Ostatni Sezon Serialu Brytyjskiej Telewizji.

Akcja od­by­wa się około 1180 A.D.

Wiecz­nie mil­czą­cy Sa­ra­cen, zmę­czo­ny cią­głym mor­do­wa­niem, wbija wście­kle swoje dwa mie­cze w zie­mię i od­cho­dzi do klasz­to­ru. Koń­czy z prze­szło­ścią by stać się ka­to­lic­kim mni­chem. Ka­to­lic­kim? No tak, do­pie­ro w ty­siąc pięć­set trzy­dzie­stym czwar­tym roku, król Hen­ryk VIII ze­rwie z rzym­skim Ko­ścio­łem.

Tym­cza­sem do ak­tu­al­ne­go mo­nar­chy cią­gle do­cie­ra­ją po­gło­ski o nie­udol­no­ści władz i stale ro­sną­cej le­gen­dzie ta­jem­ni­cze­go czło­wie­ka w kap­tu­rze, ja­ko­by po­sia­da­ją­ce­go moc od­ra­dza­nia się po śmier­ci.

Sze­ryf Not­tin­gham, świa­dom nad­cho­dzą­cej klę­ski, spie­nię­ża co się da i ucie­ka na Is­lan­dię. Tam udaje mu się za­okrę­to­wać na duń­ski sta­tek, wy­ru­sza­ją­cy z ry­zy­kow­ną misją, w po­szu­ki­wa­niu al­ter­na­tyw­nej drogi do Indii. Nie­wiel­ka jed­nost­ka do­cie­ra aż do brze­gów Gren­lan­dii. Wkrót­ce były sze­ryf, po­zba­wio­ny daw­ne­go splen­do­ru i za­gu­bio­ny w su­ro­wej kra­inie lodu, skona z wy­zię­bie­nia.

Baron de Bellême, który nigdy cał­kiem nie umarł, wy­ru­sza z kru­cja­tą do Ziemi Świę­tej. Po­wra­ca by osiąść we Fran­cji, gdzie bie­rze udział w prze­bu­do­wie ruin ko­ścio­ła Ren­nes-le-Château, pod we­zwa­niem Św. Marii Mag­da­le­ny.

Mówi się, że głowa dia­bła pod­trzy­mu­ją­ca asper­so­rium, któ­rej wy­ko­na­nie zle­co­no kil­ka­set lat póź­niej, po­wsta­ła na pod­sta­wie jego po­do­bi­zny.

Znu­dzo­na ba­ni­ta­mi Ma­rion od­da­je się dzi­kim na­mięt­no­ściom w ob­ję­ciach Gis­bor­na. Przy­ła­pa­na z nim po raz ko­lej­ny, osta­tecz­nie zo­sta­je po­rzu­co­na przez Ro­ber­ta Hun­ting­to­na. Ro­bert od­bie­ra sobie życie z roz­pa­czy wy­pi­ja­jąc silną tru­ci­znę. Zo­sta­je po­cho­wa­ny w ro­do­wym gro­bow­cu.

Za­zdro­sny Opat Hugo zleca za­bi­cie Gis­bor­na, sza­ma­no­wi domu Clu­nów, Gul­na­ro­wi. Wtedy ten na­sy­ła na Gis­bor­na za­bój­ców wy­szko­lo­nych przez nie­ja­kie­go Gren­de­la. Kiedy do­ko­nu­ją mordu, Hugo po­ry­wa Ma­rion i wy­jeż­dża z nią do Ita­lii. Znu­żo­na An­glią Ma­rion, ak­cep­tu­je los bran­ki. W Me­dio­la­nie z ra­do­ścią od­kry­wa, że bez pro­ble­mu może prze­far­bo­wać swoje rude włosy na czerń lub blond.

Roz­cza­ro­wa­ny i zde­mo­ra­li­zo­wa­ny lo­sa­mi „Ma­łe­go Kwia­tusz­ka”, bra­ci­szek Tuck, de­cy­du­je się kon­ty­nu­ować dzie­ło pew­nej nie­gdyś nie­zwy­kle wpły­wo­wej prze­ory­szy. Re­ak­ty­wu­je Lożę Lu­cy­fe­ra pro­wa­dzo­ną po­przed­nio przez Mor­gwy­nę z Ra­ven­scar.

Szkar­łat­ny Will wraca do Lich­field, gdzie za­kła­da­ją z bra­tem przy­tu­łek dla cho­rych i bez­dom­nych. Will do końca życia po­zo­sta­je abs­ty­nen­tem i sły­nie z ła­god­ne­go uspo­so­bie­nia.

Much z Małym Joh­nem roz­krę­ca­ją pro­duk­cję owczych serów. Razem z gar­bar­nią, za­si­la­ną przez wil­cze i owcze skóry, two­rzy to opła­cal­ną ma­nu­fak­tu­rę. Wkrót­ce za­kła­da­ją tak dużą kom­pa­nię han­dlo­wą, że są za­pra­sza­ni przez moż­nych na wy­staw­ne uczty.

Edward z Wic­kham od­naj­du­je miecz Al­bion. Wraz z kra­dzio­ny­mi przez lata od woj­ska skar­ba­mi prze­ta­pia go na pod­ro­bio­ne bi­zan­tyj­skie be­zan­ty. Ze zgro­ma­dzo­nych środ­ków, od­bu­do­wu­je z synem miej­sco­wość Lock­sley aby za­mie­nić je w nie­do­stęp­ną twier­dzę.

I wresz­cie słyn­na strza­ła Herna. Hi­sto­ria Srebr­nej strza­ły ma swoją kon­ty­nu­ację osiem wie­ków póź­niej. Od­naj­du­je się w super taj­nym bun­krze gdzie ukry­to biuro pro­jek­tów au­striac­kiej firmy zbro­je­nio­wej. Strza­ła służy tam za wzór do­sko­na­łej ae­ro­dy­na­mi­ki przy pro­duk­cji po­ci­sków moź­dzie­rzo­wych.