Przyjaciółka lipa

Cześć, chalbarczyk 

Bardzo podoba mi się Twoje opowiadanie. Jest mi bliskie, ponieważ maluję obrazy. Użyłaś sporo fachowej terminologii, kiedy Doroteusz pisał ikonę. To może być zawiłe dla niektórych odbiorców, w sensie, niewiele im mówiące, ale nie ma tego dużo, a to dodaje specyfiki warsztatu ikonografia. 

Zastanawiałem się, jak wybrniesz z motywem świeżego materiału, tzn. drzewa lipy, dopiero co ściętego, ale zrobiłaś to wyśmienicie. Opowiadanie ma duży ładunek emocjonalny, co również jest plusem. Sympatyczna, obok klimatu mistycznego, jest również przestrzeń w której dzieje się fabuła. Jest sennie, momentami onirycznej, choć na początku wydaje się być inaczej.

Pominąłem błędy językowe dlatego, że jest ich na tyle mało, że nie przeszkadzały mi w odbiorze.

Pozdrawiam i klik ode mnie :-)

Cześć Hesket!

Zastanawiałem się, jak wybrniesz z motywem świeżego materiału,

Rzeczywiście, to było największe wyzwanie :)

Cieszę się, że taki lekko senny klimat się spodobał. Chciałam napisać coś, co nie ma akcji.

Dzięki za komentarz!

Hesket

Jakie obrazy malujesz, na deskach cz na płótnach ?

Zastanawiałem się, jaki cel wyprawy. Miałem wrażenie, że wizyta u ikonografa jest tylko przystankiem. Od czego uciekały? To się nie wyjaśniło, ale nie ma wielkiego znaczenia. Ładnie opowiedziałaś tę historię.

Dużo przyjemności sprawiło mi pisanie czytanie tego opowiadania.

Kilka drobiazgów:

– Kiedyś wszystko wydawało się się takie intensywne, takie prawdziwe…

 Po prostu, wtedy uczucia i… serce -> potrzebny jest przecinek?

Wiatr, nie zatrzymywany przez żadną przeszkodę, -> niezatrzymywany

Fartuch miał poplamiony i dawno nie prany. -> nieprany

Doroteusz widząc jej minę, zaczął wyjaśniać. -> Doroteusz, widząc jej minę, zaczął wyjaśniać.

Nieobecna, spoglądała przez okno na umierający ogród. -> potrzebny jest przecinek?

Pozdrawiam!

Czytając, odpocząłem. Potrzebowałem tego. Dziękuję. :)

Koalo!

Jak dobrze, że i moje pisanie się komuś przydaje!

I ja dziękuję :)

AP

Nie wiem, co mi się stało z tymi imiesłowami. Chyba byłam jeszcze w poprzedniej epoce ortograficznej :)

Zastanawiałem się, jaki cel wyprawy.

Fragment wyjaśniający to, bez żalu wyrzuciłam. Wprowadzał zbyt wiele ciężkich tematów. Zostawiłam same aluzje, które na szczęście łatwo przeoczyć.

Pozdrawiam!

Myślę, że kilka tych aluzji wychwyciłem. Dlatego z początku miałem skojarzenia z Thelmą i Louise, ale historia poszła w inną stronę.

Witaj. :)

Bardzo piękny, nostalgiczny klimat. Opowieść ma swoisty urok i widać, że faktycznie sprawiła Ci przyjemność podczas pisania. :) 

Makabrycznie bałam się, że bohaterki spotka coś złego, na szczęście to się nie zdarzyło (choć parokrotnie pojawiały się sygnały). :) Zakończenie nieco mnie zaskoczyło szybkością, ale rozumiem, że tak miało być. :) Mnóstwo tu zagadek i niedopowiedzeń, lecz ma to też swoje pozytywy. :)

Wcale mnie nie zdziwi kontynuacja opowieści o dwóch przyjaciółkach. :) Bo pytań o ich dalsze losy pojawia się w głowie mnóstwo. :) 

Pozdrawiam serdecznie, klik, powodzenia w Konkursie. :) 

Pecunia non olet

i mnie czytanie Twojego opowiadania sprawiło wiele przyjemności;

pozdrawiam serdecznie, klikając :)

Cześć Bruce!

Makabrycznie bałam się, że bohaterki spotka coś złego,

Nigdy bym na to nie pozwoliła!

 :)

Pozdrawiam serdecznie!

Cześć AS!

Cieszę się, że opowiadanie znalazło u Ciebie aprobatę.

Dzięki, że wpadłeś :)

Bardzo ładnie i zgrabnie napisane.

Jest uczucie melancholii, jest nutka nostalgii, jest żal i inne niefajne emocje drzemiące w każdym z nas, ale to wszystko zapakowałaś w ładne, barwne opisy, otoczone sielskim, spokojnym obrazkiem. Przez to całość nieźle ze sobą współgra i sprawia, że lektura była przyjemnością. Bez efektów wow, bez jakiś zwrotów akcji, ale z utrzymaniem dobrego poziomu i narracji od początku do końca.

Pozdrawiam :)

Realuc!

Dzięki za miłe słowa!

Nigdy bym na to nie pozwoliła!

Pozdrawiam i dziękuję. :)

Pecunia non olet

Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć

Zgoda drzewa na ścięcie przypomniała mi Indian. Chociaż ludy Syberii też prosiły zwierzęta o zgodę na zabicie. Na pewno lipa wolałaby być świętym obrazem niż spłonąć. 

Piękne opowiadanie. Gratuluję Ci pomysłu. I takie inne. 

Zresztą poza brawami dla Ciebie Chalbarczyk, chciałam pogratulować Świętopiekłej;) bo taki otwarty pomysł może zaowocować obficie.

Pisanie ikona opisane wspaniale. 

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Pięknie napisane. Zdania płyną, bohaterki jadą w dal, a nawet kiedy dotrą do miasteczka, wszystko dzieje się niespiesznie. Doceniałem dobór słów, a fachowe słownictwo wcale nie przeszkadzało w odbiorze, ponieważ jest użyte w taki sposób, że intuicyjnie rozumie się znaczenie.

Kończące się lato, potem jesień, nostalgia, ucieczka, zagadka, która nie musi być rozwiązana, ale która wytwarza nastrój. Rzeczywistość, która otula czytelnika i zostaje w myślach na długo po przeczytaniu.

Mogę tylko podsumować: niepowtarzalne. Rzadko czuję się tak zachwycony tekstem.

Pisanie ikony opisane wspaniale. 

Dzięki Ambush!

I ja dołączam się w podziękowaniu dla Holly za zorganizowanie tego fajnego konkursu :) Jest inny niż zazwyczaj, można na spokojnie, bez napinki, podejść do tematu :)

marzan!

Jeśli udałoby mi się podzielić się z czytelnikiem pięknem i sprawić, że rzeczywistość wydała się czymś przyjemniejszym – byłabym naprawdę zadowolona :)

Dziękuję za tak miły komentarz!!!

Pozdrawiam Wszystkich!

Super opowiadanie, dałam się wciągnąć. Podobało mi się i przy okazji wchłonęłam trochę wiedzy o ikonach i mądrych lipach.

Bardzo ładne malowanie słowami. Chociaż niewiele się działo, czytało mi się lekko i przyjemnie, a takie budowanie narracji to duża umiejętność. Szkoda, że tyle tu tajemnic, bo chętnie bym lepiej poznał bohaterki opowiadania, ale wiem, że taki był zamysł. 

Pięknie napisane, z klimatem i sugestywnymi opisami.

Po przeczytaniu miałem nieodparte wrażenie, że to fragment, a nie zamknięta fabuła. Ale może czegoś nie załapałem, jest tu dużo tajemnic i aluzji.

Tak czy inaczej, pozdrawiam i klik z przekonaniem

e: albo nie klik, bo już naklikane

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

stawiam “szóstkę”, czyta się jak krew elfów

Kazik!

Cieszę się, że się spodobało :)

Galicyjski Zakapior!

miałem nieodparte wrażenie, że to fragment

Fragment rzeczywiście, bo to fragment podróży bohaterek, podróży w przestrzeni i podróży wewnątrz siebie.

