Siódmy chów

„Za­kła­dał, że pi­sa­nie samo w sobie okaże się łatwe, wy­star­czy po pro­stu prze­lać na pa­pier nie­koń­czą­cy się, ner­wo­wy potok słów, roz­brzmie­wa­ją­cych w jego gło­wie od lat.”

– Geo­r­ge Or­well, Rok 1984, tłum. Julia Fie­dor­czuk.

 

 

 

 

Pew­nie wie­cie, czym się żywią jasz­czur­ki? I jakim spo­so­bem ka­me­le­on zmie­nia barwy? Bo ja wiem. Ale nie po­wiem. Nie o tym jest ta hi­sto­ria.

Oj­ciec był in­spek­to­rem we­te­ry­na­ryj­nym. Kie­dyś po­sta­wił mi na re­ga­le parę swo­ich bran­żo­wych ksią­żek, „bo u niego nie ma miej­sca”. Po­śród mojej ko­lek­cji ko­mik­sów po­ja­wił się więc siód­my tom serii trak­tu­ją­cej o ho­dow­li gadów.

Dzie­ło to stało się obiek­tem żar­tów od­wie­dza­ją­cych mnie gości.

Na moich osiem­na­stych uro­dzi­nach jeden z ko­le­gów, za­chę­co­ny wi­do­kiem tej książ­ki, za­czął opo­wia­dać o teo­riach spi­sko­wych. O oszo­ło­mach, któ­rzy wie­rzą w ukry­wa­ją­cych się na Ziemi jasz­czu­ro­lu­dzi. Twier­dził, że sporo jest ta­kich osób.

Ja za­klą­łem i po­krę­ci­łem głową na taką nie­do­rzecz­ność. Ro­ze­śmia­łem się. Ale dziew­czy­na, która nas dotąd słu­cha­ła (uda­jąc, że gapi się w te­le­fon), nagle krzyk­nę­ła i w pa­ni­ce wy­bie­gła z miesz­ka­nia.

Z tego po­wo­du po­sta­no­wi­łem wresz­cie, że „Bez­ter­ra­ryj­ny chów gadów” musi znik­nąć z bi­blio­tecz­ki. Zwłasz­cza, że zbli­ża­ła się moja im­pre­za imie­ni­no­wa. Muszę tę sy­tu­ację wy­ja­śnić, zanim do­pusz­czę się czy­nów kry­mi­nal­nych. Już sły­szę, jak moi go­ście pod­śpie­wu­ją „siód­my chów, terr­ra siód­my… hu! Hu! Huuu!”.

Tak było na osiem­na­st­ce! Kosz­mar.

Naj­pierw chcia­łem książ­kę ukryć gdzieś w po­ko­ju, scho­wać do szafy. Ale to było krót­ko­wzrocz­ne. Wciąż miesz­ka­łem z ojcem. Wy­star­czy, że wy­cią­gnie ją z szafy pod moją nie­obec­ność. Znaj­dzie ją na pewno. I zaraz „gady” wrócą tam, gdzie były.

Do bi­blio­te­ki też nie za­nio­sę, bo tam pra­cu­je matka. Choć ro­dzi­ce żyją w se­pa­ra­cji, to współ­pra­cu­ją w wielu spra­wach. Nie, to bez sensu.

Matka wy­cho­wy­wa­ła mnie w sza­cun­ku do ksią­żek. Nie mia­łem serca, aby tę książ­kę znisz­czyć wła­sno­ręcz­nie. Po­sta­no­wi­łem zro­bić tak, aby nie wró­ci­ła. Jak stara, po­ry­so­wa­na płyta cd, którą wy­wa­li­łem pod wiatą śmiet­ni­ko­wą, a do­bro­tli­wy są­siad przy­niósł mi ją z po­wro­tem. My­ślał, że wy­rzu­ci­łem przez po­mył­kę.

Sprze­daż in­ter­ne­to­wa też od­pa­da­ła. Ko­rzy­sta­li­śmy z ojcem z jed­ne­go kom­pu­te­ra. Wy­star­czy­ło­by, że za­po­mnę usu­nąć hi­sto­rię wy­szu­ki­wa­nia i ech…

Nawet nie wie­cie, ile kom­bi­na­cji prze­ana­li­zo­wa­łem. W mojej wy­obraź­ni książ­ka za­wsze wra­ca­ła jak bu­me­rang.

Le­piej, żeby znik­nę­ła z miesz­ka­nia i to bez śladu. Jak oj­ciec sobie o niej przy­po­mni, to będę uda­wał, że nie wiem gdzie jest. Po­wiem, że pew­nie sam gdzieś upchał.

