Po trzykroć... śnij... graj... gnij

Wy­da­je mi się, że ży­je­my w pa­skud­nych cza­sach, w któ­rych wiel­kość mózgu, za­kre­s na­gro­ma­dzo­nej wie­dzy i czas poświęcony na jej zdo­by­wa­nie nie ko­re­lu­ją ze sta­nem ma­te­rial­nym i do­bro­by­tem.

Zdzi­wi­łem się, gdy po la­tach nauki hi­sto­rii i ję­zy­ków – dziś nie­mal bez­u­ży­tecz­nych – za­ra­bia­łem mniej niż jakaś gów­nia­ra po gim­na­zjum. Taka, co całe dnie sie­dzi przy kom­pu­te­rze, gapi się w ekran i bez­myśl­nie klika w grę.

Kie­dyś, gdy lu­dzie nie snuli się jak zom­bie, wpa­trze­ni w ekra­ny smart­fo­nów, wszyst­ko wy­glą­da­ło ina­czej. Chyba wszy­scy upa­dli na głowy, zgłu­pie­li – aż boję się po­my­śleć, do czego to dąży. Widzę w mło­dych brak za­in­te­re­so­wa­nia wie­dzą. Mieć wszyst­ko na wy­cią­gnię­cie ręki i z tego nie ko­rzy­stać! O iro­nio, le­piej za­to­pić się w morzu in­ter­ne­to­we­go Tik­To­ka niż w sta­rej, do­brej pa­pie­ro­wej książ­ce.

Od dziec­ka in­te­re­so­wa­ła mnie hi­sto­ria. Az­te­ko­wie, Egipt, Ol­me­ko­wie, lecz pew­ne­go dnia za­czą­łem za­da­wać py­ta­nia i wkra­czać na nie­bez­piecz­ne wody. Wie­dza poza wyspą igno­ran­cji, na któ­rej pły­wa­my całe życie – taki ob­ra­łem sobie cel: od­kry­cie tego, co za­tarł czas.

Na­le­ża­łem do tej dru­giej grupy fa­na­ty­ków hi­sto­rii, okre­ślonych mia­nem szar­la­ta­nów, któ­rzy wie­rzą w ist­nie­nie ta­jem­nych sił. Skraw­ka na­szych cza­sów, o któ­rym się nie mówi, uwa­ża­ne­go przez in­nych za za­bo­bo­ny i bajki – ko­smi­ci, magia, zwał jak zwał.

Uwa­ża­łem, że coś musi być na rze­czy. Pew­ne­go dnia, gdy po­łą­czy­my krop­ki, otwo­rzy się przed nami świat no­wych per­spek­tyw, które uświa­do­mią, że wciąż pły­wa­li­śmy w morzu nie­wie­dzy, od­rzu­ca­jąc fakty. Od­zy­ska­nie tego ta­jem­ne­go Gra­ala wie­dzy, o któ­rym wszy­scy mówią z uśmie­chem, szło mi nie naj­le­piej.

Tego lata zmarł wujek, który wcią­gnął mnie w świat ar­che­olo­gii i za­po­mnia­nych ję­zy­ków. Był po­wszech­nie ce­nio­nym au­to­ry­te­tem w dzie­dzi­nie sta­ro­żyt­nych za­pi­sów – lu­dzie czę­sto za­się­ga­li jego opi­nii, tak więc jego nagłe odej­ście od­bi­ło się echem w świe­cie nauki.  

Mój sto­su­nek do wujka po­gor­szył się w mo­men­cie, gdy zsze­dłem z je­dy­nej pra­wej ścież­ki. Gdy tylko usły­szał moje teo­rie na temat ko­smi­tów, zo­ba­czył za­in­te­re­so­wa­nie pro­gra­ma­mi na temat sta­ro­żyt­nych astro­nau­tów, szyb­ko ze­rwał do­tych­cza­so­we więzi, twier­dząc, że za­szko­dzę jego re­no­mie.

Nie li­czy­ły się już lata wy­rze­czeń ani małe suk­ce­sy, z któ­rych był nie­gdyś dumny. Rap­tem droga, którą prze­by­łem do dok­to­ra­tu zo­sta­ła ze­pchnię­ta w od­mę­ty za­po­mnie­nia.

Jak duże było zdzi­wie­nie, gdy po la­tach mil­cze­nia do­sta­łem w spad­ku pudła z no­tat­ka­mi wuja, nad któ­ry­mi ostat­nio pra­co­wał.

Umarł nagle, co wzbu­dzi­ło za­in­te­re­so­wa­nie prasy, która są­czy­ła na kart­kach teo­rie spi­sko­we i dziw­ne zaj­ścia. Praw­da była taka, że le­ka­rze stwier­dzi­li zawał.

Życie jest ulot­ne – idziesz chod­ni­kiem, dzień jak każdy inny, aż tu nagle czu­jesz ścisk w klat­ce pier­sio­wej i pa­dasz mar­twy. Od­cho­dzisz szyb­ko. Na nic już twoja re­no­ma, bo­gac­twa, nie masz jak wal­czyć, po­że­gnać się. Po pro­stu je­steś… i już cię nie ma.

Chyba nie muszę mówić, że nie byłem dobrą par­tią dla płci prze­ciw­nej. Zwy­kły, mały czło­wie­czek w oku­la­rach. Gro­ma­dze­nie wie­dzy, które za­ję­ło wiele lat, sku­tecz­nie za­bi­ło czas pod­bo­jów, po­że­ra­jąc go w za­wrot­nym tem­pie.

