Zegar

Hej,

bardzo przyjemnie się czytało. Motyw z zegarek intrygujący, a igraszki baletnicy dozowane w bardzo dobrym tempie. Poczułem narastający niepokój Agnieszki. Zabrakło mi natomiast puenty. Zostawiasz nas z pytaniem czy Agnieszka nie była odpowiednią osobą dla Tomasza, mimo że nigdzie w tekście nie insynuujesz, że mogłoby tak być.

A teraz zgłaszam się do pozostałych komentujących:

skrzynkowa obudowa

Czy tylko dla mnie to masło maślane?

Cześć, 

Dzięki za odwiedziny i komentarz.

Może rzeczywiście nie rozstrzygnąłem kwestii relacji między Tomaszem i Agnieszką, ale skupiłem się na tym jak zegar zareaguje na intruza, który wkroczył do małego, spokojnego uniwersum tego mieszkania.

Jeżeli chodzi o skrzynkę, nie chciałem powtarzać określenia stołowy, a szafkowy mi nie pasował, bo ten miałby drzwiczki z przodu. Ja ten zegar widziałem jako taki naprawdę stary, w którym do mechanizmu można się dostać , otwierając wieko na górze, jak w skrzyni. Przemyślę to jeszcze.

Witaj. :)

Czasem mignęły mi powtórzenia, być może celowe, np.:

Agnieszka nie była pierwszą kobietą w jego życiu, ale wszystkie poprzednie związki były dla niego raczej epizodami, z którymi żegnał się bez żalu. Nie, nie był kobieciarzem.

Może to tylko dziecięca fascynacja przeniesiona w dorosłe życie, ale lubił myśleć, że porcelanowa piękność tańczy tylko dla niego i czasem miał niewytłumaczalne wrażenie, że rzeczywiście tak jest, że mała baletnica uśmiecha się do niego szczególnie promiennie, ale to pewnie były tylko refleksy światła na gładkich, porcelanowych ustach. Grą świateł trudno jednak było wytłumaczyć, towarzyszące mu miłe odczucie, że kiedy wchodzi do mieszkania, ktoś tam na niego czeka i bardzo się cieszy, że już wrócił.

 Szybko wyszła z łazienki, zabrała swoją torebkę i skierowała się do drzwi. Minęła Tomasza i wyszła z mieszkania.

 Tomasz ciągle trwał w bezruchu, ciągle nie rozumiejąc, co się stało.

Inne wątpliwości i sugestie (zawsze – tylko do przemyślenia):

 – Cześć (przecinek przy Wołaczu?) kochanie.

Wpuścisz mnie, czy będziemy tak stać na progu – zaśmiała się delikatnie. – czy jej zdanie nie jest pytające?

Kiedy wrócił, Agnieszka dorzuciła jeszcze,

 – Tak, tego zegara bym się chyba na twoim miejscu pozbyła, Ta baletnica tak brzydko na mnie patrzy – zaśmiała się – niektóre zdania masz zakończone przecinkami, więc albo brak tam kropek, albo – części zdań (?)

Nie wiadomo (przecinek?) czy z bólu, czy ze złości.

Wybacz mi (przecinek przy Wołaczu?) kochanie, nie czuję się tu dobrze.

 – Pa kochanie. – i tu?

Bardzo fajna scenka grozy, przypominająca mi kultowy horror „Christine” o zazdrosnym samochodzie, próbującym zabić dziewczynę właściciela. :)

Klik za nastrój, pozdrawiam serdecznie. ;)

PS – mnie ta obudowa nie przeszkadza :)

Pecunia non olet

Hej, Naprawdę nie wiem czemu szort jest tak brzydko oznaczony: inne. Co to ma być :). To przecież horror i kropka. Podoba mi się, jak przez opis mieszkania budujesz bohatera. To ważne, bo dalej już nie ma okazji by nam go opisać, bo jego działania skupiają się na zadbaniu o Agnieszkę. A przecież zbudowanie obrazu bohatera jest pierwszym krokiem do wciągającej lektury :). No i wprowadzasz nas w świat starych mieszkań, które są creepy. Ja doceniam, że ludzie mają, dbają i kolekcjonują antyki. Dla mnie stara szafa, to pytanie: czy ktoś się w niej powiesił? Żyrandol, to samo, ale nie czy a ile osób ;). Stary zegar z porcelanową figurką, która patrzyła na niejedną śmierć właściciela, i tak dalej :). Więc sceneria jest idealna pod horror. I zrobiłeś to dobrze, zbudowałeś bohatera otoczenie, które będzie głównym antagonistą. No właśnie, nawiedzenie w opowiadaniu jest subtelne, nie mamy tu latających noży, a jedynie manifestację niezadowolenia i to słuszną bo też bym się obraził, jeśli ktoś kazał mnie się pozbyć :). I to robi robotę:). Mam jeden zarzut do wyjść Tomka, jest o jedno za dużo i zrobiła się na wyliczanka. Tomasz wychodzi i coś się dzieje , więc za trzecim razem już bym go nie posyłał po świece, a raczej w inny sposób odwrócił uwagę bohatera :). Ale to detal. Za to końcówka super, w mojej ocenie, przez to, że tak dobrze wprowadzasz czytelnika w mieszkanie bohatera :). "Skrzynkową obudowę" zostawiam w spokoju, niech inni się wypowiedzą, mi się to nie rzuciło w oczy, ale ja jestem dyslektykiem, więc często tak mam :). Pozostaje mi oddać klika i pozdrawiam:).