Zde­cy­do­wa­łem, że „akcja książ­ka” zo­sta­nie wy­ko­na­na nieco dalej.

Jakiś czas temu pod­ją­łem pierw­szą pracę. Do­jeż­dża­łem co­dzien­nie z na­szej wsi do ma­łe­go mia­sta. I to była moja oka­zja. Pla­no­wa­łem, że po­rzu­cę wła­śnie tam prze­klę­te „gady”.

Lu­dzie w mia­stecz­ku wy­da­wa­li się dziw­ni. Wy­da­wa­ło mi się, że za­wsze za mną jeź­dzi jakiś sa­mo­chód. Cza­sem, że ktoś mnie śle­dzi idąc chod­ni­kiem. Albo skra­da się za bu­dyn­ka­mi. Dla­te­go raz wsze­dłem za jedną z po­dej­rza­nych osób w po­dwór­ko. Mu­sia­ła się scho­wać albo uciec, bo znik­nę­ła z za­się­gu wzro­ku. Stale to­wa­rzy­szy­ło mi uczu­cie bycia ob­ser­wo­wa­nym.

Wiem, co po­wie­cie: to nor­mal­ne, że nowy w obcym mie­ście rzuca się w oczy. I lu­dzie mu się przy­glą­da­ją. Ale moim zda­niem to było coś wię­cej. Miesz­kań­cy byli w zmo­wie. Jakby wie­dzie­li coś, czego ja nie wiem.

Mia­stecz­ko było słabo oświe­tlo­ne. Wie­czo­ra­mi pełne mrocz­nych za­ka­mar­ków. Cza­sem ktoś prze­bie­gał ciem­ny­mi ulicz­ka­mi. Ktoś skra­dał się pod ścia­na­mi. Oni mieli ja­kieś swoje ta­jem­ni­ce.

Mia­łem dość tej pa­ra­noi. Jeśli fak­tycz­nie ist­nie­li jacyś „Oni” mu­sia­łem ich zde­ma­sko­wać. Wy­trą­ca­jąc z rów­no­wa­gi, do­pro­wa­dzić do ich ujaw­nie­nia się. Ale, jak to zro­bić, gdy ja sam byłem dla nich zbyt prze­wi­dy­wal­ny?

W ty­go­dniu stała trasa mię­dzy domem a pracą. W piąt­ki i so­bo­ty im­pre­zy. Jeśli znaj­do­wa­łem się pod ob­ser­wa­cją, to każdy (nawet zna­jo­mi) mógł prze­wi­dzieć mój na­stęp­ny ruch.

Mu­sia­łem zro­bić coś sza­lo­ne­go. Byle nie po­paść w kon­flikt z pra­wem. Coś

nie­znacz­ne­go. Na miarę moich moż­li­wo­ści. Ale wy­kra­cza­ją­ce­go poza plan, ru­ty­nę i przy­zwy­cza­je­nia.

Gdy­bym po­rzu­cił książ­kę na ławce, po­my­ślą, że zwy­czaj­nie za­po­mnia­łem. Nawet jeśli to bę­dzie na ławce w parku. Ale gdy ułożę ją rów­niut­ko na ścież­ce, widać bę­dzie, że to ce­lo­we dzia­ła­nie. Jeśli okaże się, że po­dą­ża­ją za mną krok w krok, to książ­ka da im do my­śle­nia. Niech się gło­wią. Po co ją zo­sta­wi­łem? Dla­cze­go w tym miej­scu i cza­sie? I dla­cze­go ten tytuł? Może dzię­ki temu się po­tknął? Spa­ni­ku­ją? Za­czną po­peł­niać błędy?

 

 

***

 

 

Było po zmro­ku, kiedy przy­je­cha­łem na nockę do mar­ke­tu. Po dro­dze mu­sia­łem przejść przez park.

Wy­obraź­nia za­czę­ła mi pod­su­wać ob­ra­zy rep­ti­lian czy­ha­ją­cych z la­se­ra­mi w ko­ro­nach drzew. Za­chi­cho­ta­łem. Chyba mi już od­bi­ja od tych im­prez. Łażę z jakąś durną książ­ką w nocy po parku i fan­ta­zju­ję. Zde­cy­do­wa­nie po­wi­nie­nem zmie­nić tryb życia, bo głu­pie­ję. Trze­ba przy­siąść do nauki, po­my­śleć o eg­za­mi­nie na stu­dia.

Prze­mie­rza­łem alej­ki dość gęsto oświe­tlo­ne przez la­tar­nie.

