak Zbysz­ko­wa.

– Kryp­to się nie prze­no­si mię­dzy ludź­mi.

Pablo po­krę­cił głową z dez­apro­ba­tą.

– Ależ wy, Po­lacz­ki, je­ste­ście ła­two­wier­ni. Ko­no­wa­ły tak baj­du­rzą, bo i co mają gadać. Nie mogą przy­znać, że ta fran­ca się roz­no­si, bo mu­sie­li­by nam dawać osob­ne kap­su­ły do spa­nia. Ina­czej nikt by pod zie­mię nie zszedł. Myśl, co chcesz, ale ja tam do­brze wiem, że nawet ka­be­cy nie pod­ła­żą do typów z kryp­to. Leć do Rus­se­la, mord­ko, a dzi­siaj ki­masz na ko­ry­ta­rzu.

– Rus­sel już tu nie pra­cu­je – mruk­nął Zby­szek.

– Jak to? – Pablo zro­bił wiel­kie oczy.

– A no z dok­to­rem jak z wy­pła­tą: nie ma i nie wia­do­mo, kiedy bę­dzie. Muszę iść w mie­ście, pry­wat­nie.

– Oj, aż mnie tyłek za­piekł. Tam ci za ze­skro­ba­nie grzy­ba lekką ręką po­li­czą dzie­sięć pa­ty­ków. Bę­dziesz się są­dził z ko­pal­nią o zwrot? Prze­cież opie­kę me­dycz­ną na koszt za­kła­du mamy w Kar­cie Gór­ni­czej…

Zby­szek przez chwi­lę li­czył w my­ślach, czy po opła­ce­niu za­bie­gu zo­sta­nie mu jesz­cze na ad­wo­ka­ta, ale przy­po­mniał sobie, że je­dy­na osoba na Ki­na­ku z li­cen­cją od­po­wied­nią dla po­pro­wa­dze­nia roz­pra­wy w ta­kiej spra­wie nie­przy­pad­ko­wo nosi to samo na­zwi­sko, co wła­ści­ciel Ze­spo­łu Ko­pal­ni.

– Ra­czej nie – mruk­nął zre­zy­gno­wa­ny.

*

Ki­na­ku (właśc. So­cjal­de­mo­kra­tycz­na Re­pu­bli­ka Qu­ikin­na’qu) – pań­stwo na­le­żą­ce do Fe­de­ra­cji Ga­lak­tycz­nej, po­ło­żo­ne na aste­ro­idzie gór­ni­czej o tej samej na­zwie, w pasie mię­dzy trze­cią a czwar­tą pla­ne­tą ukła­du La­lan­de. Po­mi­mo nie­wiel­kiej po­pu­la­cji, ze wzglę­du na silną eko­no­mię i sze­ro­ki do­stęp do wy­so­kiej ja­ko­ści usług pu­blicz­nych sta­no­wi po­pu­lar­ny cel mi­gra­cji za­rob­ko­wej.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Zbli­ża­jąc się do sta­no­wi­ska windy, Zby­szek mię­dlił róg par­cia­nej, za­kła­do­wej ko­szu­li. Od kiedy wy­ro­bił li­cen­cję na ob­słu­gę hy­dro­ki­lo­fa ar­go­no­we­go i za­trud­nił się w Ze­spo­le Ko­pal­ni Re­pu­bli­ki Qu­ikin­na’qu, po­wierzch­nię od­wie­dził tylko raz, żeby pochować ojca. Od­czu­wał ir­ra­cjo­nal­ny nie­po­kój na myśl, że miał­by się zna­leźć w miej­scu, gdzie od lo­do­wa­tej pust­ki ko­smo­su od­dzie­la­ła­by go je­dy­nie ko­pu­ła ha­bi­ta­tu Re­pu­bli­ki.

Przed wro­ta­mi do szybu zgro­ma­dził się tłu­mek urzęd­ni­ków, któ­rzy ner­wo­wo spo­glą­da­li to na zbli­ża­ją­ce­go się ki­lo­fia­rza, to na swoje ze­gar­ki – łatwo było po­znać, że dźwig znowu się spóź­nia.

Drogę Zbysz­ko­wi za­gro­dził kabek w stan­dar­do­wym, pur­pu­ro­wym uni­for­mie. Zby­szek wie­dział, że ten bry­ga­dzi­sta ma na imię Ben.

– A pan dokąd? – za­py­tał go, zło­śli­wie sztur­cha­jąc lufą ka­ra­bi­nu.

– Do mia­sta – od­parł gór­nik. – Mam pilną spra­wę.

Bry­ga­dzi­sta po­pa­trzył na niego po­dejrz­li­wie.

– A oświad­cze­nie pan ma?

Zby­szek bez słowa wrę­czył mu opa­trzo­ny pod­pi­sem do­ku­ment, w któ­rym za­rze­kał się, że w cza­sie wol­nym nie pla­nu­je spo­ty­kać się ani ko­mu­ni­ko­wać z re­be­lian­ta­mi, po­pu­li­sta­mi, związ­kow­ca­mi, czy też człon­ka­mi in­ne­go typu or­ga­ni­za­cji wy­wro­to­wo-ter­ro­ry­stycz­nych, pod groź­bą zwol­nie­nia i kary fi­nan­so­wej w wy­so­ko­ści co naj­mniej dwu­stu ty­się­cy kre­dy­tów fe­de­ral­nych.

– Okej – mruk­nął kabek. – Pro­szę się usta­wić do re­wi­zji.

Zby­szek po­słusz­nie od­wró­cił się do bry­ga­dzi­sty ple­ca­mi, sze­ro­ko roz­sta­wił nogi i oparł rę­ka­mi o ścia­nę.

– Co ten Ben robi? – Usły­szał za ple­ca­mi głos jed­ne­go z cze­ka­ją­cych na dźwig urzęd­ni­ków. – Czy my miesz­ka­my w cy­wi­li­zo­wa­nym kraju, czy w sys­te­mie Sy­riu­sza? Tak nie można ludzi trak­to­wać, to jest wolny oby­wa­tel Fe­de­ra­cji, on chce tylko wyjść z za­kła­du!

