Szybowanie poza Strefą (Wolność kocham, nie rozumiem)

Park Ujaz­dow­ski tonął w ciem­no­ści, bez żywej duszy w za­się­gu wzro­ku. 

– Coś się od­wa­li, serio. Jakiś prze­łom, czuję to pod skórą – po­wie­dział Ber­nie, a z jego ust unio­sły się ob­łocz­ki pary. Po­wie­trze, jak na koń­ców­kę maja, było za­ska­ku­ją­co chłod­ne. 

– Niby co ? – za­py­ta­ła Domi.

Uno­szą­ca się la­tar­nia skąpo oświe­tla­ła ich twa­rze, rzu­ca­jąc dłu­gie cie­nie na chod­nik. Wy­bra­li ławkę na skra­ju parku, tuż przy po­wo­jen­nym murze i poza za­się­giem kamer, czym zy­ska­li na­miast­kę pry­wat­no­ści – pa­tro­le oga­rów i dro­nów rza­dziej za­glą­da­ły w tak od­lud­ne miej­sca. 

– Sam nie wiem, ale… – za­wa­hał się Berni. – Pa­mię­tasz tę ma­gne­tycz­ną burzę? Tę, która wszyst­ko roz­wa­li­ła? Mó­wi­li, że to przez ja­kieś wy­bu­chy na Słoń­cu.

– Ach, to… Pa­mię­tam – po­wie­dzia­la Domi. Li­czy­ła na coś in­ne­go, ale za­mar­ko­wa­ła en­tu­zjazm: – Były za­ni­ki prądu i wszyst­ko sta­nę­ło: trans­port, me­ta­ver­se i sys­te­my. Kid-Lok też.

– To był sztos, znik­nę­li­śmy z ra­da­rów! – rzu­cił Berni i aż wstał z prze­ję­cia. – Sta­rzy pa­ni­ko­wa­li, stra­ci­li kon­tro­lę. Potem po­za­my­ka­li nas w do­mach.

– Nawet moi się prze­ję­li, jak nie oni.

– Nie­na­wi­dzę Stre­fy. Marzę, żeby Kid-Lok znik­nął. 

Zła­pał z nie­na­wi­ścią po­kry­ty ke­vla­rem pier­ścień. Nosił go na palcu ser­decz­nym pra­wej ręki, jak każdy nie­let­ni w Stre­fie. Po­krę­cił nim, jakby chciał go ze­rwać, ale wie­dział, że wtedy uru­cho­mił­by alarm.

– Wiesz, że on dzia­ła tylko tu? Wisła jest tuż obok, a dalej? To­tal­na nie­wia­do­ma. 

Domi miała wra­że­nie, że coś prze­mil­czał, mimo to wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Choć raz mógł­by po­świę­cić jej wię­cej uwagi. Był dla niej tak in­try­gu­ją­co za­gma­twa­ny, a jed­no­cze­śnie nie­śmia­ły i trud­ny do od­gad­nię­cia. Róż­nił się tym od in­nych chło­pa­ków, pró­bo­wał zaj­rzeć do swo­je­go wnę­trza i zro­zu­mieć emo­cje, a nie z nimi wal­czyć.

Naj­chęt­niej zła­pa­ła­by go za czu­pry­nę po­fa­lo­wa­nych wło­sów i po­tar­ga­ła je, żeby za­po­mniał o zmar­twie­niach i niby w od­we­cie objął ją mocno i przy­ci­snął do sie­bie. Za­miast tego je­dy­nie wes­tchnę­ła:

– Tu jest bez­piecz­nie, a tam nie. I nie ma zasad. Tyle wiemy. 

Berni się jakby zde­ner­wo­wał i po­wie­dział:

– No i co?! Sama po­myśl. To cena za wol­ność, każdy żyje jak chce. A wiesz, jak ja się czuję? Jak fi­gur­ka z gliny, którą ule­pi­li sta­rzy. Wiesz co? Sam już nie wiem kim je­stem – po­wie­dział chło­pak i po­now­nie usiadł przy niej. 

– Berni, spójrz na mnie – rzu­ci­ła Domi, on jed­nak uni­kał jej wzro­ku. – Głup­ta­sie, ja wiem kim je­steś. 

Wy­ko­na­ła ruch w kie­run­ku jego dłoni, a Berni to do­strzegł. Pra­gnął tego sa­me­go, jed­nak jesz­cze sztyw­niej trzy­mał rękę przy ciele. Spo­tka­ło­by ją tylko roz­cza­ro­wa­nie – po­my­ślał. Nie po raz pierw­szy za­bra­kło mu od­wa­gi. Wy­cho­wał się w miej­scu, w któ­rym każde po­tknię­cie ucho­dzi­ło za po­raż­kę, a każde wyj­ście do świa­ta – za za­gro­że­nie. 

– Przy tobie jest ina­czej. Ale chwi­lę potem noszę jakąś maskę. Inną w domu, inną w szko­le i nie mam wpły­wu. 

Domi słu­cha­ła, po­tra­fi­ła to robić.

– Wiesz, że za­ka­za­li mi judo w me­ta­ver­sum? Bo Kid-Lok wy­krył pro­ble­my ze sku­pie­niem! Mam dosyć, tak mnie to tłam­si! – wark­nął, a po chwi­li jesz­cze dodał:

– Niby wiem, że zro­bi­li­by dla mnie wszyst­ko. Gdyby za­szła po­trze­ba, sko­czy­li­by w ogień, od­da­li ostat­ni grosz. Ale prze­sa­dza­ją, nie mam czym od­dy­chać. 

Ro­dzi­ce Ber­nie­go nie byli w tym wy­jąt­ko­wi. Kid-Lok był po­wszech­nie sto­so­wa­ny, a Sys­tem GAI, do któ­re­go na­le­żał, skrzęt­nie uza­leż­niał użyt­kow­ni­ków, od­po­wied­nio pod­sy­ca­jąc lęki i fobie.

Domi była w nieco innej sy­tu­acji. Do­sta­wa­ła od ro­dzi­ców wię­cej swo­bo­dy, ufali jej – czuła się ak­cep­to­wa­na, mogła z nimi po­roz­ma­wiać o wszyst­kim. Kid-Lok był je­dy­nie do­dat­ko­wą ochro­ną, a nie na­rzę­dziem cią­głe­go nad­zo­ru. 

– Po pro­stu dzia­łaj i ob­ser­wuj, co się sta­nie. Nie myśl za dużo, nie bój się. Może po­ga­daj z nimi i po­wiedz, co czu­jesz? – stwier­dzi­ła, za­glą­da­jąc mu w oczy z ak­cep­ta­cją i zro­zu­mie­niem.

– Jest lep­sza opcja! – pod­niósł głos. – Po­ka­żę ci coś. Wy­star­czy mały myk i Kid-Lok wa­riuje.

Za­ło­żył na dłoń gu­mo­wą rę­ka­wicz­kę, a przed­ra­mię cia­sno owi­nął sznur­kiem, ogra­ni­cza­jąc prze­pływ krwi. Za­tkał nos, nadął po­licz­ki i wstrzy­mał od­dech. Po chwi­li był już cały czer­wo­ny. Urzą­dze­nie za­pisz­czało, po czym – wobec braku re­ak­cji Ber­nie­go – uru­cho­miło gło­śną sy­re­nę wy­głaszając ko­mu­ni­kat:

– Wy­kry­to pro­blem z od­dy­cha­niem. Tętno szyb­ko spada. Dane o pul­sie i sa­tu­ra­cji nie­do­stęp­ne. Uru­cha­miam pro­ce­du­rę bez­pie­czeń­stwa. Po­wia­da­miam służ­by i nu­me­ry alar­mo­we – re­cy­to­wał syn­te­tycz­ny głos.

Berni za­czerp­nął po­wie­trza i ro­ze­śmiał się trium­fal­nie, jakby wła­śnie udo­wod­nił świa­tu, że da się go prze­chy­trzyć. Domi po­my­śla­ła, że to za­cho­wa­nie nie w jego stylu, jakby był pod czy­imś wpły­wem.

– Serio? – py­ta­jąc, Domi unio­sła brwi z nie­do­wie­rza­niem. 

– Ćśś, cze­kaj. To jesz­cze nie ko­niec.

Pier­ścień wciąż dzwo­nił, in­for­mu­jąc o nad­cho­dzą­cym po­łą­cze­niu. Berni od­li­czył do pię­ciu i wci­snął zie­lo­ną słu­chaw­kę.

– Synku, nic ci nie jest? Synku! Halo! Halo! – do­py­ty­wał głos z urzą­dze­nia.

– Nic, mamo – od­po­wie­dział po chwi­li mil­cze­nia.

– Masz pro­ble­my z od­dy­cha­niem? Oby to nie był twój ko­lej­ny numer. Wiesz, jak się z ojcem mar­twi­my. – Po­cząt­ko­wo zlęk­nio­ny głos matki spo­chmur­niał.

– Tak, wiem – przy­tak­nął.

– Wra­caj na ko­la­cję. Jest bio­kacz­ka w eko­cytrusach. 

– Będę póź­niej, tak się umó­wi­li­śmy – rzu­cił Berni i roz­łą­czył się, wy­bu­cha­jąc śmie­chem.

– Oszu­ka­łeś Kid-Lock – po­wie­dzia­ła Domi i szturch­nę­ła go za­wa­diac­ko. 

– Ko­ja­rzysz no­we­go? To on mi po­ka­zał. Arti, w po­rząd­ku typek, ma swoje spo­so­by. – Za­wa­hał się, jakby na­ru­szył ta­jem­ni­cę.

– Spo­so­by? Na co? – do­cie­ka­ła Domi.

– Sam ci powie, w swoim cza­sie. – Od­wró­cił się, ucie­ka­jąc od jej ba­daw­cze­go spoj­rze­nia.

– Ej, weź! To nie fair. Mu­sisz po­wie­dzieć!

– Bo co? – prze­ko­ma­rzał się, pró­bo­wał zmie­nić tak­ty­kę.

– Bo jajco! Chcesz się w coś wpa­ko­wać, a ja chcę z tobą!

Prze­łknął gło­śno łyk mro­żo­nej her­ba­ty, szu­ra­jąc nogą po żwi­ro­wym chod­ni­ku. Na­my­ślał się, co po­wie­dzieć.

– Arti umie tak to­tal­nie znik­nąć – stop­nio­wał na­pię­cie. – Ma mi po­ka­zać, umie wyjść ze Stre­fy! 

– Ko­smos! Kiedy?

Jej słowa su­ge­ro­wa­ły więk­szą eks­cy­ta­cję, niż pod­szy­ty nie­po­ko­jem wyraz twa­rzy.

– Jutro.

