12.8 sekundy

Nawet nie mia­łem szan­sy się z kim­kol­wiek po­że­gnać, ale może to i le­piej. Nigdy się nie do­wie­dzą, jak skoń­czy­łem. Wie­dzia­łem, że tak bę­dzie, od lat w za­sa­dzie cze­ka­łem na swoją kolej, kiedy zni­ka­ły ko­lej­ne osoby z mojej grupy. By­li­śmy na prze­gra­nej po­zy­cji, ale i tak pró­bo­wa­li­śmy, ostat­ni prze­jaw buntu na Ziemi. Czy lu­dzie w przy­szło­ści będą o mnie pa­mię­tać, czy znik­nę zu­peł­nie? Wszy­scy, któ­rzy mnie znają prę­dzej czy póź­niej pójdą w moje ślady, nie mam zbyt wiel­kich na­dziei, że bę­dzie ina­czej. Mogę tylko li­czyć, że to nie bę­dzie bar­dzo bo­le­sne…

Z tych po­nu­rych myśli wy­rwa­ło mnie szarp­nię­cie, straż­ni­cy do­star­czy­li ko­lej­nych więź­niów. Dys­kret­nie ro­zej­rza­łem się po po­miesz­cze­niu, by­li­śmy za­pa­ko­wa­ni jak sar­dyn­ki w trans­por­te­rze ga­lak­tycz­nym. Nor­mal­nie po­win­ny tu być to­wa­ry, ich bu­do­wa nie była przy­sto­so­wa­na do prze­wo­że­nia ludzi, ale umów­my się, nas już nie trak­to­wa­no jak ludzi. W mo­men­cie, kiedy za­pa­dał wyrok i nada­wa­no nam sta­tus zbrod­nia­rzy sys­te­mo­wych nie przy­słu­gi­wał nam nawet sta­tus szary, dla Zjed­no­czo­nych Państw Kor­po­ra­cyj­nych prze­sta­wa­li­śmy ist­nieć. Jak się tak nad tym za­sta­no­wić, było to za­baw­ne, jeśli ktoś lubi czar­ny humor, prze­cież sta­tus szary mieli zbrod­nia­rze, któ­rzy uni­ce­stwi­li Pań­stwa Pa­cy­fi­ku, ostat­ni przy­czó­łek ludzi niepod­le­głych kor­po­ra­cjom. Czyli za za­bi­cie mi­lio­nów i nie­od­wra­cal­ne zmia­ny w eko­sys­te­mie spo­wo­do­wa­ne cał­ko­wi­tą de­struk­cją kil­ku­dzie­się­ciu wysp wciąż było się trak­to­wa­nym jak czło­wiek. Na­to­miast kiedy od­ma­wia­ło się za­ko­do­wa­nia, tra­fia­ło się na listę zbrod­nia­rzy sys­te­mo­wych i do­ce­lo­wo prze­sta­wa­ło ist­nieć. Wszy­scy wokół mnie byli mniej lub bar­dziej zre­zy­gno­wa­ni, mie­li­śmy świa­do­mość, że wiozą nas na śmierć. Mogli z nami zro­bić teraz wszyst­ko, już nawet teo­re­tycz­nie, nic ich nie po­wstrzy­my­wa­ło. Sły­sza­łem tylko po­gło­ski, praw­da jed­nak była znana tylko lu­dziom, któ­rych już nie było. Po­dob­no mie­li­śmy tra­fić na Ru­bie­że w oko­li­ce M87, gdzie pro­wa­dzo­no ba­da­nia i zbie­ra­no dane o ho­ry­zon­cie zda­rzeń. Tylko do czego nas tam mogli wy­ko­rzy­stać? Prze­cież nawet dziec­ko wie­dzia­ło, że do czar­nej dziu­ry nie da się zbli­żyć, a tym bar­dziej nie da się tam ze­brać żad­nych da­nych w ta­kich spo­sób, żeby z nimi wró­cić.

– Cisza! – wark­nię­cie straż­ni­ka było zu­peł­nie zbęd­ne, bo nikt się nie od­zy­wał. – Od teraz macie sta­tus biały, nie ist­nie­je­cie dla świa­ta, ale to nie zna­czy, że nie mo­że­cie się jesz­cze do cze­goś przy­dać. Le­ci­cie do ko­lo­nii kar­nej numer sto piętnaście, ci któ­rzy prze­ży­ją zo­sta­ną wła­ści­wie wy­ko­rzy­sta­ni.

Spojrzeliśmy po sobie, nic nam to nie mó­wi­ło. Jaka ko­lo­nia karna, gdzie to było i co się miało z nami stać. Nie mie­li­śmy jed­nak nawet szan­sy zadać jed­ne­go z tych pytań, bo straż­ni­cy już za­my­ka­li za sobą drzwi zo­sta­wia­jąc nas w całkowitej ciemności. Potem usły­sza­łem tylko syk wpusz­cza­ne­go do środ­ka gazu…

– Je­de­na­stu! – Obu­dził mnie krzyk.

Pró­bo­wa­łem ob­ró­cić głowę w stro­nę dźwię­ku, ale czu­łem jak­bym nie pa­no­wał nad wła­snym cia­łem.

– Nie ru­szaj się, zy­skasz wię­cej czasu. – Szept tuż przy moim uchu wpra­wił mnie w zdu­mie­nie.

– L57, co ty tam mam­ro­czesz?! – Za­brzmiał ko­lej­ny głos.

– Prze­pra­szam panie sier­żan­cie, za­ha­czy­łem o coś nogą.

– Pew­nie o ko­lej­ne­go trupa. Coraz gor­szy sort nam przy­sy­ła­ją.

Ten ko­men­tarz wiele gło­sów skwi­to­wa­ło śmie­chem.

Kom­plet­nie nie ro­zu­mia­łem co się dzie­je ani gdzie je­stem, ale jedno do­tar­ło do mnie od razu, na razie mu­sia­łem sie­dzieć cicho i zo­rien­to­wać się w sy­tu­acji.

Po­wo­li wra­ca­ło mi czu­cie w całym ciele, nie było to naj­przy­jem­niej­sze do­zna­nie, ale za­ci­sną­łem zęby i nic nie ro­bi­łem. Prze­nie­sio­no mnie z trans­por­te­ra do ja­kie­goś po­miesz­cze­nia i uło­żo­no na stole do badań.

Ko­bie­ta w le­kar­skim kitlu obo­jęt­nie zmie­rzy­ła mnie wzro­kiem po czym za­czę­ła ska­no­wać mój or­ga­nizm. Po kilku mi­nu­tach ciszy rzu­ci­ła:

– Klasa L. Nadać numer, od­nieść do po­miesz­czeń sy­pial­nych.

Po­czu­łem ukłu­cie tuż nad pra­wym nad­garst­kiem i znów ktoś mnie pod­niósł i prze­trans­por­to­wał do ko­lej­ne­go po­miesz­cze­nia.

– To są nowi, L97 i L98. Wpro­wadź­cie ich. – Po­wie­dział krót­ko czło­wiek, który mnie bez­ce­re­mo­nial­nie rzu­cił na pod­ło­gę.

– Teraz już mo­żesz się ru­szyć. – Usły­sza­łem zna­jo­my głos.

Po­wo­li spró­bo­wa­łem usiąść i spoj­rza­łem na swoją prawą rękę, gdzie był wi­docz­ny iden­ty­fi­ka­tor.

– G… gdzie ja je­stem? – spy­ta­łem w końcu po kilku pró­bach roz­ru­sza­nia strun gło­so­wych.

Ota­cza­ło mnie kilka osób, wszy­stkie były w ta­kich sa­mych bia­łych uni­for­mach wię­zien­nych, więc przy­ją­łem au­to­ma­tycz­nie, że są w ta­kiej samej sy­tu­acji jak ja.

– Ko­lo­nia karna numer sto piętnaście, na po­gra­ni­czu Ru­bie­ży Wschod­niej. Mówi ci to coś? – Za­kpił jeden z nich.

Część par­sk­nę­ła śmie­chem, a i ja się uśmiech­ną­łem, bo fak­tycz­nie nic to nie zmie­nia­ło.

– To co jest ważne? – Za­py­ta­łem po pro­stu.

– Jak naj­dłu­żej utrzy­mać sta­tus L, bo kiedy prze­nio­są cię na B, to umie­rasz. – Od­parł ten sam męż­czy­zna. – Je­stem Bart, tutaj L87.

– Jak?

– Nie wy­chy­laj się, wy­ko­nuj po­le­ce­nia i licz na szczę­ście. – Wzru­szył ra­mio­na­mi.