Od­kła­da­łem szu­ka­nie part­ner­ki na wy­bo­istej dro­dze życia, aż na­de­szła si­wi­zna, a ja, zanim zdą­ży­łem to za­uwa­żyć, byłem już w wieku, gdy go­ni­twa za sa­mi­ca­mi prze­sta­je mieć sens. Chyba wo­la­łem swoje zie­lo­ne ludki od kon­tak­tów z głup­szy­mi przed­sta­wi­cie­la­mi mo­je­go ga­tun­ku.

Pod­su­mo­wu­jąc – je­stem tro­chę me­ga­lo­ma­nem. Moja am­bi­cja za­bi­ła bio­lo­gicz­ny przy­mus szu­ka­nia dru­giej po­łów­ki.

Długo się zbie­ra­łem, by zaj­rzeć do pudła zo­sta­wio­ne­go w spad­ku, ale od­kła­da­łem to tak długo, jak tylko mo­głem, aż w końcu przy­szedł ten mo­ment, by zo­ba­czyć, nad jakim to nowym, wiel­kim od­kry­ciem pra­co­wał świę­tej pa­mię­ci wuj. 

Uchy­li­łem wieko kar­to­nu. Moim oczom uka­za­ła się ster­ta pa­pie­rów oraz dru­gie, mniej­sze pu­deł­ko. Za­czą­łem wy­kła­dać wszyst­ko na stary, dę­bo­wy stół w kuch­ni. Nigdy nie mo­głem pojąć, kto w tych cza­sach jesz­cze ko­rzy­sta z pa­pie­rów. Choć zna­cie mój sto­su­nek do tech­no­lo­gii – w nie­któ­rych aspek­tach byłem gotów na ustęp­stwa. To po pro­stu wy­god­ne.

Wkrót­ce na stole le­ża­ła ster­ta do­ku­men­tów. Ostroż­nie wzią­łem do rąk mniej­sze pu­deł­ko i uchy­li­łem wieko.

Czyż­by mój wuj na sta­rość za­czął ko­lek­cjo­no­wać wy­two­ry szar­la­ta­ne­rii i magii, które uwa­żał za wy­mysł ludzi znu­dzo­nych ży­ciem?

Wy­ją­łem z pu­deł­ka małą, gli­nia­ną fi­gur­kę – dość oso­bli­wą, bym rzekł. Wy­glą­da­ła jak wy­twór umy­słu tra­wio­ne­go obłę­dem. Męż­czy­zna w płasz­czu, z któ­re­go wnę­trza wy­sta­wa­ły wło­cha­te, owa­dzie od­nó­ża. Płaszcz był po­kry­ty sym­bo­la­mi. Wy­da­wa­ły się zna­jo­me: egip­skie, az­tec­kie, ol­mec­kie… i parę in­nych, bar­dziej współ­cze­snych.

Udało się roz­po­znać nawet chiń­ski sym­bol. Wy­glą­da­ło to, jak zle­pek, bez ładu i skła­du. Sym­bo­le z wielu ję­zy­ków po­mie­sza­ne w jed­nym ar­te­fak­cie. Odło­ży­łem fi­gur­kę z po­wro­tem do pudła.

Chyba bez kawy nie pój­dzie…

Wró­ci­łem do stołu po zro­bie­niu małej, moc­nej czar­nej z pię­ciu ły­że­czek kawy, która mo­gła­by in­nych zabić. Przy­zwy­cza­iłem się do tej mocy. Mu­sia­łem jakoś żyć po no­cach spę­dzo­nych na nauce. Krót­ko mó­wiąc: uza­leż­ni­łem się od tego bo­skie­go napoju, ra­tu­ją­ce­go moje dup­sko przy nie­zli­czo­nych go­dzi­nach nauki i badań.

– No dobra, zo­ba­czy­my, co tu mamy – mruk­ną­łem do sie­bie.

Od nie­chce­nia za­czą­łem wer­to­wać do­ku­men­ty. Kart­ki z pa­mięt­ni­ka, dzien­ni­ki po­dró­ży, da­to­wa­nia… Nie mogli okre­ślić wieku ani po­cho­dze­nia ar­te­fak­tu, więc użyli da­to­wa­nia warstw skal­nych, w któ­rych zna­le­zio­no fi­gur­kę.

Czy oni na głowę upa­dli? Kreda? Prze­cież wtedy nie było ludzi! Czyż­by na sta­rość wujek osza­lał?

Za­czą­łem se­gre­go­wać do­ku­men­ty. Na te ważne i in­te­re­su­ją­ce oraz na te, które mogę obej­rzeć póź­niej. Jeśli mia­łem prze­ko­pać się przez tę ster­tę w dość krót­kim cza­sie, mu­sia­łem wszyst­ko zor­ga­ni­zo­wać. Wtedy za­uwa­ży­łem coś dziw­ne­go.

Pa­mięt­nik świę­tej pa­mię­ci wujka był two­rem oso­bli­wym – a przy­naj­mniej taki się stał mniej wię­cej od po­ło­wy. Pismo za­czę­ło być krzy­we, no­tat­ki bez ładu i skła­du… bra­ko­wa­ło nie­któ­rych stron. Koń­co­wa część pa­mięt­ni­ka wy­glą­da­ła jak two­rzo­na przez osobę nie­speł­na ro­zu­mu. Ten pi­sem­ny ga­li­ma­tias był jak enig­ma – ra­czej trud­ny do od­szy­fro­wa­nia.

Wśród tych krzy­wych słów po­wta­rza­ło się jedno: "nie śnij" – w to­wa­rzy­stwie dziw­nych, wy­bla­kłych, bor­do­wych plam. Mia­łem na­dzie­ję, że to nie krew. Ostat­nie, czego mi było trze­ba, to kon­takt z wy­dzie­li­na­mi, z któ­ry­mi ra­czej nie chcia­łem mieć do czy­nie­nia. Ogar­nę­ła mnie dziw­na nie­chęć do kon­ty­nu­owa­nia tej przy­go­dy. Szyb­ko za­mkną­łem pa­mięt­nik.

Spoj­rza­łem na kubek pełen kawy sto­ją­cy na rogu stołu. Chyba stra­ci­łem chęć na zgłę­bia­nie do­ku­men­ta­cji… a przy­naj­mniej na dziś. Wy­la­łem kawę do zlewu i uda­łem się do łóżka. W ob­ję­cia Mor­fe­usza.

*

Obu­dzi­łem się w środ­ku nocy, przy­par­ty do muru po­trze­bą, którą mu­sia­łem speł­nić, o ile nie chcia­łem mieć mo­kre­go łóżka. Po­pa­trzy­łem na ze­ga­rek… pół­noc. Jak nigdy nic po­sze­dłem do ła­zien­ki, nie za­pa­la­jąc świa­tła – bo niby po co? Zna­łem drogę na pa­mięć.

Ku mo­je­mu zdzi­wie­niu zo­ba­czy­łem dziw­ną łunę bi­ją­cą z ma­łe­go pu­deł­ka, w któ­rym znaj­do­wa­ła się fi­gur­ka. Opa­li­zu­ją­ce świa­tło – ko­lo­ru, któ­re­go nie po­tra­fi­łem okre­ślić, było w cią­głym ruchu, ule­ga­ło zmia­nie.

Cóż za hip­no­ty­zu­ją­ce zja­wi­sko… cie­ka­we, z czego wy­ko­na­li tę fi­gur­kę?

Pod­sze­dłem bli­żej. Z okien do po­miesz­cze­nia wdzie­ra­ło się świa­tło księ­ży­ca, co two­rzy­ło wy­jąt­ko­wą at­mos­fe­rę. Nie chcia­łem nisz­czyć tego spek­ta­klu za­pa­la­niem świa­tła.

Ostroż­nie zła­pa­łem fi­gur­kę, która wy­glą­da­ła, jakby biła z niej zorza po­lar­na ko­lo­ru, któ­re­go nie po­tra­fi­łem na­zwać. Zda­wał się nie­ludz­ki, spoza pa­le­ty barw, jaką zna­łem.

Za­czą­łem ob­ra­cać ją w mil­cze­niu w dło­niach. Skon­cen­tro­wa­ny, sły­sza­łem tylko ty­ka­nie ze­ga­ra i bicie wła­sne­go serca. Wie­cie, o czym mówię. Jeśli no­co­wa­li­ście kie­dyś na wsi u babci, zna­cie ten ryt­micz­ny dźwięk za­głu­sza­ją­cy ciszę: cyk, cyk, cyk.

Czu­łem dziw­ny nie­po­kój, przy­glą­da­jąc się ar­te­fak­to­wi. Wle­pi­łem wzrok, ob­ser­wu­jąc każdy mi­li­metr tego gro­te­sko­we­go dzie­ła. Czas jakby zatrzymał się w miej­scu, a ja za­hip­no­ty­zo­wa­ny, pa­trzy­łem. Tylko ja, bicie serca i cy­ka­nie ze­ga­ra.

Trzask. I jesz­cze jeden. 

Serce mi pod­sko­czy­ło. Coś raz za razem ude­rza­ło w po­bli­ską szybę. Ćmy.

Jak ja nie lubię tych wło­cha­tych owa­dów, które cią­gną do świa­tła… Sama myśl, że ten mały skur­czy­byk mógł­by w nocy po mnie peł­zać, mro­zi­ła krew w ży­łach. Głupi owad, nie wi­dząc szyby, raz za razem ude­rzał w taflę szkła, co sku­tecz­nie wy­rwa­ło mnie z przy­glą­da­nia się fi­gur­ce.

Odło­ży­łem ją do pu­deł­ka. Mu­sia­łem iść spać – w końcu muszę się wy­spać, by mieć w miarę trzeź­wy umysł na jutro. Nie­ste­ty, cały czas nie mo­głem prze­stać my­śleć o tej fi­gur­ce, co spra­wi­ło, że krę­ci­łem się w łóżku. W końcu udało mi się za­snąć, choć nie przy­szło to łatwo.

*

Rano wsta­łem i czu­łem się jak po im­pre­zie, w któ­rej nigdy nie uczest­ni­czy­łem, bo nikt mnie nie za­pra­szał. Po­świę­ci­łem życie ka­rie­rze.

Mia­łem wra­że­nie, że o czymś za­po­mnia­łem. Tej nocy mia­łem sen, ale jak za­wsze, nie pa­mię­ta­łem jego tre­ści. Im bar­dziej pró­bo­wa­łem go sobie przy­po­mnieć, tym moc­niej umysł sta­wiał opór. W końcu za­prze­sta­łem prób, choć czu­łem, że to było coś waż­ne­go.

Z głębi ciszy za­czę­ły wy­ła­niać się nie­mal szep­ta­ne szumy – de­li­kat­ne, lecz nie­po­ko­ją­ce. Były nie­ustan­ne, tkwi­ły gdzieś na kra­wę­dzi sły­szal­no­ści, drża­ły na gra­ni­cy świa­do­mo­ści. Pró­bo­wa­łem je zi­gno­ro­wać, łu­dząc się, że to tylko chwi­lo­we za­kłó­ce­nie… że odej­dą tak szyb­ko, jak się po­ja­wi­ły.

Le­ni­wie prze­cią­gną­łem się w łóżku i ziew­ną­łem. Za­czą­łem się dra­pać po rę­kach.