– Idę z wami!

– Ale mó­wi­łaś, że to nie­bez­piecz­ne – dro­czył się Berni.

– Zmie­ni­łam zda­nie. Muszę cię mieć na oku! – po­wie­dzia­ła tonem, który nie do­pusz­cza sprze­ci­wu.

Zwy­kle była cie­pła i życz­li­wa, ale gdy jej na czymś za­le­ża­ło, na wierzch wy­pły­wał tem­pe­ra­ment. To wła­śnie po­cią­ga­ło Ber­nie­go. Tak jak jej po­wab­ne usta i mło­dzień­cze, na­tu­ral­ne ciało. Nie miała żad­nych wszcze­pów, nie ule­gła tej idio­tycz­nej mo­dzie. Zer­kał na nią ukrad­kiem, z po­dzi­wem. Domi znowu wy­ko­na­ła ruch, jakby chcia­ła chwy­cić jego dłoń. 

Tym­cza­sem Berni cał­kiem nagle rzu­cił jej uci­sza­ją­ce spoj­rze­nie. Kątem oka zo­ba­czył po­li­cyj­ne­go ogara, praw­do­po­dob­nie wy­sła­ne­go tam ru­ty­no­wo, by zba­dać oko­licz­no­ści uru­cho­mie­nia alar­mu. Od razu zro­zu­mia­ła, o co cho­dzi. W od­da­li, na końcu ciem­nej alej­ki, do­strze­gła cha­rak­te­ry­stycz­ne, nie­bie­skie świa­tło.

Za­mar­li bez ruchu. Wy­gląd ogara za­pro­jek­to­wa­no tak, by bu­dził strach – przy­po­mi­nał prze­ro­śnię­te­go bul­te­rie­ra na wy­so­kich, char­cich no­gach. Jego me­ta­lo­we ciało po­ły­ski­wa­ło ni­czym zbro­ja.

Po­li­cyj­ne psy wy­ko­rzy­sty­wa­ły naj­now­szą tech­no­lo­gię. Po­tra­fi­ły zbie­rać dźwięk z dużej od­le­gło­ści i ska­no­wać oto­cze­nie. Były też sku­tecz­ne. Prze­stęp­czość w Stre­fie prak­tycz­nie nie ist­nia­ła, dla­te­go obec­nie głów­nym za­da­niem oga­rów było wy­ła­py­wa­nie sa­mo­bój­ców – in­cy­den­ty z ich udzia­łem zbyt czę­sto ge­ne­ro­wa­ły za­kłó­ce­nia w sys­te­mie i uprzy­krza­ły życie, bo jak wia­do­mo, nikt nie psuje dnia po­rząd­nym oby­wa­te­lom tak sku­tecz­nie jak ktoś, kto chce się zabić. Gdyby ogar oce­nił, że ist­nie­je ry­zy­ko sa­mo­bój­stwa, obez­wład­nił­by ich pa­ra­li­żu­ją­cym strza­łem, ska­zu­jąc na wyrok do­mo­we­go aresz­tu pod ści­słą opie­ką psy­cho­lo­ga.

Elek­tro­nicz­ny pies po­wo­li prze­szedł obok ławki i za­trzy­mał się na chwi­lę, wle­pia­jąc w nich czer­wo­ne śle­pia. Domi zła­pa­ła Ber­nie­go za rękę i ści­snę­ła mocno, nie cze­ka­jąc na zgodę. Ich serca biły jak osza­la­łe.

Ogar jed­nak po­szedł dalej, nie stwier­dza­jąc za­gro­że­nia ani po­dej­rza­nej ak­tyw­no­ści. Spra­wu­ją­cy kon­tro­lę al­go­rytm osta­tecz­nie uznał, że in­ter­wen­cja nie jest ko­niecz­na.

Ode­tchnę­li z ulgą.

 

***

 

Na­stęp­ny dzień dłu­żył się w ocze­ki­wa­niu na wie­czór. Mimo po­cząt­ko­wych opo­rów Berni w końcu zdra­dził Domi, że umó­wił się z Artim w parku na osiem­na­stą trzy­dzie­ści. Byli jed­no­cze­śnie pod­eks­cy­to­wa­ni i pod­de­ner­wo­wa­ni, nie po­tra­fi­li sku­pić myśli na ni­czym innym niż wy­pra­wa poza Stre­fę.

Berni cze­kał na szan­sę, by urwać się z łań­cu­cha sys­te­mu, a Domi mar­twi­ła się, czy nic mu nie grozi. Poza tym chcia­ła po pro­stu pobyć z nim tro­chę dłu­żej. Znała „no­we­go” tylko z wi­dze­nia, nigdy wcze­śniej nie roz­ma­wia­li. Choć Berni był nim ocza­ro­wa­ny, Domi wy­czu­wa­ła w Artim coś nie­po­ko­ją­ce­go.

– Siema! Berni mówił, że przyj­dziesz – rzu­cił Arti w stro­nę Domi. – A to jest Pati.

Dziew­czy­na przez ko­lo­ro­we wło­sy i ta­tu­aże wy­raź­nie od­sta­wa­ła od na­sto­lat­ków wy­cho­wa­nych w Stre­fie. Gdy Arty ją przed­sta­wił, mil­cza­ła, tylko przy­glą­da­ła się Ber­nie­mu i Domi.

– To co, od­pi­na­my wrot­ki? – za­py­tał Arti i kla­snął w dło­nie. Był wy­so­ki, miał gęste wąsy, burzę lekko krę­co­nych wło­sów i re­tro-fu­tu­ry­stycz­ny styl. – Nikt was nie bę­dzie szu­kał? 

– Nikt. Sprze­da­li­śmy bajkę, że idzie­my do parku, a potem za­rwie­my nockę w bi­blio. Ku­pi­li to – wy­re­cy­to­wał Berni, jakby miał wcze­śniej przy­go­to­wa­ną gadkę.

Ale to Kid-Lok dawał po­czu­cie kon­tro­li i bez­pie­czeń­stwa lep­sze, niż za­pew­nie­nia na­sto­lat­ków. Apli­ka­cja po­łą­czo­na z pier­ście­niem po­zwa­la­ła na wgląd w ich sy­tu­ację nie tylko ro­dzi­com, ale i sys­temowi GAI – ge­ne­ral­nej sztucz­nej in­te­li­gen­cji, czu­wa­ją­cej nad po­rząd­kiem i bez­pie­czeń­stwem w Stre­fie.

– No i gi­ta­ra. Ru­szaj­my!

Arti pro­wa­dził ich do ga­bi­ne­tu wsz­cze­pia­rza. Jak się oka­za­ło, lokal mie­ścił się aż przy gra­ni­cy Stre­fy, w jed­nej z ka­mie­nic na Po­wi­ślu, tuż przy mo­ście Po­nia­tow­skie­go. Czer­wo­no-zie­lo­ne neony oświe­tla­ły po­czer­nia­łe ze sta­ro­ści, po­ma­za­ne cha­otycz­nym graf­fi­ti przej­ście, które pro­wa­dzi­ło do cia­sne­go, błot­ni­ste­go po­dwór­ka. 

Bu­dy­nek wy­da­wał się opusz­czo­ny. Był jak miej­sce z in­ne­go świa­ta, je­dy­nie przez po­mył­kę włą­czo­ne do Stre­fy. Goły szyb po ar­cha­icz­nej win­dzie stra­szył już przy samym wej­ściu. Po­grą­żo­na w pół­mro­ku klat­ka scho­do­wa cuch­nę­ła za­nie­dba­ną, pu­blicz­ną to­a­le­tą. Berni i Domi zdzi­wi­li się, mi­ja­jąc kilka nor­mal­nie wy­glą­da­ją­cych osób.

– De­wo­tom ze Stre­fy też się cza­sem nudzi w ich wy­pu­co­wa­nym kur­wi­doł­ku – za­śmiał się Arti. – A jak już ska­czą w bok, to od razu po ban­dzie. Pro­sto w rynsz­tok.

Domi raził ten wul­gar­ny język. Ale po­sta­no­wi­ła dać mu szan­sę, skoro Berni tak chciał. Pati na­to­miast wciąż mil­cza­ła, była jak po­zba­wio­ny emo­cji robot. Domi z Ber­nim co jakiś czas wy­mie­nia­li spoj­rze­nia, zdzwie­ni jej za­cho­wa­niem.

Na dru­gim pię­trze na­po­tka­li sta­lo­we drzwi, wy­glą­da­ją­ce jakby chro­ni­ły ato­mo­wy schron lub na­ro­do­wy skar­biec. Arti pod­szedł do urzą­dze­nia przy drzwiach i po­zwo­lił prze­ska­no­wać tę­czów­kę.

– To ty, byku? – za­chry­piał głos z do­mo­fo­nu.

– Nie, kurwa, to Bambi sa­ren­ka. Otwie­raj, Zygi – od­parł Arti.

Wrota otwo­rzy­ły się.

W środ­ku było ele­ganc­ko i przy­tul­nie, a jed­no­cze­śnie ste­ryl­nie i… dziw­nie. Uno­sił się za­pach ka­dzi­deł, cie­płe, przy­ga­szo­ne świa­tło bu­do­wa­ło at­mos­fe­rę.

– Ska­nu­jesz tę­czów­kę przy wej­ściu, mógł­byś da­ro­wać sobie te bzdu­ry z ha­sła­mi – nie­cier­pli­wił się Arti.

– To ważny ele­ment cu­sto­mer expe­rien­ce – wy­ja­śnił Zygi, męż­czy­zna po czter­dzie­st­ce wy­glą­da­ją­cy jak fan rocka z innej epoki. W tle le­cia­ła dawno za­po­mnia­na bal­la­da Scor­pion­sów.

Ho­lo­gra­mo­wa asy­stent­ka miło przed­sta­wi­ła się, sztucz­nym gło­sem wy­li­cza­jąc do­stęp­ne usłu­gi:

– Mam na imię Greta i chęt­nie od­po­wiem na każde py­ta­nie. Ze­ska­nuj wzro­kiem kod, a w twoim neuro wy­świe­tli się menu. Mo­że­my wsz­cze­pić wszyst­ko, o czym tylko ma­rzysz. I wiele wię­cej: ha­ku­je­my, szy­je­my me­ta­ver­sum na miarę.

– Od razu do in­te­re­sów. Nic do picia? A może her­bat­kę? – zapy­tał Arti.

Ze spoj­rze­nia Zy­gie­go po­wia­ło chło­dem, więc płyn­nie prze­szedł do za­mó­wie­nia:

– To co zwy­kle. Ska­suj wizję Kid-Lo­ka do rana, całej eki­pie.

– Da się zro­bić, easy peasy – rozchmu­rzył się Zygi.

