Jedenaste: Nie przeklinaj mnie!

Wy­bra­li­śmy z Mar­kiem ten nie­wiel­ki domek tylko dla­te­go, że nie było nas stać na nic lep­sze­go. Praw­dę po­wie­dziaw­szy, nie było nas stać nawet na niego, ale ro­dzi­ce uru­cho­mi­li swoje kon­tak­ty, opróż­ni­li konta, wresz­cie, po na­szych usil­nych bła­ga­niach, sprze­da­li dział­ki re­kre­acyj­ne z let­ni­sko­wy­mi dom­ka­mi w miej­sco­wo­ściach wy­po­czyn­ko­wych. Tym spo­so­bem ule­gli­śmy na­mo­wom prze­mi­łe­go pana z biura nie­ru­cho­mo­ści i je­sie­nią 1998 roku, zaraz po ślu­bie, za­miesz­ka­li­śmy w Bę­dzi­nie-Grodź­cu u pod­nó­ża ma­low­ni­czej Góry Świę­tej Do­ro­ty.

Re­mon­to­wa­li­śmy wszyst­ko, bo też wszyst­kie­go tu bra­ko­wa­ło: sieć wo­do­cią­go­wą i ga­zow­ni­czą, wjazd, ogro­dze­nie, okna, drzwi, ścia­ny, pod­ło­gi, dach.

Pie­nią­dze roz­cho­dzi­ły się bły­ska­wicz­nie, a my z za­pa­łem urzą­dza­li­śmy i de­ko­ro­wa­li­śmy, co tylko się dało, wijąc przy­tul­ne gniazd­ko dla nas dwoj­ga.

 

Na po­cząt­ku na­le­ża­ło po­znać bli­żej oko­li­cę, wszak mie­li­śmy tu spę­dzić resz­tę życia. Pew­ne­go dnia uda­łam się na krót­ki spa­cer. Mój wzrok przy­cią­gnę­ły od razu nie­ty­po­we ogło­sze­nia. Po­bli­ski słup nie mie­ścił na­kle­jo­nych na nim ne­kro­lo­gów. Zdu­mio­na na­li­czy­łam ich z trzy­dzie­ści. Co dziw­ne, wszy­scy zmar­li byli w kwie­cie wieku, naj­star­szy miał czter­dzie­ści lat.

Po­grą­żo­na w my­ślach po­szłam do naj­bliż­sze­go skle­pu.

– Dzień dobry – przy­wi­ta­łam się z uśmie­chem, po czym podesz­łam do re­ga­łu z pie­czy­wem.

– …i do­pie­ro teraz się oka­za­ło, pani ko­cha­na, że bez ślubu żyli! – szep­tem re­la­cjo­no­wa­ła skle­pi­kar­ce jedna z klien­tek. – I ksiądz po­grze­bu nie chce dać! Że oni grzesz­ni­cy! Tak mówi!

– E, jak gro­szem sypną, każdy po­grzeb wy­pra­wi! – wtrą­ci­ła z po­błaż­li­wym uśmie­chem sto­ją­ca obok ko­bie­ta w chu­st­ce na gło­wie.

– No, a znowu tej Ro­kic­kiej, co to wie­cie, panie… – Klientka wymownie spojrzała na mnie, chcąc wyraźnie dać do zrozumienia, że nie zamierza wdawać się w szczegóły przy obcej.

– Tak, tak wiemy, pani Ma­li­now­ska, wiemy – po­twier­dzi­ła sprze­daw­czy­ni.

– Tej Ro­kic­kiej to córka na po­grzeb wpła­ci­ła. Bo mąż nie chciał! Że to niby od niego ucie­kła i po la­sach cho­dzi­ła. Z pi­ja­ka­mi się za­da­wa­ła. Tak mówił.

– Ale żeby nawet na po­grzeb żonie nie wpła­cić. Mitas prze­cież pie­nią­dze ma, bo to gór­nik.

Miej­sco­we plot­ki za­czę­ły wcią­gać mnie coraz bar­dziej, więc teraz dla od­mia­ny prze­szłam do dzia­łu z kon­ser­wa­mi, uda­jąc wiel­kie za­in­te­re­so­wa­nie wy­sta­wio­ny­mi pusz­ka­mi, i na­słu­chi­wa­łam dalej.

– Po­li­cja nie­wie­le mówi – szep­ta­ła si­wo­wło­sa klient­ka, pod­cho­dzą­ca do po­zo­sta­łych.

– Ale każdy wie, co zo­ba­czył ran­kiem Jam­roz.

– Je­chał z pola fur­man­ką i wi­dział ich wszyst­kich. Wszy­ściu­teń­kich! Le­że­li jeden obok dru­gie­go. Tuż pod lasem.

– Nic, tylko ka­pry­śna Do­rot­ka znowu swe hu­mo­ry po­ka­za­ła! – skwi­to­wa­ła ko­bie­ta o krę­pej bu­do­wie ciała. Stała w sza­rym swe­trze, na­rzu­co­nym nie­dba­le na nie­bie­ską su­kien­kę.

– Prze­bi­ci byli ko­na­ra­mi dębów!

– O, jak dęby w tym łap­ska ma­cza­ły, to nic, tylko słowiański Per­kun!

– Świę­ci Pań­scy! – rzu­ci­ła bo­go­boj­nie sprze­daw­czy­ni, prze­że­gna­ła się i nad­sta­wi­ła ucha, kła­dąc szyb­ko za­ło­żo­ne ręce i do­rod­ny biust na la­dzie.

Jedna z roz­ma­wia­ją­cych zmarsz­czy­ła brwi i zde­cy­do­wa­nym ru­chem ręki wska­za­ła, aby pod­nio­sła się i ka­so­wa­ła jej za­ku­py.

– Tam, gdzie serca i usta, mieli wbite za­krwa­wio­ne ga­łę­zie. – Za­afe­ro­wa­na klient­ka, sto­ją­ca naj­bli­żej lady, de­mon­stro­wa­ła na swo­jej bor­do­wej sukni i ciele opi­sy­wa­ne miej­sca.

– Nic, tylko mści­wa Do­rot­ka! – rzu­ci­ła na od­chod­nym spie­szą­ca się pani, za­pła­ci­ła i po­że­gna­ła ski­nie­niem głowy plot­ku­ją­ce grono.

 

Wresz­cie od­wa­ży­łam się wyjść zza re­ga­łów i zbliżyć do roz­ma­wia­ją­cych ko­biet.

– Dzień dobry. Wpro­wa­dzi­łam się nie­daw­no z mężem. Miesz­ka­my pra­wie po są­siedz­ku. Miło mi bar­dzo, je­stem Anna Le­śniew­ska.

– A, to pań­stwo miesz­ka­cie w tym domu po sta­rej La­lec­ce?

– La­lec­ce? – po­wtó­rzy­łam, wy­ba­łu­sza­jąc oczy.

– To takie miej­sco­we okre­śle­nie sta­rusz­ki, która miesz­ka­ła wcze­śniej w pań­stwa domu – po­spie­szy­ła z wy­ja­śnie­niem sprze­daw­czy­ni.

– Na­praw­dę na­zy­wa­ła się Maria Klusz­czyk. Kiedy była mała, jej matka po­wta­rza­ła każ­de­mu: Pa­trz­cie, lu­dzie, jaka ta moja có­recz­ka ślicz­na! Jak la­lecz­ka! No i przy­do­mek przy­warł do niej na całe lata.

– Ro­zu­miem. La­lec­ka – po­wtó­rzy­łam z uśmie­chem. – Nie wie­dzia­łam. Dom ku­pi­li­śmy po­przez biuro nie­ru­cho­mo­ści.

– Jej dzie­ci i wnuki sprze­da­ły po śmier­ci, bo kto by tu chciał miesz­kać? Chyba tylko sza­lo­ny! Mści­wa Do­rot­ka prze­cie ba­bi­nę wy­koń­czy­ła – rzu­ci­ła star­sza ko­bie­ta, ale zaraz na­po­tka­ła groź­ne spoj­rze­nie sprze­daw­czy­ni, więc za­mil­kła i spu­ści­ła oczy.

– No wła­śnie, chcia­łam za­py­tać, kim jest ta­jem­ni­cza Do­rot­ka, o któ­rej panie tak gło­śno opo­wia­da­cie?

Kor­pu­lent­na klient­ka wska­za­ła im­po­nu­ją­cy widok za oknem.

– Macie panie na myśli górę? – Spoj­rza­łam na nie zdu­mio­na i uśmiech­nę­łam się nie­pew­nie. – Góra jest ka­pry­śna i mści­wa?

Pa­trzy­ły spo­koj­nie, przy­ta­ku­jąc.

– Ech, roz­ma­icie lu­dzie po­wia­da­ją… Pani tu nowa, pani nie wie wszyst­kie­go – stwier­dzi­ła ta­jem­ni­czo star­sza klient­ka.

– I niech tak le­piej po­zo­sta­nie – pod­su­mo­wa­ła po­spiesz­nie inna i po­sta­wi­ła swój ko­szyk na la­dzie. Po ska­so­wa­niu pro­duk­tów za­pła­ci­ła i bez po­że­gna­nia wy­szła.

– Czego nie wiem? Co panie macie na myśli? Coś się stało? – do­py­ty­wa­łam.

– Wi­dzia­ła pani ne­kro­lo­gi? Co kilka dni tak samo. Już je tam trud­no po­mie­ścić. Ostat­nio to był praw­dzi­wy pomór! Trzy­na­ście osób! Wszy­scy tego sa­me­go dnia! – za­czę­ła dra­ma­tycz­nym tonem star­sza ko­bie­ta.

– Jak to „wszy­scy”? Zda­rzył się tu jakiś wy­pa­dek? – Po­pa­trzy­łam na nią wstrzą­śnię­ta.

– A skąd! – za­prze­czy­ła. – Nic ta­kie­go, pani ko­cha­neń­ka. Świę­to­wa­li zwy­cza­jo­wo, co roku tak robią, pod Do­rot­ką. Ogni­ska pa­li­li, pili, tań­czy­li. Jak to pod­czas od­pu­stu.

– Od­pu­stu?

– Mie­li­śmy w pa­ra­fii tra­dy­cyj­ny od­pust. Ku czci Świę­tej Do­ro­ty – wy­ja­śni­ła uprzej­mym tonem skle­pi­kar­ka.

– No i za­ba­wa trwa­ła do rana! Kto, co i kiedy tam wy­czy­niał, licho wie! A wcze­snym świ­tem ich tak zna­le­zio­no. Wszyst­kich le­żą­cych na po­la­nie, z ser­ca­mi i usta­mi prze­bi­ty­mi dę­bo­wy­mi ga­łę­zia­mi.

Za­nie­mó­wi­łam, słu­cha­jąc ich opo­wie­ści. Nie­ocze­ki­wa­nie po­czu­łam, jak robi mi się słabo i przed ocza­mi ma­ja­czą dziw­ne cie­nie. Chwy­ci­łam się naj­bliż­szego regału. O mało nie upa­dłam.

– Może wody? – za­pro­po­no­wa­ła sprze­daw­czy­ni.

– Po­pro­szę – wy­ją­ka­łam.

Się­gnę­ła szyb­ko po sto­ją­cy za nią na re­ga­le dzba­nek, na­la­ła i po­da­ła kubek, a ja wy­pi­łam jed­nym hau­stem. Po­mogło. 

– Bar­dzo dzię­ku­ję.

