Tożsamość

Cześć Anaksymandrze!

Spodobała mi się ta w pół baśń, w pół przypowieść. Ma dwie części, które różnią się tempem i sposobem prowadzenia narracji. Chyba bardziej odpowiada mi ta pierwsza, gdy rzecz dzieje się w karczmie. Wszystko jest tam bardziej realne i plastyczne. Natomiast poszukiwanie jeziora to sztampowa opowieść drogi, niewiele w niej emocji. 

Japoński anturaż niezbyt nachalny. Wyrastanie zła z pola – pomysłowe.

Jeśli chodzi o stronę techniczną opowiadania, to są tu powtórzenia i niekiedy przecinki źle stoją – ale da się to wygładzić.

Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam!

Bardzo dziękuję za komentarz.

Witam i gratuluję debiutu :]

Zgadzam się z chalbarczyk, że tekst wyraźnie dzieli się na dwie części.

Pierwsza część opowiadania, opisująca wydarzenia w karczmie, to klasyczne opowiadanie fantasy. I jest relatywnie w porządku, może dialogi nie są przesadnie naturalne, ale mamy konflikt, który sprawia, że chce się czytać i scena spełnia swoje zadanie, przedstawiając nam bohatera i służąc za jego “wezwanie do przygody”.

Druga niestety zupełnie mnie zawiodła. Morio spotyka trzech nieznajomych, którzy dzielą się z nim swoimi traumatycznymi historiami. Jest to po pierwsze nienaturalne – nie opowiadałbyś nowo poznanej osobie o tym, jak wujek zabił ci rodziców, a po drugie nieciekawe – wydarzenia przedstawiane z drugiej ręki, w formie relacji, zawsze mniej wciągają czytelnika. Może gdybym wiedział, że jesteśmy w konwencji legendo-przypowieści odebrałbym ten fragment inaczej, ale po pierwszej części czytelnik raczej nie może się tego spodziewać.

Jest tu też całkiem sporo błędów różnego rodzaju, niektóre wypisałem pod kreseczką.

Pozdrawiam serdecznie

Wszedł do gospody, zapytał o wolny pokój, kiedy gospodarz odpowiedział twierdząco, zamówił sake i grę „Go”.

– Ładna z ciebie dziewczyna, nie mów, że ten stary pryk to twój mąż?

Takie zdania IMO czytałoby się o wiele łatwiej, gdyby je podzielić kropkami na mniejsze.

W pewnym momencie do karczmy wszedł jakiś samuraj.

Chwilę potem jakiś ostry dźwięk, zaczął rozrywać go od środka.

To “jakiś” niczemu tu nie służy.

– Nie bój się, nic ci nie zrobię – powiedział próbując na siłę ją pocałować.

Młoda dziewczyna zaczęła się z nim siłować. Niestety trwało to tylko chwilę. Mężczyzna przyciągnął ją do siebie i pocałował, a potem wybuchł śmiechem.

Odczułem to jako powtórzenia.

stwierdził wpatrując się w planszę, Morio

Raczej: “stwierdził Morio, wpatrując się w planszę”. Albo jeśli koniecznie chcesz to mieć jako wtrącenie, to przecinek przed “wpatrując”.

– Dlaczego? Czyżbyś się bał – Samuraj chciał spojrzeć mu w oczy, ale młodzieniec odwrócił wzrok.

Kropka na końcu wypowiedzi powinna być.

odpowiedział, uświadamiając sobie,

Po chwili, trzymając się za piersi, upadł na ziemię.

Wtrącenia należy każdorazowo z obu stron wydzielić przecinkami.

– Stracił oddech, jak zobaczył kim naprawdę jest – Morio odpowiedział, rzucając karczmarzowi woreczek z monetami.

“odpowiedział Morio”. Polecam poradnik zapisu dialogów.

– Chwileczkę! – zawołał Morio – Nie chciał, żeby się go bała. Spojrzał na nią delikatnie się uśmiechając.

Drugi myślnik raczej powinien być kropką.

Kolejny okrzyk, nie zrobił na nim już żadnego wrażenia.

Nie stawia się przecinka między podmiotem a orzeczeniem.

nie miał pojęcia z kim mam do czynienia

“Miał” zamiast “mam”?

To co spotkało go dzisiejszego dnia było magią

Raczej “tego” dnia, bo piszesz w czasie przeszłym.

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

Dzięki za komentarz, jeżeli chodzi o tzw. II cześć to jest to przypowieść taka w stylu japońskim, zupełnie nierzeczywista, iluzja rozmywa się tu z rzeczywistością, postacie nie wiadomo czy są fikcją czy osobami które nie poradziły sobie z “jeziorem” a ono jest też czymś, nie wiadomo czym, wnętrzem prawdziwego ja, podświadomością, tym czego najbardziej się boimy?. Na dalekim wschodzie to co się widzi to iluzja.

