Jak to naprawdę ze Złotą Rybką było, czyli uwiecznienie w historii ponad wszystko

– Złowiłem Złotą Rybkę! – zakomunikował dumny rybak. – Wypuściłem ją jednak, a ona w zamian chciała spełnić trzy moje życzenia, lecz zrezygnowałem…

– Czyś ty zgłupiał, stary?! – wydarła się wściekła żona. – Biegiem nad jezioro, wołaj, proś, aby tylko wróciła!

W sumie racja – pomyślał Fiodor. Mogę stać się najbogatszy w całej Rosji. Nikt przecież nie złowił takiego cuda. No i raz na zawsze pozbędę się tej starej jędzy!

Pognał zatem, co sił w nogach, aby kajać się za zmianę decyzji i błagać Złotą Rybkę o spełnienie życzeń.

Poprosił o bogactwo i o mnóstwo jedzenia, aby mógł żyć w dostatku, jak car.

– Fiodorze Wasiljewie, a ostatnie życzenie? – dopytywała nieco znudzona Rybka.

– Hola, hola! – zawołała z oddali żona Walentyna, domyślając się przebiegłości męża. – Dla mnie nic nie zostanie? Zapomniałeś, kto ci kazał powrócić i błagać o życzenia?!

– Dobrze, znaj moją łaskę, babo – oświadczył z wyższością Fiodor. – Nie potrzebuję niczego więcej. Ciebie zresztą też! Dzięki bogactwu mam teraz na usługach mnóstwo młodszych i piękniejszych kobiet.

Istotnie, wzdłuż drogi, prowadzącej do pałacu, stały rzesze niewiast, z uwielbieniem wpatrujących się w mężczyznę. Odszedł ku nim, patrząc zniesmaczony na ubogą żonę w łachmanach.

– Skoro Fiodor oddał ci życzenie, proś, o co chcesz, Walentyno Wasiljewna – powiedziała z uśmiechem Złota Rybka.

– Dziękuję.

– Nie żal ci męża? – Rybka wskazała odjeżdżającą złotą karocę byłego chłopa z Szui.

– A, pies mu mordę lizał! – rzuciła kąśliwie baba i machnęła lekceważąco ręką.

– Ha, ha, ha! Co prawda, to prawda. Czego zatem pragniesz? Perły? Diamenty? Suknie tkane złotem? Może marzy ci się korona?

– Nie. Chcę zapisać się na wieczność w historii! – powiedziała chłopka.

– Hmm… Nie będzie to łatwe. – Rybka w zamyśleniu popatrzyła na nią, po czym dmuchnęła silnie ku kobiecie, okrywając na moment całą postać niebieską mgłą. – Już! Twoje życzenie spełnione.

Walentyna ze zdumieniem dotknęła brzucha.

– Jestem brzemienną!

– Istotnie.

– Jednak do tej pory…

– Rzeczywiście, do tej pory byłaś bezpłodna. Nie wspomniałaś jednak o tym, dając mi wybór. To wielce szlachetne z twojej strony. Zdecydowałam zatem, że uczynię ci radość, spełniając równocześnie odwieczne marzenie o macierzyństwie. Przejdziesz do historii jako matka największej ilości dzieci. Urodzisz sześćdziesięcioro dziewięcioro dzieci podczas dwudziestu siedmiu porodów.

– Matko Boska!

– Spokojnie. Moje czary pomogą przejść to bezproblemowo.

– Ile? Porachować trudno, a ja prosta baba jestem, Złota Rybko… Co to znaczy? – zatrwożyła się Walentyna, nadal czule gładząc pokaźny brzuch.

– Powijesz szesnastokrotnie bliźnięta, siedmiokrotnie trojaczki i czterokrotnie czworaczki. Daje to razem sześćdziesiąt dziewięć.

– I to wszystko? To wystarczy?

– Tak. Nikt inny nie dokona takiego wyczynu w historii całego świata. Bo też tylko ty jedna jesteś zaczarowana przeze mnie, Złotą Rybkę.

– Jak wyżywić tyle dzieci? – zmartwiła się kobiecina.

– Wieść się rozniesie bardzo szybko po świecie, staniesz się sławna, dodatkowo przysporzysz rąk do pracy w polu, toteż zadowolone władze dadzą pieniądze, możesz być spokojna.

