Pamięci Rose Blumen

 

 

 Myślę o wszystkich ludziach, którzy żyli i umarli, podczas gdy te drzewa ciągle rosły. Ich prawdziwa nazwa to Sequoia sempervirens, wiecznie zielone, nigdy nieumierające. 

VERTIGO

 

Budzi mnie dziwne jaskrawe światło. Słońce już wzeszło, zalało pokój swoim blaskiem. Szukam wzrokiem Rose, ale po chwili przypominam sobie, że przecież odeszła. Zniknęła, nie pozostawiając po sobie nic więcej jak tylko wspomnienia. Można by rzec, że to tylko przelotny romans, ale zapewne dlatego tak mocno mnie to ubodło, bo czułem, że zaczynał przekształcać się w coś więcej. Stracone szanse bolą najmocniej, zwłaszcza takie, gdy czujemy, że nic nie mogliśmy zrobić. Ogarnia nas bezsilność i rozpacz.

Dlaczego tak nagle odeszła? Gdzie teraz przebywa?

Buteleczka z tabletkami stoi obok łóżka. Kusi, by po nią sięgnąć. Wyciągam rękę i podnoszę ją z podłogi. Wysypuję zawartość na dłoń. Przez chwilę przyglądam się tabletkom, w końcu wkładam pierwszą do ust. Połykam. Potem następną.

Jedna, druga, trzecia… Nie ma sensu liczyć.

Opróżniam całą buteleczkę i kładę się z powrotem do łóżka. Mam nadzieję, że świat po drugiej stronie okaże się lepszy niż ten.

Kiedy widziałem Rose po raz ostatni? Stała na łące, na skraju przepaści, wpatrując się w przepiękny krajobraz. Mówiła, że chciałaby ten widok zachować na zawsze w swojej pamięci. Możliwe, że tak się stało i teraz wędruje po niekończącej się łące w blasku nieziemskiego światła.

A kiedy po raz pierwszy ją zobaczyłem? To było w tej ogromnej rezydencji, w noc niedługo po przesileniu, w ostatni dzień grudnia. Tłumy ludzi bawiły się i świętowały nadejście nowego roku, pomiędzy nimi ona i ja, jak dwoje zagubionych, samotnych dzieci, poszukujących matki, która na moment zniknęła im z oczu. Możliwe, że zawsze widziałem w niej siostrę, która umarła, zanim się urodziłem.

– Ach ten bal, cóż za bal, nikt nie bawi się na nim, nie tańczy – wyszeptała Rose, wpatrując się w ogień płonący w kominku. Trzymała dłoń blisko płomieni, ale w porę ją cofnęła, zanim te zdążyły dosięgnąć ciała. Wyglądała na przestraszoną swoją lekkomyślnością. Usiadła na kanapie tuż obok mężczyzny, który wyglądał na jej męża.

– Zimno ci, kochanie? – zapytał tamten, próbując ją przytulić.

– Jeszcze nie – odparła.

Potem spojrzała na mnie. Odwróciłem wzrok. Czułem, że wciąż się we mnie wpatruje. Wyjrzałem przez okno. Zaczynało zmierzchać. Mąż Rose stanął tuż obok mnie. Sączył drinka. Tłum zgromadzony dookoła nas szeptał, ale nie rozumiałem słów. Większość z nich nosiła maski, ale podejrzewałem, że kryją się za nimi osoby, które dobrze znam. Obserwują i oceniają każdy mój ruch. Źle się przy nich czułem. Pragnąłem, żeby się stamtąd wyrwać, choć na moment.

 Rose podeszła do mnie, a może ja do niej. Nie pamiętam już tego zbyt dobrze. Była jedynie szeptem, oddechem, zapachem, dotykiem, zarysem ludzkiej sylwetki. Złapała mnie za rękę i pociągnęła przez tłum ku niepewnemu światłu gasnącego dnia. Puste korytarze wydawały się ciągnąć w nieskończoność, ale w końcu udało nam się opuścić budynek i wydostać na zewnątrz. Wpatrzyliśmy się w krajobraz, który powoli znikał, wymazywany przez nadciągającą noc.

– Wkrótce przybędzie, zabierze mnie ze sobą i już nigdy się nie spotkamy – wyszeptała.

– Masz na myśli swojego męża?

Nie odpowiedziała. Zaczęła schodzić po schodach, a ja podążyłem za nią. Stopnie były wilgotne, jakby przed chwilą padało, choć na niebie nie dostrzegłem ani jednej chmury. Niedaleko od rezydencji znajdował się niewielki zagajnik, w którym postanowiliśmy na moment ukryć się przed światem. Usiedliśmy na pniu starego drzewa. Rose wyjęła z kieszeni kilka fotografii. Na wszystkich widniała ta sama kobieta. Przyjrzałem się lepiej. Przypominała mi kogoś. Parę lat wcześniej spotykałem się z pewną dziewczyną, ale zniknęła równie nagle, jak się pojawiła. Była jak śnieg, który spada tuż nad ranem, a wieczorem nie ma już po nim śladu.

– Pamiętasz mnie? – spytała Rose. – A nasz pocałunek, zanim odeszłam?

– Tamta kobieta miała inne oczy, inny nos i usta, inne ciało, a przede wszystkim inne imię.

– Miałam wtedy inne oczy, inny nos i usta, inne ciało oraz imię, ale to ja. Przypominam sobie wilgotne mury rezydencji i śliskie stopnie, po których schodziliśmy, by w końcu skryć się w niewielkim zagajniku.

Przez moment jej uwierzyłem. Wydawało mi się, że to ona, choć jakby bardziej przygaszona, nie tak pełna życia jak tamta. Wszyscy się przecież zmieniamy, starzejemy, nabywamy nowe doświadczenia, kształtujemy swój charakter. Nawet biernie uczestnicząc w życiu, podejmujemy pewne decyzje, które sprawiają, że nie jesteśmy tymi samymi osobami, co wcześniej. Mijają kolejne lata i coraz trudniej zobaczyć w nas tych, którymi kiedyś byliśmy.

Opowiedziała mi o tym, co robiła przez ten czas, kogo poznała, choć pomimo wszystko wciąż wracała myślami do naszego pierwszego spotkania, do tych kilku szczęśliwych chwil, które przeżyliśmy razem. Nie chciała jednak zdradzić, dlaczego wtedy odeszła, czemu zniknęła z mojego życia w tak gwałtowny sposób. Czy to naprawdę była ona? Teraz nie mam pewności. Jakie to ma jednak znaczenie, skoro wierzyła, że jestem jej dawną miłością? A ja równie dobrze mógłbym odwzajemnić to uczucie, którego pożądałem bardziej niż czegokolwiek innego, bardziej niż jakiejkolwiek fizycznej rzeczy.

Chwyciłem jej dłoń, ale była tak zimna, że aż się przeraziłem. Rose zadrżała, jakby dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. To, co później powiedziała, bardzo mnie przeraziło.

– Niestety znów muszę zniknąć z twojego życia. On zaraz tu będzie.

Chciałem ją przytulić, ale mi się wyrwała. Po raz kolejny chciała odejść, gdy już prawie uwierzyłem, że możemy coś razem stworzyć. Po co w ogóle się pojawiła, by znów zniknąć? Nie rozumiałem tego kompletnie.

– Ta chwila ma mi starczyć na wieczność?

– Będą inne, podobne.

– Ale żadna taka jak ty.

– Przykro mi. Życie to jedynie złudne nadzieje i rozczarowania.

Dostrzegłem nadjeżdżający samochód, czarną limuzynę. Rose także się w nią wpatrywała.

– Czy to on? – zapytałem.

– Tak.

– Ukryjmy się, niech cię szuka. Uda się do rezydencji, a my będziemy mogli spędzić ze sobą jeszcze te kilka chwil więcej.

– Proszę cię, tylko nie płacz za mną. Nie warto.

Pocałowała mnie tuż przed odejściem, potem podeszła do samochodu i wsiadła do środka. Stałem tam jeszcze przez pewien czas i obserwowałem jak odjeżdżają, po czym wróciłem do rezydencji, która okazała się zupełnie pusta. Został tylko mąż Rose, który nadal stał przy oknie, wpatrując się w ciemność. Odwrócił głowę, gdy usłyszał, że wróciłem.

– Gdzie ona jest? – zapytał, rozglądając się z przestrachem.

– Odjechała.

– Dokąd?

– Nie wiem. Wsiadła do czarnej limuzyny, ale nie dostrzegłem twarzy kierowcy.

– Musimy ją odszukać.

Odeszła z własnej woli. Mieliśmy ją ścigać i przyciągnąć na siłę z powrotem? Taka kobieta jak ona zawsze znajdzie sposób, żeby się wyrwać i uciec.

Mężczyzna wybiegł z rezydencji w noc. Myślałem, że on także nie wróci, ale zanim zdążył ogarnąć mnie z tego powodu niepokój, pojawił się z powrotem w wejściu. Wyglądał na przerażonego.

– Rose utopiła się w sadzawce – powiedział. Jego usta drżały.

– Kłamiesz! Widziałem, jak odjeżdża.

Zdałem sobie sprawę, że mówi prawdę. Tamtej nocy widziałem Rose po raz pierwszy i ostatni, tak jak setki innych osób, które nie spotkały się nigdy przedtem, ani nigdy potem.

Budzę się po raz kolejny. Blask słońca pali mnie w oczy. Na podłodze stoi buteleczka z tabletkami. Wygląda na to, że nie zażyłem ani jednej.

Wstaję z łóżka, ubieram się i wychodzę z domu. Niedaleko stąd znajduje się grób, w którym pochowałem Rose.  Mam wrażenie, że to piękne miejsce, w którym na pewno chciałaby spocząć. Teraz i tak nie ma innego wyboru. Tam właśnie zmierzam, by powspominać wszystkie nasze spotkania i rozstania.

Na jej grobie ktoś posadził kwiaty o płatkach białych jak śnieg. Ktoś… Ja to zrobiłem. Nikt inny nie wie o tym miejscu. Tylko ja. Przychodzę tam, by ją odwiedzić i dotrzymać jej towarzystwa. Jest teraz taka samotna. Czasem śnię o niej, jak leży na ciemnym katafalku, a z jej ciała wyrastają różne rośliny. Jedne to piękne kwiaty, inne zwykłe chwasty, które muszę wyplewić. Boję się, że pewnego dnia całe jej ciało zarośnie tak, że nie poradzę sobie, by je odpowiednio oczyścić i zniknie zupełnie z mojej pamięci. Ale jeszcze nie teraz.

Wiem, że wkrótce znów ją spotkam, pojawi się w moim życiu zupełnie niespodziewanie, ale będzie miała wtedy inne oczy, nos i usta, inne ciało, a przede wszystkim inne imię.