Przy­słu­chu­jąc się roz­mo­wie, Berni i Domi czuli się nie­zręcz­nie, nikt ich o nic nie pytał. Domi roz­glą­da­ła się po ką­tach, nie wie­dząc gdzie po­dziać wzrok. 

– Dla nas to pierw­szy raz – po­wie­dział Berni by nie czuć się jak in­truz.

– Aha, to muszę od­mó­wić – ob­ru­szył się Zygi, po czym par­sk­nął śmie­chem:

– Jak­by­ście chcie­li im­plan­ty bo­jo­we, to inna bajka. A tak? Tro­chę wol­no­ści… nie moja spra­wa, i ni­czy­ja.

Przy­go­to­wu­jąc sprzęt nucił dawno za­po­mnia­ny prze­bój:

– Wol­ność, ko­cham i ro­zu­miem. Wol­no­ści, oddać nie umiem…

– Jak to zro­bisz? – za­py­tał Berni.

– Naj­pierw skan.

Zygi usta­wił Domi na okrą­głej macie, za­ło­żył jej wiel­ki hełm, a ja­sno­nie­bie­ski pro­mie­ń na chwi­lę wszyst­kich ośle­pił.

– Teraz wsz­cze­pię za­głu­sza­cze lo­ka­li­za­cji, żeby sys­tem my­ślał, że je­ste­ście gdzie in­dziej.

– Auć – jęk­nę­ła Domi, gdy przy­ło­żył jej małe na­rzę­dzie do skóry.

– Sta­tycz­nie? To za mało – rzekł Berni.

– Nie ucz ojca robić dzie­ci – zi­ry­to­wał się Zygi i dodał:

– Jasne, że dy­na­micz­nie. Greta bę­dzie sy­mu­lo­wać ruch. Bę­dzie cacy, na­tu­ral­nie. Jak­by­ście ro­bi­li to, co zwy­kle, tupu prze­rwa na lody i może ja­kieś bzy­kan­ko w krza­kach?

Berni zmie­szał się i prze­stał do­py­ty­wać. 

– Wol­ność, ko­cham i ro­zu­miem. Wol­no­ści, oddać nie umiem – nucił Zygi i uśmie­chał się, jak fa­cho­wiec za­ko­cha­ny w pracy.

 

***

 

Przed wyj­ściem Zygi wy­mie­nił środ­ki płat­ni­cze na czar­no­ryn­ko­we mo­ne­ty. Arti roz­dał po kilka każ­de­mu, na wy­pa­dek gdyby się roz­dzie­li­li.

Klu­czem do opusz­cze­nia Stre­fy bez wzbu­dza­nia alar­mu był nie­ja­ki Ra­ft­man, który miał pomóc w prze­pra­wie. Most Po­nia­tow­skie­go, je­dy­ny od­bu­do­wa­ny po woj­nie, był pod ści­słą kon­tro­lą.

Przy po­mo­cy Zy­gie­go we­zwa­li go na dwu­dzie­stą trzy­dzie­ści do usta­lo­ne­go miej­sca.

Wy­cho­dząc z ka­mie­ni­cy, Berni i Domi czuli się ina­czej. Sami nie byli pewni, czy ich ciała za­re­ago­wa­ły tak na na­świe­tle­nie ska­ne­rem. A może to psy­chi­ka pod­świa­do­mie mie­rzy­ła się z nowym wy­zwa­niem: bra­kiem nad­zo­ru?

Nagle za­mar­li w bez­ru­chu. Pa­trol trzech dro­nów le­ciał po prze­ciw­nej stro­nie ulicy.

– Kid-Lok nas nie widzi – po­wie­dział Arti.

Szli przez jakiś czas wzdłuż brze­gu rzeki, gład­ko opusz­cza­jąc Stre­fę. Ka­mie­ni­ca Zy­gie­go znaj­do­wa­ła się tuż przy gra­ni­cy. Tam koń­czył się za­sięg miej­skie­go mo­ni­to­rin­gu, stale kon­tro­lo­wa­ne­go przez GAI. Bez nad­zo­ru Kid-Lo­ku stali się nie­wi­dzial­ni dla wszyst­kich sys­te­mów.

– Ferry Jack, tak woła na mnie gów­nia­że­ria – przed­sta­wił się szczu­pły, po­marsz­czo­ny męż­czy­zna, nie wyj­mu­jąc pa­pie­ro­sa z ust. Skórę miał ciem­ną od słoń­ca, włosy dłu­gie i siwe, uszy i ra­mio­na pełne kol­czy­ków i ta­tu­aży. Jego tra­twa była pro­sta, ale so­lid­na – wy­ko­na­na bez zbęd­nej elek­tro­ni­ki.

Ru­szy­li żwawo, bez wy­mu­szo­nych roz­mów. Rzeka była w wielu miej­scach płyt­ka, a la­wi­ro­wa­nie mię­dzy ka­mie­nia­mi wy­ma­ga­ło wpra­wy.

– Pierw­szy raz na Ber­mu­dy? Jakie plany? – Jack zwró­cił się do Domi i Ber­nie­go, gdy do­tar­li do brze­gu. Ar­tie­go i Pati naj­wy­raź­niej już znał. 

– Gdzie nas po­nie­sie – od­po­wie­dział Arti, wi­dząc za­gu­bie­nie w oczach to­wa­rzy­szy.

– Co do po­wro­tu, będę cze­kał o świ­cie. Arti wie, co i jak – rzu­cił Ferry Jack.

Po­wie­trze nad rzeką było inne niż w mie­ście, wil­got­ne i rześ­kie. Berni, gdy sta­nął obie­ma no­ga­mi na lą­dzie, głę­bo­ko je wcią­gnął, jakby nie chciał go oddać.

Gdzie nas po­nie­sie – po­wtó­rzył w my­ślach, uświa­da­mia­jąc sobie, że wła­śnie speł­nia swoje ma­rze­nie. Ale to nie ra­dość eks­plo­do­wa­ła w jego umy­śle, tylko napad pa­ni­ki. Aż za­chwiał się na no­gach, świat za­wi­ro­wał, wzrok stra­cił ostrość.

Gdzie teraz? Co robić? Czy nic im nie grozi? Nie mieli planu, żad­nej wska­zów­ki na mapie, nikt ich nie śle­dził, ani nie de­kre­to­wał kro­ków. Stali się ano­ni­mo­wi. 

– Wszyst­ko oki? Berni? – szep­nę­ła Domi, po­cią­ga­jąc go za rękaw. Przy­tak­nął. Poza nią nikt nie zwró­cił uwagi. Od dzie­ciń­stwa Domi umia­ła od­czy­tać z jego za­cho­wań wię­cej niż inni.

Ro­zu­mia­ła, że lęki Ber­nie­go wy­ra­sta­ły z tego, jak zo­stał wy­cho­wa­ny. Teraz, gdy Domi i Berni opu­ści­li Stre­fę, pod­świa­do­mość chło­pa­ka po­trze­bo­wa­ła chwi­li, by zmie­rzyć się z nie­zna­nym uczu­ciem.

Ubitą ścież­ką po­dą­ża­li w głąb Do­li­ny Środ­ko­wej Wisły. Ślady stóp widać było tu i ów­dzie, nie­któ­re jesz­cze świe­że. Gdzie­nie­gdzie w tra­wie le­ża­ły puste bu­tel­ki, a w od­da­li tliło się nie­do­ga­szo­ne ogni­sko. Nie było tu kamer, czuj­ni­ków, nie czuli za­gro­że­nia ze stro­ny pa­tro­lo­wych oga­rów czy dro­nów. Ptaki śpie­wa­ły w gę­stwi­nie drzew.

Ścież­ka wy­glą­da­ła na uczęsz­cza­ną, jakby przy­go­to­wa­ną spe­cjal­nie do tego celu. Wy­ciecz­ki ze Stre­fy były częst­sze, niż przy­pusz­cza­li jej miesz­kań­cy i – choć do­stęp­ne je­dy­nie dla wy­bra­nych – mu­sia­ły od­by­wać się za ci­chym po­zwo­le­niem stre­fo­we­go apa­ra­tu bez­pie­czeń­stwa.

 

Od­sło­nił gałąź, która zwi­sa­ła na ścież­kę. – Je­ste­śmy!

Ich oczom uka­za­ły się ka­mien­ne scho­dy, któ­ry­mi wspię­li się na wał z sze­ro­ką ulicą. Po­pę­ka­na jezd­nia roiła się od pę­dzą­cych ro­we­rów – au­to­ma­ty­za­cja naj­wy­raź­niej nie do­tar­ła w te re­jo­ny.

Nie­zdar­nie la­wi­ru­jąc mię­dzy po­jaz­da­mi prze­szli na drugą stro­nę ulicy. Od razu ude­rzył ich in­ten­syw­ny za­pach orien­tal­nych przy­praw, uno­szą­cy się z usta­wio­nych wzdłuż drogi stra­ga­nów.

– Arti! Co sły­chać, brat?! – za­wo­łał męż­czy­zna o ciem­nej kar­na­cji i arab­skim ak­cen­cie.

– Po­wo­lut­ku, bra­chu, po­wo­lut­ku! Co tam sma­żysz? – za­py­tał Arti.

– Świe­że mię­sko, mmm! Za­pra­szam! – po­wie­dział męż­czy­zna i wska­zał ocie­ka­ją­ce tłusz­czem szasz­ły­ki. Domi i Berni nigdy wcze­śniej nie wi­dzie­li ta­kie­go je­dze­nia.

– Ja już wiem, co to za mię­sko, cwa­nia­ku! – za­śmiał się Arti. – Weź­mie­my czte­ry razy fa­la­fel, sos mie­sza­ny i do tego… trzy piwka.

– Się robi, brat! – po­twier­dził ku­charz i przy­jął mo­ne­ty. Wy­da­ł resz­tę, ale Arti wrzu­cił ją do sło­ika na la­dzie.

Usie­dli na po­bli­skim murku, roz­glą­da­jąc się bez prze­rwy. To miej­sce było im tak nie­sa­mo­wi­cie obce, że czuli się jak we śnie lub ja­kiejś sy­mu­la­cji.

– Ber­mu­dy? – zdzi­wi­ła się Domi, na­wią­zując do słów ra­ft­ma­na.

– Tak mówią lo­kal­si o pra­wej stro­nie Wisły – od­po­wie­dział Arti.

– Ale skąd ta nazwa? – do­py­ty­wa­ła Domi.

– Kie­dyś mó­wi­li na to miej­sce "trój­kąt ber­mudz­ki". Serio, to­tal­ny hard­co­re. Zwy­kli lu­dzie omi­ja­li je sze­ro­kim łu­kiem, bo my­śle­li, że jak tam wejdą, to już nie wrócą – za­śmiał się Arti.

Domi za­kasz­la­ła od ostro­ści przy­praw. Je­dze­nie było świet­ne, a piwo mocne, szyb­ko dzia­ła­ło. Oboje z Ber­nim pili al­ko­hol pierw­szy raz. Lekko im za­szu­mia­ło w gło­wach, na­pię­cie opusz­cza­ło mię­śnie – przy­jem­ne uczu­cie za­chę­ca­ło, by się­gnąć po wię­cej.

– Co jesz­cze wiesz o Ber­mu­dach? – cią­gnął za język Berni.

– Mogę glę­dzić o tym go­dzi­na­mi – prze­chwa­lał się Arti i dodał żwawo:

– Po woj­nie, gdy przez au­to­ma­ty lu­dzie po­tra­ci­li pracę, sys­tem wielu zwy­czaj­nie wy­wa­lił za burtę. Ale prze­cież nie wy­pa­ro­wa­li, mu­sie­li gdzieś osiąść. Za­miesz­ka­li tu, wśród ruin. Bez tech­no­lo­gii, cof­nię­ci o sto lat… tak po­wsta­ły dzi­kie, wspa­nia­łe Ber­mu­dy! 

– Stary, ty się mar­nu­jesz! Po­wi­nie­neś opro­wa­dzać wy­ciecz­ki – wtrą­cił Berni.

– A co niby robię? Ber­mu­dy są za­je­bi­ste.

– Zaraz, zaraz. Skąd to wszyst­ko wiesz? – prze­rwa­ła mu Domi. – Czy ty aby nie je­steś tu nowy?

– I tak, i nie. Je­stem trze­ci raz, a czuję się, jakby to było moje miej­sce na ziemi. Na szczę­ście mój stary nie za bar­dzo wnika, co robię. Wię­cej czasu spę­dza z and­ka­mi niż z ludź­mi, a ja kiwam Kid-Lok jak chcę.

– Zaj­mu­je się an­dro­ida­mi? Ponoć jest nowa ge­ne­ra­cja, trud­no ją od­róż­nić od ludzi – po­wie­dział Berni.

Z Domi wy­mow­nie spoj­rze­li na Pati, która jak zwy­kle nie ode­zwa­ła się sło­wem, je­dy­nie wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Czy pi­ła­by piwo, gdyby była an­dro­idem? – Zda­wa­ły się pytać ich spoj­rze­nia.

– Wspo­mnia­łeś o ojcu. A matka? – cią­gnę­ła Domi.

– Je­ste­śmy tylko we dwóch. Długa hi­sto­ria, ale dość tego ga­da­nia, idę po bro­war – uciął Arti.

Zro­bi­ło się ciem­no. Plac oświe­tlił cie­pły blask ku­li­stych ża­ró­wek – tak bar­dzo różny od zim­ne­go świa­tła le­wi­tu­ją­cych lamp w Stre­fie.

– Tu nawet po­wie­trze jest inne. Nie czuję cią­głe­go smro­du per­fum, tylko na­tu­ral­ne, au­ten­tycz­ne za­pa­chy. I tak do­brze widać gwiaz­dy. Ten pla­cyk ma tyle uroku! – za­chwy­ca­ła się Domi. W tym miej­scu tak łatwo było za­po­mnieć o Stre­fie, o obo­wiąz­kach i pro­ble­mach.

– Może oce­ni­łam Ar­tie­go zbyt po­chop­nie? – po­my­śla­ła. 

– Serio, nikt tu nie używa tech­no­lo­gii? Nie ma Kid-Lo­ku, kamer, oga­rów? – do­py­ty­wał Berni.

– Kid-Lo­ku i kamer na pewno nie. Tech­no­lo­gia jest tylko dla tych, co są usta­wie­ni. A to prze­je­ba­ne typy.

Arti dopił piwo i za­pa­lił pa­pie­ro­sa. To ko­lej­na rzecz, któ­rej nie wi­dy­wa­no w Stre­fie. Po­wie­dział to spo­koj­nym tonem, ale dało się wy­czuć pod­eks­cy­to­wa­nie.

– Le­piej im nie wcho­dzić w drogę. Mają im­plan­ty i ro­bo­ty, ja­kich nie ogar­nia­cie. Jak spo­tka­cie ta­kie­go go­ścia, to głowa w dół, majt­ki na stół i spier­da­lać.

– Aż tacy nie­bez­piecz­ni? – wtrą­ci­ła Domi. Ale Arti uci­szył ją spoj­rze­niem, jakby nie miał ocho­ty cią­gnąć te­ma­tu.

– Dziew­czy­no, tu się dzie­ją na­praw­dę pa­skud­ne rze­czy. Typu han­del ludź­mi czy… albo nie chcesz wie­dzieć.

Wstał i po­now­nie udał się do baru. Tym razem wró­cił z czte­re­ma kie­lisz­ka­mi, na każ­dym z nich leżał pla­ste­rek cy­try­ny. Wy­pi­li, wra­ca­jąc do roz­mo­wy na jakiś czas. Chwi­lę póź­niej Arti znów znik­nął, wra­ca­jąc z takim samym ze­sta­wem.

– Ja już mam dość – mruk­nę­ła Domi, za­czy­na­ła wi­dzieć po­dwój­nie.

– No co ty, do­pie­ro się roz­krę­ca­my. Nie zie­waj, przed nami cała noc – rzu­cił Arti.

Domi, szu­ka­jąc ra­tun­ku, spoj­rzała na Ber­nie­go. 

– Pi­je­my – uciął Berni, bar­dziej sta­now­czy niż zwy­kle.

 

***

 

Chłod­ny wiatr za­dzia­łał trzeź­wią­co. W na­stęp­nym prze­bły­sku pa­mię­ci wdra­py­wa­li się na gru­zo­wi­sko w oko­li­cach ruin Sta­dio­nu Na­ro­do­we­go. 

Pati, która do tej pory mil­cza­ła, w końcu za­czę­ła mówić, pod­czas gdy Berni i Domi uci­chli. Za­mro­cze­ni al­ko­ho­lem roz­glą­da­li się po zruj­no­wa­nej oko­li­cy, ślepo po­dą­ża­jąc za Artim. Czuli na­ra­sta­ją­cą chęć ro­bie­nia głupstw. Ener­gia krą­ży­ła w nich razem z al­ko­ho­lem, ale nie umie­li zna­leźć dla niej uj­ścia. Berni aż bez­myśl­nie kop­nął ka­mień gruzu. Stopa go za­bo­la­ła, ale za­śmiał się, jakby zro­bił coś za­baw­ne­go.

Arti co chwi­lę krzy­czał na całe gar­dło:​​​​​​​​​​​​​​

– Wol­ność, ko­cham i ro­zu­miem, wol­no­ści oddać nie umiem! 

Pati, choć Arti stał tuż przy niej, wrza­snę­ła:

– Co ty śpie­wasz, zje­bie? 

– Nie wiem, Zygi to nucił. 

Za­no­si­li się śmie­chem, po czym Arti zła­pał Pati za tyłek, aż na­piął się ma­te­riał na jej luź­nych spodniach, po­li­zał jej usta i wrza­snął: 

– Moja dzi­ku­ska! 

Ko­lej­na mi­gaw­ka, wcho­dzą do ka­mie­ni­cy ob­wie­szo­nej neo­na­mi. Bu­dy­nek po­dob­ny do sie­dzi­by Zy­gie­go. Wsz­cze­piarz Zygi… ze Stre­fy… wspo­mnie­nie o nim wy­da­ło się Ber­nie­mu i Domi dziw­nie od­le­głe, jakby wi­zy­ta u niego była całe wieki temu.

Ude­rze­nia elek­tro­nicz­nej mu­zy­ki dud­ni­ły z da­le­ka. W środ­ku było ciem­no i dusz­no. Wnę­trze roz­świe­tla­ły neony: od­wró­co­ne krzy­że, dzi­wacz­ne gwiaz­dy, czte­ry haki skie­ro­wa­ne w jedną stro­nę. Tłum ludzi bujał się w każ­dym za­ka­mar­ku bu­dyn­ku.

 

***

 

Berni nie był pe­wien, w jaki spo­sób zna­lazł się w ciem­nej sali. Obok niego stała Domi, a tuż za nią ryt­micz­nie gi­ba­li się Arti i Pati. Na sce­nie, wśród sztucz­nej mgły, ja­śnia­ła syl­wet­ka wo­ka­li­sty. Czer­wo­no-zie­lo­ne la­se­ry cięły prze­strzeń.

Męż­czy­zna robił te­atral­ne miny, szcze­rząc srebr­ne zęby, spi­ło­wa­ne na wzór zwie­rzę­cych kłów. Głowę i szyję miał po­kry­te lam­par­ci­mi cęt­ka­mi.

Mu­zy­ka, po­cząt­ko­wo nie­po­ko­ją­co ła­god­na, przy­ci­chła. Czło­wiek lam­part wy­po­wia­dał pierw­sze słowa me­lo­de­kla­ma­cji a cap­pel­la, zwięk­sza­jąc tempo z każ­dym wer­sem. Jego niski, chro­po­wa­ty głos gęsto wy­peł­niał salę. Stop­nio­wo do­łą­cza­ły do niego su­ro­we, elek­tro­nicz­ne dźwię­ki.

 

Na Ber­mu­dach mar­twy krąg

Nie mam nic, tylko noc

Jedno po­ko­le­nie – ty­siąc klątw

Tylko ja – czuły chwast 

– robię wjazd

i za­ni­ka zwię­dły blask

daw­nych gwiazd

i zgni­łych prawd

…

Wrzu­cam kwas

– teraz bas

BAS BAs Bas 

Raz i raz

 

Po krót­kiej pau­zie ude­rzył świ­dru­ją­cy dźwięk, jakby ktoś uru­cho­mił wszyst­kie wier­tar­ki świa­ta. Stro­bo­skop ude­rzał ryt­micz­nie świa­tłem, ni­skie dźwię­ki basu wpra­wi­ły ciała w drże­nie, tempo per­ku­sji rosło sys­te­ma­tycz­nie. Ko­lej­ne słowa lam­par­ta ści­śle przy­le­ga­ły do dźwię­ków, pę­dząc razem z nimi.

 

Mar­twy krąg, czuły punkt

Mar­twy kąt, grzą­ski grunt

Cien­ki lód i głupi lud

czeka na cud

Mamy czas

Czy mamy czas?

