Aokigahara

las

wypełniony po brzegi

milczeniem

które układa się w głos

wołający cię po imieniu

a wszystko w nim

czeka

na twoją rozpacz

nie czując nigdy zmęczenia

i to jest krzyk

co wyrasta drzewem

pod głuche niebo

a każde drzewo szubienicą

i wieńcem nagrobnym

las

wypełniony po brzegi ciszą

aż ciężką od snów

które się nie wyśniły

z braku nadziei

ciszą która goreje

sytością wilgotnych szeptów

pomnażając się

o każdego ptaka

z głosem wygasłym w popiół

o wiatr

co uwięziony w liściach

wskrzesza umarłych

oddalonych

jedynie o wołanie

z zaświatów

wzywają cię

po imieniu