Do­wie­dzia­łem się jesz­cze, że bycie L-ką ozna­cza wy­ko­ny­wa­nie wszyst­kich prac po­trzeb­nych do utrzy­ma­nia sta­cji, więc im bar­dziej było się przy­dat­nym tym dłu­żej można było prze­żyć. Ko­niec koń­ców jed­nak każdy miał tra­fić w prze­strzeń.

– Co oni tam z nami robią? – Do­cie­ka­łem.

Wszy­scy zwró­ci­li się w stro­nę jed­ne­go z męż­czyzn.

– Wy­sy­ła­ją cię w stro­nę ho­ry­zon­tu zda­rzeń na­fa­sze­ro­wa­ne­go elek­tro­ni­ką słu­żą­cą do po­mia­rów. I spraw­dza­ją jak da­le­ko cię po­cią­gnie nim stra­cą sy­gnał, jak długo będą od­bie­rać twoje funk­cje ży­cio­we, i w któ­rym pun­cie pola gra­wi­ta­cyj­ne­go za­cznie cię roz­ry­wać na ka­wał­ki.

Po tym stwier­dze­niu za­pa­dła gro­bo­wa cisza. Byłem w szoku, ro­zu­mia­łem, że zo­sta­łem ska­za­ny na śmierć, ale to… Nie mo­głem pojąć jak można kogoś wy­słać w stro­nę czar­nej dziu­ry i trak­to­wać jak żywy pa­pie­rek lak­mu­so­wy.

– To wła­śnie ozna­cza sta­tus biały. – Stwier­dzi­ła po­nu­ro ko­bie­ta po mojej pra­wej.

Pró­bo­wa­łem to sobie po­ukła­dać w gło­wie, ale jak­kol­wiek de­spe­rac­ko szu­ka­łem spo­so­bu, nie było przede mną innej przy­szło­ści.

– Spró­buj nie osza­leć. – Rzu­cił męż­czy­zna, który wy­ja­śnił mi co się z nami wszyst­ki­mi sta­nie.

– Niby jak? – Spy­ta­łem oszo­ło­mio­ny nowo przy­swo­jo­ną wie­dzą.

– Nie wy­bie­gaj my­śla­mi za bar­dzo do przo­du, za­sta­nów się jakie masz przy­dat­ne umie­jęt­no­ści, co je­steś gotów zro­bić, żeby prze­dłu­żyć sobie życie. – Od­par­ła ta sama ko­bie­ta co wcze­śniej.

Chciał­bym tak po pro­stu umieć za­sto­so­wać się do tej rady, ale praw­da była taka, że to wciąż było zbyt szo­ku­ją­ce. Wie­dzia­łem, że zginę, ale chyba do tego mo­men­tu to wciąż nie było re­al­ne. Myśli wciąż ucie­ka­ły do próby szu­ka­nia wyj­ścia z tej sy­tu­acji…

Ko­lej­ne dni nie przy­nio­sły żad­ne­go suk­ce­su w tej kwe­stii, ale na­uczy­łem się zasad pa­nu­ją­cych w ko­lo­nii kar­nej numer 115. Jak w każ­dym wię­zie­niu plan dnia był z góry usta­lo­ny, po­mię­dzy po­sił­ka­mi każdy miał przy­pi­sa­ne co­dzien­ne obo­wiąz­ki czy spe­cjal­ne za­da­nia uza­leż­nio­ne od zdol­no­ści. Wie­czo­ra­mi po ostat­nim po­sił­ku był czas wolny w sali sy­pial­nej, gdzie lu­dzie roz­ma­wia­li przy­ci­szo­ny­mi gło­sa­mi lub pa­trzy­li w prze­strzeń przez świe­tli­ki w ścia­nach.

Je­śli­by za­po­mnieć co to za miej­sce można by nawet uznać, że jest tu dość przy­jem­nie. Widok na gwiazdy z każ­de­go za­kąt­ka sta­cji, roz­le­głe te­re­ny oto­czo­ne prze­źro­czy­sty­mi ko­pu­ła­mi spra­wia­ły, że można było za­chwy­cać się ota­cza­ją­cym nas ko­smo­sem w jego naj­lep­szym wy­da­niu. Sta­cje ba­daw­cze znaj­do­wa­ły się w bu­dyn­ku zaraz za kom­plek­sem miesz­kal­nym. Wielu więź­niów wy­ko­ny­wa­ło swoje pracę też tam, nikt nie pytał co ro­bi­li, a i oni naj­czę­ściej o tym nie opo­wia­da­li. Pa­no­wa­ła ogól­nie przy­ję­ta za­sa­da, że każdy robił to co mu­siał, żeby prze­żyć jesz­cze jeden dzień. Mia­łem ocho­tę się gorz­ko za­śmiać, kiedy sobie to uświa­do­mi­łem, bo moje śmiesz­ne ziem­skie ide­ały nijak się miały do ta­kiej sy­tu­acji. Nie wie­dzieć czemu, ale jesz­cze szy­ku­jąc się do lotu tutaj my­śla­łem, że dalej wszy­scy razem bę­dzie­my się opie­rać sys­te­mo­wi i umrze­my z god­no­ścią, ale to były puste fra­ze­sy w mo­men­cie, kiedy śmierć była tak re­al­na i bli­ska. Do­wie­dzia­łem się, że L57 sprzą­tał ciała z trans­por­tów, a L82 po­ma­ga skła­dać sen­so­ry przy­cze­pia­ne do obiek­tów te­sto­wych, jak tu mó­wio­no na ludzi wy­sy­ła­nych w stro­nę ho­ry­zon­tu zda­rzeń. To byli jed­nak je­dy­ni o któ­rych pracy coś wie­dzia­łem, resz­ta się nie chwa­li­ła.

Za­rząd­ca sta­cji we­zwał mnie do sie­bie już trze­cie­go dnia po­by­tu. Mu­sie­li mi wy­zna­czyć ja­kieś za­da­nia albo zde­cy­do­wać o prze­nie­sie­niu do ka­te­go­rii B. Wy­py­ty­wa­li do­słow­nie o wszyst­ko. Zde­rze­nie z rze­czy­wi­sto­ścią ja­kie­go tutaj do­świad­czy­łem spra­wi­ło, że nie­mal pa­ni­ko­wa­łem przed­sta­wia­jąc swoje umie­jęt­no­ści tak, żeby oka­zać się przy­dat­nym. Dło­nie mi się po­ci­ły, ale pró­bo­wa­łem za­cho­wy­wać się nor­mal­nie mó­wiąc o sobie. Po tym wy­czer­pu­ją­cym prze­słu­cha­niu usły­sza­łem tylko, że mam przyjść po przy­dział na­stęp­ne­go dnia. To było jak cze­ka­nie w za­wie­sze­niu na wyrok.

Tej nocy nie po­tra­fi­łem zmru­żyć oka, pa­trzy­łem na gwiaz­dy nad głową i za­sta­na­wia­łem się czy to już jutro zo­sta­nę wy­sła­ny na śmierć. Byłem prze­ra­żo­ny.

– Za­mar­twia­nie się nic ci nie da. – Do­tarł do mnie głos L57. – Wszy­scy tu zdech­nie­my, szyb­ciej niż my­śli­my. Śred­nia dłu­gość życia to trzy mie­sią­ce. – dodał gorz­ko.

Zmro­zi­ła mnie ta myśl.

– Ile już to je­steś? – Spy­ta­łem przez za­ci­śnię­te gar­dło.

– To już bę­dzie trzy mie­sią­ce. – ciche słowa za­brzmia­ły do­pie­ro po chwi­li. – Wiem, że to już bę­dzie na­praw­dę nie­dłu­go. Naj­dłu­żej był tu L17, on na­pi­sał im pro­gram do zbie­ra­nia da­nych, ci na­ukow­cy to nawet chcie­li go utrzy­mać przy życiu, ale po­li­tycz­ni nie po­zwo­li­li.

– Ile? – Za­py­ta­łem krót­ko.

– Pięć mie­się­cy i dwa dni.

Po tych sło­wach za­pa­dła cisza. Sto pięćdziesiąt dwa dni, ja już prze­ży­łem trzy, więc w naj­lep­szym wy­pad­ku zo­sta­wa­ło mi sto czterdzieści dziewięć, ale nie byłem ra­czej aż tak przy­dat­ny. Mo­głem im pomóc z elek­tro­ni­ką, w pew­nym stop­niu, ale pew­nie mieli tu od tego spe­cja­li­stów. Prze­ra­że­nie wy­czer­py­wa­ło, czu­łem, że nie dam rady tak długo i mi­mo­wol­nie po­my­śla­łem czy może szyb­szy wyrok nie byłby lep­szym roz­wią­za­niem…

Nad­szedł w końcu ten mo­ment, czu­łem się jak oto­czo­ny nie­wi­dzial­ną bańką. Nie do­cie­ra­ły do mnie słowa in­nych, sze­dłem w stro­nę biura Za­rząd­cy na mięk­kich no­gach.