Bóg to jed­nak ma nie­zwy­kłe po­czu­cie hu­mo­ru – two­rząc ko­ma­ry, pew­nie miał na myśli ta­kich jak ja, z uczu­le­niem. Raz ugry­zio­ny, mo­men­tal­nie po­kry­wa­łem się swę­dzą­cy­mi bą­bla­mi. Z ja­kie­goś nie­wy­ja­śnio­ne­go po­wo­du za­wsze, ale to za­wsze, te pa­skudz­twa znaj­dą naj­mniej­szą szcze­li­nę i się prze­ci­sną do domu, by uczto­wać na na­szej słod­kiej krwi.

Za­bra­łem się do szy­ko­wa­nia śnia­da­nia. Była so­bo­ta, wolne. Mo­głem rów­nie do­brze po­świę­cić dzień do­ku­men­tom, za­miast prze­sia­dy­wać przed te­le­wi­zo­rem, który miał dziw­ną moc: jeśli do niego usią­dę na pięć minut, minie znacz­nie wię­cej czasu. Ten po­że­racz sku­tecz­nie od­wo­dził od obo­wiąz­ków. Za­pra­szał ge­stem, mi­ły­mi sło­wa­mi, obiet­ni­cą prze­ży­cia przy­go­dy. W za­mian zo­sta­wiał cię w fo­te­lu, po­że­ra­jąc cały dzień.

Sta­ra­łem się uni­kać te­le­wi­zo­ra. Nie ko­rzy­sta­łem z te­le­fo­nu, gdy nie mu­sia­łem, a broń Boże nie sia­da­łem do kom­pu­te­ra, który był praw­dzi­wym mi­strzem w swoim fachu.

Za­czą­łem kart­ko­wać pa­mięt­nik, szu­ka­jąc wzmia­nek o dziw­nym zja­wi­sku, które za­ob­ser­wo­wa­łem w nocy. Oka­za­ło się, że nie śni­łem. Człon­ko­wie ze­spo­łu ba­da­ją­ce­go fi­gur­kę rów­nież za­ob­ser­wo­wa­li to zja­wi­sko, lecz żaden z ba­da­czy nie umiał go lo­gicz­nie wy­tłu­ma­czyć.

Ba­da­no fi­gur­kę róż­ny­mi na­uko­wy­mi me­to­da­mi, ale nie uzy­ska­no sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cych od­po­wie­dzi. Mało tego, człon­ko­wie ze­spo­łu ba­daw­cze­go za­czę­li dziw­nie się za­cho­wy­wać.  

Na­zwa­li to „cho­ro­bą czuj­no­ści”. Wszy­scy od­czu­wa­li we­wnętrz­ny nie­po­kój, a po kilku dniach ob­ja­wy się na­si­li­ły. Czuli się ob­ser­wo­wa­ni, byli cały czas roz­draż­nie­ni. Sta­wa­li się oso­wia­li, nie­świa­do­mi tego, co wokół nich się dzie­je.

Dwóch męż­czyzn z grupy ba­daw­czej skoń­czy­ło na od­dzia­le za­mknię­tym. We­dług opo­wie­ści sły­sze­li cią­głe bzy­cze­nie, które nie da­wa­ło im spo­ko­ju. Twier­dzi­li, że „czują w sobie wiatr”, małe owady peł­za­ją­ce przez ciało i wnętrz­no­ści. Po paru dniach zo­sta­li jed­nak wy­pi­sa­ni. Jak gdyby nigdy nic, wró­ci­li do zdro­wia i nie wy­kry­to już żad­nych ob­ja­wów i od­chy­leń.

 W co ja się wpa­ko­wa­łem?

 Cała ta sy­tu­acja wy­glą­da­ła jak scena wy­cię­ta z ja­kie­goś dresz­czow­ca. Im dłu­żej czy­ta­łem, tym więk­szą mia­łem ocho­tę spa­ko­wać to wszyst­ko z po­wro­tem do pu­deł­ka i wy­sta­wić przy śmiet­ni­ku.

Za­bra­łem się do tłu­ma­cze­nia sym­bo­li na fi­gur­ce, co nie było łatwe. Każdy po­je­dyn­czy sym­bol był w innym ję­zy­ku. Z po­cząt­ku my­śla­łem, że znaj­dę tłu­ma­cze­nie w no­tat­kach, ale w miej­scu stro­ny, na któ­rej miało się ono zna­leźć, wid­nia­ły je­dy­nie reszt­ki po wy­rwa­nej kart­ce.

Za­uwa­ży­łem jed­nak, że sym­bo­le można po­gru­po­wać. Ukła­da­ły się w coś po­dob­ne­go do wier­sza. Były w nim luki, bo na fi­gur­ce znaj­do­wa­ły się rów­nież znaki, co do któ­rych po­cho­dze­nia nie byłem pe­wien, więc je po­mi­ną­łem. Udało się jed­nak od­czy­tać więk­szość, ko­rzy­sta­jąc z po­mo­cy wujka Go­ogle w przy­pad­ku tych bar­dziej no­wo­cze­snych sym­bo­li.

Po trzy­kroć mnie wpuść,

a za­gram me­lo­dię duszy.

Przyj­mij i zdo­bądź,

za­walcz i żyj,

zo­bacz i śnij…

przyj­mij…

słu­chaj i gnij.

Nie za wiele to dało.

Co to ma być? Po­ezja dla ułom­nych? 

To nie był wiersz godny Szek­spi­ra.

Wy­ko­naw­ca fi­gur­ki miał chyba wąt­pli­we po­czu­cie sztu­ki.

Nagle usły­sza­łem dzwo­nek do drzwi.

Kogo to przy­wia­ło w moje progi?

