Rytuał

 

1.

Pa­trząc na mi­go­czą­cy pło­mień w tej sta­rej za­py­zia­łej piw­ni­cy za­sta­na­wiam się, czy to moż­li­we, żeby mógł się on mie­nić tak wie­lo­ma ko­lo­ra­mi. Czy to moż­li­we żeby te wszyst­kie ko­lo­ry, mimo swego bla­sku i barw­no­ści były tak prze­ra­ża­ją­ce?

Od­po­wiedź brzmi nie.

To nie po­win­no tak prze­ra­żać, bo nie po­win­no być rze­czy­wi­ste. Takie rze­czy się nie dzie­ją. Kręgi żło­bio­ne na ka­mien­nej po­sadz­ce piw­ni­cy nie po­win­ny móc pło­nąć, a żaden pło­mień nie po­wi­nien przy­bie­rać barw wszyst­kich pier­wiast­ków che­micz­nych naraz.

Ry­su­ję trze­ci, ostat­ni krąg. Krwią. Nadal nie wie­rzę jak łatwo kupić krew. Przed ocza­mi staje mi mina eks­pe­dient­ki w osie­dlo­wym mię­snym. Sły­szę jej śmiech i żarty. ,,Czer­ni­ny się za­chcia­ło, czy trze­ba ad­o­ra­to­ra córki czar­ną po­lew­ką ode­gnać? Stara szko­ła. Mój oj­ciec nie raz po łbie ode mnie do­stał, za czę­sto­wa­nie chło­pa­ków czer­ni­ną''. Nie ko­men­tu­je jej słów, a ona milk­nie w końcu, chyba spe­szo­na bra­kiem od­po­wie­dzi. Płacę i wy­cho­dzę.

My za­pew­ne nigdy już nie do­cze­ka­my się dzie­ci.

Sta­ran­nie za­my­kam krąg. Krew kiep­sko na­da­je się do ry­so­wa­nia, a ja nigdy nie mia­łem zbyt wiel­kie­go ta­len­tu ar­ty­stycz­ne­go. Żaden ze mnie ma­larz. Żaden poeta. Muzyk nie lep­szy. Nie­wie­le w życiu stwo­rzy­łem. Przy­naj­mniej nie sam. Mimo to teraz wkła­dam całe sku­pie­nie w kre­śle­nie wzo­rów na ziemi.

Się­gam do księ­gi i po­wo­li prze­pi­su­je znaki. Jeden po dru­gim. Runa po runie. Na tym eta­pie zgra­nie wszyst­kie­go w cza­sie nie jest jesz­cze tak istot­ne. Naj­waż­niej­sze to się nie po­my­lić. Źle po­sta­wio­na kre­ska, jedna nie­sfor­na kro­pla i wszyst­ko mu­siał­bym za­czy­nać od nowa.

Nie chcę my­śleć co by się stało, gdy­bym ta­kiej kro­pli nie za­uwa­żył i do­pro­wa­dził wszyst­ko do końca…

Nie myśl o tym. Na my­śle­nie był już czas, teraz jest czas na dzia­ła­nie. My­śle­nie mo­gło­by spra­wić, że się za­trzy­masz. Że zro­zu­miesz co tu się dzie­je. A zro­zu­mie­nie pro­wa­dzi do sza­leń­stwa. Cho­ciaż sam nie wiem, czy nie jest za późno, żeby bro­nić się przed na­zwa­niem się sza­leń­cem.

Pa­trzę na świe­ce do­oko­ła. Blask dru­gie­go kręgu jest na tyle silny, że mógł­bym je w za­sa­dzie zga­sić. Po chwi­li od­ga­niam tę myśl. Bar­dzo nie chciał­bym zo­stać w kom­plet­nych ciem­no­ściach, gdyby ten ogień zgasł. Nie ufam mu. Wra­cam do pracy ocie­ra­jąc pot z czoła.

Za­uwa­żam, że rękaw ko­szu­li jest mokry. Cały je­stem mokry mimo, że jest mi nie­sa­mo­wi­cie zimno. Po­ru­szam ko­szu­lą i czuję jak od­kle­ja się od ple­ców. Muszę wy­glą­dać ab­sur­dal­nie z tym kwie­ci­stym wzo­rem na sobie. Nigdy nie lu­bi­łem tej ko­szu­li, ale wy­da­ło mi się wła­ści­we, żeby się w nią ubrać. Mia­łem ją na sobie wtedy. Na samym po­cząt­ku. Kiedy się to wszyst­ko za­czę­ło.

 

2.

Kiedy zo­ba­czy­łem cię pierw­szy raz po­my­śla­łem sobie, że te sza­ro­zie­lo­ne oczy nie po­win­ny na­le­żeć do czło­wie­ka, a do nimfy, która wabi męż­czy­znę, żeby naj­pierw za­to­nął w nich, a na­stęp­nie w za­po­mnia­nym sta­wie, gdzieś po­środ­ku lasu. Była to praw­do­po­dob­nie naj­bar­dziej po­etycz­na myśl jaką mia­łem w życiu. Być może je­dy­na. Na pewno pro­ro­cza.

Zde­cy­do­wa­nie też nie pa­su­ją­ca do zwi­ja­nia się z bólu na pod­ło­dze Czar­ne­go Tu­li­pa­na.

– O mój Boże. Nie chcia­łam, prze­pra­szam.

Czuję ból. Lewe jądro. W tej chwi­li je­stem pra­wie pe­wien, że już nie ist­nie­je. To uczu­cie mie­sza się z za­pa­chem two­ich per­fum. Jest dziw­nie owo­co­wy. Bar­dzo słod­ki. Coś jakby ma­li­na? Czuję też coś mo­kre­go na nodze i nie wiem, czy wolę, żeby oka­za­ło się, że to krew, czy mocz. Bła­gam, żebym tylko się nie po­si­kał.

Póź­niej, kiedy już sie­dzi­my przy po­sta­wio­nym przez cie­bie piwie wiem, że to nie była ani krew, ani inny płyn wy­do­by­wa­ją­cy się z mo­je­go ciała. Ktoś po pro­stu w całym tym za­mie­sza­niu roz­lał na mnie na pod­ło­dze swo­je­go drin­ka. Muszę przy­znać, że jesz­cze nigdy nie cie­szy­łem się tak z tego, że ktoś mnie czymś oblał.

Sie­dzi­my razem w kącie sali, przy sto­li­ku z małą lamp­ką rzu­ca­ją­cą do­oko­ła po­ma­rań­czo­we świa­tło. Mam wra­że­nie, że spę­dzasz ten wie­czór ze mną tylko z po­czu­cia winy. Zresz­tą mokre spodnie i ból w kro­czu nie do­da­ją pew­no­ści sie­bie. Mimo wszyst­ko czas za­czy­na pły­nąć jakoś ina­czej. Jak w dzie­ciń­stwie, kiedy za­pa­trzo­ny w jakąś za­baw­kę wpa­dasz w ot­chłań fan­ta­zji. Kre­ślisz nie­stwo­rzo­ne sce­na­riu­sze i hi­sto­rie, które nie przy­śni­łyby się naj­bar­dziej ode­rwa­nych od rze­czy­wi­sto­ści fi­lo­zo­fom. I to na trzeź­wo.

Mimo wszyst­ko oswa­jam się odro­bi­nę z twoja obec­no­ścią. Teraz na­praw­dę mogę się tobie przyj­rzeć. To już nie tylko za­pach malin i zie­lo­ne oczy. To też burza czar­nych, krę­co­nych wło­sów, która nie może sobie zna­leźć miej­sca. To też dłu­gie nogi, wy­ła­nia­ją­ce się z dżin­so­wej spód­ni­cy. Głos, który brzmi tak me­lo­dyj­nie, jak­byś z każ­dym sło­wem śpie­wa­ła. Mimo, że tego dnia nie­wie­le do mnie mó­wisz. Na to jesz­cze przyj­dzie czas.

Mówię głów­ne ja. I mówię na­praw­dę dużo. Za­wsze tak mam kiedy się de­ner­wu­ję. Jakby to, że nie po­zwa­lam za­ist­nieć ciszy było dla mnie tar­czą. Jakby to, że sku­pia­jąc się na moich sło­wach nie zro­zu­miesz, że to nie twoje miej­sce. Że gdyby nie jeden zły ruch ręką mo­gła­byś być teraz z do­wol­nym męż­czy­zną na tej sali, a on i tak wpa­try­wał­by się w cie­bie jak w bo­gi­nię, która zstą­pi­ła na zie­mię tylko po to, by na chwi­lę ośle­pić go swoim pięk­nem.

Do­cho­dzi czwar­ta. Bar­man grzecz­nie, acz sta­now­czo każe nam się już za­brać. Wy­cho­dzi­my przed bar. Za­kła­dasz dżin­so­wą kurt­kę i wy­glą­dasz w niej jak na­sto­lat­ka. Ja przy tobie pew­nie jak pe­do­fil z tymi za­ko­la­mi i w kwie­ci­stej ko­szu­li.

– Chyba pora do domu – mó­wisz prze­cią­ga­jąc ostat­nią sy­la­bę.

– Muszę się sprę­żyć, nocny zaraz od­je­dzie, a do auta nie wsią­dę w tym sta­nie.

– Ja miesz­kam cał­kiem bli­sko – uśmie­chasz się. Pa­trzysz mi w oczy.

– Za­zdrosz­czę.

Uśmie­chasz się na te słowa. Wy­cią­gasz z kurt­ki kart­kę i dłu­go­pis. No­tu­jesz coś. Pod­cho­dzisz bli­żej. Czuję jak wkła­dasz mi kart­kę w kie­szeń. Za­pach malin spra­wia, że kręci mi się w gło­wie. Al­ko­hol też nie po­ma­ga.

– Masz tam mój numer jak­byś chciał to po­wtó­rzyć. I adres, w razie jak­byś jed­nak nie zdą­żył na ten au­to­bus.

Pusz­czasz do mnie oko i od­cho­dzisz. Nie oglą­dasz się nawet, a ja nie wiem co od­po­wie­dzieć. Stoję tam jak kołek i pa­trzę jak zni­kasz za za­krę­tem. Nie wiem czemu, ale liczę, że jesz­cze się ob­ró­cisz. Może dam radę po­wie­dzieć coś bły­sko­tli­we­go i le­piej za­koń­czyć ten wie­czór. Nie ob­ra­casz się.

Po chwi­li wraca do mnie świa­do­mość. Ru­szam bie­giem na przy­sta­nek. Zdą­ży­łem. Ledwo. Sia­dam na przed­ostat­nim sie­dze­niu i wy­cią­gam kart­kę. Ulot­ka skle­pu z mi­ne­ra­ła­mi. Na niej numer i adres.

Au­to­bus rusza z przy­stan­ku.

Mam ocho­tę wy­siąść na na­stęp­nym przy­stan­ku i wró­cić do cie­bie.

Pa­trzę jed­nak tylko w szybę.

I marzę.

3.

Wkła­dam płytę w starą wieżę i par­skam śmie­chem. Mimo całej oni­rycz­no­ści i grozy ta czyn­ność wy­da­je mi się za­baw­na. Nie za­baw­na, to złe słowo. Ona jest gro­te­sko­wa. Nie sądzę, żeby świat sły­szał kie­dy­kol­wiek o ry­tu­ale w któ­rym flety i bębny roz­brzmie­wa­ły z od­twa­rza­cza otrzy­ma­nego na pierw­szą ko­mu­nię świę­tą. Pre­zent z dnia kiedy pierw­szy raz świa­do­mie zro­bi­łem krok w stro­nę wiary staje się czę­ścią naj­bar­dziej bluź­nier­cze­go czynu w moim życiu.

Mam na­dzie­ję, że nie ostat­nie­go czynu w moim życiu.

W księ­dze za­pi­sa­ne jest, aby pod­czas ca­łe­go ry­tu­ału roz­brzmie­wa­ła mu­zy­ka. Do­kład­ne zro­zu­mie­nie, czego ode mnie żąda, za­ję­ło mi trzy dni. Trzy dni pracy z już wcze­śniej prze­tłu­ma­czo­nym tek­stem. Gdyby nie no­tat­ki nie był­bym w sta­nie pew­nie nic z tego pojąć.

Znów za bar­dzo za­sta­na­wiam się nad wszyst­kim. Na­le­ży sku­pić się na po­je­dyn­czych czyn­no­ściach. Szcze­gól­nie teraz kiedy skoń­czy­ły się przy­go­to­wa­nia i zaraz za­cznie się wła­ści­wa część ce­re­mo­nii. Na razie je­stem pe­wien, że idzie do­brze. No pra­wie pe­wien. Może prze­ko­nu­ję sam sie­bie, bo prze­cież to co wła­śnie się tu dzie­je nie jest czymś nor­mal­nym, czymś na­tu­ral­nym. Nigdy wcze­śniej nie ro­bi­łem ni­cze­go ta­kie­go. Do ja­snej cho­le­ry, jesz­cze pół roku temu nawet nie wie­dzia­łem, że takie rze­czy mogą dziać się w praw­dzi­wym świe­cie. Były to re­alia ra­czej tan­det­nych hor­ro­rów, albo strasz­nych hi­sto­ry­jek opo­wia­da­nych przez har­ce­rzy przy ogni­sku.