Za korektę dziękuję, w wolnej chwili poprawię.

A ja się wyłamię i powiem, że druga część podobała mi się bardziej. :P No bo cóż mamy w pierwszej – tajemniczy nieznajomy wbija do karczmy, ratuje dziewoję przed zboczeńcem i dostaje questa do wykonania, czyli w sumie podręcznikowe zawiązanie akcji w heroic fantasy. Technicznie też nie dowozi, przecinki szaleją, dialogi są mało naturalne i szczerze mówiąc nie rozumiem tego zabiegu z ukrywaniem imienia głównego bohatera tylko po to, żeby po chwili rzucić je od tak, mimochodem, w didaskaliach.

Japonia też z początku wydaje się tylko na doczepkę, po przeniesieniu akcji do Nibylandii i zamianie samuraja na zwykłego zbira nic by się nie zmieniło. Mam wątpliwości, czy Morio to sensowne japońskie imię – jakoś mi nie pasuje ta zbitka głosek (prędzej może Moryo, ale moryo to mityczny stwór podobny do królika…).

Młodzieniec przerwał grę i spojrzał z niesmakiem na samuraja, tamten to zauważył i ruszył w jego stronę.

Hm, w okresie, do którego nawiązujesz, samuraj mógł bezkarnie zabić człowieka o niższym statusie społecznym, jeśli poczuł się przez niego urażony. Jestem zdziwiony, że trup padł dopiero dwadzieścia linijek później. I w drugą stronę – nikt nie boi się zemsty feudała za zabicie jednego z jego podwładnych?

Druga część na szczęście jest bardziej sensowna, paradoksalnie dlatego, że odpuszczasz ,,realistyczne” tło i przenosisz się do sfery mitu/alegorii/czegośtam. Dobra, konkretnego przekazu nie próbowałem jakoś szczególnie zgłębić, ale klimat zdecydowanie przywodzi na myśl coś, co można by usłyszeć od jakiegoś starego mistrza zen (albo gawędziarza, nie wchodząc w filozofię). Nawet się zastanawiałem, czy nie czytam adaptacji jakiejś autentycznej japońskiej przypowieści, ale jeśli tak, to jej nie kojarzę. Gdyby nie ta pierwsza część (i błędy…), rozważałbym klika do Biblioteki, ale na razie przydałoby się jeszcze trochę szlifów. Tak że powodzenia w dalszej pracy twórczej. :)

P.S. Jeszcze jedno:

zamówił sake i grę „Go”

Raczej bez cudzysłowu i z małej litery, od biedy kursywą (go). Gdyby zamówił warcaby, to napisałbyś ,,Warcaby”?

Z drugiej strony, bardzo mi się ten cytat, pewnie ułożony świadomie, bo nie sądzę, żeby taka fajna gra słów mogła wyjść przez przypadek:

Kto gra ze mną szybko traci oddech.

Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...

Co do imienia Morio to w japońskim oznacza “ chłopca z lasu”. To rzadkie imię, ale moim zdaniem pasuje do tej opowiastki. Co do tego samuraja, to w tym przypadku jest to trochę umowna nazwa, bo dokładnie nie wiadomo czy to ronin, na usługach jakiegoś watażki, feudał czasem takimi ludźmi się posługiwał, ale raczej by się nie afiszował z taką znajomością. Co do zemsty feudała, czy jakiegoś watażki, to na pewno szukałby zemsty, ale kiedy dotarłoby do niego jak jego człowiek został zgładzony, to uważam, że raczej by się zastanowił czy warto. Natomiast dlaczego ten zbój od razu nie chciał go zabić? Nie wszyscy są tak gwałtowni, niektórzy zanim to zrobią lubią się czasem swoją potencjalną ofiarą pobawić, zwłaszcza, że Morio tylko spojrzał w jego stronę. To jednak nie jest takie istotne w tym opowiadaniu, ono jest krótkie i chciałem się skupić na głównej treści, czyli poszukiwaniu własnej tożsamości przez głównego bohatera, jest to trochę przypowieść napisana w takim trochę mieszanym stylu

Witaj. :)

Zachęcona Twoim komentarzem i wspomnieniem o tym opowiadaniu, przybywam. :)

Z kwestii technicznych wpadły mi w oko następujące fragmenty (to zawsze tylko sugestie, do przemyślenia):

Po chwili do wojownika przyszła młoda kobieta z butelką sake i kubkiem – brak kropki na końcu zdania lub brak jego części?

Młody człowiek spojrzał na niego kontem oka i odpowiedział twierdząco: – tu ortograf

Wyraz „samuraj” czasem piszesz małą, a czasem wielką literą – trzeba to ujednolicić, bo niepotrzebnie powstają kolejne błędy ortograficzne, np.:

W pewnym momencie do karczmy wszedł samuraj lub ronin.

– Skąd wiesz, co jesteś wart, kiedy nie masz przeciwnika? – stwierdził Samuraj z szyderczym uśmieszkiem.

– Tak naprawdę, zmagamy się tylko z sobą – odpowiedział spokojnym głosem, młody mężczyzna. – literówka – ze?

– A co byś powiedział, jak bym się do ciebie dosiadł i zagralibyśmy razem, o coś konkretnego. – czy to nie zdanie pytające?

Czyżbyś się bał. – i to także?

– Nieważne, tak tylko pytałem, więc grasz (przecinek?) czy nie?

– A jak wygrasz, jakiej chcesz zapłaty? – powtórzenie, może pierwsze zastąpić wyrazem: „jeśli/jeżeli”?

– Hahaha… a co ty mi możesz dać (przecinek przy Wołaczu?) gołodupcu, kopne cię w zad i tyle, hahaha… – literówka?

– Kto gra ze mną (przecinek?) szybko traci oddech.

– Tym razem ze śmiertelna powagą, Morio podniósł wzrok i spojrzał w oczy samurajowi. – literówka i zbędny przecinek?

Tamtego od razu coś sparaliżowało, patrzył na niego z przerażeniem, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Po chwili, trzymając się za piersi, upadł na ziemię.

Wszyscy w karczmie wstali i patrzyli z przerażeniem na to (przecinek?) co się stało. – powtórzenia?

– Stracił oddech, jak zobaczył (przecinek?) kim naprawdę jest – odpowiedział Morio , rzucając karczmarzowi woreczek z monetami. – zbędna spacja przed ostatnim przecinkiem?

– Nad czym się tak zastanawiasz? Zapytał obojętnie, Morio. – błędny zapis dialogu i zbędny przecinek?

– Co się stało, dlaczego on… – czy to nie zdanie pytające?

Karczmarz był zszokowany, tym co przed chwilą zaszło. – przecinek o wyraz dalej?

– Panie jak możemy się odwdzięczyć? – zapytała nieśmiałym głosem dziewczyna. – przecinek przy Wołaczu?

– Nie oczekuję wdzięczności, mam nadzieję, że wasza historia będzie miała szczęśliwe zakończenie. Zostaję tu do jutra i pragnąłbym ten czas spędzić w spokoju. Kiwnął na dwóch mężczyzn stojących najbliżej ciała. – błędny zapis dialogu i powtórzenie?

– To zbój panie na usługach Tanaki, wszyscy się ucieszą, że odszedł w zaświaty – odezwał się jeden z pozostałych klientów karczmy. – przecinki przy Wołaczu?

Kiwnęła głową i poprosiła (przecinek?) by poszedł za nią.

– Dziewczyno nie patrz mi w oczy! – przecinek przy Wołaczu?

Spojrzał na nią (przecinek?) delikatnie się uśmiechając.

– Hm… nie wiem (przecinek?) skąd o tym wiesz i chyba masz rację.

– Musiało pana kiedyś spotkać coś złego. Jakaś siła nieczysta nie opanowała pana duszy, ale zostawiła coś… – powtórzenie – celowe?

Spojrzał na jej twarz, była jeszcze bardzo dziewczęca, ale w jej głosie dała się słyszeć dojrzałość, mądrej kobiety. – powtórzenie i zbędny ostatni przecinek?

– Słyszałeś o jeziorze, które nazywają Zwierciadłem duszy? – Nieśmiało zapytała. – dość nietypowo, że nagle zaczęła do niego mówić na „ty”; nazwa jeziora powinna być wielkimi literami?; błędny zapis dialogu?

– Ponoć nie, wystarczy iść głównym traktem, który prowadzi na szczyt, któremu nikt jeszcze nie nadał nazwy. – powtórzenie?

– Bardzo dziękuję za to (przecinek?) co mi powiedziałaś. Czy to prawda (przecinek?) czy nie… to się okaże. – powtórzenie?

Krajobraz łagodny (przecinek?) pełen stonowanej zieleni i delikatnego brązu.

Morio zastygł w bezruchu, po chwili przyspieszył kroku, przeszedł przez małą gęstwinę, po której rozpościerała się duża polana. – za którą?

Na jej środku siedział w pozycji lotosu, jakiś starzec z przepaską na oczach. – zbędny przecinek?

Morio zaczął słyszeć jakiś nieznośny szum, z którego wydobył się głos, mówiący stanowczym tonem: Jak śmiesz zakłócać mój spokój. – czemu tak dziwnie?; czy słowa głosu to nie zdanie pytające?

Chwilę potem ostry dźwięk, zaczął rozrywać go od środka. – zbędny przecinek?

Zaczął głęboko oddychać, aż doznał wrażenia, że całe zewnątrz i wewnątrz stało się głębokim wdechem i wydechem. – zdanie niepoprawne składniowo, niezrozumiałe i ma powtórzenie?

– Witaj młody człowieku, widzę, że niecodzienny z ciebie zjadacz chleba – odezwał się starzec, słysząc zbliżającego się mężczyznę. – przecinek przy Wołaczu?

Morio zatrzymał się przed siedzącym w bezpiecznej dla siebie odległości, nie miał pojęcia (przecinek?) z kim miał do czynienia.

Niestety mój były pan, miesiąc później zginął w bitwie, przeszyty strzałą. – zbędny pierwszy przecinek?

– Więc, dlaczego zasłaniasz oczy? – zbędny przecinek?

– Bo w ciemności widać wyraźnie, to co istotne, rzeczywistość dociera do zmysłów taka, jaka jest naprawdę. – pierwszy przecinek o wyraz dalej?

– Chyba masz rację,

Pójdę już, mam nadzieje, że nic gorszego niż ty nie będzie czekało na mojej drodze.

– Hahaha… nadzieja matka głupich, ale lepiej być głupim z nadzieją niż beznadziejnie głupim, zegnaj młody człowieku, oby szczęście cię nie opuszczało. – zbędny zapis dialogu i literówka oraz brak przecinka przy Wołaczu?

Idąc dalej, ciągle myślał o tym, co mu się przed chwila przydarzyło, udało mu się ujść z życiem. – powtórzenie i literówka?

Miał sporo szczęścia, w ostatniej chwili zorientował się (przecinek?) co ma robić.

W pewnym momencie z ziemi wydobył się ogromny wąż. – czemu tak dziwnie?

Morio czuł, że zaraz straci oddech, kiedy wąż chciał zapleść się wokół jego szyi, resztką sił złapał go za łeb i spojrzał mu w oczy. Bestia w mgnieniu oka zniknęła. – powtórzenie?

Morio siedział na polu ciężko dysząc, nagle usłyszał tętent kopyt, podniósł wzrok, jego oczom ukazał się ogromny byk. Morio podniósł się na równe nogi. – powtórzenie?

Zdążył go złapać za rogi, ale dzika bestia jednym ruchem głowy, sprawiła, że przeleciał przez nią jak sucha kłoda. – zbędny przedostatni przecinek?

– Uprawiam to pole od bardzo dawna, nigdy nie wiem (przecinek?) co z niego wyrośnie.

Tu zagrzebana jest niejedna ludzka świadomość, która nie wiadomo (przecinek?) co kryła w swoim środku.

– Zło wyrasta bardzo szybko, nie trzeba o nie dbać, doglądać, dojrzewa samo, dzięki naszym lękom. To iluzja, tworzymy ją, wierzymy w nią, aż w końcu staje się Bogiem. – czy to znaczy, że według słów bohatera Bóg powstaje ze zła?

Niestety pewnego dnia, jakaś banda puściła wioskę z dymem, mordując wszystkich, którzy tam byli.

Niestety pewnego dnia, jakaś banda puściła wioskę z dymem, mordując wszystkich, którzy tam byli. – zbędny pierwszy przecinek?

Zacząłem interesować się wszelkimi roślinami, szczególnie tymi trującymi, no i zacząłem swoją zemstę. – powtórzenie?

Dodawałem przeróżne trucizny każdemu mężczyźnie noszącemu miecze. – czemu liczba mnoga?

Do ziemi przeklętej Uprawiam ją i nigdy nie wiem (przecinek?) jakie zło z niej wyrośnie. – brak kropki między zdaniami?

– A o jeziorze (przecinek?) zwanym Zwierciadłem duszy, słyszałeś?

Czy to prawda (przecinek?) co o nim mówią, że…

Bo chcę się dowiedzieć (przecinek?) kim tak naprawdę jestem.

– A jak się okaże, że prawda, którą poznasz (przecinek?) nie spodoba ci się? I zapragniesz tego (i tu?) co ja?

– Będę musiał się z nią zmierzyć, bez względu na to (i tu?) jaka jest.

Zdawał sobie sprawę, że opowieść o tym jeziorze może być legendą, ale ten piach był obrazem kompletnej pustki, drogi donikąd. – powtórzenie?; styl – dość dziwnie brzmi, że „piach był obrazem pustki”

Podzielili się zyskiem, z grabieży mojego domu. – zbędny przecinek?

Ja również patrzyłem mu prosto w oczy, coraz głębiej wbijając nóź w jego pierś. – literówka?

Jego wzrok był przerażający, jakby nie był człowiekiem tylko jakimś demonem, zobaczyłem w nich piekło, ale nie ogarnął mnie strach, tylko ogromna wściekłość. – błędna składnia – do czego odnosi się słowo: „nich”?

Jego wzrok był przerażający, jakby nie był człowiekiem tylko jakimś demonem, zobaczyłem w nich piekło, ale nie ogarnął mnie strach, tylko ogromna wściekłość. Wyciągnąłem nóż z jego piersi i zacząłem wbijać go w każdą część jego ciała, nie wiem, ile zadałem mu ran. – powtórzenia?

Podbiegli do mnie chcieli złapać za ręce. – brak przecinka?

Ja (przecinek?) zupełnie nie rozumiejąc, co się stało (i tu?) poszedłem przed siebie.

– Jesteś jeszcze chłopcem, nie mogło być tak dawno – powiedział i odwrócił się spoglądając na wyschnięte jezioro. – niejasne – kto to mówi?

W pewnym momencie, jakaś siła pchnęła go w dół. To ten młody chłopak skoczył na niego i obaj zaczęli spadać w dół. Wpadli jednak do wody. – – zbędny pierwszy przecinek i powtórzenia?

Morio czuł, że zaraz braknie mu powietrza, użył wszystkich sił (przecinek?) by zrzucić młodzieńca ze swych pleców, udało się, złapał go za kołnierz kimona, przyciągnął do siebie i spojrzał prosto w oczy. Odrzuciło go, w jego oczach zobaczył siebie, teraz wszystko sobie przypomniał, chwile potem coś błysnęło ogromnym światłem, Morio odruchowo zamknął oczy. – powtórzenia i literówka?

Kiedy je otworzył (przecinek?) wszystko zniknęło, woda, młodzieniec.

To (przecinek?) co spotkało go tego dnia, było magią, czymś niepojętym, jak on sam, szukający swojej tożsamości.

Teraz (przecinek?) kiedy wszystkiego o sobie się dowiedział, nie miał pomysłu na … co dalej. – brak części zdania?

Wrócił do miasteczka, postanowił, opowiedzieć wszystko, co mu się przydarzyło dziewczynie, która powiedziała mu o tym jeziorze, chciał jej podziękować. – zbędny drugi przecinek i powtórzenie?

– O!? widzę, że pan wrócił, czy odnalazł pan to jezioro? – wielką literą?; to ona znowu mówi mu per „pan”?

– Tak (przecinek?) i dowiedziałem się (przecinek?) kim jestem, to był bardzo trudna wyprawa, mogłem zginąć, ale się udało.– literówka?

– Nie ma w tobie już tego przerażającego chłodu, spojrzenie jest teraz ciepłe – a teraz znowu mówi do niego na „ty”? – te zmiany zachowania dziewczyny wydają mi się nienaturalne

Całość jest wciągająca, intryguje i zaciekawia, lecz odnoszę wrażenie, że stanowi jakby skrót, streszczenie obszerniejszej powieści, że jest to taki plan wszystkich wydarzeń i dialogów, które tak naprawdę zamierzałeś opisać w rozwinięciu.

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Nie, nie jest to skrót, to taka raczej przypowieść w japońskim klimacie.

Cóż, Anaksymandrze, miałeś pomysł na niezłą historię, ale opowiedziałeś ją w sposób dość oszczędny, przy okazji krzywdząc ją fatalnym wykonaniem, skutkiem czego „Tożsamości” nie czytało się najlepiej. A skoro do tej pory nie poprawiłaś błędów i usterek palcem wskazanych przez wcześniej czytających, uznałam, że szkoda mojego czasu na kolejną łapankę, która pewnie i tak do niczego Tobie się nie przyda.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Właśnie teraz poprawiłem, trochę tego było i jestem Bruce bardzo wdzięczny. A tak na marginesie, to nie zawsze jest czas, żeby tak od razu poprawiać. Nie rozumiem o co chodzi z tą łapanką?

Natomiast do pewnych rzeczy, brzmiących nienaturalnie, to odniosę się do tego jutro, bo dzisiaj już nie dam rady.

Anaksymandrze, “łapanką” nazywamy tu potocznie komentarze ze wskazaniem błędów. Po ich zamieszczeniu powinno się starać jak najszybciej usterki te poprawić, jeżeli oczywiście, jako Autorzy, zgadzamy się z nimi. Bez poprawienia narażamy kolejnych Czytelników na wypisywanie błędów i tak w kółko. Zamiast skupić się na fabule, Czytający ciągle muszą wypisywać błędy, a to nie daje niczego dobrego ocenie samej treści, bo ta schodzi na plan dalszy. :)

Co do naszych odczuć, możesz mieć jako Autor swoje zdanie, jak najbardziej, natomiast my jako Twoi Czytelnicy piszemy wyłącznie o naszych osobistych wrażeniach po lekturze testu. :) Każdy ma tutaj indywidualne podejście, z którym możesz się nie zgodzić. :) To jest tutaj naturalne i zdarza się bardzo często. :)

Natomiast decydując się na zamieszczenie opowiadania pełnego literówek i powtórzeń, a nawet ortografów, sam zdecydowałeś o tym, że potem do poprawy będzie tego tak dużo. Czasem warto tekst kilkakrotnie przejrzeć samemu, poprawić wszystko, co dostrzeżesz, posprawdzać w necie w słownikach, a dopiero potem go publikować. Wówczas usterek językowych na pewno będzie mniej i Czytelnicy będą mogli należycie skupić się tylko na treści. :) Nikt nie jest nieomylny, każdy z nas ma w swych tekstach błędy, lecz stara się je możliwie szybko poprawić samemu, przez publikowaniem. :) Praca nad tekstem zawsze wymaga czasu. :) 

Pomocne na pewno będą dla Ciebie Poradniki z działu Publicystyka, z tego – o poprawnym zapisie myśli, dialogów oraz – autorstwa Drakainy – dla Nowicjuszy. :)

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :) 

Pecunia non olet

Dzięki za informacje, ale z tym natychmiastowym poprawianiem, to problem, bo nie zawsze jest czas, żeby od razu poprawiać. Rozumiem, że najlepiej najpierw samemu przeczytać kilka razy zanim się opublikuje. A co do niektórych niezrozumiałych zdań, to one wynikają z filozofii dalekiego wschodu, z różnych tamtejszych metafor np: forma jest pustką a pustka jest formą. Pewien mistrz karate powiedział do swego ucznia: Posłuchaj jak oddycha ziemia i zacznij oddychać w jej rytmie. Oczywiście mało kto się tym interesuje i trudno wymagać od czytelników rozumienia np: filozofii zen. No, ale te opowiastki, a raczej przypowieści staram pisać się w tym duchu.

I to Ci się chwali, Szanowny Autorze, ducha Wschodu widać tu doskonale. :)

Co do poprawiania na bieżąco, każdy z nas to wie, jak najbardziej, niemniej staramy się zawsze poprawić, ile tylko zdołamy, choćby przez wzgląd na kolejnych Czytelników. :) 

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. ;) 

Pecunia non olet

Anaksymandrze, uwzględniłam Twoją „reklamację” i raz jeszcze zagłębiłam się w opowieść, tym razem nie żałując czasu na zrobienie łapanki. Pozostaję z nadzieją, że może się przyda.

Przypuszczam, że może zainteresować Cię ten wątek: http://www.fantastyka.pl/loza/17.

…zro­bił pierw­szy ruch bia­łym ka­mycz­kiem, nie zwra­ca­jąc uwagi na oto­cze­nie. Bar­dzo sku­pio­ny nad każ­dym ru­chem, co jakiś czas… → A może w drugim zdaniu: Bar­dzo sku­pio­ny nad każ­dym kolejnym, co jakiś czas…

Karcz­marz ukło­nił się i po­szedł po bu­tel­kę.

Po chwi­li do wo­jow­ni­ka przy­szła młoda ko­bie­ta… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Karcz­marz ukło­nił się i zniknął na zapleczu, a po chwi­li do wo­jow­ni­ka podeszła młoda ko­bie­ta…

– Nie bój się, nic ci nie zro­bię – po­wie­dział pró­bu­jąc na siłę ją po­ca­ło­wać.

Młoda dziew­czy­na za­czę­ła się z nim si­ło­wać. → Nie brzmi to najlepiej. Zbędne dookreślenie – dziewczyna jest młoda z definicji, ponadto wcześnie już napisałeś, że jest młoda.

Proponuję: – Nie bój się, nic ci nie zro­bię – po­wie­dział, pró­bu­jąc na siłę ją po­ca­ło­wać.

Dziew­czy­na za­czę­ła go odpychać.

Męż­czy­zna przy­cią­gnął ją do sie­bie i li­znął ję­zy­kiem jej po­li­czek. Potem wy­buchł śmie­chem, uwal­nia­jąc ze swego uści­sku dziew­czy­nę. → Czy wszystkie zaimki są konieczne? Czy mógł liznąć nie używając języka? Czy, skoro sam przytrzymywał dziewczynę, mógł ja uwolnić z cudzego uścisku?

Proponuję: Męż­czy­zna przy­cią­gnął ją do sie­bie i li­znął w po­li­czek. Potem wy­buchnął śmie­chem, uwal­nia­jąc dziewczynę z uści­sku.

http://okiem-filolozki.blogspot.com/2013/06/zniko-czy-znikneo-wybucho-czy-wybuchneo.html

– Dla­cze­go? Czyż­byś się bał. – sa­mu­raj chciał spoj­rzeć mu w oczy, ale mło­dzie­niec od­wró­cił wzrok. → Zamiast kropki po wypowiedzi powinien być pytajnik. Didaskalia wielką literą. Winno być:

– Dla­cze­go? Czyż­byś się bał? – Sa­mu­raj chciał spoj­rzeć mu w oczy, ale mło­dzie­niec od­wró­cił wzrok.

Tu znajdziesz wskazówki jak zapisywać dialogi.

– Ha­ha­ha… a co ty mi mo­żesz dać go­ło­dup­cu? Kopnę cię w zad i tyle, ha­ha­ha… → – Ha­, ha,­ ha… a co ty mi mo­żesz dać go­ło­dup­cu? Kopnę cię w zad i tyle, ha,­ ha, ­ha…

…pa­trzył na niego z prze­ra­że­niem, nie mogąc wy­do­być z sie­bie ani słowa. → Zbędny zaimek – czy mógł próbować wydobyć słowo z kogoś innego?

Po chwi­li, trzy­ma­jąc się za pier­si, upadł na zie­mię. → Mężczyzna, jakkolwiek natura dała mu dwie piersi, chwyta się za jedną pierś/ tors, tak jak własną piersią (jedną) broni ojczyzny czy swojej rodziny. Rzecz dzieje się w karczmie, więc nie przypuszczam, aby tam było klepisko.

Proponuję: Po chwi­li, trzy­ma­jąc się za pier­ś, upadł na podłogę/ na tatami.

– Stra­cił od­dech, jak zo­ba­czył, kim na­praw­dę jest… → – Stra­cił od­dech, kiedy zo­ba­czył, kim na­praw­dę jest…

– Nie ocze­ku­ję wdzięcz­no­ści, wie­rzę , że wasza hi­sto­ria bę­dzie miała szczę­śli­we za­koń­cze­nie od­po­wie­dział z lek­kim uśmie­chem. → Zbędna spacja przed drugim przecinkiem. Brak półpauzy oddzielającej wypowiedź od didaskaliów. Winno być:

– Nie ocze­ku­ję wdzięcz­no­ści, wie­rzę, że wasza hi­sto­ria bę­dzie miała szczę­śli­we za­koń­cze­nie – od­po­wie­dział z lek­kim uśmie­chem.

Dru­gie­go dnia obu­dził się póź­nym ran­kiem i był głod­ny. → Skoro obudził się drugiego dnia, to czy mam rozumieć, że jeden dzień przespał?

Proponuję: Nazajutrz obu­dził się póź­nym ran­kiem i był głod­ny.

Kiw­nę­ła głową i po­szła po tru­nek.

Po­ło­ży­ła na stole i nie­śmia­ło spoj­rza­ła na jego twarz. → Obawiam się, że z położonego naczynia trunek może się wylać.

Proponuję drugie zdanie: Po­stawiła na stole i nie­śmia­ło spoj­rza­ła na jego twarz.

Kiw­nę­ła głową lekko prze­stra­szo­na i ru­sza­ła w stro­nę kuch­ni. → Literówka.

…po­wie­dział z lekką nutą uroni. → Literówka.

…szedł krętą ścież­ką pro­wa­dzą­cą w góry. Po obu stro­nach ścież­ki stały smu­kłe sosny, po któ­rych fa­lo­wał de­li­kat­ny wiatr. Kra­jo­braz ła­god­ny, pełen sto­no­wa­nej zie­le­ni i de­li­kat­ne­go brązu. → Powtórzenia. Czy wiatr na pewno falował?

Proponuję: …szedł krętą ścież­ką pro­wa­dzą­cą w góry. Po obu jej stro­nach rosły smu­kłe sosny, lekko kołysane de­li­kat­nym wiatrem. Kra­jo­braz ła­god­ny, pełen sto­no­wa­nej zie­le­ni i jasnego brązu.

…w uszach Morio po­ja­wił się, jakiś nie­zno­śny szum, prze­obra­ża­ją­cy się głos. → Pewnie miało być: …w uszach Morio po­ja­wił się, jakiś nie­zno­śny szum, prze­obra­ża­ją­cy się w głos.

Chwi­lę potem ostry dźwięk za­czął roz­ry­wać go od środ­ka. Za­czął głę­bo­ko od­dy­chać, aż do­znał wra­że­nia, że całe ze­wnątrz i we­wnątrz stało się głę­bo­kim wde­chem i wy­de­chem. Potem stop­nio­wo za­czął spły­cać od­dech… → Sporo powtórzeń.

Proponuję: Chwi­lę potem poczuł, że ostry dźwięk roz­ry­wa go od środ­ka. Za­czął mocno wciągać powietrze, aż do­znał wra­że­nia, że wszystko co na ze­wnątrz i we­wnątrz stało się jednym wde­chem i wy­de­chem. Niebawem stop­nio­wo za­czął go spły­cać…

…widzę, że nie­co­dzien­ny z cie­bie zja­dacz chle­ba – ode­zwał się sta­rzec… → Skoro rzecz dzieje się w Japonii, to raczej: …widzę, że nie­co­dzien­ny z cie­bie zja­dacz ryżu – ode­zwał się sta­rzec…

Oswa­ja­ją sobie swą ofia­rę, a potem… → Wystarczy jeden zaimek.

Kiedy od­mó­wi­ła, wy­słał mnie z misją na pewną śmierć, ale prze­ży­łem. Moja żona już nie żyła… → A może: Kiedy od­mó­wi­ła, wy­słał mnie z misją na pewną śmierć, ale prze­ży­łem. Gdy wróciłem, moja żona już nie żyła…

…czy sły­sza­łeś o je­zio­rze zwa­nym Zwier­cia­dłem duszy? → …czy sły­sza­łeś o je­zio­rze zwa­nym Zwier­cia­dłem Duszy?

– Ha­ha­ha… na­dzie­ja matką głu­pich… → – Ha, ­ha, ­ha… na­dzie­ja matką głu­pich…

– Za­pew­ne nie bę­dzie to takie pro­ste – po­my­ślał. ->Zbędna półpauza przed myśleniem.

Proponuję: Za­pew­ne nie bę­dzie to takie pro­ste – po­my­ślał.

Tu znajdziesz wskazówki, jak można zapisywać myśli bohaterów. 

…ale wąż jakiś prze­dziw­ny spo­sób, go do­go­nił i oplótł swym cia­łem. → Zbędny zaimek – czy mógł opleść go cudzym ciałem?

Proponuję: …ale wąż w jakiś prze­dziw­ny spo­sób dogonił go i oplótł cia­łem.

Morio czuł, że zaraz stra­ci od­dech, kiedy wąż chciał za­pleść się wokół jego szyi, reszt­ką sił zła­pał go za łeb i spoj­rzał mu w oczy. → Czy wszystkie zaimki są konieczne?

Może wystarczy: Morio czuł, że zaraz stra­ci od­dech i kiedy wąż chciał za­pleść się wokół szyi, reszt­ką sił zła­pał go za łeb i spoj­rzał w oczy.

…nigdy nie wiem, co z niego wy­ro­śnie. → …nigdy nie wiem, co na nim wy­ro­śnie.

…wie­rzy­my w nią, aż w końcu staje się Bo­giem. → …wie­rzy­my w nią, aż w końcu staje się bo­giem.

Zdaje mi się, że w dawnej Japonii wierzono w wielu bogów, ale nie w Boga.  

Zza krza­ka wy­szedł na­sto­let­ni chło­pak… → To słowo nie ma racji bytu w tym opowiadaniu, albowiem powstało w drugiej połowie XX wieku.

Proponuję: Zza krza­ka wy­szedł podrostek…

…cza­sem lu­dzie dadzą kilka gro­szy. → W dawnej Japonii znano grosze?

Nie wiem w jakim czasie dzieje się ta historia, ale chyba bezpieczniej będzie powiedzieć: …cza­sem lu­dzie dadzą kilka monet.

– Więc poznałem prawdę – powiedział do siebie. – Czuł jakiś dziwny niedosyt. […] Był teraz wolny, ale… → Narracji nie zapisujemy z didaskaliami. Winno być:

– Więc poznałem prawdę – powiedział do siebie.

Czuł jakiś dziwny niedosyt. […] Był teraz wolny, ale…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, za kolejną korektę, ale nie jestem w stanie tak od razu, dokonać poprawek, jak tylko znajdę chwilę to poprawię, no i żeby było jasne, zawsze jestem wdzięczny za korekty i zawsze poprawiam. 

Bradzo proszę, Anaksymandrze. Miło mi, jeśli mogę się przydać.

…jak tylko znajdę chwilę to poprawię…

Rozumiem, że – jak wielu – cierpisz na deficyt czasu, więc nie ponaglam. Teraz wszystko już tylko w Twoich rękach. Powodzenia! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tym razem udało mi się w miarę szybko poprawić.

Dzięki za poświęcony czas i miłego wieczoru życzę.

Dziękuję i życzę, abyś często miał dużo wolnego czasu. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.