z bruku egzystencji

O, jaki smutas. 

Dobrze, że chociaż noc przynosi ulgę.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Ms. Buke

Właśnie. Co ludzie powiedzą? 

Cześć. 

Witaj. :)

Nostalgiczne takie… Już wiem, co mnie budzi – “marność zrywająca”, nazywana potocznie budzikiem. :)

Za nostalgię klik. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Heloł bruce

Być może. Gdy ma się taki dzwonek w budziku jak „Numa numa jej”, albo „Nas ne dagoniat”, albo… – zanim oczy się otworzą, a mózg dostanie dysonansu poznawczego – nogi już same podrygują, warunkowane jak ten pies u Pawłowa. ^_^

A później już tylko: Tede & Bezele – techno, jazda jazda?

 Eeee…, no taki dzwonek, to tylko przyjemność przy budzeniu, żadne tam “marności zrywające”. 

Pecunia non olet

w liryce nie ma czegoś takiego jak interpunkcja 

choć i owszem, można wykorzystywać znaki interpunkcyjne;

w tym wierszu można je pominąć, bo zapis bardzo dobry;

wielkie litery również do pominięcia;

wiersz nie jest zbiorem zdań (jak proza), lecz zbiorem wersów

a tylko zdania muszą się rozpoczynać od wielkich liter;

wersy – nie;

to tyle;

ode mnie klik i pozdrowienia;

Cześć AS,

Dziękuję. Takie komentarze trzymam w specjalnym słoiku po korniszonach i noszę na sznurku na szyi. ^_^

Zastosuję się. W pierwotnej wersji – czyli w notatniku – było bez interpunkcji, ale chyba opętał mnie anioł… także ten.

Pozdrawiam.