Doba – zdecydowanie za krótko

– Tato, po­patrz w obiek­tyw, kiedy robię zdję­cie.

– Chwi­lecz­kę, muszę od­po­cząć. Daj mi dwie mi­nu­ty. – Star­szy męż­czy­zna dy­szał cięż­ko, sia­da­jąc na naj­bliż­szym ka­mie­niu.

Znowu osią­gnąłem ponad pięć ty­się­cy! Tym razem to nie Atlan­tyk, lecz groź­ne Ki­li­man­dża­ro! – my­ślał z dumą, spo­glą­da­jąc na oko­licz­ne szczy­ty.

– Dzika Afry­ka! – za­wo­łał z uśmie­chem, le­d­wie wi­docz­nym wśród gę­stej, siwej brody.

Przed ocza­mi uka­za­ły się ży­cio­we do­ko­na­nia sie­dem­dzie­się­cio­lat­ka – po­wró­ci­ły nie­zli­czo­ne wy­pra­wy ka­ja­ko­we, jach­to­we i ko­lar­skie, sa­mot­ne opły­nię­cia oce­anu, loty szy­bow­cem, skoki spa­do­chro­no­we, re­kor­dy, na­gro­dy, wy­róż­nie­nia, ty­tu­ły ho­no­ro­we… I brawa, mnó­stwo braw. Speł­nił tyle ma­rzeń, po­ka­zał, że nie­moż­li­we nie ist­nie­je.

Pa­trzył z ra­do­ścią na syna, my­ślał o żonie, dru­gim synu i wnu­kach. Nie miał żad­nych wąt­pli­wo­ści – był wiel­kim szczę­ścia­rzem.

– Prze­szka­dza­łem ci nie­raz – po­wie­dział spo­koj­nym tonem po­tęż­ny stwor, który nie­spo­dzie­wa­nie sta­nął tuż obok po­dróż­ni­ka.

Przy­po­mniał czło­wie­ka, lecz ogrom­ne roz­mia­ry, spo­wi­ta mgłą pra­wie cała syl­wet­ka i nie­na­tu­ral­ny wyraz twa­rzy wska­zy­wa­ły na po­stać fan­ta­stycz­ną.

– Kim je­steś?

– Prze­kleń­stwem wielu ludzi. Zwę się Zwąt­pie­nie.

– To ty zsy­ła­łeś na mnie przez tyle lat wszyst­kie sztor­my, prądy mor­skie i wi­chry? – Alek­san­der przy­glą­dał się mu bez cie­nia stra­chu.

Tam­ten przy­tak­nął w mil­cze­niu.

– To była stra­ta czasu. Nie wąt­pi­łem nigdy w suk­ces, sam prze­cież wiesz.

– Wiem. Od­trą­ci­łeś mnie za każ­dym razem. I za­wsze po zdu­mie­wa­ją­cej, bo­ha­ter­skiej, dłu­giej i wy­czer­pu­ją­cej walce.

– To praw­da, bo cię nie po­trze­bo­wa­łem. Nigdy nie mia­łem żad­nych wąt­pli­wo­ści! Po­dob­nie jak teraz.

– Po­dob­nie jak teraz – przy­zna­ło z uśmie­chem Zwąt­pie­nie.

– Wie­dzia­łem, że wejdę na ten szczyt!

– I dla­te­go już ci nie prze­szka­dza­łem. Nie dziś. Nie teraz.

– Dzię­ku­ję. – Alek­san­der Doba skło­nił głowę z sza­cun­kiem.

– Że­gnaj, przy­ja­cie­lu. – Stwór od­wza­jem­nił ten gest, po­ma­chał mu i od­szedł.

Alek­san­der po­my­ślał z nie­wy­mow­ną ulgą, że prze­żył życie tak, ja chciał. Za­po­mniał o po­zo­wa­niu do zdję­cia i tylko kon­tem­plo­wał spo­kój oraz ciszę, ogar­nia­ją­ce z wolna umysł.

Ode­tchnął ostat­ni raz i zwie­sił głowę. Za­snął, wciąż sie­dząc na tym samym ka­mie­niu.

Na wieki.

(Alek­san­der Doba, 1946-2021, Instagram.pl)