Prosta legenda miłosna - Tyrna i Ecodias

Sarno_dolna, niespełna sześć tysięcy znaków to jeszcze nie opowiadanie. Badź uprzejma zmienić oznaczenie na SZORT.

Na tym portalu opowiadania zaczynają się od dziesięciu tysięcy znaków.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Przed wami legenda

(z opisu)

Ten błąd powtarza się w treści. Otóż nie. Legenda zawsze ma umocowanie

(mniejsze lub większe) w faktach. Np. istnienie Smoczej Jamy w Krakowie.

Druga sprawa – jak antybajka to nie baśń, bowiem to są antonimy, choć

wydają się podobne. Tu bardziej pasuje “horror”… Jakiś brzydki charakter

doszukiwałby się tu nawet elementów nekrofilii:

Tyrna, łkając do ciała barda, poczuła ciepły dreszcz przywodzący jej na myśl letnie popołudnia, które już nigdy nie nadejdą

 no ale to nie my!

Generalnie – stylistyka, gramatyka i te wszystkie inne -tyki wymagają szlifu.

Jako że też odczuwam braki w tym zakresie, nie kontynuuję…

 Będzie dobrze.

Dum spiro spero. Albo coś koło tego...

Cześć, sarna_dolna

Historia smutna, dobrze napisana i dobrze się czytało. Zastanawiam się tylko nad zwrotem: napiął struny lutni. O co chodzi z napinaniem strun? Czy miałaś na myśli to, że wcześniej miał rozstrojony instrument, dlatego naciągnął struny? I nie rozumiem określenia:

W furii, pan zacisnął zęby swojego miecza na kolorowym ciele barda.

Jakie zęby miecza? Jak można zacisnąć jakikolwiek miecz na ciele? Czy może miecz składał się z dwóch ostrzy? Nie mogę sobie tego wyobrazić :-) 

Poza tymi drobiazgami, szort uważam za bardzo dobry, dlatego udaję się do klikarni. 

Pozdrawiam

Przeczytane. Trzeba jeszcze sprawdzić tekst i usunąć błędy. Krótkie, nie wzbudziło we mnie większych zachwytów, ale nie powiem, że jest złe – po prostu jest.

„A oczy jak dwa lazury.” – To zdanie wydało mi się lekko nielogiczne, choć mogę się mylić. Czy nie wystarczyłoby napisać „oczy jak lazury”? Z reguły elfy, ludzie itd. mają dwoje oczu, więc liczba wydaje się oczywista i może być zbędna. To tylko luźna sugestia. Nie jestem ekspertem.

Powodzenia w pisaniu!

Trochę wtórne, przy czym to nic złego o ile historia bedzie wciągająca. Niestety nie poczułem absolutnie nic, kiedy Bard został zabity, nie poczułem nic kiedy Tyrna szlochała nad ciałem ukochanego. To wszystko chyba przez krótką formę, nie było okazji poznać bohaterów, zrozumieć uczucia które ich łączy.

Ot, taka dość typowa historia o źle ulokowanych uczuciach. Nie mogę powiedzieć, że zrobniła na mnie jakieś wrażenie.

Wykonanie pozostawia bardzo wiele do życzenie. Mam wrażenie, że może zainteresować Cię ten wątek: http://www.fantastyka.pl/loza/17

…że nawet naj­gor­sze ga­du­ły… → …że nawet największe ga­du­ły…

Nie­wie­le jest hi­sto­rii, które do nich prze­ma­wia… → Piszesz o historiach w liczbie mnogiej, więc: Nie­wie­le jest hi­sto­rii, które do nich prze­ma­wiają…

Na nic zda­wa­ły się zwy­kłe bajki z mo­ra­łem, ani te, które mó­wi­ły… → Na nic zda­wa­ły się zwy­kłe bajki z mo­ra­łem i te, które mó­wi­ły…

…a oczy jak dwa la­zu­ry. → …a oczy jak la­zu­ry.

