Wybraniec Losu

Ciche trza­ski i stu­ka­nie prze­su­wa­nych przez wy­trych za­pa­dek prze­ry­wa­ły co jakiś czas ciszę pu­ste­go do­mo­stwa, Clide li­czył jed­nak, że nie przy­cią­gną one ni­czy­jej uwagi. Wpraw­dzie wi­dział, jak cała miesz­ka­ją­ca tu ro­dzi­na wy­cho­dzi­ła gdzieś jakiś czas temu, ale w dal­szym ciągu ist­nia­ło za­gro­że­nie ze stro­ny służ­by. Cóż, za­wsze jest ja­kieś ry­zy­ko, pomyślał. Jesz­cze chwi­la i go tu nie bę­dzie, a oni nawet nie za­uwa­żą, że zło­żył im wi­zy­tę.

Przy ko­lej­nym trza­sku po­wo­li wy­pu­ścił po­wie­trze z ulgą i wyjął na­rzę­dzie z zamka. Uniósł wieko skrzy­ni, jed­no­cze­śnie otwie­ra­jąc ob­szer­ną kie­szeń płasz­cza. Wnę­trze wy­peł­nio­ne było ro­ga­mi o nie­zbyt du­żych no­mi­na­łach – ide­al­ne, żeby nikt nie za­da­wał mu zbęd­nych pytań. Miesz­kań­cy tej czę­ści Im­pe­rium byli wy­jąt­ko­wo wy­czu­le­ni na zło­dziei, a obcy włó­czę­ga pła­cą­cy w zło­cie wzbu­dzał­by po­dej­rze­nia prak­tycz­nie wszę­dzie.

Clide prze­ło­żył kilka gar­ści do kie­sze­ni, po czym de­li­kat­nie za­mknął skrzy­nię i od­wró­cił się do okna.

Za­klął pod nosem, wi­dząc wy­ce­lo­wa­ny w swoją pierś pi­sto­let. Drogę uciecz­ki za­gra­dzał mu­sku­lar­ny sługa o wy­ra­zie twa­rzy przy­po­mi­na­ją­cym krowę gór­ską. Przez jego gład­ko wy­go­lo­ne, ja­sno­sza­re włosy, Clide mógł do­kład­nie zo­ba­czyć skórę czasz­ki. Od­wró­cił wzrok od twa­rzy słu­gu­sa, krzy­wiąc się z od­ra­zą.

Jakim cudem go nie usły­szał? Ten wiel­ko­lud nie po­wi­nien umieć skra­dać się tak do­brze, żeby go nie za­uwa­żył.

– Unieś ręce nad głowę – po­le­cił słu­gus, się­ga­jąc jedną ręką po linę, w dru­giej nadal trzy­ma­jąc broń. – No już!

– Mo­że­my się do­ga­dać – za­pro­po­no­wał Clide uno­sząc ręce. Dry­blas za­trzy­mał się na chwi­lę, marsz­cząc brwi, jakby roz­wa­żał sens słów zło­dzie­ja.

– Chcesz mnie prze­ku­pić? – wark­nął w końcu ob­ra­żo­nym tonem. – Nie je­stem taki jak ty.

Oczy­wi­ście, że nie jest. Clide wes­tchnął w duchu, sta­ra­jąc się nie pa­trzeć na nie­mal nagą czasz­kę wiel­ko­lu­da. Po­zwo­lił spę­tać swoją lewą rękę, zanim jed­nak sługa zdą­żył chwy­cić drugą dłoń, Clide opu­ścił ją, bły­ska­wicz­nie się­ga­jąc do nie­wiel­kiej kie­sze­ni swo­ich sze­ro­kich spodni. Po­czuł w pal­cach zna­jo­my, sze­ścien­ny kształt. Słu­gus zła­pał go za nad­gar­stek, jed­nak oswo­bo­dził dłoń sil­nym szarp­nię­ciem i wy­rzu­cił trzy­ma­ną w dłoni Kość na stół. Zdał się na Los.

Złoty sze­ścian za­tań­czył przez chwi­lę na drew­nia­nym bla­cie, po czym za­trzy­mał się, uka­zu­jąc wynik. Czwór­ka.

Sługa roz­luź­nił uścisk na rę­kach. Clide szarp­nął, uwal­nia­jąc się, chwy­cił le­żą­cą na stole Kość i ru­szył do okna. W tym mo­men­cie coś szarp­nę­ło połę jego płasz­cza i po­czuł, jak jego wy­peł­nio­na ro­ga­mi kie­szeń robi się coraz lżej­sza. Pie­nią­dze roz­sy­pa­ły się na pod­ło­dze.

 Nie miał na to czasu. Wy­sko­czył z okna, lą­du­jąc mięk­ko na ugię­tych no­gach i po­gnał w stro­nę dziel­ni­cy ro­bot­ni­czej. Tam na pewno go nie znaj­dą.

Za­trzy­mał się do­pie­ro po prze­bie­gnię­ciu kil­ku­na­stu krę­tych uli­czek, cięż­ko dy­sząc.

– Niech to Los prze­klnie! – wark­nął, oglą­da­jąc linię roz­dar­cia na kie­sze­ni. Naj­wy­raź­niej słu­gus chciał ura­to­wać przy­naj­mniej pie­nią­dze. Albo może Clide za­cze­pił się o coś i sam znisz­czył ubra­nie. Nie­waż­ne jak do tego do­szło, dawno nie miał ta­kie­go pecha. Oczy­wi­ście, rzut jak zwy­kle ura­to­wał go od kon­se­kwen­cji kra­dzie­ży – w końcu Clide był Wy­brań­cem Losu. Tyle że nawet Wy­bra­niec po­trze­bu­je pie­nię­dzy do życia, a on był obec­nie bez rogów. Co gor­sza, po­wi­nien jesz­cze dzi­siaj wy­nieść się z tego mia­sta, zanim straż­ni­cy za­czną go szu­kać. Nie­ste­ty, jego włosy, z każ­dym ro­kiem mie­nią­ce się coraz więk­szą licz­bą ko­lo­rów do spół­ki z ni­klic­kim płasz­czem, czy­ni­ły go osobą nie­zwy­kle roz­po­zna­wal­ną. Chyba po­wi­nien w końcu po­my­śleć o far­bie, bo golić się na łyso nie za­mie­rzał. Może i poza Op Bzną takie za­cho­wa­nie nie było uwa­ża­ne za nie­skrom­ne, ale Clide nie za­mie­rzał pa­ra­do­wać po uli­cach na wpół nagi.

 Skie­ro­wał się w stro­nę ma­ga­zy­nów ko­le­jo­wych. Moż­li­we, że tam uda mu się zna­leźć spo­sób na szyb­kie zdo­by­cie środ­ków do życia. Od nie­chce­nia od­ciął sa­kiew­kę prze­cho­dzą­ce­mu męż­czyź­nie. Na szczę­ście było jesz­cze wielu zwo­len­ni­ków tej sta­rej me­to­dy prze­no­sze­nia drob­nych rogów. Gdyby wszy­scy prze­rzu­ci­li się na kie­sze­nie we­wnętrz­ne i te modne ostat­nio czeki, praca Clide’a sta­ła­by się nie­zno­śnie trud­na. Nie­ste­ty, o tej porze na ulicy nie spo­tka już wielu nie­ostroż­nych bo­ga­czy. Nawet oni nie byli tacy głupi, żeby spa­ce­ro­wać po zmro­ku.

Obej­rzał za­war­tość sa­kiew­ki z wes­tchnie­niem. Star­czy na ju­trzej­sze śnia­da­nie.

Przy ma­ga­zy­nach dwóch ro­bot­ni­ków pa­ko­wa­ło duże, że­la­zne skrzy­nie do wa­go­nu. Clide przy­cup­nął za ścia­ną jed­ne­go z bu­dyn­ków, na­słu­chu­jąc.

– …ale za to jutro mo­że­my dłu­żej po­spać. Nie na­rze­kaj – mówił jeden z nich, sza­ro­wło­sy Fer­ry­ta.

– Do­brze ci mówić. Gdyby nie te po­dat­ki, już był­bym w domu, a obie­ca­łem mojej có­recz­ce, że spę­dzę z nią cały wie­czór. – Drugi, ubra­ny po­dob­nie jak Clide w ni­klic­ki płaszcz, od­wró­cił się w stro­nę ma­ga­zy­nu, chwy­ta­jąc ko­lej­ną skrzy­nię.

– Jaka to oka­zja?

– Pierw­sza rocz­ni­ca utle­nie­nia. – Z trza­skiem wrzu­cił ła­du­nek do wa­go­nu. Do­pie­ro teraz Clide za­uwa­żył jego zie­lon­ka­wą skórę. Więc rze­czy­wi­ście był Ni­kli­tą. – Gdyby cho­ciaż po­dzie­li­li się czę­ścią rogów z tych skrzyń, to może bym im wy­ba­czył.

– My­ślisz, że tam są tylko rogi? – Fer­ryc­ki ro­bot­nik za­śmiał się. – W nie­któ­rych, są­dząc po cię­ża­rze, na pewno są sztab­ki złota. No, ru­szaj się! Jesz­cze tylko kilka skrzyń i idzie­my do domu.

Clide po­cze­kał aż ro­bot­ni­cy odej­dą, a wokół ma­ga­zy­nów za­czną krą­żyć dwaj straż­ni­cy. Ob­my­śli­ł w tym czasie plan wła­ma­nia. Jego szan­są jest wej­ście od góry – dach je­dy­na część wa­go­nu, która nie za­wsze jest po­kry­ta me­ta­lem. Mu­siał­by wdra­pać się po dra­bin­ce i szyb­ko zba­dać jego wy­trzy­ma­łość. Jeśli uda mu się wśli­zgnąć do środ­ka, zaj­mie się mo­ne­ta­mi w skrzy­niach, jeśli nie, jak naj­szyb­ciej uciek­nie i spró­bu­je wła­mać się do ja­kie­goś domu. W razie gdyby straż­ni­cy go za­uwa­ży­li, miał jesz­cze Kość.

Nie po raz pierw­szy przy­szła mu do głowy myśl, że nie po­wi­nien tak czę­sto zda­wać się na Los. Po­krę­cił głową, uśmie­cha­jąc się kpią­co. Za­czy­nał my­śleć jak tam­ten dziw­ny facet w slum­sach Tri­dim. Jest Wy­brań­cem Losu, a Kość wy­cią­gnę­ła go już z naj­bar­dziej bez­na­dziej­nych sy­tu­acji. Gra była warta ry­zy­ka.

A jed­nak stra­cił dzi­siaj pie­nią­dze. Wpraw­dzie mógł rów­nież stra­cić wol­ność, ale Los już od dawna nie po­zwo­lił, żeby Clide wy­rzu­cił licz­bę gor­szą niż piąt­ka. Od trzech lat wszyst­ko, co robił szło mu jak po maśle. Aż do dzi­siaj. To może być znak ostrze­gaw­czy. Czy rze­czy­wi­ście po­wi­nien okra­dać ten po­ciąg?

Po chwi­li po­krę­cił głową z nie­cier­pli­wo­ścią. Zaraz na­praw­dę za­cznie gadać jak tam­ten srebr­no­wło­sy wa­riat. Clide był Wy­brań­cem Losu. A to ozna­cza, że Kość za­wsze bę­dzie po jego stro­nie.

Po­cze­kaw­szy aż straż­nik znik­nie za za­krę­tem, pod­kradł się do wa­go­nu i spraw­nie wdra­pał na dach. Za­klął w duchu, czu­jąc pod rę­ka­mi lite że­la­zo. Im­pe­ra­tor jed­nak dbał o swoje pie­nią­dze. Za­czął po­wo­li cofać się w stro­nę dra­bin­ki.

– Hej, ty! – Usły­szał nagle krzyk straż­ni­ka. – Co ty tam ro­bisz?

Snop świa­tła padł na Clide’a, ośle­pia­jąc go. Nie było czasu. Się­gnął do kie­sze­ni spodni i rzu­cił Ko­ścią. Wynik po­ja­wił się zaraz, oświe­tlo­ny la­tar­ką naf­to­wą.

Je­dyn­ka?

Za­mru­gał, ale nie było wąt­pli­wo­ści, nawet w pół­mro­ku. Los go za­wiódł.

– Nie ru­szaj się! – krzy­czał drugi straż­nik, wcho­dząc po dra­bin­ce. Clide, prze­ła­mu­jąc za­sko­cze­nie, ze­sko­czył z dru­giej stro­ny.

Chwi­lę przed wy­lą­do­wa­niem zro­zu­miał swój błąd, jed­nak nie zdą­żył unik­nąć za­plą­ta­nia się w roz­cią­gnię­tą nad nie­spa­ko­wa­ny­mi skrzy­nia­mi dru­cia­ną siat­kę.  Nogi wpa­dły w sze­ro­kie oczka i zanim zdą­żył pod­cią­gnąć się i po­biec dalej, coś ude­rzy­ło go w głowę, Clide’a oto­czy­ła go ciem­ność.

***

Ock­nął się w mrocz­nym i wil­got­nym miej­scu. Pod­niósł pę­ka­ją­cą z bólu głowę, ję­cząc cicho. Ręce i nogi miał skute kaj­da­na­mi.

Jak to się mogło stać? Je­dyn­ka. Nigdy nie wy­rzu­cił ta­kie­go wy­ni­ku. Na po­cząt­ku kilka razy zda­rzy­ły mu się trój­ki, nawet dwój­ki, ale nigdy Los nie od­wró­cił się od niego tak jak teraz. W końcu był jego Wy­brań­cem. A przy­naj­mniej tak my­ślał.

Sku­ty­mi rę­ka­mi po­ma­cał nie­wiel­ką kie­szeń. Kość wciąż tam była. Jak za­wsze wró­ci­ła do niego, nawet nie wie­dział kiedy. Czyli Los go nie opu­ścił. Jak zatem wy­tłu­ma­czyć to, co się stało?

Drzwi za­skrzy­pia­ły i do celi wkro­czył odzia­ny w nie­bie­ski mun­dur straż­nik, a za nim niski czło­wie­czek, który wska­zał pal­cem na Clide’a.

– Za­bierz go – po­le­cił straż­ni­ko­wi. Ten pod­szedł do więź­nia i szarp­nię­ciem po­sta­wił go na nogi, wy­pro­wa­dza­jąc z celi.

Prze­szli kilka ko­ry­ta­rzy aż do­tar­li o nie­wiel­kie­go po­miesz­cze­nia – w środku ledwo mieściły się dwa fo­te­le, jeden drew­nia­ny, obity skórą, a drugi że­la­zny. Na nim po­sa­dzo­no Clide’a.

Za ni­skim czło­wiecz­kiem do środ­ka we­szły dwie odzia­ne w zło­to-sza­re mun­du­ry po­sta­ci. Straż im­pe­rial­na. Naj­lep­si wo­jow­ni­cy, o któ­rych mó­wio­no, że każdy z nich jest men­dem. Clide wzdry­gnął się, pa­trząc na wy­go­lo­nych na łyso żoł­nie­rzy. Do­pie­ro teraz za­uwa­żył, że jeden z nich jest ko­bie­tą. Od­wró­cił wzrok z od­ra­zą. Jak oni mogli ob­na­żać się z wła­snej woli?

– Jak się na­zy­wasz? – za­py­tał czło­wie­czek, sia­da­jąc na­prze­ciw­ko.

– Clide Ma­carn. – Nie zdą­żył po­wie­dzieć nic wię­cej, gdy czy­jaś dłoń ude­rzy­ła go w twarz.

– Kła­miesz – oznaj­mi­ła ko­bie­ta, co­fa­jąc dłoń. – To nie jest bznac­kie na­zwi­sko, a nawet dziec­ko za­uwa­ży, że po­cho­dzisz z Op Bzny.

– Po­ła­ma­li­by­ście sobie ję­zy­ki na moim praw­dzi­wym na­zwi­sku – od­parł Clide, w dal­szym ciągu wpa­tru­jąc się w pod­ło­gę.

– Słu­chaj mnie! – wark­nął straż­nik, kła­dąc dłoń na po­rę­czy że­la­zne­go krze­sła. – Za­pew­ne sły­sza­łeś, co po­tra­fią men­dzi. Masz to nie­szczę­ście, że tra­fi­łeś na dwój­kę naj­lep­szych straż­ni­ków im­pe­rial­nych w Ko­bal­tii i jed­nych z lep­szych w całym Im­pe­rium. Jeśli ja albo moja ko­le­żan­ka ze­chce­my, mo­że­my zmu­sić to krze­sło do wy­pra­wia­nia z tobą rze­czy, o ja­kich ci się nie śniło. Od­po­wiedz nam więc na py­ta­nie: jak się na­zy­wasz?

– Tskraszkn Prnsz­kwa – mruk­nął Clide, uno­sząc głowę. Dziw­nie brzmia­ło w jego ustach dawno po­rzu­co­ne na­zwi­sko.

– Grzecz­ny chło­piec. – Sie­dzą­cy w fo­te­lu czło­wie­czek uśmiech­nął się. Clide prze­wró­cił ocza­mi. Męż­czy­zna mógł być od niego naj­wy­żej dzie­sięć lat star­szy. – Ja na­zy­wam się An­dres Ko­rel­ni i od kilku mie­się­cy je­stem gu­ber­na­to­rem Ko­bal­tii. Z na­tu­ry je­stem bar­dzo miłym i wy­ro­zu­mia­łym czło­wie­kiem, ale jak wielu na tym sta­no­wi­sku nie­na­wi­dzę zło­dziei. A tak się nie­szczę­śli­wie zło­ży­ło, że pró­bo­wa­łeś wczo­raj okraść nie tylko mnie, ale też całe Im­pe­rium, usi­łu­jąc wła­mać się do wa­go­nu po­dat­ko­we­go. Sam ro­zu­miesz, że nawet tak wy­ro­zu­mia­ły czło­wiek jak ja może zde­ner­wo­wać się taką sy­tu­acją. Po­wiesz mi więc teraz, zło­dzie­ju, dla­cze­go to zro­bi­łeś?

Bo je­stem Wy­brań­cem Losu, miał ocho­tę po­wie­dzieć Clide.

– Po­trze­bo­wa­łem pie­nię­dzy – od­po­wie­dział na głos.

Nagle coś ści­snę­ło palce jego pra­wej ręki z taką siłą, że nie­mal usły­szał trzask bę­dą­cych na gra­ni­cy zła­ma­nia kości. Wrza­snął z bólu i prze­ra­że­nia, pa­trząc na wy­ra­sta­ją­ce z po­rę­czy na­parst­ki, ści­ska­ją­ce jego palce. Straż­nicz­ka uśmiech­nę­ła się lekko, za­bie­ra­jąc dłoń z po­wierzch­ni krze­sła.

– Masz nas za głu­pich? – za­py­tał jej to­wa­rzysz.

W sumie to mam, po­my­ślał Clide.

– Żaden zwy­czaj­ny zło­dzie­ja­szek nie po­ry­wa się na tak pil­nie strze­żo­ne ma­ga­zy­ny tylko dla­te­go, że po­trze­bu­je pie­nię­dzy. Taka akcja to sa­mo­bój­stwo. Ktoś cię przy­słał. Kto to był?

– Nikt – od­parł Clide i zaraz zawył z bólu, gdy na­parst­ki na pal­cach za­ci­snę­ły się. – Na­praw­dę, dla ni­ko­go nie pra­cu­ję!

– Strasz­nie upar­ty – stwier­dził gu­ber­na­tor. – Kończ­cie szyb­ciej to przed­sta­wie­nie, nie mam ca­łe­go dnia.

– Jak sobie pan życzy, gu­ber­na­to­rze. – Straż­nik skło­nił głowę i po­ło­żył dłoń na opar­ciu krze­sła. Że­la­zna ob­ręcz owi­nę­ła się wokół szyi Clide’a, który wcią­gnął szyb­ko po­wie­trze, ro­zu­mie­jąc, co za­mie­rza zro­bić męż­czy­zna. Szarp­nął rę­ko­ma, jed­nak na­parst­ki sku­tecz­nie unie­ru­cho­mi­ły mu dło­nie. Usły­szał bar­dziej niż po­czuł, jak jeden z jego pal­ców pęka, wy­krę­co­ny na­głym ru­chem, jed­nak teraz ob­cho­dził go tylko metal na szyi. Ob­ręcz za­ci­snę­ła się lekko, utrud­nia­jąc Clide’owi od­dy­cha­nie, ale go nie unie­moż­li­wia­jąc.

– Może to na­uczy cię szcze­ro­ści – rzu­cił straż­nik. – Czy teraz je­steś skłon­niej­szy do roz­mo­wy?

– Nikt mnie nie wy­na­jął – wy­ją­kał Clide, chra­pli­wie wcią­ga­jąc po­wie­trze. Nawet gdyby chciał, nie był w sta­nie zmy­śleć w tej sy­tu­acji żad­nej hi­sto­rii.

Ob­ręcz za­cie­śni­ła się, od­ci­na­jąc do­pływ po­wie­trza. Clide otwo­rzył sze­ro­ko usta, czu­jąc jak oczy wy­cho­dzą mu z orbit. Wierz­gał trzę­są­cy­mi się no­ga­mi, usi­łu­jąc wy­szarp­nąć palce z me­ta­lo­wych na­parst­ków, nie zwra­ca­jąc uwagi na ból ła­ma­nych pal­ców.

– Kto cię za­trud­nił? – usły­szał głos straż­nicz­ki.

– N…nikt – wy­char­czał. Wzrok prze­sło­ni­ły mu czer­wo­ne plamy, płuca pa­li­ły, jakby w ich wnę­trzu pło­nął ogień.

Niech Los prze­klnie tę Kość, po­my­ślał, trzę­sąc się bez­sil­nie. Dla­cze­go to się dzie­je? Był Wy­brań­cem Losu. Coś ta­kie­go nie po­win­no mu się przy­da­rzyć.

W tym mo­men­cie ucisk ze­lżał. Stru­mień ożyw­cze­go po­wie­trza wpły­nął do płuc Clide’a, który zła­pał go łap­czy­wie, czu­jąc nie­omal wdzięcz­ność za swo­bo­dę od­dy­cha­nia. Gdzieś na gra­ni­cy świa­do­mo­ści po­czuł, jak od zła­ma­nych pal­ców roz­cho­dzą się fale bólu, ale teraz ob­cho­dzi­ło go tylko to, że żył. Uczu­cie ulgi wy­pa­ro­wa­ło jed­nak tak nagle, jak się po­ja­wi­ło, na dźwięk głosu straż­ni­ka.

– Jak wi­dzisz, je­ste­śmy nie­zwy­kle cier­pli­wi, ale to twoja ostat­nia szan­sa. Na­stęp­ne takie du­sze­nie cię za­bi­je. Kto cię wy­na­jął?

– Nikt. Na­praw­dę nikt. Ja po pro­stu po­trze­bo­wa­łem pie­nię­dzy – od­parł Clide za­chryp­nię­tym gło­sem. Jego gar­dło było suche, jakby nie pił nic od dwóch dni. Spoj­rzał na swoje dło­nie. Wi­dział jak mały palec lewej dłoni i wska­zu­ją­cy pra­wej puch­ną od zła­mań.

– W takim razie… – za­czął straż­nik.

– Nie, Ti­lern. – Ko­bie­ta zła­pa­ła go za nad­gar­stek. – Zdaje się, że on mówi praw­dę. Nikt go nie wy­na­jął, sam zde­cy­do­wał się na taki sa­mo­bój­czy krok.

– Skąd mo­żesz to wie­dzieć? – wark­nął tam­ten.

– Nie wiem, ale nawet jeśli ktoś go za­trud­nił, nic się od niego nie do­wie­my, bo przy na­stęp­nym du­sze­niu umrze.

– Są inne spo­so­by, żeby wy­cią­gnąć z niego po­trzeb­ne in­for­ma­cje. – Ti­lern spoj­rzał na ko­bie­tę po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Na które jako twoja prze­ło­żo­na nie udzie­lam zgody – ucię­ła straż­nicz­ka.

– Żal ci go? Zło­dzie­ja, wy­ję­te­go spod prawa pa­so­ży­ta?

– Dość! – prze­rwał gu­ber­na­tor. – Widzę, że w ten spo­sób nic z niego nie wy­cią­gnie­cie, a ja rów­nież nie udzie­lam zgody na dal­sze tor­tu­ry. Je­ste­śmy w pro­win­cji Im­pe­rium Fe­au­cu­tów a nie na Pust­ko­wiu Sca­nów czy w innej sie­dzi­bie dzi­kich no­ma­dów. Ten czło­wiek otrzy­ma karę ade­kwat­ną do jego prze­wi­nie­nia – ze­sła­nie do ko­pal­ni cyny w Gó­rach Stann.

– A co jeśli… – za­czął Ti­lern, jed­nak gu­ber­na­tor uniósł dłoń.

