Dorywczy Opiekun Goblina

Westchnąłem ciężko, patrząc na tabliczkę z numerem mieszkania. Upewniłem się, że zgadza się z tym, co wysłano mi SMS-em.

Zgadzała się. Westchnąłem raz jeszcze, ale ostatecznie zapukałem do drzwi. Sto złotych zawsze jest cenne dla studenta Ogólnokrajowej Akademii Magii.

Otworzyła mi kobieta w średnim wieku, ubrana w karmazynową suknię.

– Och jak dobrze, że pan jest! – powiedziała. – Już zaczynaliśmy się niepokoić.

Po korytarzu przebiegał tam i z powrotem obiekt całego zamieszania – goblin. Konkretnie żółty goblin, nad którym opieka była najtrudniejsza, ale też najlepiej płatna. Tylko z tego powodu się zgodziłem.

Bieg goblina przerwała dopiero przeszkoda w postaci jego właściciela – ubranego w garniak czterdziestolatka. Niziołek rozejrzał się wtedy wokół, poszukując innej, improwizowanej bieżni i napotkał wzrokiem mnie. Spiczaste uszka, dotychczas swobodnie zwisające, wyprostowały się i skierowały ku górze, czujnie nasłuchując. Większą część powierzchni jego oczu zajęły teraz źrenice, wpatrujące się – jak mi się wydawało – w głąb mojej duszy.

– Chyba nie chcecie mnie zostawić z tym panem! – zaskrzeczał, a gdyby tylko potrafił, to by się rozpłakał.

– Ale dlaczego skarbeńku? – spytała kobieta.

– Przecież mu się źle z oczu patrzy! – odpowiedział.

Przejrzał mnie na wylot – pomyślałem. W mojej opinii Ministerstwo Magii powinno zdelegalizować istnienie goblinów.

– Ależ pan jest bardzo miły! – skontrowała właścicielka oczekując, że zrobię coś co poprze jej tezę.

Jednakże ja – doświadczony opiekun – wiedziałem, że rozmowa nie przyniesie żadnego efektu w przypadku tych małych, żółtych szkodników.

Podszedłem do niego szybkim krokiem i wziąłem pod pachę. Chwilę wymachiwał swoimi krótkimi nóżkami i rączkami, a nawet uszami. Przestał jednak, nie widząc efektów. Zastosował więc ostateczną, goblińską broń – błagalne spojrzenie. Na szczęście tydzień wcześniej czytałem w “Magii i Życiu” artykuł poświęcony przeciwdziałaniu perswazji goblinów. Stałem niewzruszony, w końcu goblin pogodził się z losem i zwisł z mojego ramienia niczym zwiędła roślina.

Zmieszana kobieta napomknęła:

– Tylko niech pan nie zapomni o kąpieli…

– …dokładnie w temperaturze pięćdziesięciu stopni, pamiętam – dokończyłem.

Tamta przytaknęła i wraz z mężem wyszła. Spojrzałem temu małemu psotnikowi w oczy, a ten smutno pokiwał głową rozumiejąc aluzję.

Wypuściłem go i przystąpiłem do drugiej, a zarazem ostatniej fazy mojego planu. Poszedłem z moim podopiecznym do kuchni.

Laicy nie wiedzą, że kiedy trzeba zostawić goblina samego, należy zwyczajnie wsadzić go do zamrażarki. Niska temperatura sprawi, że natychmiast wejdzie w stan hibernacji. Potem wybudzić go można wsadzając do ciepłej wody.

Niestety, kiedy otworzyłem zamrażarkę zobaczyłem, że jest wypełniona po brzegi. Spochmurniałem, wizja wieczoru znacząco się zmieniła. Moje rozmyślania przerwała dopiero ta żółta kreatura, zabierając całą tabliczkę czekolady z jednej z niższych półek.

Rzuciłem się na niego, ale było za późno. Z chytrym uśmieszkiem podał mi pusty papierek.

– Zły goblin! – skarciłem go.

Po jego oczach i ruchach uszek poznałem, że chce powiedzieć coś bardzo ważnego:

– Było warto! – powiedział pomimo tabliczki czekolady tkwiącej w gardle i zachichotał jak to goblin.

Uznałem, że tego już za wiele. Chwyciłem go znów i zaniosłem do salonu.

– Wystarczy, nauczę cię bycia grzecznym goblinkiem! – zawyrokowałem.

– Nie! Nie! Proszę, nie! – zszokowany nicpoń znów bezskutecznie próbował się wydostać.

Wciąż trzymając go usiadłem na kanapie i wyszukałem na Youtubie oficjalne materiały Ministerstwa Magii na temat wychowania goblinków.

– Witajcie, kochani! – przywitała się na ekranie młoda kobieta, wyjmując goblina na stół. – Dziś porozmawiamy o tym, jak być hobgoblinem, czyli jak być grzecznym i nie stanowić zagrożenia dla społeczeństwa. Mamy tu ze sobą Stasia, szczęśliwego hobgoblina.

– Stasiu muha! – wykrzyczał przygnieciony przeze mnie psotnik.

Musicie wiedzieć, że “muha” to najgorsze wyzwisko, jakie istnieje w ich języku. Trzepnąłem go po główce w ramach dezaprobaty jego słownictwa.

Po zakończeniu półgodzinnego materiału dydaktycznego zapytałem wyczerpanego, żółtego stwora:

– Będziesz grzeczny?

Przytaknął w sposób dający do zrozumienia, że nie przekonały go argumenty z filmu, a po prostu nie chce oglądać go znowu. Dla mnie wyszło na to samo.

– Skoro tak to, co chciałbyś porobić? – spytałem by wynagrodzić go za decyzję o tymczasowej poprawie.

Spojrzał na mnie wzrokiem emanującym radością.

– Chcę się pobawić z Mihihunamoninimem! – stwierdził.

Spojrzałem na niego nie wiedząc co odpowiedzieć. Takich przypadków imion nie podano nawet w podręczniku do wiedzy o magicznych istotach. Jak widać te psotniki zawsze potrafią zaskoczyć.

Ostatecznie postanowiłem zadzwonić do jego właścicielki.

– Przepraszam, pani goblin mówi, że chce pobawić się z… – Niepewnie podałem telefon mojemu podopiecznemu.

– …Mihihunamoninimem – dopowiedział.

Przez parę sekund trwała doskonała cisza.

– Ach, no tak! Chce się spotkać z Adasiem, goblinem państwa Maginowskich. Lepiej nie, ostatnim razem Maginowscy musieli kupić nową lodówkę po tym jak poprzednia została wyrzucona z balkonu.

Pokręciłem głową z udawanym zawiedzeniem.

– Ale mógłby porozmawiać z kolegą przez Skype’a. – Ze słuchawki telefonu dobiegło też mamrotanie męża. – Przepraszam, muszę kończyć.

Odłożyłem telefon i pokiwałem głową. Niedługo później Adaś odebrał połączenie i oba gobliny zaczęły rozmawiać. Ja czym prędzej czmychnąłem do kuchni.

Przysiadłem na krześle i wyjąłem z torby podręcznik. Następnego dnia miało być kolokwium, a ja nic nie umiałem. Otworzyłem więc książkę na temacie “O zapobieganiu konfliktom zbrojnym wśród krasnali” i czytałem…

Kiedy pół godziny później doszedłem do tematu “Ogólna analiza społeczno-psychologiczna elfa” zdałem sobie sprawę z tego, że zza ściany słyszę głos tylko jednego goblina:

– Nonoki, nonoki, nonoki… – powtarzał ciągle któryś z nich.

Zaniepokoiłem się, powtarzanie jednego słowa, jest częstym rytuałem wśród goblińskich sekt. Musicie wiedzieć, że gobliny-sekciarze są jeszcze bardziej niebezpieczne niż zwykłe.

Wbiegłem do salonu, a to co tam zobaczyłem przekroczyło moje najgorsze wyobrażenia.

Nie było tam goblina, którym miałem się opiekować! Spojrzałem na zszokowanego jeszcze bardziej niż ja nicponia na ekranie.

– Gdzie jest… – Zapomniałem jak nazywał się mój podopieczny.

Dlaczego nie dali mu jakiegoś normalnego, ludzkiego imienia? – pomyślałem.

– Gdzie jest… twój przyjaciel? – Znalazłem rozwiązanie problemu.

– Przyjaciel? – spytał Staś nie wiedząc co odpowiedzieć. – Ach, przyjaciel!

Pobiegł wtedy gdzieś w głąb mieszkania, po chwili wrócił z chihuahuą o śniadym kolorze sierści.

– To jest mój przyjaciel! – powiedział dumny z siebie. – Ma na imię Hafalump i bardzo mnie kocha. Śpimy w jednym legowisku, a jak przychodzi zły pan z listami, to gryzie mu nóżkę…

Nie słuchałem dalej, wybiegłem czym prędzej z mieszkania. Byłem pewien, że te małe kreatury próbują mnie oszukać.

Podbiegłem do drzwi najbliższego, innego mieszkania. Zapukałem bardziej jak specials z oddziału antyterrorystycznego niż student dorabiający sobie do akademickiego życia.

Otworzyła mi przerażona, starsza kobieta w szlafroku.

– Panie milicjancie… – zaczęła. – Te narzędzia co mąż zabrał z zakładu pracy w osiemdziesiątym trzecim roku to przez przypadek tylko…

Spojrzałem na nią zdziwiony. Dopiero po moim wyrazie twarzy zorientowała się, że to nie służby pukają do jej drzwi.

– Gdzie mieszkają państwo Maginowscy? – zapytałem.