– Nowe pro­ce­du­ry – od­po­wie­dział inny, niż­szy głos. – Pan go nie ża­łu­je, pa­tu­sy same są sobie winne. Pro­szę sobie wy­obra­zić, że ostat­nio jeden ki­lo­fiarz pró­bo­wał wy­nieść z ko­pal­ni prze­pust­ni­cę neu­tri­no­wą. Nie będę mówił nawet, gdzie ją ukrył, bo to zwy­czaj­nie głowa mała…

– Żar­tu­je pan.

– A skąd. Oso­bi­ście wi­dzia­łem, jak potem de­zyn­fe­ko­wa­li ten za­wo­rek… No, ale czego się spo­dzie­wać po lu­dziach, któ­rzy nie po­tra­fi­li zdo­być upraw­nień na ob­słu­gę sztucz­nych in­te­li­gen­cji, czy choć­by na no­sze­nie broni. Ro­zu­mie pan, nawet te ich bie­da­li­cen­cje na ki­lo­fy musi im ko­pal­nia opła­cać przy za­trud­nie­niu, a oni nas potem okra­da­ją…

Zby­szek chciał gło­śno za­pro­te­sto­wać, że prze­cież koszt li­cen­cji su­mien­nie zwra­ca pra­co­daw­cy w mie­sięcz­nych ra­tach, zresz­tą z nie­ma­łym pro­cen­tem, ale nie zdą­żył. Ob­szu­ku­ją­cy go kabek wrza­snął.

– Co ty masz na brzu­chu?! Cho­le­ra, to jest kryp­to? Czemu nic nie mó­wisz, ki­lo­fia­rzu? Chcesz, żebym to żonie i dzie­ciom za­niósł?

Zby­szek po­wo­li od­wró­cił się i po­pra­wił ko­szu­lę. Cze­ka­ją­cy na dźwig urzęd­ni­cy ści­snę­li się w rogu ko­ry­ta­rza, a Ben za­sła­niał twarz koł­nie­rzem uni­for­mu.

– Spo­koj­nie. Kryp­to nie prze­no­si się mię­dzy ludź­mi, tem­pe­ra­tu­ra ciała jest zbyt wy­so­ka, żeby grzyb mógł wy­twa­rzać owoc­ni­ki…

– Nie wy­mą­drzaj się ro­bo­lu, tylko zwrot na pię­cie i marsz do Rus­se­la wy­skro­bać grzyb­nię. Na ba­le­ty sobie pój­dziesz kiedy in­dziej.

Ki­lo­fiarz spo­koj­nie wy­tłu­ma­czył, że w związ­ku z wa­ka­tem na sta­no­wi­sku za­kła­do­we­go le­ka­rza musi odbyć wi­zy­tę pry­wat­nie i to jest wła­śnie owa spra­wa do za­ła­twie­nia.

– Z wami jak nie urok… – wark­nął Ben, po czym od­wró­cił się do tłumu urzęd­ni­ków. – Lu­dzi­ska, ro­zejść się. Czło­wiek z kryp­to musi wy­je­chać na po­wierzch­nię. Po­cze­ka­cie sobie na na­stęp­ny dźwig.

– Ależ co pan gada! – wrza­snął wą­sacz w se­le­dy­no­wej ko­szu­li. Zby­szek po ni­skim gło­sie po­znał, że to ten sam facet, który opo­wia­dał hi­sto­rię o prze­pust­ni­cy neu­tri­no­wej. – Ki­lo­fiarz niech czeka, ja muszę córkę z zajęć ode­brać.

Kabek Ben sta­nął tak bli­sko urzęd­ni­ka, że pra­wie trą­cał go nosem.

– Nie za­po­mi­nasz się, gry­zi­piór­ku? – wy­sy­czał, de­li­kat­nie stu­ka­jąc go kolbą ka­ra­bi­nu. – Przy­po­mi­nam, że Kor­pus ma taką samą ju­rys­dyk­cję nad tobą jak nad tym ro­bo­lem. Chcesz, żeby ki­lo­fiarz nam tu wy­ki­to­wał i roz­siał owoc­ni­ki po całej ko­pal­ni? Tego chcesz, hm? Jak ci tak spiesz­no do có­ru­ni to droga wolna, mo­żesz je­chać razem z nim pierw­szym kur­sem.

Wą­sacz uniósł dło­nie w ge­ście pod­da­nia się i po­krę­cił głową.

– Tak my­śla­łem – mruk­nął Ben. – A wy co się ga­pi­cie?! – wrza­snął na po­zo­sta­łych urzęd­ni­ków. – Mó­wi­łem wy­raź­nie: ro­zejść się. I to w tej chwi­li! Chyba że się wam wszyst­kim marzy po­po­łu­dnie spę­dzo­ne na skro­ba­niu grzyb­ni.

*

Prze­pust­ni­ca neu­tri­no­wa – wy­ko­rzy­stu­ją­ca za­sa­dę splą­ta­nia prze­pust­ni­ca kwan­to­wa o wy­so­kiej szczel­no­ści, nie­zbęd­na w wielu ob­sza­rach gór­nic­twa ener­go­ar­go­nu. Od za­wo­rów in­ne­go typu naj­ła­twiej ją od­róż­nić po po­dłuż­nym, obłym kształ­cie.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Złoża ar­go­nu ener­ge­tycz­ne­go le­ża­ły pra­wie dwie­ście ki­lo­me­trów pod po­wierzch­nią aste­ro­idy Ki­na­ku. Pod­czas nor­mal­ne­go użyt­ko­wa­nia, ko­pal­nia­na winda roz­pę­dza­ła się do pręd­ko­ści spor­to­we­go sa­mo­cho­du, a mimo tego prze­jazd w jedną stro­nę po­tra­fił trwać nawet pół go­dzi­ny.

Ka­be­ko­wi nie uśmie­cha­ła się per­spek­ty­wa spę­dze­nia trzy­dzie­stu minut w po­bli­żu za­ka­żo­ne­go kryp­to­pla­zmo­zą ki­lo­fia­rza, więc na­tych­miast po wej­ściu pod­krę­cił pręd­kość pra­wie do mak­si­mum. Roz­pę­dzo­na jak po­cisk, kil­ku­set­to­no­wa klat­ka ze sta­lo­wych dru­tów trzę­sła się i skrzy­pia­ła.

