Farma Manchester

 

Śledz­two w Man­che­ste­rze

 

Po­jazd szy­no­wy po­wo­li wy­to­czył się z tu­ne­lu po bry­tyj­skiej stro­nie mia­sta Se­aMa­re. Kon­stabl Wil­liam Da­vies przy­su­nął się do okna i uśmiech­nął sze­ro­ko. Mimo że dziel­ni­ca Fol­ke­sto­ne nic się nie zmie­ni­ła i wciąż była za­pa­dłą dziu­rą, cuch­ną­cą wodą z ka­na­łu La Man­che – to było miej­sce jego uro­dze­nia.

 

In­spek­tor Tay­lor cze­kał na dwor­cu. Nie wy­glą­dał na za­do­wo­lo­ne­go. Jego usta i nos za­sła­nia­ła ma­secz­ka fil­tru­ją­ca, ale oczy mó­wi­ły wszyst­ko: „Chcę prze­pro­wa­dzić do­cho­dze­nie jak naj­szyb­ciej i wró­cić do swo­je­go biura w tu­ne­lu”. Jako ty­po­wy „tu­ne­lo­wiec”, gar­dził Ca­la­is i Fol­ke­sto­ne, a tym bar­dziej te­re­na­mi poza Se­aMa­re.

Ra­port, który tra­fił do skrzyn­ki Wil­lia­ma, był bar­dzo skrom­ny. Ni­ko­mu nie chcia­ło się za­głę­biać w ana­li­zę śmier­ci ja­kie­goś przy­pad­ko­we­go tech­ni­ka, ży­ją­ce­go ponad trzy­sta ki­lo­me­trów od sto­li­cy. Jed­nak pro­ce­du­ry wy­ma­ga­ły prze­słu­cha­nia resz­ty ze­spo­łu.

– Cho­ler­ni tra­dy­cjo­na­li­ści z cen­tra­li – wark­nął Tay­lor, gdy od­na­leź­li sta­tek po­wietrz­ny, który miał ich za­brać na miej­sce. – Prze­słu­cha­nie ma być na żywo, takie są in­struk­cje – dodał, dość nie­udol­nie pró­bu­jąc prze­drzeź­niać szefa. – Tra­ci­my czas i za­so­by, aby po­roz­ma­wiać z ja­ki­miś fra­je­ra­mi, cho­ciaż można było za­ła­twić to w kilka go­dzin bez wy­cho­dze­nia na po­wierzch­nię.

Wil­liam nie sko­men­to­wał tych uwag. Znał Tay­lo­ra od ponad roku i wie­dział, że in­spek­tor tego nie ocze­ku­je.

 

Kiedy wy­star­to­wa­li, Tay­lor od razu za­czął prze­glą­dać wy­świe­tlacz umiesz­czo­ny na przed­ra­mie­niu, a Wil­liam nie­mal przy­kle­ił się do szyby. Jesz­cze nigdy nie latał tą trasą. Chciał zo­ba­czyć na wła­sne oczy to, co dotąd wi­dział tylko na na­gra­niach.

Cmen­ta­rzy­sko Lon­dyn, oglą­da­ne z wy­so­ko­ści kilku ki­lo­me­trów, ro­bi­ło wstrzą­sa­ją­ce wra­że­nie. Ol­brzy­mi kra­ter, oto­czo­ny gru­zo­wi­skiem, z któ­re­go co chwi­lę uno­si­ły się kłęby kurzu po­ru­sza­ne wia­trem, przy­po­mi­nał Wil­lia­mo­wi, do czego do­pro­wa­dzi­ła dawna cy­wi­li­za­cja. Żadne wy­kła­dy w szko­le czy na uczel­ni nie uświa­da­mia­ły tego tak do­brze, jak widok znisz­czo­nej me­tro­po­lii.

Póź­niej po­ja­wi­ły się już tylko puste prze­strze­nie i pola usia­ne far­ma­mi wia­tro­wy­mi. Gdzie­nie­gdzie do­strzegł jakiś mi­kro­sko­pij­ny, z tej wy­so­ko­ści, po­jazd ob­słu­gi tech­nicz­nej, krą­żą­cy mię­dzy wy­so­ki­mi tur­bi­na­mi. Farma Man­che­ster, znaj­du­ją­ca się w daw­nym mie­ście, była jedną z naj­więk­szych. Tam wła­śnie zmie­rza­li.

– Wiem, że ofi­cjal­nie ten teren jest bez­piecz­ny – mruk­nął Tay­lor, za­kła­da­jąc kom­bi­ne­zon ochron­ny. – Jed­nak dla mnie wszyst­ko na po­wierzch­ni jest po­ten­cjal­nie ska­żo­ne. Wy po­stę­puj­cie, jak chce­cie.

Wil­liam i pilot zbyli to mil­cze­niem.

 

In­spek­tor i kon­stabl wol­nym kro­kiem po­dą­ża­li w stro­nę bu­dyn­ku miesz­kal­ne­go tech­ni­ków. Nikt ich nie przy­wi­tał, co tro­chę zdzi­wi­ło Wil­lia­ma.

– Po­jazd wróci po nas jutro przed po­łu­dniem, więc prze­słu­cha­nia mu­si­my za­koń­czyć dziś do wie­czo­ra – mówił Tay­lor. – Myślę, że nie bę­dzie to trud­ne.

– Chyba że po­ja­wią się ja­kieś nie­prze­wi­dzia­ne oko­licz­no­ści – wtrą­cił Wil­liam.

In­spek­tor za­trzy­mał się i od­wró­cił w jego stro­nę. Przez szybę w kom­bi­ne­zo­nie Da­vies ledwo wi­dział jego twarz, ale do­my­ślał się, że mina Tay­lo­ra nie wy­ra­ża ra­do­ści.

– Su­ge­ru­jesz mor­der­stwo? – za­py­tał Wil­lia­ma. – Chro­miń­ski spadł z tur­bi­ny i się roz­trza­skał. Nie za­cho­wał na­le­ży­tej uwagi i tyle. My­ślisz, że ci go­ście, któ­rzy z nim pra­cu­ją od kilku lat, nagle po­sta­no­wi­li go za­mor­do­wać? Jaki miał­by być niby motyw? Za­zdrość? Zdra­da? Ra­bu­nek? Stra­ci­li ko­le­gę i przez kilka mie­się­cy w trój­kę będą wy­ko­ny­wać pracę prze­zna­czo­ną dla czte­rech osób. Je­ste­śmy tu tylko dla­te­go, że cho­ler­ny Le­fe­vre tak bar­dzo ceni pro­ce­du­ry. Wierz mi, Will, mia­łem dzie­siąt­ki róż­nych spraw i tylko pięć do­ty­czy­ło praw­dzi­wych za­bójstw. Ta zde­cy­do­wa­nie ta­kiej nie przy­po­mi­na.

 

Bu­dy­nek oka­zał się dużo bar­dziej prze­stron­ny niż spra­wiał wra­że­nie z ze­wnątrz. Pro­jek­tant za­dbał o mak­sy­mal­ne wy­ko­rzy­sta­nie prze­strze­ni.

Tay­lor zde­cy­do­wał, że prze­słu­cha­nia od­bę­dą się w ja­dal­ni. Wil­liam zdjął kom­pu­ter z przed­ra­mie­nia i umie­ścił go na szaf­ce pod ścia­ną, aby re­je­stro­wać roz­mo­wy.

Pierw­szy usiadł przed nimi Pa­trick O'Shea. Wy­so­ki, bar­czy­sty męż­czy­zna po pięć­dzie­siąt­ce. Od trzy­dzie­stu lat pra­co­wał na róż­nych far­mach wia­tro­wych. Na far­mie Man­che­ster od ponad sze­ściu lat. Chro­miń­skie­go po­znał trzy lata temu. We­dług niego był su­mien­nym i pra­co­wi­tym tech­ni­kiem z kil­ku­let­nim sta­żem. Zda­niem Pa­tric­ka, Chro­miń­skie­go za­bi­ła ru­ty­na. Wy­szedł na ze­wnątrz gon­do­li, aby spraw­dzić mo­co­wa­nia wia­tro­mie­rza i spadł. Po­wi­nien mieć za­ło­żo­ną uprząż bez­pie­czeń­stwa, ale naj­wi­docz­niej uznał, że szko­da mu czasu na jej za­pię­cie.

– Po­dej­rze­wam, że pra­co­wał tak nie pierw­szy raz – stwier­dził O'Shea.

– A czy tobie zda­rza się dzia­łać w po­dob­ny spo­sób? – za­py­tał Tay­lor.

– Ponad dwa­dzie­ścia lat temu zgi­nął mój ko­le­ga wła­śnie dla­te­go, że nie miał uprzę­ży – od­parł tech­nik. – Nigdy nie wy­cho­dzę z gon­do­li bez za­bez­pie­cze­nia.

Pod­czas prze­słu­chań Fer­nan­dez i Clar­ke po­twier­dzi­li nie­mal do­kład­nie słowa O'Shea.

 

– Jakby usta­li­li ze­zna­nia – po­wie­dział Wil­liam, kiedy po ko­la­cji zna­leź­li się sami w po­ko­ju.

In­spek­tor sie­dział na roz­kła­da­nym łóżku pod ścia­ną i coś prze­glą­dał na kom­pu­te­rze. Nie chciał spać na ma­te­ra­cu, które wcze­śniej na­le­ża­ło do Chro­miń­skie­go. Wil­liam nie miał z tym pro­ble­mu.

– Może masz takie wra­że­nie dla­te­go, że mówią, to co wie­dzą? – od­parł z kpiną w gło­sie Tay­lor. – Żaden z nich nie był wtedy z Chro­miń­skim na tur­bi­nie. Zna­leź­li ciało, a uprząż bez­pie­czeń­stwa nie była roz­pa­ko­wa­na, takie wy­pad­ki już się zda­rza­ły. Na pewno roz­ma­wia­li na ten temat po zda­rze­niu, więc do­szli do tego sa­me­go wnio­sku. Tu nie ma nic dziw­ne­go, żad­ne­go spi­sku ani ce­lo­we­go ukry­wa­nia fak­tów. Czy coś poza prze­czu­ciem wska­zu­je na za­bój­stwo?

Wil­liam po­krę­cił głową.

– Jed­nak nie wy­glą­da­ją, jakby prze­ję­li się śmier­cią ko­le­gi – dodał.

– Will, prze­stań. – Tay­lor zmarsz­czył czoło. – To twar­dzi fa­ce­ci, a wy­pa­dek zda­rzył się ty­dzień temu. Są­dzi­łeś, że będą pła­kać w chu­s­tecz­kę? Nie są tu dla przy­jem­no­ści; to nie obóz wy­po­czyn­ko­wy, ale cięż­ka praca. Daj spo­kój, Will – dodał nieco cie­plej­szym tonem. – Jutro wra­ca­my do mia­sta, spra­wa jest za­mknię­ta. Szko­da tylko, że przez prze­klę­te­go Le­fe­vre’a muszę spać na twar­dym łóżku, w ja­kimś ba­ra­ku i tra­cić czas.

 

Wil­liam obu­dził się po raz pierw­szy, kiedy Tay­lor wstał z łóżka, aby wyjść do to­a­le­ty, jed­nak szyb­ko za­snął po­now­nie. Za dru­gim razem nie miał oka­zji, by kon­ty­nu­ować sen. Obu­dzi­ły go silne ra­mio­na Pa­tric­ka O'Shea, krę­pu­ją­ce jego ręce. W tym samym mo­men­cie Fer­nan­dez i Clar­ke wią­za­li mu nogi moc­nym sznu­rem.

– Dla­cze­go mu­sie­li­ście to spie­przyć? – Clar­ke zwró­cił się do Wil­lia­ma. – Wiesz, do czego nas do­pro­wa­dzi­li­ście?

Wil­liam nic z tego nie ro­zu­miał, szar­pał się, ale O'Shea był zbyt silny, na­to­miast Fer­nan­dez i Clar­ke bar­dzo spraw­nie za­kła­da­li węzły.

Po chwi­li w trój­kę ob­ró­ci­li go na brzuch i zwią­za­li mu nad­garst­ki za ple­ca­mi. Nie wzy­wał po­mo­cy, są­dził, że in­spek­tor już jest mar­twy.

Na szczę­ście po­my­lił się. Tay­lor sie­dział pod ścia­ną ja­dal­ni, zwią­za­ny po­dob­nie jak on. Wil­lia­ma rzu­ci­li obok. Ude­rze­nie o twar­dą pod­ło­gę było bo­le­sne.

– To cho­ler­na sekta – powiedział Tay­lor. – Przy­ła­pa­łem ich na ja­kichś ry­tu­ałach. Za­żą­da­łem wy­ja­śnień, a wtedy rzu­ci­li się na mnie.

– Nic po­dob­ne­go! – za­wo­łał Clar­ke. – Po pro­stu się mo­dli­li­śmy! Nie mo­głeś tego zlek­ce­wa­żyć? Chro­miń­ski był pierw­szą i ostat­nią ofia­rą, aby obu­dzić Aos Si. Nie po­trze­ba już wię­cej za­bójstw na tej far­mie.

– Za­milcz, na bogów – skar­cił go O'Shea.

– Zatem przy­zna­li­ście się do za­bój­stwa – wtrą­cił Tay­lor. – Will, nie­ste­ty mia­łeś dobre prze­czu­cie. Pa­no­wie, czeka was ko­lo­nia karna – zwró­cił się do tech­ni­ków. – Ry­tu­ały re­li­gij­ne w miej­scu pracy, to już powód do wy­cią­gnię­cia kon­se­kwen­cji, a mamy jesz­cze za­bój­stwo i na­ru­sze­nie nie­ty­kal­no­ści oso­bi­stej funk­cjo­na­riu­szy po­li­cji. Grozi wam od dzie­się­ciu lat wzwyż. Za­cznij­cie od teraz współ­pra­co­wać.

Fer­nan­dez par­sk­nął śmie­chem.

– To nie była po­trzeb­na de­kla­ra­cja – od­parł O'Shea. – Chyba zwa­rio­wa­łeś ,in­spek­to­rze, gro­żąc nam w tej sy­tu­acji. Mo­gli­śmy ne­go­cjo­wać. Być może by­ście nas prze­ko­na­li, że dla wspól­ne­go dobra ro­zej­dzie­my się. Teraz jed­nak widzę, że je­steś służ­bi­stą albo uczci­wym po­li­cjan­tem, zatem nie mamy wy­bo­ru. Aos Si do­sta­nie ko­lej­ne nie­za­pla­no­wa­ne ofia­ry.

– Jutro przed po­łu­dniem przy­le­ci tu po nas sta­tek – stwier­dził Wil­liam. – Jak się wy­tłu­ma­czy­cie? Wciąż macie szan­sę na prze­ży­cie. Za­bój­stwo po­li­cjan­tów to bę­dzie dla was kara śmier­ci. Prze­my­śl­cie to.

– Wła­śnie to zro­bi­łem – od­parł O'Shea. – Zło­ży­my was w ofie­rze i odej­dzie­my stąd. My­śli­cie, że je­ste­śmy je­dy­ny­mi wy­znaw­ca­mi Aos Si? My­śli­cie, że tak jak w wa­szym prze­klę­tym Se­aMa­re już nikt nie wie­rzy w żad­nych bogów, nie wy­zna­je żad­nych re­li­gii? Uwa­ża­cie, że to pry­wat­na spra­wa. Wsty­dli­wa przy­pa­dłość, którą nie na­le­ży się chwa­lić. Tu na rów­ni­nach jest nas wielu, bra­cia nas ukry­ją. Nie spo­dzie­wa­li­śmy się ta­kie­go fi­na­łu wa­szej wi­zy­ty, ale naj­wi­docz­niej Aos Si tego chcie­li. Ofia­ra ze scep­ty­ków może bę­dzie sma­ko­wać le­piej.

– Chro­miń­ski na­le­żał do wa­szej sekty? – za­py­tał Wil­liam.

– Wspól­no­ty – po­pra­wił go Fer­nan­dez.

– Tak – od­parł O'Shea. – I od­po­wiem na ko­lej­ne py­ta­nie, które chcesz zadać. Zgo­dził się po­świę­cić życie.

Will pró­bo­wał jesz­cze roz­ma­wiać z tech­ni­ka­mi, do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej, ale O’Shea go nie słu­chał. W końcu kon­stabl zre­zy­gno­wał z za­da­wa­nia pytań.

 

Po­dróż na szczyt tur­bi­ny była nad­zwy­czaj cięż­ka, poza tym, że mu­sie­li po­ko­nać ponad 100 me­trów, wciąż mieli zwią­za­ne ręce. Tym razem z przo­du, a więzy po­lu­zo­wa­li im na tyle, aby mogli się chwy­tać szcze­bli dra­bi­ny. Wil­liam cały czas za­sta­na­wiał się, jak się oswo­bo­dzić, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy, zwłasz­cza że w wieży było dość cia­sno. Fer­nan­dez szedł pierw­szy, za nim Tay­lor, O'Shea i Clar­ke po­dą­ża­li na końcu. Li­czył, że może in­spek­tor coś wy­my­śli. Jeśli Tay­lor nie miał lep­sze­go planu, Wil­liam zde­cy­do­wał, że na szczy­cie po pro­stu ich za­ata­ku­ją i będą wal­czyć ze skrę­po­wa­ny­mi rę­ka­mi. Inną opcją było pod­dać się i zgi­nąć, spa­da­jąc z wy­so­ko­ści.

Kiedy Fer­nan­dez wszedł do gon­do­li, po­mógł in­spek­to­ro­wi wgra­mo­lić się do środ­ka. In­spek­tor naj­wi­docz­niej nie za­mie­rzał cze­kać na pomoc Wil­lia­ma. Młody kon­stabl usły­szał dźwię­ki walki. Za­trzy­mał się.

– Ru­szaj, szyb­ko! – za­wo­łał O'Shea.

Wil­liam nie za­re­ago­wał. Tech­nik chwy­cił go za łydkę. Wil­liam pró­bo­wał go kop­nąć, ale męż­czy­zna oka­zał się nad­zwy­czaj silny.

– Idź, bo cię zrzu­cę na dół – za­gro­ził. – W naj­gor­szym wy­pad­ku spad­nie­my razem.

Kiedy w otwo­rze pro­wa­dzą­cym do gon­do­li uka­za­ła się głowa Fer­nan­de­za, Wil­liam się pod­dał.

– Uci­szy­łem go, ale żyje – wy­ja­śnił tech­nik.

Wil­liam za­czął się wspi­nać po­now­nie. Fer­nan­dez mu nie po­ma­gał, cze­kał w środ­ku z dużym klu­czem na­staw­nym w ręku. To nim po­zba­wił in­spek­to­ra przy­tom­no­ści. Po chwi­li w gon­do­li zna­leź­li się O'Shea i Clar­ke. Po­miesz­cze­nie zde­cy­do­wa­nie nie było prze­zna­czo­ne dla pię­ciu osób. Byli ści­śnię­ci, co jesz­cze bar­dziej utrud­nia­ło ruchy skrę­po­wa­ne­mu kon­sta­blo­wi. Hałas łopat i drże­nie całej kon­struk­cji przeszkadzały w ze­bra­niu myśli. Fer­nan­dez otwo­rzył nie­wiel­ką klapę w su­fi­cie i wy­szedł na dach gon­do­li.

– Teraz ty – O'Shea roz­ka­zał Wil­lia­mo­wi.

To była jego ostat­nia szan­sa. Zde­cy­do­wał, że jeśli ma zgi­nąć, za­bie­rze cho­ciaż jed­ne­go ze sobą. Gdy sta­nął na dachu, za­krę­ci­ło mu się w gło­wie. Za­czy­na­ło świ­tać. Widok setek tur­bin wia­tro­wych i krę­cą­cych się ryt­micz­nie łopat na tej wy­so­ko­ści robił nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie. Nie spo­dzie­wał się, że zo­ba­czy farmę z tej per­spek­ty­wy.

– Pięk­nie, praw­da? – zwró­cił się do niego Fer­nan­dez.

Wil­liam nie od­po­wie­dział, tylko sko­czył w stro­nę tech­ni­ka i siłą roz­pę­du ude­rzył go głową w klat­kę pier­sio­wą. To wy­star­czy­ło, aby ze­pchnąć prze­ciw­ni­ka z gon­do­li. Wil­liam był pe­wien, że po­le­ci razem z nim, ale odbił się tylko i usiadł na dachu.

 

Po kil­ku­na­stu se­kun­dach od­zy­skał spo­kój. Wie­dział, że to nie ko­niec. We­wnątrz zo­sta­ło jesz­cze dwóch tech­ni­ków. Chwy­cił klucz na­staw­ny, który upu­ścił Fer­nan­dez. Po chwi­li z otwo­ru w dachu wy­ło­ni­ła się głowa O'Shea. Zo­ba­czył, co się stało, i wró­cił do środ­ka.

– Dawaj uprząż! – za­wo­łał do Clar­ke’a. – Ten gnój zabił Fer­nan­de­za!

Wil­liam mu­siał się spie­szyć. O'Shea, za­bez­pie­czo­ny pa­sa­mi, bę­dzie znacz­nie groź­niej­szym prze­ciw­ni­kiem, zwłasz­cza że był więk­szy i sil­niej­szy od Fer­nan­de­za. Po­li­cjant mógł zwięk­szyć swoje szan­se, po­zby­wa­jąc się wię­zów. Ro­zej­rzał się w po­szu­ki­wa­niu ja­kiejś ostrej kra­wę­dzi. Za­cze­py umoż­li­wia­ją­ce za­pię­cie klamr uprzę­ży bez­pie­czeń­stwa mogły się nadać. Było ich kilka na środ­ku gon­do­li. Kuc­nął przy tej, którą za­mon­to­wa­no naj­da­lej od włazu i za­czął pi­ło­wać sznu­ry, któ­ry­mi zwią­za­no mu nad­garst­ki. Kątem oka ner­wo­wo spo­glą­dał w stro­nę wyj­ścia.

 

Nagle w otwo­rze uka­za­ła się gęsta czu­pry­na O'Shea. Za­ha­czył klam­rę uprzę­ży o naj­bliż­szy za­czep, i wy­szedł na dach.

Uśmiech­nął się groź­nie do Willa, który wciąż pi­ło­wał sznur. Zro­bił kilka kro­ków, uklęk­nął i od­piął klam­rę, aby za­mknąć ją na ko­lej­nym za­cze­pie, w ten spo­sób zmniej­sza­jąc dy­stans do po­li­cjan­ta. Nie spie­szył się, był pewny sie­bie. Za­czął re­gu­lo­wać pasy uprzę­ży, naj­wi­docz­niej uznał, że ta od­le­głość bę­dzie bez­piecz­na.

 

– Aos Si! – za­wo­łał tech­nik. – To ko­lej­na ofia­ra dla cie­bie, przyj­mij ją!

Po tych sło­wach ru­szył w stro­nę kon­sta­bla. Wil­liam jed­nak w tym mo­men­cie już tylko uda­wał, że roz­ci­na więzy – ręce miał wolne. Kiedy O'Shea się zbli­żył, jedną ręką chwy­cił go za nogę i za­czął nią szar­pać, w dru­giej trzy­mał klucz, któ­rym się za­mach­nął. Tech­nik się tego nie spo­dzie­wał i nie za­sło­nił się przed ude­rze­niem w bio­dro. Upadł na plecy. Wil­liam bły­ska­wicz­nie sko­czył na niego. Jedną rękę wsu­nął pod uprząż na pier­siach tech­ni­ka, a drugą za­mach­nął się na męż­czy­znę. Ten za­blo­ko­wał cios i pchnął go, ale po­li­cjant za po­mo­cą uprzę­ży był złą­czo­ny z O'Shea. Mu­siał­by go obez­wład­nić, aby wy­su­nąć jego rękę spod cia­sno za­pię­tych pasów. Wil­liam za­mach­nął się po­now­nie i tym razem tra­fił. Póź­niej ude­rzył jesz­cze dwa razy. Tech­nik prze­stał się ru­szać. Wil­liam od­dy­chał jesz­cze przez chwi­lę, ale nie miał czasu na od­po­czy­nek – w gon­do­li po­zo­stał jesz­cze Clar­ke.

Po­li­cjant za­czął od­pi­nać pasy z O'Shea, aby za­bez­pie­czyć się sa­me­mu. Li­czył, że może uda mu się to zro­bić, nim na dachu po­ja­wi się Clar­ke. Nie było to pro­ste – ciało tech­ni­ka było cięż­kie, a Wil­liam nie miał do­świad­cze­nia z uprzę­żą bez­pie­czeń­stwa na tur­bi­nach wia­tro­wych. Poza tym śpie­szy­ło mu się i był w ogrom­nym stre­sie. Sku­pił się na czyn­no­ści i po­sta­no­wił nie my­śleć o ko­lej­nym prze­ciw­ni­ku. Osta­tecz­nie sta­nął w peł­nej uprzę­ży, przy­pię­ty do uchwy­tu, spo­glą­da­jąc na mar­twe­go O'Shea.

 

Clar­ke wciąż się nie po­ja­wił. Wil­liam po­czuł ulgę. Prze­cież do­świad­czo­ny tech­nik już dawno za­ło­żył­by uprząż i zna­lazł się na dachu. Kon­stabl ostroż­nie zbli­żył się do włazu. Po­wo­li zaj­rzał do wnę­trza. Tak jak się spo­dzie­wał, Clar­ke'a nie było w środ­ku. Tech­nik naj­wi­docz­niej po­sta­no­wił nie ry­zy­ko­wać walki i uciec. Pod ścia­ną gon­do­li wciąż leżał Tay­lor.

 

Wil­liam po­chy­lił się nad in­spek­to­rem i wes­tchnął z ulgą. Jego to­wa­rzysz wciąż żył.

– Nie­dłu­go przy­le­ci pomoc – po­wie­dział  bar­dziej do sie­bie niż do nie­przy­tom­ne­go po­li­cjan­ta. – Wszyst­ko bę­dzie do­brze.

 

Epi­log

 

Wil­liam wy­szedł z ga­bi­ne­tu Le­fe­vre’a i ode­tchnął głę­bo­ko. Na jego twa­rzy po­ja­wił się sze­ro­ki uśmiech. Przez chwi­lę był sam i po­zwo­lił sobie na emo­cję. Za mo­ment uda się do ko­lej­ne­go skrzy­dła tu­ne­lu, gdzie czeka kil­ku­oso­bo­wa ekipa, przed którą bę­dzie chciał za­cho­wać po­wa­gę. Jako naj­młod­szy in­spek­tor w Se­aMa­re bę­dzie miał trud­ność ze zdo­by­ciem au­to­ry­te­tu wśród pod­wład­nych, z któ­rych wielu bę­dzie star­szych od niego. Zo­stał sze­fem ze­spo­łu zaj­mu­ją­ce­go się li­kwi­da­cją sekty Aos Si je­dy­nie dla­te­go, że spra­wa na­bra­ła me­dial­ne­go roz­gło­su, a prze­ło­że­ni uzna­li, że w po­li­cji przy­da się nowa gwiaz­da. Wil­liam jed­nak wie­rzył, że wy­ko­rzy­sta oka­zję i nie bę­dzie je­dy­nie pion­kiem w grze mię­dzy wy­dzia­ła­mi.