– Maginowscy? – kobieta się uspokoiła. – Chyba na dwudziestym piętrze, nasza klatka. Chociaż dobrze nie pamiętam, ostatni raz z Maginowską rozmawiałam pod koniec kwietnia.

– Proszę pani, mamy pierwszy maja.

Znów zbladła i pobiegła w głąb mieszkania.

– Matko Boska, Stefan! Przegapiliśmy zakładowy wiec z okazji Święta Pracy!

Zostawiłem to starsze małżeństwo w spokoju i podszedłem do windy. Kiedy miałem już wybierać przycisk z podpisem “20” zobaczyłem coś przez co krew odpłynęła mi z twarzy. Nad przyciskami wisiała kartka z napisem “Awaria windy”.

– Nie! – wydarłem się co najmniej tak jakbym dowiedział się, że nie zdałem semestru.

Parę zaniepokojonych osób uchyliło drzwi i spojrzało na mnie. Ja unikając kontaktu wzrokowego z nimi wszystkimi powlokłem się w kierunku klatki schodowej. Byłem na trzecim piętrze, do przejścia siedemnaście w jedną stronę.

Już po przejściu czterech pięter czułem, że gdybym żył parę dekad wcześniej, to mój układ oddechowy zostałby okrzyknięty przodownikiem pracy. Mogłem się zapisać na te zajęcia sportowe, a nie tylko przeglądać memy o byciu studentem na kierunku magicznym. No cóż, w następnym semestrze nie popełnię tego błędu.

Kiedy na trzynastym piętrze urządziłem kolejny postój z góry zbiegał jakiś kolejny psotnik. Wykorzystałem ostatnie pokłady energii we mnie, skoczyłem w jego kierunku i chwyciłem.

– Mam cię! – krzyknąłem tryumfalnie.

– Niech mnie pan puści! – błagał. – Która godzina?

Spojrzałem zdziwiony na zegarek i odpowiedziałem:

– Dziewiętnasta pięćdziesiąt sześć.

– Na wilczka! Za cztery minuty zamykają!

– Co?

– Mój pan mnie wysłał do tego sklepu obok po jakiś soczek czy coś takiego. Niech mnie pan puści! Pobije mnie, jeśli tego nie przyniosę! – skrzeczał.

Puściłem go, nie brzmiał jak mój podopieczny. Zrobiło mi się go żal widać, że był bity. Chociaż z drugiej strony zdyscyplinowany goblin to dobry goblin.

W ciągu kolejnego kwadransa wszedłem na dwudzieste piętro. Ostatkami sił znalazłem się pod drzwiami z miedzianą tabliczką a na niej napisem “pp. Maginowscy”.

Nacisnąłem klamkę, ustąpiła. Pierwszym co ujrzałem w ciemnym korytarzu, była chihuahua pędząca na mnie, szczerząc kły.

Zapomniałem o zmęczeniu, rozejrzałem się wokół za czymś co mogłoby mnie obronić. Tuż przy drzwiach znajdował się mop, chwyciłem go więc niczym karabin i rozlałem większość zawartości wiadra na podłogę.

Pies poślizgnął się na kałuży i w pozycji leżącej wyhamował przy moich stopach. Tak delikatnie, jak umiałem, odepchnąłem go mopem. Bardzo lubię zwierzęta z wyjątkiem goblinów.

Światło na korytarzu zapaliło się i z sąsiedniego pokoju wybiegł Staś.

– Co pan zrobił Hafalumpowi? – zapytał rozpaczliwie.

Ja nieprzejęty jego skrzeczeniem podążałem do jedynego pokoju, w którym było zapalone światło.

– Niech pan tam nie idzie! Tam śpi Hafalump, obudzi go pan!

– Przecież Hafalump jest tu – skontrowałem.

Tamten próbował kolejnych wymówek, ale pomimo tego szedłem niewzruszony. 

Wszedłem do pokoju, gdzie zastałem mojego podopiecznego. Wokół niego było pełno kartek i kredek. Wyglądało na to, że coś ze Stasiem po prostu rysowali.

Instynkt opiekuna goblina wciąż mówił mi, że coś jest przede mną ukrywane. Odsunąłem stopą rysunek psa, nad którym pracował teraz któryś z nicponi.

– Niech pan spojrzy! – próbował rozpaczliwie odwrócić moją uwagę psotnik. – Tam jest… autobus!

Nie udało mu się, próbował jeszcze ordynarnie się na mnie wspiąć, ale jeden kopniak wystarczył, by znalazł się na drugim końcu pomieszczenia.

Pod rysunkiem znajdowała się kolejna kartka, a na niej amatorsko narysowane plany techniczne śmigłowca, czy też jak głosił podpis – “Peptipoptera”.

Spojrzałem zaskoczony na oba wpatrujące się we mnie goblinki i ich rysunek. Już wiedziałem o czym napiszę pracę dyplomową.