Teraz już wie­rzę. Nawet wię­cej – teraz już wiem. Pa­trzę na trzy kręgi przed sobą i czuję, że ema­nu­je od nich coś trud­ne­go do opi­sa­nia. Ja­kieś dziw­ne wi­bra­cje. Po­wie­trze, które już gdy tu wcho­dzi­łem było cięż­kie i wil­got­ne teraz spra­wia wra­że­nie gę­ste­go. Jak gdy­bym mu­siał prze­ci­skać się przez ja­kieś ba­gni­ska. Może to po pro­stu ja słab­nę. Może to coś mniej nie­na­tu­ral­ne­go niż mi się wy­da­je. Czuję się, jak­bym był chory. Jakby coś wyciąga­ło ze mnie siły. Ręce stają się cięż­kie. Głowa opada na ra­mio­na. Czuję w niej ból gdzieś mię­dzy usza­mi w tyle. Jakby mój or­ga­nizm sam bun­to­wał się przed tym co za­mie­rzam zro­bić.

Pa­trzę na trzy kręgi. No­tat­ki mó­wi­ły, że to szy­der­stwo z Trój­cy Świę­tej. Nie po­tra­fię się chyba z tym zgo­dzić. Księ­ga jest star­sza. Pa­pier na to nie wska­zu­je, ale pismo… Wy­gląd i spo­sób za­pi­su wy­glą­da­ją na czasy przed chrze­ści­jań­stwem. Myślę, że to, że księ­ga nie roz­pa­dła się pod upły­wem czasu jest spo­wo­do­wa­ne jej tre­ścią. Coś ją chro­ni. Jakby wie­dza w niej za­war­ta sama nie chcia­ła zo­stać za­po­mnia­na.

Pierw­szy krąg sta­no­wią runy wy­ry­te w ka­mie­niu. One sta­no­wią ziar­no. Po­czą­tek za­klę­cia i so­czew­kę za­ra­zem. Sku­pia­ją moc. Ich na­ry­so­wa­nie było naj­bar­dziej cza­so­chłon­ne. Pró­bo­wa­łem na po­cząt­ku użyć noża, ale szyb­ko się stę­pił. Mło­tek i dłuto. Kilka go­dzin spę­dzo­nych przy spo­koj­nym, rów­nym ryt­mie ude­rzeń. Było to jak trans. Kilka go­dzin spę­dzo­nych na ko­la­nach. Jak­bym od­da­wał po­kłon samej śmier­ci. Choć prze­cież za­mie­rzam jej się prze­ciw­sta­wić.

Drugi krąg sta­no­wią pło­mie­nie. Zro­bi­łem de­li­kat­ne wgłę­bie­nia i wy­peł­ni­łem je naftą. Było to o wiele prost­sze niż się spo­dzie­wa­łem. Jakby ka­mień już zdą­żył pod­dać się temu co za­mie­rzam na nim uczy­nić. Ten krąg ma sta­no­wić źró­dło mocy. Pło­mie­nie mają zdol­ność prze­kra­cza­nia świa­tów. Czer­pią ener­gię z cze­goś wię­cej niż sa­me­go spa­la­nia. Może to nas wła­śnie tak przy­cią­ga do wszel­kich źró­deł ognia. Wpa­tru­jąc się w nie po­tra­fi­my zaj­rzeć poza nasz wy­miar. Słu­chać szep­tów z za­kąt­ków dal­szych, niż je­ste­śmy w sta­nie pojąć ro­zu­mem. Ogień wciąż się pali, mimo że nafta już dawno po­win­na się skoń­czyć, a pło­mień mieni się ty­lo­ma ko­lo­ra­mi, że łatwo uwie­rzyć, że nie po­cho­dzi z tego świa­ta.

Trze­ci krąg ma sta­no­wić ochro­nę. Na­ma­lo­wa­ny krwią ma być za­bez­pie­cze­niem. Ko­twi­cą w na­szej rze­czy­wi­sto­ści. Od­wró­co­nym ma­gne­sem dla tego, czego nie chce­my na tym świe­cie zo­ba­czyć. Fil­trem i bez­piecz­ni­kiem, który od­ci­na prąd gdy moc jest zbyt wiel­ka.

Nadal wiele nie ro­zu­miem. No­tat­ki sporo mi wy­ja­śnia­ją. Po­ma­ga­ją mi pojąć za­war­tość księ­gi, tłu­ma­czyć tek­sty. Czuję jed­nak, że razem osią­gnę­li­by­śmy wię­cej. Mie­li­śmy za mało czasu razem. Dałaś mi je­dy­nie klucz, a gdy­byś tu wciąż była da­ła­byś od­po­wie­dzi, albo przy­naj­mniej po­mo­gła je od­na­leźć. A tak? Mam je­dy­nie wska­zów­ki i kilka chwil w pa­mię­ci kiedy ścią­gnę­łaś z sie­bie woal ta­jem­ni­cy. Ta­jem­ni­cy, która za­wsze tak mnie w tobie ku­si­ła. Ta­jem­ni­cy, którą tak bar­dzo chcia­łem po­znać.

Usta­wiam się na pół­noc od kręgu. Sia­dam po tu­rec­ku. Jest mi nie­wy­god­nie na gołym ka­mie­niu, ale ciało jest zbyt ocię­ża­łe żeby się bun­to­wać. Skoro ka­mień się pod­dał ce­re­mo­nii, to jak ja mógł­bym się oprzeć?

Spo­glą­dam na księ­gę le­żą­cą przede mną i za­czy­nam in­kan­ta­cję. W fil­mach jest to za­wsze krót­ki pro­sty tekst po ła­ci­nie po­wta­rza­ny na okrą­gło przez okre­ślo­ną ilość czasu. Ab­surd. Teraz wiem, że za­klę­cia nie są tak pro­ste. Wy­stę­pu­ją tu po­wtó­rze­nia, ale są one czę­ścią dłu­gie­go tek­stu. Mają też pewną ryt­mi­kę. Jak pieśń z na­ra­sta­ją­cy­mi to­na­mi. Z każdą chwi­lą coraz szyb­sza i moc­niej­sza. Na po­cząt­ku spo­koj­na, pod ko­niec o krok od cha­osu.

Do tego mo­men­tu jesz­cze długa droga. Wy­po­wia­dam pierw­sze słowa. Po­wo­li, mia­ro­wo. Teraz już nie ma od­wro­tu.

Wsłu­chu­jąc się w dźwięk wła­sne­go głosu – głosu który nigdy nie brzmiał dla mnie tak obco – zer­kam na księ­gę zo­sta­wio­ną w kącie.

I przy­po­mi­nam sobie jak mi ją po­ka­za­łaś.

4.

Po dru­gie do cie­bie na­pi­sa­łem – co było mądre. Po pierw­sze po­sze­dłem do skle­pu z mi­ne­ra­ła­mi – co było mądre już mniej. Ba, było wręcz głu­pie, że po­my­śla­łem, że cię tam znaj­dę, ale chcia­łem cię jesz­cze zo­ba­czyć. Tak nie­zo­bo­wią­zu­ją­co, żeby nie wyjść na de­spe­ra­ta. Oczy­wi­ście cię tam nie zna­la­złem. To była tylko przy­pad­ko­wa ulot­ka.

Na­pi­sa­łem jed­nak i oka­za­ło się, że to ty od­na­la­złaś mnie. Kilka zwy­kłych spo­tkań – kawa, kino, spa­cer. Hi­sto­ria ja­kich wiele. Jak każda zwy­czaj­na. Jak każda wy­jąt­ko­wa. Przy­naj­mniej wtedy tak my­śla­łem.

Pew­nej nocy skap­ną­łem się, że idę z tobą mo­stem i nie po­tra­fię już sobie wy­obra­zić życia bez cie­bie. Wiem. Taki etap. Za­ko­cha­nie ma zbyt wiele wspól­ne­go z sza­leń­stwem. Jed­nak pa­trząc za kra­wędź ba­rier­ki mostu myślę, że gdyby cie­bie za­bra­kło mu­siał­bym z niego sko­czyć. Myśl pra­wie pro­ro­cza, lecz odro­bi­nę nie­cel­na. Los cza­sem śmie­je się nam w twarz.

Prze­no­szę wzrok zza kra­wę­dzi na cie­bie. Sto­isz na pal­cach rę­ka­mi opie­ra­jąc się ba­rier­kę i wy­glą­dasz ba­jecz­nie. Wiatr roz­wie­wa ci włosy. Ca­łość wy­glą­da jak kadr wy­cią­gnię­ty z ja­kiejś ko­me­dii ro­man­tycz­nej.

– Uwa­żaj by wy­pad­niesz.

– Aż tak się o mnie boisz?

– Sam tej bu­tel­ki wina nie dam rady wypić.

– Za bar­dzo wąt­pisz w swoje umie­jęt­no­ści.

Uśmie­chasz się po tej wy­mia­nie zdań, ale zaraz po­waż­nie­jesz. Nie ro­bisz się smut­na, tylko za­my­ślo­na. Ta­jem­ni­cza. Taka wy­da­jesz się jesz­cze bar­dziej nie­sa­mo­wi­ta.

– Wi­dzisz tamte świa­tła w tle.

– Tak. To chyba cmen­tarz.

– Chodź­my tam.

– Wino na cmen­ta­rzu bar­dziej pa­su­je bez­dom­nym, niż za­ko­cha­nym.

– A więc mó­wisz, że się za­ko­cha­łeś?

Chyba się czer­wię, a na pewno czuję cie­pło ob­le­wa­ją­ce twarz. Ty się za­dzior­nie uśmie­chasz, jakby udało ci się zro­bić jakiś dobry żart. Potem ła­piesz mnie za rękę, ca­łu­jesz w po­li­czek i cią­gniesz za sobą.

Fak­tycz­nie tra­fia­my w końcu na cmen­tarz. Nigdy wcze­śniej nie od­wie­dza­łem tego miej­sca nocą. Cza­sem tylko w ciągu dnia od­wie­dzam ro­dzi­ców. Teraz te wszyst­kie zni­cze pa­lą­ce się razem do­oko­ła wy­glą­da­ją za­ska­ku­ją­co ro­man­tycz­nie. Cmen­tarz nocą wy­obra­ża­łem sobie jako coś mrocz­ne­go. Teraz czuje cię bar­dziej jak w baśni. Za­bie­rasz mi z rąk bu­tel­kę wina.

– Tutaj nie wolno chyba pić…

– Od kiedy je­steś taki stra­chli­wy?

– Może to nie strach, a je­dy­nie roz­są­dek.

– Lu­dzie zbyt roz­sąd­ni szyb­ko umie­ra­ją.

– Za­wsze wy­da­wa­ło mi się, że jest do­kład­nie od­wrot­nie.

– O nie, nie mój drogi. Nerwy was za­bi­ja­ją. Ci­śnie­nie, te spra­wy. Za bar­dzo się przej­mu­je­cie.

Otwie­rasz bu­tel­kę, prze­chy­lasz ją i wy­pi­jasz po­tęż­ny łyk. Po czym uśmie­chasz się i ob­ra­casz do­oko­ła.

– Zo­bacz jak tu pięk­nie.

– I nie prze­ra­ża cię to?

– Co ta­kie­go?

– No wiesz. Ci wszy­scy mar­twi lu­dzie do­oko­ła.

– Nie. Dla­cze­go? Teraz nam chyba nie są w sta­nie ni­cze­go zro­bić. Bar­dziej nie­bez­piecz­ni byli za życia.

Po­da­jesz mi bu­tel­kę po czym sia­dasz na ławce przy jed­nym z naj­więk­szych na­grob­ków. Ja wy­pi­jam łyk i sia­dam obok. Obej­mu­ję cię i czuję jak kła­dziesz głowę na moim ra­mie­niu.

– Cie­ka­we jak to jest?

– Co ta­kie­go?

– Nie żyć.

– Za­le­ży kogo spy­tasz. Są tacy co mówią, że nijak. Są też tacy któ­rzy obie­cu­ją nam raj lub pie­kło. Za­le­ży jak grzecz­na byłaś.

– A ty co my­ślisz?

– Nie wiem. Nie za­sta­na­wia­łem się nad tym. Nie je­steś za młoda, żeby my­śleć o śmier­ci?

– A ty nie je­steś za młody na takie ma­ru­dze­nie?

– Wi­docz­nie nie.

– I wi­dzisz? Tym samym mo­gła­bym ci od­po­wie­dzieć. Po pro­stu je­stem cie­ka­wa.

– Do­wiesz się w swoim cza­sie. Oby jak naj­póź­niej.

– Oby.

Sie­dzi­my tak obok sie­bie w ciszy i czuję się na­praw­dę do­brze. Po­dob­no to jest ozna­ka, że czło­wiek jest wśród od­po­wied­nich ludzi. Mogą być obok sie­bie w ciszy. A cisza… Cisza jest tu wręcz nie­na­tu­ral­na, jak­by­śmy zna­leź­li się poza cza­sem, a nie zaraz obok jed­nej z naj­bar­dziej ru­chli­wych ulic w tym mie­ście. Mój świat kur­czy się do two­je­go od­de­chu na moim ra­mie­niu. Do smaku wina i świa­teł setki zni­czy. Nie wiem nawet kiedy za­czę­li­śmy się ca­ło­wać. Nie wiem kiedy za­czę­li­śmy się tam ko­chać. A naj­bar­dziej nie wiem jakim cudem, ale na­praw­dę w tam­tej chwi­li wy­da­wa­ło mi się to cał­ko­wi­cie na­tu­ral­ne. Z jed­nej stro­ny chłód mar­mu­ru, a z dru­giej cie­pło two­je­go ciała.

Póź­niej pa­mię­tam jak le­ży­my na jed­nym z na­grob­ków. Ja w roz­pię­tej ko­szu­li. Ty w roz­chy­lo­nej su­kien­ce.

– A gdy­byś mógł wró­cić?

– Wró­cić skąd?

– Stam­tąd? Gdzie­kol­wiek to jest? Po śmier­ci.

– To tylko takie gdy­ba­nie.

Uśmie­cham się tro­chę lek­ce­wa­żą­co. Choć już po­wi­nie­nem wie­dzieć, że cie­bie nie wolno lek­ce­wa­żyć. Ty za to uśmie­chasz się jak­byś do­sta­ła nagle po­tęż­ny za­strzyk ener­gii.

– Chodź. Muszę ci coś po­ka­zać.

 

5.

Chciał­bym po­wie­dzieć, że się za­wa­ha­łem. By­ło­by to jed­nak cał­ko­wi­tą nie­praw­dą. Pierw­sze go­dzi­ny in­kan­ta­cji były trud­ne. Moje ciało, już wcze­śniej zmę­czo­ne przy­go­to­wa­nia­mi nie było przy­zwy­cza­jo­ne do trwa­nia w jed­nej po­zy­cji przez tak długi czas. Czu­łem sztyw­ność bio­der, bo­la­ły mnie ko­la­na i mia­łem wra­że­nie, że całe moje ciało drę­twie­je.

Mimo wszyst­ko nie po­ru­szy­łem się.

Moje gar­dło nie było przy­zwy­cza­jo­ne do mó­wie­nia przez tak długi czas do rytmu bęb­nów. Język wy­sechł do­szczęt­nie, a w pew­nym mo­men­cie je­dy­ne o czym mo­głem my­śleć to reszt­ka wody w szklan­ce na stole w kącie piw­ni­cy. Czu­łem jak przy każ­dym na wpół mó­wio­nym, a na wpół śpie­wa­nym sło­wie język ocie­ra się o moje pod­nie­bie­nie. I z każ­dym sło­wem ten język zmie­niał się coraz bar­dziej w pa­pier ścier­ny.

Mimo to mó­wi­łem dalej.

Mój umysł stą­pał po cien­kiej gra­ni­cy mię­dzy świa­do­mo­ścią, a sza­leń­stwem. Z każdą chwi­lą spa­da­łem w coraz głęb­szą ot­chłań. Świat prze­sta­wał być dla mnie czymś rze­czy­wi­stym. Wie­dzia­łem, że jeśli nie prze­sta­nę teraz, nad­cho­dzą­cych wy­da­rzeń nic już nie bę­dzie mogło za­trzy­mać. Krok po kroku se­kun­da po se­kun­dzie zmie­rza­łem świa­do­mie ku za­tra­ce­niu.

Mimo to się nie za­trzy­ma­łem.

Teraz wszyst­kie bo­lącz­ki mo­je­go ciała po­wo­li od­su­wa­ją się ode mnie. Po­wo­li zy­sku­ję wra­że­nie jak­bym od­dzie­lał się od swo­je­go ciała. Je­stem jak od­twa­rzacz mu­zycz­ny bez przy­ci­sku stop. Od­twa­rzacz gra­ją­cy prze­ra­ża­ją­cą pieśń. Mrocz­ną i na­ra­sta­ją­cą z każdą chwi­lą. Pieśń nie z tego świa­ta, mimo, że pły­ną­cą z moich ust. Pieśń wę­dru­ją­cych poza. Pieśń stra­co­nych. Pieśń któ­rej mnie na­uczy­łaś, a któ­rej nigdy tak na­praw­dę nie chcia­łem znać. Któ­rej czę­ścią nie chcia­łem nigdy być.

Jed­nak je­stem. W siód­mej go­dzi­nie in­kan­ta­cji. Je­stem tutaj w ciem­nej piw­ni­cy, a rów­no­cze­śnie gdzieś poza nią. Je­stem i pa­trzę na sie­bie jakby z boku. To chyba naj­lep­sze okre­śle­nie na przed­sta­wie­nie tego co czuje. Mimo wszyst­ko bar­dzo nie­pre­cy­zyj­ne. To nie tak, jak­bym wy­szedł ze swo­je­go ciała i sta­nął gdzieś obok. Jak w wizji prze­ćpa­ne­go nar­ko­ma­na. Mój umysł za­czął się­gać po pro­stu dalej, a przez to, że się­gnął dalej stra­cił zwią­zek ze swoją ma­te­rial­ną po­wło­ką. Zmę­cze­nie, ból, pra­gnie­nie stały się je­dy­nie po­wi­do­ka­mi. Nie­przy­jem­nym wra­że­niem z tyłu głowy. Kro­plą w morzu do­znań.

Ja jed­nak je­dy­nie mu­sną­łem tamtą stro­nę. Zer­k­ną­łem za woal rze­czy­wi­sto­ści na kilka se­kund w któ­rych moje ciało było po­trzeb­ne jako prze­kaź­nik. W któ­rych moje ciało mu­sia­ło stać się bramą. W któ­rych mu­sia­łem się nim po­dzie­lić z tobą. Spoj­rza­łem i to co zo­ba­czy­łem mnie za­chwy­ci­ło. Za­chwy­ci­ły mnie krysz­ta­ło­we mia­sta i wiecz­ne pło­mie­nie. Za­chwy­cił mnie bez­kres i nie­moż­li­wość. Prze­pły­ną­łem przez tam­ten świat jak burza prze­pły­wa ponad na­szym. Przez ma­te­rię i nie ma­te­rię. Wszyst­ko to za­pi­sa­ło się gdzieś na dnie mej pa­mię­ci nie­moż­li­we do opi­sa­nia w szcze­gó­łach. Nie do zro­zu­mie­nia.

Pod­czas tej wę­drów­ki do­tar­łem w końcu do cie­bie. Stwo­rzy­łem nić, którą mo­głaś po­dą­żyć. Dałem ci wska­zów­kę. Od­sze­dłem i cze­ka­łem. Brama otwar­ta na oścież. Ob­ser­wu­ją­ca.

In­kan­ta­cja trwa­ła.

Pło­mie­nie sza­la­ły zim­nym bla­skiem.

Bębny dud­ni­ły.

Krew do­oko­ła kręgu za­czę­ła wrzeć.

Wró­ci­łem do swo­je­go ciała nagle. Tak jak­bym wpadł do wody z dużej rze­czy­wi­sto­ści. Wszyst­ko po­wró­ci­ło. Cały ból. Całe zmę­cze­nie. Ja kon­ty­nu­owa­łem jed­nak pieśń. I wtedy zo­ba­czy­łem jak drga jeden palec. My­śla­łem że to przy­wi­dze­nie, ale nie. To była praw­da. Po­ru­szy­łaś pal­cem. Póź­niej skurcz bi­cepsa. Gwał­tow­ny ruch głową jak­byś od­ga­nia­ła kosz­mar.

Otwo­rzy­łaś oczy. Pod­nio­słaś się jakby z dłu­gie­go snu. Prze­tar­łaś oczy i spoj­rza­łaś na mnie. Za­mar­łem. Radio też w któ­rymś mo­men­cie uci­chło, ale nie po­tra­fię nawet okre­ślić w któ­rym. Na po­cząt­ku mnie nie po­zna­łaś. Po chwi­li jed­nak na ustach po­ja­wił się uśmiech. Ten naj­słod­szy, któ­rym cza­sem wi­ta­łaś mnie w so­bot­ni po­ra­nek, kiedy oboje mo­gli­śmy po­zo­stać dłu­żej w łóżku. Spo­koj­ny i cie­pły.

Ro­zej­rza­łaś się na­stęp­nie do­oko­ła. Nie wsta­jąc obej­rza­łaś kręgi, a na two­jej twa­rzy po­ja­wi­ło się zdzi­wie­nie.

Nie, nie zdzi­wie­nie. Coś in­ne­go.

Wzię­łaś głę­bo­ki, szyb­ki od­dech.

Twoje ciało wy­gię­ło się w łuk, a oczy wciąż wpa­trzo­ne we mnie roz­sze­rzy­ły się w prze­ra­że­niu. Więk­szym niż wtedy kiedy ode mnie od­cho­dzi­łaś.

– Krew! Dla­cze­go nie uży­łeś mojej krwi?!

 

6.

Cza­sem gdy bu­dzisz się rano, jesz­cze zanim do końca otwo­rzysz oczy już wiesz, że wy­da­rzy się coś złego. Lęk cho­wa­ją­cy się gdzieś na gra­ni­cy jawy i snu budzi cię, a ty już wiesz. Wiesz, że coś się zbli­ża. Zbli­ża wiel­ki­mi kro­ka­mi, jest tuż tuż i na pewno nie bę­dzie dobre. Ja wie­dzia­łem.

Już z sa­me­go rana czu­łem nie­po­kój. Inny po­smak kawy. Ści­ska­nie w żo­łąd­ku, które nie po­zwa­la ci spo­koj­nie zjeść. Od sa­me­go rana wie­dzia­łem, że coś się zbli­ża.

I przy­by­ło, a przy­by­wa­jąc ogło­si­ło swoje na­dej­ście te­le­fo­nem. Dzwon­kiem ostrym jak nóż, który miał zabić spo­kój w twoim życiu. Zga­sić tą małą iskrę szczę­ścia która je w końcu roz­świe­tli­ła.

– Dzień dobry. Tu funk­cjo­na­riusz­ka po­li­cji Anna Dy­buch. Do­sta­li­śmy ten numer od…

Co było dalej? Sam nie pa­mię­tam. Coś o mo­ście, o linie. O tym, że tam je­steś i że nie chcesz z nikim roz­ma­wiać. Że cze­kasz na mnie. Na mnie. W pierw­szym mo­men­cie, kiedy jesz­cze nie do­tar­ło do mnie co się dzie­je, in­for­ma­cja, że cze­kasz na mnie prze­peł­ni­ła mnie ra­do­ścią. Cze­kasz na mnie. Bę­dziesz roz­ma­wiać tylko ze mną. Nie po­zwo­lisz po­dejść ni­ko­mu poza mną.

Wsia­dam do sa­mo­cho­du i ru­szam. Cały czas mam włą­czo­ny te­le­fon i wraz z każ­dym sło­wem po­li­cjant­ki do­cho­dzi do mnie co do­kład­nie się dzie­je. Do­cho­dzi do mnie, że to mnie, może ozna­czać, że za chwi­lę nie bę­dzie już nas. Że zo­sta­wisz mnie tu sa­me­go, za­po­mnia­ne­go.

Do­jazd na most zaj­mu­je mi ja­kieś dzie­sięć minut. Ko­lej­ne dzie­sięć minut prze­bi­jam się przez tłum. Tra­ge­dia przy­cią­ga ludzi tak samo jak pa­dli­na przy­cią­ga sępy. W końcu ktoś mnie roz­po­zna­je, przy­pad­ko­wy zna­jo­my, który wie że się spo­ty­ka­my. Naj­pierw widzę kor­don po­li­cji. Stoją od­dzie­la­jąc tłum. Potem do­pie­ro widzę cie­bie. Sto­isz za ba­rier­ką, a na szyi masz pętle zro­bio­ną z linki ho­low­ni­czej. Jej drugi ko­niec jest przy­mo­co­wa­ny do po­rę­czy. Tej samej przez którą chcia­łem sko­czyć na myśl, że mógł­bym żyć bez cie­bie. Jeden z naj­lep­szych i naj­gor­szych dni mo­je­go życia, po­łą­czo­ne miej­scem, a od­dzie­lo­ne cza­sem.

Po­li­cjant bie­rze mnie na bok i przed­sta­wiam mi sy­tu­acje. Mówi spo­koj­nym urzę­do­wym tonem. Jak­bym za­po­mniał wpi­sać dane do ru­bry­ki 4c we wnio­sku o zwrot po­dat­ku. Krót­kie, rze­czo­we in­struk­cje płyną z jego ust, zu­peł­nie jakby dzień jak ten był dla niego co­dzien­no­ścią. Nie wy­ko­nuj gwał­tow­nych ru­chów, bądź spo­koj­ny, nie zbli­żaj się bar­dziej niż to ko­niecz­ne, nie pró­buj jej łapać, pa­mię­taj o swoim bez­pie­czeń­stwie…

Kiedy wy­pusz­cza­ją mnie do cie­bie ude­rza mnie dziw­ny spo­kój na­tu­ry do­oko­ła. Ow­szem, tłum sza­le­je, lu­dzie krzy­czą, a re­por­te­rzy robią zdję­cia. Jed­nak to tylko lu­dzie. Na­tu­ra na­to­miast mil­czy, jakby cze­ka­ła. Nie wieje wiatr. Drze­wa nie szu­mią. Ptaki nie śpie­wa­ją. Nie gra żaden świerszcz. Wszyst­ko czeka.

Ty rów­nież cze­kasz tam na mo­ście. Z tymi pięk­ny­mi zie­lo­ny­mi ocza­mi w któ­rych to­ną­łem jesz­cze nie­daw­no. Z wło­sa­mi upię­ty­mi w swo­bod­ny kok i uśmie­cham tak cie­płym, ser­decz­nym i ra­do­snym, że można by za­po­mnieć o tym w ja­kiej sy­tu­acji się po­ja­wił.

– Zo­sta­wi­łam ci list, ale nie mo­głam odejść nie że­gna­jąc się oso­bi­ście.

– O czym ty mó­wisz? Nie mu­si­my wcale się że­gnać. Wróć tylko pro­szę za ba­rier­kę.

– Wiem, że nie mu­si­my, ale ja tego chcę. Boję się, ale na­praw­dę chcę. Za­wsze byłam zbyt cie­kaw­ska wiesz?

– Nie chcę, żebyś od­cho­dzi­ła. Pro­szę. Bła­gam. Chodź tu do mnie.