– L98. – Za­anon­so­wał mnie straż­nik przed drzwia­mi.

– Wejść. –Padła krót­ka ko­men­da.

Bez słowa sta­ną­łem przed biur­kiem i cze­ka­łem na wyrok.

– L98, utrzy­mu­jesz sta­tus L. Od dzi­siaj zaj­mu­jesz się mon­ta­żem i te­sto­wa­niem elek­tro­ni­ki w la­bo­ra­to­rium M2. Masz się tam sta­wić za 10 minut. – Mówił nawet na mnie na pa­trząc.

– Tak jest. – Od­par­łem czu­jąc nie­wy­sło­wio­ną ulgę.

Idąc w stro­nę po­miesz­czeń ba­daw­czych mia­łem wra­że­nie, że od­bie­ram świat dużo moc­niej. Czu­łem po­dmuch wen­ty­la­cji na skó­rze, sły­sza­łem skrzy­pie­nie butów i każdy swój od­dech. Żyłem i jesz­cze przez jakiś czas mia­łem żyć.

Wcho­dząc do M2 zo­ba­czy­łem stół za­sta­wio­ny ka­bla­mi, sen­so­ra­mi, czuj­ni­ka­mi i płyt­ka­mi.

– Od dziś masz skła­dać je we­dług sche­ma­tu. – Ze zdzi­wie­niem usły­sza­łem suchy głos ko­bie­ty, która przy­szła z są­sied­nie­go po­miesz­cze­nia. – Tu są in­struk­cje mon­ta­żu, a tu te­sto­wa­nia. – Wska­za­ła dwa ho­lo­gra­my znaj­du­ją­ce się nad sto­łem. – W razie pytań na­ci­śnij nie­bie­ski przy­cisk.

I po pro­stu wy­szła.

Oni nie trak­to­wa­li nas jak ludzi. Może w ten spo­sób było im ła­twiej, dzię­ki temu wi­dzie­li w nas tylko obiek­ty te­sto­we, tak musi być pro­ściej wy­sy­łać kogoś na tak okrut­ną śmierć. Po­trzą­sną­łem głową i sku­pi­łem się na za­da­niu, jeśli cze­goś się do tej pory do­wie­dzia­łem to tego, że w każ­dej chwi­li mogą zmie­nić zda­nie. Nie mo­głem długo się upa­jać fak­tem, że jesz­cze po­zwo­li­li mi żyć. Mu­sia­łem być przy­dat­ny.

5… 17… 23… 46…

Ko­lej­ne dni zle­wa­ły się w jeden ciąg, mo­no­ton­na praca zaj­mo­wa­ła ręce, ale szyb­ko prze­sta­ła zaj­mo­wać umysł. Po­je­dyn­cze pro­ble­my z ukła­da­mi spra­wia­ły, że znów na mo­ment wra­ca­łem do te­raź­niej­szo­ści, ale to nie trwa­ło długo. Po­cząt­ko­wy strach zo­stał ze­pchnię­ty w naj­dal­sze za­ka­mar­ki umy­słu, to po­zwa­la­ło nie osza­leć. Choć mi­mo­wol­nie li­czy­łem dni, wie­dzia­łem, że mój czas się koń­czy.

Znik­nął L57, nikt nie mówił tego na głos, ale wszy­scy wie­dzie­li co się z nim stało. Po­my­śla­łem, że długo prze­trwał, pra­wie tak długo jak mi­tycz­ny L17. Stare twa­rze zni­ka­ły i tylko dwa razy po­ja­wił się nowy trans­port. Wy­sła­li na śmierć dwadzieścia dwie osoby odkąd przy­by­łem, do­tar­ło dwadzieścia siedem no­wych, więc dla rów­ne­go ra­chun­ku nie­dłu­go znik­nie pew­nie jesz­cze pięć. Mój czas nie­ubła­ga­nie się kur­czył.

53… 61… 70… 83…

Już pra­wie trzy mie­sią­ce, to nie­mal śred­nia. Chyba już nie umia­łem się bać. Zu­peł­nie jakby układ ner­wo­wy prze­pa­lił się jak bez­piecz­nik. Coraz czę­ściej my­śla­łem o tym jak to się od­bę­dzie, kiedy znik­nę i co się wtedy sta­nie.

– Dziewięćdziesiąt dni, pięk­ny wynik. 

L36, jeden z moich sta­rych są­sia­dów uśmiech­nął się do mnie przy po­ran­nym po­sił­ku.

– Długo. – Po­ki­wa­łem głową w od­po­wie­dzi.

Obaj wie­dzie­li­śmy, że być tu tyle to szczę­ście w nie­szczę­ściu. Zegar tykał coraz gło­śniej. Tej nocy gwiaz­dy nad głową zda­wa­ły się być ja­śniej­sze niż wcze­śniej.

93… 99… 102…

Wsze­dłem do la­bo­ra­to­rium M2, ale ku mo­je­mu za­sko­cze­niu stół był pusty. Nim do­tar­ło do mnie co to ozna­cza usły­sza­łem syk gazu i na­sta­ła ciem­ność.

Po­wo­li wra­ca­ła mi świa­do­mość i czu­łem, że coś jest nie tak. Nie mo­głem się ru­szyć, choć czu­łem bo­le­śnie całe ciało, w końcu udało mi się otwo­rzyć oczy. Byłem w ska­fan­drze. Prze­ra­że­nie ude­rzy­ło we mnie jak fala.

– Obu­dził się. – Do­tarł do mnie znu­dzo­ny głos.

Mia­łem ocho­tę wyć, krzy­czeć, ale mo­głem tylko jęk­nąć. Po­czu­łem łzy pły­ną­ce po po­licz­kach, to nie może być ko­niec, nie tak.

– Po­daj­cie mu coś na uspo­ko­je­nie, ma tam do­le­cieć żywy.

Po­le­ce­nia i uwagi rzu­ca­ne nad moją głową były chyba naj­strasz­niej­sze. Czu­łem już wszyst­ko, kątem oka wi­dzia­łem kable i sen­so­ry przy­pię­te do mojej skóry. Byłem skrę­po­wa­ny i mia­łem mocno ogra­ni­czo­ne pole ma­new­ru. Leki, które mi po­da­li mu­sia­ły za­cząć dzia­łać, bo serce prze­sta­ło mi walić jak osza­la­łe.

– Usta­bi­li­zo­wa­ny, prze­nieść do śluzy.

Suchy głos czło­wie­ka, który ska­zy­wał mnie na śmierć, choć ja nawet nie zna­łem jego twa­rzy czy imie­nia wrył się w moją pa­mięć i od­twa­rzał raz za razem. Prze­no­si­li mnie, pod­pi­na­li do ko­lej­nych kabli, a ja wie­dzia­łem, że już nic nie mogę zro­bić. To był ko­niec.

Wy­rzut ze sta­cji w prze­strzeń byłby nie­sa­mo­wi­tym do­świad­cze­niem, gdyby nie fakt, że jego cel był tak prze­ra­ża­ją­cy. Moje ciało bez udzia­łu woli dry­fo­wa­ło w stro­nę punk­tu na ho­ry­zon­cie zda­rzeń. Ile trwał ten lot, nie wie­dzia­łem, ota­cza­ła mnie przej­mu­ją­ca cisza, w któ­rej sły­sza­łem szum wła­sne pły­ną­cej krwi.

Wy­rwa­ny z le­tar­gu za­czą­łem czuć cię­żar swo­je­go ciała. Na­cisk na or­ga­ny we­wnętrz­ne były coraz wy­raź­niej­szy. Zbli­ża­łem się do ho­ry­zon­tu zda­rzeń. Leki prze­sta­ły dzia­łać, bo pa­ni­ka znów przy­cho­dzi­ła fa­la­mi. Za­czą­łem się hi­ste­rycz­nie śmiać, ale to nic nie zmie­nia­ło, wciąż tylko przy­spie­sza­łem i czu­łem coraz więk­sze ci­śnie­nie. Śmiech za­mie­nił się w krzyk.

I przez jeden mo­ment, kiedy prze­ci­na­łem linię wie­dzia­łem wszyst­ko, ro­zu­mia­łem wszyst­ko… A potem zo­sta­ły tylko cząst­ki…