Tomasz!

Szkoda, że tyle tu tajemnic,

Ale rozwikłanie tajemnic nic by nie dodało do tej historii, tak myślę :)

Nova

wchłonęłam trochę wiedzy o ikonach

Bardzo się cieszę!

Wszystkich pozdrawiam!

Będzie ciąg dalszy?

sun-med

Czy będzie ciąg dalszy? Niewykluczone. Na razie czekam na natchnienie :)

Pozdrawiam!

Ogień przygasał, a noc powoli kończyła się i pierwsze ptaki budziły szary świt, który ciężko podnosił się znad dalekich łąk.

Mam zagwozdkę, bo z jednej strony to bardzo poetyckie i nastrojowe, z drugiej mam wrażenie ślizgania się po granicy naciągnięcia metafory. Może się czepiam. Ogólnie stylistycznie opko robi duże wrażenie i ledwo mam o co się przyczepić. 

który towarzyszył im codziennie błękitną, daleką kreską.

Towarzyszenie kreską wywołało lekki zgrzyt. Może “jakby namalowane”?

Przyłożył dłuto, aby wyrzeźbić kowczeg.

Czy tylko ja przełączyłem się na wyszukiwarkę? Myślę, że dopowiedzenie mogłoby być miłe. 

ikona stała się tak piękna, że Hannie zabrakło tchu.

Opko rozbudziło we mnie wysokie oczekiwania co do stylu i doboru słów i to zdanie nieco mnie przez to rozczarowało. Szczególnie, że następny akapit to mały orgazm literacki.

Ależ to jest pięknie napisane, ale w taki elegancki i wrażliwy sposób, bez cienia kiczu czy pretensji. Postać Ikonografa także jest przedstawiona z ogromną wrażliwością – człowiek zarazem głęboki i poczciwie nieporadny. 

Edycja: duch klatki schodowej podpowiada mi, że co prawda nie muszę znać biografii Hanny ani jej traum, ale jednak decyzja o porzuceniu dzieci i bezpiecznego życia wydaje mi się nie do końca wyjaśniona.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Cześć GreasySmooth!

Czy tylko ja przełączyłem się na wyszukiwarkę? Myślę, że dopowiedzenie mogłoby być miłe. 

Ależ jest dopowiedzenie! Kowczeg to reminiscencja relikwiarza, a więc wgłębienie:

Przyłożył dłuto, aby wyrzeźbić kowczeg. Drewno poddało się silnym dłoniom, które formowały relikwiarz w desce pod ikonę.

Towarzyszenie kreską wywołało lekki zgrzyt.

A mnie wydało się to intuicyjnie oczywiste: jak się idzie, to horyzont idzie wraz z wędrowcem.

Wciąż szukam słów. Być może niektóre nie są tu na swoim miejscu.

Dzięki za odwiedziny :)

GreasySmooth!

ale jednak decyzja o porzuceniu dzieci i bezpiecznego życia wydaje mi się nie do końca wyjaśniona.

Bo to jest tak. Jak dzieci są dorosłe, a małżeństwo staje się tylko jakimś kontraktem, to kobieta zadaje sobie pytanie, jaki sens ma jej życie. Podróż, którą opisuję w opowiadaniu, jest podróżą, która ma bohaterce dać odpowiedź o nią samą, o to, czy jest szczęśliwa.

Po przemyśleniu popieram i podzielam zdanie GreasySmootha, doklikując głosik za Piórkiem, bo pamięć o tym wyjątkowym tekście nadal we mnie tkwi. :)

Pozdrawiam, powodzenia. :) 

Pecunia non olet

Hej, ładnie napisany tekst – to wszystko co właściwie mogę powiedzieć. Nie wiadomo o co chodzi bohaterkom, są jakieś informacje, które nie zostały rozwinięte w opowiadaniu. Właściwie wszystkiego trzeba się domyślać, a całą uwagę skupiasz na emocjach. Tylko emocje bez kontekstu wydają się płaskie i trochę na siłę. Do tego, muszę posłużyć się Finklą, prawie nie ma fantastyki. To ładny tekst biblioteczny, ale nie piórkowy. Będę na NIE. Pozdrawiam.

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Hej!

Świetnie napisane, chyba zostanie w głowie na dłużej. Duże emocji. Już chyba większość napisała tu to co bym chciał powiedzieć, więc nie będę się powtarzał. Fantastycznie mi się czytało. 

Zastanawiam się nad nominowaniem do piórka, pomyślę jeszcze trochę. Zobaczymy, czy naprawdę zostanie w głowie!

Serdecznie pozdrawiam!

EDIT: Widzę, że nie potrzebujesz już mojego głosu, ale wiedz, że jestem za haha!

You cannot petition the Lord with prayer!

Cześć Michaelu!

Cieszę się, że opowiadanie przemówiło do Ciebie uczuciami :)

Pozdrawiam!

Ładnie napisane, coś się dzieje, ale jest i spokój. Acz odniosłam wrażenie, że wiele nieprzyjemnych rzeczy majaczy w tle.

Tekst bardzo ciepły, potrafi podmieść na duchu. Bo skoro bohaterkom się udało, to może i nam… Trzeba tylko pogadać z lipą albo innym zaprzyjaźnionym drzewem. Ech, wieki całe nie byłam w ogrodzie botanicznym (chyba prawie rok?)…

W odróżnieniu od Barda dostrzegłam fantastykę. Może nie występuje w dużym stężeniu, ale w homeopatycznym też nie.

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Dzięki Finklo!

Miałam właśnie nadzieję, że czytelnikom udzieli się nieco pogodny nastrój. Pozdrawiam!

Widzę, że odpowiadasz tylko na wybrane komentarze, dobrze wiedzieć, nie będę się fatygował w przyszłości.

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Bardjaskier!

Ło matko!, jak jest trudniej odpowiedzieć, to dłużej myślę. Zazdroszczę tym, co sypią komentarzami jak z rękawa… Wszystkim odpowiadam, wypraszam sobie.

Co do Twojego komentarza: chciałam ładnie ubrać w słowa, że trochę się pomyliłeś z gatunkiem. To nie jest forma, dla której jakakolwiek akcja jest istotna.

I pozdrawiam!

:), a już myślałem, że się obraziłaś. Taki mi wystarczy ;)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Bardjaskier!

Odpisuję, żeby nie było nieporozumień słownych :)

Hej!

 

Sosnowe gałęzie w ogniu cicho syczały.

Siedziały na ziemi oparte o siebie

Czy sosnowe gałęzie w ogniu siedziały oparte o ziemię? Tak wynika z konstrukcji, przy czym jest to konkurs z roślinami, więc nie byłoby to aż tak dziwne… Ale chyba nie chodziło o to. :)

Momentami za dużo się: 

Hanna zachłysnęła się wolnością i pustką. W miarę oddalania się od domu wspomnienia nieudanego życia robiły się coraz bledsze, a gdy dotarły na granicę płaskowyżu – stały się zupełnie przezroczyste.

Akcja toczy się powoli, ale trudno mi wczuć się w bohaterki, dostrzec tło za nimi. Trochę jakby opowiadanie stanowiło dwie oddzielne warstwy – tu podróż kobiet, a tu nagle drzewo i ikonografia…

Schła od dawna. Po kawałeczku. Radowała się z tego, że zrobię z niej święte obrazy. Z ulgą przyjęła wiadomość, że nikt nie spali jej w piecu.

Za to ten fragment jest taki świeży, oryginalny. Podoba mi się, że drzewo nawet po śmierci ma duszę, a może nie tyle po śmierci, co po rozczłonkowaniu, każdy jej element żyje dalej. Ciekawa koncepcja. 

Więc, dlaczego…?

– Zastanawiasz się, dlaczego? – Daria uśmiechnęła się.

Więc, dlaczego…? – zbędne. 

Znowu natłok “się”. 

Zasiała we mnie bezwolność i bezwład. Bezsilność.

– Ale to nieważne – mówiła dalej

Skoro mówiła dalej, to w tej samej linijce. I nie trzeba podkreślać, że mówi dalej, to tylko dodaje zapychaczy przy dialogu. 

Nie będę tego więcej podkreślać, bo w tekście natężenie “się” aż przytłacza, nawet w jednym zdaniu w bliskich odległościach: 

wyzwoliłam się i z niewolnika stałam się córką

zdarza się, jak dom i rodzina, i zanim się obejrzysz

Na koniec zabrakło mi czegoś bardziej oryginalnego. Całość jest krótka i właściwie nie dostajemy za wiele: dwie bohaterki rozmawiają dość tajemniczo, odwiedzają magiczną lipę, ikonograf tworzy obraz, który unosi. I tyle. Tylko że brakuje głębi naszym bohaterkom, lipa jest magiczna, bo…? Nie wiemy. Obraz dla matki, ale my nie znamy powiązań bohaterki z matką, a jedynie jej słowa o tym, że ją zniewalała. Za mało tu treści. Nie napiszę, że za dużo ozdobników, bo opisy czytałam z przyjemnością, lubię ładne i poetyckie opisy, tylko że z nich też musi coś wynikać, tzn. lepiej, kiedy są dodatkiem, a nie stanowią całość z fabułą będącą dodatkiem. 

Wybacz marudzenie, bo to jest całkiem dobre opowiadanie, językowo jesteś na wysokim poziomie (tylko “się” nieco psuły klimat), ale niestety całościowo zabrakło głębi i czegoś niepowtarzalnego. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Cześć Ananke!

Słusznie dostrzegłaś, że jest rochę nudno, że nie ma fabuły i treści. Taka jest koncepcja opowiadania. Nie chodzi o to, aby wciągnąć czytelnika w wir zdarzeń, a nawet historie bohaterek (ich losy, ich życia są na dalszym planie), ale aby przekazać doświadczenie. Czyli chciałam, aby czytelnik bardziej się delektował niż ekscytował. Jeśli ktoś chce wartkiej akcji – to nie jest ta opowieść.

Pytasz, dlaczego lipa jest magiczna. Odpowiedź kryje się wewnątrz ikonografii. Zasady są takie, że każdy etap pisania ikony jest poddany surowym regułom, które umożliwią powstanie świętości i doskonałości. W tym procesie bierze udział też drzewo i deski. Deska traci naturalność, a staje się częścią tego, co ponadnaturalne. Wydaje mi się, że w opowiadaniu dobrze to pokazałam.

Pozdrawiam!

Chalbarczyk, miałaś szalenie malowniczy pomysł na fantastyczną lipę, której fragment staje się ikoną, ale w tworzonej ikonie nadal jest to, co w lipie było magiczne i osobliwe.

Czytało się dobrze, choć nie ukrywam, że to nie do końca moja bajka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki regulatorzy! :)

Bardzo proszę. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć!

Na pewno jest to ładnie, subtelnie, poetycko napisane, z mnogością trafnie dobranych opisów i określeń. Na głębszym poziomie jednak do mnie raczej nie trafiło – postaram się wyłuszczyć problem najlepiej, jak umiem. W scenie pisania ikony widać wiedzę, a przynajmniej solidne przygotowanie do tekstu, zwłaszcza cieszę się, że poznałem śliczne słówka “kowczeg” i “lewkas”. Gorzej jednak poszło mi z szukaniem znaczenia symbolicznego, Hanna prawie do końca jest sceptyczna i nie rozumiem, dlaczego ukończony obraz nagle leczy ją emocjonalnie i “unosi”. W ogóle kreacje bohaterek wydają mi się nieprzekonujące. Skoro mamy tutaj podróż wozem konnym po bezkresnym opustoszałym stepie jak w Trylogii, to dlaczego Hanna, mówiąc o swojej relacji z matką, posługuje się kliszami jak ofiara współczesnej psychoanalizy? Dlaczego może ot, tak opuścić rodzinę i wyjechać na długie wakacje z przyjaciółką? I kim właściwie mogłaby być Daria, w realiach epoki, niezależna kobieta nawykła do samotnych podróży, przy tym nieźle sytuowana – nie wygląda ani na markietankę, ani na jakąś hultajkę czy wędrowną wyrobniczkę?

