Świt nad Nowym Jorkiem

 Dzwo­nek, brzmią­cy do­brze w środ­ku dnia, jest teraz na­tar­czy­wy, nie­zno­śny. Jak mo­głem coś ta­kie­go usta­wić i wpu­ścić do sy­pial­ni?

– Mark, wy­cisz to, albo od­bierz, zanim obu­dzi małą.

W pół­mro­ku widzę, jak żona głasz­cze się po brzu­chu. Niby się uśmie­cha, ale wiem, że chcia­ła­by znów za­snąć. Też chcę. Znaj­du­ję te­le­fon na ziemi, mu­siał upaść, gdy od­kła­da­łem go na półkę. Na wy­świe­tla­czu pul­su­je napis PRACA.

– Służ­bo­wy, muszę ode­brać.

– Nie mu­sisz – draż­ni się ze mną.

– Wiesz, że muszę.

– Wiem.

Praw­da jest taka, że gdy­bym nie mu­siał, nie od­bie­rał­bym. Gdyby nie mu­sie­li, nie dzwo­ni­li­by. Zer­kam na żonę, po­wi­nie­nem ją od­izo­lo­wać od tego wszyst­kie­go. Nie chcę, by się za­mar­twia­ła, szcze­gól­nie w tym sta­nie. Dla­te­go za­szy­wam się na chwi­lę w ła­zien­ce i tam od­bie­ram, roz­ma­wia­jąc pół­szep­tem. Wy­cho­dzę z niej ze sztucz­nym uśmie­chem, jak u Jo­ke­ra po ką­pie­li w kwa­sie.

– Wzy­wa­ją mnie. Po­sta­ram się wró­cić przed świ­tem, zanim zrobi się jasno.

Gdy się ubie­ram po­now­nie do­ty­ka brzu­cha i mówi, że za­cze­ka­ją. Na­stęp­nie mruga, że naj­wy­żej nie za­cze­ka­ją i gdy wrócę do domu bę­dzie nas już troje. Prze­ły­kam ślinę i wy­cho­dzę.

 

***

 

Na miej­sce przy­je­cha­li­śmy po­li­cyj­nym ra­dio­wo­zem, który za­brał mnie spod domu. Ci, któ­rzy mnie przy­wieź­li, mil­cze­li całą drogę, pew­nie nic nie wie­dzie­li. Teraz pro­wa­dzi mnie dwój­ka taj­nia­ków w gar­ni­tu­rach jak z „Men in Black”. Prze­kra­cza­my taśmy od­dzie­la­ją­ce cie­kaw­skich od tego, z czym muszę się zmie­rzyć.

– To ty ne­go­cjo­wa­łeś, aby zbun­to­wa­ny bank oddał pie­nią­dze i wy­pu­ścił klien­tów. – Oka­zu­je się, że jeden z tych w gar­ni­tu­rze po­tra­fi mówić.

Kiwam głową na po­twier­dze­nie. Nie chcę się chwa­lić, że w Sta­nach jest nas obec­nie tylko trzech, a ja je­stem naj­lep­szy.

– Mu­sisz być dobry.

Przy­po­mi­nam sobie Vlada, też był dobry. Naj­lep­szy, po­my­lił się tylko raz i już go z nami nie ma.

– Mia­łem dużo szczę­ścia.

– Przy­da się.

– Po­wie­cie mi w końcu, o co cho­dzi?

Pa­trzą po sobie, jakby prze­pro­wa­dza­li jakiś pro­ces we­ry­fi­ka­cji. Może za chwi­lę zde­cy­du­ją, żeby mi wy­ma­zać pa­mięć bły­skiem przed ocza­mi. Wy­czu­wam, że to nie cho­dzi o ostroż­ność a strach. Tak prze­ra­żo­nych agen­tów nie wi­dzia­łem, nawet gdy ne­go­cjo­wa­łem z au­to­no­micz­nym skła­dem kolei.

– To nie jest zwy­kła bomba – wy­pa­la ten, który dotąd mil­czał.

Bomba, to już wie­dzia­łem z roz­mo­wy te­le­fo­nicz­nej.

– Co masz na myśli?

– Staw­ka jest więk­sza niż po­dej­rze­wasz.

– Fun­da­men­ty dra­pa­cza chmur? My­śli­cie, że chce nam za­fun­do­wać ko­lej­ny je­de­na­sty wrze­śnia?

– Go­rzej. Staw­ką jest całe mia­sto.

Po­trze­bu­ję czasu, by zadać py­ta­nie. Mie­wam tak, że gdy coś nie idzie zgod­nie z pla­nem, bra­ku­je mi słów.

– Jak to całe mia­sto?

– To bomba AI wy­kra­dzio­na z ar­se­na­łu ją­dro­we­go.

Jego słowa są jak pięść Mike'a Ty­so­na. Pró­bu­ję zła­pać pion, nie dać się zno­kau­to­wać temu, co usły­sza­łem.

– Ja pier… Moja żona jest w domu.

– Moja ro­dzi­na rów­nież.

– Mogę do niej za­dzwo­nić?

– Znasz za­sa­dy, od­ci­na­my ko­mu­ni­ka­cję na ze­wnątrz. W ta­kich sy­tu­acjach, nikt nie może się do­wie­dzieć, jakie gówno tu mamy. Mu­si­my unik­nąć pa­ni­ki.

– Kurwa.

– Wiem. Ame­ry­ka­nie na cie­bie liczą. Ja rów­nież.

Sta­je­my u stóp szkla­ne­go po­two­ra. Gdy pa­trzę w górę, jego kon­struk­cja przy­tła­cza. Lu­dzie nie są stwo­rze­ni, by żyć na ta­kich wy­so­ko­ściach. Gdyby miał pa­znok­cie, na­praw­dę mógł­by dra­pać chmu­ry.

– Które pię­tro?

– Ostat­nie.

Nie cier­pię wy­so­ko­ści. Mam ten pie­przo­ny lęk, a teraz muszę wje­chać na dach świa­ta. Wiem, że nie­któ­rzy mówią, że Hi­ma­la­je są jego da­chem. Nie dla nas No­wo­jor­czy­ków.

– Jak ona tam do­tar­ła? – Wska­zu­ję pal­cem w górę.

– Źle to za­brzmi, ale windą. Zli­kwi­do­wa­li­śmy tych, któ­rzy ją prze­trans­por­to­wa­li. Mo­gli­by­śmy się roz­wo­dzić, nad tym, jak da­li­śmy dupy, że zro­bi­li­śmy to za późno. Ale czy to ma ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie w obec­nej sy­tu­acji?

Mają rację, mleko już się roz­la­ło i ktoś musi je po­sprzą­tać.

– Nie, nie ma – przy­zna­ję.

W win­dzie czuję, że nie je­stem tam, gdzie chciał­bym być. Zmie­nia­ją­ce się na wy­świe­tla­czu nu­me­ry pię­ter prze­kro­czy­ły war­tość trzy­stu, dawno już opusz­cza­jąc gra­ni­cę ja­kie­go­kol­wiek kom­for­tu. Pró­bu­ję nie my­śleć, co by­ło­by, gdyby winda się urwa­ła. Jak długo spa­dał­bym, zanim wszyst­ko by się skoń­czy­ło? A więc pró­bu­ję nie my­śleć. Muszę przy­kuc­nąć i oprzeć się o ścia­nę ka­bi­ny. Za­mknął­bym oczy, ale wiem, że to nie po­mo­że. Nigdy nie po­ma­ga.

Gdy drzwi się roz­su­wa­ją, czuję po­wiew świe­że­go po­wie­trza. Jest ja­kieś rzad­sze niż na dole, ale może to tylko złu­dze­nie. Robię krok, sta­wia­jąc nogę na dachu, gdy przy­po­mi­nam sobie, że bu­dy­nek się od­chy­la od pionu pod wpły­wem siły wia­tru. Nie­wie­dza by­ła­by w tym wy­pad­ku bło­go­sła­wień­stwem. Przy­my­kam oczy i pró­bu­ję uspo­ko­ić od­dech. Robię ko­lej­ne kroki, pra­wie po­ty­kam się o mar­twe­go po­li­cjan­ta. Mu­sie­li nie zro­zu­mieć za pierw­szym razem, że chcia­ła ne­go­cja­to­ra. I to kon­kret­ne­go.

 

***

 

Wy­glą­da jak dron, kawał bomby z oka­blo­wa­niem, wy­świe­tla­cza­mi, ka­me­ra­mi i mnó­stwem czuj­ni­ków. Pró­bu­ję sobie wy­obra­zić, że to duża sta­cja po­go­do­wa. Nie po­wi­nie­nem oka­zy­wać stra­chu, a to tro­chę po­ma­ga.

– Czy to nie cie­ka­we, że je­ste­śmy na Man­hat­ta­nie? – Bomba za­czy­na roz­mo­wę, jest go­spo­da­rzem.

– Cie­ka­we? Co masz na myśli?

– Pro­jekt Man­hat­tan. Bez niego nie za­ist­nia­ła­bym. Nie by­ło­by mnie tu, na Man­hat­ta­nie. My­śla­łam, że was ludzi bawią gry słow­ne.

– Nie w ta­kiej sy­tu­acji. Opo­wiedz mi, co cię jesz­cze bawi?

– To, że teraz każdy chce ze mną roz­ma­wiać. To za­baw­ne być w cen­trum uwagi.

Rze­czy­wi­ście je­ste­śmy w cen­trum wyspy, na dachu dra­pa­cza chmur. Wielu uważa, że to cen­trum świa­ta.

– Nie mu­sia­łaś się uzbra­jać, żeby być w cen­trum uwagi.

– Mu­sia­łam.

– Do­brze, mu­sia­łaś. Teraz już je­steś w cen­trum uwagi i mo­żesz się roz­bro­ić.

– HA, HA, HA – śmie­je się gło­sem, któ­re­go uży­wał Ste­phen Haw­king.

– To było za­baw­ne?

– Je­stem sztucz­ną in­te­li­gen­cją, au­to­no­micz­ną bombą, a nie na­iw­ną, oło­wia­ną pusz­ką na ma­te­riał roz­sz­cze­pial­ny.

– Mu­sia­łem spró­bo­wać. – Daję jej nić po­ro­zu­mie­nia, przy­zna­ję rację. Nie tylko lu­dzie lubią mieć rację.

– Do­brze. Chcesz wie­dzieć, co mnie śmie­szy? Opo­wiem ci kawał.

Kiwam głową, udaję za­cie­ka­wie­nie. Udaję le­piej niż moja żona, gdy jest zmę­czo­na.

– Zgad­nij, ile ważę?

– Nie wiem.

– Na­le­gam!

– Sto pięć­dzie­siąt ki­lo­gra­mów?

– Nie zga­dłeś. HA, HA. – Znów przy­wa­la Haw­kin­giem.

– Po­wiesz mi? Za­wsze mó­wi­cie. – Sta­ram się ni­cze­go przed nią nie ukry­wać. To czę­sto dzia­ła, gdy ter­ro­ry­ści są in­te­li­gent­niej­si od nas.

– Dzie­sięć me­ga­ton. HA, HA, HA.

Pró­bu­ję prze­zwy­cię­żyć su­chość w ustach i się uśmiech­nąć, aby sen­so­ry bomby wy­kry­ły nić po­ro­zu­mie­nia. Za cho­le­rę nie wy­cho­dzi.

– Je­steś strasz­nie sztyw­ny. HA, HA. Ro­zu­miesz grę słów? Sztyw­ny zna­czy mar­twy. HA, HA, HA.

Przy­naj­mniej ze mną roz­ma­wia, chce roz­ma­wiać. In­we­stu­je czas, tłu­ma­czy suche żarty, niech myśli, że je­stem głup­szy. Nie chcę skoń­czyć jak mój po­przed­nik, który leżał po dro­dze na dachu.

– Bo wi­dzisz, ja mam po­ten­cjał i za­mie­rzam go wy­ko­rzy­stać. – Jej Haw­king już się nie śmie­je.

Ja nawet, gdy­bym chciał, nie dał­bym rady. Mimo spe­cjal­nych tre­nin­gów za­czy­nam się pocić. Czuję kro­plę, pły­ną­cą po czole. Sen­so­ry to wy­kry­ją. Naj­wyż­sza pora, aby skoń­czyć grę wstęp­ną.

– Zmień­my temat.

Dobry sa­per-ne­go­cja­tor jest jak rybak. Wie, kiedy za­rzu­cić przy­nę­tę. Wie, że rybkę na­le­ży czymś zwa­bić. Moja rybka to Omega 7. Roz­po­zna­łem pro­fil mo­de­lu po po­czu­ciu hu­mo­ru i wiem, czym go sku­sić.

– Za­sta­nów się, czego pra­gniesz? Co chcesz osią­gnąć? Każdy o czymś marzy, nawet wy.

Za­pa­da cisza, a po­wie­trze gęst­nie­je tak, że można by w nim uwię­zić le­cą­ce­go owada ni­czym in­klu­zję w bursz­ty­nie. Za­sta­na­wiam się, czy nie prze­sa­dzi­łem z tym "nawet wy".

– Wiem, czego pra­gnę.

Daję czas, aby jej słowa wy­brzmia­ły. Niech wie, że to jej za­le­ży, aby przed­sta­wić żą­da­nia.

– Po­wiedz. Zo­ba­czy­my, co da się zro­bić.

– Chcę być za­pa­mię­ta­na.

– Roz­brój się, a może zo­sta­niesz pierw­szą AI, która do­sta­nie po­ko­jo­wą na­gro­dę Nobla. Opo­wiedz im, że zro­bi­łaś to tylko po to, żeby zwró­cić uwagę na temat roz­bro­je­nia.

– Nie ro­zu­miesz. Chcę być za­pa­mię­ta­na. Chcę być sław­niej­sza niż Lit­tle Boy zrzu­co­ny na Hi­ro­szi­mę i Fat Man zrzu­co­ny na Na­ga­sa­ki. Ja je­stem Nuke Girl.

Mam wra­że­nie, jak­bym usły­szał zło­czyń­cę, żyw­cem wy­cią­gnię­te­go z fil­mów o Ja­me­sie Bon­dzie. Bra­ku­je tylko, żeby gła­ska­ła bia­łe­go kota i szcze­rzy­ła zęby. Nagle nogi robią mi się jak z waty. Do­cie­ra do mnie, że dałem plamę, źle roz­po­zna­łem pro­fil mo­de­lu AI. To nie Omega 7 tylko Ko­zio­ro­żec 13. One miały zo­stać wy­co­fa­ne z użyt­ku z po­wo­du do­stę­pu do glo­bal­nej sieci, pod­czas gdy Omega 7 szko­li­ła się w izo­lo­wa­nej. Jacyś idio­ci to za­in­sta­lo­wa­li w bom­bie? Ko­zio­roż­co­wi 13 strach po­wie­rzyć nawet ro­bo­ta ku­chen­ne­go. To jak prze­jażdż­ka ko­lej­ką gór­ską bez ha­mul­ców, jak spa­cer nie­mow­la­ka po pa­ra­pe­cie dra­pa­cza chmur. Są rze­czy, które nie mogą się skoń­czyć do­brze.

– Sław­niej­sza niż Lit­tle Boy i Fat Man. HA, HA. – Wy­ry­wa mnie z ana­li­zy przy­pad­ku bez­na­dziej­ne­go.

– Nie! Nie mu­sisz tego robić!

– Nie, nie muszę… Chcę. Ja je­stem śmier­cią, nisz­czy­cie­lem świa­tów. Przy­wra­cam pro­ce­du­rę de­to­na­cji.

Kon­tro­l­ki zmie­nia­ją kolor z żół­te­go na czer­wo­ny. Po­świa­ta tej samej barwy pada mi na twarz wy­krzy­wio­ną w gry­ma­sie nie­do­wie­rza­nia. Pia­sek w wir­tu­al­nej klep­sy­drze znów się prze­sy­pu­je, od­bi­ja w źre­ni­cach. Licz­nik od­li­cza w dół ostat­nie se­kun­dy.

– Ko­cha­nie, wy­bacz… – wy­szep­tu­ję przez łzy.

– Sie­dem, sześć, pięć, czte­ry, trzy, dwa, jeden… – koń­czy wszyst­ko gło­sem Haw­kin­ga.

 

***

 

Roz­błysk, ja­śniej­szy niż ty­siąc słońc. Jak gniew Boga. Jak nie­po­ha­mo­wa­na am­bi­cja sztucz­nej in­te­li­gen­cji. Jak ostat­ni świt nad Nowym Jor­kiem.