Zaskoczenie

 

 

Przed po­cząt­kiem wszyst­kie­go, gdy czas i prze­strzeń jesz­cze nie po­wsta­ły, sie­dem bytów wy­ło­ni­ło się z po­trze­by ist­nie­nia, by ukształ­to­wać świat.

Był wśród nich ten, któ­re­go potem lu­dzie na­zwać mieli „Ba­erem, Ojcem Ludz­ko­ści”, a także ta, która mimo wielu imion, naj­bar­dziej upodo­ba­ła sobie tytuł „Matki Na­tu­ry”. Ich dwoje, jak nikt inny, miało ukształ­to­wać wspól­nie naj­dziw­niej­szy z two­rów. Życie.

– Świat sta­nie się pięk­ny tylko wtedy, gdy isto­ty go za­miesz­ku­ją­ce będą ro­zum­ne i emo­cjo­nal­ne. Uczy­nią to, co pod­po­wie im umysł lub serce. Choć każda z nich bę­dzie inna i pełna wła­snych prze­ko­nań, na­uczą się żyć razem. A wszyst­ko zwień­czy wolna wola co do de­cy­zji i myśli – mówił Baer.

W jed­nej chwi­li po­tra­fił wy­obra­zić sobie dzie­siąt­ki ludów, ras i ple­mion, ale także po­je­dyn­czych istot oraz hi­sto­rię i życie każ­dej z nich. Zo­ba­czył to wszyst­ko wzro­kiem prze­ni­ka­ją­cym prze­strzeń oraz czas i w jed­nej chwi­li po­ko­chał.

– Nie bądź taki gór­no­lot­ny! – za­śmia­ła się Matka Na­tu­ra, pro­mie­nie­jąc uśmie­chem pięk­niej­szym od ty­się­cy wscho­dów i za­cho­dów słoń­ca razem wzię­tych. – Chcesz zbu­do­wać życie z wiel­kich wy­ra­zów i tak je oce­niać. A mi się zdaje, że życie, to po pro­stu… życie. I cóż to, ta cała wolna wola? – rzu­ci­ła lekko, z bły­skiem w oczach ko­lo­rów wszyst­kich kwia­tów, które kie­dy­kol­wiek miały po­wstać.

– Prze­ci­wień­stwo znie­wo­le­nia.

– Moje dzie­ci nie będą znać ani znie­wo­le­nia, ani wol­nej woli. Ich na­tu­ra o wszyst­kim zde­cy­du­je – od­po­wie­dzia­ła spo­koj­nie.

A choć Baer nie do końca się z nią zga­dzał, to nie miał wąt­pli­wo­ści, że wspól­nie stwo­rzą naj­pięk­niej­sze życie.

 

***

 

Gdy po­wsta­ły już pod­wa­li­ny świa­ta, a ro­ślin­ność za­go­ści­ła w gó­rach i do­li­nach, będąc nie­mal tak pięk­ną, jak ob­li­cze Matki, na­stał czas, by za­dzia­łał także Baer.

Pierw­szym wspól­nym dzie­łem były da­te­lvy – nie­śmier­tel­ne isto­ty po­cho­dzą­ce ze świa­ta na­tu­ry, a jed­nak w pełni żywe, od­czu­wa­ją­ce emo­cje, my­ślą­ce. Matka osobiście wyodrębniła każdą datelv z określonej części przyrody. Wśród pierw­szych były zatem od­po­wied­ni­ki lipy, se­kwoi, dębu, klonu i in­nych drzew, bo­rów­ki, pa­pro­ci, trawy, blusz­czu, ale też i bursz­ty­nu, rzeki, a nawet pa­gór­ka. Matki nic nie ogra­ni­cza­ło, żadna spój­ność zasad, etyka lub mo­ral­ność, two­rzy­ła wszyst­ko, jak chcia­ła, a Baer to usza­no­wał. Po czym we wła­snym za­kre­sie, dodał co swoje.

Dru­gie dzie­ło wy­szło już przede wszyst­kim spod ręki przy­szłe­go Ojca Ludz­ko­ści, który strzą­snął pył z gwiazd, dodał do niego na­sio­na buku i ukształ­to­wał pierw­szych mir­ti­sów – lud za­ko­cha­ny we wszyst­kim, co pięk­ne w stwo­rze­niach Matki, ale jed­nak w pełni od­ręb­ny od jej świa­ta.

Baer i Matka Na­tu­ra cie­szy­li się ze swo­ich dzieł, a każde z nich, nie za­wsze za wie­dzą dru­gie­go, wpły­nę­ło na kształt two­rów to­wa­rzy­sza. Dla­te­go w pierw­szych dniach życia, po zstą­pie­niu da­telv i obu­dze­niu się mir­ti­sów, za­pa­no­wa­ła mię­dzy tymi isto­ta­mi wspa­nia­ła, har­mo­nij­na sym­bio­za, w któ­rej każdy prze­ka­zy­wał innym dary, otrzy­ma­ne od stwór­ców. Wy­da­wać się mogło, że trwać bę­dzie wiecz­nie.

 

***

 

Hel­sten był mło­dym, le­d­wie kil­ku­set­let­nim mir­ti­sem, uro­dzo­nym z matki i ojca. Pa­mięć o stwo­rze­niu świa­ta wciąż w nim trwa­ła, ale coraz bar­dziej za­cie­ra­ła ją mgła wol­nej woli tchnię­tej w jego lud. Hel­sten zatem my­ślał o sobie przede wszyst­kim jako sa­mo­dziel­nym męż­czyź­nie z misją uczy­nie­nia świa­ta lep­szym i pie­lę­gno­wa­nia w nim har­mo­nii. Wśród mir­ti­sów, mi­łu­ją­cych wszel­ką przy­ro­dę, wy­róż­nia­ła go nie­zwy­kła ener­gia do dzia­ła­nia. Jakby sam Baer ze swym en­tu­zja­zmem tchnął w niego szcze­gól­ną moc.

Szyb­ko oka­za­ło się, że za­da­nie to jest o tyle wdzięcz­ne, że po­zwa­la łą­czyć przy­jem­ne z po­ży­tecz­nym. Tro­ska o na­tu­rę wy­ma­ga­ła wy­sił­ku, ale po­zwo­li­ła za­kwit­nąć nie­zwy­kłej przy­jaź­ni dwój­ki pa­sjo­na­tów wszel­kie­go życia.

Jesz­cze jako kil­ku­na­sto­let­ni chło­piec, Hel­sten po­znał Stra­mo­nię, zwaną Biel­ką, z którą, choć była da­te­lvą, ro­zu­mie­li się bez słów. On, pełen ener­gii i ocho­ty do dzia­ła­nia, ko­cha­ją­cy każdy li­stek i zwie­rzę. Ona, wy­ro­zu­mia­ła, mądra, cie­pła, zżyta z na­tu­rą i ro­zu­mie­ją­ca ją bez choć­by sze­le­stu. Do­peł­nia­li się. Razem spę­dzali nie­zli­czo­ne go­dzi­ny, bie­ga­jąc po ogrom­nych la­sach, któ­ry­mi Matka za­sła­ła świat. Roz­ma­wia­li ze zwie­rzę­ta­mi i ro­śli­na­mi, po­ma­ga­jąc im z pro­ble­ma­mi. Gdzie trze­ba, nie­śli świa­tło, wodę, po­ży­wie­nie, zaś w miej­scach, w któ­rych był tego prze­syt, rów­no­wa­ży­li nad­miar, by świat mógł po­zo­stać w har­mo­nii. Ich co­dzien­ny wy­si­łek, choć da­le­ki od he­ro­icz­nych czy­nów, po­zwa­lał kieł­ko­wać, do­ra­stać i roz­kwi­tać wielu ist­nie­niom. 

– Wiesz, Biel­ko, mógł­bym tak spę­dzić całe życie – po­wie­dział jej pew­ne­go dnia Hel­sten, gdy le­że­li razem pod pniem ma­syw­nej se­kwoi i pa­trzy­li na od­le­głe w górze ko­ro­ny drzew. – Ro­bi­my tyle do­bre­go, wszyst­ko wokół jest takie wspa­nia­łe! – za­chwy­cił się.

Biel­ka nie od­po­wie­dzia­ła, ale i nie miała w zwy­cza­ju wiele mówić.

Gdy rzu­cił jej spoj­rze­nie, był w sta­nie za­uwa­żyć za­rów­no po­stać, jak i to co znaj­do­wa­ło się za nią. Wy­da­wa­ła się cza­sa­mi prze­źro­czy­sta, a jed­nak, gdy zła­pał ją za dłoń, nie miał wąt­pli­wo­ści, że jest praw­dzi­wa.

Uśmiech­nę­ła się, dalej nic nie mó­wiąc. Ra­dość, za­miast sło­wa­mi, po­ka­zy­wa­ła roz­chy­la­niem się sze­ro­ko dzwon­ko­wych, bia­łych kwia­tów, które wień­czy­ły zie­lon­ka­we ło­dyż­ki, wy­ra­sta­ją­ce z jej głowy za­miast wło­sów. W przy­pły­wie we­so­ło­ści, roz­kwi­ta­ły w jed­nej chwi­li, a ona sama pro­mie­nia­ła jak naj­więk­szy skarb lasu, a całe oto­cze­nie wraz z nią.

– Gdyby wszyst­ko było wspa­nia­łe, to nie mu­sie­li­by­śmy nic robić – od­par­ła po­ucza­ją­co. – Świat jest taki jakim go stwo­rzo­no.

– Ale i nas w nim stwo­rzo­no – za­uwa­żył z uśmie­chem Hel­sten.

– To praw­da – od­par­ła. – Ale mu­si­my za­cho­wać har­mo­nię. 

– Har­mo­nia to naj­pięk­niej­sza i naj­bar­dziej dobra rzecz tego świa­ta, Biel­ko! – Hel­sten nie za­wsze słu­chał uważ­nie, gdy mó­wi­ła po­waż­niej. Za­miast tego wolał z za­chwy­tem pa­trzeć na ko­ro­ny po­tęż­nych drzew, gdzieś bar­dzo wy­so­ko.

– A my­śla­łam, że to po­ziom­ki są naj­lep­sze na świe­cie – rzu­ci­ła iro­nicz­nie Biel­ka. 

– To może, naj­pierw har­mo­nia, potem po­ziom­ki. – Hel­sten bez trudu pod­chwy­cił żart.

– Przy­po­mnę ci o tym, gdy znów bę­dziesz je wszę­dzie sa­dził i twier­dził, że to lek na wszyst­kie pro­ble­my – od­par­ła, prze­cią­ga­jąc się. – A teraz mu­si­my iść spać i ze­brać siły na na­stęp­ny dzień. – Jej głos był ni­czym sze­lest wia­tru, nie wy­brzmie­wał wy­raź­nie od niej, a jed­nak sły­sza­ło się go bez trudu.

– Za­wsze tyle mó­wisz o śnie – stwier­dził Hel­sten.

– Sen jest har­mo­nią – od­po­wie­dzia­ła krót­ko. – Do­bra­noc.

W taki spo­sób za­cho­wy­wa­li rów­no­wa­gę w swo­ich dzia­ła­niach. Hel­sten za­wsze pchał na­przód, ku nowym do­świad­cze­niom i za­da­niom, Biel­ka za­wsze dbała o to, by nie bra­ko­wa­ło im sił i snu oraz by ich czyny praw­dzi­wie słu­ży­ły na­tu­rze. Przez dzie­siąt­ki spo­koj­nych, har­mo­nij­nych lat sta­no­wi­li zgra­ną parę pierw­szych naj­wspa­nial­szych wę­drow­ców.

 

***

 

– W po­bli­żu znaj­du­je się nowy ja­skół­czy za­gaj­nik. To młode ptaki, jesz­cze nie wszyst­ko ro­zu­mie­ją. Chciał­bym jutro przy­go­to­wać im kilka le­go­wisk, prze­ko­pać kanał, żeby miały staw z owa­da­mi. To chyba dobry po­mysł, praw­da? – Hel­sten lubił szu­kać po­twier­dze­nia u swo­jej to­wa­rzysz­ki.

Tym razem go nie zna­lazł. Wi­dział, że jej kwia­ty przy­mknę­ły się, jakby od­rzu­ca­ły jego pro­po­zy­cję.

– Po­win­ny ra­czej same o sie­bie za­dbać – stwier­dzi­ła krót­ko Biel­ka.

Mir­tis po­pa­trzył na nią py­ta­ją­co. Fakt, że wi­dział za­rów­no jej twarz, jak i gałąź za nią, był nieco roz­pra­sza­ją­cy, ale przy­zwy­cza­ił się do tego. Na swój spo­sób do­da­wa­ło jej to wdzię­ku. Nie­któ­rzy, nawet inne da­te­lvy, prze­zy­wa­li ją “du­chem” i za­cho­wy­wa­li dy­stans, bo i nie miała naj­bar­dziej to­wa­rzy­skie­go uspo­so­bie­nia. Z Hel­ste­nem dzie­li­ła jed­nak każdą wąt­pli­wość i każde prze­ży­cie.

– Pomoc innym nie jest wbrew na­tu­rze. Ja chcę im pomóc, a lis bę­dzie chciał im za­gro­zić. To jest rów­no­wa­ga – stwier­dził pew­nie.

Biel­ka za­gry­zła wargę i nic nie od­po­wie­dzia­ła. Jej ło­dy­go­we włosy za­fa­lo­wa­ły, choć nie wiał wiatr.

– Zbli­ża się wie­czór. Po­win­ni­śmy się po­ło­żyć, jeśli jutro chcesz wy­ko­pać cały kanał – po­wie­dzia­ła, pa­trząc gdzieś w dal.

– Kie­dyś zmie­ni­li­śmy bieg całej rzeki, co tam kanał! – za­śmiał się mir­tis, ma­cha­jąc ręką.

– Tego dnia, gdy wy­my­śli­łeś „rzecz­ne za­klę­cie”? – wspo­mnia­ła, uśmie­cha­jąc się Biel­ka.

Gdy się cie­szy­ła, jej ciało sta­wa­ło się bar­dziej wy­raź­ne, jakby emo­cja przy­wią­zy­wa­ła ulot­ną po­stać do tego świa­ta.

– „Moja rzeko, odsuń się, kijem tym za­wró­cę cię”! – rzu­ci­li jed­no­cze­śnie ze śmie­chem.

– Oj, Fluia nie była wtedy za­do­wo­lo­na!

– Jeśli był­byś rzeką, to nie czuł­byś za­chwy­tu, gdy jakiś mir­tis z kijem i nie­lu­bia­na da­te­lva nagle zmie­ni­li twój bieg. – Biel­ka szyb­ko po­tra­fi­ła z roz­ba­wio­nej stać się po­waż­ną.

– Fluia jest da­te­lvą, nie rzeką – od­parł z ło­bu­zer­skim uśmie­chem.

– Bycie da­te­lvą to bycie rzeką. Ja je­stem da­te­lvą i je­stem też kwia­tem, wiesz o tym prze­cież! – Biel­ka nie była od­por­na na jego dro­cze­nie.

Ob­ru­szo­na, prze­cze­sa­ła dło­nią włosy, wy­cią­ga­jąc z nich jeden dzwon­ko­wy kwiat. Gdy go prze­chy­li­ła, na zie­mię skap­nę­ło kilka kro­pel nie­bie­skiej, gę­stej cie­czy. Hel­sten tak do­brze ją znał, że cza­sem za­po­mi­nał o tych róż­ni­cach ana­to­micz­nych, jed­nak za­wsze było to dla niego coś oczy­wi­ste­go, co naj­wy­żej powód do przy­ja­ciel­skie­go żartu.

– To wy­ja­śnia­ło­by kwiet­ny od­dech.

– Kwiet­ny od­dech! Le­piej zmy­kaj do kiec­ki Matki Na­tu­ry, bo jak cię do­pad­nę…!

Prze­go­ni­li się wokół drzew, po­py­cha­jąc i krzy­cząc we­so­ło. Wresz­cie, uśmiech­nię­ci, spo­czę­li pod drze­wem, dy­sząc cięż­ko i pa­trząc, jak setki ciem i świe­tli­ków za­czę­ły od­gry­wać spek­takl na tle wie­czor­ne­go lasu.

– Jutro prze­ko­pię ten kanał – wes­tchnął roz­ma­rzo­ny Hel­sten.

– Do­brze, już do­brze – od­par­ła Biel­ka, kle­piąc go po ra­mie­niu. – Teraz śnij. Sen jest naj­pięk­niej­szym z ogro­dów.

Za­sy­pia­jąc, Hel­sten zo­ba­czył, jak z jed­ne­go z za­mknię­tych pod­czas snu kwia­tów Biel­ki wy­pły­wa kle­ista maź. Ran­kiem nie miał jed­nak pew­no­ści, czy to wszyst­ko nie było tylko snem.

Naj­bliż­sze kilka dni Hel­sten i Biel­ka opie­ko­wa­li się ja­skół­czym za­gaj­ni­kiem. Za­sa­dzi­li kilka nie­wiel­kich drze­wek, w któ­rych ptaki mogły po­ro­bić sobie gniazd­ka. Dolne par­tie, mimo nie­zgo­dy da­te­lvy, ople­tli kol­cza­stym blusz­czem, by dra­pież­ni­ki miały utrud­nio­ny do­stęp do le­go­wisk. Wszyst­kie ro­śli­ny wzra­sta­ły bły­ska­wicz­nie, wspie­ra­ne magią, którą znał Hel­sten, a także za na­mo­wa­mi Biel­ki, która roz­ma­wia­ła z nimi ję­zy­kiem nie­zna­nym mir­ti­som. Za­wsze po­tra­fi­li w taki spo­sób łą­czyć siły z przy­ro­dą.

Hel­sten wy­ko­pał kanał i sa­dzaw­kę, a Biel­ka prze­ko­na­ła są­sied­ni stru­mień, by zalał je swoją wodą. Efekt prac był uro­kli­wy, a sa­tys­fak­cję przy­no­si­ło im we­so­łe świer­go­ta­nie ja­skó­łek, które szyb­ko zro­zu­mia­ły, co się dzie­je i z apro­ba­tą ko­men­to­wa­ły śpie­wem wy­si­łek mir­ti­sa i da­te­lvy.

Po wy­ko­pach, wy­koń­czo­ny fi­zycz­ną pracą Hel­sten padł jak za­bi­ty i po­grą­żył się w tak lu­bia­nym przez Biel­kę śnie. Nie spał jed­nak do­brze, drę­czo­ny kosz­ma­ra­mi o ja­skół­czym za­gaj­ni­ku. Wi­dział ptaki po­na­bi­ja­ne na cier­nie z blusz­czu, a mię­dzy ich krwa­wią­cy­mi ciał­ka­mi krą­ży­ły lisy i rysie, szar­pią­ce kłami czer­wo­ne mięso.

Prze­ra­ża­ją­cy śpiew umie­ra­ją­cych ja­skó­łek zbu­dził go w środ­ku nocy. Dy­sząc cięż­ko pró­bo­wał się uspo­ko­ić. Chciał nawet obu­dzić Biel­kę, ale o dziwo nie było jej w po­bli­żu. W miej­scu, w któ­rym spała, zo­sta­ła tylko nie­na­tu­ral­nie czer­wo­na plama. Upew­nił się dwa razy, że nie prze­oczył jej zwiew­ne­go ciała i wsta­jąc, udał się w je­dy­ne miej­sce, które mogło ukoić nerwy.

Las po zmroku był cichy i nie wy­da­wał się przy­ja­zny. W nocy kró­lo­wa­ły dra­pież­ni­ki i łowcy, któ­rych oczy cza­sa­mi bły­ska­ły w od­da­li. To także były stwo­rze­nia Matki i Hel­sten w pełni je sza­no­wał, jed­nak nie po­tra­fił od­czu­wać spo­ko­ju wobec ich dzi­ko­ści i bru­tal­no­ści. Praw­dzi­wa mi­łość do na­tu­ry rosła w nim, gdy wczo­raj oglą­dał ukoń­czo­ny za­gaj­nik, nie teraz, gdy lękał się o jego los, nawet jeśli tak wy­glą­dał na­tu­ral­ny po­rzą­dek.

Zbli­ża­jąc się, w po­wie­trzu wy­czuł du­szą­cy, in­ten­syw­ny za­pach kwia­tów.

„Przy­szła przede mną. Wy­czu­ła to szyb­ciej, w końcu jest da­te­lvą. Może to nic po­waż­ne­go” pró­bował uło­żyć i uspo­ko­ić myśli. Jakże teraz po­trze­bo­wał roz­sąd­ku przy­ja­ciół­ki. Ona za­wsze znaj­do­wa­ła naj­lep­sze roz­wią­za­nia. Myśl o Biel­ce po­zwo­li­ła mu od­na­leźć reszt­ki spo­ko­ju. Pró­bo­wał także magią na­wią­zać więź z ota­cza­ją­cy­mi go pa­pro­cia­mi i drze­wa­mi, tak by prze­ka­za­ły mu wie­ści o przy­ja­ciół­ce. Na­tu­ra tym razem nie od­po­wia­da­ła. „Nawet jeśli jest pro­blem, to razem go roz­wią­że­my” stwier­dził, wbrew oba­wom. 

Te myśli wy­pa­ro­wa­ły, gdy kwiet­ny za­pach zmie­szał się z cięż­kim odo­rem nie­świe­żej krwi. Serce Hel­ste­na za­bi­ło szyb­ciej.

Jego oczom uka­za­ła się prze­ra­ża­ją­ca scena, do­kład­nie jak ze snu. Sta­nął, za­mar­ły, nie mogąc uwie­rzyć w dra­mat, który wi­dział. Prze­żył kil­ka­set lat, a nigdy nie ob­ser­wo­wał cze­goś tak okrop­ne­go. Cięż­ka krew za­bi­tych pta­ków ka­pa­ła na zie­mię, w rytm ża­ło­sne­go śpie­wu ostat­nich umie­ra­ją­cych. Sa­dzaw­ka na środ­ku miała bor­do­wy kolor.

Nie wszyst­ko było jed­nak takie, jak we śnie. Po chwi­li do­pie­ro zdał sobie spra­wę, że w za­gaj­ni­ku pa­nu­je nie­po­ko­ją­ca, kar­mi­no­wa po­świa­ta, nie­na­tu­ral­na, jak na śro­dek nocy. Cen­trum mgli­ste­go świa­tła nie­wy­raź­nie ma­ja­czy­ło się w po­wie­trzu, po­środ­ku za­gaj­ni­ka.

Za­mru­gał i wy­tę­żył wzrok.

Przez krót­ką chwil­kę wy­da­wa­ło mu się, że widzi Biel­kę, która jak prze­źro­czy­sta zjawa za­wi­sła po­śród krwa­wej sceny. Jej ro­ślin­ne włosy roz­wia­ły się wokół głowy jak pro­mien­ne pną­cza, a czer­wo­no lśnią­ca mgła roz­cho­dzi­ła się od niej, jak pro­mie­nie od słoń­ca.

Nic wię­cej Hel­sten nie zo­ba­czył i nie pa­mię­tał.

Obu­dził się rano, z przy­tła­cza­ją­cym prze­ra­że­niem. Chciał wstać i biec do za­gaj­ni­ka, krzy­cząc do wszyst­kich, któ­rzy mogli go sły­szeć. Wie­rzył jed­nak, że to wszyst­ko był tylko zły sen.

