Tylko patrzeć, jak umierają

Ru­nę­ła na zie­mię przed bramą klasz­tor­ną w samo po­łu­dnie.

Ivar, prze­cha­dza­ją­cy się wten­czas po murze, do­strzegł ją do­pie­ro po pew­nym cza­sie. Pod­cią­gnął mnisi habit i zbiegł po ka­mien­nych stop­niach na dzie­dzi­niec. Chwi­lę póź­niej żwawo krę­cił ko­ło­wro­tem, nie­ma­ło przy tym dy­sząc i sa­piąc, gdyż na­le­żał do tych, co to nie mie­wa­ją skru­pu­łów przed czę­stym pod­ja­da­niem za­pa­sów ze spi­żar­ni czy re­gu­lar­ny­mi wi­zy­ta­mi w bro­war­nej piw­nicz­ce.

Upo­raw­szy się z me­cha­ni­zmem, zrzu­cił z głowy kap­tur i otarł pot z po­marsz­czo­ne­go czoła. Teren klasz­tor­ny opusz­czał nie­pew­nie. Jakby wkra­czał do in­ne­go świa­ta, nie będąc prze­ko­na­nym, czy świat ten jest wro­giem, czy może przy­ja­cie­lem. Nie spo­glą­dał na ota­cza­ją­ce go dzi­kie krze­wy i stare brzo­zy, nie wo­dził wzro­kiem za prze­la­tu­ją­cym opo­dal sta­dem ka­czek, nie po­dzi­wiał ostrych, ośnie­żo­nych szczy­tów wy­ra­sta­ją­cych zza do­li­ny. Pa­trzył je­dy­nie na le­żą­cą ko­bie­tę. Bliaut zna­czy­ły za­schnię­ta krew oraz błoto. Gruba war­stwa pyłu opo­wia­da­ła hi­sto­rię o dłu­giej wę­drów­ce. Odzie­nie w kilku miej­scach było po­szar­pa­ne, a bra­cisz­ko­wi wy­da­wa­ło się nawet, że i przy­pa­lo­ne. Ivar kuc­nął na tyle, na ile po­zwo­li­ło mni­sie brzu­szy­sko, i od­chy­lił pod­wij­kę, która za­sła­nia­ła twarz nie­przy­tom­nej. Lico miała pięk­ne i młode. Przy­naj­mniej w oczach po­ku­tu­ją­ce­go od lat, za­mknię­te­go w klasz­tor­nych mu­rach męż­czy­zny. Pod pięk­nem do­strzegł jed­nak przede wszyst­kim wy­cień­cze­nie, ból, strach i głód.

Wy­pro­sto­wał się, stę­ka­jąc i prze­kli­na­jąc bo­lą­cy krę­go­słup. Ganił się w my­ślach za to, że zgło­sił się po­przed­nie­go dnia do od­by­cia war­tow­ni­czej służ­by. Oczy po­dró­żo­wa­ły od otwar­tej bramy do nie­wia­sty, od nie­wia­sty do bramy. Bał się nawet po­my­śleć, co może go spo­tkać za wpro­wa­dze­nie ko­bie­ty do środ­ka.

Roz­brzmia­ły dzwo­ny zwia­stu­ją­ce ko­niec me­dy­ta­cji.

Lada chwi­la dzie­dzi­niec miał się za­lud­nić.

– Całe szczę­ście, że je­steś drob­niut­ka – wy­mam­ro­tał pod nosem.

 

*

 

Kosz­ma­ry prze­rwa­ło skrzyp­nię­cie drzwi.

Sku­li­ła się do gra­nic moż­li­wo­ści, szczel­nie owi­ja­jąc lnia­nym kocem. Usi­ło­wa­ła opa­no­wać drże­nie ca­łe­go ciała, ale ko­la­na obi­ja­ły się o pod­bró­dek. Po­now­ne skrzyp­nię­cie. Kilka kro­ków. Ktoś stał tuż nad nią. Sły­sza­ła przy­spie­szo­ny od­dech i sa­pa­nie. Mę­skie sa­pa­nie. Roz­dy­go­ta­ła się jesz­cze bar­dziej.

– Eee… przy­nio­słem tro­chę stra­wy i ziół. – Usły­sza­ła.

Rze­czy­wi­ście, za­pach kaszy ze skwar­ka­mi i na­pa­ru z ru­mian­ku sku­tecz­nie prze­dzie­rał się przez koc. Wy­ją­cy z głodu żo­łą­dek i do­skwie­ra­ją­ce rany spra­wi­ły, że na mo­ment po­wró­ci­ła cząst­ka od­wa­gi, dzię­ki któ­rej ko­bie­ta wy­chy­li­ła z ukry­cia głowę. Pierw­szym, co uj­rza­ła, był po­kaź­nych roz­mia­rów brzuch ukry­ty pod brą­zo­wym ha­bi­tem. Opa­sywał go gruby sznur, któ­re­go dwa po­szar­pa­ne frędz­le opa­da­ły nie­mal do stóp. Widok ten ści­snął gar­dło, więc szyb­ko unio­sła wzrok i za­trzy­ma­ła na pu­co­ło­wa­tej twa­rzy. Mnich miał czer­wo­ne po­licz­ki, krza­cza­ste brwi i małe, wą­skie oczy. Usta­mi wy­ko­nał coś na kształt uśmie­chu. Dło­nie, w któ­rych trzy­mał gli­nia­ne misy, chy­bo­ta­ły.

– Po­ło­żę tutaj. I… może zaj­rzę póź­niej.

Od­sta­wił na­czy­nia, ob­ró­cił się ku wyj­ściu z ma­łe­go, cia­sne­go po­miesz­cze­nia, ale wtedy się ode­zwa­ła:

– Po­cze­kaj. Chcę wie­dzieć, gdzie je­stem.

Ostat­ni dzień uciecz­ki pa­mię­ta­ła jak przez mgłę. Jakby po­dą­ża­ła przed sie­bie już tylko cia­łem, a dusza zo­sta­ła gdzieś tam w tyle, nie mając już sił i ocho­ty, by do­trzy­my­wać kroku. Mnich przy­sta­nął przy drzwiach. Przy­tknął ucho do desek, na­słu­chi­wał przez chwi­lę. Upew­niw­szy się, że po dru­giej stro­nie jest cisza, od­wró­cił się. Wy­glą­dał na nieco prze­ra­żo­ne­go, choć mógł tylko spra­wiać takie wra­że­nie.

– W Klasz­to­rze Wscho­dzą­ce­go Kwia­tu, pani – wy­bą­kał, po czym, tro­chę już pew­niej, dodał: – Zna­la­złem cię na wpół przy­tom­ną przed naszą bramą. Wczo­raj.

