Uniwersytet Trzeciego Wieku

Idę. Naprzeciwko kilka dziewczyn. Śmieją się, rozmawiają. Młode laski, skąpo ubrane. Och! Rozmarzyłem się. Cały chodnik ich. Schodzę z drogi. Tak zostałem nauczony.

Kolejny raz. Ileż można?

O, nie! Koniec.

Idę. Naprzeciwko grupka młodych. Śmieją się. Młodość. Kiedy to było? Kilka wspomnień. Schodzę z drogi. Zwykły odruch. Tak mam. Mijają mnie. Co drugie słowo kurwa. Tak kiedyś nie było. Dziaders ze mnie.

Co jest?

Idę. Rozmawiam przez komórkę. Naprzeciwko paru chłopaków. Odruchowo ustępuję im z drogi. Z jednym nawiązuję kontakt wzrokowy. Dostrzegam kpinę, czy mi się zdaje?

Idę. Kilku szalikowców. Chodnik, ba!, świat ich. Ich świat? Ich? Jestem chyba z innej czasoprzestrzeni. Kiedyś tam, w latach dziewięćdziesiątych uprawiałem boks. Z sukcesami. Poza tym opublikowałem kilka tomików wierszy. Publika ciepło przyjęła. Krytycy docenili. Zszedłem z chodnika na asfalt. Nigdy się nie oduczę.

Idę. Naprzeciwko para. Chłopak dopija piwo. Dziewczyna pali papierosa. Schodzę z drogi. Panna chucha mi dymem w twarz. Ożeż ty! Obracam się i widzę, jak młodzieniec rzuca puszkę w trawę. Gotuję się, ale nie reaguję.

Idę. Naprzeciwko kilku karków. Wyciągam ręce z kieszeni. Nie zejdę z drogi. O nie! Nie tym razem! Ustąpili. Rozeszli się. Słyszę bluzgi. Że niby brak mi kultury. Puściłem mimo uszu, ale następnym razem przypierdolę.