Władimirówna

Nikły blask księ­ży­ca od­bi­jał się w dzie­siąt­kach kałuż, po­kry­wa­ją­cych błot­ni­stą ulicę. Prze­sta­rza­łe la­tar­nie al­che­micz­ne da­wa­ły tak nie­wie­le świa­tła, że rów­nie do­brze mo­gło­by ich nie być. Słony za­pach morza, o któ­rym Lamia sły­sza­ła i który czę­sto wy­obra­ża­ła sobie przy książ­ce, mu­siał nie być w rze­czy­wi­sto­ści tak mocny, jak opi­sy­wa­li to poeci, bo sku­tecz­nie ma­sko­wa­ły go fetor ry­bich wnętrz­no­ści i smród ko­cich szczyn.

Ostroż­nie, bez zbyt­nie­go za­ufa­nia dla prze­próch­nia­łej ba­rie­ry, na­chy­li­ła się nad ka­na­łem por­to­wym.

Wcale nie pach­niał le­piej.

Dziew­czy­na po­pra­wi­ła kap­tur, kry­ją­cy burzę pla­ty­no­wych wło­sów przed wścib­ski­mi ocza­mi, za­sło­ni­ła nos, by choć tro­chę osło­nić się od wszech­obec­ne­go fe­to­ru, i ro­zej­rza­ła się ner­wo­wo. Nigdy wcze­śniej nie była w tak ob­skur­nym miej­scu – ba, dzień wcze­śniej nie przy­szło­by jej do głowy, że takie miej­sca mogą ist­nieć.

Jak Ratko mógł ją zo­sta­wić samą na takim za­po­mnia­nym przez bogów za­du­piu?

– Kła­niam się pa­nien­ce. – Lamia usły­sza­ła za sobą chra­pli­wy ba­ry­ton i za­mar­ła. Port z ob­skur­ne­go nagle stał się prze­ra­ża­ją­cym.

– Ładny płasz­czyk. Strasz­niem cie­kaw, skąd taki masz, go­łą­becz­ku – sko­men­to­wał nie­zna­jo­my, ale wcale nie brzmia­ło to jak szcze­ry kom­ple­ment. – Nie było na ten przy­kład tak, żebyś się za niego nad­sta­wia­ła ja­kie­muś jed­ne­mu z dru­gim bla­do­li­ce­mu wiel­mo­ży?

Lamia prze­łknę­ła ślinę. Przed sobą miała tylko cuch­ną­cy kanał.

– Bar­dzo nie­do­brze by było, gdyby tak się oka­za­ło. Przy­jezd­naś, widać, tur­ka­wecz­ko, to mo­głaś nie sły­szeć o no­wych oby­cza­jach, ale my teraz takim łby golim. Za ko­ro­bo­ra­cję z fał­dal­nym reż­ni­mem, czy jakoś tak.

Pod­szedł bli­żej. Lamia wy­raź­nie czuła smród potu i droż­dżo­we nuty w jego od­de­chu. Jak mogła dać się po­dejść? Czy por­to­we po­wie­trze aż tak tłu­mi­ło za­pa­chy?

– Głu­chaś, pin­dziu? – wark­nął, znie­cier­pli­wio­ny, po czym szarp­nął Lamię za ło­kieć, ob­ra­ca­jąc w swoją stro­nę, i zdarł kap­tur z jej głowy.

W ni­kłym świe­tle księ­ży­ca wy­raź­nie uj­rza­ła swoje od­bi­cie w źre­ni­cach gbura. Zo­ba­czy­ła włosy, tro­chę zbyt jasne i o wiele zbyt dużo. Oczy, nieco więk­sze, niż po­win­ny być i żu­chwę, nieco za drob­ną. I zęby, ostre i licz­ne. Pysk pi­ra­nii w miej­scu ust ko­bie­ty, uśmiech z sa­me­go dna do­li­ny nie­sa­mo­wi­to­ści.

Nie­zna­jo­my na­brał w płuca po­wie­trza, ale krzyk uwiązł mu w gar­dle.

– No? Wrza­śnij, wie­prz­ku – syk­nął Ratko. Nie wie­dzieć kiedy zna­lazł się za ple­ca­mi męż­czy­zny i dra­pał jego ob­wi­słe pod­gar­dle pió­rem sza­bli. – Pięk­nie pro­szę, wrza­śnij. Zbyt wiele czasu spę­dzi­łem na pań­skich dwo­rach. Nie wy­obra­żasz sobie, jak mi tę­sk­no do pro­stej, siel­skiej ra­do­ści świ­nio­bi­cia. Dla­te­go bar­dzo pro­szę: wrza­śnij.

Gbur albo nie prze­my­ślał spra­wy, albo, prze­ra­żo­ny bli­sko­ścią sza­bel­ki, nie do końca kon­tro­lo­wał od­ru­chy, bo przy­chy­lił się do proś­by mło­dzień­ca.

– Ra… – wy­pluł z sie­bie. Wię­cej nie zdą­żył, bo szyb­kie jak bły­ska­wi­ca ostrze prze­szy­ło mu ko­lej­no pod­bró­dek, pod­nie­bie­nie i mózg. Zwiot­czał na­tych­miast. Ratko chwy­cił go za koł­nierz, oczy­ścił sza­blę z bia­łych, kre­mo­wych i ró­żo­wych glu­tów, wy­cie­ra­jąc klin­gę o jego ka­ftan, po czym so­lid­nym kop­nia­kiem w rzyć po­słał trupa do ka­na­łu.

Lamia za­uwa­ży­ła, że błysk głodu, który mi­gnął w jej oczach, na widok stru­mie­nia juchy try­ska­ją­ce­go z prze­kłu­te­go pod­gar­dla, nie umknął uwa­dze Ratka. Mło­dzie­niec sta­rał się uda­wać, że ow­szem, umknął – i Lamia bar­dzo do­ce­ni­ła tę uprzej­mość, choć, oczy­wi­ście, nie za­mie­rza­ła za nią dzię­ko­wać.

– Po pierw­sze, mia­łam go na wi­del­cu, a po dru­gie, co to był za po­mysł, żeby zo­sta­wiać mnie tu samą? – wy­pa­li­ła za­miast tego. – Słowo daję, gdyby nie fakt, że wcze­śniej ura­to­wa­łeś mi życie, nigdy bym ci tego nie… – Urwa­ła. Ratko zmu­sił ją do tego, kła­dąc palec na ustach, na­je­żo­nych zę­ba­mi i zbyt sze­ro­kich w sto­sun­ku do twa­rzy, jakby zu­peł­nie nie bał się, że mo­gła­by mu go od­gryźć.

Oczy Lamii, i tak nieco za duże, uro­sły jesz­cze, w wy­ra­zie zdzi­wie­nia i obu­rze­nia.

– Nie miel tak tym swoim przy­dłu­gim ję­zor­kiem, Lam, bo za­pe­szysz. Bę­dziesz mogła mówić, że cię ura­to­wa­łem, gdy znaj­dzie­my się, bez­piecz­ni, na wy­brze­żu Wschod­nie­go Im­pe­rium. Na razie – sza! I zni­kaj­my, bo tu się za mo­ment ani chybi zaroi od po­wstań­ców.

***

Wiel­ki kniaź prze­ło­żył sza­blę do lewej ręki i za­krę­cił młyń­ca, jakby chciał dać dowód swo­jej obu­ręcz­no­ści. Po­ły­sku­ją­ca w krwa­wym bla­sku za­cho­dzą­ce­go słoń­ca pla­ty­no­wa grzy­wa nada­wa­ła mu iście zwie­rzę­cy wy­gląd – wła­dy­ka miał na sobie tylko pro­ste haj­da­we­ry, więc aż zbyt do­brze było widać, że im­po­nu­ją­ca czu­pry­na, w od­róż­nie­niu od chłop­skiej, nie wy­ra­sta je­dy­nie ze skal­pu, ale też z karku i skóry do­oko­ła uszu.

Ratko nie miał moż­li­wo­ści zbyt długo po­dzi­wiać ana­to­mii knia­zia, bo ten wy­pro­wa­dził, jedno po dru­gim, czte­ry mor­der­cze cię­cia. Mło­dzie­niec za­blo­ko­wał je wszyst­kie, ale za każ­dym razem, gdy stal biła o stal, mu­siał cofać się o krok, i za każ­dym razem czuł, jak słab­nie mu ramię.

Po ostat­nim ude­rze­niu po­czuł za ple­ca­mi zimne ka­mie­nie blan­ka. Za­klął pod nosem – nie można było dalej się cofać.

Spa­ro­wał ko­lej­ne cię­cie, wolną ręką wspie­ra­jąc grzbiet sza­bli. Kniaź na­parł na niego całym cię­ża­rem.

– Pod­daj się! – wy­sy­czał, z twa­rzą tuż obok twa­rzy Ratka.

Mło­dzie­niec nawet przez se­kun­dę nie roz­wa­żał przy­ję­cia tej pro­po­zy­cji. Z za­ci­śnię­ty­mi zę­ba­mi, wkła­da­jąc w to całą siłę, ode­pchnął ostrze knia­zia o dwa ziar­na jęcz­mie­nia od sie­bie – nie­wie­le, ale wy­star­czy­ło, by był w sta­nie usu­nąć się na bok i, wy­ko­rzy­stu­jąc chwi­lo­wy brak rów­no­wa­gi prze­ciw­ni­ka, ciąć go w ramię.

Kniaź za­blo­ko­wał to ude­rze­nie, ja­kimś cudem przyj­mu­jąc jego siłę mimo ekwi­li­bry­stycz­nie wy­gię­te­go nad­garst­ka. Był to jed­nak chwi­lo­wy triumf. Ratko za­krę­cił się za jego ple­ca­mi jak fryga i chla­snął z dru­giej stro­ny, tuż pod że­bra­mi. Kniaź, do­pchnię­ty bar­kiem prze­ciw­ni­ka do ka­mien­nej ścia­ny, nie mógł od­po­wie­dzieć po­dob­nie zręcz­nym ma­new­rem. Klin­ga wgry­zła się głę­bo­ko w ciało.

– Ożeż, sku­ba­ny – mruk­nął pod nosem, z sza­blą wbitą w bok. – No, na dzi­siaj dość. Je­steś górą, chłop­cze.

Góra po­kło­ni­ła się uprzej­mie. Gdy już się wy­pro­sto­wa­ła, zo­ba­czy­ła, jak kniaź wy­cią­ga sza­blę z tu­ło­wia, bez choć­by skrzy­wie­nia, jakby to nie był długi na pół­to­ra łok­cia kawał stali, a byle drza­zga. Rana nawet nie krwa­wi­ła.

– Wasza wy­so­kość, rzecz jasna, dał mi fory.

– Za­wsze daję – prych­nął kniaź. Oparł się o kra­wędź muru i spo­glą­dał w dal. – Ina­czej na darmo stra­cił­bym ulu­bień­ca. To w żaden spo­sób nie umniej­sza twoim po­stę­pom.

Ćwi­czy­li co dnia, o za­cho­dzie słoń­ca, na dachu zam­ko­we­go don­żo­nu. Nie zwa­ża­li wcale, że mo­gli­by po­bu­dzić tych, dla któ­rych noc jesz­cze się nie za­czę­ła – Ratko stą­pał jak kot, a kniaź… kniaź stą­pał je­dy­nie z uprzej­mo­ści, bo mógł­by prze­cież sunąć w po­wie­trzu, a choć­by i tupał jak słoń, to kto knia­zio­wi za­bro­ni?

Wła­dy­ka po­tarł ręką bok – rana zdą­ży­ła się już pra­wie za­bliź­nić.

– Ech – wes­tchnął. – Mógł­bym tak całą noc: nic, tylko łup-łup sza­bel­ką! Jak w daw­nych cza­sach. Ale cóż po­cząć, kiedy to księ­stwo nie­chyb­nie by się za­wa­li­ło, gdy­bym na dłu­żej niż mi­nu­tę spu­ścił je… – Urwał, za­uwa­żyw­szy coś na skra­ju lasu.

Ratko nie cie­szył się wła­ści­wy­mi szlachcie nad­ludz­ki­mi zmy­sła­mi i z tej od­le­gło­ści tylko z tru­dem od­róż­niał drze­wa od sie­bie. Mimo tego wie­dział do­kład­nie, co zo­ba­czył wła­dy­ka – łunę po­chod­ni, a w tej łunie skrzą­ce się zęby wideł i ostrza prze­ku­tych na sztorc kos.

Skrzy­ły się, gdyż zo­sta­ły uprzed­nio po­sre­brzo­ne, ale tego kniaź wie­dzieć nie mógł.

– Ha, ha! A to dobre! Bij na trwo­gę, synu, roz­nieś wici i co tam jesz­cze! Nie uwie­rzysz: chłop­stwo się z człon­ka­mi na łby po­za­mie­nia­ło i po­wsta­li! Za­kła­dam, prze­ciw mnie, bo chyba nie prze­ciw sobie na­wza­jem?!

Ratka żart nie roz­ba­wił.

– Nie śmiej się, wiel­ki knia­ziu. Pa­trzysz na ko­niec swo­je­go rodu, a jak bogi dadzą, to i całej szlach­ty – po­wie­dział spo­koj­nie, nie­spiesz­nie, cicho.

***

Wła­dy­ka po­krę­cił głową. Wie­dział, że jego ulu­bie­niec, jego Ratko, któ­re­go od smar­ka oso­bi­ście przy­uczał do sza­bli, i z któ­rym po­ty­ka­li się co wie­czór, gdy cały dwór jesz­cze smacz­nie spał, nigdy by cze­goś ta­kie­go nie po­wie­dział. To mu­siał być żart.

Zda­niem knia­zia, wy­jąt­ko­wo nie­smacz­ny. Trze­ba było mło­dzień­ca przy­wo­łać do po­rząd­ku.

– Chłop­cze, mam do cie­bie py­ta­nie, i prze­myśl do­brze od­po­wiedź, bo nie­wy­klu­czo­ne, że od niej twoje życie za­le­ży, w sen­sie jak naj­bar­dziej do­słow­nym – wy­sy­czał wiel­ki kniaź, od­wra­ca­jąc się. – Uwa­żasz? Zatem py­ta­nie brzmi: czy ja coś sły­sza­łem, czy to gnój paro…

Nie do­koń­czył. Nagłe ude­rze­nie bólu było naj­gor­szą rze­czą, ja­kiej do­świad­czył w życiu. Pro­mie­niu­ją­ce od brzu­cha fale cier­pie­nia roz­le­wa­ły się po całym ciele wła­dy­ki. Kniaź upadł – ko­la­na same się pod nim ugię­ły.

Spoj­rzał w dół. Tuż obok pępka ster­cza­ła rę­ko­jeść wbi­te­go po jelec szty­le­tu.

Srebr­ne­go szty­le­tu, jak się do­my­ślił, bo z rany cie­kła krew. Chciał wzy­wać po­mo­cy, ale pod wpły­wem tok­sycz­ne­go me­ta­lu od razu za­bra­kło mu tchu.

– Ładne cacko, nie? Nie uwie­rzy wasza wy­so­kość, do­sta­łem od tych je­go­mo­ściów, któ­rzy tu cią­gną z wi­dła­mi. Miło z ich stro­ny.

– Zdra­da…? Ty? – wy­char­czał z wiel­kim tru­dem. – Ratko… Synu!

Przy­stoj­ną twarz mło­dzień­ca wy­krzy­wił okrop­ny gry­mas. Wy­trzesz­czo­ne oczy zda­wa­ły się więk­sze niż to dla chło­pa moż­li­we. Kniaź mógł­by po­my­śleć, że pa­trzy na niego mąż krwi rów­nie szla­chet­nej, jak jego wła­sna – to jest, mógł­by, gdyby chło­pak nie był rów­nież bor­do­wy ze zło­ści.

– Synu…? Do­praw­dy, zby­tek łaski z wa­szej wy­so­ko­ści stro­ny. Prze­ka­żę ojcu, że mnie taki po­tęż­ny wiel­mo­ża myśli usy­no­wić! Cie­ka­we, co on na to? – Pac­nął się te­atral­nie w czoło, aż huk­nę­ło. – Nie, mo­ment, za­po­mnia­łem. Nie po­chwa­lę mu się, bo jest mały szko­puł, mia­no­wi­cie: oj­ciec nie żyje.

Ratko kuc­nął przy knia­ziu tak, aby móc szep­tać wprost do ukry­te­go w pla­ty­no­wej grzy­wie ucha. Ręka wła­dy­ki wy­strze­li­ła, kie­ro­wa­na ku krta­ni mor­der­cy, ale palce za­ci­snę­ły się na ni­czym – tra­wio­ny od we­wnątrz tok­sycz­nym me­ta­lem, szyb­ko tra­cił kon­tro­lę nad człon­ka­mi.

– Wasza wy­so­kość pa­mię­ta może, kto go kazał ściąć za za­le­gło­ści w ob­ro­ku? Po tylu la­tach nie je­stem pe­wien, ale coś mi się tak dziw­nie ko­ja­rzy, że to był ten sam szla­chet­nej krwi mąż, który wcze­śniej, aku­rat schla­ny jak wieprz z oka­zji tego czy owego świę­ta, wziął i za­gryzł mi matkę.

Kniaź nie od­po­wie­dział – szyb­ko sty­gną­cy mózg nie po­tra­fił sfor­mu­ło­wać od­po­wied­niej re­pli­ki. A może taka po pro­stu nie ist­nia­ła.

Ratko usiadł tuż obok wła­dy­ki, opie­ra­jąc się o blan­k, i spoj­rzał w niebo.

– Wasza wy­so­kość, po­wiem praw­dę: by­wa­li­ście dla mnie… do­brzy. Wiem, że nie kła­ma­li­ście i w wa­szym zim­nym sercu rze­czy­wi­ście zna­la­zło się miej­sce dla chłop­skiej sie­ro­ty. Po­zwól­cie więc, że od­wdzię­czę się za wszyst­kie lata wiktu na wa­szym dwo­rze i nie zo­sta­wię mo­je­go umi­ło­wa­ne­go su­we­re­na w ostat­nich chwi­lach sa­me­go. Za­miast tego, za­ba­wię was prze­po­wied­nią. – Ratko znowu uśmiech­nął się okrut­nie. – Oto co teraz bę­dzie: morze osza­la­łe­go chłop­stwa we­drze się na dzie­dzi­niec. Z tym nie będą mieć żad­ne­go pro­ble­mu, brama stoi otwo­rem, a straż trzy­ma­ją pod­rost­ki. Hi­sto­ria wy­śmie­je was za to za­nie­dba­nie, wasza wy­so­kość, ale ja do­sko­na­le ro­zu­miem: w końcu, czego mie­li­by się bać mę­żo­wie z krwią tak szla­chet­ną, że nie ima się ich brąz ani że­la­zo?

Kniaź pró­bo­wał wark­nąć, ale wy­szło mu tylko stęk­nię­cie.

– Wasi lu­dzie rzucą się na nich z za­pa­łem i bez wąt­pie­nia wielu po­ło­żą. Ale szyb­ko ten czy tam­ten pad­nie, tra­fio­ny po­zor­nie naj­zwy­klej­szy­mi wi­dła­mi do gnoju. Zro­zu­mie­ją, co się dzie­je i wtedy wy­buch­nie pa­ni­ka. Któ­ryś z two­ich wo­ja­ków wpad­nie na oczy­wi­sty po­mysł, by ata­ko­wać z po­wie­trza.

Kniaź nie mu­siał słu­chać dalej – sam ro­zu­miał, co bę­dzie, jeśli chłop­stwo fak­tycz­nie zdo­ła­ło po­sre­brzyć broń. Od­wró­cił głowę, na znak, by Ratko prze­stał mówić, ale ten kon­ty­nu­ował.

– Po­wstań­cy, oczy­wi­ście, tylko na to cze­ka­ją. Za­sy­py­wa­ni strza­ła­mi z po­wie­trza i mając przed sobą pusty dzie­dzi­niec, rów­nież zro­bią to, co oczy­wi­ste: wedrą się do don­żo­nu. O to, by przy­szło im to z ła­two­ścią, za­dbał nie kto inny, jak uni­żo­ny sługa wa­szej wy­so­ko­ści. Dwo­rza­nie zro­zu­mie­ją swój błąd, gdy bę­dzie już za późno. Mimo tego, wie­dze­ni sta­ro­żyt­nym szla­chec­kim ho­no­rem, rzucą się chro­nić ko­bie­ty i pi­sklę­ta. W cia­snych ko­ry­ta­rzach nie będą mieć ta­kiej prze­wa­gi.

Z dala do­bie­gły ich nie­zro­zu­mia­łe wrza­ski.

– To już? – za­py­tał Ratko sam sie­bie. – No nic: za­czą­łem, to skoń­czę. Szlach­cic, choć­by pie­szo, w boju staje za tuzin chło­pa. Po­ło­żą wielu. Ale widzi wasza wy­so­kość… ci lu­dzie są jak wście­kłe psy. Nie mają do stra­ce­nia nic oprócz kaj­dan. Szar­pa­ni zę­ba­mi i ha­la­bar­da­mi, będą do­go­ry­wać pod ścia­na­mi, ale wciąż kąsać wi­dła­mi każ­de­go, kto znaj­dzie się w ich za­się­gu. I jest ich jak mró­wek… Za­bi­tych szyb­ko za­stą­pią nowi, niby głowy wy­ra­sta­ją­ce na hy­drzych szy­jach. Tak, wasza wy­so­kość, może to być nie­ja­kim za­sko­cze­niem, ale nie je­ste­ście wśród na­ro­du szcze­gól­nie ko­cha­ni. W don­żo­nie nie oca­le­je nikt z wa­szych ludzi, a jeśli który zhań­bi się uciecz­ką, też go w końcu do­pad­ną. Żaden szlach­cic nie znaj­dzie już schro­nie­nia w Księ­stwie. A w mię­dzy­cza­sie chłop­stwo weź­mie się za wasze ko­bie­ty. Nie­któ­re ulecą w noc, rzecz jasna, ale wiele z nich uda się po­chwy­cić. Nie­ła­two jest obu­dzić szlach­ci­ca przed zmierz­chem.

Kniaź jęk­nął i po­krę­cił głową. Pod­wi­nął nogi, chcąc wstać, ale ciało nie było mu już po­słusz­ne.

– Tak, wasza wy­so­kość. Wiesz, że tak bę­dzie. Po­wstrzy­mał­bym ich, gdy­bym mógł, ale prze­cież nie po­słu­cha­ją. Kipią w nich dzie­się­cio­le­cia hańby, na­gro­ma­dzo­ne w ciągu tych wszyst­kich przed­nów­ków, gdy wy bra­li­ście chłop­skie matki, żony i córki w swo­ich bur­de­lach za garść ziar­na z ich wła­snych pól. Od­bi­ją sobie to wszyst­ko w ciągu jed­nej nocy, schla­ni jak bydło naj­lep­szym winem z wa­szych piw­nic, a gdy ich mikre, chłop­skie fiut­ki po­ob­cie­ra­ją się wresz­cie do krwi, zła­pią za ko­si­ska i okute sre­brem pałki.

Ciało knia­zia wy­gię­ło się gwał­tow­nie. Chwy­cił mło­dzień­ca za przed­ra­mię i przy­cią­gnął do sie­bie. Na twarz Ratka na mo­ment, na jedno mgnie­nie oka, wstą­pił strach, ale mu­siał się szyb­ko zo­rien­to­wać, że to tylko ostat­ni wy­si­łek, do któ­re­go zmu­sza się wła­dy­ka i tak na­praw­dę nic mu z jego stro­ny już nie grozi.

– Lamia – wy­szep­tał kniaź, ści­ska­jąc rękę swo­je­go za­bój­cy z siłą, któ­rej zde­cy­do­wa­nie nie po­wi­nien już mieć. – Za­kli­nam cię, Ratko, na wszyst­kie nasze i wasze świę­to­ści! Oszczędź choć moją córkę!

Mło­dzian wstał i otrze­pał z kurzu haj­da­we­ry – takie same, jak miał na sobie wła­dy­ka. Przez mo­ment na­słu­chi­wał do­bie­ga­ją­cych spod ze­wnętrz­nych murów jęków po­le­głych i szczę­ku broni. Wy­szcze­rzył się znowu. Mgła za­czy­na­ła już za­snu­wać oczy knia­zia, ale chciał wie­rzyć, że na twa­rzy zdraj­cy za­miast ko­lej­ne­go okrut­ne­go gry­ma­su po­ja­wił się szcze­ry uśmiech.

