Opiekunka

Przez miesiąc po skremowaniu mojej nagle zmarłej „partnerki” robiłem co chciałem. Nie sprzątałem w mieszkaniu, jadłem na ogół w sieciach fast foodów, nie goliłem się, słuchałem muzyki, której nie lubiła. Pewnego dnia gotowałem makaron. Według przepisu dałem dużo wody, do wrzątku wsypałem muszelki, zmniejszyłem gaz, żeby gotowanie było ‘na wolnym ogniu’. Nagle z garnka rozległ się głos:

– Skoro już gotujesz, to przynajmniej zrobiłbyś coś porządnego!

Podniosłem pokrywkę i zajrzałem do środka. Z wody spoglądała twarz mojej byłej. Gęba była rozpoznawalna, chociaż trochę ją fale, gotującej się wody, marszczyły. Przykryłem garnek, ale spod pokrywki dobiegło:

– Nie myśl, że tak łatwo się mnie pozbędziesz!

Twarz pojawiała się w łazienkowym lustrze, na ekranie komputera, w smartfonie i strofowała mnie, jak za życia:

– Sprzątasz niedokładnie. To żadne sprzątanie. Wstyd wobec tych dziewczyn, co je sprowadzasz. Od muzyki, którą puszczasz, uszy bolą…

Chodziłem do psychiatry, egzorcysty i szamanów. Nie byli w stanie mi pomóc. Gdy usłyszałem od twarzy, że wkrótce spotkamy się po jej stronie, bo się żywię śmieciowym jedzeniem, coś we mnie pękło. Zacząłem kombinować, jak sobie zapewnić dostanie się do Nieba albo Piekła. Jej nie przyjęli do obu miejsc, gdyż natychmiast wskazywała, co powinno być ulepszone.

Nagle zniknęła.

– Czyżby została opiekunką innego „szczęściarza”?