Zaufany pomocnik

Działo się to na początku ubiegłego wieku na Kresach Wschodnich, dawno, dawno temu. Moja babcia, która opowiedziała mi tę historię, była wtedy małą dziewczynką, ale doskonale zapamiętała, co się tam wydarzyło. A mianowicie podczas jednej z tych sławetnych bardzo srogich zim poważnie rozchorował się jej dziadek. Aktywny i wesoły zazwyczaj, spędzał teraz całe dnie, grzejąc się przy kominku i modląc się. Intencji tych modłów nietrudno jest się domyślić. Chodziło oczywiście o rychłą śmierć.

Choroba sędziwego człowieka zbiegła się w czasie z odwiedzinami ubranego na czarno nieznajomego – notabene bardzo tajemniczego jegomościa. W porze obiadowej zachodził on do domu, w którym mieszkała babcia, dostawał ciepłą strawę i tak siedział w milczeniu przez całe godziny, wpatrując się w chorego i uśmiechając się złowieszczo, a zegar tykał, tykał i tykał. Tik, tak, tik, tak. Nikt go nie wypraszał, nikt go nie przepędzał, gdyż powszechnie wyznawało się zasadę: „gość w dom – Bóg w dom”; ot, takie to były wtedy czasy bez telewizorów i smartfonów, bez mediów społecznościowych i memów, bez tego całego umawiania się na spotkania, zatrzaskiwania drzwi przed obcymi i kratowania okien.

Któregoś razu osłabiony chorobą dziadek w końcu zmarł. Świeć Panie nad jego umęczoną duszą. Od tamtej pory nikt już więcej nieznajomego nie widział. Wyglądało to tak – mówiła babcia – jakby przyszedł po zmarłego niby zaufany jakiś pomocnik Śmierci.

Nie zdziw się, kiedy przyjdzie po ciebie kiedyś człowiek w czerni, jak będziesz bardzo, bardzo niedomagał i zapragniesz pożegnać się z tym światem, czego ci oczywiście nie życzę. Nie wiem, czy wiesz, ale czas – ten wielki sztukmistrz i blagier – działa na twoją niekorzyść: tik, tak, tik, tak. Tik, tak, tik, tak.

Koniec

Cześć

Szort całkiem dobry. Tylko w ogóle nie straszny. W opowiadaniu trudno wystraszyć czytelnika, a co dopiero w szorcie, dlatego i tak wyszło całkiem nieźle.

Pomysł z gościem jest dobry, i można by go wykorzystać w rozszerzeniu do opowiadania.

Pozdrawiam

Witaj. :)

Cóż, czas działa na niekorzyść nas wszystkich… ;)

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Czas działa na niekorzyść nas wszystkich.

Bruce, na nas to nie działa, my zawsze jesteśmy uśmiechnięci, piękni i młodzi. Wiem, że to nieprawda, ale mimo wszystko chciałem trochę pozaklinać rzeczywistość słowem pisanym. Pozdrawiam i dziękuję.

Cześć Hesket.

Dzięki za ciepłe słowa.

W opowiadaniu trudno wystraszyć czytelnika, a co dopiero w szorcie, dlatego i tak wyszło całkiem nieźle.

A znasz może creepypastę “Baletnica”. Jest mega straszna i krótka. No tak, ale taką stworzyć nie jest wcale łatwo. Coś o tym wiem niestety. ;)

Powiało tajemnicą, przemknął cień fantastyki… :)

…czas – ten wielki sztukmistrz i blagarz… → Czy tu aby nie miało być: …czas – ten wielki sztukmistrz i blagier…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie znam Baletnicy

Maćku, potrafisz zaskoczyć swoją anonimowością.

Bruce, na nas to nie działa, my zawsze jesteśmy uśmiechnięci, piękni i młodzi. Wiem, że to nieprawda, ale mimo wszystko chciałem trochę pozaklinać rzeczywistość słowem pisanym. Pozdrawiam i dziękuję.

Na szczęście na tym Portalu możliwe jest wszystko… :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Hesket, serdecznie polecam: youtube.com/watch?v=a4FmKspqPcA .

Przesłuchałem. No, było dość dziwnie. Trochę roboty robi ta melodyjka. Zielona dłoń? Czegoś nie rozumiem, jak dziewczyna mogła się zatańczyć na śmierć w ciągu jednej nocy, lub wieczoru, bo to chyba nie było sprecyzowane.

Pomysł jest super, ale jak dla mnie na dłuższy tekst. Albo forma jest nie dla mnie. W ogóle, audio na mnie działa tylko muzyka. Próbowałem słuchać różnych audiobooków, no ale to nie przechodzi w moim przypadku.

Pozdrawiam

Łeee, znowu nie ma fantastyki.

Babska logika rządzi!

Finkla, fantastyka – masz to jak w banku – pojawi się w moim kolejnym opku. Pozdrawiam. :)

Hesket, trochę mi się – przyznam – nie podoba ta zielona dłoń. Wolałbym, aby była jasna, biała, świetlista. Zieleń zarezerwowana jest dla kosmitów. ;)

Hej,

jeden długi akapit, bardziej jak myśl, opowiastka przy stole, a nie jak opowiadanie. ;) Bałam się, że będzie trudne do odczytania (nie lubię bloków tekstu), ale na szczęście obawy zniknęły w trakcie lektury.

Samo przyjście Śmierci/Pomocnika Śmierci to temat mocno eksploatowany, więc niczego nowego tutaj nie zobaczyłam. Ale jest nieźle, tik-tak zawsze robi swoje. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Jest nieźle, tik-tak zawsze robi swoje.

Dzięki za docenienie tego konkretnego chwytu. Pozdrawiam, Ananake. :)

Pomysł przyzwoity. Jeden akapit zamierzony? Fabuły bardzo niewiele, naprawdę szort wśród szortów :)

Intencji tych modłów pewno nietrudno jest się domyślić.

Zmiana czasu trochę gryzie.

A mianowicie podczas jednej z tych sławetnych bardzo srogich zim, poważnie rozchorował się jej dziadek.

Niepotrzebny przecinek.

Dziękuję, Zygfryd89; przecinek skasowany; szort wśród szortów został podzielony na kilka akapitów i teraz jest lepiej. Pozdrawiam przedstawiciela Loży. :)

Zieleni bym bronił – (chyba?) zielone są topielce, a zielona ręka może być ręką martwą. (chyba przez wielkie chy, bo nic nie wiem o rozkładających się rękach, o tekście, który wspominacie, ani nawet o kolorach).

Królowa podziemi w “Srebrnym krześle” miała suknię “zieloną jak trucizna”.

Faktycznie, zdjąłbym tu horror i zamienił na realizm magiczny.

Tekst piękny, urokliwy i straszny jak śpiący york.

The KOT

O, to mi się podoba:

Tekst piękny, urokliwy i straszny jak śpiący york.

Dzięki za wizytę tutaj i za pochylenie się nad mą skromną, ale dość – mam nadzieję – klimatyczną jesienną opowiastką.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: