Cyrografowo

Do męż­czy­zny sie­dzą­ce­go na szpi­tal­nym ko­ry­ta­rzu pod­szedł le­karz.

– Pan Le­śniew­ski?

– Tak. Już po wszyst­kim? – Mi­chał wstał, nie mogąc ukryć ra­do­ści. – Chło­piec czy dziew­czyn­ka?

Nagle do­strzegł smut­ny wyraz oczu dok­to­ra.

– Co-oś się stało? – wy­ją­kał z tru­dem.

– Bar­dzo mi przy­kro. Nie udało się ich ura­to­wać.

– Ich?

– Żona miała roz­le­gły zawał, po któ­rym nie od­zy­ska­ła już przy­tom­no­ści. A dzie­ci…

– O Boże, moja Ja­dzia… Dzie­ci?

– To była ciąża bliź­nia­cza. Nie wie­dział pan?

– Nie.

– Cóż, oboje okrę­ce­ni pę­po­wi­ną. W do­dat­ku jedno przy­gnia­ta­ło sil­nie dru­gie. Dzie­ci rów­nież nie zdo­ła­li­śmy oca­lić…

 

Mi­chał nie pa­mię­tał potem już ni­cze­go. Opo­wia­da­no, że zajął się nim szpi­tal­ny psy­cho­log, za­pro­po­no­wa­no coś do picia, od­wie­zio­no do domu i po­in­stru­owa­no, jak ma dalej po­stę­po­wać, aby móc zor­ga­ni­zo­wać trzy po­grze­by. Po­da­no do pod­pi­su mnó­stwo pa­pie­rów. Umiesz­czał pa­raf­ki me­cha­nicz­nie, jak do­brze za­pro­gra­mo­wa­na ma­szy­na. Wszyst­kie do­ku­men­ty mu­sia­ły się prze­cież zga­dzać.

 

Po­grze­ba­mi zajął się brat Mi­cha­ła. On sam za­padł w dziw­ny stan, nie bar­dzo umie­jąc kon­tak­to­wać się w nor­mal­ny spo­sób z oto­cze­niem. Do­pie­ro na cmen­ta­rzu uświa­do­mił sobie, w czym uczest­ni­czy i gdzie jest. Pa­mięć przy­wo­ła­ła wszyst­kie słowa le­ka­rza. Za­czął wrzesz­czeć z roz­pa­czy, rzu­cił się w gar­ni­tu­rze wprost do dołu na trum­nę Jadzi, nie po­zwa­lał się stam­tąd wy­cią­gnąć, ob­rzu­ca­jąc głowę ka­wa­ła­mi ziemi…

 

W domu kil­ka­krot­nie za­pew­niał krew­nych, któ­rzy go od­wieź­li, że po­ra­dzi sobie ze wszyst­kim i nie po­trze­bu­je żad­nej po­mo­cy, po czym po­cze­kał na ich od­jazd, po­za­my­kał sta­ran­nie drzwi i okna, od­krę­cił kurki ku­chen­ki ga­zo­wej i po­wie­dział cicho:

– Już nie­dłu­go spo­tka­my się, ko­cha­nie. I na za­wsze bę­dzie­my razem. Ja­dziu, skar­bie, od­dał­bym wszyst­ko, abyś dalej żyła… I nasze dzie­ci też. Całe i zdro­we… Wszyst­ko!

Emo­cje pu­ści­ły i wzię­ły teraz górę nad całą resz­tą. Ry­czał, spo­glą­da­jąc na ślub­ne zdję­cie i uko­cha­ną twarz żony. Za­mknął oczy. Cze­kał na śmierć. Wie­dział, że po tym, co go spo­tka­ło, już nie zdoła żyć.

 

Po­czuł za­ska­ku­ją­ce cie­pło.

Tak umie­ra się przy wy­bu­chu gazu? – po­my­ślał.

Nagle do jego uszu do­biegł gwar. Otwarł oczy, ro­zej­rzał się. Był w ele­ganc­kim bu­dyn­ku, do­oko­ła mnó­stwo osób, a wszy­scy uśmiech­nię­ci, życz­li­wi, za­do­wo­le­ni. Wy­czuł de­li­kat­ną woń wa­ni­lii i cy­na­mo­nu.

To niebo? Nie, nie mo­głem prze­cież tra­fić do raju… Czy­ściec czy pie­kło tak by nie wy­glą­da­ły… – my­ślał i dalej roz­glą­dał się ner­wo­wo.

– Czy mogę pro­sić pana wa­liz­kę? – Usły­szał z boku.

Młody ba­ga­żo­wy w nie­na­gan­nym ubra­niu schy­lał się po sto­ją­ce obok rze­czy Mi­cha­ła.

– Gdzie ja je­stem?

– Wi­ta­my w na­szym ho­te­lu – po­wie­dzia­ła prze­ślicz­na re­cep­cjo­nist­ka, uśmie­cha­jąc się ser­decz­nie. – Ży­czy­my mi­łe­go po­by­tu.

– Ho­te­lu? Umar­łem?

– Ab­so­lut­nie nie. Jest pan cały i zdro­wy.

– Ale, jak to? Prze­cież…

– Wszyst­ko wy­ja­śni szcze­gó­ło­wo nasz kon­sul­tant. Spo­tka­nie – prze­rwa­ła, spo­glą­da­jąc na zegar ścien­ny – już za pięć minut!

Ba­ga­żo­wy po­spiesz­nie skie­ro­wał oszo­ło­mio­ne­go Mi­cha­ła do windy. Po chwi­li męż­czy­zna był już sam w wy­god­nym, prze­stron­nym po­ko­ju z wi­do­kiem na morze.

Może je­stem kimś innym? Wsko­czy­łem w ciało ob­ce­go go­ścia? Tak, to by wiele wy­ja­śnia­ło – prze­mknę­ło mu przez myśl, kiedy wpa­try­wał się w od­le­głą mor­ską toń.

– Witam uprzej­mie. Ry­szard Pak­tum, kon­sul­tant – przed­sta­wił się męż­czy­zna, który wy­rósł znie­nac­ka przy ele­ganc­kim biur­ku, sto­ją­cym na środ­ku po­miesz­cze­nia.

Miał na sobie szy­kow­ny, gra­fi­to­wy gar­ni­tur. Był na oko czter­dzie­sto­lat­kiem, z jasną czu­pry­ną i błę­kit­ny­mi ocza­mi. Spra­wiał wra­że­nie życz­li­we­go i sym­pa­tycz­ne­go.

– Pro­szę, niech pan spo­cznie. – Wska­zał krze­sło na­prze­ciw.

Cały wy­strój po­ko­ju zmie­nił się dia­me­tral­nie. Przy­po­mi­nał teraz kan­ce­la­rię praw­ni­czą. Wszę­dzie stały meble, wy­peł­nio­ne se­gre­ga­to­ra­mi i tecz­ka­mi. Obok pra­co­wa­ły nie­ustan­nie: dru­kar­ka oraz kilka kom­pu­te­rów.

– Taaak… Co my tu mamy? – Kon­sul­tant prze­glą­dał z uwagą stosy do­ku­men­tów, po­pra­wia­jąc co jakiś czas oku­la­ry.

Mi­chał dałby głowę, że przed­tem nie miał ich na nosie.

– Pan Mi­chał Le­śniew­ski – od­czy­tał i po­pa­trzył prze­ni­kli­wie z wy­mu­szo­nym uśmie­chem.

– Czyli jed­nak je­stem sobą! – stwier­dził za­sko­czo­ny gość.

– Ależ oczy­wi­ście. Miał pan co do tego ja­kie­kol­wiek wąt­pli­wo­ści?

– Czego ode mnie chce­cie?! – wy­buch­nął Mi­chał. – Gdzie ja je­stem i po co mnie tu spro­wa­dzi­li­ście?! Mało wam jesz­cze?! Ileż można drę­czyć czło­wie­ka?!

– Sza­now­ny panie, pro­szę się uspo­ko­ić – rzekł urzęd­nik z na­ci­skiem.

– Co to za miej­sce?

– Hotel, do któ­re­go za­bra­li­śmy pana, wy­cho­dząc na­prze­ciw wy­ra­żo­nej przez pana woli – od­po­wie­dział ła­god­nie.

– Je­dy­ną moją wolą było wresz­cie po­że­gnać się z tym prze­klę­tym ży­ciem, które za­bie­ra lu­dziom to, co mieli naj­cen­niej­sze­go! – krzyk­nął, wsparł się łok­cia­mi na ko­la­nach i, bo­le­śnie pła­cząc, ukrył twarz w dło­niach.

Kon­sul­tant w mil­cze­niu dalej prze­glą­dał pa­pie­ry.

– Dla­cze­go nie po­zwo­li­li­ście mi po pro­stu skoń­czyć ze sobą? Czego ode mnie chce­cie? – Mi­chał spoj­rzał z wy­rzu­tem na urzęd­ni­ka.

– Pra­gnie­my speł­nić pana ży­cze­nie, nic wię­cej.

– Czyli jed­nak umar­łem?

– W żad­nym wy­pad­ku. Jest pan żywy i zdro­wy, co zresz­tą bar­dzo nas cie­szy – dodał, dziw­nie mru­żąc oczy.

– Moim je­dy­nym ży­cze­niem było umrzeć! Ode­brać sobie życie! Skoń­czyć raz na za­wsze! – de­ner­wo­wał się wzbu­rzo­ny Mi­chał. – Skoro tego nie speł­ni­li­ście, do czego je­stem wam po­trzeb­ny?! Macie za za­da­nie nękać mnie i wy­kań­czać ner­wo­wo?

– Chwi­lecz­kę. – Ry­szard od­wró­cił się bo­kiem i za­czął szyb­ko pisać coś na kom­pu­te­rze.

Za chwi­lę wy­do­był jedną kart­kę z pra­cu­ją­cej cią­gle dru­kar­ki.

– O ile do­brze widzę… – kon­sul­tant czy­tał na głos prze­glą­da­ne uważ­nie do­ku­men­ty – pana ży­cze­niem było od­zy­ska­nie żony i dwoj­ga nowo na­ro­dzo­nych dzie­ci.

Mi­chał za­nie­mó­wił. Dłuż­szą chwi­lę prze­twa­rzał w gło­wie to, co usły­szał.

– Je­stem w wa­riat­ko­wie? – za­py­tał, roz­glą­da­jąc się ner­wo­wo. – Za­mknę­li­ście mnie w psy­chia­try­ku? Co to za miej­sce?

– Panie Mi­cha­le, pro­szę się uspo­ko­ić. Jest pan w wy­jąt­ko­wym ho­te­lu. Je­dy­nym takim na świe­cie. Ba! We wszyst­kich cza­so­prze­strze­niach! Na­szym za­da­niem jest speł­nia­nie ma­rzeń klien­tów – wy­ja­śnił uprzej­mym tonem.

– Żar­tu­je pan…

– Skąd­że!

– Ale ja nie pro­si­łem o wy­pa­sio­ną brykę czy szafę pełną ciu­chów od Ar­ma­nie­go, jak jakiś po­rą­ba­ny ma­ło­lat. Nie ma­rzy­łem o wy­gra­nej w lo­te­rii albo locie na Bali. Takie ży­cze­nia można speł­nić. A jakże! Ja jed­nak bła­ga­łem o przy­wró­ce­nie do życia po­cho­wa­nej na cmen­ta­rzu ro­dzi­ny – mówił coraz bar­dziej roz­trzę­sio­ny i w końcu głos cał­kiem mu się za­ła­mał.

– No wła­śnie… – Kon­sul­tant znowu za­głę­bił się w pa­pie­rach. – Nie dość, że ży­cze­nie wy­ra­żo­ne dość późno, to jesz­cze do­ty­czy aż trzech osób. I to zmar­łych… – czy­tał po­sęp­nym gło­sem. – Sporo utrud­nień, nie prze­czę. No, ale na szczę­ście wy­ra­ził się pan cał­kiem jasno! – dodał z en­tu­zja­zmem, uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko. – Cy­tu­ję: „Ja­dziu, od­dał­bym wszyst­ko, abyś dalej żyła. I nasze dzie­ci też. Całe i zdro­we. Wszyst­ko!”.

– No, tak. To chyba lo­gicz­ne, nie? Czło­wiek w jed­nej chwi­li stra­cił wszyst­ko, co ko­chał. Chciał­by to od­zy­skać. Wszyst­ko za wszyst­ko.

Nagle spoj­rzał uważ­niej na Ry­szar­da.

– Zaraz… Skąd pan wie, co wtedy mó­wi­łem? Byłem sam. Od­krę­ci­łem gaz, cze­ka­łem na śmierć.

– Dla nas nic nie jest ta­jem­ni­cą.

– Że co?

– Wiemy o panu wszyst­ko – od­po­wie­dział ze sto­ic­kim spo­ko­jem kon­sul­tant.

– Jak pan mówił, że się na­zy­wa?

– Ry­szard Pak­tum.

– Chyba nie znam. Nikt z są­sia­dów, zna­jo­mych czy krew­nych. A na­zwi­sko ozna­cza zdaje się po ła­ci­nie „zgodę”, czy tak?

– Ow­szem. I rze­czy­wi­ście, nie znamy się, panie Mi­cha­le Le­śniew­ski.

– A mimo to pan wie o mnie wszyst­ko?

– Taka praca. – Wska­zał ota­cza­ją­ce go meble, upa­ko­wa­ne po brze­gi roz­ma­ity­mi do­ku­men­ta­mi.

– I co z tego wy­ni­ka?

– Panie Le­śniew­ski, po­wiem wprost, do­brze? Je­ste­śmy w sta­nie zre­ali­zo­wać pana żą­da­nie, choć, przy­zna­ję, nie jest to naj­prost­sza spra­wa.

– Nie ro­zu­miem.

– In­ny­mi słowy, mo­że­my przy­wró­cić pana bli­skich do życia.

– Jak?

– Wy­ba­czy pan. Nigdy nie zdra­dza­my metod.

– Mam brać kota w worku?

– Ha, ha, ha! Za­baw­ne!

– Czyż­by?

– Ni­cze­go nie ma pan brać.

– Więc o co wam kon­kret­nie cho­dzi, do dia­bła?!

– Py­ta­nie za­sad­ni­cze jest takie: czy mówił pan po­waż­nie?

– Kiedy?

– Gdy pan za­pew­niał, że odda wszyst­ko, aby żona i dzie­ci żyły nadal. To nad wyraz po­waż­na i jed­no­znacz­na de­kla­ra­cja. Czy zo­sta­ła wy­ra­żo­na szcze­rze?

– Oczy­wi­ście.

– Świet­nie! – Ry­szard wstał i podał Mi­cha­ło­wi kart­kę. – Pan tylko tu pod­pi­sze i już za­ła­twio­ne!

– Co to jest?

– Treść pań­skich słów. Mu­si­my mieć pew­ność, że pan rze­czy­wi­ście chce po­świę­cić wszyst­ko dla ura­to­wa­nia bli­skich.

Mi­chał po­pa­trzył nie­pew­nie na pod­su­nię­ty dru­czek.

Nagle na jego tle zo­ba­czył opła­ki­wa­ne nie­daw­no zdję­cie ślub­ne. Oczy uśmiech­nię­tej Jadzi pra­wie roz­sa­dzi­ły mu mózg.

Pod­pi­sał czym prę­dzej i opadł cięż­ko na krze­sło.

– Dzię­ku­ję. Pro­szę teraz wy­po­cząć. Że­gnam. – Pak­tum ści­snął mu pra­wi­cę, ukło­nił się i znik­nął wraz z salą kan­ce­la­ryj­ną.

Le­śniew­ski dy­szał kilka minut, wstał, bły­ska­wicz­nie zna­lazł się przy łóżku i rzu­cił bez­wied­nie na po­ściel. Za­snął nim zdo­łał o czym­kol­wiek po­my­śleć.

 

Wy­bu­dził go głos le­ka­rza. Znowu sie­dział na szpi­tal­nym ko­ry­ta­rzu i cze­kał na naj­waż­niej­szą wia­do­mość.

– Gra­tu­lu­ję, panie Le­śniew­ski, ma pan syna i córkę! Pięk­ne, zdro­we, do­rod­ne dzie­cia­ki. Wszy­scy czują się do­brze. Żonę może pan zo­ba­czyć już za mo­ment, dzie­ci nieco póź­niej.

Mi­chał oszo­ło­mio­ny roz­glą­dał się z nie­do­wie­rza­niem.

– Na­praw­dę? Żyją? Wszy­scy?

– Ha, ha, ha, żyją, a jakże! Pro­szę spo­koj­nie jesz­cze po­sie­dzieć tu przez chwi­lę. Musi pan ochło­nąć. Sio­stro! – za­wo­łał pie­lę­gniar­kę – wody dla pana! Do wi­dze­nia, idę do ko­lej­ne­go po­ro­du.

Wszy­scy cali i zdro­wi… Nie było żad­ne­go po­grze­bu. A więc to tylko prze­klę­ty kosz­mar! – po­my­ślał z ulgą Mi­chał. – Co za ma­ka­bra!

 

Gdy po dwóch go­dzi­nach wra­cał sa­mo­cho­dem do domu, nie­ocze­ki­wa­nie obok na sie­dze­niu po­ja­wił się dzi­wacz­ny, ciem­no­wło­sy i ciem­no­oki męż­czy­zna w czar­nym stro­ju.

 

 

 

– Aleś mnie, go­ściu, prze­stra­szył! Skąd się tu wzią­łeś? – Mi­chał za­trzy­mał wóz na po­bo­czu i spo­glą­dał na nie­zna­jo­me­go.

– Gra­tu­lu­ję. Je­steś ojcem – wy­ce­dził spo­koj­nie tam­ten z ledwo do­strze­gal­nym uśmie­chem.

– Dzię­ki, ależ je­stem szczę­śli­wy! Hu, hu! Mam dzie­ci! Za kilka dni za­bie­ram ich wszyst­kich do domu! – wołał z ra­do­ścią.

– Na twoim miej­scu nie był­bym tego taki pewny – fleg­ma­tycz­nie wtrą­cił nie­zna­jo­my.

– A to czemu? Je­steś ze szpi­ta­la? Wsia­dłeś tam na par­kin­gu? Z prze­ję­cia zo­sta­wi­łem otwar­ty wóz. Cud, że nikt go nie ukradł. Ha, ha, ha! Będę dziś całą noc pił ze szczę­ścia! Chcesz się przy­łą­czyć?

– Nie będę z tobą pił. I nie je­stem ze szpi­ta­la – po­wo­li po­wie­dział bru­net i zbli­żył się nie­bez­piecz­nie. – Je­stem z ho­te­lu. Przy­by­łem, aby zre­ali­zo­wać twoją obiet­ni­cę.

Mi­chał po­bladł.

Nie­zna­jo­my wpraw­nym ru­chem się­gnął do jego klat­ki pier­sio­wej i jed­nym szarp­nię­ciem wy­do­był serce. Dmuch­nął w twarz umie­ra­ją­ce­go, wznie­ca­jąc pło­mień, po czym znik­nął.

– Ojej, ile tu krwi! – krzy­cza­ła jakaś ko­bie­ta, pa­trząc przez szybę na mar­twe­go Mi­cha­ła.

– Odsuń się, może wy­buch­nąć! – ostrzegł ją mąż, bie­gnąc z ga­śni­cą.

Słup ognia wy­strze­lił bły­ska­wicz­nie, od­rzu­ca­jąc ko­bie­tę na bok. Po­pa­rzo­ną za­bra­ła ka­ret­ka. Sa­mo­chód Mi­cha­ła wraz z jego cia­łem spło­nął, zo­sta­wia­jąc je­dy­nie zglisz­cza.

 

***

 

– Po­trze­bu­je­my nerki – po­wie­dział bez ogró­dek kon­sul­tant Ry­szard Pak­tum.

Był w tym samym, co wcze­śniej po­miesz­cze­niu, wy­peł­nio­nym sto­sa­mi se­gre­ga­to­rów, upcha­nych cia­sno na pół­kach i me­blo­ścian­kach.

 

 

 

 

Za­pła­ka­na pięć­dzie­się­cio­let­nia ko­bie­ta unio­sła ha­fto­wa­ną chu­s­tecz­kę i prze­tar­ła oczy.

– Nerki?

– Sama pani ro­zu­mie… Serce to naj­waż­niej­szy organ – tłu­ma­czył po­zba­wio­nym emo­cji gło­sem. – Nie­ła­two je zdo­być. A mimo to, sta­ra­my się, jak mo­że­my, by wyjść na­prze­ciw pani proś­bie. Musi zga­dzać się grupa krwi, wiek dawcy, a także…

– Oddam! Nawet obie! – po­wie­dzia­ła z prze­ko­na­niem. – Zro­bię wszyst­ko, żeby tylko mój Jaruś do­stał nowe serce.

– Nie­ste­ty, pani nerki są… hmm… że tak to ujmę: za stare. Za­ka­mie­nio­ne. Po­trze­bu­je­my in­ne­go dawcy.

Inga za­sta­no­wi­ła się przez chwi­lę, zmru­ży­ła oczy, w końcu po­wie­dzia­ła z ra­do­ścią:

– Będę mieć daw­czy­nię!

– Jest pani pewna?

– Na sto pro­cent!

– Wy­ba­czy pani, ale same za­pew­nie­nia nie wy­star­czą… Nie wiemy, czy pani córka wy­ra­zi na to zgodę.

– Skąd pan wie? – Ko­bie­ta spoj­rza­ła za­sko­czo­na. – Wpa­dłam na ten po­mysł przed mo­men­tem.

– My wiemy wszyst­ko, droga pani Szu­blew­ska. A zatem?

– Nie za­mie­rzam pytać Olki o zda­nie! – od­par­ła twar­dym tonem.

– No tak… – Spoj­rzał w do­ku­men­ty. – Jej serce się nie­ste­ty nie na­da­je dla Ja­ro­sła­wa…

– Nie, ona choruje na kardiomiopatię, jak Jaruś i ich oj­ciec. Ale nerki są zdro­we. I cała resz­ta także.

– Czy mam ro­zu­mieć, że pla­nu­je pani… zbrod­nię?

Inga uśmiech­nę­ła się prze­ra­ża­ją­co.

– Do­kład­nie tak. Zro­bię wszyst­ko, aby mój Jaruś do­stał to serce!

– Chce pani zabić ro­dzo­ną córkę? Pro­szę wy­ba­czyć, nie pytam by­naj­mniej o stro­nę mo­ral­ną. Nie zaj­mu­je­my się ta­ki­mi kwe­stia­mi i nic nas one nie ob­cho­dzą. Po pro­stu upew­niam się po­now­nie, gdyż to dość spe­cy­ficz­na sy­tu­acja, sama pani przy­zna. A my mu­si­my mieć pew­ność, że klient się nagle nie wy­co­fa. Nasza pro­fe­sja wy­ma­ga nade wszyst­ko po­wa­gi oraz stu­pro­cen­to­we­go prze­ko­na­nia, że mamy do czy­nie­nia z oso­ba­mi, go­to­wy­mi na ab­so­lut­nie wszyst­ko i świa­do­my­mi po­dej­mo­wa­nych de­cy­zji.

– Nie wy­co­fam się, za­pew­niam pana!

– W razie czego, pro­szę pa­mię­tać, że ty­sią­ce chęt­nych cze­ka­ją na to serce dla bli­skiej im osoby. I z pew­no­ścią mogą one ofia­ro­wać nie tylko swoje nerki, ale także inne or­ga­ny. Zro­bi­li­śmy dla pani wy­ją­tek… De­cy­zja musi zo­stać pod­ję­ta jak naj­szyb­ciej – po­wie­dział z na­ci­skiem.

– Pa­mię­tam i przy­się­gam że obie nerki córki, a także inne jej or­ga­ny będą już dziś do pań­stwa dys­po­zy­cji – wy­ce­dzi­ła z lo­do­wa­tym spoj­rze­niem.

– A zatem zgoda! Do­sko­na­le! Pro­szę tu jesz­cze pod­pi­sać. – Za­do­wo­lo­ny urzęd­nik podał plik do­ku­men­tów.

– Gdyby bra­ko­wa­ło cze­goś, chęt­nie skon­tak­tu­ję się w przy­szło­ści. – Na znak, wska­za­ny przez wa­ha­ją­ce­go się uła­mek se­kun­dy Ry­szar­da, wzię­ła jedną z wi­zy­tó­wek, tkwią­cych na biur­ku, po czym scho­wa­ła do kie­sze­ni. – W są­siedz­twie mam bo­wiem trzy sa­mot­ne, młode ko­bie­ty… Aha, jedna uro­dzi­ła nie­daw­no dziec­ko i chce oddać do ad­op­cji.

– Taka hoj­ność z pew­no­ścią za­słu­gu­je na eks­pre­so­we wy­ko­na­nie zle­ce­nia! – przy­tak­nął.

Chyba szy­ku­je się nie­zła pre­mia! Aku­rat mamy zgło­sze­nia po ka­ta­stro­fie lot­ni­czej i już teraz przy­da­dzą się nerki, serca oraz wą­tro­by mło­dej Szu­blew­skiej i jej są­sia­dek. A może także włosy, oczy, nogi lub ręce? Albo krę­go­słu­py? Lub szpik? Oboj­czy­ki? Śle­dzio­ny? Żebra? Zęby? Do­dat­ko­wo or­ga­ny no­wo­rod­ka to praw­dzi­wy ra­ry­tas, a w tym za­kre­sie za­wsze mamy za­po­trze­bo­wa­nie na pra­wie każdy! – po­my­ślał z dzi­kim bły­skiem w oku, pa­trząc na skła­da­ne pod­pi­sy.

 

***

 

 

– Mogę przy­naj­mniej zo­ba­czyć có­recz­kę? – do­py­ty­wa­ła roz­trzę­sio­na matka.

Or­dy­na­tor spoj­rzał su­ro­wo.

– Tylko przez szybę, pani Ko­wal­ska. Jej stan jest bar­dzo po­waż­ny.

– Ile… jej zo­sta­ło? – wy­krztu­sił przez ści­śnię­te gar­dło An­drzej, tu­lą­cy pła­czą­cą żonę.

– Mie­siąc, może dwa…

– I na­praw­dę nic nie da się zro­bić?

– Me­dy­cy­na jest bez­rad­na, przy­kro mi. – Or­dy­na­tor roz­ło­żył ręce w cha­rak­te­ry­stycz­nym ge­ście, po czym ukło­nił się i od­szedł.

– Da­ła­bym wszyst­ko, aby ura­to­wać Zosię! – mó­wi­ła Magda.

– Ja też, ko­cha­nie, ja też.

– Naj­gor­sze, że wciąż nie wia­do­mo, co jej tak wła­ści­wie jest… Upar­cie po­wta­rza­ją, że me­dy­cy­na nie znała dotąd ta­kie­go przy­pad­ku.

Pła­ka­li jesz­cze przez chwi­lę, ob­ję­ci, wtu­le­ni, wspól­nie prze­ży­wa­ją­cy ro­dzin­ną tra­ge­dię.

 

Nie­ocze­ki­wa­nie zna­leź­li się w holu ele­ganc­kie­go ho­te­lu, nie­zwy­kle in­ten­syw­nie pach­ną­cym wa­ni­lią i cy­na­mo­nem. Po po­wi­ta­niu por­tier­ki i za­bra­niu przez ba­ga­żo­we­go nie­wiel­kich wa­li­zek, tra­fi­li do prze­pięk­nie wy­po­sa­żo­ne­go po­ko­ju go­ścin­ne­go.

– Co to za miej­sce? – do­py­ty­wa­ła Magda.

– Po­ję­cia nie mam.

Za­po­wie­dzia­ny na par­te­rze kon­sul­tant Ry­szard Pak­tum znie­nac­ka po­ja­wił się przy biur­ku kan­ce­la­rii, w którą prze­mie­nił się apar­ta­ment zdu­mio­nych mał­żon­ków. W gar­ni­tu­rze ko­lo­ru mor­skie­go pre­zen­to­wał się wy­twor­nie i pro­fe­sjo­nal­nie.

– Pań­stwo Ko­wal­scy? – Spoj­rzał znad ster­ty pa­pie­rów, a po chwi­li wró­cił do czy­ta­nia.

Po­twier­dzi­li ski­nie­niem głów.

– Taaak… Jak ro­zu­miem, wy­ra­ża­cie pań­stwo ży­cze­nie, aby wasza córka, trzy­na­sto­let­nia Zofia, miała prze­dłu­żo­ne życie, praw­da?

Oboje znowu przy­tak­nę­li. Magda za­czę­ła cicho szlo­chać na wspo­mnie­nie buzi cho­rej je­dy­nacz­ki.

– Pro­szę się uspo­ko­ić, pani Mag­da­le­no – uśmiech­nął się do niej i podał chu­s­tecz­kę. – Je­ste­śmy tutaj wy­łącz­nie po to, aby pań­stwu pomóc. Na ile mamy zatem prze­dłu­żyć linię życia pań­stwa dziec­ka?

– Że co pro­szę? – nie zro­zu­mia­ła ko­bie­ta.

– Na ile prze­dłu­ża­my linię jej życia? Dzie­sięć lat? Dwa­dzie­ścia?

– Naj­le­piej, jak naj­dłu­żej – po­wie­dzia­ła cicho Magda, nadal nie poj­mu­jąc, o co pyta ten dziw­ny, sym­pa­tycz­ny pan.

– Aha. Jak naj­dłu­żej – po­wtó­rzył, za­pi­su­jąc wszyst­ko uważ­nie. – Sto lat? To pań­stwa sa­tys­fak­cjo­nu­je?

– Można?

– W rze­czy samej.

– O, tak. Gdyby tylko było moż­li­we, chcie­li­by­śmy, aby Zosia do­ży­ła setki – przy­tak­nę­ła smut­no Magda. – Jed­nak wiemy prze­cież…

– Tylko sami pań­stwo ro­zu­mie­cie… – prze­rwał jej urzęd­ni­czym tonem. – To aż nadto wy­gó­ro­wa­ne żą­da­nie. A wszyst­ko ma swoją cenę. Wy­so­ką cenę. Każdy rok do­dat­ko­we­go życia, każdy mie­siąc nawet… Takie za­mó­wie­nia, dro­dzy pań­stwo Ko­wal­scy, kosz­tu­ją. I to nie­ma­ło, nie­ma­ło… Do­brze, zo­ba­czy­my, co da się zro­bić. – Mru­gnął do nich i za­czął wer­to­wać pa­pie­ry. – Pani miała w dzie­ciń­stwie wy­pa­dek – wy­pa­lił nie­ocze­ki­wa­nie do Magdy, nie pod­no­sząc wzro­ku.

– Tak. Skąd pan wie?

– My wiemy wszyst­ko, sza­now­na pani. Współ­pra­cu­je­my z naj­lep­szy­mi spe­cja­li­sta­mi i to nie tylko w dzie­dzi­nie ko­rek­ty czasu oraz miej­sca.

– Ko­rek­ty czasu? Mówi pan tak, jakby cho­dzi­ło o ba­ga­tel­ne na­pra­wy sprzę­tu do­mo­we­go – za­uwa­żył znie­sma­czo­ny An­drzej.

– Bo w rze­czy­wi­sto­ści tak wła­śnie jest. Cof­nię­cie w cza­sie nie kosz­tu­je dużo. I nie sta­no­wi po­waż­niej­sze­go pro­ble­mu. Znacz­nie cen­niej­sze i trud­niej­sze w uzy­ska­niu są ofia­ro­wa­ne przez klien­tów hm… dary. Wra­ca­jąc do sedna… Jedna pani nerka była wtedy pęk­nię­ta. Obec­ny stan: po ope­ra­cji. A zatem od­pa­da. Hmm… Czy druga nerka jest ab­so­lut­nie zdro­wa?

– O ile wiem, tak – od­par­ła za­sko­czo­na Magda.

– A nogi? Ma pani pięk­ne nogi! – Spo­glą­dał uważ­nie w mo­ni­tor, a potem nagle rzu­cił wzro­kiem pod biur­ko.

– Dzię­ku­ję, ale nie ro­zu­miem…

– Taaak, za­mó­wień na ko­bie­ce koń­czy­ny dolne też jest sporo… – Ry­szard mówił cicho sam do sie­bie, a przy oka­zji pre­cy­zyj­nie prze­glą­dał za­pi­ski kom­pu­te­ro­we, nie zwra­ca­jąc uwagi na py­ta­nia gości.

– Prze­pra­szam, lecz nie bar­dzo poj­mu­ję, czemu in­te­re­su­ją pana czę­ści ciała mojej żony…

– Nie tylko, sza­now­ny panie, nie tylko… – Mru­gnął znów do nich z uśmie­chem i dalej czy­tał zgro­ma­dzo­ne na kom­pu­te­rze in­for­ma­cje. – Pan w prze­szło­ści nad­uży­wał al­ko­ho­lu, panie An­drze­ju.

– Co ta­kie­go?

– No tak. Mamy tu czar­no na bia­łym. Prze­cho­dził pan odwyk, tak?

– Co to ma do rze­czy? Roz­ma­wia­my prze­cież o życiu Zosi…

– Ma, za­pew­niam, że ma i to bar­dzo dużo.

Czas jakiś znowu wer­to­wał z po­wa­gą do­ku­men­ta­cję.

– Taaak… Al­ko­ho­lizm.

– Wy­pra­szam sobie! To są nasze pry­wat­ne spra­wy i nie ma pan prawa in­ge­ro­wać…

– Skoro wy­ra­zi­li­ście pań­stwo ży­cze­nie ura­to­wa­nia swego nie­ule­czal­nie cho­re­go dziec­ka, uzna­ne­go przez me­dy­cy­nę za, cy­tu­jąc za­stęp­cę or­dy­na­to­ra: „przy­pa­dek bez­na­dziej­ny”, mamy pełne prawo, sza­now­ny panie Ko­wal­ski! – uci­szył go pod­nie­sio­nym gło­sem i lo­do­wa­tym spoj­rze­niem. – Chyba że zło­żo­ne de­kla­ra­cje były sprzecz­ne z praw­dą i szcze­ro­ścią in­ten­cji sza­now­nych pań­stwa. Za­py­tam zatem wprost: czy nadal ży­czy­cie sobie prze­dłu­że­nia życia wa­szej córki Zofii?

– To chyba oczy­wi­ste – wy­du­kał zdez­o­rien­to­wa­ny An­drzej. – Prze­cież każdy ro­dzic zrobi wszyst­ko, by ra­to­wać swoje dziec­ko – dodał spo­koj­niej.

– Po­zwo­lę sobie nie zgo­dzić się z sza­now­nym panem, ale to cał­kiem od­ręb­na kwe­stia. – Uśmiech­nął się dziw­nie. – Czyli ży­cze­nie, po­dob­nie jak i de­kla­ra­cja, zo­sta­ły wy­gło­szo­ne świa­do­mie i do­bro­wol­nie. – Za­no­to­wał.

Po­pa­trzył na ich zdu­mio­ne twa­rze i pisał dalej.

– Wspo­mniał pan o kosz­tach… – za­czę­ła ci­chym gło­sem Magda. – Je­że­li rze­czy­wi­ście je­ste­ście pań­stwo w sta­nie ura­to­wać Zosię, co samo w sobie już za­kra­wa na cud, po­sta­ra­my się ze­brać wy­ma­ga­ną sumę, lecz to z pew­no­ścią po­trwa… Sam pan ro­zu­mie. Nie na­le­ży­my do ludzi ma­jęt­nych. Oboje nie mamy za wiele…

– Muszę panią uspo­ko­ić. Macie. I – nie, nie chce­my od pań­stwa ani gro­sza, za­pew­niam – od­po­wie­dział z sze­ro­kim uśmie­chem. – Nie za­bie­ra­my pie­nię­dzy.

– To co wła­ści­wie ro­bi­cie? – wtrą­cił An­drzej.

– Już wy­ja­śni­łem. Wy­cho­dzi­my na­prze­ciw proś­bom na­szych sza­now­nych klien­tów, jako je­dy­ni speł­nia­jąc w stu pro­cen­tach ich naj­waż­niej­sze ży­cze­nia – od­po­wie­dział z lek­kim skło­nie­niem głowy Pak­tum, po czym uśmiech­nął się znowu.

– Czyli, gdy­bym za­żą­dał teraz lotu na Marsa, za­fun­du­je­cie mi go? – za­kpił oj­ciec.

– Kto wie? Moż­li­we. Wąt­pię jed­nak, aby w chwi­li obec­nej ma­rzył pan o owym locie ponad wszyst­ko inne. – Kon­sul­tant szyb­ko spo­waż­niał, otak­so­wał go nie­przy­jem­nym spoj­rze­niem i wle­pił wzrok w mo­ni­tor kom­pu­te­ra.

– Prze­pra­szam… Nie po­wi­nie­nem…

– Dro­biazg. – Pak­tum po­pa­trzył ła­ska­wiej i po­pra­wił oku­la­ry. – Czę­sto sły­szy­my po­dob­ne py­ta­nia. Przy­wy­kli­śmy. O, tak. My, sza­now­ny panie Ko­wal­ski, trak­tu­je­my naszą pro­fe­sję nie­zmier­nie po­waż­nie. Wy­cho­dząc na­prze­ciw tak róż­no­rod­nym proś­bom zde­ter­mi­no­wa­nych klien­tów, rzekł­bym: ure­al­nia­my nie­re­al­ne. Tak. To chyba naj­wła­ściw­sze okre­śle­nie celu na­szej misji. Speł­nia­my ma­rze­nia, któ­rych inni speł­nić po pro­stu nie po­tra­fią. Zawieszeni gdzieś między Ziemią a Piekłem, w innym wymiarze innej czasoprzestrzeni, mogąc przenikać wszelkie istniejące światy, umożliwiamy podpisywanie specyficznych cyrografów, spełniających największe pragnienia naszych zdesperowanych klientów. Wra­ca­jąc jed­nak do te­ma­tu prze­wod­nie­go. Cóż, al­ko­ho­lizm stwa­rza pewne, że tak tu ujmę, pro­ble­my na­tu­ry za­sad­ni­czej. Na przy­kład, z góry po­win­ni­śmy za­ło­żyć, że wą­tro­ba szwan­ku­je, nie­ste­ty. Z nerek także po­żyt­ku nie bę­dzie. Zresz­tą do­ku­men­ta­cja, którą dys­po­nu­je­my, to po­twier­dza. Ale… O, tu na przy­kład widzę, że po­szu­ku­je­my pary oczu… Naj­le­piej sza­fi­ro­wych.

Urzęd­nik po­pa­trzył uważ­nie na An­drze­ja.

– Tak, chyba się nada­dzą.

– Nie bar­dzo ro­zu­mie­my… Co się nada? Moje oczy? Po co i komu? I dla­cze­go cią­gle pyta nas pan o czę­ści ciała? Bo, w razie czego, chciał­bym wy­raź­nie za­zna­czyć, że nie po­zwo­lę…

– Na spo­koj­nie. Wszyst­ko zaraz wy­ja­śnię. Celem nad­rzęd­nym jest ura­to­wa­nie życia Zosi, czy tak? – Na­resz­cie od­wró­cił się od kom­pu­te­ra i po­pa­trzył z fir­mo­wym uśmie­chem na mał­żon­ków, uda­jąc, że nie za­uwa­żył pod­nie­sio­ne­go głosu i ścią­gnię­tych brwi ojca dziew­czyn­ki.

– Tak, ale ona umie­ra i nikt ani nic… – szep­nę­ła z pła­czem Magda.

– Za­pew­niam, dla nas nie ma rze­czy nie­moż­li­wych. – Pak­tum uśmiech­nął się sze­ro­ko, pre­zen­tu­jąc ide­al­ne uzę­bie­nie.

– Bła­gam… Niech pan ra­tu­je naszą córkę! Tylko to ma teraz zna­cze­nie. – Roz­trzę­sio­na matka do­tknę­ła de­li­kat­nie dłoni Ry­szar­da, spo­glą­da­jąc bła­gal­nie.

– Świet­nie! Jej linię życia prze­dłu­ży­my zaraz do stu lat, wedle ży­cze­nia. Nie bę­dzie nę­ka­na przez żadne po­waż­niej­sze cho­ro­by. Czy tego pań­stwo pra­gnie­cie? – Świ­dro­wał błę­kit­ny­mi ocza­mi twa­rze zdez­o­rien­to­wa­nych ro­dzi­ców.

– Jak naj­bar­dziej. Od­da­my wszyst­ko, aby… – za­czę­ła nie­pew­nie Magda.

– No i wła­śnie o to nam cho­dzi, droga pani! Pełna zgoda! – Za­tarł ręce za­do­wo­lo­ny Ry­szard. – Zatem, do rze­czy. Mu­si­my ko­niecz­nie do­pre­cy­zo­wać pewne kwe­stie. Sprawdź­my teraz, co tam jesz­cze mo­że­cie nam pań­stwo, że tak po­wiem – za­chi­cho­tał nie­przy­jem­nie – ofia­ro­wać… Póź­niej po­zo­sta­nie już tylko czy­sta for­mal­ność: kilka zdaw­ko­wych do­ku­men­tów do pod­pi­su.

– Ni­czym cy­ro­graf – po­wie­dział przy­gnę­bio­ny nie­pew­no­ścią An­drzej.

– Ha, ha, ha! Bar­dzo traf­ne po­rów­na­nie! – pod­chwy­cił z za­do­wo­le­niem Pak­tum.

 

 

***

 

 

Pa­try­cja za­pu­ka­ła cicho do drzwi ga­bi­ne­tu.

– Tato? Je­steś? Przy­je­cha­li znowu dzien­ni­ka­rze.

– Zaraz idę – od­parł sła­bym gło­sem.

Po kilku se­kun­dach wy­szedł i spoj­rzał smut­no na córkę. W ni­czym nie przy­po­mi­nał po­staw­ne­go, wiecz­nie ro­ze­śmia­ne­go tre­ne­ra szkol­nej dru­ży­ny ko­szy­ków­ki, któ­rym jesz­cze do nie­daw­na był. Zmi­zer­nia­ła, wy­chu­dzo­na twarz, zga­szo­ne oczy, przy­gar­bio­ne plecy…

– Je­steś pe­wien, że chcesz znowu prze­cho­dzić przez to pie­kło? Py­ta­nia, wy­wia­dy, zdję­cia, wspo­mnie­nia… Dasz radę? – py­ta­ła za­tro­ska­na.

– Tak. Wie­rzę, że każdy ar­ty­kuł, każda wzmian­ka czy pu­bli­ka­cja choć­by tylko sa­me­go zdję­cia, to może być do­dat­ko­wa szan­sa. Zro­bię wszyst­ko, do­słow­nie wszyst­ko, oddam duszę sa­me­mu dia­błu, aby tylko udało się od­na­leźć Woj­tu­sia – od­po­wie­dział z prze­ko­na­niem bla­dy­mi usta­mi i zszedł po­wo­li do przed­sta­wi­cie­li prasy.

Pa­try­cja za­mknę­ła się w swoim po­ko­ju i za­czę­ła pła­kać. Prze­ży­wa­li tę ge­hen­nę trze­ci rok. Woj­tek, młod­szy brat dziew­czy­ny, wy­szedł w po­chmur­ne lip­co­we po­łu­dnie do ko­le­gów na po­bli­skie bo­isko i słuch o nim za­gi­nął. Od tej pory oboje żyli z trau­mą, któ­rej nie spo­sób opi­sać ani wy­ja­śnić. Kto nie stra­cił dziec­ka, nigdy tego nie zro­zu­mie…

Po­li­cja in­for­mo­wa­ła tylko o fał­szy­wych tro­pach, a każdy z ja­sno­wi­dzów roz­kła­dał bez­rad­nie ręce… Nikt nie chciał po­wie­dzieć gło­śno strasz­nej praw­dy, że wszel­kie po­szu­ki­wa­nia są już nada­rem­ne i że dziec­ko praw­do­po­dob­nie od dawna nie żyje…

Po go­dzi­nie Pa­try­cję za­nie­po­ko­iła cisza, pa­nu­ją­ca na par­te­rze. Ostroż­nie ze­szła po scho­dach, cią­gle na­słu­chu­jąc. Ni­ko­go nie za­sta­ła.

Gdzie dzien­ni­ka­rze i tata? – my­śla­ła ze stra­chem, roz­glą­da­jąc się, gdy nagle z ze­wnątrz do­biegł po­dej­rza­ny hałas.

Wyj­rza­ła przed dom.

Za­sty­gła i trwa­ła czas jakiś pra­wie bez od­de­chu, sta­ra­jąc się uwie­rzyć, że to nie sen ani fa­ta­mor­ga­na. Na po­dwór­ku oj­ciec po­zo­wał do zdjęć. Nie by­ło­by w tym ni­cze­go dziw­ne­go, bo od mo­men­tu za­gi­nię­cia syna nadał spra­wie roz­głos, pró­bu­jąc wszel­ki­mi moż­li­wy­mi me­to­da­mi tra­fić na ja­ki­kol­wiek ślad.

Teraz jed­nak stał uśmiech­nię­ty, trzy­ma­jąc w ra­mio­nach… Wojt­ka!

Ota­cza­ją­cy ich dzien­ni­ka­rze za­sy­py­wa­li py­ta­nia­mi, a dwu­na­sto­la­tek je­dy­nie śmiał się i po­wta­rzał, że ni­cze­go nie pa­mię­ta i że musi od­po­cząć.

 

Zdu­mie­nie Pa­try­cji było jesz­cze więk­sze, kiedy po kilku dniach nie­wy­obra­żal­nej wręcz ra­do­ści i ulgi, tata po­wie­dział, że musi pil­nie wy­je­chać i żeby o nic się nie mar­twi­ła. Na­ka­zał, by na czas jego nie­obec­no­ści opie­ko­wa­ła się bra­tem. Py­ta­ny, dokąd je­dzie, zdaw­ko­wo od­parł tylko, że wy­wia­dy pra­so­we istot­nie przy­nio­sły re­zul­tat i że do re­dak­cji pisma zgło­sił się pe­wien pan, który wi­dział Woj­tu­sia i znał miej­sce jego po­by­tu, a on potem w roz­mo­wie obie­cał nie­zna­jo­me­mu na­gro­dę za pomoc w zna­le­zie­niu syna. Po­ka­zał jej przez uła­mek se­kun­dy wi­zy­tów­kę ja­kie­goś urzęd­ni­ka ho­te­lo­we­go o imie­niu Ry­szard i obcym, dzi­wacz­nym na­zwi­sku.

Od po­cząt­ku dziew­czy­na czuła, że tata ją okła­mu­je, bo po la­tach żmud­nych po­szu­ki­wań nie mieli już żad­nych oszczęd­no­ści i ni­cze­go cen­ne­go. Zresz­tą za­cho­wy­wał się nie­na­tu­ral­nie i uni­kał jej wzro­ku, czego nigdy nie robił. Praw­da mu­sia­ła być inna.

Wy­je­chał szyb­ko, pro­sząc, aby w żad­nym wy­pad­ku nie po­wia­da­mia­ła po­li­cji, gdyby długo nie wra­cał, bo to ści­śle tajne i za­le­ży mu na dys­kre­cji. Kiedy jed­nak przez ty­dzień nie miała od niego ja­kich­kol­wiek wie­ści, za­czę­ła mar­twić się nie na żarty i wy­rzu­cać sobie, że go po­słu­cha­ła.

– Tato, pro­szę, daj mi znak, że ży­jesz i je­steś cały – po­wta­rza­ła sobie, pró­bu­jąc te­le­pa­tycz­nie skon­tak­to­wać się z uko­cha­nym ojcem.

Wy­dzwa­nia­ła do zna­jo­mych, ro­dzi­ny, są­sia­dów. Jeź­dzi­ła, roz­py­ty­wa­ła… Bez skut­ku.

Kiedy wszyst­ko za­wio­dło, za­ła­ma­na i zroz­pa­czo­na zde­cy­do­wa­ła się po­je­chać na po­li­cję i zło­żyć za­wia­do­mie­nie o za­gi­nię­ciu.

– Ileż bym dała, aby coś o tobie wie­dzieć, tato! Co­kol­wiek… – po­wie­dzia­ła Pati szep­tem, cze­ka­jąc na przy­stan­ku au­to­bu­so­wym.

Nawet nie przy­pusz­cza­ła, że nigdy nie do­trze na ko­mi­sa­riat ani nie wróci do domu, za to już po nie­speł­na kilku mi­nu­tach dane jej bę­dzie po­znać oso­bi­ście pana Ry­szar­da Pak­tum, kon­sul­tan­ta ho­te­lo­we­go, któ­re­go wi­zy­tów­kę po­ka­zał jej tydzień temu tata…

 

 

 

***

 

 

Na ko­men­dzie po­li­cji po­ja­wił się zde­ner­wo­wa­ny młody męż­czy­zna.

– Dzień dobry. Chciał­bym zgło­sić za­gi­nię­cie.

– Po­pro­szę pana tutaj. Dzień dobry. Młod­szy aspi­rant Jan Smol­ski – przed­sta­wił się funk­cjo­na­riusz, wsta­jąc zza biur­ka, po­da­jąc rękę i wska­zu­jąc miej­sce na­prze­ciw swo­je­go.

Sta­szek wyciągnął dowód, a potem za­czął opo­wia­dać o da­nych dziew­czy­ny, dwu­dzie­sto­let­niej Alek­san­dry Szu­blew­skiej. Po­dyk­to­wał wiek, ry­so­pis, miej­sce za­miesz­ka­nia.

Miał jed­nak po­waż­ne pro­ble­my ze wska­za­niem do­kład­nej daty i oko­licz­no­ści za­gi­nię­cia oraz ubio­ru Alek­san­dry w mo­men­cie, kiedy ostat­ni raz była wi­dzia­na przez bli­skich.

– Wie pan, te szcze­gó­ły zna tylko jej matka, a ona mil­czy i udaje Greka… – wy­sa­pał zde­ner­wo­wa­ny.

– Czyli, jak ro­zu­miem, nie miesz­ka­li­ście pań­stwo razem? – do­py­ty­wał aspi­rant, za­pi­su­jąc jed­no­cze­śnie wszyst­kie in­for­ma­cje.

– Nie, nie, Ola zde­cy­do­wa­ła, że na razie tak bę­dzie le­piej. Miesz­ka z matką, Ingą Szu­blew­ską.

– Czemu zatem matka pani Alek­san­dry nie zgło­si­ła jej za­gi­nię­cia?

– Bo to prze­klę­te bab­sko… – Sta­szek wy­pa­lił z wście­kło­ścią, lecz zaraz prze­rwał i od­chrząk­nął – prze­pra­szam… Bo pani Inga upie­ra się, że Olka cała i zdro­wa prze­by­wa u ciot­ki w Szcze­ci­nie.

– A kiedy pan ostat­ni raz się z nią wi­dział?

– Z Olą? Czte­ry dni temu. Potem SMS-owa­li­śmy jesz­cze w so­bo­tę. No i od tej pory brak kon­tak­tu.

– Nie mogła wy­je­chać do wspo­mnia­nej ciot­ki?

– W życiu! Po pierw­sze jej nie znosi, a po dru­gie na pewno da­ła­by znać. Nawet w pracy nic nie wie­dzą, matka tylko po­wia­do­mi­ła o na­głej cho­ro­bie Oli.

– Spraw­dzi­my… Zna pan numer te­le­fo­nu do pani Ingi?

– Tak. Pro­szę, oto on. – Podał kart­kę.

– Dzię­ku­je­my, to na razie wszyst­ko. Bę­dzie­my w kon­tak­cie.

 

Po ty­go­dniu po­li­cjant za­dzwo­nił do Stasz­ka.

– Zgła­sza­jąc za­gi­nię­cie pani Alek­san­dry, nie wspo­mi­nał pan o po­waż­nej kłót­ni, do ja­kiej do­szło mię­dzy pań­stwem… – po­wie­dział kar­cą­co.

– No, tak, po­przty­ka­li­śmy się tro­chę… Czy wie­cie już coś?

– Pani Inga po­wtó­rzy­ła nam wie­lo­krot­nie, że o żad­nym za­gi­nię­ciu mowy nie ma, po­nie­waż córka do­bro­wol­nie wy­je­cha­ła na wy­brze­że wła­śnie ze wzglę­du na pana.

– Co ta­kie­go?

– Bio­rąc pod uwagę pana po­ryw­czy cha­rak­ter, wie­lo­krot­ne bójki z ko­le­ga­mi, awan­tu­ry i szka­lo­wa­nia, przed nie­speł­na ro­kiem wy­pro­wa­dzi­ła się do matki, a obec­nie do jej sio­stry, do Szcze­ci­na. Ciot­ka pani Alek­san­dry to po­twier­dzi­ła. Co wię­cej, pani Inga oskar­ży­ła pana o cią­głe na­cho­dze­nie córki, a teraz jej, wy­dzwa­nia­nie, groź­by i wul­gar­ne za­cho­wa­nia, pod­le­ga­ją­ce co naj­mniej pod kilka pa­ra­gra­fów. Są­sie­dzi pani Ingi to po­twier­dzi­li. A w jej domu prze­by­wa obec­nie cięż­ko chory i z wolna wra­ca­ją­cy do zdro­wia syn, pan Ja­ro­sław, który nie­daw­no wró­cił ze szpi­ta­la po skom­pli­ko­wa­nej ope­ra­cji prze­szcze­pu serca i po­trze­bu­je spo­ko­ju. Je­że­li nie za­prze­sta­nie pan po­dob­nych dzia­łań, bę­dzie­my zmu­sze­ni pana aresz­to­wać.

Sta­szek za­nie­mó­wił.

– Czy zro­zu­miał pan?

– Tak – od­parł z wście­kło­ścią i za­ci­snął pię­ści.

 

Po kwa­dran­sie do­bi­jał się już do drzwi matki Oli. Wy­czu­wał, że coś jest nie tak, że stało się coś złego, choć nie po­tra­fił tego bli­żej wy­ja­śnić ani skon­kre­ty­zo­wać…

O dziwo ko­bie­ta otwar­ła mu drzwi z ser­decz­nym uśmie­chem.

– O, je­steś. Wła­śnie mia­łam po cie­bie dzwo­nić. Ola aku­rat wró­ci­ła. Wejdź.

Za­sko­czo­ny takim przy­ję­ciem ochło­nął w mgnie­niu oka, cie­sząc się z moż­li­wo­ści zo­ba­cze­nia uko­cha­nej dziew­czy­ny, za którą ogrom­nie tę­sk­nił. Był zdu­mio­ny sło­wa­mi po­li­cjan­ta, ale może rze­czy­wi­ście ob­ra­ził czymś Olę tak bar­dzo, że zde­cy­do­wa­ła się wy­je­chać do nie­lu­bia­nej ciot­ki? Po­czuł skru­chę. Obie­cy­wał sobie, że wy­ja­śni jej wszyst­ko, prze­pro­si, bę­dzie że­brał o prze­ba­cze­nie. By­le­by tylko znowu go po­ko­cha­ła.

Nie zdą­żył się zo­rien­to­wać, kiedy ostrze sie­kie­ry, scho­wa­nej za ple­ca­mi i unie­sio­nej znie­nac­ka przez Ingę, wbiło mu się głę­bo­ko w kark, prze­ci­na­jąc tęt­ni­cę i za­da­jąc tym samym śmier­tel­ny cios. Za­la­ny krwią runął w ciem­ność.

 

– Pan Ry­szard Pak­tum? – Inga dzwo­ni­ła bez­po­śred­nio pod po­da­ny jej przez kon­sul­tan­ta numer.

– Po­mył­ka – ode­zwał się po pa­ro­se­kun­do­wej prze­rwie jego znie­kształ­co­ny głos.

– Tu Inga Szu­blew­ska. Pro­szę się nie oba­wiać. Dał mi pan swój numer. Pa­mię­ta pan, kon­sul­tan­cie? Szu­ka­łam serca dla syna.

– O co cho­dzi?

– Mam na­rzą­dy i całą resz­tę.

– Nie ro­zu­miem. Po­wta­rzam: to po­mył­ka.

– Nie wiem, co rąbać, aby od­po­wied­nio po­dzie­lić, ale jed­no­cze­śnie nie za bar­dzo uszko­dzić. Jesz­cze cie­płe. Świe­żu­teń­kie. – Oglą­da­ła z za­cie­ka­wie­niem sty­gną­ce z wolna ciało Stasz­ka, nie zwra­ca­jąc naj­mniej­szej uwagi na prze­sad­ną wręcz ostroż­ność urzęd­ni­ka. – Dwu­dzie­sto­pię­cio­let­ni, wy­spor­to­wa­ny męż­czy­zna. Żad­nych na­ło­gów. Zdrów jak ryba. Bę­dzie pan za­do­wo­lo­ny.

– Czego pani ode mnie chce?

– Ab­so­lut­nie ni­cze­go. To w po­dzię­ce za ura­to­wa­nie Ja­ru­sia.

– O ile mnie pa­mięć nie myli, już otrzy­ma­li­śmy od pani nie­zwy­kle hojną re­kom­pen­sa­tę. Je­ste­śmy kwita. – Głos kon­sul­tan­ta nadal wska­zy­wał nie­uf­ność.

– Wie pan, w te­le­wi­zji mó­wi­li o od­na­le­zie­niu ja­kie­goś chłop­ca, Wojt­ka, za­gi­nio­ne­go kilka lat temu i uzna­ne­go już za mar­twe­go… Wo­la­ła­bym mieć pew­ność, że Jaruś za­trzy­ma swoje nowe serce. I że nie zo­sta­nie mu ono nagle ode­bra­ne. 

– Stu­pro­cen­to­wej pew­no­ści nie można mieć nigdy, droga pani!

– Otóż to wła­śnie. Dla­te­go dzwo­nię z do­dat­ko­wą ofer­tą bo­nu­so­wą. Sam pan ro­zu­mie. Tak na wszel­ki wy­pa­dek. Poza tym, wdzięcz­ność matki nie zna gra­nic – wy­ce­dzi­ła z okrut­nym uśmie­chem.

Przez mo­ment trwa­ła cisza. Na­stęp­nie Ry­szard po­wie­dział spo­koj­nie:

– Pro­szę podać adres. Wyślę ho­te­lo­we­go por­tie­ra.

– Adres? Prze­cież go zna­cie…

– Wy­ba­czy pani, ostroż­no­ści nigdy za wiele. Wi­zy­tów­kę zaraz zde­ma­te­ria­li­zu­ję i usunę numer z pani te­le­fo­nu. Pro­szę za­po­mnieć o tym kon­tak­cie. To my wy­bie­ra­my klien­tów, nie oni nas. Że­gnam.

 

 

***

 

 

Anna gnała jak sza­lo­na, po­pi­ja­jąc za kie­row­ni­cą ku­pio­ne na piątą rocz­ni­cę wino i szlo­cha­jąc gło­śno. Nie mogła uwie­rzyć, że po tylu la­tach związ­ku Zby­szek tak po pro­stu ją rzu­cił i wy­pro­wa­dził się do Beaty.

– Drań! Wszy­scy tacy sami! Niech was dia­bli! – ry­cza­ła, za­la­na łzami i al­ko­ho­lem, wy­le­wa­nym na zbyt ostrych za­krę­tach.

Mimo to pę­dzi­ła dalej, nie zwa­ża­jąc na roz­są­dek, za­sa­dy bez­pie­czeń­stwa i za­pa­da­ją­cy mrok.

Ten za­kręt wy­ło­nił się nie­spo­dzie­wa­nie. A może było ostrze­że­nie? Anna nie pa­mię­ta­ła zna­ków, ale w tym mo­men­cie nie pa­mię­ta­ła ni­cze­go. A potem przy­po­mnia­ła sobie tylko ośle­pia­ją­ce świa­tła nad­jeż­dża­ją­ce­go z na­prze­ciw­ka forda i pisk ha­mul­ców.

Krzy­ków ja­dą­cych w nim ludzi nie przy­po­mi­na­ła sobie wcale, lecz mu­sie­li pew­nie coś wołać, gdy nagle zo­ba­czy­li sa­mo­chód dziew­czy­ny, z roz­pę­dem wbi­ja­ją­cy się w ich maskę.

Wy­sia­dła roz­trzę­sio­na. Roz­trza­ska­ny wóz leżał na dachu, w środ­ku była cała ro­dzi­na. Za­krwa­wio­ne twa­rze, nie­na­tu­ral­nie po­wy­gi­na­ne ciała. Nikt z ran­nych nie dawał żad­nych oznak życia. Praw­do­po­dob­nie zgi­nę­li na miej­scu, w chwi­li zde­rze­nia.

 

Ktoś za­trzy­mał obok swoje auto, ktoś inny dzwo­nił po pomoc, jakiś męż­czy­zna biegł do prze­wró­co­ne­go forda i pró­bo­wał go otwo­rzyć, ktoś na­gry­wał to z sza­tań­skim uśmie­chem, jakby był na bok­ser­skim ringu albo kon­cer­cie mu­zycz­nym. Jakaś pani gło­śno pła­ka­ła.

– Za­bi­łaś ich, wa­riat­ko! – Do­bie­gło z boku.

Je­stem mor­der­cą. Za­bi­łam ludzi – Anna my­śla­ła zdru­zgo­ta­na. – Co ja zro­bi­łam? Je­cha­łam pi­ja­na. Za szyb­ko, za ner­wo­wo… Pła­ka­łam i piłam pod­czas jazdy. Wsa­dzą mnie. Będę w wię­zie­niu. Do­ży­wo­cie… Trze­ba ucie­kać! Nie, nie mogę, co ja plotę… Muszę im pomóc. O ile jesz­cze można. Ileż bym dała, aby to się nie stało…

Anna skur­czy­ła się w sobie, ob­ję­ła rę­ka­mi, czu­jąc prze­ni­kli­we zimno. Za­mknę­ła oczy i pła­ka­ła, prze­ra­żo­na swą bez­dy­sku­syj­ną winą.

– Ile bym dała, aby móc cof­nąć czas i ura­to­wać tych nie­win­nych ludzi! – wy­szep­ta­ła za­ła­ma­na.

 

Nagle po­czu­ła cie­pło. Lekko unio­sła po­wie­ki, potem sze­ro­ko otwar­ła oczy, zdu­mio­na ro­zej­rza­ła się. Była w dziw­nym miej­scu. Zo­ba­czy­ła przed sobą ob­szer­ny hol ho­te­lo­wy, uśmiech­nię­tych gości, spa­ce­ru­ją­cych lub sie­dzą­cych na fo­te­lach, uprzej­mych por­tie­rów. Wszę­dzie uno­sił się przej­mu­ją­cy za­pach wa­ni­lii wy­mie­sza­nej z cy­na­mo­nem.

– Wi­ta­my w Cy­ro­gra­fo­wie – ode­zwa­ła się prze­ślicz­na re­cep­cjo­nist­ka. – Czy można za­brać pani ba­ga­że?