Nie spo­dzie­wa­łem się żad­nych gości. Przez wi­zjer zo­ba­czy­łem roz­go­rącz­ko­wa­ną są­siad­kę z synem.

– A co, jak nie po­zwo­li? – usły­sza­łem głos chłop­ca.

Otwo­rzy­łem drzwi i się przy­wi­ta­łem. Go­ście nie byli mi teraz na rękę, ale tego wy­ma­ga­ła pod­sta­wo­wa grzecz­ność.

– Te­le­wi­zor nam się po­psuł, a mały chce obej­rzeć swoją ulu­bio­ną bajkę… – po­wie­dzia­ła są­siad­ka.

Wy­glą­da­ła na wy­koń­czo­ną. Nie było się co dzi­wić. Przy tak dużej ro­dzi­nie miała prawo. Tak się koń­czy ta­śmo­wa pro­duk­cja dzie­ci w celu uzy­ska­nia pro­fi­tów.

– Prze­pra­szam, ale je­stem za­ję­ty. Nie bar­dzo mam na to czas – od­burk­ną­łem.

– Niech się pan zli­tu­je, pro­szę… bo osza­le­ję. Tylko go­dzi­na. Jak nie od­pocz­nę, to jutro będę na pierw­szych stro­nach gazet, jak Boga ko­cham coś im zro­bię. Mam na wy­cho­wa­niu czwór­kę dzie­ci i męża. Pro­szę… tylko go­dzi­na…

– Wpu­ści mnie pan? – za­py­tał chłop­czyk cicho.

Po­czu­łem dziw­ny lęk i dreszcz. Nor­mal­nie bym ich nie wpu­ścił, ale uczo­no mnie, żeby żyć do­brze z są­sia­da­mi. Kto przy­pil­nu­je domu pod moją nie­obec­ność?

Po dłuż­szej chwi­li zgo­dzi­łem się i za­pro­wa­dzi­łem chłop­ca przed te­le­wi­zor. Matka la­to­ro­śli wy­glą­da­ła, jak­bym po­da­ro­wał jej gwiazd­kę z nieba.

Szcze­rze? Nie lu­bi­łem dzie­ci. Nie wie­dzia­łem, jak się z nimi ob­cho­dzić. Dałem chłop­cu pi­lo­ta i nie­chęt­nie wró­ci­łem do do­ku­men­tów, nie pro­po­nu­jąc mu nic do picia ani je­dze­nia. Sam sobie po­ra­dzi.

Pró­bo­wa­łem sku­pić się na do­ku­men­tach, lecz myśli upar­cie wra­ca­ły do nie­ustan­ne­go szumu, który wciąż roz­brzmie­wał gdzieś na gra­ni­cy świa­do­mo­ści. Zmie­niał się – sta­wał coraz bar­dziej me­lo­dyj­ny, nie­mal urze­ka­ją­cy. Było w nim coś hip­no­ty­zu­ją­ce­go, coś, co ła­god­nie opla­ta­ło umysł i od­bie­ra­ło zdol­ność trzeź­we­go my­śle­nia.

Gdy po­zwo­li­łem sobie wsłu­chać się głę­biej w tę oso­bli­wą me­lo­dię, czas prze­stał ist­nieć. Mi­nu­ty roz­cią­ga­ły się w nie­skoń­czo­ność, a go­dzi­ny mi­ja­ły nie­zau­wa­że­nie. Zanim się obej­rza­łem, mi­nę­ło już kilka go­dzin. Od tam­tej pory uni­ka­łem słu­cha­nia tego szumu – oba­wia­łem się, że po­now­nie za­tra­cę po­czu­cie czasu i po­grą­żę się w tej dźwię­ko­wej ot­chła­ni.

– Cho­le­ra… dzie­ciak – mruk­ną­łem i pod­sze­dłem do sa­lo­nu.

Chłopczyk siedział na podłodze przed ekranem, pa­trząc w… szumy. Gapił się w szary, mi­go­czą­cy obraz aż mnie ciar­ki prze­szły. Nie pro­te­sto­wał, gdy wy­go­ni­łem go z miesz­ka­nia. Za­mkną­łem za nim drzwi, po­sy­ła­jąc go do matki.

Idąc z po­wro­tem w stro­nę te­le­wi­zo­ra, usły­sza­łem dziw­ne bzy­cze­nie. My­śląc, że to z te­le­wi­zo­ra, wci­sną­łem przy­cisk na pi­lo­cie. Ekran zgasł, ale dźwięk, bzy­cze­nie, szum – nie ustał.

Za­czą­łem cho­dzić po domu, szu­ka­jąc źró­dła, lecz nie mo­głem go zna­leźć.

Spra­wa wy­da­wa­ła się coraz bar­dziej po­gma­twa­na i ra­czej z po­gra­ni­cza tych, któ­rych nie chciał­byś tknąć nawet kijem.

Chyba za stary je­stem na takie gówno. 

Wiele razy czy­ta­łem ar­ty­ku­ły o ko­smi­tach, magii i in­nych upior­nych zja­wi­skach, ale żadne z nich nie dzia­ła­ły na mnie tak draż­nią­co, jak ta fi­gur­ka. To nie na moje nerwy.

Więc zro­bi­łem je­dy­ną słusz­ną rzecz: spa­ko­wa­łem wszyst­ko do pudła i zo­sta­wi­łem przy drzwiach wyj­ścio­wych.

Jutro się tego po­zbę­dę.

*

Obu­dzi­łem się w środ­ku nocy, wciąż my­śląc o tym dziw­nym ko­lo­rze. Le­ża­łem w łóżku, a świąd po ko­ma­rach sta­wał się coraz bar­dziej upo­rczy­wy. Przej­dzie. Jak za­wsze zresz­tą.

 Spoj­rza­łem na ze­ga­rek. Była pół­noc.

Może nie po­wi­nie­nem wy­rzu­cać spad­ku po wujku?

Tro­chę gry­zło mnie su­mie­nie. Mimo że nie od­zy­wa­li­śmy się do sie­bie la­ta­mi, to on po­ka­zał mi ścież­kę życia, na­kie­ro­wał na od­po­wied­nie tory. Mo­głem skoń­czyć znacz­nie go­rzej.

Mia­łem twardy orzech do zgry­zie­nia. Z jed­nej stro­ny chęć po­zby­cia się kla­mo­tów, z dru­giej wdzięcz­ność wobec na­uczy­cie­la.

Niech to szlag… 

Wsta­łem i ru­szy­łem w stro­nę wej­ścia do miesz­ka­nia, przy któ­rym zo­sta­wi­łem pudło. Szedłem z trudem – to­wa­rzy­szy­ło mi na­tar­czy­we i gło­śne skrzy­pie­nie pod­ło­gi. Po­pa­trzy­łem na drzwi, a potem pod nie.

Cho­le­ra… gdzie jest skrzyn­ka?

Miej­sce było puste. Prze­cież nikt nie mógł za­brać pudła. Upew­ni­łem się, że drzwi są za­mknię­te. Po­cią­gną­łem za klam­kę – ani drgnę­ły.

Szum, który cały czas sły­sza­łem, teraz nie był jed­no­li­ty. Two­rzył me­lo­dię. Ryt­micz­ny raz cichy, raz gło­śniej­szy. Kątem oka zo­ba­czy­łem zna­jo­my kolor. Do­my­śla­łem się, gdzie może być pudło.

Wol­nym kro­kiem wsze­dłem do kuch­ni.

Stało tam, gdzie ostat­nie­go dnia prze­glą­da­łem do­ku­men­ty. Roz­ło­żo­ne, jak­bym nigdy go nie ze­brał. Małe pu­deł­ko było otwar­te. Coś się w nim ru­sza­ło. Ledwo do­strze­gal­ny ruch.

Jaki ze mnie głu­pek…

W hor­ro­rze był­bym tym pierw­szym idio­tą, który sam pa­ku­je się w ob­ję­cia śmier­ci. Nie wie­dzieć czemu, nie wpa­dłem na to, by za­pa­lić świa­tło.

Się­gną­łem dło­nią do przy­ci­sku. Klik.

Prze­tar­łem oczy i po­wo­li zaj­rza­łem do pu­deł­ka, z któ­re­go le­ni­wie wy­le­cia­ła… mucha. Ode­tchną­łem z ulgą. Zo­sta­ła tylko spra­wa prze­miesz­cza­ją­ce­go się pudła.

Nie­chęt­nie ze­bra­łem wszyst­ko do kupy i wy­nio­słem na ze­wnątrz. Z ulgą wrzu­ci­łem pudło do kon­te­ne­ra na śmie­ci i wró­ci­łem do miesz­ka­nia.

Kie­dyś chcia­łem po­znać ta­jem­ni­ce świa­ta. Teraz mia­łem dość.

Za jakie grze­chy?

Byłem nie­wie­le lep­szy od ćmy le­cą­cej do ognia. Nie dałem rady za­snąć, więc włą­czy­łem te­le­wi­zor. Pstryk. I nic. Szum.

Tego mi bra­ko­wa­ło. Szczyl po­psuł mi te­le­wi­zor. Jutro będę mu­siał za­dzwo­nić po fa­chow­ca.

Całą noc prze­sie­dzia­łem w fo­te­lu, nie mogąc za­snąć. Czu­łem nie­po­kój, dziw­ne mro­wie­nie skóry. Za­schło mi w gar­dle, do­sta­łem chry­py. Sta­ra­jąc się od­cią­gnąć myśli od wy­da­rzeń sprzed kilku go­dzin, otwo­rzy­łem książ­kę i za­czą­łem czy­tać. Nie mo­głem się sku­pić…

Ten dźwięk. Cią­gły szum, który sta­wał się coraz bar­dziej upo­rczy­wy. I ten świąd. Wszyst­ko się na­gro­ma­dzi­ło i grało mi na ner­wach, jakby cały świat po­sta­wił sobie za cel do­ku­cze­nie sta­re­mu, sa­mot­ne­mu od­lud­ko­wi.

Cały czas czu­łem ten nie­ustan­ny nie­po­kój, jakby ktoś mnie ob­ser­wo­wał. Na skó­rze to nie­przy­jem­ne mro­wie­nie scho­dzi­ło coraz głę­biej i głę­biej. Ręce drża­ły, jak­bym był al­ko­ho­li­kiem.

Nawet nie wiem, kiedy urwał mi się film. Cięż­kie po­wie­ki opa­dły, a ja za­nu­rzy­łem się w śnie, wtu­lo­ny w mięk­ki fotel.

*

Obu­dził mnie nagły dźwięk do­mo­fo­nu. Le­ni­wie wsta­łem z fo­te­la, pod­nio­słem słu­chaw­kę. To był do­staw­ca pizzy.

Nie za­ma­wia­łem pizzy. Naj­pew­niej zro­bił to któ­ryś z są­sia­dów, a do­staw­ca po pro­stu po­my­lił numer do­mo­fo­nu – zda­rza się.

– Wpu­ści mnie pan? – za­py­tał.

Od nie­chce­nia wci­sną­łem przy­cisk do­mo­fo­nu.

