Jak to naprawdę ze Złotą Rybką było, czyli uwiecznienie w historii ponad wszystko

– Złowiłem Złotą Rybkę! – zakomunikował dumny rybak. – Wypuściłem ją jednak, a ona w zamian chciała spełnić trzy moje życzenia, lecz zrezygnowałem…

– Czyś ty zgłupiał, stary?! – wydarła się wściekła żona. – Biegiem nad jezioro, wołaj, proś, aby tylko wróciła!

W sumie racja – pomyślał Fiodor. Mogę stać się najbogatszy w całej Rosji. Nikt przecież nie złowił takiego cuda. No i raz na zawsze pozbędę się tej starej jędzy!

Pognał zatem, co sił w nogach, aby kajać się za zmianę decyzji i błagać Złotą Rybkę o spełnienie życzeń.

Poprosił o bogactwo i o mnóstwo jedzenia, aby mógł żyć w dostatku, jak car.

– Fiodorze Wasiljewie, a ostatnie życzenie? – dopytywała nieco znudzona Rybka.

– Hola, hola! – zawołała z oddali żona Walentyna, domyślając się przebiegłości męża. – Dla mnie nic nie zostanie? Zapomniałeś, kto ci kazał powrócić i błagać o życzenia?!

– Dobrze, znaj moją łaskę, babo – oświadczył z wyższością Fiodor. – Nie potrzebuję niczego więcej. Ciebie zresztą też! Dzięki bogactwu mam teraz na usługach mnóstwo młodszych i piękniejszych kobiet.

Istotnie, wzdłuż drogi, prowadzącej do pałacu, stały rzesze niewiast, z uwielbieniem wpatrujących się w mężczyznę. Odszedł ku nim, patrząc zniesmaczony na ubogą żonę w łachmanach.

– Skoro Fiodor oddał ci życzenie, proś, o co chcesz, Walentyno Wasiljewna – powiedziała z uśmiechem Złota Rybka.

– Dziękuję.

– Nie żal ci męża? – Rybka wskazała odjeżdżającą złotą karocę byłego chłopa z Szui.

– A, pies mu mordę lizał! – rzuciła kąśliwie baba i machnęła lekceważąco ręką.

– Ha, ha, ha! Co prawda, to prawda. Czego zatem pragniesz? Perły? Diamenty? Suknie tkane złotem? Może marzy ci się korona?

– Nie. Chcę zapisać się na wieczność w historii! – powiedziała chłopka.

– Hmm… Nie będzie to łatwe. – Rybka w zamyśleniu popatrzyła na nią, po czym dmuchnęła silnie ku kobiecie, okrywając na moment całą postać niebieską mgłą. – Już! Twoje życzenie spełnione.

Walentyna ze zdumieniem dotknęła brzucha.

– Jestem brzemienną!

– Istotnie.

– Jednak do tej pory…

– Rzeczywiście, do tej pory byłaś bezpłodna. Nie wspomniałaś jednak o tym, dając mi wybór. To wielce szlachetne z twojej strony. Zdecydowałam zatem, że uczynię ci radość, spełniając równocześnie odwieczne marzenie o macierzyństwie. Przejdziesz do historii jako matka największej ilości dzieci. Urodzisz sześćdziesięcioro dziewięcioro dzieci podczas dwudziestu siedmiu porodów.

– Matko Boska!

– Spokojnie. Moje czary pomogą przejść to bezproblemowo.

– Ile? Porachować trudno, a ja prosta baba jestem, Złota Rybko… Co to znaczy? – zatrwożyła się Walentyna, nadal czule gładząc pokaźny brzuch.

– Powijesz szesnastokrotnie bliźnięta, siedmiokrotnie trojaczki i czterokrotnie czworaczki. Daje to razem sześćdziesiąt dziewięć.

– I to wszystko? To wystarczy?

– Tak. Nikt inny nie dokona takiego wyczynu w historii całego świata. Bo też tylko ty jedna jesteś zaczarowana przeze mnie, Złotą Rybkę.

– Jak wyżywić tyle dzieci? – zmartwiła się kobiecina.

– Wieść się rozniesie bardzo szybko po świecie, staniesz się sławna, dodatkowo przysporzysz rąk do pracy w polu, toteż zadowolone władze dadzą pieniądze, możesz być spokojna.

– I normalne będę te dzieci? Znaczy się… Nie jakieś… rybie? – powątpiewała chłopka.

– Ha, ha, ha! Całkiem normalne, a jakże, choć istotnie pochodzenie będą mieć magiczne.

– Dziękuję, Złota Rybko.

– Nie ma za co. Tylko pamiętaj, ani mru-mru o mnie i tych trzech życzeniach. Bo się tu zjadą wędkarze z całej Rosji!

– Oczywiście. Będę milczeć jak grób.

– O magii twoich dzieci wiemy tylko ty i ja.

– Jasna sprawa. A co zapiszą w kronikach?

– Wszak nadal jesteś żoną Fiodora. Zapiszą, że on jest ojcem.

– I będę sławna… – rozmarzyła się kobieta.

– I będziesz mamą! – dodała Złota Rybka i zniknęła wśród fal.

Czasami jakiś miejscowy chłop opowiadał, że słyszał nocami lub o brzasku, jak dzieci Walentyny gadają tu z kimś, a nawet widział złotawą poświatę na tafli jeziora, ale – czy można wierzyć prostym wieśniakom z Szui? Złoto na powierzchni wody? Też coś!

(Walentyna Fiodorowa Wasiljewna (1707 – 1782) i jej dzieci, facebook, zdjęcie poglądowe)