TIK – TAK – TIk – tak – tik – tak

…

Teraz BAS

Jesz­cze raz, zrzu­cam głaz

Nie mam nic

Tylko noc i stro­my stok

Jeden błąd…

i zni­kam stąd

Znowu BAS

BAS BAs 

…

Pstryk*

– i nie ma nas

znika czas

CZAS CZAs 

 

Gdy pstryk­nię­cie pal­ca­mi do mi­kro­fo­nu od­bi­ło się echem, za­pa­dła chwi­lo­wa cisza. Z gło­śni­ków za­wy­ła stra­żac­ka sy­re­na, znów dały o sobie znać wier­tar­ki i dud­nią­cy bas. Pul­su­ją­ce świa­tła wpro­wa­dzi­ły utwór w kul­mi­na­cyj­ną fazę.

Za­dzi­wia­ją­co upo­rząd­ko­wa­na ka­ko­fo­nia po­ru­sza­ła roz­grza­ny­mi cia­ła­mi w górę i w dół. Berni i Domi ule­gli jej bez resz­ty, w hip­no­tycz­nym szale co chwi­lę ła­piąc kon­takt wzro­ko­wy. Tempo zda­wa­ło się zbyt szyb­kie, by mogli się zbli­żyć i ze­tknąć cia­ła­mi, a jed­nak coś – ni­czym che­micz­ny ma­gnes – przy­cią­ga­ło ich do sie­bie raz po raz.

 

***

 

Berni stał w po­miesz­cze­niu, które wy­glą­da­ło jak pro­wi­zo­rycz­na kuch­nia. Nie wie­dział, jak się tam zna­lazł, ani gdzie są Domi, Arti i Pati.

– Co taki stre­fiak robi w ber­mudz­kiej dzi­czy? – za­py­tał wo­ka­li­sta. 

– Aż tak to widać? – zmar­twił się Berni.

– Z da­le­ka. Jak­byś świe­cił w ciem­no­ści – za­śmiał się czło­wiek-lam­part. 

Roz­mo­wie przy­słu­chi­wał się wy­so­ki, ży­la­sty chło­pak, na­tręt­nie ob­ser­wu­jąc Ber­nie­go. Nie nosił żad­nej ko­szul­ki, był za to gęsto po­kry­ty ta­tu­aża­mi – nawet na twa­rzy, po któ­rej spły­wa­ły atra­men­to­we łzy.

– Masz ta­lent. To dzisiaj, był mocny tekst – zwró­cił się Berni do lam­par­ta. Chciał zmie­nić temat, sta­rał się igno­ro­wać obec­ność tego dru­gie­go. 

– Ta­lent? Wiesz, co ja mam? Ta chwi­la to je­dy­ne, co mam – rzu­cił lam­part.

– Masz też wol­ność – ob­ru­szył się Berni.

Chu­dzie­lec wyjął z kie­sze­ni nóż mo­tyl­ko­wy i za­czął się nim bawić – na prze­mian skła­da­jąc go i roz­kła­da­jąc. Robił to bar­dzo wpraw­nie, wciąż nic nie mó­wiąc.

– Oj nie, bra­cie – od­parł lam­part, po czym wy­re­cy­to­wał kilka wer­sów:

 

Je­stem za­kład­ni­kiem formy i czasu,

 Gryzę me­ta­lo­we kraty ko­smo­su,

 Czę­sto więzi mnie głód i chłód,

Codzień o prze­ży­cie toczę wojny

i nie myślę o tym, czy je­stem wolny

 

Berni był wciąż pi­ja­ny, wzrok mu się za­czął roz­my­wać. Lam­part kon­ty­nu­ował:

– O co tyle za­cho­du, z tą wolnością. Lubię szy­bo­wać… tak sobie ha­lu­cy­no­wać, to mnie znie­wa­la… i całe szczę­ście.

Berni zmarsz­czył czoło. Słowa wo­ka­li­sty były pełne abs­trak­cji.

Wy­so­ki chu­dzie­lec wes­tchnął gło­śno, naj­wy­raź­niej znu­dzo­ny roz­mo­wą, scho­wał nóż do kie­sze­ni i przy­su­nął się do Ber­nie­go, który aż od­sko­czył. 

– Kuki? Chciał­byś coś dodać? – zwró­cił się Lam­part do chu­dziel­ca, kła­dąc mu rękę na ra­mie­niu. 

– Stary, ja nigdy nie wiem, co ty pier­do­lisz. Za dużo mę­dr­ku­jesz, a spra­wa jest pro­sta. Żyjesz na ulicy, to nie masz głu­pich myśli. Gdy się za­ga­pisz, to zni­kasz. I na co ta ga­da­ni­na? – rzu­cił ostro.

Lam­part, który wciąż trzy­mał rękę na jego ra­mie­niu, nagle wbił w nie palce z taką siłą, aż się tam­ten zgiął z bólu. I ude­rzył go czo­łem, pro­sto w łuk brwio­wy. Pry­snę­ła krew. Wy­szcze­rzył spi­ło­wa­ne, zwie­rzę­ce zęby i wy­ce­dził ob­ni­żo­nym gło­sem, naj­wy­raź­niej mo­du­lo­wa­nym przez wsz­czep krta­ni:

– Może gadam od rze­czy, bo je­stem po­pier­do­lo­ny? Nie za­po­mi­naj o tym, pil­nuj swo­je­go miej­sca i zo­staw mło­de­go w spo­ko­ju.

Na­stęp­ne słowa lam­part skie­ro­wał do Ber­nie­go, na po­wrót nor­mal­nym gło­sem:

– Wracając do wolności… lubię szybowanie. Ale co taki stre­fiak może o tym wie­dzieć? – rzu­cił z iro­nicz­nym uśmie­chem. 

– Naucz mnie – od­po­wie­dział Berni bez wa­ha­nia.

– Jest pe­wien spo­sób, jeśli bar­dzo chcesz. – Lam­part po­ka­zał mu mały kwa­dra­cik, który wy­glą­dał jak sta­ro­daw­ny zna­czek. 

– Chcę.

– Nie wiesz, co to jest, ale ci po­wiem. To de­vlon. Kła­dziesz na język i cze­kasz. I nie jest to takie zwy­kłe ćpań­sko. Po­sze­rza ho­ry­zon­ty, uświa­da­miasz sobie pewne spra­wy.

Stre­fo­wicz wy­cią­gnął dłoń.

– Aj, aj, aj, nie tak szyb­ko! – Lam­part dał mu do zro­zu­mie­nia, że naj­pierw trze­ba za­pła­cić. Berni się­gnął do kie­sze­ni po mo­ne­ty, które do­stał od Ar­tie­go.

 

***

 

W innej czę­ści ka­mie­ni­cy Domi pró­bo­wa­ła po­skła­dać, co się wła­ści­wie stało. Nie wie­dzia­ła, kiedy roz­dzie­li­ła się z Ber­nim, ani tego, jak zna­la­zła się na ka­na­pie obok Pati, która dla od­mia­ny nie prze­sta­wa­ła mówić.

– …i do­pie­ro wtedy zo­rien­to­wa­łam się, że to był sen! Ro­zu­miesz, jaka akcja? Sen albo nie sen, to było takie ab­sur­dal­ne, że ja pier­do­lę! Już sama nie wiem, czy to był sen. – Pati za­śmia­ła się głośno.

Domi miała mdło­ści, do­ku­cza­ła jej su­chość w ustach. Aż poleciała jej głowa, Pati trajkotała tak monotonnie, że za­czę­ła przy­sy­piać.

Ale nagle się ock­nę­ła. Prze­bu­dził ją me­ta­licz­ny smak i dziw­ne uczu­cie w ustach. Pati trzy­ma­ła w nich palec, wcie­ra­jąc coś w dzią­sła. Za­la­ła ją fala energii, żyły za­czę­ły pul­so­wać tętniącą krwią. Wzdry­gnę­ła się, jakby jej ciało chcia­ło od­rzu­cić ten stan.

– Cśś, to cię po­sta­wi na nogi – wy­szep­ta­ła Pati, po czym wró­ci­ła do mo­no­logu:

– Gdy byłam dziec­kiem, chcia­łam do­ro­snąć za wszel­ką cenę. Moi sta­rzy byli tak prze­je­ba­ni. Po pro­stu ma­rzy­łam, by się od nich uwol­nić. Nie wy­obra­żasz sobie, oni nie­na­wi­dzi­li mnie. – Pati zro­bi­ła krót­ką prze­rwę by pro­sto z nad­garst­ka wcią­gnąć małą por­cję prosz­ku i po chwili wró­cić do pa­pla­ni­ny:

– Zo­sta­wi­li mi for­tu­nę, bo… nie żyją. Zgi­nę­li w wy­pad­ku, a i tak prze­śla­du­ją mnie cały czas. Takie to dziw­ne. W ogóle sama nie wiem, co ja jesz­cze robię w tej całej Stre­fie. Nie­na­wi­dzę tego miej­sca, a tutaj od­ży­wam, tutaj jest wszyst­ko!

Domi nigdy nie sły­sza­ła, aby ktoś mówił tak dużo i z taką pręd­ko­ścią. Jakiś chło­pak pró­bo­wał włą­czyć się do roz­mo­wy, ale Pati zu­peł­nie na to nie re­ago­wa­ła. Co chwi­la zmie­nia­ła wątek, jakby ktoś ste­ro­wał nią pi­lo­tem, bez­myśl­nie ska­cząc po ka­na­łach.

– I wtedy ten zjeb mówi do mnie, że je­stem pusta. Że nie sza­nu­ję żad­nych war­to­ści, ani nie da się ze mną nor­mal­nie po­ga­dać. Mu­sia­łam strze­lić go za to w pysk!

Po narkotyku, który dostała od Pati, Domi od­ży­ła na tyle, by wy­rzu­cić z sie­bie myśl:

– Czy ty… nie je­steś an­dro­idem? 

– Co to jest w ogóle za zje­ba­ne py­ta­nie? A czy ty nie je­steś czło­wie­kiem? I czy je­steś pewna, że to, co wiesz o sobie, jest praw­dą?

Domi wzdry­gnę­ła się, jakby chcia­ła się wy­bu­dzić. Berni w parku też wąt­pił, czy wie, kim na­praw­dę jest. Wró­ci­ła my­śla­mi do wczo­raj­szej roz­mo­wy. Miała wra­że­nie, że od­by­ła się sto lat temu.

– Całe życie sły­szę, że je­stem dziw­na. „I czemu tak mil­czysz, Pa­try­cjo?”, pytali mnie starzy. Mówię, gdy coś przyj­mę, do­pie­ro to mnie otwie­ra. Tak już mam, a wam wszyst­kim chuj do tego! – kon­ty­nu­owa­ła ner­wo­wo Pati, jed­nak Domi już nie słu­cha­ła.

