Prawdziwa bajka o prawdziwym księciu

– Od­ra­ża­ją­ca pa­sku­da! – wrza­snął znie­sma­czo­ny Tom, wcho­dząc do no­wo­jor­skie­go kina i spo­glą­da­jąc na po­stać, znaj­du­ją­cą się na są­sied­nim miej­scu.

– Won stąd, wę­żo-gą­sie­ni­co! Ble! – po­parł go kom­pan Max i pró­bo­wał wy­mie­rzyć cios w głowę bez­bron­ne­go, le­żą­ce­go na fo­te­lu męż­czy­zny.

Obaj z obrzy­dze­niem spo­glą­da­li na jego ły­si­nę i prze­rze­dzo­ną brodę. Za­re­cho­ta­li wul­gar­nie, gdy do­strze­gli, jak nie­zna­jo­my unosi twarz, aby przyj­rzeć się im z uwagą.

– Dzi­wo­lą­gów bez koń­czyn się tu nie ob­słu­gu­je! – ryk­nął pierw­szy widz z szy­der­czym uśmie­chem.

– Kogo teraz wpusz­cza­ją do kina?! Mo­tłoch – to mało po­wie­dzia­ne! – darł się Max.

– Może naj­pierw na­le­ża­ło­by się przy­wi­tać? – Od­mie­niec po­pa­trzył na nich z uśmie­chem. – Dzień dobry panom.

– Robal nie bę­dzie nas uczył kul­tu­ry!

– Do mnie się mówi: ksią­żę – od­parł spo­koj­nie ata­ko­wa­ny męż­czy­zna.

– Coś ty po­wie­dział, gli­sto? – Max ścią­gnął brwi, zbli­ża­jąc się z pię­ścia­mi.

– Pa­no­wie nie ro­zu­mie­ją po an­giel­sku? Może po­wi­nie­nem po­wtó­rzyć to w ję­zy­ku fran­cu­skim, nie­miec­kim lub hindi? – za­py­tał ze sto­ic­kim spo­ko­jem ka­le­ka, lekko się uśmie­cha­jąc.

Nie­ocze­ki­wa­nie wokół roz­le­gły się okla­ski i wi­wa­ty. Na salę wcho­dzi­li twór­cy oraz ak­to­rzy, gra­ją­cy głów­ne role w pre­zen­to­wa­nym dzi­siej­sze­go wie­czo­ra fil­mie.

Przy bez­koń­czy­no­wym męż­czyź­nie za­sia­dła śnia­do­skó­ra ko­bie­ta z dłu­gi­mi, czar­ny­mi wło­sa­mi.

– Już je­stem, ko­cha­ny. – Na­chy­li­ła się i uca­ło­wa­ła go ser­decz­nie w usta.

– Saro, czy nasze dzie­ci przy­ja­dą jutro? – upew­nił się, pa­trząc z czu­ło­ścią.

– Tak, oczy­wi­ście, obie­ca­ły nam, naj­droż­szy. Cała czwór­ka – od­po­wie­dzia­ła z uśmie­chem.

– Chyba zaraz pusz­czę pawia! – wy­darł się Tom, wy­krzy­wia­jąc strasz­li­wie twarz.

– Księż­no… Ksią­żę… – Re­ży­ser filmu pod­szedł i skło­nił się nisko przed fo­te­lem bez­koń­czy­no­we­go ar­ty­sty oraz żony Sary.

Inni twór­cy thril­le­ra „Fre­aks” po­szli w jego ślady.

Nie­da­le­ko usie­dli ak­to­rzy, spo­glą­da­jąc z sym­pa­tią na mał­żon­ków i po­kle­pu­jąc przy­ja­ciel­sko po bar­kach swego nie­peł­no­spraw­ne­go ko­le­gę.

Wi­dow­nia skan­do­wa­ła z eu­fo­rią:

– Ksią­żę Ran­dian, ksią­żę Ran­dian!

– Co tu się wy­pra­wia?! – wy­beł­ko­tał jeden z cze­pial­skich i spo­glą­dał zdez­o­rien­to­wa­ny na okla­ski­wa­ne­go męż­czy­znę, przy­po­mi­na­ją­ce­go mu co naj­wy­żej ob­łe­go ro­ba­la.

Z wra­że­nia Tom usiadł na pod­ło­dze.

Obok zna­lazł się jego nie­mniej zdu­mio­ny kum­pel Max.

Tym­cza­sem Randy naj­spo­koj­niej, będąc nadal w po­zy­cji le­żą­cej, nad po­dziw umie­jęt­nie skrę­cił usta­mi po­da­ne przez żonę czę­ści pa­pie­ro­sa, po czym za­py­tał z uśmie­chem, ły­piąc ocza­mi do­oko­ła:

– Mam za­pa­lić?

Wi­dow­nia w kinie od­po­wie­dzia­ła grom­kim śmie­chem.

– Nie, ksią­żę, tutaj oczy­wi­ście jest to za­bro­nio­ne. Nie­mniej, twoje nie­zwy­kłe umie­jęt­no­ści, po­dob­nie jak i in­nych wspa­nia­łych gwiazd, wszy­scy bę­dzie­my mogli zo­ba­czyć za mo­ment w zre­ali­zo­wa­nym przez nasz ze­spół fil­mie – od­po­wie­dział z sze­ro­kim uśmie­chem re­ży­ser Tod Brow­ning i na­tych­miast za­wo­łał w stro­nę pu­blicz­no­ści: – na który ser­decz­nie pań­stwa za­pra­sza­my!

Od­po­wie­dzia­ły mu owa­cje na sto­ją­co.

Po chwi­li wszyst­ko uci­chło. Wi­dzo­wie usie­dli. W kinie po­ga­sły świa­tła. Roz­po­czę­ła się pre­mie­ra długo ocze­ki­wa­ne­go filmu grozy o cyr­ko­wych dzi­wo­lą­gach i ich nie­szczę­śli­wej mi­ło­ści oraz okrut­nej ze­mście. Sara przy­tu­li­ła męża, a on z dumą spo­glą­dał na ekran.

Kiedy po­ja­wi­ła się scena, w któ­rej Randy usta­mi ze zdu­mie­wa­ją­cą pre­cy­zją skrę­ca pa­pie­ro­sa, po czym go za­pa­la, brawa znowu wy­peł­ni­ły całą salę.

– Pa­no­wie ze­chcą po­ka­zać swoje bi­le­ty? – przy Tomie i Maxie sta­nął nie­ocze­ki­wa­nie ta­jem­ni­czy stwór.

Obaj za­uwa­ży­li w mroku, że chyba za­wisł w po­wie­trzu, ni­czym duch.

– Ko­lej­ne dzi­wa­dło? – syk­nął roz­wście­czo­ny Tom i ner­wo­wo prze­trze­py­wał kie­sze­nie. – Max, masz nasze bi­le­ty?

– Co? Nie, ty je prze­cież scho­wa­łeś! – rzu­cił tam­ten.

– Brak bi­le­tów? – za­py­ta­ła z szy­der­czym uśmie­chem zjawa.

– Odwal się, prze­klę­te mon­strum, bo oglą­da­my film o two­ich po­gię­tych krew­nia­kach! – Max za­mach­nął się w jej kie­run­ku za­ci­śnię­tą pię­ścią.

– Cha­mów i pro­sta­ków się tutaj nie ob­słu­gu­je! – zło­wro­go wy­szep­tał duch i wle­ciał wprost na nich, wchła­nia­jąc w głąb swej po­sta­ci.

Nim zdą­ży­li wydać ja­ki­kol­wiek okrzyk, znik­nę­li wraz z ta­jem­ni­czą zjawą.

Po pre­mie­rze, owa­cjach, wy­wia­dach i ka­me­ral­nym, wspól­nym spo­tka­niu twór­ców filmu, Randy z Sarą wra­ca­li tak­sów­ką do domu.

– Nie ża­łu­jesz, naj­droż­szy, że przy­je­cha­li­śmy do Sta­nów Zjed­no­czo­nych, zo­sta­wia­jąc oj­czy­stą Gu­ja­nę?

– Nie, ab­so­lut­nie!

– Ta­kich, jak owi dwaj w kinie, któ­rych za­brał ze sobą na za­wsze Duch Przod­ków, bę­dzie jesz­cze wielu.

– Było wielu, jest i bę­dzie nadal. Wiem o tym, ko­cha­na Saro. Już przy­wy­kłem. Lecz je­dy­ną bro­nią wobec ta­kich ludzi jest tylko nauka.

– Nauka?

– Trze­ba ich na­uczyć przy­kła­dem, czyli swoim wła­snym ży­ciem, że można do­ko­nać nie­moż­li­we­go.

– Je­stem z cie­bie taka dumna!

– Dzię­ku­ję ci. Nie czuję się jed­nak nikim szcze­gól­nym. Ro­bi­łem to, co mógł­by robić każdy zwy­czaj­ny facet, który prze­żył sześć­dzie­siąt lat: ma­lo­wa­łem, czy­ta­łem, pi­sa­łem, sta­ra­łem się być w miarę sa­mo­dziel­ny. I, co naj­waż­niej­sze, mam was. – Uca­ło­wał ją czule. . 

– Do tego wła­dasz aż czte­re­ma ję­zy­ka­mi i je­steś gwiaz­dą fil­mo­wą – wtrą­ci­ła żona.

– Dodam coś jesz­cze – szep­nął Duch Przod­ków, który uka­zał się nagle we­wnątrz tak­sów­ki. – Je­steś także wzo­rem dla dziesiątek, o ile nie setek.

– Serio? Czy ty mnie przy­pad­kiem nie prze­ce­niasz?

– By­naj­mniej, Randy. Swoim ży­ciem i siłą cha­rak­te­ru udo­wod­ni­łeś, że ogra­ni­cze­nie fi­zycz­ne nie musi ozna­czać ogra­ni­cze­nia du­cho­we­go. Można nie mieć rąk ani nóg, ale nie ozna­cza to, że nie ma się ducha walki o swoją war­tość. A taka siła po­zwa­la góry prze­no­sić!

– I lu­dzie rze­czy­wi­ście to zro­zu­mie­ją?

– Dzię­ki tobie – z pew­no­ścią.

(Prin­ce Ran­dian, 1871 – 1934; kadr z filmu „Fre­aks – Dzi­wo­lą­gi”, 1932 rok, filmweb.pl, imdb.com)