W każdym ze światów

Gdy otwierasz oczy, wokół panuje półmrok. Pokój spowijają cienie, nie potrzebujesz jednak światła, by rozpoznać leżące obok ciebie ciało. Uśmiechasz się. Całujesz odkryte ramię, którego skóra wydziela bladą, różowawą poświatę.

Nella obraca się w twoją stronę i przeciera dłonią zaspane oczy. Ujmujesz jej rękę, usianą wzorzystymi łuskami i kolejno całujesz każdy palec, a ona chichocze. Mocniej do ciebie przywiera, a ty głaszczesz jej policzek i zahaczasz o zgrubienia na szyi, które niegdyś, wiele dziesiątek lat temu, były skrzelami.

Zastanawiasz się, czy w każdym ze wszechświatów byłybyście we dwie. Jesteś człowiekiem, a Nella roserianką. Jej rasa przez wieki zamieszkiwała planetę, na której lądy były rzadkością. Ich dom stanowiła woda. Mroczne odmęty oceanów, słoneczne laguny, lazurowe morza…

Czy wasze dawne wcielenia miały szansę się spotkać? Tysiąc lat temu żaden człowiek nie przetrwałby pod wodą, a roserianin na lądzie. Wierzysz jednak, że znalazłybyście sposób. Mocniej przytulasz Nel.

– Taką ciebie chcę już zawsze pamiętać – mruczy.

– Tak? – uśmiechasz się. – Wybrałam więc dobre wspomnienie.

– Wspomnienie? – marszczy brwi, a łuski na jej błękitnawej twarzy błyszczą. Jest taka piękna. Jest spokojem niewzburzonego morza, blaskiem setek gwiazd, doskonałością gładkiej perły. Jest wszystkim, na czym ci kiedykolwiek zależało.

– Miro… – Nella tężeje. Wyciąga rękę w stronę twojej twarzy, ale obraz was obydwu zaczyna falować i rozmywa się. Jej krzyk jeszcze dźwięczy w twoich uszach, gdy powracasz do rzeczywistości. Zgięta wpół łapiesz oddech.

Masz na sobie kombinezon do podróży kosmicznych, a za tobą znajdują się drzwi do małej szalupy. Twoje nadgarstki i kostki krępuje wiązka energetyczna, a po obydwu bokach stoją strażnicy.

– Coś ty zrobiła, Miro? – głos Nelli drży.

– Ja… – ściska cię w gardle.

– Skazana numer KA291218 dokonała wyboru śladu pamięciowego, który uległ synaptycznemu wzmocnieniu przy użyciu serii impulsów elektrycznych – informuje roseriankę urzędnik o owadzim wyglądzie. – Rozkojarzenie, zawroty głowy i osłabienie są typowe dla powyższej procedury, zaś…

– Nie o to pytam! – Nella traci cierpliwość.

– Wzmocniłam wspomnienie, do którego obydwie lubiłyśmy wracać – mówisz miękko i postępujesz krok do przodu, ale strażnik powstrzymuje cię gestem. – Chciałam, żebyś nigdy mnie nie zapomniała… Rada zgodziła się na tę przysługę ze względu na moją wieloletnią pracę.

– Ale… Po co? Nie rozumiem, o czym mówisz – zdezorientowanie Nelli, jej nerwowe gesty, niepokój wyzierający z szeroko otwartych oczu, to wszystko rozdziera ci serce.

– Nie zobaczymy się już więcej, Nel – szepczesz.

– Jak… KA? – teraz dopiero dociera do niej, jaka kategoria została ci przypisana.

– Złamanie międzygalaktycznego prawa dotyczącego wykorzystania eksperymentalnych technologii psionicznych na cywilach – wyjaśnia urzędnik, a jego słowa odbijają się echem w umyśle Nelli.

– Dlaczego? – mówi cicho, ale urywa.

– Nel! – krzyczysz, wyrywając się w jej stronę, gdy zwija się z bólu. – Nie próbuj sobie przypomnieć… Rada zablokowała twoje wspomnienia. Uznała je za zbyt drastyczne.

– Zbyt drastyczne? O czym ty w ogóle mówisz?! – roserianka przyciska dłonie do skroni i sapie. Strażnik mocno trzyma cię za ramię, więc wycofujesz się powoli, z bolesnym grymasem na twarzy.

– Uznali, że nikt nie powinien pamiętać swojej własnej śmierci… – szepczesz.

– Co?!

– Umarłaś! – rzucasz ze łzami w oczach. – Zanim udało nam się do ciebie dotrzeć z pomocą… Byłaś już w zasadzie martwa. Kto wie jak długo?!

– Nie rozumiem…

– Dosyć – urzędnik zniża głos do syku, a jego fasetkowe oczy przesuwają się nerwowo od ciebie do roserianki. – Inżynier Ethra nie powinna znać szczegółów. Sprawa została zaklasyfikowana jako… – jego cienki język wysuwa się i chowa. – Akta są utajnione.

– Nie jesteśmy aktami – prychasz. – Nella zasługuje na prawdę.

– Powiedz mi – prosi.

– Nie będziesz pamiętała uczuć ani bólu. Ale… Zaatakowali nas grabieżcy. Ich ostrzał spowodował awarię jednego z głównych silników. Zginęłaby cała nasza załoga, gdybyś nie… – odwracasz głowę, próbując powstrzymać łzy, ale one i tak spływają po twoich policzkach. – Naprawiłaś uszkodzony system sterowania. Zbyt długo jednak byłaś narażona na działanie szkodliwych wyziewów.

– Więc ty… Wykorzystałaś eksperymentalną technologię, by mnie ożywić?! Wiedziałaś, że za to grozi banicja! – krzyczy z rozpaczą. – Ktoś o twoim stopniu w ogóle nie powinien mieć dostępu do tego sprzętu! Jak… Dlaczego… – liczne pytania cisnęły się jej na usta, ale nasz wspólny czas kurczył się nieubłaganie.

– Tysiąc razy zostałabym dla ciebie wygnana, bylebyś żyła – uśmiechasz się przez łzy.

– Chcę polecieć razem z nią! – Nella obraca się w stronę urzędnika.

– To niemożliwe…

Rzuca się w twoją stronę, ale strażnicy zagradzają jej drogę. Świat ci się rozmazuje, gdy wartownik odciąga cię w stronę kabiny jednoosobowego statku. To czas waszego ostatecznego pożegnania. Ale nie żałujesz żadnej ze swych decyzji. Jesteś gotowa, by odejść, gdy Nel przypada do ciebie, chociaż ciągną ją za ramiona.

– Przeżyj – szepcze. – A ja cię odnajdę.

– Nel…

– W każdym ze światów. Na zawsze będziemy razem – całuje cię rozpaczliwie i cofa się, gdy za tobą zamykają się drzwi.