– Czy to na pewno bez­piecz­ne?! – za­py­tał Zby­szek, prze­krzy­ku­jąc ry­czą­ce po­wie­wy po­wie­trza. Sam sie­dział przy­pię­ty pa­sa­mi bez­pie­czeń­stwa, ale Ben, chcąc za­cho­wać jak naj­więk­szą od­le­głość od no­si­cie­la za­ra­zy, stał non­sza­lanc­ko opar­ty o ścia­nę ka­bi­ny.

– Na pewno bez­piecz­niej­sze niż sie­dze­nie tu z tobą i twoim grzy­bem. Wy­lu­zuj – dodał Ben, wi­dząc, że ki­lo­fiarz nie jest prze­ko­na­ny. – Wiem, co robię, mam li­cen­cję na ob­słu­gę windy. To pudło nor­mal­nie prze­wo­zi po sto osób naraz, przy takim małym ob­cią­że­niu można je bez stra­chu tro­chę do­ci­snąć.

– Skoro pan bry­ga­dzi­sta tak mówi…

– Tak mówię, bo tak jest. Sta­rusz­ka jesz­cze mo­je­go dziad­ka wo­zi­ła, zaraz po ko­lo­ni­za­cji tego ka­wał­ka skały, ale to po­rząd­ny…

Ben nie do­koń­czył. Winda, jakby chcąc opro­te­sto­wać wy­po­mi­na­nie jej wieku, za­zgrzy­ta­ła, za­trzesz­cza­ła i na mo­ment gwał­tow­nie zwol­ni­ła.

Mo­ment jed­nak w zu­peł­no­ści wy­star­czył. Dro­bi­ny kurzu i błota unio­sły się z pod­ło­gi, jakby ktoś nagle zmie­nił kie­ru­nek siły cią­że­nia. Szar­pa­ne bez­li­to­sną bez­wład­no­ścią belki ka­bi­ny wy­gię­ły się i za­wy­ły ni­czym chór po­tę­pio­nych dusz. Wie­dzio­ne tą samą siłą ciało ka­be­ka gruch­nę­ło o sta­lo­wy sufit. Winda nie za­trzy­ma­ła się w miej­scu – i tylko dla­te­go Ben nie zo­stał prze­ma­ce­ro­wa­ny na mar­mo­la­dę. Bry­ga­dzi­ście nie dane jed­nak było się tym cie­szyć – z prze­trą­co­nym kar­kiem opadł na pod­ło­gę ka­bi­ny se­kun­dę póź­niej.

Zby­szek, przy­du­szo­ny pa­sa­mi, był pe­wien, że rów­nież wy­zio­nie ducha. Po dłuż­szej chwi­li uspo­ko­ił jed­nak od­dech na tyle, by od­piąć się od sie­dze­nia i ka­sła­jąc do­czła­pać do pa­ne­lu ste­ro­wa­nia. Zmniej­szył pręd­kość windy do naj­niż­szej moż­li­wej war­to­ści i wbił prze­ra­żo­ny wzrok w ciało ka­be­ka.

*

Ener­go­ar­gon, argon ener­ge­tycz­ny – uży­wa­na jako nie­zwy­kle wy­daj­ne pa­li­wo od­mia­na alo­tro­po­wa ar­go­nu. Rzad­ka w ukła­dzie Sta­rej Ziemi, ale re­la­tyw­nie po­spo­li­ta w ją­drach więk­szych aste­ro­id i pla­net kar­ło­wa­tych. Wy­do­by­cie i eks­port ener­go­ar­go­nu jest pod­sta­wą go­spo­dar­ki dla wielu re­pu­blik Fe­de­ra­cji.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

– Co to ma zna­czyć? Czy wy­ście w Kor­pu­sie wszy­scy ocza­dzie­li? Sam pan windą jeź­dzi?

Zdzi­wie­niu i wście­kło­ści ludzi cze­ka­ją­cych na kurs pod zie­mię, gdy za­miast zwy­czaj­ne­go tłumu wy­siadł z niej jeden męż­czy­zna w pur­pu­ro­wym mun­du­rze bry­ga­dzi­sty, nie było końca.

– Pro­szę się od­su­nąć na roz­sąd­ną od­le­głość. Je­stem za­ka­żo­ny kryp­to­pla­zmo­zą i udaję się do le­ka­rza.

– Po­głu­pie­li!

– Kryp­to się nie prze­no­si mię­dzy ludź­mi!

– Owoc­ni­ki…! – prze­krzy­ki­wa­li się wza­jem­nie pra­cow­ni­cy ko­pal­ni, ale więk­szość po­słusz­nie się od­su­nę­ła, a wielu rów­nież za­sło­ni­ło usta czym­kol­wiek, co aku­rat mieli pod ręką. Zby­szek jed­nak nie słu­chał ich ze szcze­gól­ną uwagą – cią­gle trząsł się z ner­wów.

Zda­wał sobie spra­wę, że gdyby wrota windy roz­su­nę­ły się i lu­dzie uj­rze­li w środ­ku ki­lo­fia­rza nad zwło­ka­mi bry­ga­dzi­sty, nigdy nie wy­szedł­by z wię­zie­nia. Ba – ka­be­cy praw­do­po­dob­nie wy­koń­czy­li­by go jesz­cze pod­czas prze­słu­cha­nia.

Naj­lep­szym, co przy­szło mu do głowy, było ukraść mun­dur, a zwło­ki bry­ga­dzi­sty wy­rzu­cić do szybu przez właz ser­wi­so­wy.

Spoj­rzał w górę na opa­li­zu­ją­cą sztucz­nym świa­tłem ko­pu­łę ha­bi­ta­tu Ki­na­ku. Do­tar­ło do niego, że nie wi­dział jej od kilku lat – ki­lo­fia­rze nawet nie­licz­ne dni wolne za­zwy­czaj spę­dza­li pod zie­mią, w za­kła­do­wej knaj­pie albo w za­kła­do­wym bur­de­lu. Skle­pie­nie bu­dzi­ło za­chwyt, ale przy­po­mi­na­ło też dru­zgo­cą­cą praw­dę o życiu na aste­ro­idzie: nie było dokąd ucie­kać. Prę­dzej czy póź­niej bę­dzie mu­siał prze­stać uda­wać ka­be­ka i zmie­rzyć się z sy­tu­acją.

Było oczy­wi­ste, że nie dało się tej ma­ska­ra­dy utrzy­mać bez końca, ale mogła dzia­łać dłuż­szą chwi­lę – Zby­szek miał pew­ność, że ciało Bena, po­sła­ne w dół dwu­stu­ki­lo­me­tro­wym szy­bem, nie zo­sta­nie szyb­ko zna­le­zio­ne.

Nagłe ukłu­cie w brzu­chu przy­po­mnia­ło mu o naj­pil­niej­szej spra­wie. Ki­lo­fiarz za­czął się roz­glą­dać za ga­bi­ne­tem le­ka­rza.

*

Kor­pus Bry­ga­dzi­stów – mię­dzy­pla­ne­tar­na or­ga­ni­za­cja po­żyt­ku pu­blicz­ne­go utwo­rzo­na po fali tra­gicz­nych w skut­kach za­mie­szek na ga­ni­me­dej­skich plat­for­mach wiert­ni­czych. Do głów­nych zadań na­le­żą eg­ze­kwo­wa­nie praw pra­cow­ni­czych i prze­ciw­dzia­ła­nie or­ga­ni­za­cjom wy­wro­to­wym i ter­ro­ry­stycz­nym.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Zbysz­ko­wi chcia­ło się śmiać.

Po pierw­sze, bo bar­dzo szyb­ko oka­za­ło się, że mun­dur ka­be­ka wy­jąt­ko­wo uła­twia życie. Za­zwy­czaj nie­zna­jo­mi, wi­dząc par­cia­ną, za­kła­do­wą ko­szu­lę cho­wa­li port­fe­le i prze­cho­dzi­li na drugą stro­nę ulicy – był to ko­lej­ny z po­wo­dów, dla któ­rych ki­lo­fia­rze tak rzad­ko od­wie­dza­li po­wierzch­nię. Teraz za­py­ta­na przez niego o drogę osoba nie tylko chęt­nie po­da­ła mu adres, ale jesz­cze pod­wio­zła pod same drzwi kli­ni­ki. Gdy le­karz zo­ba­czył, że w po­cze­kal­ni jest funk­cjo­na­riusz Kor­pu­su, kazał mu wejść bez ko­lej­ki.

Po dru­gie, bo za­bieg usu­wa­nia grzyb­ni strasz­nie ła­sko­tał. W od­róż­nie­niu od dok­to­ra Rus­se­la, pro­wa­dzą­cy kli­ni­kę facet nie ską­pił znie­czu­le­nia, więc Zby­szek wcale nie czuł bólu, choć dok­tor ze­skro­by­wał ka­wał­ki skóry tak wiel­kie, że ki­lo­fiarz mu­siał od­wra­cać wzrok.

– No, jesz­cze tylko płat al­gi­nia­no­wy się przyj­mie i bę­dzie pan wła­dza jak nowy. Pro­szę na przy­szłość tyle nie zwle­kać z wi­zy­tą. Ja wiem, że do ka­be­cji re­kru­tu­ją same alfy i sigmy, ale na­praw­dę: nie wolno zgry­wać choj­ra­ka. To cho­ler­stwo może czło­wie­ka wy­koń­czyć. A po śmier­ci, wia­do­mo, tem­pe­ra­tu­ra ciała spada i co wtedy?

– Owocniki? – wy­du­kał Zby­szek, wi­dząc py­ta­ją­ce spoj­rze­nie dok­to­ra.

– Otóż to. Owoc­ni­ki. Przy­wieź­li nam kie­dyś do kost­ni­cy jed­ne­go owo­cu­ją­ce­go. – Le­karz po­krę­cił głową z dez­apro­ba­tą. – Brzyd­ka spra­wa, mówię panu. Ty­dzień nic in­ne­go nie ro­bi­łem, tylko grzyb­nię ze­skro­by­wa­łem. Z ludzi, ze zwie­rząt…

Dok­tor wbił nie­obec­ne spoj­rze­nie w ścia­nę i sie­dział tak dłuż­szą chwi­lę.

– Ile płacę? – prze­rwał mil­cze­nie Zby­szek i prze­łknął ślinę. Al­gi­nia­no­wy opa­tru­nek tylko z tru­dem mógł od­róż­nić od wła­snej skóry, coś ta­kie­go mu­sia­ło słono kosz­to­wać.

Le­karz ude­rzył się w udo i gło­śno ro­ze­śmiał.

– Oho ho! A to dobre. Żarty się pana wła­dzy trzy­ma­ją. No tak bywa po znie­czu­le­niu, ale pierw­sze widzę, żeby po miej­sco­wym… Pro­szę podać na­zwi­sko, ja to ścią­gnę z ubez­pie­cze­nia kor­pu­so­we­go.

Zby­szek zbladł. Nie chciał podać na­zwi­ska Bena – prze­cież na ter­mi­na­lu dok­to­ra mogło wy­sko­czyć zdję­cie.

– Pła­to­wicz – wy­pa­lił, za­in­spi­ro­wa­ny pierw­szą rze­czą, na którą padł jego wzrok. – Algin Pła­to­wicz.

– Dziw­ne, nie fi­gu­ru­je w sys­te­mie… – mruk­nął dok­tor, a ki­lo­fiarz za­czął po­spiesz­nie za­pi­nać mun­dur, szy­ku­jąc się do uciecz­ki. – Pan nowy na Ki­na­ku?

– Tak, tak – po­twier­dził Zby­szek w ciągu mi­li­se­kun­dy. – Czerw­co­wym trans­por­tem przy­le­cia­łem z sys­te­mu Bar­nar­da.

– A no i wszyst­ko jasne, już pana do­pi­sze­my…

– Tak można czło­wie­ka po pro­stu dodać do ubez­pie­cze­nia? – za­py­tał Zby­szek i zaraz po­ża­ło­wał, że w porę nie ugryzł się w język.

Jed­nak dok­tor tylko uśmiech­nął się pod nosem.

– Oj, panie wła­dzo. Re­pu­bli­ka kosi takie siano z ener­go­ar­go­nu, że tu już nikt ta­kich rze­czy nie pil­nu­je – poza li­cen­cja­mi, ma się ro­zu­mieć, bo prze­cież nie mo­że­my po­pa­dać w bar­ba­rzyń­stwo jak ci z Sy­riu­sza. Wczo­raj trzy­lat­ce mig­dał­ki wy­ci­na­łem za pie­nią­dze z ka­bec­kiej ubez­pie­czal­ni, a zna­jo­ma we­te­ry­nar­ka się za­rze­ka, że nawet szcze­nię­ta kie­dyś ode­bra­ła…

*

Fe­de­ra­cja Ga­lak­tycz­na (daw. Stany Zjed­no­czo­ne Ga­lak­ty­ki) – luźny zwią­zek państw po­ło­żo­nych na pla­ne­tach i aste­ro­idach sys­te­mów Alfy Cen­tau­ri, La­lan­de 21185 i gwiaz­dy Bar­nar­da. W od­róż­nie­niu od resz­ty ludz­ko­ści po­grą­żo­nej we wtór­nym bar­ba­rzyń­stwie, cy­fro­wym ko­mu­ni­zmie i sys­te­mach neo­feu­dal­nych, miesz­kań­cy Fe­de­ra­cji cie­szą się sta­bil­ną po­li­ty­ką, silną go­spo­dar­ką wol­no­ryn­ko­wą i sze­ro­kim za­kre­sem swo­bód oby­wa­tel­skich.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Kilka dni póź­niej ki­lo­fiarz Zby­szek (alias Algin Pła­to­wicz), sie­dząc na ła­wecz­ce w Parku Ko­lo­nial­nym, po­si­lał się kaj­zer­ką, roz­ko­szo­wał wi­do­kiem ho­lo­gra­ficz­ne­go nieba i roz­my­ślał.

Bułka nie róż­ni­ła się ni­czym od tych z za­kła­do­wej sto­łów­ki i mu­sia­ła być z do­kład­nie tej samej pie­kar­ni – li­cen­cje na pro­duk­cję żyw­no­ści dla re­pu­blik Fe­de­ra­cji były bar­dzo kosz­tow­ne, więc całe pie­czy­wo ja­da­ne przez miesz­kań­ców Ki­na­ku po­cho­dzi­ło z jed­ne­go źró­dła. Kosz­to­wa­ła jed­nak trzy­dzie­ści razy wię­cej, niż pod zie­mią, więc mimo tego, że na widok pur­pu­ro­we­go uni­for­mu sprze­daw­cy za­wsze chęt­nie do­rzu­ca­li coś na koszt firmy, oszczęd­no­ści Zbysz­ka top­nia­ły w za­stra­sza­ją­cym tem­pie.

Na Ki­na­ku, jak zresz­tą w całej Fe­de­ra­cji, miesz­kań­cy nie mu­sie­li szu­kać pracy – to praca szu­ka­ła czło­wie­ka. Pro­blem w tym, że je­dy­nym miej­scem, gdzie za­trud­nia­no li­cen­cjo­no­wa­nych ope­ra­to­rów hy­dro­ki­lo­fa, był ze­spół ko­pal­ni ener­go­ar­go­nu – a tam prze­cież lu­dzie go znali i nie mógł się po­ka­zać w kra­dzio­nym mun­du­rze ka­be­ka.

Prze­brać nie miał się w co, choć uni­form za­czy­nał już nieco cuch­nąć – w po­wierzch­nio­wym skle­pie naj­tań­sze dżin­sy z włók­na biał­ko­we­go kosz­to­wa­ły całe czter­dzie­ści pięć ty­się­cy.

Pró­bo­wał szu­kać szczę­ścia w ma­ga­zy­nie, w ka­dziar­ni, w por­cie, nawet jako fry­zjer, ale w tych miej­scach na­po­ty­kał inną prze­szko­dę – jego port­fel wciąż był ob­cią­żo­ny ra­ta­mi za li­cen­cję na kilof i nie chciał przy­znać środ­ków na nowe upraw­nie­nia.

Rzu­cił kilka ułom­ków wy­jąt­ko­wo na­chal­nej parze go­łę­bi – serce krwa­wi­ło mu na myśl, ile kre­dy­tów kosz­to­wał go ten gest, ale ki­lo­fiarz szcze­rze wie­rzył, że dobra karma wraca, a jak nigdy w życiu po­trze­bo­wał uśmie­chu losu.

Z za­du­my wy­rwał Zbysz­ka wście­kły krzyk, który usły­szał za ple­ca­mi.

– Ej, ty, nie­ro­bie z bu­łecz­ką! Z któ­rej je­steś dy­wi­zji?

Ki­lo­fiarz aż pod­sko­czył i ob­ró­cił się w stro­nę ulicy i zo­ba­czył kę­dzie­rza­we­go bry­ga­dzi­stę, który wrzesz­czał na niego przez okno kor­pu­so­we­go trans­por­te­ra.

– Tak, do cie­bie mówię. Z któ­rej je­steś dy­wi­zji?

Zby­szek nie od­po­wie­dział. Był spa­ra­li­żo­wa­ny jak sarna w świa­tłach cię­ża­rów­ki. Z bułką w zę­bach, de­spe­rac­ko roz­glą­dał się za naj­do­god­niej­szą drogą uciecz­ki.

– Zresz­tą, do licha, nie czas na to! – krzyk­nął znowu kie­row­ca ka­bec­kiej suki. – Jest szó­sty sto­pień alar­mu, wszyst­kie ręce na po­kład. Wsia­daj, weź­mie­my cię na miej­sce. Nie masz ko­mu­ni­ka­to­ra, ko­le­go?

– Zgu­bi­łem! – od­krzyk­nął Zby­szek, prze­łknąw­szy ostat­ni kęs kaj­zer­ki. – Już bie­gnę, „ko­le­go”.

*

Ga­lak­tycz­ny Port­fel Cy­fro­wy, G.P.C. – nie­wiel­kie urzą­dze­nie umoż­li­wia­ją­ce oby­wa­te­lom Fe­de­ra­cji prze­pro­wa­dza­nie ope­ra­cji fi­nan­so­wa­nych za po­śred­nic­twem wiąz­ki pod­czer­wie­ni. Takie roz­wią­za­nie łączy w sobie wy­go­dę i nie­za­wod­ność kryp­to­wa­lut ze swo­bo­dą za­pew­nia­ną przez go­tów­kę. Wiele mo­de­li ma rów­nież zdol­ność udzie­la­nia kre­dy­tów na cele edu­ka­cyj­ne.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Zby­szek zdą­żył już zro­zu­mieć, że ka­be­cja spra­wia­ła wra­że­nie spraw­nie dzia­ła­ją­cej, pur­pu­ro­wej armii je­dy­nie z per­spek­ty­wy czło­wie­ka w par­cia­nej, za­kła­do­wej ko­szu­li. Nawet on był jed­nak zdzi­wio­ny, gdy ja­dą­cy na pa­cy­fi­ka­cję pro­te­stu w głów­nej hali ka­dziel­ni­czej od­dział Kor­pu­su tak po pro­stu wrę­czył mu broń i pas gra­na­tów hu­ko­wych. Uzbro­jo­ny po zęby ki­lo­fiarz uśmie­chał się pod nosem – pierw­szy raz stał po wła­ści­wej stro­nie ka­ra­bi­nu.

Sy­tu­acja wy­glą­da­ła iście gro­te­sko­wo. Chu­der­la­wy męż­czy­zna w par­cia­nej ko­szu­li, cał­kiem po­dob­nej do tych ko­pal­nia­nych, dyn­dał na pod­wie­szo­nym pod su­fi­tem krze­śle, jakiś metr nad mon­stru­al­nych roz­mia­rów na­czy­niem wy­peł­nio­nym bul­go­czą­cym za­cie­rem biał­ko­wym. Za jego ple­ca­mi stał tłum nie­zro­zu­mia­le po­krzy­ku­ją­cych pra­cow­ni­ków. Po dru­giej stro­nie hali w rów­nych, pur­pu­ro­wych sze­re­gach usta­wi­ły się co naj­mniej dwie setki bry­ga­dzi­stów.

– Czemu nasi chłop­cy tak stoją jak kołki? – za­py­tał kie­row­ca trans­por­te­ra. Mike, jak do­wie­dział się Zby­szek pod­czas jazdy.

– Wszy­scy stop! – Usły­sze­li, jakby w od­po­wie­dzi, i zo­ba­czy­li pod­bie­ga­ją­ce­go do nich męż­czy­znę w wy­szu­ka­nym gar­ni­tu­rze, dra­ma­tycz­nie wy­ma­chu­ją­ce­go rę­ka­mi. Ki­lo­fiarz ko­ja­rzył go z gazet: był to wła­ści­ciel ka­dziar­ni, Joma Aba­szew. – Żad­nej broni! Nie po­zwa­lam zabić tego czło­wie­ka – wy­krzy­czał, pod­ska­ku­jąc przy tym nie­zdar­nie, jakby chciał wła­snym cia­łem unie­moż­li­wić od­da­nie ognia do pro­te­stu­ją­ce­go.

– To oczy­wi­ste, że jako biz­nes­men ma pan sen­ty­ment do pra­cow­ni­ków. Po­wiem szcze­rze, nawet to po­chwa­lam – po­wie­dział Mike, kła­dąc mu dłoń na ra­mie­niu. – Ale pro­szę zro­zu­mieć: o nim nie można już my­śleć, jako o ro­bot­ni­ku. To nie­bez­piecz­ny po­pu­li­sta i tak musi zo­stać po­trak­to­wa­ny. Pro­szę zejść z linii strza­łu.

– Ale co też pan pie­przy o ja­kichś sen­ty­men­tach – zru­gał go przed­się­bior­ca, ocie­ra­jąc spo­co­ne czoło. – Słowo daję, trzy­dzie­ste­mu ka­be­ko­wi to tłu­ma­czę: ten robol ma kryp­to­pla­zmo­zę. Jak utopi się w kadzi i za­cznie owo­co­wać, to za­nie­czy­ści mie­sięcz­ny zapas biał­ka dla Re­pu­bli­ki! Na całej na­szej skale nie znaj­dzie pan tyle gazu, żeby taką masę za­cie­ru prze­go­to­wać. Bę­dzie­my do na­stęp­nej par­tii wszy­scy żyć wy­łącz­nie sa­ła­tą! A grzyb­ni to pew­nie nigdy do końca nie do­skro­bie­my.

– Macie cały pro­dukt w jed­nym miej­scu? – zdu­miał się Mike.

– Ca­luś­ki. To mój wła­sny po­mysł. – Aba­szew wy­piął pierś jak do or­de­ru. – Dzię­ki temu oszczę­dza­my mie­sięcz­nie mi­lion kre­dy­tów na de­zyn­fek­cji kadzi. Brze­gi tylko trze­ba prze­trzeć irchą i nigdy żadne normy nie zo­sta­ją prze­kro­czo­ne…

– Szlag – za­klął Mike. Dłuż­szą chwi­lę my­ślał, po czym odło­żył ka­ra­bin i chwy­cił me­ga­fon.

– Mówi ne­go­cja­tor z ra­mie­nia Kor­pu­su Bry­ga­dzi­stów – roz­le­gło się z gło­śni­ka. – To się jesz­cze nie musi źle skoń­czyć. Jakie są twoje żą­da­nia?

Ka­dziarz wy­krzy­czał od­po­wiedź, coraz bar­dziej huś­ta­jąc krze­słem.

– Ktoś go zro­zu­miał? – za­py­tał Mike.

– Nie, ale wiem, o co cho­dzi – wtrą­cił się Aba­szew. – Oni od za­wsze do­ma­ga­ją się skró­ce­nia czasu pracy, bo, jak twier­dzą, opary biał­ko­we po całej zmia­nie po­wo­du­ją mdło­ści. Też coś.

– Mnie­mam, że to nie wcho­dzi w grę?

– No oczy­wi­ście. Jak się im za­pach nie po­do­ba, to droga wolna. Prze­cież ja ni­ko­go za no­gaw­kę w fir­mie nie trzy­mam. I tak mi się ten biz­nes ledwo spina. Czło­wiek im jak oj­ciec z wła­snych pie­nię­dzy opła­ca ubra­nia, je­dze­nie, le­ka­rza, miej­sce do spa­nia i co tam jesz­cze mają na­wpi­sy­wa­ne do Karty Ka­dzia­rza, a pa­so­ży­tom wiecz­nie mało!

Mike uci­szył go ge­stem dłoni.

– Wszyst­ko ro­zu­miem, ale w takim wy­pad­ku, jak pan widzi, mamy pata. Ja­kieś po­my­sły? – zwró­cił się do swo­je­go od­dzia­łu, ale od­po­wie­dzia­ło mu je­dy­nie dłu­gie mil­cze­nie. Ka­be­cy dłuż­szą chwi­lę tępo pa­trzy­li jeden na dru­gie­go – żaden nie wi­dział wyj­ścia z sy­tu­acji.

– Tak, Algin? Słu­cham – po­wie­dział Mike, wi­dząc, jak ki­lo­fiarz nie­śmia­ło pod­no­si rękę.

– Macie może na sta­nie hy­dro­ki­lof?

*

Ka­dzie biał­ko­we – du­że­go roz­mia­ru na­czy­nia, wy­peł­nio­ne mie­szan­ką alg i droż­dży. Głów­ne źró­dło ta­nie­go i war­to­ścio­we­go po­ży­wie­nia dla za­miesz­ku­ją­cych ko­lo­nie Fe­de­ra­cji spo­łecz­no­ści. Z pro­du­ko­wa­nych bia­łek wy­twa­rza się rów­nież włók­na do pro­duk­cji wy­jąt­ko­wo trwa­łej i przy­stęp­nej ce­no­wo odzie­ży.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

– Je­steś cał­ko­wi­cie pe­wien, że chcesz to zro­bić, Pła­to­wicz? – za­py­tał przez ko­mu­ni­ka­tor Mike, wi­dząc, jak Zby­szek na­cią­ga na twarz gór­ni­czą ko­mi­niar­kę i kła­dzie się z okiem przy ce­low­ni­ku hy­dro­ki­lo­fa. – Jak ten typ wpad­nie do kadzi, to bę­dzie­my bła­gać Bar­nar­dzia­rzy o trans­por­ty z je­dze­niem.

– Je­stem cał­ko­wi­cie pe­wien, że nie chcę tego robić, „ko­le­go” – mruk­nął w od­po­wie­dzi Zby­szek. – Jak znaj­dzie­cie inne roz­wią­za­nie, to mo­że­cie mi dać znać w każ­dej chwi­li. Tylko my­śl­cie szyb­ko, bo nie­szczę­śnik zaraz omdle­je od tych wy­zie­wów i utopi się w za­cie­rze bez mojej po­mo­cy.

– Nie ma żad­nych wy­zie­wów! – krzyk­nął do słu­chaw­ki Aba­szew, który, od kiedy zo­ba­czył gi­gan­tycz­ną lufę hy­dro­ki­lo­fa, ner­wo­wo prze­stę­po­wał w kącie z nogi na nogę. – To są kłam­stwa, oszczer­stwa i po­pu­li­stycz­na pro­pa­gan­da. Ka­lum­nie, rzekł­bym nawet, i gdyby od pana bry­ga­dzi­sty nie za­le­ża­ła przy­szłość mo­je­go in­te­re­su, to do­cho­dził­bym swo­ich praw przed nie­za­leż­nym sądem.

– Oczy­wi­ście, prze­pra­szam. Nie ma żad­nych biał­ko­wych opa­rów, a kryp­to nie prze­no­si się mię­dzy ludź­mi. To jak, mam dzia­łać?

– Udzie­lam po­zwo­le­nia na otwar­cie ognia – mruk­nął do słu­chaw­ki Mike. Aba­szew za­sło­nił oczy dłoń­mi. Ki­lo­fiarz ostat­ni raz spoj­rzał na wska­zu­ją­cą siłę wia­tru cho­rą­giew­kę i de­li­kat­nie po­cią­gnął za spust.

Szum wody wy­do­sta­ją­cej się z dyszy hy­dro­ki­lo­fa był tak ogłu­sza­ją­cy, że nie­któ­rzy ka­be­cy od­ru­cho­wo padli na zie­mię. Tylko Zby­szek, przy­zwy­cza­jo­ny do tego ha­ła­su, nawet nie drgnął i pewną ręką skie­ro­wał na dyn­da­ją­ce­go pra­cow­ni­ka stru­mień, który bły­ska­wicz­nie wy­niósł go za brzeg kadzi.

Na mo­ment za­pa­dła przej­mu­ją­ca cisza, a potem roz­le­gły się grom­kie wi­wa­ty i pur­pu­ro­we fa­lan­gi bry­ga­dzi­stów ru­szy­ły do roz­pę­dza­nia pro­te­stu.

*

Hy­dro­ki­lof – no­wo­cze­sne na­rzę­dzie wy­do­byw­cze, uży­wa­ne w gór­nic­twie ener­go­ar­go­nu. Wy­na­la­zek miał po­zy­tyw­ny wpływ na bez­pie­czeń­stwo i kom­fort pracy gór­ni­ków. Po­gło­ski, ja­ko­by po­wo­do­wa­ne przez nie za­wil­go­ce­nie wy­ro­bisk pro­wa­dzi­ło do sze­rze­nia się kryp­to­pla­zmo­zy i in­nych in­fek­cji grzy­bi­czych nie zna­la­zły po­twier­dze­nia i na­le­ży je za­li­czyć do wy­wro­to­wej pro­pa­gan­dy.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Ga­lak­tycz­nej

*

Sze­ściu bry­ga­dzi­stów już dłuż­szą chwi­lę cze­ka­ło w ga­bi­ne­cie ma­jo­ra, sto­jąc kar­nie w rzę­dzie pod ścia­ną, jak spo­dzie­wa­ją­cy się so­lid­ne­go ochrza­nu ucznio­wie. Mieli zło­żyć ra­port z wy­da­rzeń w ka­dziar­ni.

– Co po­wie­my? – za­py­tał naj­wyż­szy z nich, który ner­wo­wo ob­gry­zał pa­znok­cie. – Nie mo­że­my chyba przy­znać, że nikt z nas aku­rat nie pa­tro­lo­wał oko­lic kadzi.

– Niby dla­cze­go nie? – od­burk­nął inny. – Mie­li­śmy rap­tem pięć­dzie­się­ciu ludzi do pil­no­wa­nia sze­ściu setek ka­dzia­rzy, i to li­cząc razem z ka­pra­la­mi. Przy takim sta­nie oso­bo­wym było oczy­wi­ste, że po­pu­li­stów prę­dzej czy póź­niej naj­dzie ocho­ta na harce. Niech major pyta me­dycz­ne­go, dla­cze­go po­ło­wa dy­wi­zji jest wiecz­nie na cho­ro­bo­wym.

– Tak, tak – za­wtó­ro­wał trze­ci. – Pre­ten­sje do me­dycz­ne­go. A ta chci­wa gnida Aba­szew? Dawno miał mó­wio­ne, że w takim kli­ma­cie po­li­tycz­nym nie może z całą pro­duk­cją je­chać na jed­nej kadzi. Gdyby nie ten wa­riat z hy­dro­ki­lo­fem mu­sie­li­by­śmy bła­gać Bar­nard­czy­ków o awa­ryj­ny trans­port żyw­no­ści.

– Ja bym chyba wolał żreć trawę, niż o co­kol­wiek pro­sić Bar­nard­czy­ków!

– Trawa jest sztucz­na, kre­ty­nie.

– A re­kru­ci, któ­rych nam przy­sy­ła­ją? Nie za­po­mi­naj­my o re­kru­tach! Przy­sy­ła­ją nam stada ostat­nich pół­głów­ków, któ­rym sta­rzy opła­ci­li li­cen­cję na ka­ra­bi­nek. I my z nich mamy zro­bić żoł­nie­rzy? Wolne żarty!

– Żarł­bym choć­by sztucz­ną!

W ciągu kilku minut po kar­nych ucznia­kach nie zo­sta­ło nawet wspo­mnie­nie. Ka­be­cy tak za­pa­mię­ta­li się w na­rze­ka­niu, że nawet nie usły­sze­li, gdy za nimi otwar­ły się drzwi.

– Ci­sza­aa!!! – wrza­snął prze­cią­gle major. – Co to jest, ja się pytam? Miało przyjść sze­ściu ofi­ce­rów i wy­ja­śnić, jak to się stało, że Re­pu­bli­ka sta­nę­ła na kra­wę­dzi naj­więk­sze­go kry­zy­su dzie­się­cio­le­cia, a tym­cza­sem w moim ga­bi­ne­cie urzę­du­je stado sta­rych bab, które uty­sku­ją na wszyst­ko, tylko nie na sie­bie?

– Panie ma­jo­rze, my tylko…

– Cisza, po­wta­rzam! Kto po­wie­dział, że mi się was jesz­cze chce słu­chać, przy­głu­py? Po każ­dym przy­pa­le to samo: wy­mów­ki i wy­mów­ki. Ja już was mam potąd! Ro­zu­miesz, przy­głu­pie? Potąd! Potąd! – wrzesz­czał major, wy­ma­chu­jąc ręką po­wy­żej głowy. Po czym, jakby za­wsty­dzo­ny swoim wy­bu­chem, wziął głę­bo­ki od­dech, po­pra­wił kra­wat i od­chrząk­nął.

– O czym to ja… a tak, tak. Ja już was nie chcę słu­chać i ogól­nie mam po dziur­ki w nosie wa­szej nie­kom­pe­ten­cji. Przy na­stęp­nej ta­kiej akcji z pew­no­ścią pi­ka­wa by mi strze­li­ła. Nie dam się wam wy­koń­czyć, przy­głu­py. Co to, to nie! Prze­cho­dzę w stan spo­czyn­ku, pa­nien­ki, a wam przed­sta­wiam no­we­go do­wód­cę.

– „Wa­riat z hy­dro­ki­lo­fem”. Tak mnie na­zwa­li­ście, ofi­ce­rze, co? No, nie muszę chyba tłu­ma­czyć, że tu się od dzi­siaj bar­dzo wiele zmie­ni… – po­wie­dział ci­chym gło­sem męż­czy­zna w pur­pu­ro­wym mun­du­rze, który wszedł razem z ma­jo­rem, a na któ­re­go do tej pory wcale nie zwró­ci­li uwagi.

*

Algin I Sa­mo­zwa­niec – im­pe­ra­tor ga­lak­ty­ki w la­tach 1–43. Za­ło­ży­ciel dy­na­stii Pła­to­wi­czów. Ge­ne­tycz­ne ba­da­nia do­cze­snych szcząt­ków Zjed­no­czy­cie­la Ludz­ko­ści zło­żo­nych w mau­zo­leum na Ki­na­ku nie­zbi­cie świad­czą o ki­lo­fiar­skim po­cho­dze­niu, jed­nak poza tym o wcze­snym okre­sie jego życia nie­wie­le wia­do­mo. W pierw­szym wieku na­szej ery, sto­jąc na czele zre­for­mo­wa­nych od­dzia­łów ka­be­cji, prze­pro­wa­dził udany de­sant na ów­cze­sną sto­li­cę Fe­de­ra­cji Ga­lak­tycz­nej, oba­la­jąc po­przed­nią wła­dzę.

 

Z En­cy­klo­pe­dii Im­pe­rial­nej