Zo­ba­czył sto­ją­cą nie­da­le­ko Biel­kę. Nie po­ru­sza­ła się, od­wró­co­na do niego ple­ca­mi.

– Biel­ko? – za­py­tał nie­pew­nie. Dło­nie za­trzę­sły się mu z emo­cji. 

– Dzień dobry, Hel­ste­nie. Dokąd się dziś udamy? – po­wi­ta­ła go przy­jaź­nie.

Brzmie­nie jej spo­koj­ne­go głosu za­dzia­ła­ło na niego ko­ją­co.

– Zatem to był sen… – wes­tchnął pod nosem z ulgą. – Mu­siał to być sen…

– Co mó­wisz? Dokąd się udamy? – po­wtó­rzy­ła Biel­ka, od­wra­ca­jąc się i pod­cho­dząc.

Wy­glą­da­ła pięk­nie jak za­wsze, a tego dnia jej kwia­ty roz­kwi­tły jesz­cze bar­dziej, prze­kształ­ca­jąc się w sze­ro­kie, białe dzwo­ny z czer­wo­ny­mi prę­ci­ka­mi. Przez ten roz­kwit wy­da­wa­ła się dużo bar­dziej rze­czy­wi­sta niż prze­waż­nie. Hel­sten ledwo wi­dział to, co za nią.

– Je­steś roz­tar­gnio­ny – za­uwa­ży­ła z tro­ską.

– Wy­bacz, mia­łem okrop­ny sen – od­parł, ma­su­jąc skro­nie po na­głym ukłu­ciu bólu w gło­wie.

– To tylko sen – uspo­ko­iła Biel­ka, sia­da­jąc przy nim i ła­piąc go za dłoń.

– Sen jest naj­pięk­niej­szym z ogro­dów – przy­po­mniał sobie słowa, które czę­sto mu po­wta­rza­ła.

– Pięk­no może być strasz­ne i okrut­ne. Pięk­no po pro­stu jest i nie przej­mu­je się tym, co dobre lub złe. Ale sen… to tylko sen – po­wie­dzia­ła, gła­dząc go po ręce.

– Tak… tylko sen… – po­wie­dział. – Jed­nak chciał­bym pójść do za­gaj­ni­ka, nim stąd odej­dzie­my.

Biel­ka chwi­lę mil­cza­ła, a Hel­sten wy­czuł jej nie­po­kój, który za­pew­ne prze­szedł z niego.

– Nie przej­muj się mną, to tylko…

Nie skoń­czył, bo­wiem w trak­cie mó­wie­nia, z jed­ne­go z kwia­tów wień­czą­ce­go fry­zu­rę Biel­ki za­czę­ła kapać czer­wo­na ciecz. Naj­pierw kilka kro­pel, potem cią­gła struż­ka. Po­wie­trze wy­peł­nił cięż­ki, dusz­ny odór kwia­tów.

Hel­sten za­marł.

Biel­ka uśmiech­nę­ła się krzy­wo. Teraz już ze wszyst­kich jej kwia­tów ście­ka­ła krew. Stała się też pra­wie w ogóle nie­prze­źro­czy­sta, jakby to czy­ni­ło ją bar­dziej zwią­za­ną ze świa­tem.

– To było na­praw­dę… Mój sen… Ja nie ro­zu­miem. Dla­cze­go… – wy­mam­ro­tał mir­tis, wy­ry­wa­jąc swoją dłoń z jej uści­sku.

– Hel­ste­nie – wy­po­wie­dzia­ła jego imię z uczu­ciem. – Je­steś moim przy­ja­cie­lem i bar­dzo cię ko­cham. Nie oce­niaj mnie. Pro­szę – szep­nę­ła i chyba nigdy nie sły­szał jej tak bła­gal­nej.

– Ale to co w nocy… Cały ten za­gaj­nik… Dla­cze­go? – Hel­sten od­su­wał się od niej, coraz bar­dziej prze­ra­żo­ny i roz­gnie­wa­ny.

– Mó­wi­łam ci…

– To, co mó­wi­łaś, nie wy­ja­śnia tego okro­pień­stwa. To był złe. Bar­dzo złe. Nic tego nie wy­ja­śnia – prze­rwał jej od razu, wsta­jąc z ziemi.

Gotów był odejść i już nigdy jej nie zo­ba­czyć. Nie mógł pa­trzeć na ka­pią­cą z wło­sów krew, nie po­tra­fił za­po­mnieć jej wi­do­ku po­śród dzie­sią­tek mar­twych ja­skó­łek. Jakże pra­gnął za­mknąć oczy i otwo­rzyć je na nowo, bez tego okrop­ne­go wi­do­ku. By uj­rzeć swoją przy­ja­ciół­kę.

Biel­ka rów­nież wsta­ła. Krew szyb­ko prze­ro­dzi­ła się w płyt­ką ka­łu­żę wokół jej stóp.

– Taka jest moja na­tu­ra. Ani dobra, ani zła. Taka po pro­stu je­stem. Stra­mo­nią, Biel­ką. Kwia­tem.

Hel­sten za­ci­snął pięść i wargi w gnie­wie.

– Szko­da – wy­pa­lił i od­wró­cił się, od­cho­dząc szyb­kim kro­kiem.

Biel­ka chwi­lę pa­trzy­ła, jak przy­ja­ciel się od­da­la. Jej stopy po­kry­ły się już ska­pu­ją­cą krwią.

– Rze­czy­wi­ście. Szko­da – po­wie­dzia­ła dra­pież­nym gło­sem, czu­jąc wi­bru­ją­cą w sobie dzi­kość.

 

***

 

Poza cza­sem i prze­strze­nią, Matka Na­tu­ra za­ję­ta była do­glą­da­niem no­we­go ga­tun­ku drzew, gdy po­czu­ła na sobie prze­szy­wa­ją­cy wszyst­ko wzrok Baera.

– Nie patrz na mnie z takim wy­rzu­tem. Wszyst­ko stało się zgod­nie z na­tu­rą. Dobro i zło to twój wy­mysł. Umó­wi­li­śmy się na po­cząt­ku, że ja tego nie robię. Na­tu­ra to har­mo­nia. Har­mo­nia to prze­ci­wień­stwa – rzu­ci­ła w prze­strzeń, z któ­rej wy­ło­nił się jej współ­to­wa­rzysz w stwo­rze­niu.

– A jed­nak, ja po­zwo­li­łem ci in­ge­ro­wać w mir­ti­sów. Dzię­ki temu mi­łu­ją i ro­zu­mie­ją przy­ro­dę, a ich wolna wola nigdy nie ob­ró­ci się prze­ciw na­tu­rze – od­po­wie­dział spo­koj­nie Baer, któ­re­mu da­le­ko było do wy­rzu­tów.

Matka Na­tu­ra sku­pi­ła już pełną uwagę na roz­mów­cy, zo­sta­wia­jąc za­le­sia­nie świa­ta na póź­niej. W końcu tutaj czas i tak nie ist­niał. Uśmiech­nę­ła się wy­ro­zu­mia­le.

– Nie będę cię prze­pra­szać. Nie stwo­rzy­li­śmy do­bre­go świa­ta. Stwo­rzy­li­śmy świat har­mo­nij­ny i na­tu­ral­ny. Choć­byś i wy­my­ślił dobro i zło, nie mo­żesz z ich po­mo­cą oce­niać mo­je­go stwo­rze­nia.

Baer po­ki­wał głową i od­po­wie­dział uśmie­chem.

– Źle zro­zu­mia­łaś moją wi­zy­tę. Przy­sze­dłem tylko po­wie­dzieć, że twoje isto­ty mnie za­sko­czy­ły. A żeby nie było mię­dzy nami sporu, chcia­łem uprze­dzić, że i moje mogą cię za­sko­czyć.