– I normalne będę te dzieci? Znaczy się… Nie jakieś… rybie? – powątpiewała chłopka.

– Ha, ha, ha! Całkiem normalne, a jakże, choć istotnie pochodzenie będą mieć magiczne.

– Dziękuję, Złota Rybko.

– Nie ma za co. Tylko pamiętaj, ani mru-mru o mnie i tych trzech życzeniach. Bo się tu zjadą wędkarze z całej Rosji!

– Oczywiście. Będę milczeć jak grób.

– O magii twoich dzieci wiemy tylko ty i ja.

– Jasna sprawa. A co zapiszą w kronikach?

– Wszak nadal jesteś żoną Fiodora. Zapiszą, że on jest ojcem.

– I będę sławna… – rozmarzyła się kobieta.

– I będziesz mamą! – dodała Złota Rybka i zniknęła wśród fal.

Czasami jakiś miejscowy chłop opowiadał, że słyszał nocami lub o brzasku, jak dzieci Walentyny gadają tu z kimś, a nawet widział złotawą poświatę na tafli jeziora, ale – czy można wierzyć prostym wieśniakom z Szui? Złoto na powierzchni wody? Też coś!

(Walentyna Fiodorowa Wasiljewna (1707 – 1782) i jej dzieci, facebook, zdjęcie poglądowe)

Koniec

Cześć, Anonimie

Zdumiewająca jest ta historia – znałem ją wcześniej. Nie spodziewałem się po nagłówku, że motyw złotej rybki połączysz z Walentyną. Co zastanawia, to fakt, że kobieta nie szuka zemsty, wszak w pierwszym emocjonalnym wzburzeniu, byłoby to zachowaniem naturalnym i np. życzyłaby sobie, aby jej mąż zamienił się w krowie łajno. Szlachetna i dzielna Walentyna chciała kochać. Najskrytsze pragnienia drzemią jak widać na dnie serca i wiedzą o nich złote rybki. Klik ode mnie.

Pozdrawiam

Piękny komentarz, dziękuję, Heskecie.

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Zabawne opowiadanie, choć pewnie bajka o rybce jest starsza, ale brawo za pomysł!

Za to te zdania mi się nie podobają:

Istotnie, przy jego karocy, przed pałacem oraz wzdłuż drogi, doń prowadzącej, stały rzesze niewiast, z uwielbieniem wpatrujących się w mężczyznę. Odszedł ku nim z szyderczym śmiechem, patrząc zniesmaczony na ubogą żonę w łachmanach.

Pierwsze jest koślawe. Drugie nielogiczne, bo jeśli szedł do kobiet z szyderczym uśmiechem, to nie wiadomo, czy dalej go chciały. I szedł do nich, a patrzył na żonę?

A z kim mamuśka zachodziła w ciążę? ;P

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Hej, ależ sprytne połączenie! Też się nie spodziewałam, że opowieść o złotej rybce wpleciesz w historię Walentyny. A co do samej bohaterki – naprawdę chcę wierzyć, że jakaś cudowna siła uchroniła ją przed cierpieniem podczas tych dwudziestu siedmiu porodów. :O

– A, pies mu mordę lizał! – rzuciła kąśliwie baba i machnęła lekceważąco ręką.

Już myślałam, że rybka potraktuje to jako życzenie. Czasami trzeba uważać co się mówi! :D

Bardzo pozytywy szort. Klikam!

Wielkie dzięki, Ambush, pozmieniam te zdania; w ciążę – no przecież, że z magią Rybki, stąd obawy, czy dzieci rybie nie będą. :)

Pozdrowionka. :)

Marszawa, też wierzę, że dała radę, dożyła sędziwego wieku, była naprawdę dzielna. :)

O, tak, życzenia trzeba wypowiadać ostrożnie. :)

Dziękuję i pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Ha, poznaję rękę autora opka o zniszczeniu obrazu w Trietiakowce. To opko już lepsze.

Już tylko spokój może nas uratować

Przykro mi, ale mylisz się, Rybaku3. :)

Niemniej, dzięki za Twój czas i pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Hmmm, jakoś tak sporo opek się nagle podobnych zrobiło, więc mnie to i zmyliło:). Ale Twoje naprawdę lepsze od "Obrazu Rosji":)

Już tylko spokój może nas uratować

Jednak to drugie zdjęcie nie pasuje, bo przedstawia chyba lata 30-50 XX wieku, po ubraniach sądząc. A rzeczona rekordzistka żyła 150 lat wcześniej.

Już tylko spokój może nas uratować

Hmmm, jakoś tak sporo opek się nagle podobnych zrobiło, więc mnie to i zmyliło:). Ale Twoje naprawdę lepsze od "Obrazu Rosji":)

Możliwe. Jednak autor inny. :)

Jednak to drugie zdjęcie nie pasuje, bo przedstawia chyba lata 30-50 XX wieku, po ubraniach sądząc. A rzeczona rekordzistka żyła 150 lat wcześniej.

:) Wtedy jeszcze wcale nie mogło być zdjęcia. :) Dlatego pisze – “zdjęcie poglądowe”, to cytat z netu. :)

Pecunia non olet

Z fotografią od biedy by uszło, w miarę szczegółowe dagerotypy pojawiły się w Europie jakieś pół wieku po śmierci płodnej babuszki. Tak więc może i starsze dzieci owej by się załapaly ;)

Już tylko spokój może nas uratować

Z fotografią od biedy by uszło, w miarę szczegółowe dagerotypy pojawiły się w Europie jakieś pół wieku po śmierci płodnej babuszki. Tak więc może i starsze dzieci owej by się załapaly ;)

Tutaj jest jednak i zdjęcie staruszki. :) I nie sądzę, by fotka uszła bez wyrazu “poglądowe”. :)

Pecunia non olet

Tekst ciekawy, ale opowiedziana historia jest wręcz niesamowita. W swoich opowiadaniach już któryś raz podajesz przykłady, że życie jest bardziej fantastyczne, niż fantastyka. Z przyjemnością czytam o takich przypadkach.

życie jest bardziej fantastyczne, niż fantastyka.

Bingo! O to mi właśnie chodziło! Za to należy kochać historię! :)

Serdeczne podziękowanie, TaTojota, pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Dzięki tobie droga Anonimko dowiedziałem się o Walentynie Fiodorownie Wasiljewnej (chyba dobrze odmieniłem) i cudzie poczęcia. Sześćdziesięcioro dziewięcioro dzieci, niesamowity, wręcz kosmiczny wynik:)

Pozdrawiam, klik

Nie istnieje ani dobro, ani zło. Są tylko czyny i ich konsekwencje.

Anonimka kłania się i dziękuje George’owi Hornwoodowi. :)

A wspomniana bohaterka – rzeczywiście – niezwykła. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

O, złota rybka! :D

Cześć, Bruce!

Przyjemny, całkiem zabawny króciak Ci wyszedł ;] Doceniam też tradycyjne przemycenie treści historycznych i kolejną interesującą postać, którą przybliżyłaś ;]

Pozdrawiam serdecznie ;]

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Kłaniam, O, Cezarze! :)

Takie słowa, to miód na moje serce; dziękuję i pozdrawiam ciepło. :)

Pecunia non olet

I tym razem nieźle splotłaś historię z fantastyką. Całkiem fajny szort. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ogromne podziękowania, cieszę się, Regulatorzy, pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Udanie kojarzysz historię z fantastyką. Nie znałem realnej historii tej Walentyny i gdybym spotkał przy innej okazji, potraktowałbym jako humbug. Tobie, Autorko, wierzę. :)

To mocne, Koalo75, bardzo dziękuję za zaufanie, choć i ja opieram się tylko na danych, znalezionych w necie, podobnie nigdy przedtem nie słyszałam o tej niezwykłej kobiecie. Historia skrywa fantastyczne tajemnice. :)

Pozdrawiam ciepło i dziękuję. :)

Pecunia non olet

Ciepłe i sympatyczne opko.

Aż się zaczęłam zastanawiać, które z nich wybrało lepiej. I Walentyna nie powiedziała wprost, czego chce, ale chyba dostała coś lepszego niż banalne bogactwo.

Babska logika rządzi!

Witaj, Finklo. :) Dziękuję za komentarz. :)

Też tak uważam. :) Jestem za Walentyną. :) Jak widać – nasza logika rządzi! :)

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: