POLOWANIE NA MŁODOŚĆ

Astrakion włączył piąty bieg mechanicznego konia i zamrugał oczyma załzawionymi od pędu powietrza. Tym razem nie mógł pozwolić sobie na to, by znów stracić z oczu tego przeklętego burbaka.

Wyciągnął dewitalizator strzałowy – jedyne narzędzie zdolne uśmiercić sierściucha bez naruszania jego integralności – kluczowe dla kolekcjonerów galaktycznej fauny. Wysoka trawa utrudniała celowanie, a tego typu naboje kosztowały fortunę. Niejeden myśliwy zbankrutował po kilku niecelnych strzałach.

 Jego koń wciąż był zbyt wolny, by skrócić dystans dzielący go od zwierza, musiał więc zaryzykować strzał na wyczucie. Ścisnął rękojeść dewitalizatora i skalibrował celownik, analizując ruchy trawy. Oślepiający błysk przesłonił świat. Astrakion wpadł galopem między trawy, zaciągnął hamulec ręczny i rozejrzał się wokół. Z przerażeniem stwierdził, że chybił – po ciele burbaka ani śladu – a co gorsze, stracił ofiarę z oczu.

 Wyjął rozpylacz kurkumy, nabrał powietrza w płuca, osłonił oczy i pociągnął za spust. Po niesłyszalnej eksplozji w promieniu kilku kroków unosiły się chmary pomarańczowego proszku. Krótka chwila ciszy i zaczęło się – burbak kichnął.

Astrakion wcisnął przycisk odrzutu i świat zawirował mu przed oczyma, gdy siodło wystrzeliło nim wprzód na kilka metrów. Wreszcie skrócił dystans. Wylądował w wyuczonej pozycji do strzału i uśmiechnął się w oślepiającym blasku.

„Wciąż mam to w sobie”, pomyślał z ulgą.

Był to pierwszy raz od czterech lat, kiedy upolował najzwinniejsze zwierzę w tej galaktyce, pierwszy raz od kiedy skończył czterdziestkę. Do jego uszu dobiegło skrzypnięcie mechanicznego konia – w ten sposób zazwyczaj okazywał dumę ze swojego pana. Wszystko raz jeszcze było jak za dawnych czasów.