Berni… Domi zerwa­ła się na równe nogi. Gdzie on jest? Jak mogła o nim za­po­mnieć?

 

– Muszę go zna­leźć – po­wta­rza­ła w my­ślach, prze­ci­ska­jąc się przez za­tło­czo­ne po­miesz­cze­nia, do czasu gdy spo­tka­ła Ar­tie­go.

– Wi­dzia­łeś Ber­nie­go? – za­py­ta­ła ner­wo­wo. Czuła mro­wie­nie w dzią­słach i nie­na­tu­ral­ną ener­gię, która wstą­pi­ła w jej ciało, jeszcze chwilę temu zwiot­cza­łe od al­ko­ho­lu.

– Kogo? – wy­beł­ko­tał z nie­obec­nym spojrzeniem.

– Ber­nie­go! Do ja­snej cho­le­ry, ty nas tu zabrałeś! – krzyk­nę­ła Domi, ale otu­ma­nio­ny od uży­wek Arti nie za­re­ago­wał.

Wy­trą­cił ją z rów­no­wa­gi. Na­praw­dę byli mu aż tak obo­jęt­ni? Ra­mio­na jej opa­dły.

– Czemu to ro­bisz? 

– Ale co? Co niby robię? 

– Je­steś dup­kiem! Uda­jesz ta­kie­go niby spoko ko­le­sia, a za­le­ży ci tylko na chla­niu i ćpa­niu! Po co ci to? – Zaczęłą szarpać go za rękaw.

– Po nic. Bo mi się chce i mogę. A cie­bie to w ogóle ob­cho­dzi, czemu to robię? Czy tylko cze­goś chcesz?

Arti mógł­by opo­wie­dzieć, jak zmar­ła jego matka, gdy miał dzie­sięć lat. I o tym, jak ojca po­grą­ży­ła de­pre­sja, aż w końcu cał­ko­wi­cie za­tra­cił się w pracy. Mowiąc o czymś, czego Domi nie za­zna­ła – jak wy­glą­da­ do­ra­sta­nie w sa­mot­no­ści. Ale nie mówił o tym nigdy i ni­ko­mu. Teraz też nie za­mie­rzał. Dziew­czy­na pa­trzy­ła mu w oczy, jakby nie chcia­ła odejść, do­pó­ki nie powie cze­goś z sen­sem. Ale Arti tylko wzru­szył ra­mio­na­mi i uciął:

– Weź już spier­da­laj.

Czuła, że traci cenny czas; mu­sia­ła jak naj­szyb­ciej zna­leźć Ber­nie­go.

 

***

 

W ko­lej­nym po­ko­ju Domi na­tknę­ła się na hordę ga­piów. Prze­ci­snę­ła się po­mię­dzy nimi, chcąc spraw­dzić, czy przy­pad­kiem nie ma tam Ber­nie­go.

Szyb­ko tego po­ża­ło­wa­ła. Uj­rza­ła gęstą masę splą­ta­nych, na­gich ciał, które po­ru­sza­ły się w nie­rów­nym ryt­mie i nie­po­ko­ją­co ję­cza­ły. Na­tych­miast się od­wró­ci­ła i już miała ucie­kać, gdy z tej masy wy­ło­ni­ła się mokra, lepka od potu ręka. Chwy­ci­ła ją za przed­ra­mię i po­cią­gnę­ła do środ­ka.

– Zo­stań, zoss­sta­aań. 

Po­stać nę­ci­ła pół­szep­tem, od­sła­nia­jąc fio­le­to­we zęby o me­ta­licz­nym po­ły­sku. Była nie­ludz­ka, pół­przy­tom­na, trud­no było okre­ślić jej płeć. Domi nie mogła znieść jej spoj­rze­nia. Pró­bo­wa­ła nie pa­trzeć w czar­ne, po­zba­wio­ne bia­łek śle­pia.

Uścisk się za­cie­śniał, skóra za­czę­ła pękać pod na­po­rem spi­cza­stych pa­znok­ci. Szarp­nę­ła ręką, pró­bu­jąc się wy­rwać – raz, potem drugi, ale bra­ko­wa­ło jej siły. Isto­ta trzy­ma­ła ją i do­ma­ga­ła się uwagi:

– Spójrz, ssspój­rzzz! 

Sy­czą­ce słowa wpeł­za­ły Domi do głowy, opla­ta­ły ją i du­si­ły, aż nie mogła zła­pać tchu.

– To się nie dzie­je – wy­szep­ta­ła łka­jąc. Po jej po­licz­ku spły­nę­ła łza.

Ude­rzy­ła isto­tę łok­ciem pro­sto w nos i zro­bi­ła krok do tyłu. Po­mo­gło. Uścisk ze­lżał, a na pod­ło­gę skap­nę­ła krew. Ru­sza­jąc do uciecz­ki po­tknę­ła się, ale w końcu udało jej się wy­rwać. Bie­gła, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

 

***

 

– Wresz­cie, Domi! Nie mo­głem cię zna­leźć! – rzu­cił Berni. Zła­pał jej dłoń tak nagle i zde­cy­do­wa­nie, jakby po­zbył się wszel­kich za­ha­mo­wań. Była za­sko­czo­na tą prze­mia­ną – zwy­kle, jak choć­by wczo­raj w parku, był nie­śmia­ły i bał się wy­ko­nać nawet ­naj­mniej­szy ruch w jej stro­nę.

– Berni, ja… – Chcia­ła się wy­ża­lić z po­wo­du okro­pieństw, które ją spo­tka­ły. Po­wie­dzieć o nie­ludz­kiej isto­cie, która szar­pa­ła jej przed­ra­mię. O tym, że źle się czuje, że Arti ujaw­nił swoją praw­dzi­wą twarz i nie można mu ufać – i że ona po pro­stu chce już wra­cać.

– Mam ci tyle do po­wie­dze­nia. – Berni prze­rwał jej bez za­sta­no­wie­nia i zalał ją po­to­kiem słów:

– Do­sta­łem takie coś i… przej­rza­łem na oczy! Nie umia­łem się do cie­bie zbli­żyć, choć tak bar­dzo chcia­łem. Bo nie umiem po­dej­mo­wać de­cy­zji, męczę się z tym. Ale czyja to wina, skoro ktoś całe życie po­dej­mu­je de­cy­zje za mnie? To wszyst­ko przez sta­rych… i Kid-Lok! Przez ich nad­mier­ną kon­tro­lę! Nie mogę zo­stać w Stre­fie, muszę za­cząć żyć! Muszę… Ko­cham cię. Uciek­nij­my razem, choć­by tutaj.

Domi czuła się przy­tło­czo­na śmia­ły­mi de­kla­ra­cja­mi Ber­nie­go. Chło­pak mówił z prze­ko­na­niem i pasją, ina­czej niż zwy­kle. Coś dziw­ne­go do­strze­gła w jego roz­bie­ga­nych oczach. Nie wie­dzia­ła, że jest pod wpły­wem de­vlo­nu. Berni był na­to­miast prze­ko­na­ny, że zgłę­bił isto­tę wszyst­kich swo­ich pro­ble­mów.

– Tylko jak chcesz to zro­bić? Nigdy już tam nie wró­cić? 

– Mamy całą noc, żeby za­pla­no­wać szcze­gó­ły!

– Je­steś pi­ja­ny, nie my­ślisz trzeź­wo. 

– Nie, do­pie­ro teraz je­stem sobą. Je­ste­śmy wolni, ro­zu­miesz?

Wy­po­wie­dzi były coraz gło­śniej­sze, słowa coraz szyb­sze. 

Domi od­par­ła py­ta­niem:

– To jest wol­ność? Twoje oczy mówią coś in­ne­go. Jakby szu­ka­ły po­mo­cy.

– Racja! To też wina sta­rych, bo… – Berni nie skoń­czył myśli. Tym razem Domi prze­rwa­ła mu w pół zda­nia i krzyk­nę­łą:

– To nie je­steś ty! Boję się tych oczu. Jest w nich sza­leń­stwo!

– A jak ma nie być sza­leń­stwa?! – mówił drżą­cym gło­sem. – To nie moja wina, że nie znam wol­no­ści, że nie umiem z niej ko­rzy­stać… bo nigdy nie dano mi szan­sy! – Oczy za­szły mu łzami, choć usil­nie pró­bo­wał to ukryć, po czym dodał cicho:

– Wspól­nie się na­uczy­my, okej? Ber­mu­dy nie są ide­al­ne, ale znaj­dzie­my miej­sce. Dla nas, pro­szę. 

– A ro­dzi­ce? Prze­cież chcą do­brze. Moi nic nie za­wi­ni­li, nie mam za­mia­ru ich ranić, a twoi? Sam mó­wi­łeś, że cię ko­cha­ją, po pro­stu mylą się w pew­nych spra­wach. Mógł­byś z nimi po­ga­dać, a nie po­rzu­cać i bez­myśl­nie krzyw­dzić. – Domi była na gra­ni­cy wy­bu­chu, pła­czu lub zło­ści. – To dla mnie za dużo, Berni. Mam mę­tlik w gło­wie.

– Ja też. – Zmarsz­czył czoło. Jej ar­gu­men­ty dały mu do my­śle­nia. – Jeśli wo­lisz, mo­że­my wró­cić do Stre­fy, by wszyst­ko prze­my­śleć. Zbie­rze­my in­for­ma­cje, odło­ży­my pie­nią­dze, za­sta­no­wi­my się co dalej. A teraz… za­baw­my się jesz­cze, a de­cy­zje zo­staw­my na póź­niej. 

­Wcisnął jej w rękę kie­li­szek z pla­ster­kiem cy­try­ny, któ­re­go nie chcia­ła jed­nak przy­jąć.

– Prze­cież to ja. Ten sam Berni, z któ­rym ro­bi­łaś kie­dyś babki z pia­sku. 

Domi za­mil­kła. Tar­ga­ły nią wąt­pli­wo­ści: czy nie była dla niego na­zbyt su­ro­wa? Poza tym, cie­szy­ło ją jasne po­twier­dze­nie uczuć i choć wo­la­ła­by usły­szeć je w in­nych oko­licz­no­ściach, od dawna na nie cze­ka­ła.

– Pro­szę, tylko ten jeden, ostat­ni.

Wy­pi­ła nie bez wa­ha­nia. Cy­tru­so­wy smak przy­jem­nie za­piekł, przy­no­sząc orzeź­wie­nie. Wbrew sło­wom Ber­nie­go, na jed­nym się nie skoń­czy­ło.

 

***

 

Berni wziął Domi na ręce i za­niósł do sali z par­kie­tem.