Przy ogólnej smakowitości stylistyki zatrzymało mnie w paru miejscach powielanie, powtarzanie sensów, pleonastyczne dobijanie na siłę rzeczy już powiedzianej – nie wykluczam, że i to robiłaś świadomie, ale gdzieniegdzie rozważyłbym redukcję, przykładowo:

Hanna uśmiechnęła się ledwo widocznie, bo przywołała w pamięci obraz syna i córki, co napełniło ją macierzyńskimi uczuciami.

Właściciel zajazdu, gdy dowiedział się, że podróżują tylko we dwie, popatrzył na nie lubieżnie, nie próbując ukryć pożądania uważnie. Hannie zrobiło się niedobrze.

Całość przypominała zapuszczoną rupieciarnię.

Zaznaczam, że to tylko propozycje.

Piórkowo na NIE, ale naprawdę warto było przeczytać, bardzo mało tu jest podobnych opowiadań. Pozdrawiam ślimaczo!

Cześć Ślimaku!

podróż wozem konnym po bezkresnym opustoszałym stepie jak w Trylogii,

Owszem, podróżowano wozem w Trylogii, ale również – jeśli mnie pamięć nie myli – w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Polsce, a na Ukrainie jeszcze w dziewięćdziesiątych. Czytałeś opowiadanie, szukając w nim konkretów i szczegółów, ale takie bezpieczne dla czytelnika umiejscowienia akcji w konkretnym czasie i konkretnym miejscu wcale nie sprawią, że uczucia targające bohaterami staną się bardziej zrozumiałe. A nawet, uważam, odciągałyby uwagę od uczuciowej przemiany i bohaterek, i czytelnika :)

posługuje się kliszami jak ofiara współczesnej psychoanalizy

Myślę, że nie trzeba być uwikłanym we freudyzm, aby doświadczyć dorosłego życia, kontrolowanego przez rodziców. Są to doświadczenia uniwersalne i do tego powszechnego rozumienia się odwołałam. Tak samo całkowicie zrozumiałe jest poszukiwanie sensu życia przez kobietę, której dzieci są już dorosłe i nie wie, co dalej ze sobą robić. Jest to na tyle oczywiste, że umieszczenie wyjaśnienia w tekście – byłoby mało subtelne i trochę prymitywne.

Pleonazmy w tekście zamierzyłam, chociaż mogły ostatecznie nie wyjść, jak powinny były :)

Dziękuję Ci Ślimaku za wnikliwy komentarz.

Pozdrawiam!

Owszem, podróżowano wozem w Trylogii, ale również – jeśli mnie pamięć nie myli – w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Polsce, a na Ukrainie jeszcze w dziewięćdziesiątych.

Temu nie zaprzeczę, ale kiedy bohaterki mają podróżować przez taką otchłań stepu, że przy odrobinie szczęścia przez dwa dni nie spotkają żywej duszy, i pojawia się akapit tego rodzaju:

Trąciła konia lejcami i wjechały na bezgraniczne połacie traw, przetykane srebrnymi lusterkami wodnych oczek i przygiętymi do ziemi karłowatymi drzewami. Wiatr, niezatrzymywany przez żadną przeszkodę, rozpędzał się na tej płaskiej ziemi, wzmagał się i porywał ze sobą zeschłe łodygi i liście, podnosił kurzawę. Gwizdał w uszach.

– Na miejsce dotrzemy jutro wieczorem. Droga za jakiś czas skręca na wschód i prowadzi jarami. Nie jest tam bezpiecznie.

– Nie jest… bezpiecznie?

– Możemy natknąć się na wygłodniałe watahy stepowych wilków albo dzikich kotów. Ale jeszcze bardziej niebezpieczne byłoby spotkanie z ludźmi.

– to automatycznie wrzucasz moją wyobraźnię w ucieczkę Baśki do Chreptiowa, a już …wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi na pewno traktowałbym jako post quem non. Oczywiście nie twierdzę, że to uniwersalny odbiór, ale mocno się zdziwię, jeśli typowy czytelnik będzie podejrzewał Twoją opowieść o osadzenie w XX wieku.