Jak ja wy­glą­dam…

Spoj­rza­łem w ła­zien­ko­we lu­stro. Zo­ba­czy­łem zmę­czo­ne od­bi­cie, twarz sty­ra­ną ży­ciem, z wo­ra­mi pod ocza­mi. Czu­łem się do­kład­nie tak, jak wy­glą­da­łem – jak bu­dow­la­niec, który cały ty­dzień nosił worki z ce­men­tem. 

Trze­ba się wziąć za sie­bie.

Od­krę­ci­łem kurek i chlu­sną­łem zimną wodą w twarz. Nie było to przy­jem­ne, ale na pewno do­da­ło tro­chę ener­gii, od­świe­ży­ło.

Już prze­sta­łem zwra­cać uwagę na szum. Stał się czę­ścią mnie. Prze­sta­łem go sły­szeć. Przy­zwy­cza­iłem się.

Zrezygnowany, ledwo ciągnąc nogę za nogą, człapałem w stronę kuchni. Włą­czy­łem czaj­nik elek­trycz­ny i na­sy­pa­łem kawy do kubka.

Gdy się od­wró­ci­łem, serce pod­sko­czy­ło mi do gar­dła.

– Nie­eeee… – jęk­ną­łem, wi­dząc sta­re­go przy­ja­cie­la, który leżał na stole.

W przy­pły­wie wście­kło­ści wy­cią­gną­łem fi­gur­kę z pu­deł­ka i z całej siły rzu­ci­łem nią o pod­ło­gę. Ten dźwięk! Pięk­ny, sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cy – suchy trzask, po któ­rym odłam­ki gliny roz­sy­pa­ły się po całej kuch­ni. Ulży­ło mi. Znisz­czy­łem ją.

Czy to coś zmie­ni?

Spa­ko­wa­łem do­ku­men­ty i wy­rzu­ci­łem wszyst­ko do kon­te­ne­ra.

Nie zwa­ża­jąc na ostre frag­men­ty po­roz­rzu­ca­ne po kuch­ni, usia­dłem przy stole. Nie wie­dzia­łem, co mam robić. Kogo pro­sić o pomoc? Czy ist­nie­je ktoś taki jak spe­cja­li­sta od magii i na­wie­dzo­nych fi­gu­rek?

Prze­cież mnie wy­śmie­ją na samą wzmian­kę. Już i tak uwa­ża­li mnie za dzi­wo­lą­ga, co wie­rzy, że pi­ra­mi­dy w Egip­cie wy­bu­do­wa­li ko­smi­ci.

Muszę wyjść z domu. Uciec jak naj­da­lej stąd.

Spa­ko­wa­łem wa­liz­kę z za­mia­rem spę­dze­nia kilku dni w ho­te­lu. Wy­sze­dłem z miesz­ka­nia i za­trza­sną­łem za sobą drzwi.

Po­ja­wi­ła się ulga. Im dalej byłem od bloku, w któ­rym miesz­ka­łem, tym bar­dziej ją od­czu­wa­łem, aż w końcu pę­kłem. Na środ­ku chod­ni­ka, wśród ludzi… tak po pro­stu.

Po­la­ły się łzy, ale lu­dzie wokół nie zwra­ca­li na mnie uwagi. Szli dalej. Czu­łem ich wzrok, ale nikt, ab­so­lut­nie nikt nie za­py­tał, co się dzie­je.

Za­mel­do­wa­łem się w ho­te­lu i z ulgą pa­dłem na łóżko.

Za­czą­łem upo­rczy­wie się dra­pać. Nie wiem, czy to z ner­wów, czy przez ten nie­zno­śny świąd. Dra­pa­łem coraz głę­biej, czu­jąc jed­no­cze­śnie ulgę i bo­le­sne pie­cze­nie. Byłem nie­wie­rzą­cy, a jed­nak teraz uklęk­ną­łem i za­czą­łem mówić słowa mo­dli­twy. Jedna za drugą. W kółko. Byle tylko nie my­śleć. Aż w końcu wy­czer­pa­ny za­sną­łem.

W my­ślach wciąż dud­ni­ły słowa mo­dli­twy… i na­dzie­ja, że to wszyst­ko to tylko kosz­mar­ny, chwi­lo­wy sen.

*

Otwo­rzy­łem oczy wy­po­czę­ty. Nie czu­łem już świą­du. Szum ustał. Prze­tar­łem oczy ze zdu­mie­nia.

Nie byłem w ho­te­lu. Le­ża­łem w swoim łóżku. W domu. W pa­ni­ce ze­rwa­łem się i spoj­rza­łem na zegar. Czter­na­sta.

Spoj­rza­łem na ręce, nie było śla­dów po uką­sze­niach. Wy­ko­na­łem pierw­szy krok, potem drugi, w stro­nę kuch­ni. Strach spa­ra­li­żo­wał moje ciało, zalał mnie pot.

Sta­ra­łem się iść coraz wol­niej, drob­ny­mi kro­ka­mi, a serce wa­li­ło jak osza­la­łe. Krok za kro­kiem. Każdy wy­da­wał się dłuż­szy, jakby czas się roz­cią­gał.

Usły­sza­łem bicie serca. Coraz gło­śniej­sze. Coraz szyb­sze.

Ode­tchną­łem z ulgą, gdy wsze­dłem do kuch­ni. Na po­sadz­ce pa­no­wał po­rzą­dek. Stół czy­sty. Po ostat­nich dniach nie zo­sta­ło ani śladu.

Mo­dli­łem się w duchu, by to wszyst­ko na­praw­dę było tylko snem. Spoj­rza­łem na datę w te­le­fo­nie.

Po­czu­łem lek­kość. 

Od dziś będę cho­dzić do ko­ścio­ła. Co­dzien­nie. Dzię­ki ci, Boże…

Usły­sza­łem dzwo­nek do drzwi. Patrząc przez wizjer, zobaczyłem mężczyznę.