Wo­ko­ło cicho i pusto, ale zbyt widno. Dla­te­go skrę­ci­łem w bocz­ną ścież­kę, po czym wsze­dłem mię­dzy gęste krza­czo­ry, gdzie pa­no­wa­ła ciem­ność.

Upew­ni­łem się, że nikt przy­pad­ko­wy nie widzi (nie chcia­łem wy­glą­dać głu­pio) i po­ło­ży­łem „gady” na środ­ku ścież­ki. Za­sta­na­wia­łem się nawet, czy, gdy będę wra­cał w dzień, to jesz­cze je tu znaj­dę.

Nie za­po­wia­da­li desz­czu w tym ty­go­dniu. Może rano ktoś ją sobie weź­mie? Albo wy­rzu­ci do śmie­ci? W sumie mało uczęsz­cza­na ścież­ka, żeby ktoś od razu książ­kę pod­niósł… Prze­pra­szam za te dy­wa­ga­cje. Już zmie­rzam do rze­czy. I wła­śnie wtedy to się wszyst­ko za­czę­ło. To były czte­ry dziw­ne epi­zo­dy.

 

Pierw­szy Epi­zod

 

Jako że wcze­śniej mia­łem kilka dni wol­ne­go, to w trak­cie pierw­szej nocki wy­jąt­ko­wo pa­li­łem się do ro­bo­ty. A nie było jej aku­rat za wiele. Po­wy­kła­da­łem tro­chę to­wa­ru. Ogar­ną­łem sklep, po­my­łem lo­dów­ki, wy­rzu­ci­łem śmie­ci.

Muszę nad­mie­nić, że przy­sze­dłem do pracy trzeź­wy i wy­spa­ny (aż za bar­dzo).

Na prze­rwie, jak i przez całą zmia­nę, nie czu­łem po­trze­by aby jeść, ani pić (a było lato!).

Nikt więc nie miał szans tą drogą pod­rzu­cić mi żad­nej sub­stan­cji wy­wo­łu­ją­cej ha­lu­cy­na­cje. Nie można też zrzu­cić winy na prze­mę­cze­nie.

Dla­cze­go o tym mówię? Już wy­ja­śniam. Mia­no­wi­cie coś dziw­ne­go za­czę­ło się dziać z kie­row­nicz­ką skle­pu.

Opi­szę po­krót­ce tę osobę. Jeśli cho­dzi o jej za­cho­wa­nie, to wobec mnie prze­ja­wia­ła dobre ma­nie­ry. Zaś z na­szy­mi ko­le­żan­ka­mi z pracy lu­bi­ła roz­ma­wiać ję­zy­kiem peł­nym prze­kleństw. Za­wsze po­dzi­wia­łem jak ela­stycz­nie i płyn­nie prze­cho­dzi z ję­zy­ka ży­ra­fy do ję­zy­ka sza­ka­la.

Na po­trze­by tej opo­wie­ści nazwę ją sobie „Elitą”. Tę kie­row­nicz­kę. Miała ary­sto­kra­tycz­ne rysy twa­rzy. Albo „Elit­ką”. Bo drob­na i bar­dzo szczu­pła. Cho­ciaż może jed­nak „Elitą” – ona nie sto­so­wa­ła zdrob­nień. Gdyby na przy­kład pra­co­wał u nas jakiś „Boguś”, naj­czę­ściej wy­bie­ra­ła­by formę „Bo­gu­sław”. „Boguś”? Nigdy.

Wiem, to nie­po­trzeb­na dy­gre­sja. Wra­cam do me­ri­tum.

Na za­koń­cze­nie pracy wsze­dłem do biura. Potem (po prze­bra­niu się w szat­ni) nie mo­głem tam wra­cać, bo już od­bi­łem iden­ty­fi­ka­tor. Ta czyn­ność au­to­ma­tycz­nie koń­czy pracę i nie wolno prze­kro­czyć progu biura – ży­je­my w świe­cie kamer.

Był już jasny dzień. Sta­łem obok sie­dzą­cej Elity, kiedy wpa­try­wa­ła się w mo­ni­tor.

Po­miesz­cze­nie było do­sko­na­le oświe­tlo­ne pro­mie­nia­mi słoń­ca. Wi­dzia­łem wszyst­ko do­kład­nie. Moja twarz była od­da­lo­na od jej twa­rzy o kilka, może kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów.

Kiedy spraw­dza­li­śmy gra­fik, sku­pi­ła wzrok na da­nych z ekra­nu.

Nie pa­trzy­łem w ekran. Pa­trzy­łem cały czas na jej oczy. Może to przez jej urodę. Dzi­siaj po­wie­dział­bym n i e z i e m s k ą.

Roz­sze­rzo­ne źre­ni­ce Elity zmniej­szy­ły się. Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu zwę­zi­ły się w wy­raź­ne pio­no­we szpar­ki. Jak u kotów. Albo jak u gadów. Oczy węża. Nie mogło być mowy o przy­wi­dze­niu. Były tak wy­raź­ne, że w ich czer­ni do­strze­ga­łem białe plam­ki od­bi­ja­ją­ce­go się świa­tła.

Naj­dziw­niej­sza w tym wy­da­wa­ła się moja re­ak­cja. A wła­ści­wie jej brak. Żad­ne­go za­wa­łu. Żad­ne­go krzy­ku. Nic nie czu­łem. Jak­bym już to wi­dział mi­lio­ny razy. Czy mia­łem w DNA za­pi­sa­ne wspo­mnie­nia ludzi z ta­ki­mi źre­ni­ca­mi? Czy może żyłem już wcze­śniej i spo­tka­łem się z tym w po­przed­nich wcie­le­niach?

 

 

Drugi Epi­zod

 

Do­kład­nie dwa ty­go­dnie póź­niej wsze­dłem do mar­ke­tu i skie­ro­wa­łem się do biura.

Drzwi otwar­te. Jesz­cze nie prze­kro­czy­łem progu, a już wi­dzia­łem, że coś było nie tak.

Kie­row­nicz­ka sie­dzia­ła przy biur­ku. Miała kró­ciut­ką spód­nicz­kę i ko­szul­kę bez rę­kaw­ków, więc wi­dzia­łem jej od­sło­nię­te nogi i ra­mio­na. Od­nio­słem wra­że­nie, że sku­li­ła się pod moim spoj­rze­niem. Skóra na jej całym ciele zro­bi­ła się nagle ide­al­nie biała. Nie blada, nie sina. Była tak biała, że wy­raź­nie kon­tra­sto­wa­ły z tą bielą nie­bie­skie żyłki. Jak siat­ka nie­bie­skich pęk­nięć roz­cho­dzą­cych się po bia­łym mar­mu­rze.

Elita była prze­ra­żo­na na mój widok. W ni­czy­ich oczach dotąd nie wi­dzia­łem ta­kie­go zwie­rzę­ce­go prze­ra­że­nia. O czym my­śla­ła przez te dwa ty­go­dnie? Uświa­do­mi­ła sobie, że po­przed­nim razem utra­ci­ła ka­mu­flaż? I po­ka­za­ła swoje praw­dzi­we oczy? Za­po­mnia­ła się? Przez nasze uprzej­me re­la­cje po­czu­ła się zbyt bez­piecz­nie?

Jakiś czas przed pierw­szym epi­zo­dem wspo­mnia­łem przy ko­le­dze z pracy o jasz­czu­ro­lu­dziach. Nic szcze­gól­ne­go, uba­wio­ny byłem ta­ki­mi teo­ria­mi spi­sko­wy­mi. Opo­wia­da­ły o po­li­ty­kach, urzęd­ni­kach i po­li­cjan­tach, pod­mie­nia­nych na ukry­tych rep­ti­lian. Zmien­no­kształt­ni rep­ti­lia­nie, he, he. Hu­ma­no­idal­ne gady przy­by­łe z ko­smo­su. Sporo tego było w necie.

Wkrę­ci­łem to sobie? Na­czy­ta­łem się i na­oglą­da­łem głu­pot, po czym one za­czę­ły żyć wła­snym ży­ciem?

Ale ko­le­ga na dźwięk słowa „jasz­czu­ro­lu­dzie” nagle spo­waż­niał. Cho­ciaż dotąd kpił ze wszyst­kich i wszyst­kie­go. Dziw­ne.

Może ja wy­pie­ra­łem z pa­mię­ci takie epi­zo­dy? Może wcze­śniej mia­łem takie wspo­mnie­nia, tylko mój uwa­run­ko­wa­ny umysł je za­kła­my­wał? Po­sta­no­wi­łem, że nie będę ich wy­pie­rał. Wiem, co wi­dzia­łem.

Sęk w tym, że wy­pie­ra­nie jest pod­świa­do­me. Wedle naj­bar­dziej po­krę­co­nych teo­rii Freu­da. Nie można go po­wstrzy­mać.

 

Trze­ci Epi­zod

 

Upły­nę­ły dwa mie­sią­ce. Za­su­wam w ro­bo­cie. Koń­ców­ka noc­nej zmia­ny w mar­ke­cie. Cięż­ko. Bie­ga­ni­na do rana. Zmę­cze­nie, łomot serca, oczy wiel­kie. Sie­dzie­li­śmy sty­ra­ni w po­miesz­cze­niu so­cjal­nym. Cze­ka­li­śmy z pro­wa­dzą­cą zmia­nę na przyj­ście Elity do pracy. Przy­je­cha­ła.

Otwo­rzy­łem dla niej bocz­ne wej­ście do skle­pu. Na ze­wnątrz było jesz­cze ciem­no. We­szła Elita, a za nią pra­cow­nik. W wą­skim ko­ry­ta­rzy­ku, w któ­rym le­d­wie się mie­ści­li­śmy, pa­no­wał lekki pół­mrok.

Od kiedy zo­ba­czy­łem pio­no­we źre­ni­ce Elity mi­nę­ło sporo czasu. Mój umysł gotów był już zra­cjo­na­li­zo­wać to sobie. Nie sta­li­śmy wtedy w biu­rze twa­rzą w twarz. Może to było przy­wi­dze­nie… Wbrew temu, co sobie obie­cy­wa­łem (że nie będę wy­pie­rał), stop­nio­wo przy­chy­la­łem się do za­kła­my­wa­nia cze­goś, co wy­my­ka­ło się sche­ma­tom.

Aż tu nagle… wra­cam na so­cjal i po­wo­li do­cie­ra do mnie, że wi­dzia­łem zmia­ny na twa­rzy Elity. Wy­peł­za­ją­ce ni­czym ro­ba­le. Z jej oczo­do­łów wy­peł­za­ły dłu­gie gałki oczne, przyj­mu­jąc po­stać prze­zro­czy­stych czuł­ków. Wy­su­nię­tych przed twa­rzą i pe­ne­tru­ją­cych prze­strzeń. Jak u śli­ma­ka.

Po­my­śla­łem, że to złu­dze­nie, że pół­mrok. Po­dob­ne prze­ra­że­nie u Elity jak ostat­nio.

Przy­pusz­cza­łem, że tym razem bę­dzie pró­bo­wa­ła mnie za coś skar­cić. Żeby od­wró­cić moją uwagę od swo­je­go wi­do­ku. Albo szyb­ko się ukry­je za­trza­sku­jąc drzwi biura. I otwo­rzy, jak się do­pro­wa­dzi do po­rząd­ku.

Za­miast tego Elita we­szła na so­cjal. Stała w świe­tle i widać, że ga­la­re­to­wa­te czuł­ki nie do końca się jesz­cze scho­wa­ły. Czę­ścio­wo wsu­nę­ły się w oczo­do­ły, ale tę­czów­ki wciąż wi­sia­ły na glu­tach.

– Coś ty taki zmę­czo­ny? – za­gad­nę­ła mnie chy­trze Elita. Wy­krzy­wi­ła usta w gry­ma­sie, który miał za­pew­ne być bez­tro­skim uśmie­chem. – Na­praw­dę wy­glą­dasz na zmę­czo­ne­go.

Tak, byłem wy­cień­czo­ny. I senny. W tym mo­men­cie zda­łem sobie spra­wę, że ce­lo­wo pró­bu­je prze­kie­ro­wać moje myśli na zmę­cze­nie, by od­wró­cić uwagę od sie­bie. Do­tar­ło do mnie, że pra­cow­ni­cy sto­so­wa­li takie tech­ni­ki już wcze­śniej. To był ich stały numer. Teraz rów­nież jej.

Wy­czu­łem, że ktoś mi się przy­glą­da. Opar­ta o zlew, cał­ko­wi­cie nie­ru­cho­ma, wpa­try­wa­ła się we mnie ko­le­żan­ka Elity. Gie­nia. Nawet nie pró­bo­wa­ła ukryć stra­chu.

Wi­dzia­ła to, co ja? Do­my­śla­ła się, co zo­ba­czy­łem?

Wy­glą­da­ła, jakby zu­peł­nie stra­ci­ła kon­tro­lę nad sy­tu­acją. Albo, co gor­sza, nad swoim pę­che­rzem. Gdyby mogła, to za­pa­dła­by się pod zie­mię. Prze­ra­ża­ło ją, że za­czą­łem wi­dzieć TE RZE­CZY.