– Po­że­gna­nia za­wsze są trud­ne, ale to tylko na chwi­lę. Chwi­lę ro­zu­miesz? Pa­mię­taj tylko o tym co ci mó­wi­łam. Pa­mię­taj, a wszyst­ko bę­dzie do­brze. Mo­żesz do mnie po­dejść?

– Oczy­wi­ście. Bła­gam tylko, bądź ostroż­na.

Pod­cho­dzę i kątem oka widzę dwie rze­czy. Po pierw­sze łódź ra­tow­ni­czą, która po­wo­li pły­nie w stro­nę mostu. Po dru­gie ra­tow­ni­ka, które daje mi znaki. Chyba uspa­ka­ja­ją­ce cho­ciaż sam nie wiem co zna­czą. Uspo­ka­jam się jed­nak odro­bi­nę. Oni wszy­scy wy­glą­da­ją jakby mieli to pod kon­tro­lą. Jak długo zaj­mie im wy­cią­gnię­cie cię z wody? Od­cię­cie od liny? Może nawet nie po­zwo­lą ci sko­czyć.

Pod­cho­dzę na tyle bli­sko, że czuję za­pach two­ich per­fum. Ma­li­no­wy – tak jak tego dnia kiedy zo­ba­czy­li­śmy się po raz pierw­szy.

– Uśmiech­nij się mój miły. To tylko na chwi­le. Ja się uśmie­cham, wi­dzisz? Speł­niam ma­rze­nie. Pa­mię­taj tylko. Pa­mię­taj o wszyst­kim co ci mó­wi­łam. List jest w księ­dze. Na­pi­sa­łam go dla cie­bie. Bo cię ko­cham wiesz? To dzię­ki tobie. Tobie jed­ne­mu mogę za­ufać. Niko­mu in­ne­mu. Z kimś innym by się to nie mogło udać.

– Nie ro­zu­miem, na­praw­dę. Pro­szę, nie mo­żesz…

Prze­ry­wasz mi po­ca­łun­kiem, a ja się mu pod­da­je, cho­ciaż wiem, że nie po­wi­nie­nem. Mówią, że w ta­kich chwi­lach czas zwal­nia, ale to nie­praw­da. On przy­śpiesza. W jed­nej chwi­li mam cię w swo­ich dło­niach, a se­kun­dę póź­niej widzę jak le­cisz w dół. Le­cisz pa­trząc mi w oczy. I wcale nie jest jak w fil­mie. Żadne slow­mo­tion nie po­zwala mi dłu­żej po­pa­trzeć w te zie­lo­ne oczy. Ja­kimś spo­so­bem uśmiech­nię­te i prze­ra­żo­ne za­ra­zem. Trwa to tylko chwi­lę. Potem jest szarp­nię­cie. Głu­chy, mokry trzask. Rów­no­cze­śnie cichy i gło­śny.

A potem cisza.

I długo nic.

7.

– To nie tak miało być. Nie tak. Dla­cze­go? Dla­cze­go mi to zro­bi­łeś?

Krzy­czysz tak kiedy twoje ciało wy­gię­te w łuk drży. Na two­jej twa­rzy wid­nie­je maska prze­ra­że­nia. Na mojej za­pew­ne też. Cofam się. Nie wiem co robić. Wszyst­ko było jasne. Na tyle na ile mogło, ale było jasne. To nie może być moja wina.

Radio za­czy­na trzesz­czeć i wy­da­wać z sie­bie dziw­ne, nieryt­micz­ne dźwię­ki. Pło­mie­nie zmie­nia­ją kolor na czer­wo­ny i mie­nią się ja­śniej niż do tej pory. Nor­mal­ny ogień za­pew­ne spa­lił­by mnie w tej chwi­li żyw­cem, albo udu­sił wy­pa­la­jąc reszt­ki tlenu znaj­du­ją­ce się w po­miesz­cze­niu. Krew ostat­nie­go kręgu bul­go­cze, ale coraz sła­biej. W nie­któ­rych punk­tach wy­go­to­wu­je się cała. Zo­sta­je je­dy­nie plama.

– Mó­wi­łam ci. Wszyst­ko opi­sa­łam. Dałam księ­gę to nie tak miało być.

Mó­wisz coraz ci­szej.

– Nie tak. Dałam ci księ­gę. Po­wie­dzia­łam wszyst­ko.

Głos prze­cho­dzi w szept. Słaby, jak u czło­wie­ka z ra­kiem krta­ni. Szum z le­d­wie słyszal­nym dźwię­kiem. Ja jed­nak sły­szę.

– Wszyst­ko ina­czej. My­śla­łam, że zro­zu­miesz. Ty jeden. Je­dy­ny.

Twoje oczy z każdą chwi­lą stają się coraz szer­sze, a ciało coraz bar­dziej drży.

– Ina­czej. To nad­cho­dzi. Nie za­trzy­mam. Stra­co­na. Dla­cze­go?

Widzę jak wbi­jasz pa­znok­cie w ka­mień, a one się łamią. Zo­sta­wia­ją krwa­wy ślad kiedy twoje ciało sięga ko­lej­ny spazm.

– Sil­niej­szy. Ja nie dość. Ty. Jak? Chcia­łam. To idzie.

Nagle sztyw­nie­jesz tak jakby na­piął się każdy mię­sień w twoim ciele. Zry­wam się do cie­bie. Łapię cię w ra­mio­na. To nie może tak się skoń­czyć. Zro­bi­łem dla cie­bie to wszyst­ko. Zro­bię jesz­cze wię­cej jeśli bę­dzie trze­ba. Nie po­zwo­lę, żeby tak się to skoń­czy­ło. Jedną ręką łapię cię w tali. Drugą chwy­tam za twarz.

– Bę­dzie do­brze. Je­steś tu. Je­steś już pra­wie bez­piecz­na. Wró­ci­łaś. Udało się. Tak jak mówi­łaś. Wszyst­ko się udało. Zo­stań już ze mną.

– To… To… Idzie…

– Nic nie idzie. Je­ste­śmy znowu razem. Ty i ja. My. Tylko my.

– Ja… Ja nie… To…

Nagle prze­ra­że­nie znika. Za­my­kasz oczy, a na two­jej twa­rzy po­ja­wia się uśmiech. Ła­piesz od­dech. Twoje ciało roz­luź­nia się. Pod­no­sisz wzrok na mnie.

– Al, er manus.

– Co? Nie ro­zu­miem.

Masz sze­ro­ki uśmiech. Spo­koj­ny, silny i rów­no­cze­śnie nie­na­tu­ral­ny. Inny. Nie twój.

– Iuvis e rede. Re­amium erear. Ter­num anet.

– Kim? Czym je­steś? Co z nią zro­bi­łeś?

– Ome eum Ra­in­n­da. Ihi ervie. Omnes lun­ta­tem.

– Oddaj mi ją.

