Zico Zondler

Kolejny deszczowy wakacyjny dzień spędzali u Szymka na klatce schodowej, stojąc we trzech przed przesłoniętym brudną firanką okienkiem. Na pomazanym markerami parapecie rozłożyli swoje zbiory Pokemon Tazo.

– Meowth za Grimera? – zapytał Łukasz, pokazując kociego pokemona typu normalnego, a palcem drugiej ręki trącając żeton z wizerunkiem szlamowatego stworka typu trującego, który trafił się dziś Szymkowi w paczce Lays’ów.

– Czemu nie… – odparł Szymek, nie zdając sobie sprawy, jak niesprawiedliwą wymianę proponuje mu starszy kolega. – Zawsze się zastanawiałem, co oznacza to „Z” na skrzynce na listy – dodał po chwili, mając na myśli przegródkę przeznaczoną na zwroty.

Dwaj starsi chłopcy uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo.

– To skrzynka Zico Zondlera – rzekł z udawaną powagą Łukasz.

– W skrócie Zico Zet – dodał Remek.

– Zico Zet? Kto to jest? – Szymek zamrugał zdziwiony, spoglądając na kolegów nic nierozumiejącym wzrokiem.

– Mieszka w piwnicy… i lubi bawić się w brzytwiarza – wyjaśnił Łukasz, dyskretnie szczerząc zęby. – No dobra, na nas już czas. Trzymaj się – dorzucił zaraz i schowawszy do kieszeni swoje Tazo, razem z Remkiem wyszedł w pośpiechu z klatki, obawiając się, by Szymek nie zmienił nagle zdania co do Grimera.

Patrząc przez okienko, jak jego koledzy znikają w strugach deszczu, Szymek przełknął z wysiłkiem ślinę. Choć w głębi duszy wiedział, że to niemożliwe, aby w piwnicy koczował uzbrojony w brzytwę niebezpieczny szaleniec, teraz, kiedy został sam w pustej, pogrążonej w półmroku klatce schodowej, stracił co do tego pewność. Jakaś jego część, będąca połączeniem dziecięcej naiwności z wrażliwością na wszystko, co niesamowite, zaczęła domagać się twardych dowodów na nieistnienie domniemanego Zico Zondlera.

Każdy krok Szymka rozlegał się echem w przepastnym szybkie klatki czteropiętrowego bloku, gdy niespokojny malec zbliżał się powoli do drzwi prowadzących do piwnicy. Były otwarte na oścież. Chłopiec nacisnął włącznik światła i jego oczom ukazał się szereg znajomych, nierównych, betonowych stopni. Z piwnicznych korytarzy wionęło chłodem, wilgocią, zbutwiałym drewnem i smarem. Odetchnąwszy głęboko, Szymek zaczął schodzić po schodach.

Bywał tu czasami, choćby wtedy, gdy tato zabierał go ze sobą, aby pomógł mu przynieść z piwnicy ozdoby choinkowe, ale zawsze odwiedzał tylko jeden, kończący się zakratowanym okienkiem korytarz. Nigdy nie zapuścił się w boczne, prowadzące nie wiadomo gdzie odgałęzienie. Marcin był pewien, że piwnice ich bloków łączą się ze sobą, i przy deszczowej pogodzie, takiej jak ta dzisiaj, mogliby spotykać się, korzystając z podziemnego tunelu. Teraz Szymek zamierzał to sprawdzić.

Uważając na rozłożoną pod ścianą trutkę na szczury, chłopiec podkradł się do ziejącego czernią wejścia do nieznanej odnogi i drżącą ręką namacał włącznik światła. Ciemność rozproszyła się, ukazując korytarz łudząco podobny do pierwszego. Także w nim widać było jakieś boczne wejście. Zachęcony panującą wokół ciszą, mąconą jedynie jednostajnym poszumem deszczu, Szymek podreptał w głąb piwnic. Z bijącym sercem przemierzał odgałęzienie za odgałęzieniem, niezmiennie pełne ciągnących się rzędów drewnianych drzwi i zwisających z sufitu pajęczych sieci. Nigdzie nie było śladu psychopaty-brzytwiarza. Wreszcie natrafił na otwór zablokowany żelazną, zamkniętą na kłódkę kratą.

„No, czas wracać. Rodzice pewnie się niepokoją” – pomyślał, obracając się na pięcie i pospiesznie zdążając ku wyjściu. Skręcił raz, drugi i trzeci… Wtem stanął jak wryty, wyrosła bowiem przed nim taka sama metalowa krata, jaką dopiero co za sobą pozostawił. To nie mogło się dziać naprawdę – a jednak krata była tam, zimna, bezlitosna i więżąca go w pułapce.

Włos zjeżył mu się na głowie, gdy w całej piwnicy nagle pogasły światła. I wtedy to usłyszał – rytmiczne skrzypienie ostrzonego o kamień metalu, któremu towarzyszył stłumiony, złowieszczy chichot…