– Jeśli nawet ktoś wy­na­jął go do tej kra­dzie­ży, nie wy­da­je mi się, żeby Im­pe­rium było w po­waż­nym nie­bez­pie­czeń­stwie, zwa­żyw­szy na to, że ten czło­wiek nie zdo­łał nawet do­stać się do wnę­trza wa­go­nu. Chcie­li­ście go prze­słu­chać i wy­da­łem na to zgodę, jako że wy­da­wa­ło mi się to roz­sąd­nym po­my­słem, ale nie mogę tra­cić ca­łe­go dnia na tor­tu­ro­wa­nie pierw­sze­go lep­sze­go zło­dzie­ja.

– Upie­kło ci się, trucicielu. – Straż­nik spoj­rzał na więź­nia z od­ra­zą.

– Po­cho­dzę z kraju le­ka­rzy – wark­nął Clide, za­ci­ska­jąc zęby. – Moi ro­da­cy pro­wa­dzą więk­szość im­pe­rial­nych szpi­ta­li i aka­de­mii me­dycz­nych.

– Szko­da więc, że nie po­sze­dłeś w ich ślady. – Ti­lern od­wró­cił się do drzwi. – Mógł­byś zro­bić co­kol­wiek, żeby przy­słu­żyć się świa­tu.

Clide prych­nął. Po­zwo­lił za­pro­wa­dzić się do celi, gdzie na nowo skuli mu ręce i nogi kaj­da­na­mi. Obej­rzał do­kład­nie palce, jed­nak tak jak wcze­śniej oce­nił, zła­ma­nia nie były groź­ne. Za kilka ty­go­dni palce po­win­ny być jak nowe. Oparł się o wil­got­ną ścia­nę, za­ci­ska­jąc zęby z bólu i bez­sil­no­ści. Los go za­wiódł, po­dob­nie jak wcze­śniej Deos i No­bli­ci. Jak Kilan.

***

Pisk ha­mul­ców lo­ko­mo­ty­wy wy­rwał Clide’a z nie­spo­koj­nej drzem­ki. Po chwi­li ktoś od­su­nął drzwi wa­go­nu, a dwóch ludzi za­czę­ło roz­da­wać więź­niom miski z zupą, roz­pi­na­jąc im na ten czas kaj­da­ny na rę­kach. Więź­nio­wie rzu­ca­li się na cie­pły po­si­łek, szyb­ko wy­skro­bu­jąc miski do czy­sta. Wie­dzie­li, że jeśli będą jeść zbyt długo, straż­ni­cy za­bio­rą im na­czy­nie i po­now­nie skują ręce. Tutaj nie było czasu na de­lek­to­wa­nie się je­dze­niem. Clide w mil­cze­niu skoń­czył swoją por­cję zupy i po­ło­żył się na pry­czy, sta­ra­jąc się zna­leźć po­zy­cję, w któ­rej że­la­zne ob­rę­cze na nad­garst­kach i kost­kach nie będą aż tak uciąż­li­we.

Po­ciąg ru­szył ze świ­stem i po chwi­li je­dy­nym dźwię­kiem, który prze­ry­wał wie­czor­ną ciszę był mia­ro­wy stu­kot kół wa­go­nów o tory. Żad­nych roz­mów. Więź­nio­wie rzad­ko kiedy się od­zy­wa­li, sie­dząc na swo­ich pry­czach i roz­my­śla­jąc. Każdy z nich był sam w cza­sie po­dró­ży na po­łu­dnie, do no­wych ko­pal­ni znaj­du­ją­cych się w naj­wyż­szych łań­cu­chach Gór Stann. Po­win­ni być już nie­da­le­ko. W końcu po­dró­żu­ją tak już od wielu dni, prze­ry­wa­nych po­sto­ja­mi na od­gru­zo­wy­wa­nie to­ro­wi­ska.

Wagon za­trzą­snął się nagle, a z da­le­ka roz­le­gły się strza­ły. Więź­nio­wie unie­śli głowy z nie­po­ko­jem, część pa­trzy­ła z na­dzie­ją w stro­nę, z któ­rej do­cho­dzi­ły dźwię­ki. Idio­ci. Li­czy­li, że ban­dy­ci im po­mo­gą. Jakby do tej pory nie za­uwa­ży­li, że w tym świe­cie są zdani tylko na sie­bie, a je­dy­ne na co mogą li­czyć od tych ludzi to szyb­ka i bez­bo­le­sna śmierć.

Po­czuł pa­lą­cą chęć, żeby wyjąć Kość z kie­sze­ni i znowu zdać się na Los. Nie ode­bra­li mu jej, jak zresz­tą więk­szo­ści in­nych rze­czy, które trzymał w kie­sze­niach prze­past­ne­go płasz­cza i spodni. Zdo­ła­li zna­leźć tylko sła­biej ukry­ty nóż i wy­try­chy.

Po­trze­ba zda­nia się na Los rosła w nim w miarę jak zbli­ża­ły się strza­ły. Clide wy­cią­gnął Kość z kie­sze­ni, pa­trząc na jej gład­ką, złotą po­wierzch­nię. Nie wie­dział, czy jest w sta­nie znowu za­ufać Lo­so­wi. Cho­ciaż z dru­giej stro­ny, co in­ne­go mu po­zo­sta­ło?

Po­ciąg za­chwiał się przy huku eks­plo­zji i zwol­nił, za­trzy­mu­jąc się po­wo­li. Clide, wstrzy­maw­szy od­dech, rzu­cił. Kość po­to­czy­ła się i za­trzy­ma­ła. Spoj­rzał na wy­ry­ty numer, wy­pusz­cza­jąc po­wo­li po­wie­trze.

Szóst­ka.

Le­d­wie zdą­żył zgar­nąć Kość do kie­sze­ni, ścia­na wa­go­nu eks­plo­do­wa­ła, po­zo­sta­wia­jąc po sobie zie­ją­cą mro­kiem dziu­rę. Nie­wie­le my­śląc, Clide wy­padł przez nią, lą­du­jąc na twar­dych ska­łach. Sta­wia­jąc ko­śla­we kroki, wbiegł na ucie­ka­ją­ce­go ro­bot­ni­ka, wy­szar­pu­jąc mu z rąk la­tar­kę naf­to­wą i rzu­cił się w mrok, jak naj­da­lej od po­cią­gu. Kaj­da­ny na no­gach na­pię­ły się i Clide upadł na zie­mię. Pod­no­sząc się, sły­szał, że inni więź­nio­wie idą w jego ślady, jed­nak nie za­mie­rzał na nich cze­kać. Niech radzą sobie sami.

