Koniec wszystkiego poza mną

 Stałem się nieśmiertelny. Nie ważne jak. Po prostu nie mogę umrzeć. Próbowałem ze sobą skończyć na wiele sposobów i nawet parę razy auto mnie potrąciło. Nic, nawet złamać palca nie mogłem. I tak chodzę po tym świecie już nawet nie wiem od jak dawna. Również się nie starzeje, po prostu jestem. Przez dziesięciolecia patrzyłem i obserwowałem co ludzie robią z tym światem. Pamiętam zakończenie II wojny światowej. Pamiętam upadek związku radzieckiego. Pamiętam wybuch III wojny światowej. Pamiętam dzień w którym się skończyła. Nastał długi czas pokoju wtedy. Dłuższy niż kiedykolwiek wcześniej. Do wojny atomowej jakimś cudem nie doszło. Patrzyłem jak ludzie wymyślają i tworzą coraz bardziej skomplikowaną i nie do opisania technologię. Pamiętam jak ludzie zmieniali się w maszyny. Jak z maszyn próbowali zrobić ludzi. Miasta były tak zaawansowane, że na Ziemi nie było już drzew ani traw ani zieleni. Ludzie zapełnili maszynami i budynkami wszystko co tylko mogli. Nasza planeta zjednoczyła się pod jednym sztandarem. Nie było już państw ani innych języków. Wszystko było jednością. Ludzie wyleczyli wszystkie choroby. Nie było głodu na świecie. Nie było przestępstw. Ludzie dokonali wszystkiego. Wszystkiego co było możliwe. Również skolonizowali cały układ słoneczny. Pewnego dnia jednak coś się wydarzyło. Wszyscy wsiedli do ogromnych rakiet i polecieli z Ziemi i nigdy nie wrócili. Zostawili wszystko, całą cywilizację i po prostu odlecieli. Pamiętam jak chodziłem po opuszczonych budynkach i tego co po ludziach zostało. Czemu odlecieli? Musiałem spędzić wśród ruin dużo czasu bo zaczęły ponownie zarastać trawą, krzakami i zielenią. Pewnego dnia budynki i ruiny były ledwo widoczne spomiędzy drzew i zieleni, która rozkwitła na nowo pod nieobecność gospodarzy. Pewnego dnia słońce na niebie zrobiło się niesamowicie jasne oraz gorące. Zbliżało się do Ziemi paląc ją prawie że na popiół. Wszystkie budynki, drzewa oraz wszystko co istniało na tej planecie stanęło w płomieniach. Morza oraz oceany wyparowały. Piasek zmienił się za to w ocean topionego szkła. Krzyczałem ile sił w gardle z bólu i cierpienia ale i tak nie mogłem umrzeć. Ta agonia trwała wieczność ale w pewnym momencie słońce zgasło. Nigdy więcej się nie zaświeciło. Został mrok oraz gwiazdy na niebie. Wyglądały jak z magicznej krainy. Migoczące, kolorowe, było widać mgławice oraz pas drogi mlecznej, naszej galaktyki. Obserwowałem je i liczyłem. Naliczyłem ich osiem miliardów trzysta milionów sto osiemdziesiąt trzy tysiące dwieście dwadzieścia trzy. Jednak ten wynik się zmieniał. Niektóre gwiazdy gasły, potem pojawiały się nowe. Znane nam gwiazdozbiory dawno nie istniały. Po bardzo długim czasie nowe gwiazdy przestały się pojawiać. Było ich coraz mniej. Dwa miliardy…. Sto milionów… Osiemset tysięcy. Mgławice oraz pas drogi mlecznej był ledwo na niebie widoczny. Czas mijał a na niebie została już tylko jedna, ostatnia ledwo tląca się gwiazda. Wisiała na niebie i wisiała i wisiała. Taka samotna w pustej i martwej przestrzeni. I zgasła. Na niebie nie było nic. Panował mrok, nie było żadnego światła. Wszechświat umarł ale ja będę istniał. Skończyło się wszystko poza mną.