Bo co? Była od niej? Od Elity? Razem to ukry­wa­ły? Była jej agen­tem? Znie­wo­lo­nym umy­słem? Może wy­znaw­czy­nią ja­kie­goś ko­smicz­ne­go kultu? Wta­jem­ni­czo­ną po­wier­nicz­ką se­kre­tu, za do­cho­wa­nie któ­re­go li­czy­ła na na­gro­dę? Otrzy­ma­nie cząst­ki mocy lub unik­nię­cie ja­kiejś kary?

Tym­cza­sem fi­zjo­no­mia Elity wró­ci­ła do normy. Gry­mas zmie­nił się w jej co­dzien­ny uśmiech. Jakby nic się nie wy­da­rzy­ło.

 

 

Czwar­ty Epi­zod

 

Była księ­ży­co­wa, jasna noc. Spa­ce­ro­wa­łem po parku. Przy­je­cha­łem do pracy, ale do­jazd mia­łem taki, że zo­sta­ła mi ponad go­dzi­na do noc­nej zmia­ny.

Po­my­śla­łem, że po­prze­cha­dzam się tro­chę. Za­pa­lę pa­pie­ro­ska. Po­roz­my­ślam. Choć­by o po­krę­co­nych epi­zo­dach w moim życiu.

Czy Elita była ko­smi­tą? Jeśli nawet, to czego się bała? Albo czego się bał ten zmien­no­kształt­ny stwór, jeśli nim była. A może tacy jak ona nie przy­le­cie­li tu żad­nym spodkiem i wszel­kie spe­ku­la­cje na temat ufo to fik­cja i my­dle­nie oczu. Ro­bio­ne po to, żeby ukryć obec­ność ja­kie­goś sta­ro­żyt­ne­go ga­tun­ku. In­te­li­gent­nych hu­ma­no­idów eg­zy­stu­ją­cych skry­cie mię­dzy nami.

Z lu­bo­ścią za­cią­gną­łem się dymem. Mia­łem zwy­czaj palić po kry­jo­mu. Jak teraz w parku. Ofi­cjal­nie ucho­dzi­łem za nie­pa­lą­ce­go. Przed ojcem na pewno.

Wy­pa­li­łem pa­pie­ro­sa do po­ło­wy i za­czą­łem cho­wać pacz­kę fajek do wo­recz­ka. Wo­re­czek zwi­ną­łem, tak żeby śmier­dzia­ło jak naj­mniej. Kiedy cho­wa­łem za­wi­niąt­ko do kie­sze­ni kurt­ki, spoj­rza­łem przed sie­bie. Na oświe­tlo­ne wznie­sie­nie ja­kieś sto me­trów dalej.

Były tam zie­lo­ne, drew­nia­ne ławki i la­tar­nie za­le­wa­ją­ce wznie­sie­nie wiel­ką plamą świa­tła. Tam, gdzie ja sta­łem, było zu­peł­nie ciem­no. W każ­dym razie, gdyby ktoś stam­tąd ob­ser­wo­wał, nie mógł­by mnie ra­czej do­strzec. Zbyt duży kon­trast.

Po­mię­dzy ław­ka­mi wi­siał żółty śmiet­nik. Taki mały, obły, z bla­chy ocyn­ko­wa­nej. Żółty. Ro­dzaj śmiet­ni­ka czę­sto wi­dy­wa­ny na przy­stan­kach. Albo w par­kach. Wi­siał tro­chę po­chy­lo­ny do przo­du.

Za­baw­ne. Po­my­śla­łem wtedy. Wy­glą­da zu­peł­nie jak świe­cą­ca łe­pe­ty­na ja­kie­goś ły­se­go fa­ce­ta, przy­cza­jo­ne­go na skra­ju mroku i świa­tła.

W tym mo­men­cie łysy facet za­śmiał się i po­zwo­lił swo­je­mu ciału swo­bod­nie opaść do przo­du. Na pewno było mu nie­wy­god­nie w po­zy­cji, w któ­rej trwał ni­czym ar­ty­sta-mim. Ru­szył pro­sto przed sie­bie. Scho­dził ze wznie­sie­nia, kie­ru­jąc się w moją stro­nę. Prze­mie­rzał park po­śród czar­nych cieni cią­gną­cych się od pni.

Kiedy mijał drze­wa, po­mię­dzy któ­ry­mi prze­świ­ty­wa­ło świa­tło księ­ży­ca, spo­strze­głem, że nie idzie sam. Z ciem­no­ści obok niego wy­ło­ni­ła się ko­bie­ta. W pierw­szej chwi­li wy­da­wa­ło mi się, że ją znam. Że to jedna z ko­le­ża­nek z pracy. Ale chyba była tylko po­dob­na.

Odzia­na w czar­ną kurt­kę, na któ­rej wid­nia­ło coś na kształt pio­no­we­go rzędu pasów. Gru­bych pasów, może z klam­ra­mi? Nie je­stem pewny. Było za ciem­no. Może to uprząż wspi­nacz­ko­wa? Może z jej po­mo­cą wła­śnie ze­szła z drze­wa?

Czy byli to taj­nia­cy z po­li­cji, któ­rzy czy­ha­li na noc­nych mar­ków? W razie gdyby któ­ryś wolał ko­no­pie od ty­to­niu?

A co jeśli to wy­tłu­ma­czyć za­sadz­ką mafii? Zwal­cza­ją­cą po­ten­cjal­nych di­le­rów-ku­rie­rów kon­ku­ren­cji z in­ne­go mia­sta? Pa­ra­no­icy bro­nią­cy stre­fy wpły­wów!

Może ja lub ktoś z ro­dzi­ny pod­padł wpły­wo­wej oso­bie? I zo­stał uru­cho­mio­ny „se­ryj­ny sa­mo­bój­ca”? Mia­łem przejść koło za­sadz­ki nie­zna­nych spraw­ców, a oni by mnie wtedy wcią­gnę­li na gałąź?

By­ło­by to wy­ja­śnie­nie bar­dziej ra­cjo­nal­ne niż ja­kieś zwidy. Ko­bie­ta, w prze­ci­wień­stwie do ra­do­śnie wy­szcze­rzo­ne­go to­wa­rzy­sza, wy­glą­da­ła na wy­stra­szo­ną i bladą. Czy ona tu przy­szła świa­do­mie, czy też nie wie­dzia­ła, co tu się wła­ści­wie dzie­je?

Zbli­ża­li się do mnie i za chwi­lę mieli się ze mną zrów­nać. Szli sze­ro­kim ko­ry­tem płyt­kie­go, wy­schnię­te­go stru­mie­nia do most­ka, który znaj­do­wał się tuż za mną.

Ich kroki, ich buty… nie wy­da­wa­ły żad­ne­go dźwię­ku. To nie­moż­li­we. Byli już tak bli­sko, że po­wi­nie­nem sły­szeć co­kol­wiek. Chyba że fru­nę­li nad zie­mią.

Kiedy się osta­tecz­nie ze mną zrów­na­li, byli od­da­le­ni o ja­kieś dwa i pół metra. My­śla­łem, że teraz w końcu skon­fron­tu­ję moje przy­pusz­cze­nia z rze­czy­wi­sto­ścią. Że się ode­zwą. Albo bez słowa pójdą swoją drogą.

Ale tak się nie stało. W ciem­no­ści przed most­kiem nagle znik­nę­li. Roz­pły­nę­li się w po­wie­trzu. Nie ukry­li się, nie ucie­kli. Mógł­bym na czwo­ra­ka ob­ma­cy­wać ko­ry­to stru­mie­nia, ale wie­dzia­łem, że to nie ma sensu. Bo ich już po pro­stu tutaj nie było. Znik­nę­li na moich oczach.

Czy ja osza­la­łem? Ha­lu­cy­no­wa­łem? Mia­łem schi­zo­fre­nię? Czy na tym po­le­ga schi­zo­fre­nia i to było jej ko­lej­ne sta­dium?

Albo ude­rzy­łem się w pracy w głowę? Do­ło­żyć do tego dym z pa­pie­ro­sa. Nie­do­tle­nie­nie tka­nek do­pro­wa­dzi­ło do mi­kro­usz­ko­dze­nia ośrod­ka pa­mię­ci. I to po­wo­du­je, że umysł prze­sta­je fil­tro­wać nie­wy­god­ne tre­ści… hmmm.

A może ży­je­my w sy­mu­la­cji i ob­ser­wo­wa­łem błędy sys­te­mu?

Czy to jed­nak dzia­ła­nie nar­ko­ty­ków? Ktoś mi spry­skał pa­pie­ro­sy nie­zna­ną sub­stan­cją?

Przez chwi­lę sta­ra­łem się sku­pić na ra­cjo­nal­nych roz­wią­za­niach.

Może ja­kieś po­tęż­ne im­pe­rium ata­ku­je nas nową bro­nią psy­cho­tro­nicz­ną? A to znik­nię­cie, cóż… woj­sko pra­co­wa­ło nad stwo­rze­niem ta­kie­go ma­sko­wa­nia. Może wła­śnie mia­łem do czy­nie­nia z pro­to­ty­pem. Może od dawna uży­wa­ją tej tech­no­lo­gii. I pod­glą­da­ją ludzi w par­kach.