Biegł dalej, po­ty­ka­jąc się co chwi­lę gdy od­wa­żył się po­sta­wić odro­bi­nę więk­szy krok. Łań­cuch za­cze­piał o wy­sta­ją­ce skały i nie­wiel­kie krza­ki, cią­gnąc Clide’a w dół. Sta­rał się za wszel­ką cenę nie zbić ode­bra­nej ro­bot­ni­ko­wi la­tar­ki, upa­dał więc na łok­cie i ko­la­na, ka­le­cząc je o twar­de skały. W końcu od­gło­sy strza­łów uci­chły i zdał sobie spra­wę, że może prze­stać ucie­kać. Ro­zej­rzał się, omia­ta­jąc sno­pem ską­pe­go świa­tła la­tar­ki za­to­pio­ne w ciem­no­ści skały.

„Czyli jest szó­sty albo siód­my dzień ty­go­dnia.” Po­my­ślał, pa­trząc na bez­k­się­ży­co­we niebo. W cza­sie po­dró­ży cał­kiem stra­cił po­czu­cie czasu, prze­sta­jąc zwra­cać uwagę na ko­lo­ry księ­ży­ca.

Mu­siał zna­leźć ja­kieś miej­sce, żeby prze­trwać tę noc. Nie było wpraw­dzie zbyt zimno, ale przy­da­ło­by się ro­zej­rzeć za jakąś ochro­ną przed desz­czem i wia­trem. A także kry­jów­kę, gdyby ktoś miał go szu­kać. Prze­szedł­szy ka­wa­łek, za­uwa­żył nie­wiel­ką wnękę w skal­nej ścia­nie wą­wo­zu, do któ­re­go tra­fił. Sku­liw­szy się w niej i owi­nąw­szy ob­szer­nym płasz­czem, zga­sił naf­to­wą la­tar­kę i szyb­ko za­padł w sen.

***

Woląc ry­zy­ko­wać za­tru­cie niż umrzeć z głodu, Clide zde­cy­do­wał się zjeść na­po­tka­ne na tra­sie swo­jej wę­drów­ki bla­do­ró­żo­we owoce. Były gorz­kie i nie­zbyt sy­cą­ce, jed­nak nie zdo­łał zna­leźć nic lep­sze­go, a jakoś mu­siał za­spo­ko­ić głód wy­krę­ca­ją­cy jego pusty żo­łą­dek.

Po spę­dzo­nej w gó­rach nocy jego ciało było nie tylko głod­ne, ale też obo­la­łe od uwie­ra­ją­cych Clide’a kaj­dan i zzięb­nię­te. Udało mu się roz­pa­lić nie­wiel­kie ogni­sko za po­mo­cą krze­si­wa, które rów­nież umknę­ło uwa­dze prze­szu­ku­ją­cych go straż­ni­ków. Za­czy­nał od­zy­ski­wać na­dzie­ję, że zdoła do­trzeć do sie­dzib ludz­kich zanim pad­nie z głodu i wy­cień­cze­nia, choć ma­sze­ru­jąc przez ostat­nie go­dzi­ny nie na­po­tkał żad­nych śla­dów choć­by naj­bar­dziej pry­mi­tyw­ne­go osad­nic­twa. Znaj­do­wał się w samym sercu gór, z dala od nawet naj­da­lej wy­su­nię­tych w ich głąb wio­sek Stan­nu­sów. Nie mógł li­czyć na czyj­kol­wiek ra­tu­nek, był zdany tylko na sie­bie.

Po­chy­lił się nad na­stęp­nym stru­mie­niem, spły­wa­ją­cym do wą­wo­zu, któ­rym po­dą­żał. Przy­naj­mniej nie umrze z pra­gnie­nia. Ru­szyw­szy dalej po­my­ślał, że po­wi­nien jak naj­szyb­ciej zna­leźć spo­sób na po­zby­cie się kaj­dan, przy­naj­mniej tych na kost­kach. Cięż­ki łań­cuch utrud­niał marsz, za­cze­pia­jąc o trawę i małe krza­ki i bo­le­śnie ocie­rał się o kost­ki.

Pod­czas ko­lej­ne­go po­sto­ju, Clide za­uwa­żył, że od ja­kie­goś czasu po­dą­ża trak­tem, który kie­dyś mu­siał być utwar­dzo­ną drogą. Choć wiele ka­mie­ni wy­kru­szy­ło się, a gdzie­nie­gdzie po­ra­sta­ły ją krze­wy i niska trawa, dało się za­uwa­żyć w równo ocio­sa­nych i spa­so­wa­nych blo­kach dzia­ła­nia ludz­kich rąk. Moż­li­we, że nie był aż tak da­le­ko od ludzi, jak mu się zda­wa­ło. Z dru­giej stro­ny, trakt być wy­raź­nie opusz­czo­ny.

O za­cho­dzie słoń­ca droga stała się bar­dziej stro­ma, dążąc w stro­nę po­strzę­pio­nej góry, przy­po­mi­na­ją­cej po­kry­tą bia­łym śnie­giem ko­ro­nę. Po chwi­li wa­ha­nia, Clide ru­szył w tamtą stro­nę, wie­dząc że nie po­wi­nien ry­zy­ko­wać wspi­nacz­ki po zbo­czu wą­wo­zu ze sku­ty­mi rę­ka­mi i no­ga­mi. Mógł iść tylko w górę lub dół wą­wo­zu, w stro­nę góry albo tam, skąd przy­szedł.

W pół­mro­ku wi­dział pod­no­szą­ce się nagle zbo­cza. Przy­po­mi­na­ły ogrom­ne rzeź­by wo­jow­ni­ków, rzu­ca­ją­ce zło­wro­gi cień na wio­dą­cą po­mię­dzy nimi drogę. Do­pie­ro gdy wscho­dzą­cy księ­życ rzu­cił snop żół­te­go świa­tła na mo­nu­men­tal­ne skały, Clide zdał sobie spra­wę, że na­praw­dę przed­sta­wia­ły one ludz­kie po­sta­ci. Za­trzy­mał się, nie­pew­ny co po­wi­nien zro­bić. W końcu, wy­do­byw­szy krze­si­wo, za­pa­lił naf­to­wą la­tar­kę i ru­szył przed sie­bie, roz­glą­da­jąc się do­oko­ła i na­słu­chu­jąc. Bywał już w wielu prze­ra­ża­ją­cych miej­scach, ale to bu­dzi­ło w nim nie­wy­ja­śnio­ny nie­po­kój.

Czy to, co każdy z nich trzy­ma w dłoni, to kości? Za­sta­no­wił się, pa­trząc na rzeź­bio­ne wie­lo­ścia­ny, które w prze­ci­wień­stwie do ca­łych po­sta­ci nie były wy­ko­na­ne z sza­rej skały, ale z in­nych, ko­lo­ro­wych ma­te­ria­łów.

Rzędy figur cią­gnę­ły się w głąb góry, pro­wa­dząc Clide’a do oto­czo­ne­go mrocz­ny­mi bu­dyn­ka­mi placu ze sto­ją­cym na środ­ku ogrom­nym pie­cem, przed któ­rym sie­dzia­ła sku­lo­na po­stać, do­kła­da­jąc do środ­ka drew­nia­ne po­la­no. Na dźwięk kro­ków, czło­wiek od­wró­cił się. Był to stary Man­ga­ni­ta w ub­ra­niu ro­bo­czym. Na jego twa­rzy Clide zo­ba­czył naj­pierw wyraz nie­mi­łe­go za­sko­cze­nia, zaraz jed­nak ten uspo­ko­ił się i rzekł:

– Cie­ka­we miej­sce, praw­da?

Clide spoj­rzał na po­marsz­czo­ną, fio­le­to­wą twarz i po chwi­li za­py­tał ostroż­nie:

– Kim je­steś i co tutaj ro­bisz?

– Ata­ku­ją­cy ton nie przy­stoi oso­bie w kaj­da­nach, nie są­dzisz? – Sta­ru­szek był pewny sie­bie. Zbyt pewny sie­bie jak na tak kru­cho wy­glą­da­ją­cą osobę. – Na­zy­wam się Beda Ve­ne­rab. Je­stem pro­fe­so­rem hi­sto­rii i pro­wa­dzę ba­da­nia w tym miej­scu. A ty, młody czło­wie­ku?

– Clide Ma­carn.

– Nie­ład­nie jest kła­mać, wiesz? Zwłasz­cza gdy kłam­stwa są oczy­wi­ste.

– Tskraszkn Prnsz­kwa.

Pro­fe­sor po­ki­wał głową, po czym od­wró­cił się do pieca.

– Wła­śnie go­tu­ję ko­la­cję. Przy­łą­czysz się?

Clide za­wa­hał się. Nie ufał temu czło­wie­ko­wi, mimo jego mi­łe­go na­sta­wie­nia. Był zbyt roz­luź­nio­ny.

– To może być twoja je­dy­na oka­zja, żeby zjeść zupę z pieca ma­ją­ce­go ponad trzy ty­sią­ce lat.

Sta­ru­szek od­wró­cił się i pod­szedł do niego. Zanim zdą­żył się cof­nąć, zła­pał za ob­rę­cze na jego rę­kach i roz­cia­gnał je jakby były z gumy. Chciał zro­bić to samo z no­ga­mi, ale Clide od­su­nął się.

– Je­steś men­dem!

– Owszem – od­parł spo­koj­nie sta­rzec. – Nie ro­zu­miem, czemu tak się oburzasz. Nie je­stem ze stra­ży im­pe­rial­nej. Rów­nie do­brze mógł­bym się ob­ra­zić na cie­bie, bo je­steś Bzna­kiem i na pewno mnie otru­jesz.

– Żaden praw­dzi­wy Bznak nie jest tru­ci­cie­lem – od­parł Clide z nie­chę­cią, po­zwo­lił jed­nak zdjąć sobie kaj­da­ny z nóg.

– Oczy­wi­ście, tak twier­dzą lu­dzie z two­jej czę­ści kraju. Nie mam ocho­ty nad tym dys­ku­to­wać, gdy ko­la­cja czeka. – Ski­nął na ko­cio­łek. – Masz wła­sną łyżkę?

Cie­pła po­traw­ka szyb­ko wy­peł­ni­ła pusty żo­łą­dek Clide’a, jed­nak obec­ność star­ca w dal­szym ciągu bu­dzi­ła w nim nie­po­kój, po­dob­nie jak całe to miej­sce. Roz­glą­dał się w na­pię­ciu, sta­ra­jąc się do­strzec w ską­pym, żół­tym świe­tle, co kryją wy­ku­te w ścia­nach góry, ota­cza­ją­ce plac bu­dyn­ki.

– Nie mu­sisz być taki spię­ty – ode­zwał się sta­rzec. – Poza nami nie ma tutaj ni­ko­go, a ja nie za­mie­rzam ci nic zro­bić. Je­stem po pro­stu na­ukow­cem, który lubi pra­co­wać sam i jak widać jest od­po­wied­nio uta­len­to­wa­ny, żeby obro­nić się przed ewen­tu­al­ny­mi nie­pro­szo­ny­mi go­ść­mi.

Do­pie­ro w tym mo­men­cie Clide za­uwa­żył, że Man­ga­ni­ta ma przy boku sze­ścio­strza­ło­wy re­wol­wer, naj­praw­do­po­dob­niej już za­ła­do­wa­ny, a także długi że­la­zny pręt, który w jego rę­kach mo­men­tal­nie mógł­by przy­brać do­wol­ną po­stać.

– Je­steś wiec więź­niem – po­wie­dział po dłuż­szej chwi­li ciszy pro­fe­sor. – I ucie­kłeś z jed­ne­go z trans­por­tów do nowej ko­pal­ni.

– Co to za miej­sce? – Clide nie chciał roz­ma­wiać o swo­jej prze­szło­ści.

Sta­rzec uśmiech­nął się, jakby ro­zu­miał że tak na­praw­dę nie ob­cho­dzi go hi­sto­ria dziw­nej góry.

– To dawna sie­dzi­ba Wy­brań­ców Losu. Miej­sce, gdzie wy­to­pi­li oni swoje Kości. A przy­naj­mniej tak sądzę.

Clide za­marł.

– Tutaj zo­sta­ły stwo­rzo­ne Kości? – za­py­tał po chwi­li.

– Tak. – Pro­fe­sor Ve­ne­rab przyj­rzał mu się ba­daw­czo. – Czyli wie­rzysz w to, że Kości na­praw­dę ist­nie­ją i nie są le­gen­dą? Cie­ka­we.

Clide od­wró­cił wzrok. Nie może po­wie­dzieć mu o Kości. Nie ufał temu czło­wie­ko­wi.

– A ty ba­dasz hi­sto­rię Wy­brań­ców? – za­py­tał.

– Ow­szem, badam. Uwa­żam, że Wy­brań­cy Losu mogą po­wró­cić, jeśli tylko od­kry­ję miej­sce, gdzie zo­sta­ły ukry­te Kości. Taki jest mój cel.

To cie­ka­we. W gło­wie Clide’a po­ja­wił się po­mysł. Jeśli ten czło­wiek był pro­fe­so­rem, mu­siał mieć spore wpły­wy. A on po­trze­bo­wał kogoś wpły­wo­we­go.

– Po co chcesz ich przy­wró­cić? – za­py­tał.

Pro­fe­sor uśmiech­nął się lekko.

– Pew­nie nie wy­star­czy ci, jeśli po­wiem, że z na­uko­wej cie­ka­wo­ści? – Gdy Clide po­krę­cił głową, za­czął mówić dalej. – Wi­dzisz, Wy­brań­cy Losu są nie­od­łącz­ną czę­ścią hi­sto­rii ludzi aż do Wojny Rzu­tów. Nie­wie­le wiemy o tym, co dzia­ło się przed nią, czę­ścio­wo dla­te­go, że pod­czas jej trwa­nia znisz­czo­na zo­sta­ła więk­szość miast a co za tym idzie zbio­rów bi­blio­tecz­nych. Tego nie­ste­ty już ra­czej nie od­zy­ska­my. Jest jed­nak coś, co mo­że­my od­zy­skać i są to same Kości. Nie zo­sta­ły one ra­czej znisz­czo­ne, a ukry­te. Gdy­by­śmy je od­na­leź­li, mo­gli­by­śmy na wła­sne oczy zo­ba­czyć, jak dzia­ła­ją. To po­zwo­li­ło­by od­dzie­lić le­gen­dy od praw­dy.

Clide potwierdził.

– A więc po­trze­bu­jesz Wy­brań­ca Losu, żeby zo­ba­czyć, do czego jest zdol­ny, praw­da?

Pro­fe­sor po­ki­wał głową, cho­ciaż Clide wy­czuł, że pod tą fa­sa­dą na­uko­wej cie­ka­wo­ści kryje się coś jesz­cze. On jed­nak usły­szał już tyle, ile po­trze­bo­wał.

– Czy gdy­bym po­wie­dział, że je­stem Wy­brań­cem Losu – za­czął ostroż­nie. – To w za­mian za pracę dla cie­bie, był­byś w sta­nie pomóc mi unik­nąć wię­zie­nia?

Sta­rzec uniósł brwi.

– Gdy­byś był w sta­nie udo­wod­nić, że nim je­steś, to tak. Za­trud­nił­bym cie­bie u mnie i wy­mógł na Im­pe­rium anu­lo­wa­nie kary. Jeśli nie je­steś mor­der­cą lub rów­nie złym prze­stęp­cą, był­bym w sta­nie to zro­bić.

Clide wyjął z kie­sze­ni Kość i podał ją star­co­wi. Ten wziął zloty sze­ścian ostroż­nie w dwa palce, pa­trząc się na niego, tak jakby miał on zaraz znik­nąć. Przne­iósł spoj­rze­nie na Clide’a.

– To Pi­ry­to­wa Szóst­ka. Praw­do­po­dob­nie. – Głos drżał mu lekko. – Jak udo­wod­nisz, że je­steś jej Wy­brań­cem?

– Nor­mal­nie. – Clide uśmiech­nął się krzywo i od­szedł w stro­nę drogi z po­są­ga­mi. Po kil­ku­na­stu kro­kach usły­szał stłu­mio­ny krzyk pro­fe­so­ra. Kość była z po­wro­tem w jego kie­sze­ni.

– Wy­star­czy? – Od­wró­cił się do Man­ga­ni­ty, który zdą­żył już za­pa­no­wać nad swoim za­sko­cze­niem i pod­szedł do Clide’a z wy­cią­gnię­tą ręką.

– Masz moje za­pew­nie­nie, że jeśli bę­dziesz dla mnie pra­co­wał, użyję wszyst­kich swo­ich zna­jo­mo­ści, żebyś nie tra­fił do wię­zie­nia.

Clide jed­nak nie uści­snął ręki.

– Nie mó­wisz mi wszyst­kie­go, praw­da? – po­wie­dział. – Po­trze­bu­jesz Kości jesz­cze do cze­goś.

Pro­fe­sor lekko się uśmiech­nął.

– Tskraszkn, Kości Losu dają dużą moc, jak pew­nie już zdą­ży­łeś za­uwa­żyć. A ja jako pro­fe­sor, muszę być również po­li­ty­kiem. Nie widzę na razie żad­ne­go pola do uży­cia Kości, jed­nak każda wysoko postawiona osoba potrzebuje tak zwanych narzędzi nacisku na innych podobnych sobie. A z są­sia­da­mi, ja­kich ma mój kraj, taka karta, czy raczej Kość, jest przy­dat­na.

Umilkł. Clide dalej pa­trzył się na niego nie­zde­cy­do­wa­ny. Pro­fe­sor zmarsz­czył brwi.

– Chłop­cze, nic wię­cej się ode mnie nie do­wiesz. – Jego głos zro­bił się chłod­ny. – Albo za­le­ży ci na wyj­ściu z wię­zie­nia i współ­pra­cy ze mną, albo oddam cię stra­ży im­pe­rial­nej spra­wię, że zo­sta­niesz ska­za­ny na śmierć, po czym sam wezmę sobie Kość po two­jej śmier­ci i po­szu­kam Wy­brań­ca, który bę­dzie bar­dziej chęt­ny do współ­pra­cy. Ro­zu­miesz?

Clide prze­łknął ślinę, jed­nak uści­snął dłoń Bedy Ve­ne­ra­ba. Ro­zu­miał, że nie ma wy­bo­ru. Sta­rzec uśmiech­nął się cie­pło.

– Cie­szę się, że się do­ga­da­li­śmy. W takim razie, jutro mo­że­my za­cząć wra­cać. Za parę ty­go­dni, chłop­cze, rozpoczniesz cał­kiem nowe życie.

W to Clide nie wąt­pił. Nie ufał temu męż­czyź­nie, jed­nak czuł ulgę. Po tylu la­tach bycia po kolei uchodź­cą, zło­dzie­jem i więź­niem, bycie czy­jąś ku­kieł­ką do badań i stra­sza­kiem wcale nie brzmia­ło tak źle. Zapowiadało się wręcz na to, że jego życie w końcu zacznie się układać.