Opiekunka

Zniknęła? A może to bohater przeniósł się w zaświaty, i to dlatego zdaje mu się, że opiekunka zniknęła? Jeśli tak, to jest to niezbity dowód na to, że opiekunka nie istnieje bez Obserwatora! 

TaTojoto, może jednak Siła Wyższa postanowiła “uszczęśliwić” kogoś, kto bardziej zasługiwał na taką opiekunkę. :)

Jeśli tak jest jak napisałeś, to znaczy, że Góra już całkowicie odeszła od rozumu.

Niekoniecznie, bo to może być rodzaj kary dla ‘szczęściarza’. ;)

Ha, ha, ha! 

Poprawiłeś mi humor, Misiu, dzięki. :) Cale szczęście, że bohater prawidłowo gotował makaron (dodając odpowiednią ilość wody), a nie – jak Marysia w “Poszukiwany, poszukiwana”. :))

Klikać nie można, żal… :(

Pozdrawiam serdecznie. :) 

Pecunia non olet

Widzę, Misiu, że ostatni zadajesz się z duchami. Tym razem był duch „twarzowy”. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bruce, drabbli się nie wysyła do Biblioteki, ale mają swoją podstronę. :)

Reg, to nie ja. To była licencja prozaika. Jeszcze nie piszę autobiografii i oby do tego nie doszło. :)

Misiu, ale pisząc o duchach, dotykasz tematu duchów. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, masz rację. Chyba nie mają nic przeciw temu, bo mnie nie straszą. ;)

Nietypowy przypadek nawiedzenia:) 

Ale, że szaman nie pomógł to skandal…

Pozdrawiam.

Nie istnieje ani dobro, ani zło. Są tylko czyny i ich konsekwencje.

George, na taką opiekunkę, to tylko Siła Wyższa… ;(

Cześć, Koala75

Rzeczywiście, troskliwa, wszystko lepiej wiedząca niewiasta – skarb, lecz i widmo. O! Na jakże wielkie nieszczęście prześladująca pogrążonego w fetowaniu bohatera. Spoko drabble. 

Pozdrawiam

Heskecie, bohaterowi zrobiło się spoko, gdy widmo znikło. :) 

Oj, uparta baba, skoro nawet “póki śmierć nas nie rozłączy” jej nie wystarczyło…

Ciekawe, co sprawiło, że odpuściła. Tak na wszelki wypadek pytam, gdyby któryś znajomy miał podobny problem.

Babska logika rządzi!

O małżonce gęba?!

Czyli małżonka dba nawet z zaświatów. Pięknie!;) 

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

A więc jednak lepiej być singlem. Pozdrawiam jako singiel. :)

Finklo&Łowuszko, to była partnerka, nie małżonka. Nie przysięgali “dopóki…”. Uparta, jak żywa. to fakt. Może znalazła bardziej posłusznego podopiecznego i dlatego znikła. :)

Maćku, czasem tak, czasem nie. Też pozdrawiam. :)

Nie przysięgali, a ona i tak nie popuściła. To chyba jeszcze gorzej? ;-)

Babska logika rządzi!

Finklo, jak napisałaś wcześniej: “Uparta baba”. :)

Cześć Koalo. Ładny tekst tutaj masz, który otwiera drogę do dalszych odkryć. Być może zjawa jest… seryjna. 

Tymczasem, jako dyżurny, zauważyłem kilka rzeczy, które być może są raptem sztuczką zjawy. Omamem, zupełną iluzją:

Pewnego dnia gotowałem makaron. Według przepisu dałem dużo wody, do wrzątku wsypałem muszelki, zmniejszyłem gaz, żeby gotowanie było ‘na wolnym ogniu’. Nagle z garnka rozległ się głos:

Ok, gotował makaron. Przy tym musiał wykonać kilka innych operacji kuchennych. Nalał wody i dosypał… muszelek. Czy chodzi o takie znad morza? Jeżeli nie, to wrażenie u mnie było takie, że te muszelki to nie jest makaron, a przynajmniej nie ten zapowiedziany w poprzednim zdaniu. Nie ma tutaj mocnego logicznego powiązania, które płynnie dawały by czytelnikowi znak, że sprecyzowana nazwa makaronu jest tym samym makaronem z poprzedniego zdania, który miał być gotowany, a nie czymś “ekstra”. To niuans. Ja myślę, że większość ludzi skojarzy, ale nie wynika to płynnie z tekstu. 

 

 

 Z wody spoglądała twarz mojej byłej. Gęba była rozpoznawalna, chociaż trochę

ją fale, gotującej się wody, marszczyły. Przykryłem garnek, ale spod pokrywki dobiegło:

Coś mi w tej konstrukcji zgrzyta. Dlatego, że uzupełnienie między przecinkami w postaci “gotującej się wody” zdaje się być sednem wypowiedzi, a nie uzupełnieniem. Do tego szyk jest chyba przestawiony i zdanie może zatrzymać na chwilę.

 

 

Twarz pojawiała się w łazienkowym lustrze, na ekranie komputera, w smartfonie i strofowała mnie, jak za życia:

Konstrukcja trochę karkołomna. Wymieniane sytuacje oraz “i strofowała” dodane jakby w tym ciągu wymieniania, choć dotyczy realnie każdej z wymienionych sytuacji. Pokusiłbym się o zupełnie inny zapis:

Twarz pojawiała się w łazienkowym lustrze i na ekranie komputera, strofując mnie zupełnie tak samo jak za życia. Nawet smartfon nie był wolny od pośmiertnego przekazywania jej rad i zażaleń. 

Trochę przesadziłem z moją wersją, ale wydaje mi się, że czasem lepiej rozpisać coś, niż wyrzucić informacje po przecinkach, tracąc przy tym logikę i płynność opowieści. 

To tyle z mojej strony. Nie za dużo, nie za mało. Tekst krótki, żartobliwy. W sam raz na wieczorną lekturę, z lekkim dreszczykiem. 

Artystom więcej, szybko!

Vacterze, pewnie masz rację, ale muszę przemyśleć Twoje uwagi. Inaczej się mówi, a inaczej powinno pisać. Dzięki. :)