- Opowiadanie: AS - fra I

fra I

z inspiracji szanownej Bruce wsawiam dwa teksty
których napisanie wymagało pewnych studiów
nad postaciami o których one opowiadają;
kim są bohaterowie liryczni prezentowanych wierszy?
nie chcę psuć zabawy dociekliwym Czytelnikom...

Dyżurni:

brak

Oceny

fra I

trudno było określić jego wiek. być może

był to schyłek średniowiecza – czas rozkwitu

sztuki i ludzkiej zachłanności

* * *

pod kapturem zabrakło miejsca na twarz.

habit koloru uschniętej sosny skrywał kości

wydarte z rzymskich cyfr. memento

rosochate ręce chwytały głęboki oddech –

przekleństwo!

dar odwagi wyboru

sprowadza śmierć pierwszą. na początku drogi

docześnie przechodzisz w życie wieczne.

sam podłożę żagiew pod stos na którym spłonę

* * *

kiedy zdarto kaptur, nie było już oczu.

i rysy ściekły z oblicza.

będziecie uciekać przed lękiem aż do śmierci

drugiej.

gorzki ogień pozostawia słodkie popioły

nienawiść także jest miłością

Koniec

Komentarze

Ten wiersz jest trudny. Znajduję w nim bunt, sprzeciw i gwałtowność śmierci.

No nie wiem, kto to może być :)

Na początek: zgodzę się, że inspiracje bruce bardzo pomagają przy dzieleniu się twórczością, zwłaszcza wierszowaną, jej zawsze podnoszące na duchu zachęty i wsparcie także są nieocenione.

Tutaj bardziej zagadka z walorami lirycznymi niż typowy wiersz, w każdym razie intrygująca nowość: zagadki rymowane i rytmiczne (zwłaszcza dla dzieci) nie są rzadkością, ale takie widzę chyba pierwszy raz. Niektóre sformułowania bardzo mi się podobają (“pod kapturem zabrakło miejsca na twarz”), niektóre mniej. “Ręce chwytające oddech” brzmią dosyć dziwnie (i taki drobiazg: na końcu tego wersu chyba miał być myślnik, nie łącznik), zakończenie może się wydać odrobinę pretensjonalne.

A co to za postać? Pierwszym powierzchownym skojarzeniem byłby Giordano Bruno, ale nie sądzę: wzmianka o spłonięciu na stosie zdecydowanie jest metaforyczna, nie dosłowna, nazwanie jego czasów “schyłkiem średniowiecza” byłoby chyba zbyt naciągane, poza tym nie bez powodu wiersz mówi o sztuce, a nie nauce. Może zatem Fra Filippo Lippi, który uciekł z zakonu (“dar odwagi wyboru sprowadza śmierć pierwszą”) i zmarł otruty przez rodzinę kochanki (“sam podłożę żagiew pod stos”, tu jeszcze literówka do poprawy). Niepasującym elementem jest Rzym, ale “kości wydarte z rzymskich cyfr” można też czytać bardziej abstrakcyjnie jako czerpanie z dziedzictwa starożytnego – w sumie jednak nie jestem pewien, czy sobie nie dopowiadam na siłę.

Pozdrawiam serdecznie!

Miałem skojarzenie z Savonarolą, ale to pewnie błędny trop.