Pusz­czam cię i ru­szam w stro­nę dłuta któ­rym żło­bi­łem znaki w pod­ło­dze. Czuję jak ła­piesz mnie za kost­kę. Uścisk do cie­bie nie pa­su­je. Jest mocny. Pewny. Sil­niej­szy niż za życia. Za po­przed­nie­go życia? Za…? Nie mam czasu roz­my­ślać, bo czuję jak cią­gniesz mnie do sie­bie. Prze­wra­cam się, ale na tyle bli­sko, że je­stem w sta­nie chwy­cić dłuto.

Moje ciało szo­ru­je po ziemi. Twar­dej i chro­po­wa­tej jak pa­pier ścier­ny. Czuję jak koszu­la drze się na ka­wał­ki. Pró­bu­ję się od­wró­cić. Pró­bu­ję spoj­rzeć na cie­bie. A przede wszyst­kim pró­bu­ję nie wy­pu­ścić z ręki dłuta, kiedy jed­nym szarp­nię­ciem ci­skasz mnie w stro­nę prze­ciw­le­głej ścia­ny.

Za­pie­ra mi dech w pier­siach. Moje ciało jest zbyt wy­koń­czo­ne. Moje ciało było wykoń­czo­ne już samym do­tar­ciem do tej chwi­li. Teraz leżę przy ścia­nie i widzę jak się do mnie zbli­żasz. Jak to coś zbli­ża. Do­brze wiem, że to nie mo­żesz być ty. Po­zna­ję to po kroku, po ge­stach, po uśmie­chu. To coś ukra­dło twoje ciało, twój wy­gląd i pew­nie ze­pchnę­ło cię gdzieś dalej na tamtą stro­nę. Ob­ser­wo­wa­nie tego jest dla mnie nisz­czą­ce, ale czy to wszyst­ko od po­cząt­ku nie zmie­rza­ło do znisz­cze­nia. Krok po kroku się do mnie zbli­żasz. Ty, a jed­nak nie ty. A we mnie go­tu­je się złość. Po­świę­ci­łem tak wiele, tyle przy­go­to­wań, sta­rań. Stra­ci­łem cię raz, a teraz mam cię stra­cić znów?

Kiedy po­chy­lasz się nade mną czuję jakby bie­la­ły mi palce od ści­ska­nia dłuta. Co wśród całej mojej bla­do­ści jest pew­nie nie­moż­li­we. Uno­sisz mnie pra­wie bez­wład­ne­go. To jest moja oka­zja, żeby prze­rwać to bluź­nier­stwo. Nie po­zwo­lić bez­cze­ścić twego ciała. Ostat­ni wy­si­łek. Pa­trzę w twoje oczy. Takie same, ale jed­nak inne. Twój uśmiech tak obcy i nie­ludz­ki.

– Ce­pe­ri xerci mano uero.

Jeden cios i mogę umie­rać.

Ści­skam dłuto tak, że moja dłoń za­czy­na krwa­wić.

Czuje jak moja ręka prze­ci­na nie­ru­cho­me po­wie­trze piw­ni­cy.

Już pra­wie.

I mimo, że wło­ży­łem w ten cios wszyst­kie siły je­steś szyb­sza. Szar­piesz mnie gwałtow­nie w bok a ja chy­biam o cal. Dłuto wy­pa­da mi z ręki, a ro­biąc to rani mi skórę. Czuję jak z mojej ręki leci struż­ka cie­płej krwi.

– Ou olis omo.

Nie ro­zu­miem two­ich słów. Nie mogę pa­trzeć na cie­bie. Na to co stoi przede mną. Chciał­bym za­sło­nić ten uśmiech. Nie wi­dzieć tego spoj­rze­nia. Nie za­pa­mię­tać cię w ten spo­sób. Ta­kiej obcej. Innej. Nie­siesz mnie na śro­dek krę­gów. Kła­dziesz na ziemi, a ja nie mam siły się oprzeć. Pod­da­ję się temu co ma się stać. Do­da­jesz do kręgu kilka zna­ków, czuję jak krą­żysz wokół mó­wiąc obce słowa, ob­ce­go ję­zy­ka. Kiedy po­chy­lasz się znów nade mną myślę tylko o tym, że jeśli mam umrzeć to nie z tym ob­ra­zem. Nie tą obcą twa­rzą. Chcę za­pa­mię­tać spoj­rze­nie pełne mi­ło­ści, pasji. Je­steś bli­sko. Muszę za­sło­nić cho­ciaż twe oczy. Uno­szę rękę obo­la­łą od ciosu, obo­la­łą od trzy­ma­nia dłuta, za­krwa­wio­ną, zmę­czo­ną ry­tu­ałem. Uno­szę ją i kładę na two­ich oczach.

W po­miesz­cze­niu roz­le­ga się krzyk.

Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu nie jest to mój krzyk. Pod­no­szę głowę i widzę jak mio­tasz się do­oko­ła trzy­ma­jąc dło­nie przy swo­jej twa­rzy. Nagle przy­cho­dzi zro­zu­mie­nie. Krew. Krew po­win­na być ludz­ka. Pró­bu­ję się pod­nieść, ale padam na ko­la­na. Na wię­cej nie mam siły, ale to musi wy­star­czyć. Na wpół idąc, na wpół się czoł­ga­jąc uzu­peł­niam ostat­ni krąg. Na­pra­wiam go. Do­da­ję bra­ku­ją­cy ele­ment. Widzę przy tym jak się mio­tasz. Sta­rasz się odna­leźć, ale moja krew za­bra­ła ci wzrok, a krąg coraz bar­dziej cię więzi.

Kilka kro­ków, kilka chwil, a trwa­ją dla mnie ni­czym wiecz­ność. W tej chwi­li te kilka se­kund w któ­rych pró­bu­je na­pra­wić swój błąd cią­gną się w nie­skoń­czo­ność. W końcu jed­nak mi się udaję. Padam wy­koń­czo­ny na zie­mię tuż obok.

Widzę cię w świe­tle pło­mie­ni. Zmę­czo­ny, na wpół żywy. Widzę jak pró­bu­jesz się wy­rwać, jak bluź­nisz w obcym ję­zy­ku. Ty i nie ty za­ra­zem. Potem nagle wszyst­ko cich­nie. Pło­mie­nie gasną. Pa­dasz na zimną po­sadz­kę tuż obok mnie. Teraz znów jako pusta sko­ru­pa. Ciało bez miesz­kań­ca. Teraz jed­nak wiem, że nie jest to osta­tecz­ność. Wiem, że mo­żesz wró­cić. Wiem gdzie po­peł­ni­łem błąd.

Le­żysz metr ode mnie. Twoja dłoń jest wy­cią­gnię­ta w moją stro­nę zu­peł­nie jak­byś chcia­ła się mnie chwy­cić. Ja rów­nież wy­cią­gam swoją zu­ży­wa­jąc tę reszt­kę sił która mi po­zo­sta­ła. Mu­skam twoją dłoń opusz­ka­mi pal­ców, a to mu­śnię­cie jest ni­czym obiet­ni­ca. Nie pod­dam się. To jesz­cze nie ko­niec.