Opowiadanie jest z mojego świata – który już przedstawiałem w poprzednich tekstach o dziewczynce Zavli. Nie jest to jednak żadnego rodzaju fragment, zresztą tekst pokazuje zupełnie inną odsłonę krainy :). Zapraszam!
Obrazki made by Sora – do oceny, czy pasują :)
Przed początkiem wszystkiego, gdy czas i przestrzeń jeszcze nie powstały, siedem bytów wyłoniło się z potrzeby istnienia, by ukształtować świat.
Był wśród nich ten, którego potem ludzie nazwać mieli „Baerem, Ojcem Ludzkości”, a także ta, która mimo wielu imion, najbardziej upodobała sobie tytuł „Matki Natury”. Ich dwoje, jak nikt inny, miało ukształtować wspólnie najdziwniejszy z tworów. Życie.
– Świat stanie się piękny tylko wtedy, gdy istoty go zamieszkujące będą czynić to, co podpowie im umysł lub serce. Choć każda z nich będzie pełna własnych przekonań, nauczą się żyć razem. A wszystko zwieńczy wolna wola co do decyzji i myśli! – mówił Baer, czując wielką miłość do wszystkich stworzeń, które widział w wyobraźni.
Matka Natura zaśmiała się, promieniejąc uśmiechem, z którego miała się wziąć piękność przyrody.
– Chcesz oceniać nasze życie? Mówić, że jest dobre lub złe? A mnie się zdaje, że życie, to po prostu… życie. Cóż to, ta cała wolna wola? – rzuciła lekko, z błyskiem w oczach kolorów wszystkich kwiatów, które kiedykolwiek miały powstać.
– Przeciwieństwo zniewolenia.
– Moje dzieci nie będą znać ani zniewolenia, ani wolnej woli. Ich natura o wszystkim zdecyduje – odpowiedziała spokojnie.
A choć Baer nie do końca się z nią zgadzał, to nie miał wątpliwości, że wspólnie stworzą najpiękniejsze życie.
***
Gdy powstały już podwaliny świata, a roślinność zagościła w górach i dolinach, zstąpiły także datelvy. Były to nieśmiertelne istoty pochodzące ze świata natury, a jednak w pełni żywe, odczuwające emocje i myślące. Matka osobiście i zgodnie z własnym przekonaniem wyodrębniła każdą datelv z określonej części przyrody, zatem lipę, sekwoję, dąb, klon i wiele innych drzew, borówkę, paproć, trawę, bluszcz, ale też i bursztyn, wszelkie rzeki, a nawet pagórki.
Następnie przebudzili się mirtisi, stworzeni z gwiezdnego pyłu i nasion buku. Był to lud zakochany we wszystkim, co piękne w stworzeniach Matki, ale jednak w pełni odrębny od jej świata.
W pierwszych dniach życia zapanowała między tymi ludami wspaniała harmonia i wydawać się mogło, że trwać będzie wiecznie.
***
Helsten był młodym, ledwie kilkusetletnim mirtisem, urodzonym z matki i ojca. Pamięć o stworzeniu świata wciąż w nim trwała, ale coraz bardziej zacierała ją mgła wolnej woli tchniętej w jego lud. Myślał zatem o sobie przede wszystkim jako samodzielnym mężczyźnie z misją uczynienia świata lepszym i pielęgnowania w nim harmonii. Wśród mirtisów, miłujących wszelką przyrodę, wyróżniała go niezwykła energia do działania. Jakby sam Baer ze swym entuzjazmem tchnął w niego szczególną moc.
Szybko okazało się, że zadanie to jest o tyle wdzięczne, że pozwala łączyć przyjemne z pożytecznym. Troska o naturę wymagała wysiłku, ale pozwoliła zakwitnąć niezwykłej przyjaźni dwójki pasjonatów wszelkiego życia.
Jeszcze jako kilkunastoletni chłopiec, Helsten poznał Stramonię, zwaną Bielką, z którą, choć była datelvą, rozumieli się bez słów. On, pełen energii i ochoty do działania, kochający każdy listek i zwierzę. Ona, wyrozumiała, mądra, ciepła, zżyta z naturą i rozumiejąca ją bez choćby szelestu. Dopełniali się. Razem spędzali niezliczone godziny, biegając po ogromnych lasach, którymi Matka zasłała świat. Rozmawiali ze zwierzętami i roślinami, pomagając im z problemami. Gdzie trzeba, nieśli światło, wodę, pożywienie, zaś w miejscach, w których był tego przesyt, równoważyli nadmiar, by świat mógł pozostać w harmonii. Ich codzienny wysiłek, choć daleki od heroicznych czynów, pozwalał kiełkować, dorastać i rozkwitać wielu istnieniom.
– Wiesz, Bielko, mógłbym tak spędzić całe życie – powiedział jej pewnego dnia Helsten, gdy leżeli razem pod pniem masywnej sekwoi i patrzyli na odległe w górze korony drzew. – Robimy tyle dobrego, wszystko wokół jest takie wspaniałe! – zachwycił się.
Bielka nie odpowiedziała, ale i nie miała w zwyczaju wiele mówić.
Gdy rzucił jej spojrzenie, był w stanie zauważyć zarówno postać, jak i to co znajdowało się za nią. Wydawała się czasami przeźroczysta, a jednak, gdy złapał ją za dłoń, nie miał wątpliwości, że jest prawdziwa.
Uśmiechnęła się, dalej nic nie mówiąc. Radość, zamiast słowami, pokazywała rozchylaniem się szeroko dzwonkowych, białych kwiatów, które wieńczyły zielonkawe łodyżki, wyrastające z jej głowy zamiast włosów. W przypływie wesołości, rozkwitały w jednej chwili, zaś ona sama promieniała jak największy skarb lasu, a całe otoczenie wraz z nią.
– Gdyby wszystko było wspaniałe, to nie musielibyśmy nic robić – odparła pouczająco. – Świat jest taki, jakim go stworzono.
– Ale i nas w nim stworzono – zauważył z uśmiechem Helsten.
– To prawda – odparła. – Ale musimy zachować harmonię.
– Harmonia to najpiękniejsza i najbardziej dobra rzecz tego świata, Bielko! – Helsten nie zawsze uważnie słuchał, gdy mówiła poważniej. Zamiast tego wolał z zachwytem patrzeć na korony potężnych drzew, gdzieś bardzo wysoko.
– A myślałam, że to poziomki są najlepsze na świecie – rzuciła ironicznie Bielka.
– To może najpierw harmonia, potem poziomki. – Helsten bez trudu podchwycił żart.
– Przypomnę ci o tym, gdy znów będziesz je wszędzie sadził i twierdził, że to lek na wszystkie problemy – odparła, przeciągając się. – A teraz musimy iść spać i zebrać siły na następny dzień. – Jej głos był niczym szelest wiatru, nie wybrzmiewał wyraźnie od niej, a jednak słyszało się go bez trudu.
– Zawsze tyle mówisz o śnie – stwierdził Helsten.
– Sen jest harmonią – odpowiedziała krótko. – Dobranoc.
W taki sposób zachowywali równowagę w swoich działaniach. Helsten zawsze pchał naprzód, ku nowym doświadczeniom i zadaniom, Bielka zawsze dbała o to, by nie brakowało im sił i snu oraz by ich czyny prawdziwie służyły naturze. Przez dziesiątki spokojnych, harmonijnych lat stanowili zgraną parę pierwszych najwspanialszych wędrowców.
***
– W pobliżu znajduje się nowy jaskółczy zagajnik. To młode ptaki, jeszcze nie wszystko rozumieją. Chciałbym jutro przygotować im kilka legowisk, przekopać kanał, żeby miały staw z owadami. To chyba dobry pomysł, prawda? – Helsten lubił szukać potwierdzenia u swojej towarzyszki.
Tym razem go nie znalazł. Widział, że jej kwiaty przymknęły się, jakby odrzucały jego propozycję.
– Powinny raczej same o siebie zadbać – stwierdziła krótko Bielka.
Mirtis popatrzył na nią pytająco. Fakt, że widział zarówno jej twarz, jak i gałąź za nią, był nieco rozpraszający, ale przyzwyczaił się do tego. Na swój sposób dodawało jej to wdzięku. Niektórzy, nawet inne datelvy, przezywali ją “duchem” i zachowywali dystans, bo i nie miała najbardziej towarzyskiego usposobienia. Z Helstenem dzieliła jednak każdą wątpliwość i każde przeżycie.
– Pomoc innym nie jest wbrew naturze. Ja chcę im pomóc, a lis będzie chciał im zagrozić. To jest równowaga – stwierdził pewnie.
Bielka zagryzła wargę i nic nie odpowiedziała. Jej łodygowe włosy zafalowały, choć nie wiał wiatr.
– Zbliża się wieczór. Powinniśmy się położyć, jeśli jutro chcesz wykopać cały kanał – powiedziała, patrząc gdzieś w dal.
– Kiedyś zmieniliśmy bieg całej rzeki, co tam kanał! – zaśmiał się mirtis, machając ręką.
– Tego dnia, gdy wymyśliłeś „rzeczne zaklęcie”? – wspomniała, uśmiechając się Bielka.
Gdy się cieszyła, jej ciało stawało się bardziej wyraźne, jakby emocja przywiązywała ulotną postać do tego świata.
– „Moja rzeko, odsuń się, kijem tym zawrócę cię”! – rzucili jednocześnie ze śmiechem.
– Oj, Fluia nie była wtedy zadowolona!
– Jeśli byłbyś rzeką, to nie czułbyś zachwytu, gdy jakiś mirtis z kijem i nielubiana datelva nagle zmienili twój bieg. – Bielka szybko potrafiła z rozbawionej stać się poważną.
– Fluia jest datelvą, nie rzeką – odparł z łobuzerskim uśmiechem.
– Bycie datelvą to bycie rzeką. Ja jestem datelvą i jestem też kwiatem, wiesz o tym przecież! – Bielka nie była odporna na jego droczenie.
Wzburzona, przeczesała dłonią włosy, wyciągając z nich jeden dzwonkowy kwiat. Gdy go przechyliła, na ziemię skapnęło kilka kropel niebieskiej, gęstej cieczy. Helsten tak dobrze ją znał, że czasem zapominał o tych różnicach anatomicznych.
– To wyjaśniałoby kwietny oddech.
– Kwietny oddech! Lepiej zmykaj do kiecki Matki Natury, bo jak cię dopadnę…!
Przeganiali się wokół drzew, popychając i krzycząc wesoło. Wreszcie, uśmiechnięci, spoczęli pod drzewem, dysząc ciężko i patrząc, jak setki ciem i świetlików zaczęły odgrywać spektakl na tle wieczornego lasu.
– Jutro przekopię ten kanał – westchnął rozmarzony Helsten.
– Dobrze, już dobrze – odparła Bielka, klepiąc go po ramieniu. – Teraz śnij. Sen jest najpiękniejszym z ogrodów.
Zasypiając, Helsten zobaczył, jak z jednego z zamkniętych podczas snu kwiatów Bielki wypływa kleista maź. Rankiem nie miał jednak pewności, czy to wszystko nie było tylko snem.
Najbliższe kilka dni Helsten i Bielka opiekowali się jaskółczym zagajnikiem. Zasadzili kilka niewielkich drzewek, w których ptaki mogły uwić sobie gniazdka. Dolne partie, mimo niezgody datelvy, opletli kolczastym bluszczem, by drapieżniki miały utrudniony dostęp do legowisk. Wszystkie rośliny wzrastały błyskawicznie, wspierane magią, którą znał Helsten, a także za namowami Bielki, która rozmawiała z nimi językiem nieznanym mirtisom. Zawsze potrafili w taki sposób łączyć siły z przyrodą.
Helsten wykopał kanał i sadzawkę, a Bielka przekonała sąsiedni strumień, by zalał je swoją wodą. Efekt prac był urokliwy, a satysfakcję przynosiło im wesołe świergotanie jaskółek, które szybko zrozumiały, co się dzieje i z aprobatą komentowały śpiewem wysiłek mirtisa i datelvy.
Po wykopach, wykończony fizyczną pracą Helsten padł jak zabity i pogrążył się w tak lubianym przez Bielkę śnie. Nie spał jednak dobrze, dręczony koszmarami o jaskółczym zagajniku. Widział ptaki ponabijane na ciernie z bluszczu, a między ich krwawiącymi ciałkami krążyły lisy i rysie, szarpiące kłami czerwone mięso.
Przerażający śpiew umierających jaskółek zbudził go w środku nocy. Dysząc ciężko próbował się uspokoić. Chciał nawet obudzić Bielkę, ale o dziwo nie było jej w pobliżu. W miejscu, w którym spała, została tylko nienaturalnie czerwona plama. Upewnił się dwa razy, że nie przeoczył jej zwiewnego ciała i wstając, udał się w jedyne miejsce, które mogło ukoić nerwy.