– Kto tam? – za­py­ta­łem.

– By­li­śmy umó­wie­ni. Te­le­wi­zor się panu ze­psuł. Mogę wejść?

Otwo­rzy­łem drzwi. Męż­czy­zna z wa­liz­ką na na­rzę­dzia wszedł do miesz­ka­nia.

Wtedy do mnie do­tar­ło, jaką głu­po­tę zro­bi­łem.

– Ja… za­po­mnia­łem za­dzwo­nić – wy­szep­ta­łem. – To nie­moż­li­we… To tylko kosz­mar… słowa wy­gra­we­ro­wa­ne na fi­gur­ce… Po trzy­kroć mnie wpuść…

Spoj­rza­łem na niego. Męż­czy­zna tylko się uśmiech­nął. Świat za­wi­ro­wał. Prze­strzeń wokół mnie po­żar­ła ciem­ność.

*

Otwo­rzy­łem oczy.

Gdzie ja je­stem?

Pró­bo­wa­łem się pod­nieść. Nie mo­głem. Byłem oplą­ta­ny czymś, co wy­glą­da­ło jak pa­ję­cza sieć. Lepka. Mocna. Nie ustę­po­wa­ła, mimo uży­cia siły. Byłem nagi. Po­kry­ty licz­ny­mi, okrą­gły­mi ra­na­mi. Całe ciało w dziu­rach.

Czu­łem, że coś jest nie tak… Dziw­ne peł­za­nie pod skórą. Coś po­ru­sza­ło się w moich wnętrz­no­ściach. Każdy ruch był jak szept w ję­zy­ku, któ­re­go nie zna­łem. I ten dźwięk, jakby po­wie­trze prze­ci­ska­ło się przez moje ciało ni­czym wiatr przez roz­bi­te okna.

Szum. Znów on. Pró­bo­wa­łem krzy­czeć, ale każdy dźwięk grzązł gdzieś głę­bo­ko. Za­miast tego wy­do­by­wał się tylko świst. Wokół pa­no­wał pół­mrok. 

W gło­wie mia­łem mę­tlik. Myśli prze­la­ty­wa­ły przez umysł jak rwący potok, jak dzi­kie zwie­rzę w pa­ni­ce. Usły­sza­łem hałas. Ryt­micz­ny stu­kot. Szmer. Stu­kot. Szmer.

Z ciem­no­ści przede mną wy­ło­ni­ła się po­stać w po­szar­pa­nym płasz­czu. Ku­la­ła, cią­gnąc za sobą nogę. Po­ru­sza­ła się dziw­nie, jakby przy każ­dym kroku na­sta­wia­ła kości, nie­na­tu­ral­nie, zgrzy­tli­wie.

Wi­dzia­łem ludz­ką twarz pod kap­tu­rem, ale spod płasz­cza wy­ło­ni­ły się owło­sio­ne, owa­dzie od­nó­ża.

Za­czą­łem się szar­pać. Pró­bo­wa­łem krzy­czeć. Po­stać była coraz bli­żej.

Stuk… szur… stuk…

Stwo­rze­nie za­trzy­ma­ło się przy mnie. Po­wie­trze zgęst­nia­ło, a zgni­li­zna, którą przy­nio­sło, owio­nę­ła moje noz­drza.

Jedno z dłu­gich od­nó­ży zbli­ży­ło się do mojej klat­ki pier­sio­wej. Ukłu­cie. Ból. Pęk­nię­cie. Usły­sza­łem dźwięk roz­dzie­ra­nej skóry. Od­nó­że za­nu­rzy­ło się w moim ciele, prze­szy­wa­jąc je na wylot. 

Stwo­rze­nie po­chy­li­ło się. Przy­ło­ży­ło zimne, lep­kie usta do otwo­ru na mojej gło­wie. 

Po­czu­łem, jak wdmu­chu­je we mnie coś – wiatr z in­ne­go świa­ta, ze snu, któ­re­go nie spo­sób opo­wie­dzieć.

Inne od­nó­ża tań­czy­ły nad moim cia­łem. Za­ty­ka­ły rany. Od­ty­ka­ły inne. Rytm. Me­lo­dia. Jakby grały na mnie pieśń, któ­rej par­ty­tu­ra za­pi­sa­na była na wnętrz­no­ściach.

Ten dźwięk… to był ten szum. Teraz wy­raź­niej­szy. Me­lo­dyj­ny.

Krzyk. Mo­dli­twa. Cisza. Mój głos grzązł w my­ślach.

Czu­łem, jak coś we­wnątrz mnie się roz­pa­da.

*

 Są­siad­ka za­pu­ka­ła do drzwi. Chcia­ła od­wdzię­czyć się za pomoc w przy­pil­no­wa­niu dziec­ka. Po dłuż­szej chwi­li usły­sza­ła szczęk otwie­ra­nych drzwi.

– Dzień dobry, wpa­dłam za­py­tać, czy wszyst­ko w po­rząd­ku. Nie wy­cho­dził pan z domu przez parę dni, a wczo­raj… sły­sza­łam ja­kieś dziw­ne od­gło­sy. Upie­kłam szar­lot­kę.

– Dzień dobry. Jak miło z pani stro­ny. – Męż­czy­zna uśmiech­nął się. – Po­win­ni­ście czę­ściej wpa­dać z synem. Spę­dzi­li­śmy miło czas.

– My­śla­łam, że nie lubi pan dzie­ci?

– Pani syna lubię. Chyba zo­sta­wił u mnie za­baw­kę.

Męż­czy­zna podał ko­bie­cie małe pu­deł­ko.