Myślę, że nie trzeba być uwikłanym we freudyzm, aby doświadczyć dorosłego życia, kontrolowanego przez rodziców. Są to doświadczenia uniwersalne i do tego powszechnego rozumienia się odwołałam.

Zgoda, po prostu wydało mi się, że bohaterka wyraża je zbyt nowocześnie jak na swoje przypuszczalne możliwości, ale to rzecz jasna powiązane z poprzednią kwestią.

Czytałeś opowiadanie, szukając w nim konkretów i szczegółów

Być może mam nadmierne skłonności do takiego sposobu lektury, jednak chciałem też się podzielić perspektywą czytelnika, który właśnie fiksuje się na szczególikach pomagających zidentyfikować realia i potem nie może ich zgrać z innymi partiami tekstu: pomyślałem, że to także cenna informacja zwrotna.

Cześć Ślimaku!

Rzeczywiście, czytelnik poszukujący twardych faktów i akcji na pewno odejdzie stąd niezadowolony. Ale będę obstawać, że ukonkretnienie, a więc dodanie historii życia bohaterek, zdefiniowanie czasu, spięcie wszystkiego w realia konkretnej epoki – zepsułoby treść. Podróż jest podróżą wymarzoną, niejako idealną, zatem wyrzuciłam wszystko, co by ją uniemożliwiło. Brak dwudziestowiecznych stepów (uważam to za defekt naszych czasów) i siedemnastowieczną niewykonalność tej podróży.

Wszystkie natomiast możliwe czasy zbiegają się w pracowni ikonografa, ponieważ procedura ikonograficzna w wieku dwudziestym i siedemnastym są identyczne!

Dzięki za podzielenie się uwagami. W tym opowiadaniu wielkich zmian nie da się wprowadzić, ale w następnym pomyślę o dostatecznej ilości cennych konkretów :)

Pozdrawiam serdecznie!

Cześć ponownie, wcześnie zaczęłaś dzień!

Tak, widzę, że akcja fabularna nie jest istotną warstwą tego opowiadania. Jednak właśnie procedura ikonograficzna, opisana z całą rzetelnością kulturową, pokazała mi, że ono niewątpliwie rozgrywa się w naszym świecie, a nie w jakimś magicznym bezczasie fikcyjnego uniwersum. I wtedy już odruchowo szukam wskazówek co do czasu i miejsca, bo przecież powinny być znaczące dla zrozumienia mentalności bohaterek, kierujących nimi motywów, dla całej wymowy tekstu. Nie upieram się, że to jedyny możliwy sposób lektury – ani nawet, że współcześni teoretycy literatury uznaliby go za najbardziej polecany – ale dzielę się uprawnioną przecież perspektywą czytelniczą.

Podróż jest podróżą wymarzoną, niejako idealną, zatem wyrzuciłam wszystko, co by ją uniemożliwiło.

To jest jakiś pomysł. To znaczy: wyraźne zasygnalizowanie, że być może całość rozgrywa się tylko w wyobraźni Hanny, pozwoliłoby uratować spójność świata przedstawionego, ale z kolei wiązałoby się z bagażem własnych problemów, przynajmniej dla części odbiorców zupełnie przekreśliłoby znaczenie jej doświadczeń. A gdyby udało Ci się zarysować konwencję realizmu magicznego, w której akcja zasadniczo toczy się w świecie analogicznym do naszego, ale ulegającym wpływom wyobraźni, tak że nie jest żadnym problemem wyjechanie z postsowieckiego miasteczka i znalezienie się na sienkiewiczowskim stepie? Ja tego tak nie umiem, ale najlepszym autorom czasem wystarcza kilka zręcznie dobranych zdań.

Pozdrawiam serdecznie!

Cześć Ślimaku!

tak że nie jest żadnym problemem wyjechanie z postsowieckiego miasteczka i znalezienie się na sienkiewiczowskim stepie?