Las po zmroku był cichy i nie wydawał się przyjazny. W nocy królowały drapieżniki i łowcy, których oczy czasami błyskały w oddali. To także były stworzenia Matki i Helsten w pełni je szanował, jednak nie potrafił odczuwać spokoju wobec ich dzikości i brutalności. Prawdziwa miłość do natury rosła w nim, gdy wczoraj oglądał ukończony zagajnik, nie teraz, gdy lękał się o jego los, nawet jeśli tak wyglądał naturalny porządek.
Zbliżając się, w powietrzu wyczuł duszący, intensywny zapach kwiatów.
„Przyszła przede mną. Wyczuła to szybciej, w końcu jest datelvą. Może to nic poważnego” próbował ułożyć i uspokoić myśli. Jakże teraz potrzebował rozsądku przyjaciółki. Ona zawsze znajdowała najlepsze rozwiązania. Myśl o Bielce pozwoliła mu odnaleźć resztki spokoju. Próbował także magią nawiązać więź z otaczającymi go paprociami i drzewami, tak by przekazały mu wieści o przyjaciółce. Natura tym razem nie odpowiadała. „Nawet jeśli jest problem, to razem go rozwiążemy” stwierdził, wbrew obawom.
Te myśli wyparowały, gdy kwietny zapach zmieszał się z ciężkim odorem nieświeżej krwi. Serce Helstena zabiło szybciej.
Jego oczom ukazała się przerażająca scena, dokładnie jak ze snu. Stanął, zamarły, nie mogąc uwierzyć w dramat, który widział. Przeżył kilkaset lat, a nigdy nie obserwował czegoś tak okropnego. Ciężka krew zabitych ptaków kapała na ziemię, w rytm żałosnego śpiewu ostatnich umierających. Sadzawka na środku miała bordowy kolor.
Nie wszystko było jednak takie, jak we śnie. Po chwili dopiero zdał sobie sprawę, że w zagajniku panuje niepokojąca, karminowa poświata, nienaturalna, jak na środek nocy. Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło w powietrzu, pośrodku zagajnika.
Zamrugał i wytężył wzrok.
Przez krótką chwilkę wydawało mu się, że widzi Bielkę, która jak przeźroczysta zjawa zawisła pośród krwawej sceny. Jej roślinne włosy rozwiały się wokół głowy jak promienne pnącza, a czerwono lśniąca mgła rozchodziła się od niej, jak promienie od słońca.
Nic więcej Helsten nie zobaczył i nie pamiętał.
Obudził się rano, z przytłaczającym przerażeniem. Chciał wstać i biec do zagajnika, krzycząc do wszystkich, którzy mogli go słyszeć. Wierzył jednak, że to wszystko był tylko zły sen.
Zobaczył stojącą niedaleko Bielkę. Nie poruszała się, odwrócona do niego plecami.
– Bielko? – zapytał niepewnie. Dłonie zatrzęsły się mu z emocji.
– Dzień dobry, Helstenie. Dokąd się dziś udamy? – powitała go przyjaźnie.
Brzmienie jej spokojnego głosu zadziałało na niego kojąco.
– Zatem to był sen… – westchnął pod nosem z ulgą. – Musiał to być sen…
– Co mówisz? Dokąd się udamy? – powtórzyła Bielka, odwracając się i podchodząc.
Wyglądała pięknie jak zawsze, a tego dnia jej kwiaty rozkwitły jeszcze bardziej, przekształcając się w szerokie, białe dzwony z czerwonymi pręcikami. Przez ten rozkwit wydawała się dużo bardziej rzeczywista niż przeważnie. Helsten ledwo widział to, co za nią.
– Jesteś roztargniony – zauważyła z troską.
– Wybacz, miałem okropny sen – odparł, masując skronie po nagłym ukłuciu bólu w głowie.
– To tylko sen – uspokoiła Bielka, siadając przy nim i łapiąc go za dłoń.
– Sen jest najpiękniejszym z ogrodów – przypomniał sobie słowa, które często mu powtarzała.
– Piękno może być straszne i okrutne. Piękno po prostu jest i nie przejmuje się tym, co dobre lub złe. Ale sen… to tylko sen – powiedziała, gładząc go po ręce.
– Tak… tylko sen… – powiedział. – Jednak chciałbym pójść do zagajnika, nim stąd odejdziemy.
Bielka chwilę milczała, a Helsten wyczuł jej niepokój, który zapewne przeszedł z niego.
– Nie przejmuj się mną, to tylko…
Nie skończył, bowiem w trakcie mówienia, z jednego z kwiatów wieńczącego fryzurę Bielki zaczęła kapać czerwona ciecz. Najpierw kilka kropel, potem ciągła strużka. Powietrze wypełnił ciężki, duszny odór kwiatów.
Helsten zamarł.
Bielka uśmiechnęła się krzywo. Teraz już ze wszystkich jej kwiatów ściekała krew. Stała się też prawie w ogóle nieprzeźroczysta, jakby to czyniło ją bardziej związaną ze światem.
– To było naprawdę… Mój sen… Ja nie rozumiem. Dlaczego… – wymamrotał mirtis, wyrywając swoją dłoń z jej uścisku.
– Helstenie – wypowiedziała jego imię z uczuciem. – Jesteś moim przyjacielem i bardzo cię kocham. Nie oceniaj mnie. Proszę – szepnęła i chyba nigdy nie słyszał jej tak błagalnej.
– Ale to co w nocy… Cały ten zagajnik… Dlaczego? – Helsten odsuwał się od niej, coraz bardziej przerażony i rozgniewany.
– Mówiłam ci…
– To, co mówiłaś, nie wyjaśnia tego okropieństwa. To było złe. Bardzo złe. Nic tego nie wyjaśnia – przerwał jej od razu, wstając z ziemi.
Gotów był odejść i już nigdy jej nie zobaczyć. Nie mógł patrzeć na kapiącą z włosów krew, nie potrafił zapomnieć jej widoku pośród dziesiątek martwych jaskółek. Jakże pragnął zamknąć oczy i otworzyć je na nowo, bez tego okropnego widoku. By ujrzeć swoją przyjaciółkę.
Bielka również wstała. Krew szybko przerodziła się w płytką kałużę wokół jej stóp.
– Taka jest moja natura. Ani dobra, ani zła. Taka po prostu jestem. Stramonią, Bielką. Kwiatem.
Helsten zacisnął pięść i wargi w gniewie.
– Szkoda – wypalił i odwrócił się, odchodząc szybkim krokiem.
Bielka chwilę patrzyła, jak przyjaciel się oddala. Jej stopy pokryły się już skapującą krwią.
– Rzeczywiście. Szkoda – powiedziała drapieżnym głosem, czując wibrującą w sobie dzikość.
***
Poza czasem i przestrzenią, Matka Natura zajęta była doglądaniem nowego gatunku drzew, gdy poczuła na sobie przeszywający wszystko wzrok Baera.
– Nie patrz na mnie z takim wyrzutem. Wszystko stało się zgodnie z naturą. Dobro i zło to twój wymysł. Umówiliśmy się na początku, że ja tego nie robię. Natura to harmonia. Harmonia to przeciwieństwa – rzuciła w przestrzeń, z której wyłonił się jej współtowarzysz w stworzeniu.
– A jednak, ja pozwoliłem ci ingerować w mirtisów. Dzięki temu miłują i rozumieją przyrodę, a ich wolna wola nigdy nie obróci się przeciw naturze – odpowiedział spokojnie Baer, któremu daleko było do wyrzutów.
Matka Natura skupiła już pełną uwagę na rozmówcy, zostawiając zalesianie świata na później. W końcu tutaj czas i tak nie istniał. Uśmiechnęła się wyrozumiale.
– Nie będę cię przepraszać. Nie stworzyliśmy dobrego świata. Stworzyliśmy świat harmonijny i naturalny. Choćbyś i wymyślił dobro i zło, nie możesz z ich pomocą oceniać mojego stworzenia.
Baer pokiwał głową i odpowiedział uśmiechem.
– Źle zrozumiałaś moją wizytę. Przyszedłem tylko powiedzieć, że twoje istoty mnie zaskoczyły. A żeby nie było między nami sporu, chciałem uprzedzić, że i moje mogą cię zaskoczyć.
Dobre opowiadanie – czytało się lekko. Fajnie pokazałeś, że natura ma dwie twarze. Plus za ilustracje. Szkoda tylko, że przez limit znaków tekst wyszedł tak krótki, bo aż chciałoby się przeczytać dalszą część. Ale jako wstęp – w sam raz. Zostawiam klika. Powodzenia w konkursie i pozdrawiam!
Witaj. :)
Powtórzę z bety:
Wciągająca fabuła, zaskakująca, bardzo dobry pomysł, a zakończenie zwiastuje same nieszczęścia – przyszłe wojny i nienawiść stworzeń, zatem – wszystko w normie. :) W sumie wydźwięk mocno pesymistyczny, smutny, wręcz bolesny. :)
A ilustracje moim skromnym zdaniem są wspaniałe. :)
Pozdrawiam serdecznie, bardzo dzięki, klik, powodzenia w Konkursie. ;)
Pecunia non olet
Adexxie
bardzo dziękuję za Twóją opinię i klika. Przede wszystkim cieszy, że udało się ukazać dwie twarze natury. Fakt, tekst mógłby śmiało być na 80k znaków, z większą ilością wydarzeń i podbudowanym napięciem. Ale też taka specyfika tekstów portalowych, że trzeba się bardziej sprężyć i zmieścić pomysł w jakimś sensownym przedziale. Mam zresztą całkiem sporo “opowiadań” zdecydowanie za długich na Portal :)
bruce
bardzo dziękuję za Twoje wsparcie, doceniam to.
Cieszy także, że tekst się spodobał, bo ma pewne eksperymenty w stosunku do mojego bazowego stylu.
No i fajnie, że obrazki Wam się podobają :)
Pozdrawiam Was serdecznie!
Witam i powtórzę po becie:
Fajne, klasyczne high fantasy. Udane zakończenie, spodziewałem się, że Białka będzie sabotować wysiłki Holstena, ale nie, że dojdzie aż do rzezi jaskulątek.
Nie wiem, czy jest jakaś nazwa na taki zabieg, w którym czytelnik się czegoś spodziewa i w zakończeniu jego oczekiwania zostają spełnione, ale w zaskakujący/przekraczający oczekiwania sposób, ale jest to dobry zabieg 
Bohaterowie są nieprzesadnie naturalni, zwłaszcza Holsten, ale w konwencji mitu może tak być.
Wstęp jest trochę przydługi, jeśli rozpatrywać tekst jako samodzielne dzieło, ale rozumiem, że to celowo, żeby przybliżyć czytelnikowi większy fragment mitologii, czy historii, uniwersum.
Widzę, że był nieco skrócony, ale to ciągle ab ovo, a wręcz ab creatione.
Pozdrawiam i jeszcze raz powodzenia w konkursie
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Wzajemnie, jeszcze raz dzięki, powodzenia, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Trochę takie odwrócenie ról. Natura potrafi być okrutna, ale o wynalezienie bezinteresownego zła obwinia się przeważnie ludzi.
Napisane ładnym językiem, dobrze pasującym do konwencji mitu o stworzeniu świata.
Pozdrawiam!
Hej,
opowiadanie ma nieco biblijny klimat, ale napisałeś je po swojemu, tworząc interesujący świat i barwnych bohaterów. Masz przyjemny styl pisania, przez co całość czyta się lekko i z zainteresowaniem. Samo zakończenie mnie nie zaskoczyło, bo Bielka od początku wydawała mi się podejrzana. :)
Świat stanie się piękny tylko wtedy, gdy istoty go zamieszkujące będą rozumne i emocjonalne.
Heh. Naiwniaki. :D
Drobnostki techniczne, które gdzieś mi tam zgrzytnęły:
Każdą z datelv Matka osobiście wyodrębniła z określonej części przyrody.
Tutaj zmieniłabym kolejność: Matka osobiście wyodrębniła każdą datelv z określonej części przyrody.
Po czym we własnym zakresie, dodał co swoje.
Dodał coś od siebie?
Jeszcze jako kilkunastoletni chłopiec, Helsten poznał Stramonię, zwaną Bielką, z którą, choć była datelvą, rozumieli się bez słów. On, pełen energii i ochoty do działania, kochający każdy listek i zwierzę. Ona, wyrozumiała, mądra, ciepła, zżyta z naturą i rozumiejąca ją bez słowa, czy choćby szelestu
Doś bliskie powtórzenie.
Las w nocy był cichy i nie wydawał się przyjazny. W nocy królowały drapieżniki i łowcy, których oczy czasami błyskały w oddali.
Powtórzenie. Może w jednym miejscu „po zmroku” zamiast „w nocy”?
Lecę kliknąć i pozdrawiam :)
Dobła wieczór, to po kolei, dla każdego coś miłego, skoro każdy pofatygował się dla mnie :)
Zakapiorze
Niech wybrzmi publicznie – dziękuję za solidną betę! Każdemu życzę takich kompleksowych poprawek, przede wszystkim co do fabuły (wiem, że czasami Użytkownicy narzekają, że ktoś zrobi łapankę ortów i przecinków, a do fabuły się nie odniesie – to ja Pana Zakapiora polecam).
Nie wiem, czy jest jakaś nazwa na taki zabieg, w którym czytelnik się czegoś spodziewa i w zakończeniu jego oczekiwania zostają spełnione, ale w zaskakujący/przekraczający oczekiwania sposób, ale jest to dobry zabieg
Również nie mam pojęcia, ale jestem święcie przekonany, że Tarnina zna co najmniej dwa fachowe pojęcia na taki zabieg :)
bruce 
AP
witaj, dzięki za wpadnięcie, zawsze cieszy :)
Trochę takie odwrócenie ról. Natura potrafi być okrutna, ale o wynalezienie bezinteresownego zła obwinia się przeważnie ludzi.
Dokładnie tak. Wydaje mi się, że jednak podświadomie natura/przyroda zawsze kojarzy się z dobrem etycznym (czymkolwiek by nie było), ot choćby w klasycznym tolkienowskim ujęciu zły, zindustrializowany Mordor vs. dobre, zielone Shire/Lorien/nawet taki Rohan. Przykłady można mnożyć, choć w postapo pewnie zdarzą się sytuacje odwrotne, gdzie technologia wybawia przed zdziczałą przyrodą.
Nie przypisuję sobie odkrycia Ameryki oczywiście, ale zaobserwowawszy powyższą tendencję do czynienia z natury protagonisty w fantasy zmusiłem się, żeby to jakoś literacko obrobić. Bo przecież kwiatek nie robi fotosyntezy dlatego, że jest ona dobra lub zła. On ją robi, bo tak jest stworzony, żeby przeżyć.
Dzięki za klik :)
Marszawo,
opowiadanie ma nieco biblijny klimat, ale napisałeś je po swojemu, tworząc interesujący świat i barwnych bohaterów. Masz przyjemny styl pisania, przez co całość czyta się lekko i z zainteresowaniem. Samo zakończenie mnie nie zaskoczyło, bo Bielka od początku wydawała mi się podejrzana.
Cieszę się bardzo, że uznałaś tekst za przyjemny :). Faktycznie wartkość lub głębia psychologiczna przytępione są nieco konwencją mityczną i swoistą klamrą w tym zakresie.
A że Bielka od początku podejrzana, well w sumie tak to już bywa z tymi roślinkami, że coś kombinują skrycie. Ja z moim kwiatkiem od roku prowadzimy grę kto kogo zabije pierwszy i o dziwo jeszcze nie wygrałem :)
Świat stanie się piękny tylko wtedy, gdy istoty go zamieszkujące będą rozumne i emocjonalne.
Heh. Naiwniaki. :D
Ot przykład świata ciekawego bez istot rozumnych:
Dodał coś od siebie?
Bardziej mi pasuje “co swoje”. Wiem, że nie jest to perełka językowa, ale tak brzmi bardziej prosto? Takie, “a chłop dodał, co dodać i tak musiał”. Może to bez sensu, ale mi pasuje :)
Poza tym się zgadzam z uwagami, dziękuję za nie. No i za klika. Fajnie mieć klika. Dobry klik.
Wszystkich Was serdecznie pozdrawiam, dziękuję za wizyty i ciekawe spostrzeżenia. Jeśli macie wciąż jakieś, to zapraszam oczywiście dalej :). Może uda się odpowiedzieć niezbiorczym tasiemcem.
Serdeczności, bardzo dzięki. 
Pecunia non olet
Pana Zakapiora
Na “pana”, to trzeba mieć pieniądze i wygląd :) Albo, w galicyjskiej wersji, “panów, to my piłą ryzali” xd
W każdym razie, cieszę się, jeśli beta się przydała i pozdrawiam jeszcze raz.
Dlaczemu nasz język jest taki ciężki
Ładne. Harmonijne, jak świat, który przedstawiłeś. Trochę smutne. Pierwszy obrazek wolę, ale oba pasują do tekstu. Powodzenia. :)
panów, to my piłą ryzali
Dlategoż mi słodko wybrzmiało “Pan Zakapior” ;)
Koalo,
dziękuję za misiowe odwiedziny, cieszę się, że tekst się spodobał. Faktycznie wydźwięk może smutnawy, ale jak się człek uprze to i pozytywny wydźwięk z niego wyciągnie ;)
Pozdrawiam!
Interesujący tekst. Brutalność końcówki mnie zaskoczyła, ale po namyśle dochodzę do wniosku, że tak jest dobrze, a wcześniej były jakieś przebłyski przyszłości.
Faktycznie, wolno się rozkręca z tym mitologicznym wstępem.
Obrazki świetne i pięknie ilustrują metamorfozę bohaterki.
Babska logika rządzi!
Czołem Finklo,
bardzo miło Cię gościć! (niezależnie od wątpliwości natury filozoficznej, czy użytkownik jest gospodarzem pod własnym tekstem)
Interesujący tekst. Brutalność końcówki mnie zaskoczyła, ale po namyśle dochodzę do wniosku, że tak jest dobrze, a wcześniej były jakieś przebłyski przyszłości.
W sumie to jest chyba dokładnie efekt, który chciałem osiągnąć. Troszkę podsunąć, ale jednak nie wprost. Tym bardziej cieszy, że uznałaś, że tak jest dobrze :). Mam nadzieję, że mimo pewnej prostoty przekazu, wzbudza przemyślenia.
Faktycznie, wolno się rozkręca z tym mitologicznym wstępem.
A jeszcze sobie w wolnej chwili pomyślę, czy wszystko tam jest potrzebne.
Obrazki świetne i pięknie ilustrują metamorfozę bohaterki.
Cieszy :). Nie żebym miał w tym jakiś wielki wkład (tym bardziej doceniam, jak ktoś sam ilustruje, Hesket na przykład).
Fajnie, że wpadłaś ;)
Pozdrawiam!
Fajny tekst. Czułam się jakbym zapoznawała się z mitologią nieznanego ludu.
Wciągnąłeś mnie i będę szukać kolejnych opowiadań, ale po wakacjach ;)
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Ambush
bardzo dziękuję!
Wciągnąłeś mnie i będę szukać kolejnych opowiadań, ale po wakacjach ;)
Cieszy mocno, postaram się nie zawieść 
Pozdrawiam!
Bardzo nastrojowe! Początek kojarzył mi się nieco z Silmarillionem, ale to raczej naturalne przy opisach tworzenia świata. Świat pełen zachwytów i harmonii, usypia czujność, potem się rozkręca i zaskakuje. Jedynie zbyt szybko się kończy. Mam wrażenie urwania fabuły.
Dobrze się czytało, podobał mi się opis Bielki i ilustracje i taka sielankowość całości.
Opko już w bibliotece, a chętnie bym kliknęła… to chociaż tak wirtualnie! :)
Powodzenia w konkursie! :)
Jolu
dziękuję za wpadnięcie i szóstego klika, doceniam go równie
Jedynie zbyt szybko się kończy. Mam wrażenie urwania fabuły
Cóż, postaram się, żeby było więcej w przyszłości, skoro dało się to przeczytać :)
Dobrze się czytało, podobał mi się opis Bielki i ilustracje i taka sielankowość całości.
Bardzo mnie to cieszy, bo był to pewien eksperyment
Od momentu, gdy do opowiadania wchodzi konflikt, budowany na dążeniu do przeciwstawnych celów przez Bielkę oraz Helstena, akcja ruszyła z kopyta, co spowodowało, że zacząłem czytać z zapartym tchem. Super!
Początek trąci patosem, ale, jak rozumiem, jest to celowy zabieg, by domknąć wątki fabularne. I trochę wprowadzić w błąd czytelnika. Podczas stworzenia bogowie ustalają, że świat ma być piękny (cokolwiek to znaczy) oraz harmonijny (kryterium bardziej policzalne). Jest to sugestia, że ma być DOBRY. Nic bardziej mylnego. Co prawda harmonijny nie do końca oznacza „w równowadze”, no ale, co tam! Niech będzie. Skoro świat musi być harmonijny, to co trzeba stworzyć aby zrównoważyć dobro?
ZUOOO!
Fajnie wyszło zawieszenie, gdy Baer sugeruje Matce Naturze, że mirtisowie mogą zaskoczyć datelvów. Jak mogą, to zaskoczą. Synowie i córki Stworzenia, witaj na planecie Ziemia! – w Apokalipsie?
„– Nie bądź taki górnolotny! – zaśmiała się Matka Natura, promieniejąc uśmiechem piękniejszym od tysięcy wschodów i zachodów słońca razem wziętych.”
Hmm… Nie do końca rozumiem. Przecież oni są „Przed początkiem wszystkiego (…)”, wiec tworzenie jakichkolwiek porównań nie ma sensu, bo istnieje tyle, co NIC. W NIC nie ma słońca, tym bardziej jego wschodów i zachodów. Ale nie będę się upierał. Bo może to jest element fantastyczny, którego nie dostrzegam. W końcu istnienia nie takich rzeczy, już dawno temu, udowodnili naukowcy radzieccy.
ŚWIETNE OBRAZKI, gratuluję autorowi/ce.
Witaj TaTojto!
Bardzo dziękuję za ciekawy i rozbudowany komentarz.
Początek trąci patosem, ale, jak rozumiem, jest to celowy zabieg, by domknąć wątki fabularne. I trochę wprowadzić w błąd czytelnika. Podczas stworzenia bogowie ustalają, że świat ma być piękny (cokolwiek to znaczy) oraz harmonijny (kryterium bardziej policzalne). Jest to sugestia, że ma być DOBRY. Nic bardziej mylnego. Co prawda harmonijny nie do końca oznacza „w równowadze”, no ale, co tam! Niech będzie. Skoro świat musi być harmonijny, to co trzeba stworzyć aby zrównoważyć dobro?
ZUOOO!
I tak, i nie. Jak już, gdzieś chyba wyżej napisałem (co normalne, nie oczekuję, że czytelnik oprócz tekstu będzie czytał pozostałe komentarze, chętnie zresztą rozwinę myśl), w założeniu moim – autora – Bielka nie ma być przejawem zła. Tzn. ma być raczej pokazaniem, że natura jest dzika i nie kieruje się wytycznymi dobro-zło, a już na pewno nie będzie się sama według tych kryteriów oceniać.
Z drugiej strony, masz rację – my, istoty żywe/rozumne, możemy to ocenić jako coś złego. I teraz jeszcze to wszystko wymieszać w ożywione aspekty przyrody i robi się zagmatwanie etyczne :)
Ale w pełni zgadzam się, że w naszym ogólnym mniemaniu przyroda (zwierzątka, zieleninka, drzewka, ptaszki) automatycznie są dobre, dopóki nie wjeżdża postapo i zmutowane pnącza. Tymczasem, nie musi tak być. Te same ćwierkające ptaszki mogą obdziobywać, zwierzątka zabijać itp. I nie ma w tym nic złego, ani dobrego. Jest to jakaś równowaga, harmonia, której my, samoświadomi z wolną wolą, nie do końca musimy rozumieć, bo umyka naszym kryteriom.
Kącik filozoficzny wyszedł ;)
Hmm… Nie do końca rozumiem. Przecież oni są „Przed początkiem wszystkiego (…)”, wiec tworzenie jakichkolwiek porównań nie ma sensu, bo istnieje tyle, co NIC. W NIC nie ma słońca, tym bardziej jego wschodów i zachodów.
Bardzo trzeźwa uwaga, myślałem o tym podczas pisania. Równocześnie metafora, jako środek stylistyczny skierowana jest do czytelnika – ma mu pomóc zrozumieć, ogarnąć, zwłaszcza to, czego nie widział i nie zna. Dlatego pozwoliłem sobie na takie uproszczenie dla odbioru, estetyki. Twoje spostrzeżenie, jak najbardziej słuszne, ale zostawiam.
W końcu istnienia nie takich rzeczy, już dawno temu, udowodnili naukowcy radzieccy.
Trzeba by się Gryzoka Pospolitego spytać. On ma wtyki w Gryzońskich Partiach Robotniczych :)
ŚWIETNE OBRAZKI, gratuluję autorowi/ce.
Zatem gratulacje dla sztucznej inteligencji, czy też mojej naturalnej głupoty, która zaprzęgła ją do pracy :)
Dzięki za podzielenie się ciekawymi uwagami!
Świat jest dwubiegunowy, a ich pochodnymi są szarości. I nie jest to przypadek, bo poznanie ma związek z empirią. Ta zaś kataloguje wszystko pomiędzy plusem i minusem. W tym sensie, wszystko zostało już poznane. Nawet to, co dopiero odkryjemy.
Dlatego trudno będzie wymyślić trzecią drogę. A nawet jeśli się uda, to kto Cię zrozumie?
Jednak zrezygnowałbym z metafory. Przynajmniej w takiej formie, jaka jest w tekście. Owszem, ona jest potrzebna, ale w niebanalnej formie. Stosujesz kliszę, w miejscu, w którym chodzi o oryginalność. Zatem: Stwórz metaforę godną Mordoru!
Jeśli szukasz inspiracji, odsyłam Cię do Tolkiena i jego Silmarilliona. Tam, Eru Ilúvatar, stworzył Ainurów, istoty duchowe, które zaśpiewały Wielką Pieśń.
Hej TaTojota!
Świat jest dwubiegunowy, a ich pochodnymi są szarości. I nie jest to przypadek, bo poznanie ma związek z empirią. Ta zaś kataloguje wszystko pomiędzy plusem i minusem. W tym sensie, wszystko zostało już poznane. Nawet to, co dopiero odkryjemy.
Nie wiem właśnie, czy świat jest dwubiegunowy, czy raczej jego postrzeganie przez nas takie jest. Z drugiej strony, świat jest taki jak go nazwiemy i na ile go poznaliśmy? Gryząc to właśnie od strony „pozaludzkiej”, na co pozwala nam literatura, zwłaszcza fantastyczna, ale i powiedzmy, natchniona, jak m.in. w Księdze Rodzaju lub wspomnianym przez Ciebie Silmarillionie, mamy świat bez skategoryzowania ludzkiego, a zatem także i siatki naszej siatki pojęciowej. Co choćby sprowadza się do tej kwestii, którą podniosłeś co do metafory. Jednak z tego jak coś ocenimy, nie koniecznie można wnioskować, że coś takie jest, choć fakt – nie ma nikogo innego, kto oceni to odmiennie od nas. Trochę jednak taka Gilotyna Hume’a.
Dlatego trudno będzie wymyślić trzecią drogę. A nawet jeśli się uda, to kto Cię zrozumie?
Wątpię, by mi się udało wytworzyć coś niezrozumiałego :). Odkrywczości sobie przypisywał nie będę, to raczej kawałek przeciętnego rzemiosła literackiego. Jak pisał o sobie kiedyś Feliks Kres: Byłem uczniem, potem czeladnikiem, teraz, po dwudziestu latach, mam już własny warsztacik. Gdybym był krawcem, to na ścianie domu wisiałby szyld o treści „Krawiectwo lekkie. Feliks W. Kres”.
Z tym, że ja to może etap przed uczniem i do szyldu mi daleko 
jednak zrezygnowałbym z metafory. Przynajmniej w takiej formie, jaka jest w tekście. Owszem, ona jest potrzebna, ale w niebanalnej formie. Stosujesz kliszę, w miejscu, w którym chodzi o oryginalność. Zatem: Stwórz metaforę godną Mordoru!
Dobre, dobre z tym Mordorem.
Odnośnie opisu – może masz rację. Poczułem rzucone wezwanie i rękawicę podejmuję, chcąc wymyślić coś nowego. Silmarillion na półce jest, więc słuszna sugestia, by tam sobie sięgnąć.
There will be no dawn for men
Pozdrawiam!
Informuję, że tekst zaktualizowałem, pod wpływem w miarę zgodnej opinii wszystkich, że początek się dłuży. Natomiast zostawiam na razie wersję bez zmian i wrzucę nową dopiero po tym, jak tekst przeczyta Holly, aby być uczciwym co do treści opublikowanej w terminie konkursu.
Tak czy inaczej – dziękuję Wszystkim za uwagi :)
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć
Witam Jurorkę i przepraszam, że samozwańczo targnąłem się na poletko grafik do tekstów!
Anet, dziękuję pięknie!
Pytanie techniczne, czy
Sympatyczne > Przyjemnie się czytało ?
czy raczej
Przyjemnie się czytało < Sympatyczne ?
a może wręcz
Przyjemnie się czytało = Sympatycznie ?
:)
Niewątpliwie oba przynoszą radość, lecz warto rozsądzić, by autor potraktować to mógł jako rekomendację do działania w danym kierunku.
A przeczytać serię Twoich komentarzy pod różnymi tekstami jest zarówno przyjemne, jak i sympatyczne i krzepiące :)
Pozdrawiam cieplutko!
Hmmm… Nie wiem ;)
Przynoszę radość :)
Akceptuję! Przyjmijmy, że nie wszystko musi być złożonym systemem powiązanych pojęć
Przyjmijmy, że jeśli nie napisałam, że czytało się źle, wszystko jest w porządku ;)
Przynoszę radość :)
Ładnie opowiedziałeś, że natura to jednak nie ziemski raj, że kieruje się własnymi prawami. Tak było, jest i pewie zawsze będzie.
Dobrze się czytało. :)
A mi się zdaje, że życie… → A mnie się zdaje, że życie…
mnie czy mi? tobie czy ci? – Słownik języka polskiego PWN
Obruszona, przeczesała dłonią włosy… → Można się obruszyć z jakiegoś powodu, ale nie wydaje mi się, aby można być obruszonym.
…w których ptaki mogły porobić sobie gniazdka. → A może: …w których ptaki mogły uwić sobie gniazdka.
Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło się w powietrzu… → Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło w powietrzu…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Czołem Reg!
A jakoś mi się miło zrobiło po Twoim komentarzu, dziękuję bardzo. Ucieszyło mnie, że Ci się spodobało.
A mi się zdaje, że życie… → A mnie się zdaje, że życie…
Dla mnie się wydaje, że masz rację 
…w których ptaki mogły porobić sobie gniazdka. → A może: …w których ptaki mogły uwić sobie gniazdka.
Wyszły braki w zasobie słownictwa…
Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło się w powietrzu… → Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło w powietrzu…
A widzisz, całe życie używałem nieprawidłowego “majaczyć” w nieodpowiednim kontekście. Dziękuję.
Poprawki naniesione!
Pozdrawiam!
Ogólnie to nie żeby to kogoś interesowało na tym etapie, ale mimo wszystko donoszę, że tekst został lekko zmodyfikowany, zgodnie z zapowiedzią. Zapewne 99% Użyszkodników, którzy mieli go przeczytać już to zrobiło, ale co tam.
Bo zdaje się, że pozostawienie grafiki przez Jurorkę oznacza, że mogę sobie zedytować
Pozdrowionka dla wszystkich
Beeeecki, i mnie jest bardzo miło, że mogłam się przydać i że ucieszył Cię komentarzyk. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ave, B(4xE)cki! ;)
Lubię wszelkie mitologie, więc w Twoim tekście czułem się jak ryba w wodzie. Nie licząc wstępu opowiadanie to takie klasyczne, lekko baśniowe, fantasy, co jest przyjemną odmianą. Końcówka wyszła trochę na ostro, ale tak musiało być.
W kwestii natury Natury (taki zapis celowy), posłużę się cytatem: "bo to zła kobieta była" ;)
Tekst zdecydowanie biblioteczny, powodzenia w konkursie! ;)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Ave 2xCezarze, chwała i sława!
Bardzo cieszy mnie, że tekst się spodobał, bo ujęcie trochę mitologiczne stanowiło pewien eksperyment. Tym fajniej, że to akurat doceniłeś.
Końcówka wyszła trochę na ostro, ale tak musiało być.
Ja to tak nie umiem, żeby było tylko dobrze albo tylko niedobrze, gdybym miał powiedzieć, co cenię w tekstach najbardziej to niejednoznaczność (…).
W kwestii natury Natury (taki zapis celowy), posłużę się cytatem: "bo to zła kobieta była" ;)
No i jednym zdaniem spuentował cały tekst ;)
Ale teraz to nie będę obiektywy oceniając, bo mnie wczoraj pokrzywy poparzyły :)
Dzięki i pozdrowionka!
Zobaczył to wszystko wzrokiem przenikającym przestrzeń oraz czas i w jednej chwili pokochał.
i pokochał w jednej chwili
Po czym we własnym zakresie, dodał co swoje.
Po czym we własnym zakresie dodał, co swoje.
Wydawać się mogło, że trwać będzie wiecznie.
Brak podmiotu. Co będzie trwać wiecznie?
W przypływie wesołości, rozkwitały w jednej chwili, a ona sama promieniała jak największy skarb lasu, a całe otoczenie wraz z nią.
Powtórzenia.
– Świat jest taki jakim go stworzono.
– Świat jest taki, jakim go stworzono.
Helsten nie zawsze słuchał uważnie, gdy mówiła poważniej.
Niezamierzony rym.
– To może, najpierw harmonia, potem poziomki.
– To może najpierw harmonia, potem poziomki.
Helsten tak dobrze ją znał, że czasem zapominał o tych różnicach anatomicznych, jednak zawsze było to dla niego coś oczywistego
Zgrzyt logiczny. Wydaje mi się, że jeśli dla kogoś jakiś fakt jest oczywisty, to ten go nie zaskakuje.
Przegonili się wokół drzew, popychając i krzycząc wesoło.
A czemu czas przeszły dokonany? Bardziej pasuje: Przeganiali się
Centrum mglistego światła niewyraźnie majaczyło
sięw powietrzu, pośrodku zagajnika.
Majaczyć nie jest czasownikiem zwrotnym.
To był złe.
To było złe.
Bardzo cenię i lubię opowiadania z morałem, przekazem, zmuszające czytelnika do refleksji. Aż mi się przypomina cytat z „Mistrza i Małgorzaty”:
Bądź tak uprzejmy i spróbuj przemyśleć następujący problem – na co by się zdało twoje dobro, gdyby nie istniało zło, i jak by wyglądała ziemia, gdyby z niej zniknęły cienie? Przecież cienie rzucają przedmioty i ludzie. Oto cień mojej szpady. Ale są również cienie drzew i cienie istot żywych. A może chcesz złupić całą kulę ziemską, usuwając z jej powierzchni wszystkie drzewa i wszystko, co żyje, ponieważ masz taką fantazję, żeby się napawać niezmąconą światłością? Jesteś głupi.
Tekst jest też pięknie napisany, świat malowniczo przedstawiony.
W sumie to nie wiem jeszcze, co mogłabym napisać… To jeden z tych tekstów, który jest oszczędnie napisany, ale jednocześnie gromadzi w sobie mnóstwo treści, jest nasycony pewnymi wartościami i kolorami.
Gratuluję naprawdę imponującego warsztatu i dziękuję za udział w konkursie!
Średnia: 7,4
Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć
Holly!
Zacznijmy od najważniejszego – wielkie dzięki za ten konkurs! Od początku wzbudził on sporo entuzjazmu na Portalu i mam wrażenie, że ochota to utrzymywała się przez cały czas jego trwania. Wyszło parę dobrych tekstów, w tym zwycięski Marzana (a szkoda, że tego piórka za to nie dostał!).
Przyjęłaś na siebie cały ciężar oceny opowiadań i… świetna jest ta tabelka!
Jednym słowem, nic tylko czekać aż przygotujesz jakiś kolejny konkurs, do czego szczerze zachęcam, bo ten wyszedł znakomicie.
Co do mojej pozycji konkursowej.
Cieszę się, że w ramach wrzucenia odświeżonego tekstu usunąłem kilka błędów, które wskazałaś. Mój skaner jednak też jeszcze jakoś działa.
Odnośnie cytatu, który przytoczyłaś – lubię, czasami niesłusznie, uczynić tekst pompatycznym, tak aby refleksja sięgała jednak daleko. To nie zawsze pasuje, ale chyba po prostu pisanie wydaje się najlepszym środkiem ekspresji takich przemyśleń :).
Co do jakości tekstu, sam sobie lekko strzeliłem w stopę, bo zachciałem wdrażać własne uniwersum, co troszkę ogranicza. W pełni byłem tego świadom, co więcej jestem poruszony pozytywnym odbiorem. Tym bardziej wynik “8” w pomysłowości mnie cieszy.
No i cusz… jeszcze raz dzięki i wielkie pozdrowienia!
Zacznijmy od najważniejszego – wielkie dzięki za ten konkurs! Od początku wzbudził on sporo entuzjazmu na Portalu i mam wrażenie, że ochota to utrzymywała się przez cały czas jego trwania.
Serce rośnie! Dziękuję, czuję się doceniona :)
Wyszło parę dobrych tekstów, w tym zwycięski Marzana (a szkoda, że tego piórka za to nie dostał!).
Ano szkoda, obserwowałam wątek z Piórkami, trzymałam kciuki… Ale przynajmniej wygrał konkursik :)
Przyjęłaś na siebie cały ciężar oceny opowiadań i… świetna jest ta tabelka!
A widzisz, czyli nie tylko ja lubię tabelki ;p
Jednym słowem, nic tylko czekać aż przygotujesz jakiś kolejny konkurs, do czego szczerze zachęcam, bo ten wyszedł znakomicie.
Co do jakości tekstu, sam sobie lekko strzeliłem w stopę, bo zachciałem wdrażać własne uniwersum, co troszkę ogranicza. W pełni byłem tego świadom, co więcej jestem poruszony pozytywnym odbiorem. Tym bardziej wynik “8” w pomysłowości mnie cieszy.
To jest tylko opinia jednego człowieka. Komuś innemu mogłoby się to bardziej spodobać. Nigdy nie wiesz. Dlatego trzeba pisać tak, jak ma się ochotę i już :)
Jeszcze raz dziękuję za udział w konkursie i do zobaczenia pod następnymi naszymi opowiadaniami!
Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć
To jest tylko opinia jednego człowieka. Komuś innemu mogłoby się to bardziej spodobać. Nigdy nie wiesz. Dlatego trzeba pisać tak, jak ma się ochotę i już :)
Albo aż jednego człowieka 
Czuj się doceniona, amen!
To czekamy na następne konkursy :)