Czy gor­szym wy­tłu­ma­cze­niem bę­dzie spi­sek Di­sneya do spół­ki z Hol­ly­wo­od? Pro­gra­mo­wa­nie pod­pro­go­we od dziec­ka za po­śred­nic­twem te­le­wi­zji?

Ta ko­bie­ta była wy­stra­szo­na. Czyż­by rep­ti­lia­nie chcie­li mnie po­rwać, ale za szyb­ko ich do­strze­głem? A jeśli to ona zo­sta­ła po­rwa­na? Opę­ta­na ja­kimś spo­so­bem przez ły­se­go, po­słusz­nie dała się pro­wa­dzić. Dokąd? Do bramy prze­no­szą­cej w inny wy­miar? Może to ja w nie­zna­ny spo­sób uzy­ska­łem wgląd w inne wy­mia­ry? Albo ścia­ny wy­mia­rów na­cho­dzi­ły na sie­bie, ge­ne­ru­jąc błędy?

 

***

 

Trzy ty­go­dnie po ostat­nim epi­zo­dzie wy­bra­łem się do parku w dzień.

Mi­ja­łem spa­ce­ru­ją­cych ludzi.

Gru­dnio­wa aura de­li­kat­nie przy­pró­szy­ła alej­ki śnie­giem.

Stą­pa­łem po bia­łej ścież­ce, na któ­rej kie­dyś po­rzu­ci­łem książ­kę. Pa­mię­tam, że nawet spraw­dza­łem zaraz na­stęp­ne­go dnia, czy nadal tam jest, ale znik­nę­ła. Ktoś mnie wtedy ob­ser­wo­wał ukry­ty w ciem­no­ściach?

Czy po­zo­sta­wie­nie książ­ki o ga­dach zo­sta­ło od­czy­ta­ne przez agen­tu­rę rep­ti­lian jako tajny znak? Jak ja­kieś kody? I to uru­cho­mi­ło serię dziw­nych zda­rzeń? Ale pew­nie nie miało to na nic wpły­wu. Kto wie.

Do­tar­łem do most­ka i bez prze­ko­na­nia zsze­dłem do ko­ry­ta stru­mie­nia. Butem ba­da­łem teren – w miej­scu, gdzie znik­nę­li nocni go­ście. Nie było żad­nej bramy do in­ne­go wy­mia­ru. Może w dzień nie dzia­ła.

To mi się wszyst­ko przy­śni­ło? Nigdy wcze­śniej ani póź­niej nie mia­łem już żad­nych wizji.

 

***

 

 

Wkrót­ce cały świat ogar­nę­ła ta­jem­ni­cza za­ra­za. Lu­dzie zo­sta­li zmu­sze­ni sta­wiać czoła re­al­nym pro­ble­mom, za­miast snuć opo­wie­ści na temat rep­ti­lian.

Cho­ciaż były teo­rie o po­za­ziem­skim po­cho­dze­niu wi­ru­sa, ale wie­dzia­łem za mało, żeby wszyst­ko tłu­ma­czyć in­ge­ren­cją ko­smi­tów.

Takie jed­no­stron­ne wy­tłu­ma­cze­nie świad­czy­ło­by ra­czej o cho­ro­bie umy­sło­wej. Tym bar­dziej, że, je­że­li nawet ist­nie­li, to za mało mia­łem o nich in­for­ma­cji, by jasno oce­nić ich w ka­te­go­riach dobra i zła. Z dru­giej stro­ny, jak ktoś się ukry­wa z nie­wia­do­me­go po­wo­du to… zu­peł­nie ludz­kie i na­tu­ral­ne jest po­dej­rze­wa­nie go o nie­cne za­mia­ry.

Pró­bo­wa­łem wró­cić pa­mię­cią do czte­rech dziw­nych epi­zo­dów.

Tamte wspo­mnie­nia zda­wa­ły się sza­rzeć i zni­kać z mo­je­go umy­słu.

Jak ja­kieś ma­ja­ki bez sensu i zna­cze­nia. Jakby nie mogły mieć żad­ne­go wpły­wu na moje życie. Jak gdyby jakaś obca jaźń mnie blo­ko­wa­ła przed za­pi­sa­niem tego.

I po­wta­rza­ła: za­po­mi­nasz… Zapo­mi­nasz o tym… bo tego nie było…

Co się ze mną dzie­je? Tracę pa­mięć z każ­dym dniem. Czuję się tak jakby mózg po­chła­nia­ła jakaś… mgła… Spi­su­ję wszyst­ko na kart­kach, zanim znik­nie.