Wia­do­mość ta przy­nio­sła odro­bi­nę ulgi. Od­chy­li­ła koc do resz­ty i spró­bo­wa­ła pod­nieść się z łóżka, ale ból z licz­nych ran ode­brał wła­dzę nad koń­czy­na­mi i na­go­nił do oczu łzy. Przy­gry­zła wargę i po­now­nie przy­bra­ła em­brio­nal­ną po­zy­cję.

– Prze­pra­szam za śmia­łość, ale… po­zwo­li­łem sobie zer­k­nąć na twoje ska­le­cze­nia. Znam się tro­chę na leczeniu ziołami, mam tutaj nawet swój mały ogró­dek. Wszyst­ko się zagoi, nie jest tak źle. Tylko… le­cze­nie wy­ma­ga tro­chę czasu.

Pod­szedł do miski z pa­ru­ją­cą kaszą.

– Ale naj­pierw po­win­naś coś zjeść.

Głód wy­grał z bólem i przy dru­giej pró­bie ko­bie­cie udało się usiąść. Mnich wrę­czył jej miskę z drew­nia­ną łyżką i z za­do­wo­le­niem pa­trzył, jak kasza znika w mgnie­niu oka.

– Wiem, pro­ste, chłop­skie jadło, ale nie mie­wa­my tutaj po­traw god­nych kró­lew­skich sal…

Od­po­wie­dzia­ła na to z peł­ny­mi usta­mi:

– Żar­tu­jesz. To znacz­nie lep­sze od tych wszyst­kich ba­żan­tów w mio­do­wych za­le­wach, na­dzie­wa­nych dzi­ków czy in­nych dwor­skich ohydztw.

Po­licz­ki bra­cisz­ka za­czer­wie­ni­ły się jesz­cze moc­niej. Uśmiech­nął się, tym razem już na­tu­ral­nie.

– Ivar – przed­sta­wił się mnich. – A jak cie­bie zowią, pani?

– Lea – od­par­ła, ze­skro­bu­jąc z dna miski ostat­nie zia­ren­ka kaszy.

Ivar ode­brał puste na­czy­nie i się­gnął po dru­gie. Ru­mian­ko­wy aro­mat wy­peł­nił już wcze­śniej całe po­miesz­cze­nie.

– Mogę? – za­py­tał. – Te na rę­kach i no­gach mo­żesz póź­niej po­sma­ro­wać sama, ale naj­gor­sze są te na ple­cach. Zaraz za­czną się ją­trzyć.

Po­ki­wa­ła po­twier­dza­ją­co głową i z tru­dem się ob­ró­ci­ła, uno­sząc ko­szu­lę. Do­pie­ro teraz zo­rien­to­wa­ła się, co ma na sobie. A ra­czej, czego nie ma. Mnich, jakby czy­ta­jąc jej w my­ślach, po­śpie­szył z wy­ja­śnie­nia­mi:

– Naj­moc­niej prze­pra­szam, ale mu­sia­łem oczy­ścić rany i po­zbyć się tych…

Prze­sta­ła słu­chać. Mówił coś dalej i na­kła­dał przy tym napar na skórę, ale przy każ­dym jego do­ty­ku ciało Lei prze­szy­wa­ły dresz­cze. Za­ci­snę­ła palce na lnia­nym kocu, czu­jąc słony smak spły­wa­ją­cych do ust łez. Miała ocho­tę ode­pchnąć mni­cha i z po­wro­tem za­kryć się i sku­lić. Ukryć się. Przed nim. Przed męż­czy­zną. Przed tam­ty­mi męż­czy­zna­mi. Przed każ­dy­mi in­ny­mi. Przed całym świa­tem.

– Aż tak boli? – za­py­tał, ale nie otrzy­mał żad­nej od­po­wie­dzi.

Skoń­czył, wy­tarł dło­nie w habit i po­now­nie przy­tknął ucho do drzwi. Zanim wy­szedł, po­wie­dział jesz­cze:

– Ach, za­po­mniał­bym o naj­waż­niej­szym. Pro­szę pod żad­nym po­zo­rem nie opusz­czać tego miej­sca. I pro­szę być cicho jak mysz pod mio­tłą, do­brze? Wrócę za kilka go­dzin z ko­lej­nym po­sił­kiem i nowym na­pa­rem. A, tam w kącie po­sta­wi­łem dzban z wodą. A w dru­gim wia­dro, w razie wia­do­mych po­trzeb. To chyba tyle…

– Dla­cze­go? – do­py­ta­ła, wra­ca­jąc z tru­dem do rze­czy­wi­sto­ści.

– Hm?

– Dla­cze­go nie mogę stąd wyjść i mam być cicho? Je­stem więź­niem?

Po­krę­cił gwał­tow­nie pulch­nym łeb­kiem, aż kap­tur z krót­kim szpi­cem opadł na mni­sze plecy.

– Skąd­że znowu! Po pro­stu… w na­szych pra­wach jest zakaz ob­co­wa­nia z ko­bie­ta­mi. W ja­kiej­kol­wiek for­mie. Żadna przed­sta­wi­ciel­ka płci prze­ciw­nej nie może prze­kro­czyć klasz­tor­nej bramy. Gdyby ktoś do­wie­dział się, że cię tu wpu­ści­łem… I że wy­sze­dłem na ze­wnątrz… Tak, to też za­ka­za­ne. Och, nie chcę nawet o tym…

– Zaraz – prze­rwa­ła mu Lea. – Prze­cież ura­to­wa­łeś mi życie. Chyba mogę tak to na­zwać, praw­da? Więc chcesz mi po­wie­dzieć, że je­steś tutaj je­dy­nym mni­chem o do­brym sercu? Resz­ta zo­sta­wi­ła­by mnie na pa­stwę wil­ków, które po­dą­ża­ły już mym śla­dem?

Ivar po­now­nie za­trząsł łysą łe­pe­ty­ną.

– Nie, to zacni lu­dzie. Ży­ją­cy w czy­sto­ści, me­dy­ta­cji, wy­rze­cze­niach. Jeno prze­strze­ga­nie na­sze­go ko­dek­su jest dla nich ponad wszyst­kim i wszyst­ki­mi.

– A dla cie­bie nie jest?

Bra­ci­szek, nie po­tra­fiąc od­po­wie­dzieć na to py­ta­nie, otwo­rzył drzwi i prze­pchnął brzu­szy­sko na drugą stro­nę. Rzu­cił tylko na po­że­gna­nie:

– Od­po­czy­waj. Jak tylko doj­dziesz do sie­bie i rany się za­go­ją, wy­pro­wa­dzę cię stąd taj­nym przej­ściem. Ni­czym się nie trap.

Gdy tylko drzwi się za­trza­snę­ły, Lea sku­li­ła się i przy­kry­ła kocem. Za­snę­ła, zanim łzy po­now­nie na­pły­nę­ły do oczu. Za­miast dud­nie­nia dzwo­nów, które roz­brzmia­ło chwi­lę póź­niej, sły­sza­ła po­now­nie świst strzał, zgrzyt oręża, krzy­ki, bła­ga­nia, re­chot.

Żaden z me­dy­tu­ją­cych mni­chów nie do­znał oświe­ce­nia, że na te­re­nie klasz­to­ru prze­by­wa trzę­są­ca się pod mio­tłą mysz.

 

*

 

Za­ry­glo­wa­ne od dru­giej stro­ny drzwi nie były prze­szko­dą. Ustą­pi­ły z ła­two­ścią, jakby nie­wi­dzial­na dłoń prze­su­nę­ła de­secz­kę. Lea po­ko­na­ła sporo scho­dów w ciem­nym, cia­snym ko­ry­ta­rzu śmier­dzą­cym wil­go­cią i ple­śnią, zanim po­sta­wi­ła bose stopy na tra­wie.

Księ­życ, w kształ­cie rogu, rzu­cał sre­brzy­stą po­świa­tę na spa­dzi­ste dachy ota­cza­ją­cych dzie­dzi­niec kruż­ganków. Zda­wa­ło się jed­nak, że ze zdwo­jo­ną siłą albo z po­mo­cą sa­mych gwiazd, oświe­tlał wiel­kie, pół­okrą­głe drzwi. Stą­pa­ła bez­sze­lest­nie, ni­czym zjawa pół­noc­na prze­mie­rza­ją­ca nocą dzi­kie pola. Nie od­czu­wa­ła bólu ani stra­chu. Żadna myśl nie za­przą­ta­ła głowy, bo coś ją wo­ła­ło i tylko to miało zna­cze­nie. Coś na­ka­za­ło wstać w środ­ku nocy i wejść do klasz­tor­nej świą­ty­ni, mimo ry­zy­ka, mimo ko­cu­rów, które mogły czaić się poza mio­tłą.

Czy sen może być aż tak praw­dzi­wy?

We­wnątrz pa­no­wał pół­mrok, co druga po­chod­nia za­tknię­ta na ścia­nie była już wy­pa­lo­na. Leę nie in­te­re­so­wa­ły jed­nak wi­szą­ce ob­ra­zy wschod­nich mi­strzów sztu­ki ani rzeź­by wir­tu­ozów dłuta, które wy­peł­nia­ły salę świą­tyn­ną. Szła spo­koj­nie, nie spo­glą­da­jąc ani na boki, ani za sie­bie. Księ­ży­co­we świa­tło przedar­ło się przez otwór w skle­pie­niu i padło na oł­tarz w chwi­li, gdy ko­bie­ta za­trzy­ma­ła się przed ogrom­ną, mar­mu­ro­wą do­ni­cą o pia­sko­wym ko­lo­rze.

Kwiat uka­zał się wów­czas w całej swej do­sko­na­ło­ści.

Gruba, wi­ją­ca się ni­czym eg­zo­tycz­ny wąż ło­dy­ga, pię­trzy­ła się ku gwiaz­dom. Wy­ra­sta­ją­ce z niej pur­pu­ro­we li­ście fa­lo­wa­ły de­li­kat­nie, jakby mu­skał je nie­od­czu­wal­ny dla czło­wie­ka wiatr. Lea za­dar­ła głowę i utkwi­ła wzrok na sercu ro­śli­ny. Setki płat­ków mie­ni­ły się wszyst­ki­mi moż­li­wy­mi bar­wa­mi. Oka­la­ły złotą kulę, która ża­rzy­ła się jak po­mniej­szo­ne słoń­ce.

Kwiat tań­czył i śpie­wał. Pie­śnią swą niósł na­dzie­ję, ra­dość, po­tę­gę. Lea słu­cha­ła i po­dzi­wia­ła.

Po­dzi­wia­ła i słu­cha­ła.

 

*

 

– Witaj. Przy­nio­słem tro­chę piwa i pod­pło­my­ków. Lea, śpisz jesz­cze?

Ivar od­sta­wił ta­lerz i kubek, pod­szedł do łóżka. Ko­bie­ta prze­krę­ci­ła się na drugi bok i unio­sła po­wie­ki.

– Nie… ale bar­dzo bym chcia­ła…

– Słoń­ce dawno już wsta­ło, ale dziś nie mo­głem zja­wić się wcze­śniej. Byłem pe­wien, że bę­dziesz już drep­tać ner­wo­wo pod drzwia­mi.

Unio­sła się z tru­dem i się­gnę­ła po tru­nek. Wy­pi­ła wszyst­ko za jed­nym prze­chy­le­niem, po czym za­py­ta­ła wprost:

– Mo­żesz mi po­wie­dzieć, czy na te­re­nie tego klasz­to­ru ro­śnie ogrom­ny kwiat za­sa­dzo­ny w do­ni­cy?

Mnich wy­ba­łu­szył oczy. Za­wsze czer­wo­ne po­licz­ki zbla­dły. Usiadł obok Lei, jakby oba­wiał się, że nogi mogą się zaraz ugiąć pod cię­ża­rem brzu­szy­ska.

– Skąd… skąd wiesz o kwie­cie? – wy­szep­tał.

– Chyba po­szłam w środ­ku nocy do świą­ty­ni. Choć to wszyst­ko przy­po­mi­na­ło sen…

Bra­ci­szek zsi­niał na twa­rzy i wy­glą­dał, jakby miał zaraz ze­mdleć i osu­nąć się na łóżko.

– Co… co ty wy­ga­du­jesz? Niby jak otwo­rzy­łaś… zresz­tą, nie­waż­ne. Wiesz o kwie­cie, więc mu­sisz mówić praw­dę. Prze­cież cię ostrze­ga­łem! Ktoś mógł cię…

– Ale nikt nie za­uwa­żył – prze­rwa­ła.

Ivar od­zy­skał wła­dzę w no­gach, wstał i za­czął prze­cha­dzać się od ścia­ny do ścia­ny, jakby chciał roz­cho­dzić nerwy. Się­gnął po sto­ją­cy w kącie dzban. Jesz­cze coś w nim chlu­po­ta­ło, więc po­cią­gnął zdro­wo.

– Dla­cze­go tam po­szłaś? – za­py­tał, już nieco spo­koj­niej.

– Nie mam po­ję­cia. Ale z chę­cią do­wiem się, co to za ro­śli­na. Jeśli bę­dziesz ła­skaw umi­lić mi czas i nieco o niej opo­wie­dzieć.

Usiadł po­now­nie, a łóżko ugię­ło się tym razem tak mocno, że Lea była pewna, iż gruch­ną zaraz na po­sadz­kę. Kon­struk­cja jed­nak prze­trwa­ła i mnich za­czął opo­wieść:

– To Im­mor­ta­lis He­lian­thus. Zwie­my go Kwia­tem Wiecz­ne­go Życia lub też Wscho­dzą­cym. We­dług ksiąg, pra­wie trzy­sta lat temu Rod­gost Mądry, oj­ciec za­ło­ży­ciel tego zgro­ma­dze­nia, pod­czas jed­nej z me­dy­ta­cji do­stał ob­ja­wie­nia. Na­stęp­nie na­ka­zał innym mni­chom roz­pruć mu brzuch i wło­żyć do wnętrz­no­ści na­sio­na sło­necz­ni­ka, które mo­czył uprzed­nio przez dwa ty­go­dnie w krwi mło­de­go cie­lę­cia. Już ko­lej­ne­go dnia z jego mar­twe­go ciała wy­ro­sła ło­dyż­ka, aż po­wstał kwiat, który zdobi mury na­sze­go klasz­to­ru do dziś. Kro­ni­ka­rze piszą, że prze­niósł w ten spo­sób swą duszę do kwia­tu, ale nikt z nich nie prze­wi­dział, że bę­dzie to kwiat nie­śmier­tel­ny. A nie da się za­prze­czyć temu, że ro­śli­na ta nie zwię­dła od tylu lat. Nie­za­leż­nie od pory roku, nie opadł jej nigdy ani jeden pła­tek. Za­miast tego wciąż pnie się ku skle­pie­niu, jakby jej celem było się­gnąć gwiazd. Choć­by i za mi­lion lat.

Ivar skoń­czył. Od­dy­chał szyb­ko, jakby po­łą­cze­nie dłuż­sze­go mó­wie­nia i od­dy­cha­nia nie było taką pro­stą spra­wą. Gdy przez dłuż­szą chwi­lę nie padły żadne py­ta­nia ze stro­ny Lei, która wę­dro­wa­ła my­śla­mi gdzieś da­le­ko poza cia­snym po­miesz­cze­niem, za­py­tał:

– Mogę spoj­rzeć na rany?

Ski­nę­ła bez słowa.

Wy­star­czy­ło, że zbli­żył dłoń w kie­run­ku jej ciała, a wzdry­gnę­ła się tak, że aż cof­nął gwał­tow­nie rękę. W końcu sama unio­sła ko­szu­lę, od­sła­nia­jąc plecy.

– Cał­kiem ład­nie się goją. Nie­ba­wem będę cię mógł stąd wy­pu­ścić z czy­stym su­mie­niem. – Nadal nie uzy­skaw­szy żad­nej re­ak­cji ze stro­ny ko­bie­ty, do­py­tał: – Nie cie­szy cię to? Nigdy nie py­tasz, kiedy…

– Nie mam dokąd pójść – prze­rwa­ła, spo­glą­da­jąc mu w oczy. Zo­ba­czył w nich coś, przed czym chciał uciec, więc szyb­ko spu­ścił wzrok na wła­sne san­da­ły. Po chwi­li zer­k­nął ukrad­kiem na rany oka­la­ją­ce nad­garst­ki Lei i od­wa­żył się spy­tać:

– Co cię spo­tka­ło?

Mil­cza­ła. Miał nie drą­żyć te­ma­tu, ale tak bar­dzo chciał po­znać los ko­bie­ty, którą oca­lił, że spró­bo­wał raz jesz­cze, z nieco innej stro­ny:

– Zdją­łem z two­jej głowy pod­wij­kę. Masz męż­czy­znę, praw­da? Nie szuka cię?

Nadal mil­cza­ła. Po­sta­no­wił ustą­pić. Wstał i rzekł jesz­cze tylko:

– Gdy­byś jed­nak chcia­ła po­roz­ma­wiać lub jeśli mógł­bym ci jakoś pomóc poza le­cze­niem i przy­no­sze­niem stra­wy, pa­mię­taj, że je­stem do usług. Tutaj nie­ste­ty nie mo­żesz zo­stać na za­wsze, wiesz o tym. Mam na­dzie­ję, że nie­za­leż­nie od tego, co się wy­da­rzy­ło, znaj­dziesz swoje miej­sce w tym świe­cie. A, był­bym za­po­mniał!

Mnich pod­szedł do drzwi, pod któ­ry­mi zo­sta­wił skó­rza­ną torbę. Wyjął z niej kilka gru­bych, sta­rych ksiąg, z któ­rych nie­któ­re roz­pa­da­ły się nie­mal w rę­kach. Odło­żył na skraj łóżka i dodał:

– Nie wiem, czy po­tra­fisz czy­tać, ale przy­nio­słem je, żeby ci się nie nu­dzi­ło. Wzią­łem z bi­blio­tecz­ki pierw­sze lep­sze, może coś cię za­in­te­re­su­je. I pro­szę, nie urzą­dzaj już żad­nych noc­nych wy­cie­czek!

Gdy Ivar wy­cho­dził, Lea ode­zwa­ła się w końcu:

– Dzię­ku­ję. Za wszyst­ko.

Nie wie­dzia­ła, czy to usły­szał, bo już bez słowa opu­ścił po­miesz­cze­nie i za­ry­glo­wał drzwi. Spoj­rza­ła na sto­sik ksią­żek. Bar­dzo chcia­ła czymś zająć myśli, ale opa­dła na łóżko, prze­gry­wa­jąc z bólem. Tym ze­wnętrz­nym i we­wnętrz­nym. Po­wie­ki opa­dły mi­mo­wol­nie.

Świst strzał.

Torin i Igo się­ga­ją po mie­cze, wy­bie­ga­ją przed chatę.

Zgrzyt oręża.

Śmierć sły­sza­na zza czte­rech ścian brzmi odro­bi­nę ła­god­niej. Ale to wciąż śmierć.

Krzy­ki.

Torin woła do Iga, aby ten ucie­kał. Nie słu­cha.

Bła­ga­nia.

Oj­ciec prosi, aby oszczę­dzi­li jego syna. Nie słu­cha­ją.

Re­chot.

Grube sznu­ry ści­ska­ją nad­garst­ki. Sta­lo­we rę­ka­wi­ce przy­gnia­ta­ją do stołu i pod­wi­ja­ją suk­nię. Robią to jeden po dru­gim. Może pię­ciu, sze­ściu, a może wię­cej. Na ko­niec roz­grza­ny po­grze­bacz przy­pa­la plecy.

I tym razem rów­nież za­snę­ła, zanim łzy po­now­nie na­pły­nę­ły do oczów.

 

*

 

Od ostat­niej wi­zy­ty w bu­dyn­ku świą­tyn­nym mi­nę­ło le­d­wie kilka dni, a Lea była pewna, że kwiat jest więk­szy niż po­przed­nim razem. Choć po chwi­li uzna­ła to za nie­moż­li­we, po­nie­waż gdyby rósł w takim tem­pie, przez te trzy­sta lat już dawno się­gnął­by gwiazd.

I tym razem przy­gna­ła ją w to miej­sce pieśń bez słów. Ale słowa były zbęd­ne. Wy­star­czy­ło, że wi­dzia­ła, jak fa­lu­je. Jak pnie się ma­je­sta­tycz­nie, gó­ru­jąc nad wszyst­ki­mi rzeź­ba­mi, prze­wyż­sza­jąc je pięk­nem po sto­kroć. Kwiat wpa­try­wał się w nią. Za­pra­szał do wspól­ne­go tańca. Do śpie­wa­nia mil­czą­cej me­lo­dii, lecz ta­kiej, która mó­wi­ła wszyst­ko.

Za­pra­gnę­ła żyć wiecz­nie jak ta nie­sa­mo­wi­ta ro­śli­na. Pra­gnę­ła uno­sić się wy­so­ko, ponad wszyst­kim i wszyst­ki­mi. Bez trosk. Bez wspo­mnień. Bez bólu. I móc pa­trzeć, jak umie­ra­ją. Jak ci wszy­scy prze­klę­ci lu­dzie zdy­cha­ją jeden po dru­gim. Prze­ci­na­ni mie­cza­mi pod­czas bitew, ko­na­ją­cy przez cho­ro­bę, mor­do­wa­ni lub cho­ciaż za­sy­pia­ją­cy na za­wsze ze sta­ro­ści we wła­snych szczy­nach.

Tym razem doj­rza­ła coś, czego nie spo­strze­gła wcze­śniej. Tuż za do­ni­cą, na ka­mien­nej ta­bli­cy umiej­sco­wio­nej na wy­so­kim mar­mu­ro­wym pie­de­sta­le, wid­niał wy­ry­ty w ję­zy­ku ludów Pół­no­cy napis:

 

Dusza ludz­ka jest nie­śmier­tel­na.

Rod­gost Mądry.

 

Po­now­nie unio­sła głowę w kie­run­ku wie­lo­barw­nych płat­ków okrą­ża­ją­cych małe słoń­ce. Za­to­pi­ła się w pie­śni. Bez końca, bez umia­ru, bez opa­mię­ta­nia.

Bez trosk. Bez wspo­mnień. Bez bólu.

Tylko pa­trzeć, jak umie­ra­ją. Pa­trzeć, jak umie­ra­ją. Jak umie­ra­ją. Umie­ra­ją…

 

*

 

– Przy­by­wam z ważną…

Ivar wpadł do środ­ka, po­ty­ka­jąc się o próg. Tylko brzuch ura­to­wał jego zęby przed bo­le­snym spo­tka­niem z kan­tem łóżka. Dźwi­gnął się ze stęk­nię­ciem, po­pra­wił kap­tur, za­czer­wie­nił jak jeden z bu­ra­ków, które sa­dził w klasz­tor­nym ogród­ku.

– Wy­bacz. To przez te san­da­ły. O czym to ja… Ach, tak! Jutro w nocy muszę cię stąd wy­pro­wa­dzić!

Lea wsta­ła.

– Dla­cze­go? Prze­cież moje rany nie są jesz­cze cał­kiem za­go­jo­ne…

Mnich chciał po­ło­żyć pulch­ną dłoń na jej ra­mie­niu, ale w porę cof­nął rękę, mając świa­do­mość, że dotyk z ja­kie­goś po­wo­du jest dla niej trud­ny do znie­sie­nia. Oparł się więc tylko o ścia­nę i od­po­wie­dział cicho:

– Do klasz­to­ru przy­bę­dzie nie­ba­wem Olf Biały Topór z całą świtą.

– Sa­mo­wład­czy król Trzech Prze­łę­czy? – do­py­ta­ła Lea, zna­jąc to imię. Torin za­wsze wie­dział, co dzie­je się na Pół­no­cy. A Igo czę­sto o to pytał.

– Nie ina­czej. Zmie­rza na Po­łu­dnie, ku Kar­ło­wa­tym Wro­tom. Dziś jego po­sła­niec przy­był oznaj­mić, że za­mie­rza roz­bić obo­zo­wi­sko pod tym wzgó­rzem i sko­rzy­stać ze schro­nie­nia na­szych murów. Jak się sprze­ci­wi­my, to pew­ni­kiem nas wy­mor­du­je, za nic mając świę­tość tego miej­sca.

Lea pró­bo­wa­ła do­my­ślić się, co to ma wspól­ne­go z ko­niecz­no­ścią opusz­cze­nia klasz­to­ru, ale bez­sku­tecz­nie. Za­py­ta­ła więc krót­ko:

– I co z tego? W czym, będąc tutaj ukry­ta, prze­szko­dzę Bia­łe­mu To­po­ro­wi?

Ivar wes­tchnął gło­śno.

– Po­słu­chaj… gdy­bym miał ja­ki­kol­wiek wybór, może nawet po­szedł­bym z… Nie, co ja plotę. Po pro­stu mu­sisz opu­ścić teren klasz­tor­ny i już! Po­miesz­cze­nie, w któ­rym je­steś, to nie­uży­wa­na przez ni­ko­go od dawna piw­nicz­ka, w któ­rej prze­trzy­my­wa­li­śmy nie­gdyś za­pa­sy piwa i miodu. Od wielu lat mamy nowy bu­dy­nek, w któ­rym wa­rzy­my spe­cja­ły i tam też wszyst­ko prze­cho­wu­je­my, więc miej­sce to zo­sta­ło za­po­mnia­ne. Wiem o tym i dla­te­go ukry­łem cię wła­śnie tutaj, bo nikt nie za­glą­da za te drzwi. Ale jak wpad­nie tu zgra­ja nie­okrze­sa­nych wojów, za­cznie szpe­rać i robić to, co im się po­do­ba, praw­do­po­do­bień­stwo, że któ­ryś tutaj trafi jest na pewno więk­sze niż to, że pod­czas naj­bliż­szej zimy pa­trząc w dół będę wi­dział wła­sne stopy.

Zer­k­nę­ła na łóżko.

– Przy­tasz­czy­łeś je tutaj spe­cjal­nie dla mnie?

Mnich uśmiech­nął się cie­pło, na­dy­ma­jąc po­licz­ki.

– Dwa dni mnie potem w krzy­żach łu­pa­ło, ale coś tam krze­py w łap­skach mam od tego ma­cha­nia mo­ty­ką.

Lea od­wza­jem­ni­ła uśmiech. Pierw­szy raz uj­rzał ją wtedy ra­do­sną. Przy­naj­mniej przez krót­ką chwi­lę.

– No nic, le­piej już pójdę, bo przy­dzie­li­li każ­de­mu masę obo­wiąz­ków. Wiesz, mu­si­my od­po­wied­nio wszyst­ko przy­go­to­wać, aby Olf nie miał po­wo­dów do gnie­wu. A ma­wia­ją, że wy­bu­cho­wy z niego człek.

Po­de­szła do mni­cha i ści­snę­ła jego spo­co­ne dło­nie.

– Ro­zu­miem. Będę cię jutro ocze­ki­wać.

Uśmiech­nął się po­now­nie i rzu­cił na po­że­gna­nie:

– Spo­koj­nie, zo­ba­czy­my się jesz­cze rano. Przy­nio­sę coś do­bre­go na po­że­gna­nie.

Wy­szedł. Za­ry­glo­wał drzwi. Dźwięk cięż­kich kro­ków od­da­lał się po­wo­li, aż ucichł zu­peł­nie. Lea wy­ję­ła spod koca starą księ­gę.

I wró­ci­ła do lek­tu­ry, za­czy­na­jąc tam, gdzie prze­rwał jej mnich.

 

*

 

Wy­bu­dzi­ła się nagle, pewna, że to pieśń wzywa ją ko­lej­ny raz.

Tym razem jed­nak za­miast nie­mej me­lo­dii usły­sza­ła kroki. Nie na­le­ża­ły do jed­ne­go czło­wie­ka. W po­miesz­cze­niu nie było okna, tylko wąski otwór wy­ry­ty w ścia­nie, przez który po­wie­trze wśli­zgi­wa­ło się do wnę­trza, ale mu­sia­ła być noc. Ivar zo­sta­wił wie­czor­ny po­si­łek dawno temu, a nie zja­wił się jesz­cze z po­że­gnal­nym, obie­ca­nym ra­ry­ta­sem o świ­cie. Lea ze­rwa­ła się z łóżka, roz­glą­da­jąc się, jakby szu­ka­ła ukry­te­go tu­ne­lu lub ma­gicz­ne­go por­ta­lu w któ­rymś z czte­rech kątów.

Nie­pro­sze­ni go­ście sta­nę­li przed drzwia­mi. Usły­sza­ła roz­mo­wę:

– Dla­cze­go Wiel­ki Oro się na to zgo­dził? Skur­wiel bę­dzie się tu pa­no­szył jak pa­ni­sko i zże­rał nasze za­pa­sy! Bez­cze­ścił świę­te miej­sce! – po­wie­dział ktoś.

– Ta… Jesz­cze wy­bu­dzać nas z tego po­wo­du w środ­ku nocy, że­by­śmy ja­kie­goś stu­let­nie­go trun­ku w sta­rej, śmier­dzą­cej piw­ni­cy szu­ka­li. Trzy razy mu ga­da­łem, że tu jeno pa­ją­ki i pa­ję­czy­ny znaj­dzie­my, ale nie po­mo­gło – od­po­wie­dział ktoś inny.

– No, już pew­nie dawno ktoś to wy­żło­pał a becz­kę wy­rzu­cił za mury, coby do­wo­du nie zo­sta­wiać – dodał trze­ci głos.

Lea w ostat­niej chwi­li wśli­zgnę­ła się pod łóżko, ledwo się miesz­cząc.

Drzwi skrzyp­nę­ły.

Uj­rza­ła trzy pary san­da­łów i mni­sie ha­bi­ty. Na­bra­ła po­wie­trze w usta i spię­ła wszyst­kie mię­śnie, aby nie wydać naj­mniej­sze­go dźwię­ku, lecz opa­no­wa­nie drga­wek było nie­moż­li­we. Mo­dli­ła się do wszyst­kich bogów, w któ­rych wie­rzy­ła i nie wie­rzy­ła, aby spro­wa­dzi­li na nią od­wa­gę i opa­no­wa­nie, ale żaden nie usły­szał wo­ła­nia bez­bron­nej, ukry­tej mysz­ki.

– Co tu to robi? – Jeden z mni­chów kop­nął w nogę łóżka.

– Nie mam po­ję­cia, ale nie ob­cho­dzi mnie to. Jak wi­dzi­cie, żad­nej becz­ki tutaj nie ma, wra­ca­my do…

– He, a to co ta­kie­go? – Za­uwa­żył inny.

Do Lei do­tar­ło, że na sto­li­ku le­ża­ła księ­ga i miska z nie­do­je­dzo­ną wa­rzyw­ną mie­szan­ką.

– Ktoś tu miesz­kał czy jak?

Drgaw­ki przy­bra­ły na sile. Choć wal­czy­ła z nimi całą sobą, prze­ję­ły kon­tro­lę. Po­ty­li­ca i po­ślad­ki stu­ka­ły de­li­kat­nie o drew­nia­ny spód łóżka. Zer­k­nę­ła w bok. Dwie pary san­da­łów od­da­li­ły się. W stro­nę wyj­ścia. Pra­wie się uda…

Chwyt.

Mnich wy­cią­gnął ją bru­tal­nie i gwał­tow­nie, trzy­ma­jąc za włosy. Wy­rwa­ła się, zo­sta­wia­jąc w jego dłoni sporą garść bru­nat­nych loków. Od­py­cha­jąc się no­ga­mi, szyb­ko do­tar­ła do ścia­ny. Ukła­da­ła po­spiesz­nie w gło­wie wer­sję, jaką im przed­sta­wi. Naj­le­piej po­wie­dzieć praw­dę. Prze­cież to świę­ci bra­cisz­ko­wie. A tutaj jest świę­te miej­sce. Zro­zu­mie­ją. Muszą zro­zu­mieć.

Zanim zdą­ży­ła coś wy­du­kać, cała trój­ka sta­nę­ła tuż nad nią. Szcze­rzy­li się jak wy­głod­nia­łe świ­nie nad na­peł­nio­nym ko­ry­tem. Jeden z nich, z długą czar­ną brodą i śla­da­mi po ospie na twa­rzy, chwy­cił sznur prze­pa­su­ją­cy habit. Od­wią­zał go i za­czął dyn­dać koń­ców­ką z frędz­la­mi przed ocza­mi Lei.

– Lu­bisz być zwią­za­na, sa­ren­ko? – za­py­tał, a po­zo­sta­li dwaj mnisi za­re­cho­ta­li.

 

*

 

Ivar szedł przez dzie­dzi­niec wy­peł­nio­ny po równo szczę­ściem i smut­kiem.

Ra­do­wał się, że po­znał tę ko­bie­tę i że po­czę­stu­je ją zaraz swoim spe­cjal­nym da­niem z kró­li­ka, ale na myśl, że wkrót­ce po­że­gna­ją się na za­wsze, wy­peł­nia­ła go dziw­na pust­ka. Tej nocy wstał wcze­śniej i wpa­try­wał się w okno. W świat za murem, któ­re­go za­wsze się bał, bo prze­cież od dziec­ka żył wy­łącz­nie tutaj, zo­sta­wio­ny przez matkę pod bramą ni­czym zbłą­ka­ny kun­del, któ­re­go nikt nie chce przy­gar­nąć do swego obej­ścia. Ale mnisi go przy­ję­li. Wy­cho­wa­li w pra­wie i na­ukach, które były fun­da­men­tem każ­de­go dnia. Stali się ro­dzi­ną, któ­rej nigdy wcze­śniej nie miał. A mimo wszyst­ko nigdy dotąd nie prze­szło mu nawet przez myśl, żeby czmych­nąć stąd ukrad­kiem, zrzu­cić z sie­bie habit, spró­bo­wać innej drogi.

Aż do teraz.

Po­dą­ża­jąc w stro­nę piw­nicz­ki, roz­trzą­sał, roz­my­ślał, roz­wa­żał. Za­uwa­żył dwóch braci opar­tych o filar przy kruż­gan­kach, co nieco go za­kło­po­ta­ło, bo mu­siał jakoś ich zbyć i nie mogli do­strzec, dokąd zmie­rza. Nieco się zdzi­wił, gdyż za­zwy­czaj o tej porze teren dzie­dziń­ca był pusty. Wszy­scy wsta­wa­li równo z dzwo­nem nie­dłu­go po świ­cie i uda­wa­li się na po­ran­ną me­dy­ta­cję, dla­te­go Ivar cho­dził do Lei jesz­cze zanim na nie­bie po­ja­wia­ło się słoń­ce. Nie­mniej jed­nak zda­wa­ło się, że zu­peł­nie nie zwra­ca­ją na niego uwagi. A może nawet go nie za­uwa­ży­li, ob­ró­ce­ni w drugą stro­nę i po­chło­nię­ci roz­mo­wą. Prze­cho­dząc nie­da­le­ko nich usły­szał jej frag­ment:

– Trze­ba było się jej po­zbyć na ko­niec! Jak wyj­dzie i się wy­ga­da? Jak ktoś się dowie…

Ivar przy­sta­nął nagle, jakby ktoś rzu­cił na niego za­klę­cie za­mie­nia­ją­ce w ka­mień. Szyb­ko jed­nak się otrzą­snął i ukrył za innym fi­la­rem, na­słu­chu­jąc.

– Nikt się nie dowie, jak nie bę­dziesz pa­plał na lewo i prawo! Sku­tecz­nie jej za­gro­zi­łem, nie wi­dzia­łeś? Zanim za­czę­li­śmy za­ba­wę za­rze­ka­ła się jasno, że nikt z braci jej tutaj nie wpu­ścił, że sama się wkra­dła na teren klasz­tor­ny i za­ję­ła tę piw­ni­cę, bo ucie­ka­ła przed wil­ka­mi. Sły­sza­łeś to czy już wtedy kutas przy­ćmił ci wszyst­kie po­zo­sta­łe zmy­sły? Wiemy o niej tylko my oraz Urik. I tak ma zo­stać. Naj­bliż­sza noc to moja kolej, bę­dzie­my się wy­mie­niać, bo tro­chę tam cia­sno.

– A co z je­dze­niem? Z łóż­kiem? Też sama se przy­nio­sła?

– Pew­nie okra­da nas nocą. Skoro jakoś się tutaj do­sta­ła to musi być cwana i zręcz­na. Zresz­tą…

Ivar prze­stał słu­chać, ze­rwał się i po­gnał w stro­nę piw­nicz­ki, nie zwa­ża­jąc na to, czy roz­mów­cy go usły­sze­li. Otwo­rzył starą, za­rdze­wia­łą bram­kę utkwio­ną w ka­mien­nej ścia­nie i po­ko­ny­wał stop­nie w takim tem­pie, na jakie tylko ze­zwa­la­ły brzuch i po­kracz­ne nogi. Szyb­kim szarp­nię­ciem od­ry­glo­wał drzwi, wpadł do środ­ka ni­czym taran w bramę.

Łóżko było puste.

Wokół niego wa­la­ły się tylko frag­men­ty roz­trza­ska­nej miski, reszt­ki nie­do­je­dzo­nych wa­rzyw, po­dar­ty koc, strzę­py sznu­ra.

I otwar­ta księ­ga.

Ivar ci­snął w kąt po­traw­kę z kró­li­ka i pod­niósł wo­lu­min drżą­cy­mi jak nigdy rę­ko­ma. Prze­czy­tał tytuł roz­dzia­łu:

 

Ry­tu­ał Lesz­mi­ry: Uwol­nie­nie duszy

 

Gdyby ktoś kie­dyś rzekł mu, że bę­dzie w sta­nie po­ko­nać tyle scho­dów w takim cza­sie, od­po­wie­dział­by sza­leń­co­wi, że ten za­mie­nił się chyba głową z durną ro­pu­chą. Nie był to jed­nak mo­ment na po­dzi­wia­nie wła­snej, ukry­tej dotąd sku­tecz­nie kon­dy­cji. Wy­plu­wa­jąc z gar­dła płuca wy­biegł na świa­tło dzien­ne, od­bi­ja­jąc się od tor­sów dwóch mni­chów. Wtedy ich roz­po­znał. Ha­rvik i Edgar. Miesz­ka­li w tej samej kon­dy­gna­cji, w za­chod­nim skrzy­dle te­re­nu klasz­tor­ne­go.

– Co tam ro­bi­łeś, bra­cie? – za­py­tał Ha­rvik, prze­cze­su­jąc ner­wo­wo czar­ną brodę. Miał na po­licz­ku dłu­gie za­dra­pa­nia, jak po pa­znok­ciach.

Ivar nie od­po­wie­dział. Za­miast tego wy­do­był z wnę­trza pulch­ne­go ciała ko­lej­ną ukry­tą za­le­tę, o któ­rej ist­nie­niu nie miał po­ję­cia.

Od­wa­gę.

Pro­wa­dzo­ny gnie­wem zła­pał obu­rącz za habit wyż­sze­go o głowę mni­cha i z ca­łych sił ci­snął nim o mur. Ten rąb­nął po­ty­li­cą w wy­sta­ją­cy ka­mień i gruch­nął nie­przy­tom­ny na zie­mię. Edgar, wstrzą­śnię­ty całą sy­tu­acją, ewi­dent­nie nie mógł pod­jąć szyb­kiej de­cy­zji, czy brać nogi za habit, czy też sta­wać do po­je­dyn­ku. Ivar, wy­ko­rzy­stu­jąc to za­wa­ha­nie, grzmot­nął pię­ścią pro­sto w orli no­chal, po czym po­biegł przed sie­bie. Z ja­kie­goś po­wo­du na myśl przy­cho­dzi­ło mu tylko jedno miej­sce, do któ­re­go mogła udać się Lea.

Świą­ty­nia.

Wiel­kie, pół­okrą­głe drzwi były uchy­lo­ne. We­wnątrz pierw­sze pro­mie­nie słoń­ca wdzie­ra­ły się już do środ­ka przez po­dłuż­ne okna, ma­lu­jąc po­ma­rań­czem ob­ra­zy i rzeź­by. Ivar za­trzy­mał się do­pie­ro przed samym oł­ta­rzem. Upadł na ko­la­na. Zrzu­cił z głowy kap­tur i za­czął pła­kać. Dła­wiąc się i drżąc, jak kie­dyś dzie­siąt­ki razy ten mały chło­piec, cho­wa­ją­cy głowę pod po­dusz­ką w pu­stej klasz­tor­nej izbie. Pod po­dusz­ką, pod którą chciał od­na­leźć cho­ciaż odro­bi­nę zro­zu­mie­nia dla matki, ludzi, świa­ta.

Lea le­ża­ła naga tuż przed mar­mu­ro­wą do­ni­cą.

Mar­twe spoj­rze­nie kie­ro­wa­ła wprost na uno­szą­cy się wy­so­ko, tań­czą­cy kwiat. Ciało zna­czy­ły licz­ne, głę­bo­kie rany, ukła­da­ją­ce się w nie­zna­ne mni­cho­wi sym­bo­le i znaki. Rę­ko­jeść szty­le­tu ce­re­mo­nial­ne­go do­ty­ka­ła otwar­tej, spla­mio­nej krwią dłoni. Uło­żo­ne na po­sadz­ce wokół ko­bie­ty po­chod­nie do­ga­sa­ły. Świt, bez ostrze­że­nia, po­sta­no­wił rzu­cić w tam­tej chwi­li świa­tło na prze­cię­tą wzdłuż, mię­dzy pier­sia­mi, klat­kę pier­sio­wą. Roz­brzmia­ły dzwo­ny wzy­wa­ją­ce na po­ran­ną me­dy­ta­cję. W akom­pa­nia­men­cie ich ude­rzeń kwiat śpie­wał swą wiecz­ną, bez­dź­więcz­ną pieśń. I gdzieś tam w górze, wśród tej me­lo­dii ciszy, nie­sio­ne nie­ist­nie­ją­cym wia­trem, po­nio­sły się słowa:

Pa­trzeć, jak umie­ra­ją.

 

*

 

– Hra­bio Ja­rvi­ku, toż to same ruiny.

Hra­bia zda­wał się nie po­dzie­lać obu­rze­nia Gre­go­ra. Wręcz prze­ciw­nie, uśmie­chał się sze­ro­ko, po­na­gla­jąc wierz­chow­ca.

– I cóż z tego? Spójrz, jak da­le­ko można stąd się­gnąć wzro­kiem! Wy­ma­rzo­ne miej­sce na straż­ni­cę. Nikt nie prze­drze się nie­zau­wa­żo­ny od stro­ny do­li­ny.

Jeźdź­cy za­trzy­ma­li konie przed za­wa­lo­ną bramą.

– Z tego, co wiem, był tu nie­gdyś klasz­tor dzi­wacz­nych mni­chów. Te kupy ka­mie­ni ra­czej nie­wie­le miały wspól­ne­go z praw­dzi­wy­mi for­ty­fi­ka­cja­mi… – na­rze­kał nadal Gre­gor.

Hra­bia ze­sko­czył z siwej kla­czy i po­pra­wił ozdo­bio­ną zło­ty­mi ha­fta­mi kasz­ta­no­wą tu­ni­kę.

– Może i dobry z cie­bie stra­teg oraz wojak, ale na bu­dow­nic­twie to znasz się jak moja pierw­sza ko­bie­ta na za­spo­ka­ja­niu męż­czy­zny. Nie muszę przy­po­mi­nać, że szyb­ko ją po­rzu­ci­łem, hę?

Przedar­li się przez gruz i we­szli na dzie­dzi­niec. Nie­mal wszyst­ko było cał­kiem lub czę­ścio­wo znisz­czo­ne, z wy­jąt­kiem bu­dyn­ku świą­tyn­ne­go, który sku­tecz­nie obro­nił się przed cza­sem. Je­dy­nym uszczerb­kiem była dziu­ra w dachu, przez którą na świa­tło dzien­ne prze­do­sta­wa­ła się ogrom­na ro­śli­na przy­po­mi­na­ją­ca sło­necz­nik. Wie­lo­barw­ne płat­ki za­my­ka­ły się i otwie­ra­ły, jakby kwiat chciał coś przy­by­szom rzec. Hra­bia Ja­rvik i Gre­gor po­pa­trzy­li po sobie ze zdu­mie­niem, po czym, gnani cie­ka­wo­ścią, prze­kro­czy­li pół­okrą­głe, otwar­te na oścież drzwi. Mi­nę­li po­roz­bi­ja­ne rzeź­by i przy­kry­te pa­ję­czy­mi za­sło­na­mi ob­ra­zy, po czym za­trzy­ma­li się przed oł­ta­rzem. Do­pie­ro teraz, z bliż­sza, gdy za­dar­li głowy, do­strze­gli, że długa, po­wy­krę­ca­na ło­dy­ga roz­dwa­ja się na szczy­cie i że wień­czą ją dwa kwia­ty. Jeden więk­szy, drugi mniej­szy.

– Wi­dzia­łeś kie­dyś coś po­dob­ne­go, hra­bio? – za­py­tał Gre­gor, nie mogąc wyjść z po­dzi­wu.

– Skąd­że – od­parł Ja­rvik, prze­no­sząc wzrok na ka­mien­ną ta­bli­cę z wy­ry­tym na­pi­sem. Po raz pierw­szy w życiu przy­da­ła mu się nauka sta­re­go ję­zy­ka ludów Pół­no­cy, więc chwa­ląc się swą umie­jęt­no­ścią, prze­czy­tał na głos:

 

Dusze ludz­kie są nie­śmier­tel­ne.

Rod­gost Mądry i Lea Wspa­nia­ła.