Po­cząt­ko­wo nie­zgrab­ne ruchy szyb­ko na­bra­ły pew­no­ści i płyn­no­ści. Domi pod­ska­ki­wa­ła ra­do­śnie, za­rzu­ca­jąc wło­sa­mi raz w jedną, raz w drugą stro­nę, a Berni co chwi­lę do niej pod­cho­dził. Łapał ją za bio­dra, przy­cią­gał do sie­bie, obej­mo­wał szyję. Gdy do­ty­kał jej skóry, zda­wa­ło mu się, że widzi wy­bu­cha­ją­ce ko­lo­ro­we fa­jer­wer­ki. Ko­chał ją tak mocno, jak jesz­cze ni­ko­go.

Jak to moż­li­we, że tak późno to zro­zu­mia­łem? Berni bił się z my­śla­mi.

Nagle prze­tarł oczy z nie­do­wie­rza­niem. Do­strzegł nie­bie­skie­go dżina, ta­kie­go jak w bajce, którą oglą­dał w dzie­ciń­stwie. Latał mię­dzy ludź­mi, skory do psot, po czym znik­nął.

Wy­obraź­nia płata mi figle – po­my­ślał, ale w tym sta­nie nie prze­jął się tym za­nad­to.

Po chwi­li zna­leź­li się na ka­na­pie. Domi usia­dła na ko­la­nach Ber­nie­go i czub­kiem ję­zy­ka pro­wo­ka­cyj­nie mu­snę­ła go w po­li­czek. Za jej ple­ca­mi eks­plo­do­wa­ły barw­ne, coraz bar­dziej in­ten­syw­ne fa­jer­wer­ki.

Ich czoła złą­czy­ły się i przez chwi­lę trwa­li tak, pa­trząc sobie w oczy. Mie­rzy­li się wzro­kiem, prze­ko­ma­rza­li, pod­gry­za­li – które z nich wy­ko­na ko­lej­ny ruch?

Zro­bi­li to jed­no­cze­śnie. Długo wy­mie­nia­li się za­chłan­ny­mi, na­mięt­ny­mi po­ca­łun­ka­mi – jakby bali się, że ta chwi­la zo­sta­nie im ode­bra­na.

Dło­nie Ber­nie­go wę­dro­wa­ły po ciele Domi, a ona na­tych­miast od­wza­jem­nia­ła każdy dotyk. Nie­na­sy­co­ne, spra­gnio­ne ręce zda­wa­ły się po omac­ku od­kry­wać kształt uszu, rąk, pier­si, po­ślad­ków – każdy naj­skryt­szy za­ką­tek jej ciała.

– Chodź­my gdzieś, gdzie bę­dzie­my sami – po­wie­dział jej do ucha, prze­krzy­kując huk mu­zy­ki.

Przez na­stęp­ne mi­nu­ty szu­ka­li ta­kie­go miej­sca, ale nie mieli szans. Budy­nek był prze­peł­nio­ny.

Berni wy­trwa­le cią­gnął ją za sobą, a ona nie pro­te­sto­wa­ła. Prze­mie­rzał ko­lej­ne po­ko­je, prze­dzie­ra­jąc się przez tłum – co i raz kogoś po­py­chał, albo był po­py­cha­ny.

– Od­puść już, Berni.

– Nie!

Po­ty­kał się, wbie­gał i zbie­gał po scho­dach. Ogar­nę­ła go ob­se­sja. Nie mogąc dalej na­dą­żyć, Domi w końcu pu­ści­ła jego rękę.

– Zosssta­aań!

Sy­kli­we słowa wpeł­zły jej po­now­nie do głowy, gdy nagle po­czu­ła, jak ga­śnie świa­tło.

 

***

 

Znowu. Znowu ją zgu­bił. Jakby nie umiał z nią po pro­stu być – za­wsze chciał albo zbyt mało, albo zbyt wiele. Nigdy tyle, ile na­praw­dę po­trze­bo­wa­ła.

Trzy­krot­nie spraw­dził każdy za­ka­ma­rek ka­mie­ni­cy, ale bez skut­ku. Wy­biegł z bu­dyn­ku tyl­nym wyj­ściem. Na oto­czo­ny odra­pa­ny­mi ścia­na­mi dzie­dzi­niec padał ulew­ny deszcz. Oto­cze­nie roz­świe­tla­ła łuna, bi­ją­ca od pło­ną­ce­go wraku au­to­bu­su, wokół któ­re­go, w rytm do­cie­ra­ją­cej aż tutaj mu­zy­ki, tań­czy­ła grupa osób.

Berni nie był pe­wien, czy dźwięk syren po­cho­dził z po­bli­skich gło­śni­ków, z noc­ne­go zgieł­ku, czy tylko z jego wnę­trza. Dżin znów po­ja­wiał się i zni­kał, z pso­tli­wym uśmie­chem pusz­cza­jąc do niego oko.

 

Nie mam nic

Tylko noc i stro­my stok

Jeden błąd…

i zni­kam stąd

 

Słowa lam­par­ta pul­so­wa­ły mu w gło­wie. Ryt­micz­ne ude­rze­nia serca były coraz szyb­sze, wręcz bli­skie eks­plo­zji.

– Czy ktoś wi­dział bru­net­kę w ró­żo­wej blu­zie?! – krzy­czał. – Bła­gam, to ważne!

Berni biegł, za­cze­pia­jąc ko­lej­ne osoby. Jed­nak nikt Domi nie wi­dział.

 

pstryk

– i nie ma nas

znika czas

CZAS CZAs CZas Czas czas c z a s

 

Po­śli­znął się na bło­cie. Z kie­sze­ni wy­pa­dły mu reszt­ki monet, które do­stał od Ar­tie­go. Zro­zu­miał, że bez nich – i bez Ar­tie­go – nie bę­dzie w sta­nie wró­cić do Stre­fy ani we­zwać po­mo­cy dla Domi.

Go­rącz­ko­wo grze­bał w miej­skim ba­gnie, ale zna­lazł je­dy­nie kilka monet. Wstał i ru­szył dalej. Nie miał czasu, Domi mogła być w nie­bez­pie­czeń­stwie.

Nie wie­dząc, co robić, od­da­lał się od oświe­tlo­nej neo­na­mi ka­mie­ni­cy, aż dud­nie­nie mu­zy­ki cał­kiem uci­chło. Deszcz ustał po kilku mi­nu­tach.

Rzad­ko roz­miesz­czo­ne la­tar­nie oświe­tla­ły po­sza­rza­łe ścia­ny pra­skich ka­mie­nic. Pa­no­wał pół­mrok. Pa­ru­ją­cy po desz­czu as­falt spo­wi­jał ulicę mgłą. Jezd­nia była tak po­dziu­ra­wio­na, jakby prze­szła przez nią burza me­te­ory­tów.

Berni był cały prze­mo­czo­ny, trząsł się z zimna. Stał na skrzy­żo­wa­niu Ząb­kow­skiej i Brze­skiej, o czym in­for­mo­wa­ły odra­pa­ne ta­blicz­ki, przy­twier­dzo­ne do na­roż­ni­ka zruj­no­wa­ne­go bu­dyn­ku. We­dług na­pi­su na wy­bla­kłym szyl­dzie mie­ścił się tam kie­dyś po­ste­ru­nek po­li­cji.

Po­zor­ny, zło­wiesz­czy spo­kój tego miej­sca przy­pra­wił go o za­wrót głowy. Osu­nął się na ko­la­na. Gdy uniósł wzrok, do­strzegł napis, na­ba­zgra­ny na ce­gla­nym murze białą farbą. W końcu udało mu się wy­ostrzyć wzrok i od­czy­tać słowa:

 

Nie ży­jesz w me­ta­wer­sum

[Error 418: User.presen¢e…##]

 

Po­czuł na czole pie­kiel­ne ukłu­cie, na­stęp­nie zwy­mio­to­wał mi­go­czą­cy­mi, bursz­ty­no­wy­mi li­te­ra­mi kodu, które uno­si­ły się i wi­ro­wa­ły wokół jego głowy ni­czym gwiaz­dy okrą­ża­ją­ce fi­gu­ry świę­tych w pra­wo­sław­nych ry­ci­nach.

– Serio? Coś tu jest bar­dzo, kurwa, nie tak – rzu­cił, wy­cie­ra­jąc usta rę­ka­wem.

Nagle coś prze­mknę­ło obok niego – po­czuł pęd po­wie­trza, zanim obiekt znik­nął we mgle. Berni pod­niósł się, le­d­wie za­cho­wu­jąc rów­no­wa­gę, ale znów się za­chwiał – drugi obiekt prze­mknął z prze­ciw­nej stro­ny.

Zro­bił kilka chwiej­nych kro­ków. Czuł, że po­wi­nien ucie­kać, choć bra­ko­wa­ło mu sił.

Wró­cił pierw­szy, sre­brzy­sty obiekt, a zaraz po nim drugi, po­ły­sku­ją­cy me­ta­licz­nym zło­tem. Tym razem za­trzy­ma­ły się tuż przed nim.

To były… dwa ogary. Ten sam typ, który wi­dział wcze­śniej w parku – ale bez po­li­cyj­nych ozna­czeń. Po­wo­li ru­szy­ły w jego stro­nę.

Berni wy­co­fy­wał się, nie spusz­cza­jąc z nich wzro­ku, gdy nagle za ple­ca­mi wy­czuł czy­jąś obec­ność. Był oto­czo­ny.

– Naj­now­szy model, nie­zły, co? – za­ga­dał męż­czy­zna, który po­ja­wił się zni­kąd. – Od razu wzią­łem dwa. Mówię na nie „bliź­nia­ki”. – Miał łysą czasz­kę i ta­tu­aż na skro­ni.

– Za­bierz to! Już! Za­bierz! – wrza­snął prze­ra­żo­ny Berni.

– Uwa­żaj, gnoju. Pie­ski nie lubią ta­kich za­cho­wań, a dzia­ła­ją w try­bie obro­ny, więc le­piej nie pro­wo­kuj. Je­steś ze Stre­fy? – Chwi­lę przy­glą­dał się, jakby uważ­niej, po czym dodał:

– No chodź, ma­lut­ki, pokaż oczko i nie fikaj. Ze­ska­nu­je­my tę­czów­kę, może nic ci się nie sta­nie. Spraw­dzi­my tylko, kim je­steś i ile mo­żesz być wart.

Elek­tro­nicz­ne ciel­sko zło­te­go ogara zbli­ża­ło się do drżą­ce­go z prze­ra­że­nia Ber­nie­go. Nie było żad­nej drogi uciecz­ki. Pró­bo­wał za­cho­wać spo­kój, ale udało mu się to tylko na chwi­lę. Ogar był tak bli­sko, że po­czuł zimno lo­do­wa­tej stali, osła­nia­ją­cej sys­tem chło­dze­nia sil­ni­ka. Drugi pies czaił się tuż obok, szcze­rząc zło­wro­go kły w go­to­wo­ści bo­jo­wej.

Czoło ma­syw­ne­go psie­go łba nie­mal ze­tknę­ło się z czo­łem Ber­nie­go. Elek­trycz­ny bul­te­rier uru­cho­mił skan – czer­wo­ny laser prze­ciął źre­ni­cę mło­dzień­ca i na mo­ment go ośle­pił. Tego było już za wiele. Berni spa­ni­ko­wał: zro­bił nie­zdar­ny unik, wy­mie­rza­jąc sła­be­go kop­nia­ka w łeb ro­bo­ta.

Re­ak­cja była na­tych­mia­sto­wa. Pies sko­czył, ude­rza­jąc w ofia­rę całym cię­ża­rem. Chło­pak runął na zie­mię. Ostat­nie, co zo­ba­czył, to świe­cą­ce czer­wo­ne śle­pia i pan­cer­ne kły wgry­za­ją­ce się w jego twarz. Potem za­pa­dła ciem­ność.

 

***

 

Sys­tem AI pod­trzy­mu­ją­cy życie pikał w rytm serca, na­śla­du­jąc prze­sta­rza­łe urzą­dze­nia me­dycz­ne. Z me­dycz­ne­go punk­tu wi­dze­nia ten dźwięk był zbęd­ny, skoro re­ak­cja sys­te­mu i tak by­ła­by szyb­sza, niż in­ter­wen­cja czło­wie­ka. Nadal jed­nak tę funk­cję sto­so­wa­no – da­wa­ła sy­gnał, że pa­cjent wciąż żyje, uspo­ka­ja­jąc bli­skich. 

– Hmm, co my tu mamy? – po­wie­dział le­karz. Pod­szedł do łóżka i od­czy­tał z ta­ble­ta: – Ber­nard Li­ro­gon, pa­cjent lat dzie­więt­na­ście. 

Usły­szaw­szy swoje imię, Berni ock­nął się, jed­nak nie mógł otwo­rzyć oczu ani nawet wydać z sie­bie dźwię­ku. Dzia­ła­ły je­dy­nie słuch i po­wo­nie­nie, draż­nio­ne za­pa­chem de­zyn­fe­ku­ją­cych che­mi­ka­liów. Po­mi­mo in­ten­syw­ne­go szu­mie­nia w uszach do­tar­ło do niego ciche szlo­cha­nie, w któ­rym roz­po­znał płacz matki.

Le­karz dodał:

– Czuwa nad nim per­so­na­li­zo­wa­ny sys­tem opie­ki AI. Pro­szę przed­sta­wić stan oraz su­ge­ro­wa­ne le­cze­nie.

Przy­jem­ny, sztucz­ny głos, od­po­wie­dział le­ka­rzo­wi rów­nym tem­pem i bez po­trze­by ła­pa­nia tchu:

– Stan kry­tycz­ny, ale sta­bil­ny. Roz­le­głe ob­ra­że­nia twa­rzy i koń­czyn. Ak­tyw­ne im­plan­ty he­mo­sta­tycz­ne za­ta­mo­wa­ły otwar­tą ranę szyj­ną. Utra­ta krwi skom­pen­so­wa­na in­fu­zją syn­te­tycz­nych ery­tro­cy­tów. Znisz­czo­ne gałki oczne za­stą­pio­no im­plan­ta­mi z ak­tyw­nym fil­trem. Pa­cjent w sta­nie hi­po­ter­mii i se­da­cji, nie­ba­wem od­zy­ska przy­tom­ność. Za­le­cam zwięk­sze­nie dawki.

Le­karz dra­pał się po nosie, gdy ro­dzi­ce Ber­nie­go wsłu­chi­wa­li się w każde słowo. Ma­szy­na kon­ty­nu­owa­ła: 

– Skie­ro­wać do druku biot­kan­ko­we­go przy uży­ciu ko­mó­rek pa­cjen­ta, celem od­bu­do­wy uszu, ust i nosa. Za­pro­gra­mo­wać ramię chi­rur­ga pre­cy­zyj­ne­go. Przy­go­to­wać wsz­cze­py dłoni, te­ra­pię re­kon­struk­cyj­ną i ad­ap­ta­cyj­ną. Do­ko­nać kon­tro­l­nej ko­rek­ty funk­cjo­nal­nej mi­mi­ki i dłoni. Za­sto­so­wać mo­du­ły neu­ro­sty­mu­la­cyj­ne w celu mi­ni­ma­li­za­cji re­ak­cji PTSD. Re­ko­men­du­ję wpro­wa­dze­nie pa­cjen­ta do sy­mu­lo­wa­ne­go śro­do­wi­ska te­ra­peu­tycz­ne­go, które zni­we­lu­je trau­ma­tycz­ne ob­ra­zy i dźwię­ki z pa­mię­ci.

– Do­brze, do­brze, za­twier­dzam. Daj teraz po­roz­ma­wiać gołym mał­pom – za­chry­piał mało em­pa­tycz­nie le­karz, jed­nak szyb­ko zre­flek­to­wał się, że żart był nie­sto­sow­ny. Od­chrząk­nąw­szy dodał:

– Jak sami pań­stwo sły­szy­cie, to trud­ny przy­pa­dek, ale ro­ko­wa­nia są po­zy­tyw­ne. Naj­wię­cej pracy bę­dzie wy­ma­ga­ło po­sprzą­ta­nie ba­ła­ga­nu tutaj. – Wska­zał głowę pa­cjen­ta. – Ale z psy­chi­ką też sobie po­ra­dzi­my. Kto, jak nie my. Naj­wy­żej wy­ma­że­my część wspo­mnień. Macie szczę­ście, że prze­żył, a ubez­pie­czy­ciel po­kry­je wszyst­kie kosz­ty. Z małym, kilkupro­cen­to­wym udzia­łem wła­snym w szko­dzie.

– Dzię­ku­je­my, panie dok­to­rze. Je­ste­śmy w szoku, jak do tego do­szło – po­wie­dzia­ła matka opa­no­wu­jąc płacz. – Nasz ko­cha­ny synek, taka dobra i nie­win­na isto­ta. Nie ro­zu­mie­my, jak mogło do tego dojść.

– Nie­ste­ty, coraz czę­ściej spo­ty­ka­my takie przy­pad­ki. Dzie­ci ucie­ka­ją­ce z domu wra­ca­ją w złym sta­nie i czę­sto tra­fia­ją do nas z róż­ny­mi stop­nia­mi ura­zów.

Oj­ciec mil­czał, jakby pró­bo­wał tra­wić in­for­ma­cje. Matka obu­rzy­ła się:

– Ucie­ka­ją­ce z domu? Wy­pra­szam sobie, Ber­nard nigdy nie zro­bił­by nam cze­goś tak okrop­ne­go. Oso­bi­ście do­pil­nu­ję usta­le­nia, co się wy­da­rzy­ło. To mogło być po­rwa­nie.

– Tak czy ina­czej, wasz syn miał szczę­ście, że zna­la­zła go ta dziew­czy­na i we­zwa­ła pomoc.

Ko­bie­ta wzdry­gnę­ła się i rze­kła: 

– Ta wy­ta­tu­owa­na ćpun­ka? Pa­try­cja Ber­ska? – Oj­ciec upo­mniał ją wzro­kiem, ale matka to zi­gno­ro­wa­ła. – Bę­dzie­my ba­da­li, jaki był jej udział, czy przy­pad­kiem się nie przy­czy­ni­ła. Gów­nia­ra na­bra­ła wody w usta, nawet pod­czas prze­słu­cha­nia nie chcia­ła po­wie­dzieć, co tam ro­bi­ła i z kim.

– To dla nas trud­ne chwi­le, panie dok­to­rze. – Sta­rał się ła­go­dzić emo­cje oj­ciec. – Nadal nie od­na­le­zio­no Do­mi­ni­ki, ko­cha­ne­go dziec­ka i córki na­szych przy­ja­ciół. Mar­twi­my się o nią. My­śli­my że była tam, razem z Ber­nar­dem.

Berni mu­siał krzy­czeć, ale nie miał ust. Wstrzą­snę­ła nim in­for­ma­cja o Domi.

– Mała Domi jest oczkiem w gło­wie swo­ich ro­dzi­ców, my też ją trak­tu­je­my jak swoje dziec­ko – spu­ści­ła z tonu matka, ale tylko na chwi­lę. – A oni za­wsze tak szczy­ci­li się, że jej ufają, wąt­pi­li w sens kon­tro­li i Kid-Lok. Wszy­scy do­sta­li­śmy lek­cję, ale oni… mogą mieć do sie­bie wiel­kie pre­ten­sje.

Berni nie mógł nic po­wie­dzieć, ale krzy­czał we­wnetrz­nie:

– Nie macie prawa tak mówić! Ona po­szła tam za mną, dla mnie. Wcale nie chcia­ła ucie­kać. Jeśli coś jej się stało, to nasza wina. Wasza i… moja. 

Wy­rzu­ty su­mie­nia roz­szar­py­wa­ły go na strzę­py. 

– To z pew­no­ścią nie była wina Ber­nar­da, nie uwie­rzę w to. – Matka gło­śno prze­żu­wała myśli. – Ale już wiemy, że Kid-Lok to za mało. Po­trze­bu­je­my do­dat­ko­wej ochro­ny.

Le­karz się oży­wił i za­py­tał: 

– My­śli­cie pań­stwo o an­dro­idzie? Ponoć za­pew­nia­ją rów­nież kon­tro­lę wi­zyj­ną i chro­nią dziec­ko przez cały czas. Sam się nad tym za­sta­na­wiam, też mam na­sto­lat­ka w domu.

– Tak. Jest to dro­gie, ale nas stać. Mie­li­by­śmy nie­ustan­ną, pełną kon­tro­lę i ochro­nę – od­po­wie­dzia­ła matka.

– Ży­je­my w nie­bez­piecz­nych cza­sach, a to nasz ro­dzi­ciel­ski obo­wią­zek – ode­zwał się oj­ciec. – Jak to mówią, strze­żo­ne­go sam los strze­że. 

Matka zga­si­ła go wzro­kiem.

– Dzię­ku­je­my, panie dok­to­rze, nie bę­dzie­my pana dłu­żej za­trzy­my­wać – zakoń­czy­ła roz­mo­wę.

 

Le­karz od­cho­dząc od łóżka nucił pio­sen­kę, ale mylił słowa.

– Jak to szło? Wol­ność ko­cham, ale nie ro­zu­miem.

Berni mu­siał pła­kać… ale nie miał oczu ani twa­rzy.