To jedna z możliwości. Taka konwencja pozwoliłaby na snucie długiej opowieści, w której realności się nakładają, a może wypływają jedna z drugiej. Idealna dla motywu podróży :) Wydaje mi się, że posłużył się nią Brzechwa w Podróżach Pana Kleksa.

Dzięki Ślimaku za inspiracje :)

Pozdrawiam!

Ave, Chalbarczyk!

W połowie tekstu musiałem upewnić się co do osoby autora, bo klimat stworzyłaś jak u Sonaty… ;] Opowiadanie jest napisane naprawdę bardzo ładnie, wręcz poetycko. Praktycznie płynąłem przez tekst i była to podróż naprawdę przyjemna. Przy okazji dowiedziałem się też trochę jak powstają ikony, więc i wymiar dydaktyczny wszedł należycie.

Do momentu “zgody” drzewa na ścięcie obawiałem się o nieco zbyt małą ilość fantastyki w fantastyce, ale myślę, że tyle wystarczy.

Rozumiem, że skupiłaś się na emocjach Hanny i Darii, przez co ekspozycja świata przedstawionego zeszła na dalszy plan. Normalnie pewnie by mi to przeszkadzało, bo lubię jednak wiedzieć “co w trawie piszczy”, ale w Twoim tekście taka konstrukcja jest w pełni uzasadniona.

Niemniej, historia powstania ikony sprawia wrażenie oderwanej od większej całości, przez co nie potrafię się utożsamić z bohaterkami. Dostrzegam ich emocje, ale nie mogę się nimi przejmować, bo brakuje mi kontekstu. Na początku opowiadania Hanna i Daria przed czymś uciekają, przed czym? Jakie to ma znaczenie dla powstania ikony? Analogicznie, te wstęgi światła w zakończeniu. Rozumiem, że to efekt złota w ikonie. Ale jakie to ma znaczenie dla historii? 

Ale najbardziej nurtuje mnie inna kwestia: dlaczego w ogóle powstała ikona? Bo tłumaczenie o prezencie dla matki nie koreluje ani z początkiem historii, ani jej zakończeniem. Możliwe jednak, że to kwestia moich ograniczeń, jako osoby pozbawionej zacięcia poetyckiego i zwyczajnie nie dostrzegam jakiejś ukrytej symboliki.

Z uwagi na opisane wątpliwości, piórkowo będę na NIE, ale tekst uważam za zdecydowanie warty przeczytania i naprawdę bardzo ładnie napisany.

Pozdrawiam serdecznie!

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Opis tworzenia ikony śliczny. Widać, że jest to tekst specyficzny i wierzę, że sprawił Ci dużo przyjemności. Całość napisana bardzo plastyczne, jednocześnie mam wrażenie, że całość składa się z dwóch nie dokończa fabularnie złączonych części. Brakuje mi też dokładniejszego przedstawienia motywacji i charakterów bohaterek.

Cześć Cezary!

Do momentu “zgody” drzewa na ścięcie obawiałem się o nieco zbyt małą ilość fantastyki w fantastyce, ale myślę, że tyle wystarczy.

Uff! :)

Miło mi, że mimo luk (zamierzonych) w fabule nie oceniasz opowiadania źle. Można umieścić w tekście i podawać bardzo różne wytłumaczenia motywacji, a to podróży bohaterek, a to obstalunku ikony, od fiaska małżeństwa, ucieczki od przemocy – po ucieczkę od szarości i pragnienie czegoś niebezpiecznego. Wydaje mi się jednak, że nie jest to potrzebne, bo opowiadanie ma przekazać przede wszystkim doświadczenie tego, co ponadnaturalne. Wszystkie detale są przypadkowe.

Ale rozumiem, że dla Ciebie takie skrótowe potraktowanie wątku nie jest takie fajne :)

Pozdrawiam!

Cześć Zygfryd!

Rzeczywiście, fabuła się nie klei, ale taki to był zamysł. Pozwolić czytelnikowi, aby doświadczenia i może pragnienia odniósł do swojego życia, a nie bohaterek.

Dzięki, że wpadłeś i pozdrawiam!