– Może dość już tych opo­wie­ści, pani Ma­li­now­ska – skar­ci­ła sta­rusz­kę, ale ta, z sa­tys­fak­cją wi­dząc moją re­ak­cję, roz­ga­da­ła się na dobre:

– Przy­je­cha­ła po­li­cja, we­zwa­no po­go­to­wie, lecz ni­ko­go już nie od­ra­to­wa­no. Od wielu go­dzin wszy­scy byli mar­twi.

– Ale czemu mieli serca prze­bi­te ga­łę­zia­mi? No i usta? Usta też, praw­da? – upew­nia­łam się, nie dowierzając w ich opowieści.

– Tak, pro­szę pani. I serca, i usta. Do­rot­ka ich za­mor­do­wa­ła, bo ona tak samo zgi­nę­ła – szep­nę­ła zło­wiesz­czo sta­rusz­ka, zbli­ża­jąc twarz do mojej.

Po­bla­dłam.

– Co też pani opo­wia­da – za­prze­czy­łam z nie­pew­nym uśmie­chem.

– Tak za­wsze jest, gdy ktoś zbez­cze­ści Kal­nas Do­rot­kę!

– Kal­nas? – znowu do­py­ta­łam, nie ro­zu­mie­jąc.

– To w sło­wiań­skim zna­czy­ło tyle, co góra.

– Prze­cież mó­wi­my o Górze Świę­tej Do­ro­ty – stwier­dzi­łam cicho. – Czy mam ro­zu­mieć, że świę­ta pa­tron­ka po­bli­skie­go wzgó­rza jest krwa­wym de­mo­nem?

– Cii! – syk­nę­ła za­trwo­żo­na sta­rusz­ka i ro­zej­rza­ła się do­oko­ła. – Bo jesz­cze usły­szy! Ta góra sięga swymi dzie­ja­mi znacz­nie dalej!

– Jak to?

– Wzgó­rze, po­wia­da­ją, to ko­piec. Zna­czy… kur­han. Po­cho­wa­no pod nim za­mor­do­wa­ną ka­płan­kę sło­wiań­ską. Tu były zloty cza­row­nic! Pło­nę­ły stosy! Mor­do­wa­no przy­jezd­nych! Kal­nas Do­rot­ka po­wsta­ła i co jakiś czas musi mieć po­ży­wie­nie, aby ist­nieć! – opo­wia­da­ła, ni­czym w tran­sie, oży­wio­na sta­ro­win­ka.

– Pro­szę się nie przej­mo­wać – pró­bo­wa­ła mnie uspo­ko­ić sprze­daw­czy­ni. – Pani Ma­li­now­ska jest wy­raź­nie prze­wraż­li­wio­na.

– Ro­zu­miem. To ka­mień z serca – uśmiech­nę­łam się, wy­kła­da­jąc na ladę za­ku­py.

– Pani już pój­dzie do domu, pani Ma­li­now­ska! – za­rzą­dzi­ła ostrzej­szym tonem skle­pi­kar­ka.

Sta­rusz­ka po­słusz­nie skło­ni­ła się i, mam­ro­cząc coś pod nosem, wy­szła ze skle­pu.

– Stra­ci­ła nie­daw­no męża i trzech synów – wy­ja­śni­ła kor­pu­lent­na klient­ka, spo­glą­da­jąc za nią ze współ­czu­ciem.

– To strasz­ne! Zgi­nę­li w wy­pad­ku? – za­py­ta­łam zdru­zgo­ta­na.

– Nie wia­do­mo. Wy­szli do pracy i prze­pa­dli bez wie­ści.

– Wszy­scy czte­rej?

– Tak. I to w tym samym dniu.

– No, bę­dzie już z pół roku – po­twier­dzi­ła skle­pi­kar­ka.

– Bar­dzo to dziw­ne, co mi panie opo­wia­da­cie. Po­li­cja ich do tej pory nie zna­la­zła?

– Nie. A ko­bie­ci­na, sama pani widzi, roz­trzę­sio­na cał­ko­wi­cie. Bo ani po­grze­bu im wy­pra­wić, ani god­nie uczcić pa­mię­ci nie może. Wie­rzy cią­gle, że jesz­cze wrócą. Ale, jak dla mnie, spra­wa dawno prze­są­dzo­na. Ze­msta Kal­nas Do­rot­ki.

Sprze­daw­czy­ni od­szu­ka­ła w te­le­fo­nie dawne ogło­sze­nia i po­ka­za­ła mi ich wi­ze­run­ki z pla­ka­tów. Smut­ne, po­cią­głe twa­rze, za­my­ślo­ne i jakby nie­obec­ne.

– Po­wia­da­ją, że Do­rot­ka ich też na­pa­dła.

– Panie mnie tu chyba spe­cjal­nie stra­szy­cie tą Do­rot­ką, praw­da? Pew­nie każ­de­go no­we­go miesz­kań­ca tak samo, co? – Pró­bo­wa­łam przy­brać non­sza­lanc­ki ton i ro­ze­śmiać się.

– Oczy­wi­ście! Prze­cież demon Kal­nas Do­rot­ki nie ist­nie­je! – Ko­bie­ty przy­bra­ły sztucz­ne uśmie­chy i po­pa­trzy­ły dziw­nie po sobie.

 

Po ure­gu­lo­wa­niu na­leż­no­ści wy­szłam z za­ku­pa­mi. Mia­łam mie­sza­ne uczu­cia. Jesz­cze raz prze­cho­dząc obok słupa ogło­sze­nio­we­go zer­k­nę­łam na ne­kro­lo­gi. Rze­czy­wi­ście daty zgonu kil­ku­na­stu osób były iden­tycz­ne, ko­lej­nych zresz­tą też, o kilka dni wcze­śniej­sze. Aku­rat mijał mnie star­szy, sym­pa­tycz­ny pan, uchy­la­jąc z sza­cun­kiem ka­pe­lusz, zatem od­po­wie­dzia­łam z uśmie­chem na jego po­wi­ta­nie i za­gad­nę­łam:

– Pięk­na ta Góra Do­ro­ty.

Przy­tak­nął we­so­ło. Wi­dząc jed­nak, że stoję obok ne­kro­lo­gów, od razu spo­waż­niał i dodał szeptem, zbli­ża­jąc się:

– Ale broń Boże, aby ją prze­kląć!

– Prze­kląć?

– Je­de­na­ste przy­ka­za­nie o tym mówi, sza­now­na pani.

– Je­de­na­ste? Nie ma prze­cież przy­ka­za­nia jede…

– Jest, a jakże. Je­de­na­ste: Nie prze­kli­naj jej!

Spo­glą­dał z po­wa­gą i kiwał głową.

– Tak, pro­szę sza­now­nej pani. Kto nie prze­strze­ga, ten długo nie po­ży­je. – Uczy­nił wy­mow­ny gest w stro­nę słupa ogło­sze­nio­we­go, po­kry­te­go gęsto sa­my­mi ne­kro­lo­ga­mi.

– Pani z domu La­lec­ki?

– Tak, miesz­ka­my tam z mężem.

– Bied­na La­lec­ka. Żal ko­bie­ci­ny… – za­czął bia­do­lić, krę­cąc głową.

Otwar­łam oczy ze zdu­mie­nia, lecz sta­ru­szek po­szedł dalej.

– Co to może zna­czyć? – szep­ta­łam do sie­bie pod­czas po­wro­tu.

 

W domu był już Marek.

– Nie uwie­rzysz! – po­wie­dzie­li­śmy pra­wie rów­no­cze­śnie.

– Gro­dziec jest na­wie­dza­ny przez de­mo­na! – do­koń­czy­łam trium­fal­nie pierw­sza.

– Co?

– Nie o tym chcia­łeś mi po­wie­dzieć?

– Nie, skąd! Od­na­la­złem na stry­chu cie­ka­we rze­czy po po­przed­nich wła­ści­cie­lach. Ale, co ty mó­wisz? Skąd przy­pusz­cze­nie, że nasz po­czci­wy Gro­dziec jest prze­klę­ty?

– Nie taki znowu po­czci­wy. I to nie jest żadne przy­pusz­cze­nie. Do­wie­dzia­łam się pod­czas spa­ce­ru.

Po­krót­ce stre­ści­łam mu ostat­nie roz­mo­wy.

– Bred­nie! – Krę­cił głową z nie­do­wie­rza­niem. – Wi­docz­nie mają w zwy­cza­ju stra­szyć no­wych miesz­kań­ców.

– A jak wy­ja­śnisz tyle zgo­nów w tym samym cza­sie? – upie­ra­łam się, choć w duchu przy­zna­wa­łam mu rację.

– Czy ja wiem? – za­sta­no­wił się przez mo­ment. – Może jakiś wy­pa­dek? Albo epi­de­mia?

– Py­ta­łam, ale za­prze­czy­li.

– To tylko do­wo­dzi mojej racji!

– To zna­czy?

– Że na­bi­ja­ją się z cie­bie wi­dząc, jak bar­dzo je­steś na­iw­na.

– Weź prze­stań…

– Rów­nie do­brze mogli ci po­wie­dzieć, że na Gro­dziec spa­dło UFO. Efekt byłby ten sam. – Roz­ba­wio­ny wska­zał mi za­ku­rzo­ne tek­tu­ro­we pudło: – Ja mam coś bar­dziej rze­czy­wi­ste­go.

To po­wie­dziaw­szy, strze­pał nad­miar sza­re­go na­lo­tu, a potem otwarł kar­ton. Wy­cią­gał stare książ­ki, fo­to­gra­fie, pa­mięt­ni­ki.

– Rze­czy­wi­ście była prze­pięk­na. – Spo­glą­da­łam z po­dzi­wem na zdję­cia mło­dej ko­bie­ty.

– Fakt. – Marek rzu­cił okiem i szpe­rał w pudle dalej.

– Po­win­ni­śmy oddać je wła­ści­cie­lom – stwier­dzi­łam, czu­jąc dziw­ny nie­po­kój, jak­bym kogoś pod­glą­da­ła.

– Za­mie­rza­łem to zro­bić zaraz po po­ka­za­niu tobie, ale chyba się nie uda.

– Czemu? Nawet przez biuro nie­ru­cho­mo­ści, w któ­rym zna­leź­li­śmy ten dom?

Marek po­pa­trzył na mnie lo­do­wa­tym wzro­kiem.

– Masz silne nerwy?

– Głu­pie py­ta­nie! – ro­ze­śmia­łam się. – O co ci cho­dzi?

W od­po­wie­dzi włą­czył lap­top i po­ka­zał wy­szu­ki­war­kę.

– Nie ma już tego biura.

– Jak to? Prze­cież dom ku­pi­li­śmy ja­kieś pół roku temu. Splaj­to­wa­ło? Jeź­dzi­li­śmy tam kil­ka­krot­nie i za­wsze było w nim mnó­stwo klien­tów. Miało setki po­zy­tyw­nych opi­nii. – Z nie­do­wie­rza­niem pa­trzy­łam na mo­ni­tor.

– Co dziw­ne, no­wych wła­ści­cie­li też nie mogę na­mie­rzyć.

– Daj, pew­nie coś źle spi­sa­łeś, zaraz sama do nich za­dzwo­nię. – Zde­ner­wo­wa­na po­rwa­łam te­le­fon Marka i po­rów­na­łam hi­sto­rię roz­mów z moimi ostat­ni­mi po­łą­cze­nia­mi.

– Dziw­ne. Nu­me­ry masz po­praw­ne. Nie od­po­wia­da­li? Może cho­rzy? Albo wy­je­cha­li?