– Takie za­klę­cia są tu zu­peł­nie nie­po­trzeb­ne, wasza wy­so­kość. Mu­si­cie chyba wie­dzieć, że nie wy­dał­bym na­szej słod­kiej Lam na taki los. To moja je­dy­na przy­ja­ciół­ka, czyż nie?

***

– Lam! – głos w ciem­no­ści był cichy, ale na­tar­czy­wy. – Lam, obudź się, do cho­le­ry!

Knia­ziów­na z tru­dem otwo­rzy­ła oczy, czu­jąc, że ktoś ją szar­pie za rękę – w prze­ci­wień­stwie do ojca nie zwy­kła wsta­wać, zanim noc szczel­nie nie spo­wi­ła świa­ta.

Mu­sku­lar­ny tors na­chy­la­ją­ce­go się nad nią dwo­rza­ni­na był cał­ko­wi­cie nagi, a jako szlach­cian­ka wi­dzia­ła w mroku wszyst­kie szcze­gó­ły. Zdała sobie spra­wę, że cien­kie, nocne je­dwa­bie nie­zbyt chro­nią jej skrom­ność i w duchu po­dzię­ko­wa­ła bogom, że po­zba­wi­li jej twarz zdol­no­ści ob­le­wa­nia się ru­mień­cem, a za to ob­da­rzy­li grzy­wą, któ­rej splo­ty sku­tecz­nie za­sła­nia­ły stward­nia­łe od wie­czor­ne­go chło­du sutki.

– Ratko, czyś ty do resz­ty oci­piał? – wy­szep­ta­ła, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc chi­chot. – Jeśli cię tu przy­dy­bią, skoń­czysz na­dzia­ny na pal. Zaraz po tym, jak oj­ciec twój wła­sny pal wy­rwie z ko­rze­nia­mi. Uwierz, w mig się skoń­czy „sy­no­wa­nie”.

Spo­waż­nia­ła, gdy zwró­ci­ła uwagę na minę przy­ja­cie­la, ści­ska­ną w ręku sza­blę i plamę krwi na suk­nie haj­da­we­rów. Nie mu­sia­ła pytać „co się dzie­je?”, jej wzrok po­wie­dział wszyst­ko.

– Chło­pi po­wsta­li. Są na dzie­dziń­cu, zaraz wkro­czą do don­żo­nu.

Za­sło­ni­ła usta dłoń­mi, by po­wstrzy­mać się od krzy­ku.

– Jak…?

– Nie wiem, Lam. Mają po­sre­brza­ną broń. Może po­rwa­li al­che­mi­ka, a może któ­ryś z mi­strzów zdra­dził.

Lamia wi­dzia­ła kie­dyś szlach­ci­ca dra­śnię­te­go w dłoń szpil­ką z tok­sycz­ne­go me­ta­lu. Wzdry­gnę­ła się na samo wspo­mnie­nie – chi­rurg był zmu­szo­ny odjąć całą koń­czy­nę.

– Spo­koj­nie, Lam – za­pew­nił, ła­piąc ją za dłoń. – Jego wy­so­kość kazał cię stąd za­brać jak naj­da­lej. I zro­bię to, bogi biorę na świad­ków! Uciek­nie­my do Wschod­nie­go Im­pe­rium. Tam nie ma żad­nej szlach­ty, nie ma więc i po­wsta­nia, bę­dzie­my zu­peł­nie bez­piecz­ni. Ale mu­sisz teraz robić do­kład­nie to, co po­wiem, Lam. Na­rzuć na sie­bie płaszcz. Taki, który do­brze ukry­je grzy­wę, ale bę­dzie się jak naj­mniej rzu­cał w oczy. Szyb­ko, nie ma chwi­li do stra­ce­nia!

Ratko mówił zde­cy­do­wa­nie ale spo­koj­nie, i ten spo­kój udzie­lał się knia­ziów­nie. Kiw­nę­ła pla­ty­no­wą głową i, nie mó­wiąc nic wię­cej, za­czę­ła prze­grze­by­wać kufry. Odzia­ła się czym prę­dzej, a gdy pod­nio­sła wzrok, dwo­rza­nin otwie­rał dę­bo­we okien­ni­ce.

– Chłop­stwo ata­ku­je od bramy. Dasz chyba radę prze­nieść mnie choć przez fosę, Lam? Po dru­giej stro­nie jest wąwóz, przy odro­bi­nie szczę­ścia wy­mknie­my się nie­zau­wa­że­ni.

– Ratko… – jęk­nę­ła.

– Co?

– Ja prze­cież nie latam, Ratko!

Sza­bla za­dzwo­ni­ła, ude­rza­jąc o po­sadz­kę. Mło­dzian pod­niósł ją szyb­ko.

– Jak to nie la­tasz?! – syk­nął. – Je­steś szlach­cian­ką, czy nie?

– A kiedy ostat­nio wi­dzia­łeś mnie w po­wie­trzu?

Prze­ra­że­nie w oczach Ratka za­czę­ło jej się udzie­lać, do­kład­nie tak, jak przed chwi­lą udzie­lał się jej jego spo­kój. Za­sło­ni­ła usta, by ukryć drżą­cą szczę­kę.

– My­śla­łem, że to tylko przy mnie. Tak z uprzej­mo­ści.

Po­krę­ci­ła głową.

– Żeby latać, trze­ba pić, ple­bej­ski dur­niu. Wiesz prze­cież, że nie po­zwa­lam się ojcu do tego przy­mu­sić. Brzy­dzi mnie sama myśl o chłep­ta­niu juchy jak zwie­rzę.

Ratko wes­tchnął z ulgą, jakby mu zdję­li z grzbie­tu cię­żar wielu cet­na­rów. Spo­kój wró­cił na jego twarz. Uśmiech­nął się i de­li­kat­nie po­ło­żył Lamii lewą dłoń na po­licz­ku.

– Nie! Nie ma mowy! – po­trzą­snę­ła głową tak gwał­tow­nie, że kap­tur płasz­cza zsu­nął się, od­sła­nia­jąc pla­ty­no­wą grzy­wę. – Ratko, nie piłam dwa lata! Za­bi­ła­bym cię!

Mło­dzian wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Słu­chaj, Lam: za kilka chwil wpad­nie tu zbroj­na w tok­sycz­ne widły i kosy banda. Cie­bie będą gwał­cić, aż pad­niesz z bólu, a mnie, jako kom­pra­do­ra, pew­nie roz­wle­ką wo­ła­mi po polu. Jeśli już trze­ba by umie­rać, to z dwoj­ga złego wo­lał­bym omdleć w ob­ję­ciach jed­nej pie­kiel­nie zgrab­nej knia­ziów­ny.

Lamia po­czu­ła na­pły­wa­ją­cą do oczu wil­goć i w duchu prze­klę­ła bogów, że tej zdol­no­ści jej nie za­bra­li.

– Ale nic po­dob­ne­go mi prze­cież nie grozi – cią­gnął Ratko, pa­trząc pro­sto w jej źre­ni­ce. – Ufam ci, Lam.

Po­now­nie po­ło­żył jej dłoń na po­licz­ku, a drugą ręką po­gła­dził je­dwa­bi­stą grzy­wę.

– Po­win­nam ci za to ująć rękę, ple­bej­ski dur­niu – syk­nę­ła, wście­kła sama na sie­bie, bo ten in­fan­tyl­ny gest fak­tycz­nie ją uspo­ko­ił.

Pij, to może jesz­cze bę­dzie miała ku temu oka­zję – chciał od­py­sko­wać Ratko, ale nie dał rady. Ból, który za­da­ła mu, wgry­za­jąc się w nad­gar­stek, zmu­sił go do za­ci­śnię­cia zębów.

Piła łap­czy­wie, z za­mknię­ty­mi ocza­mi, z całej siły przy­ci­ska­jąc przed­ra­mię Ratka do pasz­czy, na zmia­nę przy tym sior­biąc, mlasz­cząc… i mru­cząc. Z prze­ra­że­niem zdała sobie spra­wę, że kła­ma­ła wcze­śniej, mó­wiąc, że się tego brzy­dzi – go­rą­ca po­so­ka ście­ka­ją­ca do gar­dła nigdy nie sma­ko­wa­ła tak do­brze. Może lata spy­cha­ne­go na skraj świa­do­mo­ści, ale nie da­ją­ce­go się nigdy cał­kiem uci­szyć głodu nada­ły jej taki smak. A może po­cho­dzi­ła z wy­jąt­ko­wo do­bre­go źró­dła.

Ratko osu­nął się na jedno ko­la­no.

Naj­wyż­szym wy­sił­kiem woli, jakby była zmu­szo­na do wyłupienia wła­sne­go oka, ode­rwa­ła się od jego przed­ra­mie­nia i chwy­ci­ła obu­rącz za twarz.

– Ratko? Bo­go­wie, Ratko!

Za­mar­ła, wi­dząc swoje od­bi­cie w błą­dzą­cych źre­ni­cach przy­ja­cie­la. Po raz pierw­szy od dawna zo­ba­czy­ła się taką, jaką była na­praw­dę – bla­do­li­cą be­stię z re­ki­nią pasz­czą na­szpi­ko­wa­ną tu­zi­na­mi kłów, zwie­rzę­cą grzy­wą na łbie i świe­żą juchą ście­ka­ją­cą po bro­dzie.

– Wszyst­ko… wszyst­ko w po­rząd­ku. – Słaby szept przy­ja­cie­la przy­wo­łał knia­ziów­nę do rze­czy­wi­sto­ści. – Lećmy, Lam, pro­szę. Nie ma czasu.

Za­ła­pa­ła go pod pachy, przy­ci­snę­ła do pier­si o wiele moc­niej, niż było to ko­niecz­ne, i wy­sko­czy­ła przez okno, w noc.

***

– Po­wiesz mi wresz­cie, po co zo­sta­wi­łeś mnie tu samą na tyle czasu? – fuk­nę­ła szep­tem Lamia, gdy szli przez wą­skie, rów­no­le­głe do na­brze­ża ulicz­ki, nieco ukry­te przed wścib­ski­mi spoj­rze­nia­mi. Rzu­ca­li się w oczy o wiele bar­dziej, niż by tego chcie­li. Ciem­no­zie­lo­ny płaszcz knia­ziów­ny, choć był naj­po­dlej­szym, jaki zna­la­zła w po­rzu­co­nych ku­frach, wy­róż­niał się na tle ob­skur­ne­go portu, jakby miała na tyłku na­pi­sa­ne „szlach­cian­ka”. Ratko nie wy­glą­dał le­piej – oprócz haj­da­we­rów miał na sobie je­dy­nie weł­nia­ny ku­brak, zwę­dzo­ny po dro­dze z płotu ja­kie­muś pa­stu­cho­wi.

– Do­myśl się, Lam: umawiałem trans­port. Nawet gdy­byś była skłon­na le­cieć przez otwar­te morze, to prze­cież ja nie mam tyle krwi, żeby całą drogę na­pę­dzać ten cza­ro­dziej­ski sil­ni­czek, który bogi, chyba w ra­mach żartu, we­tknę­ły ci do tyłka.

Moim tył­kiem to ty się prze­sad­nie nie in­te­re­suj, ple­bej­ski dur­niu – chcia­ła od­py­sko­wać, ale po pierw­sze zdała sobie spra­wę, że w obec­nej sy­tu­acji przy­po­mi­na­nie o dzie­lą­cej ich róż­ni­cy stanu za­kra­wa­ło­by na farsę, a po dru­gie, w tym mo­men­cie, prze­bi­ja­jąc się przez wszyst­kie zwy­kłe odory portu, do jej czu­łych noz­drzy do­tarł za­pach, który spra­wił, że sta­nę­ła jak wryta.

– Ratko… – szep­nę­ła naj­ci­szej, jak umia­ła, chwy­ta­jąc go za pas, żeby rów­nież przy­sta­nął.

– Co jest?

Pal­cem wska­za­ła naj­pierw swój nos, a potem ciem­ną ulicz­kę pro­wa­dzą­cą w głąb mia­sta, dalej od morza.

– Psy. Dużo psów.

Ratko ro­zej­rzał się, ale nie do­strzegł ni­ko­go. Od­ru­cho­wo chciał za­sło­nić knia­ziów­nę przed ludz­kim wzro­kiem, ale nie mając płasz­cza ani pe­le­ry­ny, mógł ją tylko objąć ra­mie­niem i przy­cią­gnąć do sie­bie.

– Tukej! – usły­sze­li nad sobą prze­raź­li­wy wrzask. Lamia spoj­rza­ła w górę. Jakaś bez­zęb­na sta­rusz­ka wy­glą­da­ła przez okno z pod­da­sza. – Tukej, do­brzy lu­dzie! Ślach­cian­ka, jak mie bogi miłe! Ry­chło, nim się po­cho­wa­jo!

Do uszu Lamii do­bie­gła wy­do­by­wa­ją­ca się z tu­zi­nów psich gar­deł ka­ko­fo­nia.

– W nogi – syk­nął Ratko. – Bie­giem!

Pę­dzi­li przez błot­ni­ste ulicz­ki portu, roz­chla­pu­jąc do­oko­ła śmier­dzą­cą wodę i wcale się nie oglą­da­jąc. Osła­bio­ny utra­tą krwi Ratko nie mógł biec tak szyb­ko, jak zwy­kle. Żadne z nich nie wi­dzia­ło jesz­cze ob­ła­wy, ale szla­chec­kie po­wo­nie­nie Lamii da­wa­ło jej jakiś obraz sy­tu­acji, nawet mimo por­to­wych fe­to­rów. Czuła bry­ta­ny ze spienionymi py­ska­mi. Szyb­kie­go char­ta, może nawet dwa char­ty, bły­ska­wicz­nie skra­ca­ją­ce­go dy­stans od ich lewej stro­ny. I dzie­siąt­ki wciąż śmier­dzą­cych gno­jem wideł.

Ale była jesz­cze jedna woń, bar­dziej prze­ra­ża­ją­ca od wszyst­kich po­zo­sta­łych razem wzię­tych.

Kwa­śne nuty w pocie Ratka, krzy­czą­ce do ata­wi­stycz­nej czę­ści jej mózgu „to zwie­rzę stra­ci­ło za dużo krwi i zaraz pad­nie ze zmę­cze­nia”.

Wciąż na­pę­dza­na po­so­ką przy­ja­cie­la, chęt­nie wzię­ła­by go na plecy – pod pachę nawet. Mo­gła­by biec szyb­ciej, może i po­le­cieć, zgu­bić ob­ła­wę. Ale nie miała po­ję­cia, dokąd zmie­rza­ją! Nie było wyj­ścia, mu­sia­ła po­zwo­lić się pro­wa­dzić.

Ratko, ple­bej­ski dur­niu, co­kol­wiek ro­bi­łeś, dla­cze­go od razu nie wzią­łeś mnie ze sobą! – miała ocho­tę mu wy­rzu­cić, ale nie chcia­ła, by stra­cił choć jeden od­dech na od­po­wiedź.

Zmro­zi­ło ją, gdy mło­dzian przed nią zgu­bił krok. Czas nagle zdał się biec wol­niej. Ratko le­ciał przed sie­bie, na twarz, jak kłoda. Lamia wzbi­ła się w po­wie­trze, tylko na dwa cale, by szyb­ciej go zła­pać. Chwy­ci­ła pod pa­cha­mi. Pod­ję­ła de­cy­zję – po­le­ci z nim, jak naj­da­lej stąd, choć­by miała paść bez życia po lą­do­wa­niu. Mu­sie­li ukryć się gdzieś przed ob­ła­wą, aż Ratko po­czu­je się le­piej, a drogą do Wschod­nie­go Im­pe­rium mogli mar­twić się póź­niej.

W duchu bła­ga­ła znie­na­wi­dzo­ną, szla­chec­ką krew, by ten jeden je­dy­ny raz była po jej stro­nie.

Cza­ro­dziej­ski sil­nicz­ku, nie za­wiedź mnie – po­wtó­rzy­ła w my­ślach dow­cip przy­ja­cie­la, wzno­sząc się wraz z nim w po­wie­trze.

Sil­ni­czek, od lat nie­uży­wa­ny, naj­wy­raź­niej nie­spe­cjal­nie miał ocho­tę po raz drugi tej nocy iść na peł­nym ciągu, i to przy po­dwój­nym ob­cią­że­niu.

Bo­le­śnie ude­rzy­ła sto­pa­mi o zie­mię.

Psi fetor, o któ­rym za­po­mnia­ła na chwi­lę, ude­rzył ją z każ­dej stro­ny.

Za­drża­ła.

Jeśli nie dało się ucie­kać w górę, o uciecz­ce nie mogło być mowy!

– Sta­tek – stęk­nął Ratko. – Sta­tek z mątwą na bur­cie.

Unio­sła wzrok. W ciem­no­ści wciąż wi­dzia­ła wy­raź­nie jak za dnia.

Był tam – nie­wiel­ki, brud­ny nef, przy­cu­mo­wa­ny do molo. W linii pro­stej ja­kieś trzy­dzie­ści po­dwój­nych kro­ków.

Po­bie­gła, cią­gnąc przy­ja­cie­la ze sobą. Wiel­kim susem sko­czy­ła z molo na po­kład. Ratko stęk­nął, gdy jej stopy ude­rzy­ły o po­kład. Z tru­dem sta­nął na wła­snych no­gach.

– Od­bi­jać, psia­ju­chy! – wrza­snął wą­sa­ty męż­czy­zna do czte­rech brud­nych ma­ry­na­rzy. Śnia­da skóra i kę­dzie­rza­we włosy zdra­dza­ły im­pe­rial­ne po­cho­dze­nie. – Od­bi­jać, komu wła­sna rzyć miła, ale już!

Al­che­micz­ny sil­nik na rufie wark­nął, kaszl­nął, za­dy­mił i nef po krót­kiej chwi­li ode­rwał się od molo.

Ratko wziął kilka głęb­szych od­de­chów, zanim się ode­zwał.

– Lam, po­zwól, że ci przed­sta­wię: Na­rses, zwany Mątwą. Tak samo zresz­tą zwie się jego łajba. Naj­lep­szy prze­myt­nik na Czar­nych Wo­dach, a może i na całym świe­cie. I mój zna­jo­mek z daw­nych lat.

Na­rses skrzy­wił się, ści­ska­jąc Ratka na po­wi­ta­nie.

– Młody czło­wie­ku, pro­si­łem już, żebyś nie uży­wał tego brzyd­kie­go słowa na „p”. Prze­myt­ni­kiem zo­sta­jesz, jak cię zła­pią. Ja, bić czo­łem przed bo­ga­mi, wciąż je­stem zwy­kłym przed­się­bior­cą. Za­pra­szam sza­now­nych pa­sa­że­rów pod po­kład, do ka­ju­ty. Czeka tam woda i stra­wa. Jedno i dru­gie, muszę dodać z żalem, ra­czej nie pierw­szej i nie dru­giej świe­żo­ści, więc im prę­dzej się po­si­li­cie, tym le­piej dla was.

***

„Ka­ju­ta” oka­za­ło się sło­wem bar­dzo na wy­rost – Na­rses za­pro­wa­dził Ratka i Lamię do ukry­te­go prze­dzia­łu na rufie, który zwy­kle słu­żył do prze­wo­że­nia kon­tra­ban­dy. Knia­ziów­na nie chcia­ła jeść sta­rej rzepy i twar­dych jak skała su­cha­rów, ale Ratko, w daw­nych cza­sach przy­zwy­cza­jo­ny do jesz­cze gor­sze­go je­dze­nia, na­pchał się pod korek, jakby to były naj­więk­sze ra­ry­ta­sy.

Za­czy­na­ło świ­tać. Knia­ziów­na sku­li­ła się w ża­ło­sny kłę­bek na za­pa­so­wym żaglu. Ratko, zbyt wy­czer­pa­ny, by choć­by od­po­wie­dzieć jej na oczy­wi­ste py­ta­nie „co dalej?”, oparł się o ścia­nę po dru­giej stro­nie klit­ki i za­snął, ko­ły­sa­ny fa­la­mi.

Na dwo­rze wiel­kie­go knia­zia za­zwy­czaj wsta­wał o za­cho­dzie słoń­ca. Tym razem, nim się obu­dził, zdą­ży­ła za­paść noc.

– Jak tam, Lam? Wy­spa­na? – za­py­tał, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc ziew­nię­cie. Czuł się o wiele le­piej i nawet po­gry­zio­na ręka nie rwała jak po­przed­niej nocy. – Hej, Lam. – Ziew­nął. – Ple­bej­ski dureń, zna­czy się: twój wy­baw­ca, cię o coś pyta.

Klit­ka, z oczy­wi­stych przy­czyn, nie była wy­po­sa­żo­na w pry­zmat, któ­rym do środ­ka wpa­da­ło­by choć nikłe świa­tło księ­ży­ca, a Ratko, ze wzglę­du na chłop­skie po­cho­dze­nie, w cał­ko­wi­tej ciem­no­ści wi­dział tyle, co nic.

– Lam? – za­py­tał mrok, a nie otrzy­maw­szy po raz trze­ci od­po­wie­dzi, szturch­nął stopą ża­giel, na któ­rym spała knia­ziów­na.

Po­ru­szył nim bez żad­ne­go oporu. Od­kła­da­jąc na chwi­lę kon­we­nan­se, pró­bo­wał zna­leźć to­wa­rzysz­kę, ma­ca­jąc na ślepo, ale w rę­kach po­czuł je­dy­nie sukno płasz­cza, po­zba­wio­ne wkład­ki w po­sta­ci knia­ziów­ny.

Serce sta­nę­ło mu na mo­ment. Czu­jąc je­żą­ce się na karku włosy, wy­strze­lił z ukry­te­go prze­dzia­łu.

Ła­dow­nię oświe­tla­ło je­dy­nie kilka prze­bi­ja­ją­cych po­kład pry­zma­tów, ale jemu to wy­star­czy­ło. Wi­dział worki, klat­ki, becz­ki, liny i wci­śnię­tych mię­dzy to wszyst­ko, śpią­cych ludzi Mątwy. Ale ni­g­dzie nie było Lamii.

Wy­szedł na po­kład.

Stała na rufie, wpa­trzo­na w niebo, z roz­wia­ną grzy­wą, odzia­na je­dy­nie w tę samą je­dwab­ną ko­szu­lę, w któ­rej noc wcze­śniej obu­dził ją Ratko. Pla­ty­no­wo-bia­ła syl­wet­ka, ską­pa­na w świe­tle księ­ży­ca, na tle an­tra­cy­to­we­go nieba zda­wa­ła się świe­cić wła­snym bla­skiem, jak nocne wi­dzia­dło.

W pew­nym sen­sie od za­wsze wła­śnie tym była.

Pod jej no­ga­mi jeden z ma­ry­na­rzy leżał nie­przy­tom­ny.

– Do­brze, że je­steś. Mia­łam po cie­bie iść.

– Lam? – za­py­tał nie­pew­nie Ratko, pa­trząc to na nią, to na nie­przy­tom­ne­go prze­myt­ni­ka. – Co ro­bisz, Lam?

– Nie przej­muj się, nic mu nie bę­dzie – od­po­wie­dzia­ła. – To stary, szla­chec­ki trik. Wsta­nie za parę go­dzin, ni­cze­go nie pa­mię­ta­jąc. Po­trze­bo­wa­łam tylko odro­bi­ny… No wiesz. Dla sil­nicz­ka.

– Po co ci krew, Lam? – za­py­tał spo­koj­nie, ale sta­now­czo. Zbli­żał się do niej po­wo­li. Tak, jak pod­cho­dzi się do nie­bez­piecz­ne­go zwie­rzę­cia.

– Muszę tam wró­cić.

Ratko za­drżał.

– Do domu? Po tym, co prze­szli­śmy, Lam? Wy­pluj te słowa.

Od­wró­ci­ła się, by spoj­rzeć mu w twarz.

– Twój wzrok nie sięga tak da­le­ko, Ratko, ale ja aż za do­brze widzę łunę na wy­brze­żu. Czuję swąd spo­pie­lo­nych ciał. Oni wciąż szu­ka­ją. I palą mia­sto, żeby tylko mnie wy­pło­szyć. Muszę tam wró­cić, ina­czej zgi­nie wielu ludzi. Zginą prze­ze mnie, ro­zu­miesz?

Przez mo­ment pa­trzy­li na sie­bie w ciszy.

– Dla­cze­go w ogóle mnie ura­to­wa­łeś? – za­py­ta­ła, zanim Ratko zdą­żył prze­tra­wić to, co po­wie­dzia­ła chwi­lę wcze­śniej.

– Co to za py­ta­nie? Oczy­wi­ście, że… – Uci­szy­ła go ge­stem dłoni. Stał już pra­wie przy niej.

– Pro­szę, nie. Serce mi pęk­nie, jeśli mnie teraz okła­miesz, i bę­dziesz miał ko­bie­tę na su­mie­niu. Wie­dzia­łeś na pewno, że po­znam, czyja krew jest na two­ich spodniach. Mia­łeś tę plamę, gdy przy­sze­dłeś po mnie, choć chło­pi jesz­cze nie wdar­li się do don­żo­nu. Wiem, że po­mo­głeś po­wstań­com, don­żon prze­cież za­wsze był za­my­ka­ny. Mo­głeś… mo­gli­śmy – po­pra­wi­ła się – obu­dzić cały dwór. Nie zro­bi­li­śmy tego. My­śla­łeś, że nie ro­zu­miem dla­cze­go?

Tym razem uci­szy­ła go, zanim jesz­cze się ode­zwał, kła­dąc smu­kły, biały palec pro­sto na jego ustach.

– Nie czyń dru­gie­mu, co tobie nie­mi­łe, praw­da? – Za­chi­cho­ta­ła, wi­dząc jego minę. – Nie, nie mam ci za złe. Bogów biorę na świad­ki, nikt go­rę­cej ode mnie się nie mo­dlił, żeby te zamki, don­żo­ny i pa­ła­ce wresz­cie jasny szlag tra­fił. Zresz­tą, wiesz o tym naj­le­piej, przy­ja­cie­lu. Mia­łeś po­wo­dy, by nas nie­na­wi­dzić, jak każdy. Więc pytam: dla­cze­go nie po­zwo­li­łeś mi zgi­nąć z resz­tą dworu? Tam umie­ra­ją lu­dzie, Ratko! – jęk­nę­ła dra­ma­tycz­nie i wska­za­ła na prze­strzeń za ple­ca­mi. – Giną, bo po­wstań­cy szu­ka­ją zbie­głej szlach­cian­ki i nie mogą jej zna­leźć. Giną za moje grze­chy i będą ginąć, do­pó­ki nie oddam się w ręce re­be­lian­tów! To naj­zwy­klej­si miesz­cza­nie, któ­rzy ni­ko­mu nic nie za­wi­ni­li. Żadne tam po­two­ry w ludz­kiej skó­rze jak mój ród. Matki, dzie­ci. Nie mogę tego tak zo­sta­wić! Więc skoro wczo­raj do­strze­głeś jakiś powód, dla któ­re­go ja po­win­nam żyć, pod­czas gdy cała moja ro­dzi­na za­słu­ży­ła na śmierć, to bar­dzo, bar­dzo cię pro­szę, żebyś mi o nim po­wie­dział, bo ja ta­kie­go po­wo­du nie widzę!

Dwie wiel­kie łzy spły­nę­ły po bla­dych po­licz­kach Lamii. Ratko ostroż­nie starł je grzbie­tem dłoni.

– Lam, spójrz na ten prze­klę­ty świat. Z jed­nej stro­ny szlach­ta utu­czo­na na krwi ludu, do­słow­nie i w prze­no­śni. Z dru­giej hordy roz­pi­ja­czo­nych gwał­ci­cie­li, któ­rzy po­ro­bi­li sobie pro­por­ce z za­faj­da­nych gaci i ogło­si­li się po­wstań­ca­mi. Nie chcę mieć wię­cej nic wspól­ne­go ani z tymi, ani z tam­ty­mi. Ale ty… ty je­steś prze­cież inna.

Prych­nę­ła.

– Je­stem do­kład­nie taka sama jak wszy­scy! Tak, może prze­sta­łam pić. Co z tego? Tylko na chwi­lę, jak się oka­za­ło, a zresz­tą dalej ko­rzy­sta­łam ze wszyst­kich pa­ła­co­wych wygód, z wy­dar­tych chłop­stwu owo­ców ich pracy. Jak się nad tym głę­biej za­sta­no­wić, abs­ty­nen­cja słu­ży­ła mi wła­ści­wie tylko do za­głu­sza­nia su­mie­nia. Nie, Ratko. Muszę to zro­bić. Tylko tak bę­dzie spra­wie­dli­wie. Tylko tak całe to zło może się raz na za­wsze skoń­czyć. Ostat­nia kro­pla szla­chec­kiej krwi musi wsiąk­nąć w zie­mię. Dzię­ku­ję za wszyst­ko. Że­gnaj. – Ostat­nie słowo wy­szep­ta­ła.

Sta­nę­ła na pal­cach, a potem blade stopy, nieco drob­niej­sze, niż po­win­ny być, wolno unio­sły się w po­wie­trze.

Ratko zła­pał ją obu­rącz w talii i zde­cy­do­wa­nym ru­chem ścią­gnął z po­wro­tem na po­kład.

– Cią­gle mi prze­ry­wasz, Lam. Nie skoń­czy­łem mówić.

***

– Nie skoń­czy­łem mówić – po­wie­dział. Ale nie dodał już nic wię­cej.

Za­miast tego przy­cią­gnął Lamię do sie­bie, wplótł za duże palce w pla­ty­no­wą grzy­wę i przy­warł do niej chłop­ski­mi usta­mi, węż­szy­mi niż po­win­ny być, za to z o wiele za dużą szczę­ką.

Co ro­bisz, ple­bej­ski dur­niu – chcia­ła za­pro­te­sto­wać, ale nie mogła, bo wtar­gnął do jej pasz­czy ję­zy­kiem, za gru­bym i za krót­kim, wcale nie­przy­sto­so­wa­nym do chłep­ta­nia ży­cio­daj­nej po­so­ki, jakby zu­peł­nie nie bał się gar­ni­tu­ru ostrych jak brzy­twa kłów. Pi­snę­ła więc tylko i nie umia­ła się nawet zmu­sić, by ten pisk brzmiał choć tro­chę szla­chec­ko – a już na pewno nie brzmiał jak pro­test.

Zro­zu­mia­ła coś: wy­ry­so­wa­na mię­dzy nimi gra­ni­ca róż­ni­cy stanu, jesz­cze dzień temu nie­prze­kra­czal­na, już nie ist­nia­ła i tylko od nich za­le­ża­ło, czy któ­reś przej­dzie na drugą stro­nę. Ratko, otwie­ra­jąc wrota don­żo­nu, zbu­rzył ten nie­wi­dzial­ny mur. Zmył go jak zamek z pia­sku, za­le­wa­jąc fa­la­mi osza­la­łych z nie­na­wi­ści po­wstań­ców.

Nie zro­bił tego, rzecz jasna, żeby móc bez­kar­nie ob­ści­ski­wać knia­ziów­nę, a w ogóle jego wpływ na spra­wę nie był aż tak istot­ny – na dwo­rze ojca zna­la­zło­by się z pew­no­ścią wielu kom­pra­do­rów, rów­nie skłon­nych do zdra­dy na rzecz po­wsta­nia. Ale przez krót­ką chwi­lę, przez jedno mgnie­nie oka, w gło­wie Lamii cała hi­sto­ria wy­glą­da­ła tak, że to Ratko wstrzą­snął Wiel­kim Księ­stwem i że zro­bił to wła­śnie dla niej. Coś za­trze­po­ta­ło głę­bo­ko we­wnątrz knia­ziów­ny, tuż obok cza­ro­dziej­skie­go sil­nicz­ka.

Ten trze­pot zmu­sił Lamię, by za­rzu­cić ręce za zbyt sze­ro­ką szyję i wpić się w ple­bej­skie usta rów­nie łap­czy­wie, jak dzień wcze­śniej wpi­ja­ła się w nad­gar­stek. Czu­jąc tę od­po­wiedź, Ratko dźwi­gnął ją, nie zwa­ża­jąc wcale na pod­wi­ja­ją­ce się je­dwa­bie. Drgnął, nie­mal nie­zau­wa­żal­nie, gdy ści­snę­ła go moc­niej – bli­zny na ple­cach, wy­ry­so­wa­ne w dzie­ciń­stwie przez knia­ziow­ski bat, nigdy do końca nie prze­sta­ły boleć.

Z tru­dem prze­rwał po­ca­łu­nek i przez chwi­lę w mil­cze­niu mi­gro­wał wzro­kiem mię­dzy jej ocza­mi, szyją i bia­łym jak śnieg de­kol­tem.

Zło­śli­wy cho­chlik w gło­wie Lamii pró­bo­wał pod­po­wia­dać, że po­żą­dli­we spoj­rze­nia omi­ja­ją re­ki­nią pasz­czę, ale zde­cy­do­wa­ła, że umknie to jej uwa­dze. 

– Czy to wy­star­cza­ją­cy powód, Lam? – za­py­tał.

Po­krę­ci­ła głową.

Mu­siał zro­zu­mieć, bo zniósł ją pro­sto do ukry­tej ka­ju­ty.

***

Lamia obu­dzi­ła się z głową wciąż łu­pią­cą od pod­kra­dzio­ne­go z ła­dun­ku Mątwy wina. Do­oko­ła pa­no­wa­ła do­sko­na­ła, nie­prze­nik­nio­na ciem­ność.

Coś nie­przy­jem­nie po­skro­ba­ło w po­wo­li wracającej świa­do­mo­ści knia­ziów­ny. Po­win­naś wszyst­ko wi­dzieć, dla cie­bie nie ma nie­prze­nik­nio­nej ciem­no­ści. Od kiedy to szlach­ta miewa kaca po cien­kim winie? Czym jest ten owi­nię­ty szma­tą pręt w two­ich ustach i dla­cze­go masz ręce zwią­za­ne za krzy­żem?

Zmro­zi­ło ją, gdy się zo­rien­to­wa­ła, że ma worek na gło­wie.

Po­wstań­cy do­pa­dli ich na morzu? A może po­spo­li­ci pi­ra­ci?

Spo­koj­nie, spo­koj­nie – mó­wi­ła do sie­bie w my­ślach. Je­steś w do­brych rę­kach, to na pewno nic z tych rze­czy. Na pewno Mątwa zna­lazł nie­przy­tom­ne­go ma­ry­na­rza i uparł się, by zo­sta­ła na czas po­dró­ży skrę­po­wa­na. To nawet roz­sąd­nie z jego stro­ny, tak, nikt nie chciał­by pły­wać cia­snym nefem z po­lu­ją­cą szlach­cian­ką na po­kła­dzie. Sama była sobie winna.

A może to Ratko wy­my­ślił jakąś durną, ple­bej­ską za­ba­wę? Sły­sza­ła kie­dyś od dam dworu, że by­wa­ją męż­czyź­ni z upodo­ba­niem do krę­po­wa­nia ko­biet… ale po co miał­by jej kne­blo­wać usta ka­wał­kiem me­ta­lu?

Chcia­ła za­wo­łać przy­ja­cie­la, ale pręt po­zwo­lił jej wy­do­być z sie­bie tylko ża­ło­sny jęk.

Z tru­dem sia­dła na pod­ku­lo­nych no­gach. Nie dała rady wstać, ani się wy­pro­sto­wać – miała nad głową coś pła­skie­go i twar­de­go.

Jęk­nę­ła prze­cią­gle, zda­jąc sobie spra­wę, że jest w pudle albo w klat­ce.

– Chyba się budzi. – Usły­sza­ła nie­zna­jo­my głos gdzieś nad sobą, przy­tłu­mio­ny, jakby do­bie­gał zza gru­bej ko­ta­ry. – Za­ła­tw­my więc spra­wę szyb­ko. Czy okaz jest nie­na­ru­szo­ny?

– Za­le­ży, co wasz­mość ro­zu­miesz przez „na­ru­sze­nie”. Wnio­sku­jąc z od­gło­sów, które mi nie da­wa­ły za­snąć na wła­snej kry­pie, to jeden dziel­ny mło­dzie­niec jej chyba bez wy­jąt­ku wszyst­kie dziur­ki na­ru­szył, zanim się „okaz” udało uśpić.

Po­zna­ła głos – to mówił ka­pi­tan prze­myt­ni­ków. Zdra­dził? Po­rwał ich?

Zgi­niesz za to, prze­myt­ni­ku. Niech tylko oswo­bo­dzę ręce – od­gra­ża­ła się w my­ślach.

– A co, Mątwa? Za­zdro­ścisz? – Głos Ratka dobiegał zza tej samej kotary, co wszystkie inne. Dźwięk drwią­ce­go śmie­chu do­cho­dzą­cy z ust przy­ja­cie­la przy­pra­wił Lamię o wy­miot­ny spazm.

– Broń­cie mnie wszyst­kie bogi, żebym miał się tykać szlach­cian­ki. – Mątwa splu­nął za­ma­szy­ście. – Jesz­cze by co od­gry­zła.

Lamia na­pię­ła wszyst­kie mię­śnie rąk. Szarp­nę­ła raz, drugi – na nic! W jej człon­kach nie zo­sta­ła ani odro­bi­na mocy, choć prze­cież piła z dwóch ludzi. Za­drża­ła.

Jak długo była nie­przy­tom­na?

– Nie. Nie­moż­li­we. Nie po tym wszyst­kim. Nie zro­bił­byś tego. Ratko, ple­bej­ski dur­niu, naj­mil­szy przy­ja­cie­lu, roz­wiąż mnie w tej chwi­li i po­wiedz, że to wszyst­ko okrop­ny żart. Po­wiedz, że cię zmu­si­li! – Nie wie­dzia­ła, czy błaga jego, czy bogów. – Cho­dzi o złoto? Mo­gli­śmy wy­nieść, ile chcia­łeś, ze skarb­ca! Skoro mnie tak nie­na­wi­dzisz, dla­cze­go nie po­zwo­li­łeś mi przy­naj­mniej umrzeć, gdy moja śmierć mia­ła­by jakiś sens!?

Ratko nie od­po­wie­dział – pręt zmie­nił pre­ten­sje Lamii w ża­ło­sne, beł­ko­tli­we po­kwi­ki­wa­nie.

– Pro­szę, zgod­nie z umową – ode­zwał się nie­zna­jo­my.

– Mo­men­cik – za­pro­te­sto­wał Mątwa. – Mu­si­my do umowy wpro­wa­dzić pewne, że tak po­wiem, po­praw­ki. Mówię, rzecz jasna, o so­wi­tej pre­mii.

Roz­legł się szum kil­ku­na­stu od­le­głych, obu­rzo­nych gło­sów. Ratko prze­rwał dys­ku­sję.

– Wi­dzi­cie, nie przy­wieź­li­śmy wam zwy­kłe­go, jak to mó­wi­cie, „okazu”. Na­ciesz­cie oczy, ucze­ni Wschod­nie­go Im­pe­rium! – Ratko pod­niósł głos. – Oto przed wami dama o naj­szla­chet­niej­szej krwi, sław­na we wszyst­kich za­kąt­kach Wiel­kie­go Księ­stwa!

Szarp­nął kry­ją­ce klat­kę cięż­kie sukno. Odro­bi­na świa­tła prze­bi­ła się przez worek do oczu knia­ziów­ny. Za­mar­ła, ro­zu­mie­jąc, że kil­ka­na­ście par oczu pa­trzy na jej nagie ciało.

– Lamia Wła­di­mi­rów­na Dra­cu­li­na! – wy­krzy­czał jej pełne na­zwi­sko Ratko, rów­no­cze­śnie zry­wa­jąc ju­to­wy worek. Jakby dla jak naj­lep­sze­go efek­tu, jakby za­le­ża­ło mu już tylko na tym, by pod­bić cenę o jesz­cze kilka sztuk złota… albo, by jak naj­bar­dziej Lamię po­ni­żyć.