…za­chwy­ca­ła nie tylko swo­imi per­ło­wy­mi pu­kla­mi… → Zbędny zaimek. Czy zachwycałaby cudzymi puklami?

…gra­jąc na swo­jej lśnią­cej lutni. → Zbędny zaimek.

…ale o ma­nie­rach wyż­szych stop­niem od tych, któ­rzy za­pra­sza­li go na sa­lo­ny… → Nie wydaje mi się, aby maniery można stopniować.

Proponuję: …ale o nienagannych ma­nie­rach, których ­mogli pozazdrościć za­pra­sza­jący go na sa­lo­ny…

Elf po­dry­gi­wał de­li­kat­nie w swo­ich ko­lo­ro­wych tu­ni­kach… → Zbędny zaimek. Czy nosił więcej niż jedną tunikę i w nich podrygiwał?

Miej­sce do wy­stą­pień było okrop­ne, bo wi­dow­nią była je­dy­nie Tyrna, ale dla Eco­dia­sa była ona… → Lekka byłoza.

…dama po­cho­dzą­ca w pro­stej linii od Bo­ha­te­rów, nadal no­szą­ca ich wy­gląd i krew… → Na czym polega noszenie wyglądu i krwi?

 …a sy­pial­nie córki kazał prze­nieść w inne skrzy­dło zamku. → Ile sypialni kazał przenieść?

Proponuję: …a sy­pial­nię córki kazał prze­nieść do innego skrzydła zamku.

…że bard ze­chce po­wziąć jego córkę za żonę… → Można powziąć jakąś decyzję, ale nie żonę.

Proponuję: …że bard ze­chce pojąć jego córkę za żonę…

Jed­nak gar­dziel be­stii po­de­rwa­ła go z po­sa­dzi… → Obawiam się, że gardziel bestii niczego nie podrywa, co najwyżej przełyka.

Można ruszyć coś z posad, ale nie mam pojęcia czym jest posadź i jak można kogoś z niej poderwać.  

W furii, pan za­ci­snął zęby swo­je­go mie­cza… → Od kiedy miecze mają uzębienie???

 Tyrny do­biegł dźwięk ra­do­snych okrzy­ków żoł­da­ków… → Tyrnę do­biegł dźwięk ra­do­snych okrzy­ków żoł­da­ków… Lub: Tyrna usłyszała radosne okrzyki żoł­da­ków…

Gdy elfka wkroczyła w progi salonów… → W progi ilu salonów wkroczyła?

…le­żą­cą u progu czer­wo­nych ser­pen­tyn, wy­rzu­co­nych z ciała Eco­dia­sa. → Nie wiem, co to znaczy, że serpentyny miały próg, a jeszcze bardziej nie wiem, co serpentyny robiły w ciele barda. Bo chyba nie chodzi o to, że możny pan wypruł bardowi flaki.

Oj­ciec dziew­czy­ny zo­sta­wił ją sa­mot­nie, aby mogła dać upust swo­jej roz­pa­czy, a on sam udał się na spo­czy­nek, po­zo­sta­wia­jąc swoje ostrze w sali. → Zbędne zaimki.

Proponuję: Oj­ciec dziew­czy­ny zo­sta­wił ją sa­mą, aby mogła dać upust roz­pa­czy, a sam udał się na spo­czy­nek, po­zo­sta­wia­jąc ostrze w sali.

Tyrna, łka­jąc do ciała barda… → Można łkać, ale ani do kogoś, ani do czegoś.

Proponuję: Tyrna, łka­jąc nad ciałem barda…

Pieśń Eco­dia­sa zda­wa­ła się szu­mieć w sali jego śmier­ci, kiedy raz za razem drga­ła jak w cho­ro­bie. → Co to znaczy, że pieśń drgała jak w chorobie?

Mo­ta­ny wście­kło­ścią jak zwierz… → Pewnie miało być: Mio­ta­ny wście­kło­ścią jak zwierz…

…upoił ko­ry­ta­rze al­ko­ho­lem… → Jak można alkoholem upoić korytarze?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej,

Podobało mi się :) Choć mam wrażenie, że na pierwszą połowę opowiadania poświęciłaś więcej czasu niż na drugą. Nagle historia zaczęła pędzić, nie zdążyłam nawet zapłakać za zamordowanym bardem, a tu już mieliśmy nieżywą Tyrnę. Wiem, że miała to być tylko krótka legenda, ale jakbyś dała bohaterom jednak więcej „czasu antenowego” i pozwoliła nam się z nimi zżyć, na pewno wzbudziłoby więcej emocji.

I tak uważam, że to solidny start :)

Pozdrawiam

Czułem, że to się źle skończy…

Pomimo tego, czekałem na jakiś zwrot akcji. Sprawa dla księżniczki wyglądała beznadziejnie, ale łudziłem się do końca. W bajkowym świecie elfów, wszystko się mogło przecież zdarzyć…

Pozdrawiam!

Nie istnieje ani dobro, ani zło. Są tylko czyny i ich konsekwencje.

Niewiele jest historii, które do nich przemawia, jednak mam swoje sposoby. ← przemawiają?

jej palące zainteresowanie ← ???

kicał niczym zając po ulicach miasta, grając na swojej lśniącej lutni. ← mało zgrabne

Więcej wskazała Reg. Biorę się do czytania bez wyłapywania zgrzytów. Przeczytałem. Nie zrobiło na mnie wrażenia, sorry. Odrzucała mnie purpura. Pozdrawiam. :)

Ave, Sarno_dolna!

Trudno mi napisać coś innego niż przedpiścy. Historyjka krótka, prosta i niepozostająca w pamięci. Wstęp trochę przypominał mi drugą część Diablo i odzywkę Decarda Caina, co jest skojarzeniem pozytywnym.

Gorąco zachęcam Cię do wchodzenia w interakcję z czytelnikami i odpowiadanie na komentarze oraz poprawianie błędów wskazywanych palcem. 

Polecam też Twojej uwadze garść poradników:

Garść poradników i przydatnych wątków:

Cześć, jestem tu nowy – czyli temat powitalny

Złote, srebrne i brązowe piórka – wyjaśnienie portalowych odznaczeń

Poczekalnia i Biblioteka – wyjaśnienia głównych kategorii w dziale opowiadań

Betuj bliźniego swego jak siebie samego – poradnik dotyczący betowania opowiadań wg PsychoFisha

Portal dla żółtodziobów – poradnik dla nowych użytkowników wg Drakainy

Interpunkcja dla początkujących – poradnik dotyczący interpunkcji wg Tarniny

Składnia dla początkujących – poradnik dotyczący składni wg Tarniny

Jak zapisywać dialogi – poradnik zapisu dialogów wg Mortycjana 

Wykopalisko – poleć swój stary tekst – wątek do przypominania użytkownikom o swoich starszych opowiadaniach, wiszących na portalu od dłuższego czasu

Wzajemna pomoc merytoryczna przy pisaniu opowiadań – wątek samopomocowy dotyczący kwestii merytorycznych

Wzajemna pomoc językowa przy pisaniu opowiadań – wątek samopomocowy dotyczący kwestii językowych

Wzajemna pomoc różna przy pisaniu opowiadań – wątek samopomocowy dotyczący kwestii niemieszczących się w dwóch wcześniejszych 

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Witaj. :)

Gratuluję debiutu i to już dzień po rejestracji. :)

Trzymam kciuki za realizację marzenia, opisanego w Przedmowie – stworzenia powieści. :)

O Poradnikach i pomocnych wątkach już nie piszę, bo Ave Cezar! był tak uprzejmy, że zamieścił wszystko znakomicie opisane. :)

Co do tego szorcika, mam następujące wątpliwości (zawsze – tylko do przemyślenia):

Od razu na wstępie zwraca uwagę dziwna odmiana wprowadzonego przez Ciebie imienia bohaterki, będącego nazwą własną:

Przed wami legenda o dwójce kochanków – Tyrnii i Ecodiasie. – to cytat z Przedmowy, wynika z niego, że bohaterka nazywa się TYRNIA.

Jednak tytuł podaje inną formę: Prosta legenda miłosna – Tyrna i Ecodias

Dzisiaj opowiedziałem im legendę miłosną o Tyrnie i Ecodiasie – parze kochanków z elfickich ziem. – to zdanie z odmianą imienia bohaterki zaprzecza formie, podanej w Przedmowie; jest to o tyle ważne, że nazwy własne wprowadzamy w swoich opowiadaniach jako autorzy i musimy ściśle pilnować, aby były za każdym razem napisane poprawnie, gdyż w przeciwnym wypadku niepotrzebnie mnożą się błędy rzeczowe – czytelnik nie ma pojęcia, jak w końcu brzmi dana nazwa, imię czy nazwisko

Niewiele jest historii, które do nich przemawia, jednak mam swoje sposoby. – zdecydowanie trzeba poprawić tutaj składnię zdania

Niewiele jest historii, które do nich przemawia, jednak mam swoje sposoby. Na nic zdawały się zwykłe bajki z morałem, ani te, które mówiły o ich rodzinnych stronach. Oni wolą historie z Kontynentu. Z czasów, kiedy ludzie walczyli o sprawy błahe, a które dla nich były całym światem. – cały ten fragment Wstępu ma zbyt wiele powtórzeń tego samego wyrazu w różnych formach: „który”

Gości i przyjezdnych kawalerów zachwycała nie tylko swoimi perłowymi puklami, ale także łagodnym żartem i nieśmiałym uśmiechem. Dni spędzała w swojej komnacie czytając i wyszywając sceny z Pieśni o Bohaterach, jednocześnie nasłuchując przyjezdnego muzyka, który grywał pod jej oknem. Ecodias – bard – o wdzięcznych tanecznych krokach, kicał niczym zając po ulicach miasta, grając na swojej lśniącej lutni. Był człowiekiem niskiego stanu, ale o manierach wyższych stopniem od tych, którzy zapraszali go na salony, by grał swoje pieśni. – tu kolejne powtórzenia; może po prostu część z nich usunąć?

Skórę miał opaloną od ciągłego przesiadywania na ulicach, a włosy krótkie i kręcone (przecinek?) w kolorze dębu.

Nie trzeba było długo czekać, aby Tyrna, piękna dama na wydaniu, której twarzą ojciec starał się przekupić synów wielkich panów, wyjrzała ze swojego okna na tanecznego barda. Elf podrygiwał delikatnie w swoich kolorowych tunikach w rytm gwizdanej pieśni. – znowu powtórzenia

Gdy tylko ją zobaczył (przecinek?) speszył się mocno, ale widząc jej palące zainteresowanie szybko napiął struny i zaczął grać.

Miejsce do wystąpień było okropne, bo widownią była jedynie Tyrna, ale dla Ecodiasa była ona warta więcej niż sale pełne najbogatszych gości. – kolejne powtórzenia – trzykrotnie ten sam czasownik w jednym zdaniu

Służki kobiety pilnowały jej prywatności, ale wiedziały, że szczenięca miłość dwojga nie doczeka się finału (przecinek?) jakiego pragnęli.

W końcu dama pochodząca w prostej linii od Bohaterów, nadal nosząca ich wygląd i krew, nie mogła wyjść za mieszańca, niewiadomego pochodzenia. – nieco zgrzyta mi styl tego fragmentu (?)

Gdy ojciec Tyrny dowiedział się o obecności obrzydliwego związku (przecinek?) natychmiast zakazał spotkań kochanków, a sypialnie (literówka?) córki kazał przenieść w inne skrzydło zamku. – tu podobnie zgrzyta mi styl wskazanego fragmentu(?)

Wielki pan bał się bowiem, że bard zechce powziąć jego córkę za żonę dla majątku i nazwiska, albo co gorsza, wyjedzie z elfką, a ona skończy na bruku jak pospólstwo. – i tu także?

Jednak gardziel bestii poderwała go z posadzi, zanim jeszcze skończył mówić swoje prośby, a oddech odebrało mu ojcowskie ostrze. W furii, pan zacisnął zęby swojego miecza na kolorowym ciele barda. Ciach. Ciach. Ciach. – ten fragment brzmi nieco dziwnie

Tyrny dobiegł dźwięk radosnych okrzyków żołdaków i ich gromki śmiech. – to zdanie też mi zgrzyta (?)

Gdy elfka wkroczyła w progi salonów (przecinek?) zaniosła się szlochem, rozpoznając lśniącą lutnię leżącą u progu czerwonych serpentyn, wyrzuconych z ciała Ecodiasa. – to także – wynika z niego, że serpentyny tworzyły próg i że były w jego ciele (?)

Rozdzierający krzyk wydarł się z jej piersi, jak gdyby to ją właśnie zarzynano żywcem. – tak drastyczne stwierdzenie nie pasuje do żałosnej pieśni o nieszczęśliwej miłości, bardziej do thrillera czy horroru

Ojciec dziewczyny zostawił ją samotnie, aby mogła dać upust swojej rozpaczy, a on sam udał się na spoczynek, pozostawiając swoje ostrze w sali. – to zdanie jest do generalnej przebudowy, bo brzmi nienaturalnie, poza tym – kto zostawia swój miecz w sali?

Pieśń nie ustawała, a zamiast tego nadchodziła z coraz to większą mocą, aż Tyrna nie mogła usłyszeć własnych myśli. Bolesne konwulsje rozpaczy przerwała dopiero w połowie nocy, a ojciec elfki, dumny z zakończenia błazenady dziewczyny, udał się na korytarze, aby pochwycić ją w swoje ramiona i ułożyć do łoża. – podobnie te zdania, trzeba je przebudować; dziwnym wydaje się, czemu to ojciec kładzie córkę do łóżka, a nie matka czy wspomniane wcześniej służące

W sali nie zobaczył jednak ani żywej duszy, bo Tyrna widząc ostrze, od którego zmarł jej bard, rzuciła się na nie w desperacji przebijając swoją pierś. Szkarłatne ciało, lśniące od posoki, zalało swoją miłością nieboszczyka, leżącego w jej ramionach. Pan zaniósł się krzykiem widząc swoją biedę. Motany (czy tu nie miało być „miotany”?) wściekłością jak zwierz, upoił korytarze alkoholem, zostawionym na ślubny miesiąc swego dziecka. Z ogniem w dłoni i pchany szaleństwem rzucił pochodnią w scenę swojej zbrodni. – kolejne zdania nienaturalne i bardzo trudne do wyobrażenia sobie takich scen, jakie opisują; mają także kolejne powtórzenia

Pośród zwęglonych ścian i spopielonych elfów, nadal roznosi się radosny gwizd barda, który naciąga struny swojej lutni, a także nerwowy bieg stópek elfki, która bawi się z nim w chowanego. – mocno zgrzyta mi całe to zdanie, a szczególnie wytłuszczony fragment; nie wiem też, czemu, nagle teraz oboje zakochani, wcześniej tylko rozmawiający i słuchający muzyki/grający na lutni, obecnie niczym duchy, po śmierci, bawią się chowanego (?)

A zatem jest pomysł na opowieść o nieszczęśliwej miłości, dość często powtarzający się motyw złego ojca dziewczyny, niechętnego związkowi z ubogim ukochanym, lecz dobrze byłoby jeszcze popracować nad stylem i każdym zdaniem z osobna. :) Teraz trzeba wejść w opowiadanie, kliknąć: „Edycja” i po kolei, czytając powyższe porady Czytelników, poprawić cały szort. :)

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet