Adelina w świecie fantazji

 

Adelina nie mogła zasnąć. Była niezwykle podekscytowana piknikiem, który odbędzie się jutro z okazji jej imienin. Na oparciu krzesła, obok biurka, wisiała lawendowa, letnia sukienka. Będzie ją miała na sobie po raz pierwszy. To jeszcze nic, z tej okazji przybędzie ulubiony wuj Patryk, chociaż mama zwykła o nim mówić Wędrowiec. Lubił bowiem podróżować po świecie, a z każdego zakątka przywoził niezwykły prezent.

Do tej pory uzbierała kilka, ale najbardziej wpadł jej w oko domek dla lalek z Anglii. Był niezwykły. Drewniany i miał aż trzy piętra, do tego wyposażony jak prawdziwy dom, a nie domek na drzewie. Stąd japońska laleczka, która odróżniała się od innych całkiem bladym liczkiem i bardzo oszczędnym wyrazem twarzy, odnalazła w nim swój azyl. Adelina wiedziała, że samotna laleczka może wróżyć kłopoty i wymagać sporo uwagi, zatem dokwaterowała do niej tą z Meksyku. Hmm… Była doprawdy oryginalna, zatem Adelina nazwała ją Litzy, co oznaczało nie mniej, nie więcej, co radość.

Sporo po północy mała dziewczynka poddała się w końcu objęciom Morfeusza i słodko zasnęła. Śniła o różowych chmurach, które mogła smakować jak cukrową watę, o drzewach, które mieściły się do domku dla lalek, a pachniały świeżą miętą połączoną z drobinkami smacznej czekolady. Najfajniejsza jednak była rzeka, taka, której nikt jeszcze nie widział i o niej nie słyszał, żelkowa rzeka. Mieniła się kolorami, wcale nie płynęła, bo to była rzeka różnych zwierzątek, a każde szło swoim rytmem. Piękne malinowe flamingi, za nimi mróweczki o smaku czystej koli, tuż po nich pomarańczowe żyrafy i do tego migdałowe wilki.

Adelina uśmiechnęła się przez sen. Do pokoju weszła mama. Zgasiła nocną lampkę i złożyła pocałunek na czole maleństwa.

– Śpij słodko. Jutro czeka cię moc wrażeń – szepnęła córeczce do uszka i jak wróżka cichutko wyszła.

 

*

Gdy tylko Ada otworzyła zaspane oczy, pierwsze co ujrzała, to okno … Widok był imponujący. Słoneczko rozgrzewało ziemię, trawa kołysała się w takt ptasiej kapeli, a różnobarwne motylki bawiły się w berka. Dziewczynka nie zamierzała tracić ani chwili na leniuchowanie. Po porannej toalecie, mama pozwoliła jej nałożyć lawendową sukienkę.

– Mamo! Mamo! O której będą piknikowi goście? – zapytała.

– W południe. A teraz zapraszam na lekkie śniadanie.

– Będą pieczone motyle nogi? – Uśmiechnęła się Ada.

*

Na umówioną godzinę dotarli wszyscy goście, to znaczy dziadek z ukochaną babcią, roztargniona ciocia Dorota, a także ulubiony wujek. Przybył też okropnie niegrzeczny kuzyn Antoni z rodzicami, który zawsze naprzykrza się Adzie. Lecz pomimo drobnych zgrzytów lubili się, bo razem wymyślali niezłe hece rodzicom.

Przeszli się spacerkiem na pobliską polanę. Mama rozłożyła miękkie w dotyku koce, a babcia zaczęła ze swojego kosza wystawiać własnej roboty smakołyki. Konfitura z poziomek smakowała Adzie najbardziej.

Oczywiście nie było mowy, by jej ulubione lalki zostały w domu. Schowała je w kieszeni sukienki. Yua i Letzy czuły się bardzo szczęśliwe.

Antek oczywiście cały czas był nieznośny, a to pociągnął dziadka za brodę i uciekł, a to ukłuł ciocię kijkiem, kłamiąc, że to pewnie osa. A to podstawił nogę Stasiowi – to młodszy brat Antka. Biedaczysko się popłakał. Kiedy Antek poczuł, że zaraz zostanie ukarany i zapewne nie dostanie deseru, nagle klepnął Adę w plecy, i krzyknął:

– Goń mnie! Na pewno nie dasz rady!

– Tylko nie odbiegajcie daleko – poprosiła mama.

– Dobrze – odkrzyknęli i pobiegli przed siebie.

Po kilku metrach znaleźli dziwny przedmiot. Mienił się w oczach jakby był zrobiony z brokatu. Kształtem przypominał niesamowicie skomplikowany klucz, z tym że był co najmniej dwukrotnie większy od kombinerek taty Antka. Nie mieli pojęcia do czego może służyć. Ada prosiła, żeby Antek go nie dotykał, ale wiadomo, on prawie nikogo nie słucha. Podniósł go przed oczy, by lepiej zobaczyć co to jest, zaniepokojona Ada złapała ciekawskiego za rękę, by go odciągnąć, ale było za późno.

Nagle znaleźli się w ogromnym powietrznym tunelu, krzycząc wniebogłosy, i zniknęli z pobliskiego lasku wokół polanki.

Po kilku sekundach prawie kosmicznej podróży, czuli z Antkiem niewysłowiony ból. Ada miała łzy w oczach i pomyślała, że to pewnie przez nagłą zmianę ciśnienia, myliła się. Tunel, jak to tunel, ciemny i wąski, dokładnie taki, jakiego nie cierpiała. Mimo, że często kłócili się z Antkiem, obecnie trzymali się za ręce, by się nie zgubić.

– Ada! Trzymaj się mnie mocniej! – wrzeszczał Antek, a włosy od podmuchu wiatru stanęły mu dęba.

– Już nie mam siły! – Pożaliła się.

– Musisz, nie ma czasu na babskie słabości, teraz ja jestem za ciebie odpowiedzialny.

Ada zacisnęła zęby i uścisnęła dłoń kuzyna ze łzami w oczach. W tym momencie zobaczyli jakieś przedziwne błyski, jakby miliony petard wystrzeliwano na raz we wszystkich kierunkach. Pomyśleli natychmiast, że to ich sromotny koniec… Oboje zaczęli z przerażenia krzyczeć.

Niespodziewanie ich podróż zakończyła się z wielkim hukiem. Tunel, kolokwialnie rzecz ujmując – wypluł ich nieopodal dziwacznej osady. I mimo, że była bardzo oryginalna w swojej formie, to bardziej przerazili się patrząc na siebie.

– Antek! Ty urosłeś. I to sporo, szkoda że nie mam lusterka, wyglądasz jakbyś miał chyba z piętnaście lat, masz nawet lekki wąsik… – zauważyła Adelina, a chłopak się zarumienił.

– Daruj sobie, OK? Lepiej spójrz na siebie! Całkowicie się zmieniłaś, no i co dzieje się z twoimi włosami, dlaczego są niebieskie? Myślę, że ten tunel to zapewne ukryty korytarz czasu. Musimy dokładnie oznaczyć to miejsce, by zawsze móc je odnaleźć…

– Już się domyślam jakie filmy oglądałeś. Ale uwierz, Indiana Jonesem to raczej nie jesteś. I mam przeczucie, że to nie tunel czasu, a anomalia w naturze. Coś w stylu Trójkąta Bermudzkiego… – Adzie zaszkliły się oczy.

 

*

Dwójka przybyszów do Krainy Niespełnionych Snów, nie miała pojęcia w jakim trudnym położeniu się znajduje. Otóż, o ile sąsiadujące z nią Krainy są stałe w kształcie i materii, w Krainie Niespełnionych Snów wszystko nieustannie się zmienia, poczynając od miejsca, w którym obecnie stoją, przyglądając się sobie z niedowierzaniem, że przybyło im przynajmniej sześć a może siedem lat.

– Jak zamierzasz oznaczyć to miejsce? Czym? Nic nie mamy oprócz zbyt małych ubrań… – zauważyła Adelina.

– Sprawdź kieszenie, może coś w nich masz…

Ada sprawdziła kieszonki sukienki i ku własnemu zdziwieniu wyjęła z nich dwie malutkie laleczki. Nie poznała ich. Były doprawdy nieco dziwne. Ada zawstydziła się.

– Mam tylko to… – powiedziała patrząc na Antka i pokazując lalki. – Pożytku z tego nie będzie.

– Każda rzecz jest nam tutaj potrzebna. Może się przyda. – Kuzyn starał się uspokoić dziewczynę. – Tak więc jesteśmy nastolatkami, którzy nie mają pojęcia co się wydarzyło? Gdzie są? Po co? I jak wrócić, w sumie nie wiadomo gdzie… – Dedukował Antek.

– Wspaniale… Jeśli mamy jakąś rodzinę, wyobrażam sobie co przeżywają! Mam nadzieję, że zaczną nas szukać. Jeśli zaś nie mamy, to pozamiatane, pewnie zostaniemy tu do śmierci… – Ada roztkliwiła się.

– Daj spokój! Jakoś to będzie. Musimy tylko odnaleźć ten klucz, tylko to pamiętam. A ty? – zapytał z nadzieją, że dziewczyna zapamiętała więcej.

– Też. Mienił się i dotknąłeś go, resztę mam wymazaną całkowicie. Boję się i mam złe przeczucia.

– Nie marudź. Lepiej pozbieraj te pomarańczowe kamienie, ja też się biorę do roboty, zrobimy mały, kopczyk, musi być ich sporo, bo jeśli ktoś tu dotrze przed nami, to żeby nie był go w stanie całkowicie rozwalić. Swoją drogą, kamienie kojarzą mi się inaczej, tutaj są jakieś idealnie równe…

 

*

Z jednej strony bali się iść dalej, z drugiej wiedzieli, że muszą odnaleźć sens swojego pobytu w tej dziwacznej Krainie. Wszystko było jakby półsnem. Nawet drzewa tutaj były tylko niewiele wyższe od nich. Ziemia mieniła się burgundem. Co dziwne nie było ani ciemno, ani jasno. Ani zimno, ani ciepło.

Antek sięgnął do lewej kieszeni, wyciągając chusteczkę, coś upadło z niej na podłoże, wydając nieznany im dotąd dźwięk. Antek zauważył, że to plastikowy żołnierzyk…

Znaczy był, bo właśnie zaczął owijać się mgłą, która unosiła go wyżej, i wyżej, aż w końcu stał się większy od nich. Dla odmiany jego mundur był dopasowany jak należy. Obrócił się do nich twarzą i przywitał się.

– Witam, obcych. Od dzisiaj będę dbał o wasze bezpieczeństwo. Mam na imię Jan.

– Wiesz, gdzie jesteśmy? – Antek zapytał Jana.

– Oczywiście, w Krainie Niespełnionych Snów… – bez namysłu odpowiedział Jan.

– Skąd to wiesz? – Padło kolejne pytanie, tym razem od Ady.

– Spójrzcie na mnie, chyba nie muszę nic więcej tłumaczyć. – Jan uśmiechnął się i zasalutował.

– Racja. Tyle tylko, że ja też pomyślałam, o śnie we śnie, ale przecież nie ma wspólnych snów! To absurd. Jak mianowicie Antek i ja mogliśmy odnaleźć się w tej samej chwili, i to z dokładnie takimi samymi wątkami? Coś tu nie pasuje. – Zauważyła Ada.

– Jasne, ale faktem jest, że to nie świat rzeczywisty, a w Krainie Snów wszystko jest możliwe. Chodźcie za mną, czas byście coś zobaczyli… – Jan ruszył przed siebie sprężystym krokiem. Antek zamyślił się.

Przed nimi rozścielił się miękki granatowy dywan, wyszywany srebrnymi gwiazdami, czuli się jakby stąpali po niebie. Był niewiarygodnie ogromny, nagle jeden róg zaczął się zwijać, i zwijać. Czuli niewyobrażalny lęk.

Droga zwężała się, aż stanęli na przeciwnym krańcu, ujrzeli niesamowity widok. W kilku rzędach w niewielkich odległościach od siebie były ustawione ogromne bańki mydlane mieniące się niewysłowionym wręcz kolorytem. Każda była wielkości sporego domu. Kiedy w milczeniu podeszli bliżej, ich oczom ukazała się ich zawartość. W jednej była masa pluszaków, przytulanek, i poduszeczek oraz szumisiów. W drugiej różnej wielkości rowerki, samochodziki, laleczki, deskorolki, rolki i tym podobne. W kolejnej komputery, gry, telefony komórkowe, tablety, smartwatche, monitory i generalnie gadżety, które są bardzo pożądane przez dzieci. To nie koniec. Następna mieściła ogrom smakołyków. Zdziwiło to bardzo Antka i Adę.

Przy zawartości tej największej bańki, był uwięziony kolor czerwony. Kiedy podeszli bliżej, usłyszeli rytm serca. Ich zdziwienie osiągnęło apogeum.

– O co tu chodzi? Janie, podpowiedz – poprosił Antek.

– Jak nazwa tej Krainy wskazuje, są tu uwięzione marzenia senne wszystkich dzieci na świecie. Jak zapewne wiecie, wiele dzieci cierpi z powodu głodu, zatem zasypiając śnią o kawałku chleba… Te z ubogich rodzin, a takich również jest wiele, śnią o zabawkach, ale są i takie…

– Które śnią o miłości od rodziców – dokończyła wzruszona widokiem Ada.

– Pięknie, Ado. – Jan kiwnął głową.

– Tak, wszystko jasne, tylko co my tutaj robimy? – zapytał Antek.

– Antek znalazł magiczny klucz, tylko tym kluczem można rozbić wszystkie bańki jednocześnie, a wówczas marzenia milionów dzieci się spełnią. – Cierpliwie wyjaśnił Jan.

– Ależ ja go nie mam! Zgubiłem go w tunelu!

– Spójrz w prawo, proszę.– Jan zamyślił się.

– No przecież to Ada! – oburzony krzyknął.

– I właśnie o to chodzi, mimo że w codziennym życiu niezbyt dobrze się tolerowaliście, to w chwili zagrożenia, potrafiliście stworzyć wspaniałe wspierający się duet. Klucz nie jest wam do niczego potrzebny – ze stoickim spokojem tłumaczył Jan.

– Ale nie mamy wspomnień! Chcemy wrócić do domów, zapewne je mamy, do naszych bliskich, chcemy z powrotem naszą przeszłość! – zażądał Antek.

– Pozwolisz, że kiedy wykonacie swoje zadanie, to ja zostanę tutaj. Jesteś już nastolatkiem i nie potrzebujesz chyba nosić w kieszeni swojego ulubionego żołnierzyka, OK? – zapytał Jan.

– Umowa stoi. Powiedz, co mamy robić? – Antek potwierdził rozstanie.

Jan powoli przywracał nastolatkom wspomnienia, kiedy już stali się na powrót sobą, ich tęsknota za rodziną stała się tak potężna, sprawiła że bańki jedna po drugiej zaczęły pękać, a ich zawartość wielkim lejem spadała gdzieś w przestrzeń, zapewne do potrzebujących dzieci. Był to magiczny widok. A ich samopoczucie, że zrobili tyle dobrego dla innych roznosiło ich z dumy.

– Wiesz Janie, myślę, że ta podróż to nauczka dla nas. Trzeba doceniać każdą bliską osobę i darzyć ją miłością oraz szacunkiem. Słuchać rad starszych, ale zawsze mieć własne marzenia, cele, by móc się w przyszłości rozwijać… – mówiąc to Ada uroniła łzę.

– Żegnam was! – Jan w tym momencie wypowiedział dziwnie brzmiące zaklęcie.

 

Nagle Ada z Antkiem znaleźli się w poznanym wcześniej powietrznym tunelu…

 

*

To co działo się dalej, zostawiam Waszej fantazji…