– Przy każ­dym był ten sam ko­mu­ni­kat, że nie ma ta­kie­go nu­me­ru – stwier­dził z dziw­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– Na­bi­jasz się!

– Nie. Na­praw­dę tak było. Sprawdź, jeśli mi nie wie­rzysz.

Kilkakrotnie wybrałam zapisane w telefonie numery do spadkobierców domu kil­ka­krot­nie, lecz efekt był ten sam.

– Prze­pa­dli. – Spoj­rza­łam zdez­o­rien­to­wa­na.

– Naj­wi­docz­niej ta­jem­na góra chce, aby­śmy przej­rze­li te pa­miąt­ki. – Marek z uśmie­chem za­brał się do wer­to­wa­nia sta­rych ksią­żek.

Ja z kolei wzię­łam do ręki pa­mięt­nik. Otwar­łam na przy­pad­ko­wej stro­nie i prze­czy­ta­łam po­bla­dły­mi usta­mi:

– Ta prze… – Za­nie­mó­wi­łam pod wpły­wem wspo­mnień ma­ka­brycz­nych opo­wie­ści ze skle­pu.

– Ta prze­klę­ta góra ode­bra­ła mi wszyst­ko, co ko­cha­łam. Prze­kli­nam cię po sto­kroć, dia­bel­ska Kal­nas Do­rot­ko! Prze­kli­nam! – do­koń­czył za mnie Marek, spo­glą­da­jąc z za­in­te­re­so­wa­niem na za­miesz­czo­ną obok ilu­stra­cję.

Była wy­ko­na­na ko­lo­ro­wy­mi kred­ka­mi. Wśród barw prze­wa­ża­ły czerń oraz czer­wień. Kil­ko­ro martwych osób le­ża­ło na tra­wie u pod­nó­ża Góry Świę­tej Do­ro­ty. Mieli za­mknię­te oczy i wbite w oko­li­cach serc ga­łę­zie z li­ść­mi dębu. W tych miej­scach widać było krwa­we ślady.

– To samo opo­wia­da­ła sta­rusz­ka w skle­pie – wy­szep­ta­łam prze­ra­żo­na.

– Prze­stań. Chyba nie wie­rzysz w te bajki. Po­dej­rze­wam, że wła­ści­cie­le ce­lo­wo zo­sta­wi­li ry­sun­ki, aby nas na­stra­szyć. Sama zo­bacz, w tych książ­kach są takie same ilu­stra­cje. – Marek wska­zał trzy­ma­ne tomy.

Oglą­da­li­śmy zdu­mie­ni.

– Nie po­wi­nie­neś był czy­tać tych zło­rze­czeń! One zwia­stu­ją nie­szczę­ście! Wszy­scy, któ­rzy je wy­po­wia­da­ją, umie­ra­ją bar­dzo szyb­ko śmier­cią tra­gicz­ną.

– Nie bądź śmiesz­na. – Marka naj­wy­raź­niej bawił mój nie­po­kój.

– Mówię po­waż­nie!

– Ja też. I udo­wod­nię ci zaraz, że to je­dy­nie bred­nie sta­rych grodź­czan. Sama zo­ba­czysz. Prze­klę­ta Góra Do­ro­ta! – krzyk­nął nie­spo­dzie­wa­nie.

– Prze­stań!

– Ha! Prze­kli­nam się, prze­kli­nam, góro!

– Pro­si­łam, abyś prze­stał.

– To ty prze­stań robić z sie­bie idiot­kę! – wrza­snął zde­ner­wo­wa­ny.

Za­nie­mó­wi­łam, bo jesz­cze nigdy tak do mnie nie mówił.

– No i co? Prze­klą­łem tę prze­klę­tą górkę! Umrę zaraz tra­gicz­nie? A jed­nak nadal żyję. I nic mi nie jest! Je­steś jak dziec­ko, na­praw­dę…

Krę­cąc głową i stu­ka­jąc się w czoło, od­szedł roz­ba­wio­ny ze sta­rym pu­dłem, by wy­rzu­cić je do po­jem­ni­ka na od­pa­dy.

Wró­cił po kilku mi­nu­tach.

 

Za oknem wy­cho­dzą­cym wprost na ulicę coś gwał­tow­nie stuk­nę­ło.

Wy­bie­gli­śmy z domu. Był już mrok, ale w świe­tle la­tar­ni do­strze­gli­śmy dwa po­waż­nie uszko­dzo­ne sa­mo­cho­dy. Na szczę­ście z po­jaz­dów wy­szli cali i zdro­wi pa­sa­że­ro­wie. Ruch w obie stro­ny zo­stał wstrzy­ma­ny i cze­ka­ją­ce za nimi auta za­brzę­cza­ły klak­so­na­mi.

– Szlag by tra­fił! – wy­dzie­rał się kierowca jednego z uszkodzonych wozów. Na mo­ment ob­ró­cił twarz w na­szym kie­run­ku i zo­ba­czy­li­śmy licz­ne barw­ne ta­tu­aże na wy­go­lo­nej gło­wie oraz szyi, czole i po­licz­kach. – Dia­bli wzię­li tę prze­klę­tą Do­rot­kę! Nie dość, że wy­so­ko, to jesz­cze wszę­dzie zdra­dziec­kie za­krę­ty!

Te­le­fo­no­wa­no z każ­dej stro­ny, nic zatem dziw­ne­go, że wkrót­ce roz­le­gły się sy­gna­ły po­go­to­wia ra­tun­ko­we­go, po­li­cji i stra­ży po­żar­nej. Po ja­kimś kwa­dran­sie po­kie­re­szo­wa­ne auta udało się prze­su­nąć na po­bo­cza, a ruch przy­wró­co­no.

We­szli­śmy do domu.

– Nie­bez­piecz­nie tu – rzu­ci­łam za­my­ślo­na.

– Fakt – przy­znał mi rację Marek. – I tego po­win­naś się oba­wiać, a nie wy­ssa­nych z palca bujd! – pry­cha­jąc po­gar­dli­wie wska­zał ręką miej­sce, w któ­rym jesz­cze przed chwi­lą stało za­ku­rzo­ne pudło ze stry­chu.

Po obej­rze­niu ja­kie­goś filmu w te­le­wi­zji za­czę­li­śmy szy­ko­wać się do spa­nia. Pierw­sza we­szłam do po­ko­ju, za­pa­li­łam świa­tło i krzyk­nę­łam.

Pod ścia­ną stał znowu ten sam kar­ton. Obok na pod­ło­dze le­ża­ły oglą­da­ne już wcze­śniej książ­ki, fo­to­gra­fie i pa­mięt­ni­ki

– Nie wy­nio­słeś go?

Marek pod­szedł i po­pa­trzył ze zdu­mie­niem na po­ka­zy­wa­ne prze­ze mnie za­ku­rzo­ne pu­deł­ko.

– Jaja sobie ro­bisz? – za­py­tał.

– Ja? Prze­cież to ty je wy­no­si­łeś!

– Grze­ba­łaś po ciem­ku w śmiet­ni­ku, żeby je tu przy­nieść i udo­wod­nić swoją rację?

– Co ta­kie­go? Ni­g­dzie nie wy­cho­dzi­łam. Prze­cież razem z tobą oglą­da­łam film.

– No fakt – przy­znał zdez­o­rien­to­wa­ny. – My­śla­łem, że się ze mną dro­czysz. Czyż­bym go jed­nak nie wy­rzu­cił do śmier­ci?

– Moż­li­we, nie wiem. Ale nie zwa­laj winy na mnie!

– Dobra, dobra. No już, prze­stań się bo­czyć.

– Stale to samo. Jak coś ci się nie udaje, za­wsze wina jest po mojej stro­nie!

– Nie je­stem prze­ko­na­ny, co z nim zro­bi­łem… Chyba to przez ten wy­pa­dek – stwier­dził nie­pew­nie.

Po­cho­wa­li­śmy wszyst­ko i uzna­li­śmy, że jutro trze­ba bę­dzie wy­rzu­cić całą za­war­tość kar­to­nu do śmie­ci.

 

Mi­nę­ło kilka ty­go­dni.

Po­wrót do domu z pracy tym razem wy­koń­czył mnie cał­ko­wi­cie. Nie dość, że au­to­bus wlókł się, rzę­żąc przez całą go­dzi­nę, to potem na do­da­tek ze­psuł się dwa przy­stan­ki przed moim i wy­sa­dził nas na ob­la­nym słoń­cem po­bo­czu. Chcąc nie chcąc szłam pie­szo, wspi­na­jąc się chod­ni­kiem na coraz wyżej usy­tu­owa­ne czę­ści Grodź­ca.

 

 

(Góra Świę­tej Do­ro­ty, zwana Do­rot­ką, Wi­ki­pe­dia)

 

– Nie mam już siły – po­wta­rza­łam sobie. Otar­łam pot z czoła i spoj­rza­łam za­łza­wio­ny­mi ocza­mi na ma­ja­czą­ce w od­da­li wznie­sie­nie. – Przekl… – Już chcia­łam zło­rze­czyć na wy­jąt­ko­wo wy­so­ko usy­tu­owa­ną górę, lecz przy­po­mnia­łam sobie ostrze­że­nia sta­rusz­ka oraz pań w skle­pie i przy­gry­złam wargi, po czym ru­szy­łam dalej.

Gdy wresz­cie do­tar­łam do domu, cięż­ko opa­dłam na fotel. Roz­legł się dźwięk te­le­fo­nu. Dzwo­nił Marek.

– Cześć. Ko­cha­nie, wy­obraź sobie, ze­psuł mi się sa­mo­chód. Mu­sia­łem oddać go do me­cha­ni­ka obok firmy. I wra­cam au­to­bu­sem.

– Tylko żebyś zdą­żył. – Spoj­rza­łam za okno. – Nad­cho­dzi burza!

Nie do­cze­kaw­szy się męża, po­spie­szy­łam ofiar­nie na przy­sta­nek z pa­ra­so­lem, gdy tylko zo­ba­czy­łam pierw­sze kro­ple desz­czu na szy­bach.

Pod­czas wy­sia­da­nia miał dziw­ny wyraz twa­rzy. Z po­cząt­ku my­śla­łam, że to przez aferę z sa­mo­cho­dem, jed­nak przy po­wi­ta­niu po­wie­dział roz­go­rącz­ko­wa­ny:

– Wy­bacz, ale muszę cię na mo­ment zo­sta­wić.

– Dokąd się wy­bie­rasz w taką ulewę? – Zdu­mio­na pa­trzy­łam na jego roz­ko­ja­rzo­ne oczy.

– Wpad­nę tylko do zna­jo­me­go i już wra­cam! – za­pew­nił i skrę­cił w bocz­ną ulicz­kę, pro­wa­dzą­cą ku Do­rot­ce.

– Za­bierz pa­ra­sol! – wo­ła­łam za nim.

– Nie, dzię­ki, za­trzy­maj go!

W ule­wie znik­nął mi rów­nie szyb­ko, jak się po­ja­wił. Mi­ja­łam słup ogło­sze­nio­wy i mi­mo­wol­nie spoj­rza­łam – za­pła­ka­na ko­bie­ta przy­wie­sza­ła opa­tu­lo­ną w folię kart­kę z wy­raź­nym zdję­ciem męż­czy­zny.

– Za­gi­nął mi brat – po­wie­dzia­ła do mnie roz­pacz­li­wym gło­sem i za­nio­sła się pła­czem. – Wy­je­chał przed­wczo­raj i do tej pory nie wró­cił.

– Bar­dzo mi przy­kro. – Unio­słam nad nią pa­ra­sol. – Po­li­cja już go szuka?

– Tak, od po­cząt­ku, lecz nie wie­dzą nic. – Spo­glą­da­ła na mnie bez­rad­na i za­ła­ma­na.

– Trze­ba być do­brej myśli – pró­bo­wa­łam ją po­cie­szyć.

Po­de­szłam bli­żej do za­wie­szo­ne­go ogło­sze­nia i za­mar­łam. Te ta­tu­aże na twa­rzy i gło­wie za­pa­dły mi w pa­mięć na długo.

– Czy to jest pani brat? – za­py­ta­łam.

– Tak, Wik­tor.

– Ja… Wi­dzia­łam pani brata.

– Co? Na­praw­dę?! Musi pani na­tych­miast opo­wie­dzieć to po­li­cji! – krzyk­nę­ła z en­tu­zja­zmem, wyj­mu­jąc z kie­sze­ni te­le­fon. – Kiedy to było?

– Kilka ty­go­dni temu. O ile do­brze pa­mię­tam, było to wie­czo­rem. Uczest­ni­czył w wy­pad­ku dro­go­wym w po­bli­żu na­sze­go domu. – Wska­za­łam od­le­głe miej­sce.

Ko­bie­ta ze smut­kiem scho­wa­ła apa­rat i po­trzą­snę­ła głową.

– A, wiem, wiem, rze­czy­wi­ście miał tu wtedy stłucz­kę. Jed­nak on za­gi­nął dużo póź­niej. No nic, pójdę już. Cała na­dzie­ja w po­li­cji. Do wi­dze­nia.

Kiedy się od­da­la­ła, spo­glą­da­łam za­my­ślo­na na nią i na por­tret wy­ta­tu­owa­ne­go męż­czy­zny, za­le­wa­ny przez stru­gi desz­czu.

 

Przy­gnę­bio­na wró­ci­łam do domu. Za­su­nę­łam ro­le­ty, za­pa­li­łam świa­tło. Burza przy­bie­ra­ła na sile. Usły­sza­łam dziw­nie brzmią­ce ude­rze­nia. Coś spo­rej wiel­ko­ści ryt­micz­nie wa­li­ło o dach. Unio­słam de­li­kat­nie cześć jed­nej ro­le­ty i za­mar­łam. Na dwo­rze był istny ar­ma­ge­don! Ulicą pły­nę­ła rwąca rzeka, którą pró­bo­wa­ły po­ko­nać ja­dą­ce w dół i górę auta. Woda za­le­wa­ła koła, a one pry­ska­ły sil­nie w nasze okna. Ich ka­ro­se­ria i szyby były jed­nak­że po­rząd­nie znisz­czo­ne przez wy­jąt­ko­wej wiel­ko­ści gra­do­we kule, co sku­tecz­nie utrud­nia­ło jazdę. Rzu­ca­ne przez roz­sza­la­łą wi­chu­rę we wszyst­kich moż­li­wych kie­run­kach, ni­czym pi­łecz­ki te­ni­so­we, czy­ni­ły do­oko­ła spore szko­dy.

 

 

 

– Niech szlag trafi tę prze­klę­tą Górę Do­rot­kę! – wrzesz­cza­ła jakaś ko­bie­ta, która po­śli­znę­ła się na mo­krym chod­ni­ku i upa­dła tuż pod na­szym domem.

Szyb­ko po­bie­głam, aby jej pomóc, ale gdy wy­szłam z domu i wyj­rza­łam ponad bramą, nie­zna­jo­mej już nie było. Za to na dwo­rze wszę­dzie do­oko­ła le­ża­ły po­roz­rzu­ca­ne spore kule lo­do­we. Część z nich nadal jesz­cze wi­ro­wa­ła w po­wie­trzu, więc czym prę­dzej scho­wa­łam się do ganku. Nigdy jesz­cze nie wi­dzia­łam tej wiel­ko­ści gradu.

– Prze­klę­ta góra! – Usły­sza­łam gdzieś z boku pod­czas za­my­ka­nia drzwi.

Uchy­li­łam je i słu­cha­łam z na­pię­ciem prze­cho­dzą­ce­go chod­ni­kiem męż­czy­zny.

– Za­wsze ścią­ga na nas naj­gor­sze ka­ta­kli­zmy! Bądź prze­klę­ta, Do­rot­ko! – krzyk­nął i po­pę­dził ku za­trzy­mu­ją­ce­mu się sa­mo­cho­do­wi, wi­docz­nie cze­ka­jąc tu na niego.

– Je­de­na­ste: Nie prze­kli­naj jej! – po­wtó­rzy­łam cicho słowa na­po­tka­ne­go niedawno sta­rusz­ka. Czu­łam dziw­ny nie­po­kój.

Grad wy­raź­nie osłabł. Nie sły­chać już było jego cięż­kich ude­rzeń o drogę, dach i ro­le­ty. Nagle po­tęż­ny huk pra­wie ode­brał mi od­dech.

Otwar­łam znowu drzwi i po­przez ścia­nę desz­czu wyj­rza­łam na ulicę. Sa­mo­chód, do któ­re­go przed chwi­lą wsiadł zło­rze­czą­cy męż­czy­zna, stał nie­opo­dal i cały pło­nął!

– Pio­run ude­rzył! – krzy­czał kie­row­ca in­ne­go wozu.

– We­zwać po­go­to­wie, tam są ranni! – wołał ktoś inny.

– Ga­śni­ce, kto ma, szyb­ko!

Ko­lej­ny błysk i huk. Tym razem wi­dzia­łam roz­świe­tlo­ny bły­ska­wi­cą cały frag­ment ulicy przy na­szym domu.

– Uwaga, drze­wo! – wrzesz­czał ktoś bie­gną­cy z dołu.

Ol­brzy­mi konar, ścię­ty pio­ru­nem, zwa­lił się na pło­ną­ce auto i zmiaż­dżył je, przy­gnia­ta­jąc swym cię­ża­rem, nim kto­kol­wiek zdą­żył pomóc po­szko­do­wa­nym. Krew bry­znę­ła na szyby. Na ga­łę­ziach do­strze­głam liście dębu.

Za­kry­łam twarz rę­ka­mi i roz­trzę­sio­na we­szłam do domu.

– Jaka tra­ge­dia! I skąd tu dąb? Przy samej ulicy? Prze­cież go nie było, gdy się wpro­wa­dza­li­śmy, je­stem tego pewna – mó­wi­łam do sie­bie roz­go­rącz­ko­wa­na. – Co tu się dzie­je?

Znowu przy­po­mnia­łam sobie prze­stro­gę sta­rusz­ka i od­wa­ży­łam się wyj­rzeć na ze­wnątrz. Zde­ner­wo­wa­na pa­trzy­łam na mok­ną­cy przy wor­kach ze śmie­cia­mi kar­ton ze stry­chu. I po­bla­dłam, kiedy przy­szło mi do głowy, że Marek, czy­ta­jąc nie­daw­no frag­ment zna­le­zio­ne­go pa­mięt­ni­ka, także wy­mó­wił prze­kleń­stwo pod ad­re­sem ta­jem­ni­czej góry, a potem wie­lo­krot­nie jesz­cze je po­wta­rzał.

 

Próbowałam się do niego dodzwonić, lecz te­le­fon upar­cie mil­czał. W końcu wy­czer­pa­łam cał­ko­wi­cie apa­rat, a z po­wo­du sil­nej ulewy wy­łą­czo­no prąd i na razie ła­do­wa­nie oka­za­ło się nie­moż­li­we. Prze­kli­na­łam w duchu, że nie mam za­pa­so­we­go power banku. Wresz­cie, nie wie­dząc nawet, kiedy, osu­nę­łam się bez­rad­na na ka­na­pę i za­snę­łam.

Zbu­dzi­ło mnie na­tar­czy­we do­bi­ja­nie się do okna. Zde­ner­wo­wa­na otwar­łam je, uno­sząc także nieco ro­le­tę.

– Słu­cham? – nie­wie­le mo­głam zo­ba­czyć w pa­nu­ją­cym do­oko­ła mroku.

– Dobry wie­czór. Pani Le­śniew­ska? – usły­sza­łam po­waż­ny, męski głos.

– Tak.

– Ko­men­da po­li­cji w Bę­dzi­nie. Czy mo­że­my wejść?

– Do­brze, chwi­lecz­kę – od­po­wie­dzia­łam stru­chla­łym gło­sem.

Za­mknę­łam okno i wpu­ści­łam obu po­li­cjan­tów przez furt­kę oraz drzwi do środ­ka, za­pa­la­jąc parę świec.

Krót­ko i zwięź­le opo­wie­dzie­li mi, że mi­nio­ne­go wie­czo­ru Marek wraz z kil­ko­ma in­ny­mi miesz­kań­ca­mi Grodź­ca do­pu­ścił się po­waż­nych prze­stępstw, do­ko­nu­jąc zbez­czesz­cze­nia oraz czę­ścio­we­go spa­le­nia ko­ścio­ła na Górze Świę­tej Do­ro­ty i krad­nąc stam­tąd cenne przed­mio­ty li­tur­gicz­ne.

 Cała szajka, poszukiwana od lat, została schwytana w trakcie dopuszczania się przestępstwa i obecnie znajduje się w areszcie tymczasowym.

Pa­trzy­łam na nich, jak za­hip­no­ty­zo­wa­na. Nic nie ro­zu­mia­łam. Marek prze­stęp­cą? Zło­dzie­jem i pod­pa­la­czem za­byt­ko­we­go, sie­dem­na­sto­wiecz­ne­go ko­ścio­ła? To chyba jakiś kosz­mar. Do­pie­ro, gdy po­wie­dzie­li mi, że w jego sa­mo­cho­dzie zna­leź­li łupy z tego wła­ma­nia, za­prze­czy­łam sta­now­czo:

– To nie­moż­li­we. Mąż ma ze­psu­ty wóz i zo­sta­wił go w dniu wczo­raj­szym po pracy u me­cha­ni­ka. Wra­cał do domu au­to­bu­sem. Roz­ma­wia­łam z nim, gdy wy­sia­dał.

Po­li­cjan­ci po­pa­trzy­li na sie­bie.

– Kiedy wi­dzia­ła go pani po raz ostat­ni?

– Wczo­raj po po­łu­dniu. Zaraz spraw­dzę na te­le­fo­nie do­kład­ną go­dzi­nę. A, no tak, nie dzia­ła, bo się wy­czer­pał. – Przy­po­mnia­łam sobie.

Jakby za do­tknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdż­ki, znie­nac­ka roz­bły­sło świa­tło.

– Na­resz­cie mogę spraw­dzić – po­wie­dzia­łam, pod­łą­cza­jąc te­le­fon do ła­do­wa­nia. – Zaraz… Kiedy on do mnie dzwo­nił? Chwi­lecz­kę… – Szu­ka­łam roz­pacz­li­wie hi­sto­rii po­łą­czeń, ale z ubie­głe­go dnia nie mia­łam nic.

Obaj wes­tchnę­li i po­pa­trzy­li na sie­bie po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Dajmy już temu spo­kój – stwier­dzi­li pra­wie rów­no­cze­śnie.

– Nie, nie, muszę to zna­leźć. Dziw­ne. Bar­dzo dziw­ne, ale nie mam żad­ne­go po­łą­cze­nia z ubie­głe­go dnia. – Oszo­ło­mio­na prze­su­wa­łam pal­cem ostat­nie roz­mo­wy na te­le­fo­nie. Byłam coraz bar­dziej roz­trzę­sio­na. – No prze­cież dzwo­nił do mnie. Po­bie­głam do niego z pa­ra­so­lem.

– Pa­ra­sol pani mąż miał w ba­gaż­ni­ku – wtrą­cił jeden z nich.

– Pa­ra­sol? Nie­moż­li­we. Marek… to jest… hm… mój mąż nigdy nie wozi pa­ra­so­la.

– Mniej­sza z tym – znie­cier­pli­wił się jeden z po­li­cjan­tów.

– Pani Le­śniew­ska, to nie­ste­ty nie wszyst­ko – po­wie­dział gro­bo­wym tonem drugi.

Usia­dłam i wpa­try­wa­łam się w nich, czu­jąc na­ra­sta­ją­cy strach i trud­ne do wy­ja­śnie­nia, bar­dzo złe prze­czu­cie. Całe moje ciało drga­ło.

– Mamy do prze­ka­za­nia kolejne wie­ści. Jadąc tu otrzy­ma­li­śmy wia­do­mość z ko­mi­sa­ria­tu, że pani mąż do­ko­nał w aresz­cie sa­mo­bój­stwa.

– Jak? Co? – po­wta­rza­łam te py­ta­nia kil­ka­krot­nie, nie po­tra­fiąc zro­zu­mieć.

– Trwa­ją jesz­cze wy­ja­śnie­nia całej sy­tu­acji, nie wszyst­kie oko­licz­no­ści są w pełni zro­zu­mia­łe – tłu­ma­czył nie­pew­nie jeden, chrzą­ka­jąc co jakiś czas z za­kło­po­ta­nia – ale po­in­for­mo­wa­no nas, że wbił sobie w serce oraz usta krzyż.

– Krzyż? Jaki krzyż?

– Kon­kret­nie jego część. Drew­nia­ny. Wy­jąt­ko­wo duży. Miał za­wie­szo­ny na szyi, choć wcze­śniej go tam nie wi­dzia­no.

– To z pew­no­ścią nie mógł być mój mąż.

W od­po­wie­dzi po­li­cjan­ci po­ka­za­li mi zdję­cia na swo­ich te­le­fo­nach. Po­cho­dzi­ły z mo­men­tu aresz­to­wa­nia, a potem osa­dze­nia w aresz­cie. Wid­niał na nich Marek. Do­dat­ko­wo pro­si­li, abym po­je­cha­ła z nimi do pro­sek­to­rium celem zi­den­ty­fi­ko­wa­nia zwłok.

Sie­dząc w ra­dio­wo­zie, mi­mo­wol­nie przy­po­mnia­łam sobie słowa prze­kleń­stwa, jakie wy­po­wie­dział czy­ta­jąc pa­mięt­nik daw­nej wła­ści­ciel­ki, zna­le­zio­ny na stry­chu na­sze­go domu. I póź­niej­sze, ce­lo­we ich po­wta­rza­nie. Twarz mar­twe­go Marka z usta­mi, ro­ze­rwa­ny­mi ka­wał­kiem wbi­te­go drew­na, była ostat­nią rze­czą, jaką za­pa­mię­ta­łam. Potem stra­ci­łam przy­tom­ność i od­pły­nę­łam.

 

Wśród szu­mią­cych drzew zo­ba­czy­łam grupę ludzi, ba­wią­cych się o zmro­ku u pod­nó­ża Góry Do­ro­ty. Coś mi pod­po­wia­da­ło, że to owi za­mor­do­wa­ni z ne­kro­lo­gów, które do­strze­głam pod­czas pierw­sze­go spa­ce­ru po Grodź­cu. I – że teraz widzę ich jesz­cze ży­wych.

– Prze­kli­na­my cię, Kal­nas Do­ro­to! I co nam teraz zro­bisz, prze­klę­ta de­mo­ni­co?! – krzy­cze­li w dzi­kim opę­ta­niu, pijąc i ba­wiąc się, za­śle­pie­ni i upo­je­ni sza­leń­stwem.

Nagle po­de­szła do nich rosła ko­bie­ta o czte­rech twa­rzach, skie­ro­wa­nych w każdą ze stron świa­ta. Była dużo wyż­sza od do­ro­słe­go czło­wie­ka, do tego po­ru­sza­ła się ocię­ża­le. Ob­le­czo­na tylko w suk­nię z liści i ga­łę­zi, trzy­ma­ła w czte­rech rę­kach ogrom­ne ko­na­ry wy­rwa­nych z ziemi dębów.

Wi­dząc ją, osza­la­ła grupa za­mil­kła.

– To Te­re­ska od “Jacka Or­ga­ni­sty”? – za­wo­łał któ­ryś. – Chodź­że, babo, po­har­cu­je­my!

– Nie, jam Do­ro­ta – za­prze­czy­ła gło­śno wiel­ka ko­bie­ta.

– Bądź prze­klę­ta! – ryk­nę­li wszy­scy i rzu­ca­li w nią po­de­rwa­ne w szale ka­mie­nie. Każdy prze­la­ty­wał, jakby była du­chem, nie czy­niąc jej żad­nej szko­dy. A ona szła dum­nie ku gru­pie pijanych grodź­czan.

– Je­de­na­ste: Nie prze­kli­naj mnie! Oto, co wam zro­bię! – ryk­nę­ła nagle i każ­de­mu wbiła gałąź dę­bo­wą w samo serce oraz w otwar­te z prze­ra­że­nia usta.

A potem nagle od­wró­ci­ła jedną twarz, po­pa­trzy­ła na mnie prze­ni­kli­wym wzro­kiem i ścią­gnę­ła brwi.

 

 

 

Za­czę­łam w pa­ni­ce ucie­kać z ma­ka­brycz­ne­go lasu, ale wszę­dzie do­oko­ła były je­dy­nie okry­te mro­kiem drze­wa. Po­ty­ka­łam się, upa­da­łam i pła­ka­łam, chcąc jak naj­szyb­ciej umknąć pę­dzą­cej za mną ze zdu­mie­wa­ją­cą lek­ko­ścią gro­dziec­kiej de­mo­ni­cy.

Usły­sza­łam w od­da­li silne ude­rze­nie i zo­ba­czy­łam na szczy­cie góry łunę po­ża­ru. Do­ro­ta, ści­ga­ją­ca mnie, wrza­snę­ła dziko i po­gna­ła czym prę­dzej w tam­tym kie­run­ku. Ko­ściół pło­nął, a mocne ude­rze­nia przy­po­mnia­ły o ku­lach gra­do­wych, to­wa­rzy­szą­cych nad­cho­dzą­cej burzy.

– Prze­klę­ta Do­ro­ta! Dia­bel­ska Kal­nas! Niech szlag trafi tę górę! Prze­kli­na­my cię! Dia­bli nam nada­li Do­rot­kę! – sły­chać było zło­rze­cze­nia miesz­kań­ców, do­bie­ga­ją­ce z po­ło­żo­nych po­ni­żej ulic wprost ku uszom po­tęż­nej, roz­wście­czo­nej de­mo­ni­cy, roz­pra­wia­ją­cej się teraz z szaj­ką zło­dziej­ską, plą­dru­ją­cą ko­ściół na wzgó­rzu.

– Prze­klęt… – za­czę­łam, wpa­tru­jąc się w pło­ną­cą w od­da­li świą­ty­nię.

– Je­de­na­ste: Nie prze­kli­naj jej! – po­wie­dział sto­ją­cy koło mnie sta­ru­szek, ten sam, któ­re­go spo­tka­łam nie­gdyś obok słupa ogło­sze­nio­we­go. – Sza­now­na pani po­zwo­li, że po­mo­gę. – Uśmiech­nął się do mnie szar­manc­ko i z uprzej­mym ukło­nem podał dłoń, po­ma­ga­jąc wstać.

Pa­trzy­łam na niego zdez­o­rien­to­wa­na, jak stop­nio­wo prze­mie­niał się w ka­pła­na po­gań­skie­go kultu Góry Do­ro­ty, pa­nu­ją­ce­go na wzgó­rzu przed wie­lo­ma wie­ka­mi. Miał na sobie pro­stą, lnia­ną suk­ma­nę, ob­wią­za­ną w pasie sznu­rem. Po­szedł spo­koj­nym kro­kiem ku ga­sną­ce­mu już po­ża­ro­wi, zręcz­nie wspi­na­jąc się po stro­mym, ka­mie­ni­stym zbo­czu. Z każ­dym kro­kiem uby­wa­ło mu lat, a przy­by­wa­ło siły i wi­go­ru.

– Gdzie ja wła­ści­wie je­stem? Co tu robię? I gdzie Marek? – szep­ta­łam do sie­bie i roz­glą­da­łam się roz­go­rącz­ko­wa­na. – Marek nie żyje! Miał serce i usta prze­bi­te dębem. Przez tę de­mo­nicz­ną Do­ro­tę stra­ci­łam męża! – wo­ła­łam za­pła­ka­na, gdy za­czę­łam sobie wszyst­ko przy­po­mi­nać.

Nagle przy­szło olśnie­nie.

– Jeśli wi­dzia­łam ba­wią­cych się tu, za­mor­do­wa­nych przed mie­sią­ca­mi ludzi, i nawet ich śmierć, a potem pożar ko­ścio­ła na wznie­sie­niu, może czas w jakiś nie­zro­zu­mia­ły spo­sób cof­nął się i nie jest jesz­cze za późno. Tylko, z dru­giej stro­ny, dla­cze­go czas miał­by prze­nieść się wraz ze mną wstecz? – mó­wiąc na głos, roz­glą­da­łam się do­oko­ła.

 

Drogą ku ko­ścio­ło­wi na szczy­cie góry szli po­wo­li lu­dzie z opusz­czo­ny­mi smut­no gło­wa­mi. Pod­cho­dząc bli­żej mnie pod­no­si­li je, a ja roz­po­zna­wa­łam ko­lej­ne osoby. Naj­pierw do­strze­głam wy­ta­tu­owa­ne­go męż­czy­znę, który uczest­ni­czył w ko­li­zji dro­go­wej, a póź­niej za­gi­nął w ta­jem­ni­czych oko­licz­no­ściach. Pa­trzy­łam także w bez­na­mięt­ne oczy pięk­nej ko­bie­ty, któ­rej twarz wi­dzia­łam wcze­śniej na fo­to­gra­fiach za­ku­pio­ne­go domu, przy­nie­sio­nych ze stry­chu w kar­to­no­wym pudle. Przy mnie zmie­ni­ła się w sta­rusz­kę.

To La­lec­ka – po­my­śla­łam ze smut­kiem.

Ro­zu­mia­łam, że idzie na pewną śmierć z rąk mści­wej Kal­nas Do­ro­ty.

Zo­ba­czy­łam rów­nież nie­zna­jo­mą, która upa­dła na chod­nik przy moim oknie pod­czas gra­do­wej burzy. I męża oraz trzech synów pani Ma­li­now­skiej.

Or­szak idą­cych po­wo­li osób był długi i przy­gnę­bia­ją­cy. Za­uwa­ży­łam ich od­mien­ne stro­je, fry­zu­ry, gesty. Nie­któ­rzy przy­po­mi­na­li mi śre­dnio­wiecz­nych ry­ce­rzy, damy dwo­rów kró­lew­skich, re­ne­san­so­we po­sta­cie z ksią­żek, ba­ro­ko­we nie­wia­sty i ich wiel­bi­cie­li, dzie­więt­na­sto­wiecz­nych ro­bot­ni­ków…

Czy tutaj rze­czy­wi­ście za­bi­to tyle osób? – prze­mknę­ło mi przez myśl. Tylu ludzi nie­na­wi­dzi­ło tej góry?

 

Po­wo­li wsta­wał świt. Popatrzyłam na osiedla i za­czę­łam poj­mo­wać, że za mną wzno­si się Kal­nas Do­rot­ka, ale i ja, sto­jąc u jej pod­nó­ża, spo­glą­dam w dół na od­le­głe ulice, domy i skle­py, po­nie­waż znaj­du­ję się rów­nież na po­tęż­nej górze.

– Więc to jest ów kur­han? Ko­piec Do­ro­ty, o któ­rym wspo­mi­na­li miesz­kań­cy? – py­ta­łam samą sie­bie. – Do­rot­ka jest górą, po­wsta­łą na innej, znacz­nie star­szej i dużo więk­szej górze. Cały Gro­dziec jest jed­nym, wiel­kim wznie­sie­niem!

Pa­trzy­łam, jak za­hip­no­ty­zo­wa­na na świa­tła mkną­cych po uli­cach sa­mo­cho­dów, da­le­ko, tam, w dole, kilka ki­lo­me­trów ode mnie.

 

 

A oto nagle czas znowu cof­nął się, teraz do po­cząt­ku po­wsta­nia na tym te­re­nie pierw­szej cy­wi­li­za­cji. I cały kra­jo­braz dia­me­tral­nie się zmie­nił.

Znaj­do­wa­łam się, na rów­ni­nie, wśród pól. Za mną ciem­nia­ła w od­da­li wiel­ka połać lasu, lecz do­oko­ła wi­dzia­łam je­dy­nie skiby ob­sia­ne zbo­żem. Lu­dzie, spo­koj­nie upra­wia­ją­cy rolę, mi­ja­li mnie, jak­bym była nie­wi­dzial­na i taka rze­czy­wi­ście się po­czu­łam. Ob­ser­wo­wa­łam ich, lecz oni mnie nie. Trwa­ły aku­rat żniwa, czas zbio­rów tego, co dała zie­mia. Po­ma­ga­li wszy­scy, nawet star­cy i dzie­ci. Rzecz jasna, głów­nie do­ro­śli w sile wieku zaj­mo­wa­li się naj­cięż­szą pracą. Wozy, cią­gnię­te przez konie i woły, po­kry­te były ścię­ty­mi i do­brze już wy­su­szo­ny­mi, ogrom­ny­mi snop­ka­mi. Zło­ci­ste i pełne zia­ren, do­wo­dzi­ły do­bre­go roku, jakim hojni bo­go­wie na­gro­dzi­li tu­tej­szą lud­ność. Po do­tar­ciu do domów, w sto­do­łach cze­ka­ło wie­śnia­ków młó­ce­nie do­rod­nych kło­sów.

Mimo po­zor­ne­go spo­ko­ju, wy­czu­wa­ło się w po­wie­trzu jakiś nie­po­kój, zbli­ża­ją­cą się zmia­nę, nagły zwrot i nie­unik­nio­ny kres pa­nu­ją­ce­go na­stro­ju.

Ku la­so­wi pę­dzi­ła polną drogą młoda ko­bie­ta, roz­pacz­li­wie wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi i po­ty­ka­jąc się co jakiś czas o wy­sta­ją­ce ka­mie­nie. W skrom­nym odzie­niu, takim samym, jakie no­si­li zjeż­dża­ją­cy z pól rol­ni­cy, wy­glą­da­ła na miej­sco­wą, a jed­nak ani ona na nich, ani też oni na nią nie zwra­ca­li żad­nej uwagi.

Po­sta­no­wi­łam przyj­rzeć się jej bli­żej i po­bie­głam w ślad za nie­zna­jo­mą.

– Rek­tio, świę­ta bo­gi­ni borów, uli­tuj się nade mną, twą czci­ciel­ką! – krzy­cza­ła ko­bie­ta, roz­po­czy­na­jąc ry­tu­al­ny ta­niec po­środ­ku na­po­tka­nej na skraju lasu po­la­ny. Wi­ro­wa­ła tak, z unie­sio­ną głową i twa­rzą, skie­ro­wa­ną ku niebu, pła­cząc i śmie­jąc się na prze­mian. Roz­pusz­czo­ne włosy ota­cza­ły całe ra­mio­na i za­plą­ty­wa­ły się o dło­nie, wy­ko­nu­ją­ce nie­ty­po­we ruchy, przy­po­mi­na­ją­ce spo­sób po­ru­sza­nia się węży. Z prze­ra­że­niem do­strze­głam kil­ka­na­ście żmij, wi­ją­cych się u stóp ka­płan­ki.

Sza­le­ją­ca po po­la­nie ko­bie­ta wbie­gła do po­bli­skie­go za­gaj­ni­ka i skie­ro­wa­ła się ku rzeź­bie, przy­twier­dzo­nej do wy­so­kie­go dębu. Rzeź­ba uka­zy­wa­ła bo­gi­nię, ma­ją­cą czte­ry iden­tycz­ne twa­rze. Przy­po­mi­na­ła mi de­mo­ni­cę Do­ro­tę, do­strze­żo­ną nie­daw­no w ciem­nym lesie, która do­ko­na­ła ma­so­we­go mordu, a potem ści­ga­ła także mnie. Nie­daw­no? Hm. Skoro czas cof­nął się do dru­gie­go ty­siąc­le­cia przed naszą erą, kiedy pa­no­wa­ła tu kul­tu­ra łu­życ­ka, po­win­nam ra­czej są­dzić, że było to całe wieki póź­niej.

 

 

Ka­płan­ka bo­gi­ni do­strze­gła zbli­ża­ją­cy się za­chód słoń­ca.

– O, świę­ta Rek­tio, nad­cho­dzi pora twego uła­ska­wie­nia i prze­bła­ga­nia. Czas na co­tygodniową ofia­rę, skła­da­ną w twym świę­tym gaju. Mój lud prosi cię o czu­wa­nie za­wsze i wszę­dzie, hojne dary, wspar­cie i opie­kę na dal­sze…

– Nie! – prze­rwał jej nagle wy­so­ki męż­czy­zna, sta­jąc po­środ­ku za­gaj­ni­ka. – Nie bę­dzie wię­cej ofiar!

Tań­czą­ca ka­płan­ka przy­sta­nę­ła i spoj­rza­ła na niego nie­przy­tom­ny­mi z po­cząt­ku ocza­mi.

– Dziadź­ka nie wie, co mówi jego plu­ga­wy język – stwier­dzi­ła ostrym tonem, marsz­cząc brwi.

– Wiem bar­dzo do­brze. – Pa­trzył nadal tak samo, ści­ska­jąc pię­ści.

– Dziś kolej Dziadź­ki. Ofia­ra musi być zło­żo­na! Gdzie koń?

– Nie oddam konia. To mój jedyny! We wsi są tylko dwa. Nie dam! 

– No to w za­mian dzie­cię.

– Nie!

– Za­nie­chaj, bo nas wy­tra­ci! – Na męż­czy­znę wpa­dła znie­nac­ka roz­dy­go­ta­na ko­bie­ta w chu­st­ce na gło­wie. Cięż­kie dy­sze­nie wska­zy­wa­ło, że bie­gła za nim całą drogę. – Oddaj bo­gi­ni lasów, co na­ka­za­no, bo naszą ro­dzi­nę wy­tra­cą!

– Nie tym razem! – ryk­nął nagle obok inny męż­czy­zna. – Ja z Dziadź­ką! Od­ma­wia­my skła­da­nia krwa­wych ofiar!

– Gołka z Dziadź­ką? – zdu­mia­ła się ka­płan­ka, pa­trząc na obu męż­czyzn.

– Goł­cy­na też! – wrza­snę­ła ko­lej­na ko­bie­ta, po­da­jąc dłoń uśmiech­nię­te­mu Gołce.

– I Klu­pok za nimi! – krzyk­nął trze­ci wie­śniak, spo­glą­da­jąc od­waż­nie.

– Lu­dzie, czy nie ro­zu­mie­cie, nasza wiara wy­ma­ga ofiar… – pró­bo­wa­ła spo­koj­niej tłu­ma­czyć dłu­go­wło­sa ka­płan­ka, lecz prze­rwa­ła jej ko­lej­na ko­bie­ta, wcho­dzą­ca mię­dzy nich i krzy­czą­ca:

– Ja, Haź­bi­ta, po­wia­dam wam, teraz albo nigdy! Sprze­ci­wi­my się i po­ko­na­my ją!

Za przy­by­łą wy­rósł wiel­ki tłum miej­sco­wych wie­śnia­ków. Jedni prze­krzy­ki­wa­li dru­gich:

– Nie dam, nie dam!

– Dzie­wec­ka do­brze prawi!

– Jopek woły scho­wał i też nie da!

– Nikt już nie da zwierząt, ni dzie­ci! Dość krwa­wych ofiar!

– Do­brze gada Stu­li­dub­ka!

– Mi­lo­wian córkę naszą za­mknął i nie po­świę­ci na ofia­rę! – Jakaś wy­jąt­ko­wej urody ko­bie­ta wkro­czy­ła także na śro­dek.

Jej rysy przy­po­mi­na­ły mi nie­daw­no oglą­da­ne zdję­cie… Tyko co to było? I kto na nim wid­niał?

La­lec­ka – po­my­śla­łam i spoj­rza­łam onie­mia­ła.

Nadal ob­ser­wo­wa­łam całe zaj­ście z boku, nie­wi­docz­na dla ni­ko­go.

– Czy chce­cie, nie­szczę­śni, zwró­cić prze­ciw wsi gniew samej bo­gi­ni Rek­tii, pani wody i lasów? – py­ta­ła dłu­go­wło­sa opie­kun­ka gaju. – Wy­schną rzeki i to ży­cio­daj­ne źró­dło wraz z nimi. – Wska­za­ła ręką miej­sce po pra­wej stro­nie, gdzie istot­nie sły­chać było chi­chy szmer pły­ną­cej wody. – Lasy nie dadzą już zwie­rzy­ny ni owo­ców, a pola co­rocz­nych plo­nów. Słoń­ce zaj­dzie i mrok otuli cały świat. Po­mrze­my wszy­scy. Tego chce­cie?

– Nie wie­rzy­my ci! Łżesz!

– Krwa­we ofia­ry są po­trzeb­ne, zro­zum­cie, lu­dzie! – za­czę­ła za­wo­dzić przej­mu­ją­cym gło­sem. – Dzię­ki nim ży­je­my i bo­go­wie nas wspie­ra­ją.

– Tedy muszą za­cząć wspie­rać ina­czej, bez mor­do­wa­nia zwie­rząt i dzie­ci! – ryk­nął Dziadź­ka.

– Konie dają nam pracę i plony, są po­trzeb­ne każ­de­mu. Dzie­ci także. To nasze ziar­no, które wyda po la­tach nowy plon – po­parł go Klu­pok.

– Nie damy ich wię­cej! Nie­do­cze­ka­nie! – wrzesz­cze­li znowu wszy­scy.

– Ścią­gnie­cie takim spo­so­bem ze­mstę Rek­tii. Nie czyń­cie tego, za­kli­nam was! Daj­cie jej żywą ofia­rę! – bła­ga­ła ko­bie­ta, prze­sła­nia­jąc swoim cia­łem czte­ry twa­rze bo­gi­ni.

– A, damy, damy!

Gniew, furia i dzi­kie żądze opa­no­wa­ły ich twa­rze i serca. Pod­bie­gli do niej, po­chwy­ci­li za ręce.

– Chodź­że, Do­ro­to, sko­roś taka pewna cze­ka­ją­cej nas ze­msty, sama złóż się w ofie­rze bo­gi­ni! Wten­czas za­ła­go­dzisz jej gniew i uchro­nisz nas przed nie­chyb­ną zgubą.

Na dźwięk tego imie­nia spoj­rza­łam zdu­mio­na na prze­stra­szo­ną ka­płan­kę.

– Co ro­bi­cie? Po­sza­le­li­ście?! Nie! Lu­dzie, nie! Uwol­nij­cie moją córkę! Puść­cie ją! – wy­dar­ła się jakaś sta­ro­win­ka, wpa­da­jąc do za­gaj­ni­ka i roz­pacz­li­wie ma­cha­jąc rę­ka­mi.

– Matko… – za­czę­ła sła­bym gło­sem Do­ro­ta.

Było jed­nak za późno. Sta­rusz­ka do­pa­dła do niej, lecz silne ra­mio­na mę­skie od­trą­ci­ły ją, rzu­ca­jąc na po­bli­skie drze­wa. Ka­płan­kę prze­bi­to bły­ska­wicz­nie mie­czem z brązu w oko­li­cach serca oraz otwar­tych z prze­ra­że­nia ust, i po­rzu­co­no w świę­tym gaju, na od­chod­nym plu­jąc z im­pe­tem na jej do­go­ry­wa­ją­ce ciało. Las szyb­ko opu­sto­szał. Nad umie­ra­ją­cą le­ża­ła je­dy­nie pła­czą­ca matka. Miecz prze­mie­nił się w dąb.

Oglą­da­łam te sceny zdru­zgo­ta­na i cał­ko­wi­cie wstrzą­śnię­ta.

– Na cóż mi żyć teraz, skoro cie­bie, córko uko­cha­na, już nie ma? – po­wta­rza­ła, jak w tran­sie, pła­czą­ca sta­ro­win­ka.

Nie­spo­dzie­wa­nie strasz­li­wy huk roz­darł po­wie­trze i za­trząsł całym borem. Dąb, na któ­rym wid­nia­ła rzeź­ba bo­gi­ni, roz­darł się na wiele czę­ści, a te wraz z prze­mie­nio­nym mie­czem za­czę­ły wzla­ty­wać i wi­ro­wać nad za­gaj­ni­kiem. Głowa świę­tej Rek­tii z czte­re­ma twa­rza­mi upa­dła i po­to­czy­ła się wprost ku za­mor­do­wa­nej ka­płan­ce. Do­ro­ta po­ru­szy­ła się nie­znacz­nie, po czym unio­sła część ciała i po­pa­trzy­ła do­oko­ła, ob­ra­ca­jąc swo­bod­nie głowę kilka razy, jakby była przy­twier­dzo­na do wi­ru­ją­ce­go koła, na wszyst­kie stro­ny. Twa­rze przy­bra­ły wście­kły gry­mas i w ostat­nich pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca widać było ich nie­zwy­kle roz­gnie­wa­ne ob­li­cza.

 

 

 

 

Matka Do­ro­ty spoj­rza­ła zdu­mio­na, a, wi­dząc żywą, po­tęż­ną bo­gi­nię w ciele za­bi­tej córki, krzyk­nę­ła sła­bym gło­sem, zła­pa­ła się za serce i padła mar­twa na zie­mię. De­mo­ni­ca schy­li­ła się, a na­stęp­nie po­żar­ła szyb­ko zwło­ki.

Wy­cie­ra­jąc za­krwa­wio­ne usta czte­rech twa­rzy, ryk­nę­ła po­twor­nie, spo­glą­da­jąc wokół roz­ognio­ny­mi z wście­kło­ści oczy­ma. Na­stęp­nie wsta­ła, unio­sła się i po­rwa­ła w czte­ry dło­nie wi­ru­ją­ce cią­gle nad za­gaj­ni­kiem szcza­py ro­ze­rwa­ne­go dębu. Po­le­cia­ła z nimi, drąc się dziko, ku od­cho­dzą­cym do wsi za­bój­com ka­płan­ki, któ­rzy do­dat­ko­wo zbez­cze­ści­li jej świę­ty gaj i kult.

Pa­trzy­łam, jak do­pa­da­ła każ­de­go z ucie­ka­ją­cych w pa­ni­ce wie­śnia­ków i dźga­ła w usta oraz serce dę­bo­wy­mi ga­łę­zia­mi. Po­rzu­ca­ła ich mar­twe ciała wzdłuż drogi, tuż przy po­lach, na któ­rych jesz­cze nie­daw­no tak spo­koj­nie zbie­ra­li snop­ki doj­rza­łych zbóż.

Cała droga była usia­na tru­pa­mi, a mści­wa de­mo­ni­ca pę­dzi­ła w po­wie­trzu do wsi, dzier­żąc w dło­niach dę­bo­we ga­łę­zie. Wrza­ski, krzy­ki i bła­gal­ne proś­by o da­ro­wa­nie życia wy­peł­ni­ły po­wie­trze.

Nie po­tra­fi­łam ich słu­chać, ale nie mia­łam wy­bo­ru. Czas z ja­kie­goś nie­zna­ne­go bli­żej po­wo­du na­ka­zał mi przy­glą­dać się kaźni Do­ro­ty i pierw­szym ofia­rom jej po­twor­nej ze­msty.

 

Kiedy po kilku ty­go­dniach po­wró­ci­li z od­le­głych tar­go­wisk wy­sła­ni tam mło­dzi miesz­kań­cy, za­sta­li je­dy­nie zglisz­cza i spa­lo­ne sie­dzi­by. Kości za­mor­do­wa­nych były pra­wie cał­ko­wi­cie ob­dar­te z mięsa i tka­nek przez dzi­kie ptac­two. Swąd, uno­szą­cy się do­oko­ła, przy­pra­wiał o mdło­ści. Zdru­zgo­ta­ni tym, co uj­rze­li, po­cząt­ko­wo chcie­li ucie­kać z ro­dzin­nej wsi jak naj­prę­dzej. Uda­jąc się do świę­te­go gaju, na­po­ty­ka­li kości swych za­bi­tych ro­dzi­cie­li i są­sia­dów przy całej dro­dze, pro­wa­dzą­cej wzdłuż pól ku borom. W za­gaj­ni­ku nie od­na­leź­li dębu z za­wie­szo­nym na nim wi­ze­run­kiem bo­gi­ni wód i lasów. Nie sły­sze­li ży­cio­daj­ne­go stru­mie­nia, ni­g­dzie nie było opie­kun­ki gaju, Do­ro­ty, a wokół roz­le­ga­ły się zza drzew zło­wro­gie po­mru­ki dzi­kich zwie­rząt. Las, tak za­wsze im życz­li­wy, wi­ta­ją­cy cie­niem i hoj­ny­mi da­ra­mi, teraz na­pa­wał stra­chem oraz od­ra­zą. Jako mło­dzi, nie­świa­do­mi byli tego, że to wła­śnie tu co kilka dni o za­cho­dzie słoń­ca star­si wie­śnia­cy mu­sie­li skła­dać krwa­wą ofia­rę.

Po­wró­ciw­szy czym prę­dzej z lasu do zglisz­czy, zde­cy­do­wa­li, że po­zo­sta­ną w miej­scu swej daw­nej, obec­nie zrów­na­nej z zie­mią, ro­dzin­nej wsi, którą stop­nio­wo od­bu­du­ją. Naj­pierw jed­nak po­sta­no­wio­no za­ło­żyć nowy świę­ty gaj, co uczy­nio­no już ko­lej­ne­go dnia. Tym razem wy­bra­no są­sied­ni za­gaj­nik, przy­le­ga­ją­cy do po­przed­nie­go. W nim, do rów­nie im­po­nu­ją­ce­go dębu, przy­twier­dzo­no rzeź­bę bo­gi­ni wody i lasów, zna­le­zio­ną w jed­nym ze znisz­czo­nych do­mostw.

Ko­lej­nym kro­kiem było po­cho­wa­nie z na­leż­ną czcią ro­dzi­cie­li. Ich kości, zgod­nie z pa­nu­ją­cym zwy­cza­jem, ze­bra­no sta­ran­nie, na­stęp­nie ry­tu­al­nie spa­lo­no w świę­tym gaju, po czym umiesz­czo­no w drew­nia­nych trum­nach, skle­co­nych na­pręd­ce, a na­stęp­nie za­ko­pa­no w ziemi. Z pól, bę­dą­cych teraz ugo­ra­mi i le­żą­cych pod lasem, zwo­żo­no coraz wię­cej warstw, usy­pu­jąc naj­pierw jeden sze­ro­ki, wspól­ny kur­han, a potem na­stęp­ny, mniej­szy, na jego czub­ku. Z cza­sem na zbo­czach tego wznie­sie­nia po­wsta­ły nowe do­mo­stwa, w któ­rych miesz­ka­ły nowe ro­dzi­ny. Wieś od­ży­wa­ła na nowo.

 

 

Mi­nę­ły dzie­się­cio­le­cia i na ogrom­nym wzgó­rzu po­wsta­ło obron­ne gro­dzi­sko Do­ro­to­wo z wa­row­nią, usy­tu­owa­ną na samym jego szczy­cie. Rządy spra­wo­wał tu ksią­żę Ato­rod. W są­siedz­twie po­wsta­ła mniej­sza góra, Ki­jo­wa, z innym gro­dzi­skiem. Wła­dał nim nie­gdyś przy­ja­ciel, a obec­nie za­cię­ty wróg Ato­ro­da, ksią­żę Par­ci­na. Zo­sta­łam prze­nie­sio­na w tamte czasy, aby za­ob­ser­wo­wać dzie­je mo­je­go mia­sta, choć jed­no­cze­śnie nadal sta­łam u pod­nó­ża góry, wi­dząc w od­da­li ma­ja­czą­ce świa­tła ja­dą­cych uli­ca­mi sa­mo­cho­dów.

Obaj wład­cy to­czy­li ze sobą nie­ustan­ną walkę. Żaden nie zy­ski­wał w tych star­ciach zde­cy­do­wa­nej prze­wa­gi, co roz­wście­cza­ło za­rów­no jed­ne­go, jak i dru­gie­go. Wresz­cie Par­ci­na, zło­rze­cząc i prze­kli­na­jąc Do­ro­to­wo i Kal­nas Do­ro­tę, wy­ru­szył nocą z dru­ży­ną, ata­ku­jąc śpią­cych wro­gów i wy­ci­na­jąc ich w pień. Wy­rżnię­to wów­czas cały gród. Żądny łupów zwy­cięz­ca sam udał się do lo­chów, umiesz­czo­nych pod zam­kiem za­mor­do­wa­ne­go Ato­do­ra.

– Prze­klę­ta góro, gdzież twe le­gen­dar­ne skar­by?! – zło­rze­czył, szu­ka­jąc przej­ścia.

– Witaj, szla­chet­ny ksią­żę. – Przy wej­ściu do pod­zie­mi przy­wi­ta­ła go ślicz­na, dłu­go­wło­sa dziew­czy­na, po­da­jąc po­chod­nię. – Cze­ka­łam na cie­bie.

– Ktoś ty? – zdu­miał się Par­ci­na.

– Do­ro­ta, straż­nicz­ka tych lo­chów i ukry­te­go w nich skarb­ca.

Na te słowa oczy chy­tre­go księ­cia za­świe­ci­ły dziw­nym bla­skiem.

– Jak­żeś przy życiu osta­ła? Sama, jedna? Wszyst­kich­śmy prze­cie w pień wy­cię­li!

– Bo ja nie na­le­żę do miesz­kań­ców Do­ro­to­wa. Miesz­kam w lo­chach jako opie­kun­ka tu­tej­szych bo­gactw.

Ob­li­cze Par­ci­ny po­czer­wie­nia­ło.

– Ślicz­naś, panno. – Pod­szedł bli­żej i wle­pił w nią pełne żądzy oczy. – Jako i kwiat. Albo…

W tym mo­men­cie po­chod­nia wy­raź­nie oświe­tli­ła twarz dziew­czy­ny, a ja po­wie­dzia­łam za­sko­czo­na:

– …La­lec­ka!

I po­bla­dłam, bo mój głos roz­legł się echem po lo­chach.

Par­ci­na ro­ze­śmiał się, ob­li­zał po­ciem­nia­łe wargi, dy­sząc cięż­ko i zbli­ża­jąc się do dziew­czy­ny.

– Chodź do mnie, Do­rot­ko. Bę­dzie ci do­brze…

Dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się prze­ślicz­nie, po czym swo­bod­nie od­gar­nę­ła z twa­rzy opa­da­ją­ca cią­gle, dłu­gie włosy i po­da­ła księ­ciu dłoń. Przez mo­ment wi­dzia­łam, jak jej twarz zmie­ni­ła się – do­strze­głam głowę, po­kry­tą barw­ny­mi ta­tu­aża­mi.

– Za­gi­nio­ny Wik­tor z pla­ka­tu – wy­szep­ta­łam.

I te słowa roz­nio­sły się echem. Par­ci­na znie­ru­cho­miał i ro­zej­rzał się nie­pew­nie, chwy­ta­jąc jed­no­cze­śnie w talii de­mo­ni­cę.

A ta dla od­mia­ny prze­mie­ni­ła swoją twarz w wie­śnia­ka sprzed dzie­się­cio­le­ci.

– Dziadź­ka! – pra­wie krzyk­nę­łam, za­sko­czo­na tą prze­mia­ną.

Sta­wa­ła się na czas krót­ki każ­dym, kogo za­mor­do­wa­ła za zło­rze­cze­nie prze­ciw­ko niej. Przez mo­ment zda­wa­ło mi się nawet, że na krę­cą­cej się szyi de­mo­ni­cy uj­rza­łam twarz Marka.

Kiedy Par­ci­na na­resz­cie do­strzegł jej rysy w świe­tle ja­śnie­ją­cej po­chod­ni, miała już czte­ry drew­nia­ne ob­li­cza le­śnej bo­gi­ni Rek­tii i obej­mo­wa­ła go czte­re­ma sil­ny­mi ra­mio­na­mi. Krę­cąc głową do­oko­ła, po­ka­zy­wa­ła na zmia­nę twa­rze: ro­ze­śmia­ną, roz­złosz­czo­ną, płacz­li­wą oraz zdu­mio­ną. Wresz­cie za­trzy­ma­ła na owej wście­kłej i, marsz­cząc groź­nie brwi, ryk­nę­ła na szar­pią­ce­go się nie­szczę­śni­ka, po­bla­dłe­go ze stra­chu:

– Cóż to, ksią­żę?! Obie­ca­łeś, że do­brze mi bę­dzie, a teraz od­py­chasz me czułe ra­mio­na? Od­trą­casz spra­gnio­ne po­ca­łun­ków usta? Jakże to?

– Odejdź, maro prze­klę­ta! Precz, precz ode mnie! Po­mo­cy!

 

 

 

Sta­rał się wy­do­być miecz, lecz de­mo­ni­ca ro­ze­śmia­ła się tylko zło­wiesz­czo i bły­ska­wicz­nie zgięła wy­sta­wio­ne prze­ciw niej że­la­stwo. Na­stęp­nie od­rzu­ci­ła je pod ścia­nę, ni­czym piór­ko. Wi­dząc nie­na­tu­ral­ną siłę oraz ma­ka­brycz­ną po­stać Do­ro­ty, Par­ci­na za­czął roz­pacz­li­wie krzy­czeć, bła­gać o li­tość, wresz­cie skom­leć, ni­czym zbity pies. Czuł, że jego ko­niec jest bli­ski.

Do­ro­ta po­de­szła i po­pa­trzy­ła mu prze­ni­kli­wie w oczy. A potem roz­chy­li­ła sze­ro­ko wargi, jakby chcia­ła do niego wołać. Z wiel­ką siłą z gar­dzie­li de­mo­ni­cy wy­strze­li­ły ga­łę­zie dębu, go­dząc w ksią­żę­ce serce oraz usta i szyb­ko tłu­miąc roz­dzie­ra­ją­cy krzyk. Par­ci­na sko­nał.

A ona, jakby wie­dząc o mojej obec­no­ści, ob­ró­ci­ła roz­gnie­wa­ną twarz i po­wie­dzia­ła ostro:

– Teraz za­czy­nasz ro­zu­mieć, jak to się za­czę­ło?

Oszo­ło­mio­na pa­trzy­łam, jak spo­koj­nie od­cho­dzi przez pod­ziem­ne ko­ry­ta­rze w głąb lochu. Zie­mia za­trzę­sła się, a sza­le­ją­ca znów Kal­nas Do­ro­ta wy­le­cia­ła spod wzgó­rza pro­sto, w górę, ku niebu, prze­ci­na­jąc ty­sią­ce warstw ziem­skich usy­pa­ne­go przed wie­ka­mi kopca, po czym po­szy­bo­wa­ła ku gro­dzi­sku Par­ci­ny, aby wy­mor­do­wać opraw­ców Do­ro­to­wa. W czte­rech dło­niach trzy­ma­ła dę­bo­we ga­łę­zie. Łuny roz­świe­tli­ły nocny kra­jo­braz, od­le­głe krzy­ki ofiar za­stą­pi­ły wcze­śniej­sze wi­wa­to­wa­nie po wy­gra­nej walce. A potem na­sta­ła cisza.

 

Prze­tar­łam oczy. Był śro­dek dnia, a ja znowu sta­łam u pod­nó­ża Góry Do­ro­ty, spo­glą­da­jąc w dół ku roz­pę­dzo­nym sa­mo­cho­dom.

– W 1637 roku ksie­ni nor­ber­ta­nek, Do­ro­ta Kąt­ska, ufun­do­wa­ła na wzgó­rzu nie­wiel­ki ko­ściół pod we­zwa­niem swej imien­nicz­ki – przy­po­mi­na­łam gło­śno po­zna­ne nie­daw­no za­pi­ski z gro­dziec­kich kro­nik hi­sto­rycz­nych. – Na­to­miast ponad dwie­ście lat póź­niej, w 1865 roku, gór­ni­ko­wi ślą­skie­mu, Mar­ci­no­wi Ko­tu­le, uka­za­ła się we śnie Matka Boska, do któ­rej mo­dlił się przy łóżku ko­na­ją­ce­go dziec­ka, bła­ga­jąc o łaskę i jego uzdro­wie­nie. Stał się cud, zatem, zgod­nie z po­le­ce­niem Maryi, wdzięcz­ny miesz­ka­niec Ka­mie­nia za­ku­pił w Pie­ka­rach Ślą­skich obraz z pier­ście­niem i umie­ścił w tu­tej­szym, gro­dziec­kim ko­ście­le. Ponoć na pier­ście­niu wid­nie­je twarz Świę­tej Do­ro­ty, córki rzym­skie­go se­na­to­ra, która zmar­ła śmier­cią mę­czeń­ską za wiarę. Jak widać, na owej górze zbie­gły się hi­sto­rie wielu Do­ro­tek, zaś kult chrze­ści­jań­ski po­łą­czył się w jed­nym miej­scu z daw­ny­mi wie­rze­nia­mi po­gań­ski­mi. I po­wsta­ła je­dy­na w swoim ro­dza­ju pa­tron­ka tu­tej­szej oko­li­cy, Kal­nas Do­ro­ta – spoj­rza­łam na dum­nie wzno­szą­cą się nad Grodź­cem górę.

 

 

 

(Obraz Matki Bo­skiej z pier­ście­niem w ko­ście­le Świę­tej Do­ro­ty w Grodź­cu, źró­dło: www.cudowne­źro­deł­ka.pl)

 

 

Przy­fru­nę­ła do mnie, lekko i zwin­nie, ni­czym ptak, po­stać ogrom­nej de­mo­ni­cy z czte­re­ma twa­rza­mi bo­gi­ni lasów i wody. Sta­nę­ła obok i po­da­ła dzba­nu­szek, wy­peł­nio­ny wodą. Spo­glą­da­ła ro­ze­śmia­ną twa­rzą.

– To z mo­je­go ma­gicz­ne­go źró­deł­ka – po­wie­dzia­ła.

– Ma­gicz­ne­go? – po­wtó­rzy­łam z nie­do­wie­rza­niem.

A jej twarz na mo­ment prze­mie­ni­ła się w po­god­ne ob­li­cze sym­pa­tycz­nej skle­pi­kar­ki.

– Może wody? – za­py­ta­ła, jak wów­czas.

Uśmiech­nę­łam się, po­zna­jąc ją.

– Tak. Po­pro­szę.

W jed­nej z czte­rech dłoni trzy­ma­ła dzba­nek, w dru­giej kubek. Na­la­ła i po­da­ła mi. Przy­bra­ła na po­wrót czte­ry ob­li­cza bo­gi­ni.

– A więc to byłaś ty? – za­py­ta­łam, po­pi­ja­jąc wodę ze zna­ne­go na całą Pol­skę źró­deł­ka gro­dziec­kie­go. – Je­steś sprze­daw­czy­nią w skle­pie?

– Nie bez po­wo­du nosi on nazwę Do­rot­ka.

– Na­praw­dę? Prze­pra­szam, nie zwró­ci­łam uwagi na szyld.

– To ab­so­lut­ny dro­biazg. Wspo­mnia­łam o nim tylko w ra­mach cie­ka­wost­ki – opo­wia­da­ła z uśmie­chem.

Teraz przy­bra­ła twarz po­zna­nej w skle­pie sta­rusz­ki Ma­li­now­skiej. Za mo­ment była już sio­strą za­gi­nio­ne­go Wik­to­ra. Nagle stała się… mną!

– Do­rot­ka z Grodź­ca ma wiele twa­rzy – stwier­dzi­łam poj­mu­jąc, co chce mi prze­ka­zać.

– Bo w każ­dym miesz­kań­cu Grodź­ca jest cząst­ka mnie.

– A w tobie jest cząst­ka każ­de­go z grodź­czan!

Od­wró­ci­łam się i spoj­rza­łam na górę z za­byt­ko­wym ko­ścio­łem, a potem na ru­chli­we ulice w dole, u pod­nó­ża ca­łe­go, ogrom­ne­go wznie­sie­nia, po­środ­ku któ­re­go sta­ły­śmy obie.

– Teraz zro­zu­mia­łam. Wszy­scy je­ste­śmy czę­ścią tej ma­gicz­nej góry. Prze­kli­na­jąc cie­bie, Kal­nas Do­ro­to, prze­kli­na­my także sie­bie sa­mych – wy­szep­ta­łam i uśmiech­nę­łam się do niej.

A ona ski­nę­ła głową i od­le­cia­ła ku ko­ścio­ło­wi na górce, wo­ła­jąc:

– Za­wsze o tym pa­mię­taj! Je­de­na­ste: Nie prze­kli­naj mnie, bo, czy­niąc tak, prze­kli­nasz rów­nież sie­bie i ska­zu­jesz na za­tra­ce­nie!