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Cześć, czeke

Romantyczna historia. Bohater mógłby być niespełnionym poetą. Chłopak ewidentnie się wszystkim za bardzo przejął. Smutne, że zasłaniał baletnicę. Zazwyczaj bywa, że za dobrze też niedobrze – za bardzo się starał, a jej, jakby zależało, to by została. 

Szort udany.

Pozdrawiam 

Klik

Świetny horror! Sama mam w rodzinnym domu stary zegar, nabyty przez moich rodziców na targu w Holandii – liczy sobie co najmniej dwadzieścia lat, a pewnie nawet dużo więcej. Nie dziwi mnie więc, że taki sprzęt może fascynować, przyciągać uwagę, a czasem i budzić lęk.

Podoba mi się budowa postaci. Świetnym pomysłem jest opisanie mieszkania, głównego miejsca akcji, w sposób zarysowujący równocześnie charakter Tomasza (dwie pieczenie na jednym ogniu!). Główny bohater wydaje się sympatyczny, może nieco staroświecki, ale w uroczy sposób, jak to komentuje Agnieszka, nawiasem mówiąc moja imienniczka ;) Sprawiasz, że kibicuję tej postaci i chcę, by randka się udała! O ukochanej Tomasza wiadomo mniej, ale sporo można wywnioskować na podstawie jego stosunku do niej, jak również przyglądając się jej wypowiedziom. To duży plus! Osobiście lubię poznawać bohaterów poprzez ich działania.

Uważam, że super budujesz napięcie – powoli i z wyczuciem. Spodobało mi się, że na samym początku Agnieszka żartuje z baletnicy, śmiejąc się z własnych obaw. To wydaje się dosyć naturalną pierwszą reakcją. A jednak czuć, że coś jest nie w porządku! Uśmiechająca się porcelanowa piękność nagle spogląda brzydko? Jak to możliwe, by perspektywa Tomasza aż do tego stopnia różniła się od perspektywy Agnieszki? Świetny wstęp do horroru! Doceniam też bardzo, że dużo zjawisk da się wytłumaczyć w sposób logiczny (napięta sprężyna, śliski materiał serwetki, może awaria bojlera, itd.)! Duża pomysłowość i zręczność w pisaniu.

Zakończenie jak dla mnie jest świetne! Lądujemy w środku lekkiego chaosu – randka z “tą jedyną” nie wyszła, Tomasz znów zostaje sam, a przy tym jest zupełnie skołowany. Trudno oskarżyć Agnieszkę o przesadę, a jego o brak wyrozumiałości. Wszystkiemu winna jest baletnica. Ale jak…? Czy na pewno? Cieszę się, że zostawiasz nas z tymi pytaniami!

Jeszcze chciałam wspomnieć o dwóch fragmentach, które mnie urzekły! Zegar jako członek rodziny i duch opiekuńczy! Oraz: “Grą świateł trudno jednak było wytłumaczyć, towarzyszące mu miłe odczucie, że kiedy wchodzi do mieszkania, ktoś tam na niego czeka i bardzo się cieszy, że już wrócił.” Niezły foreshadowing… Wygląda na to, że w domu Tomasza żyje już jedna kochająca go kobieta – jak więc zniesie konkurencję z rzekomą “tą jedyną”? Dobra podbudowa pod dalszą część tesktu.

Zwróciłam też uwagę na delikatne zgrzyty. Opiszę je tutaj w osobnym komentarzu, żeby było czytelniej. Nie jestem jednak żadną specjalistką – kierowałam się tylko subiektywnym odczuciem!

Po prostu te poprzednie miłości okazywały się po jakimś czasie tylko miłostkami, a potem już tylko znajomościami.

Kwestia powtórzenia – może zaplanowanego? Nie przeszkadza bardzo, ale jedno “tylko” można by zamienić na “jedynie” lub coś podobnego.

 Obiektywnie rzecz biorąc, nie sposób było się nie zgodzić, że stylizacja wnętrza jest nieco démodé.

 Ja bym się zdecydowała albo na jedno, albo na drugie sformułowanie, bo w gruncie rzeczy nadają one zdaniu taki sam sens – Tomaszowi podoba się styl mieszkania, ale musi się zgodzić, że jest on nieco przestarzały (bo obiektywnie tak jest). Być może jednak tylko mi to przeszkadza :)

(…) że Agnieszka podświadomie zaczyna sobie u niego wić gniazdko, co bardzo ucieszyło.

Chyba zabrakło “go” w ostatniej części zdania: co bardzo GO ucieszyło.

 Tak, tego zegara bym się chyba na twoim miejscu pozbyła, Ta baletnica tak brzydko na mnie patrzy (…).

Czy to celowe podkreślenie: Ta baletnica? Osobiście albo dałabym kropkę po “pozbyła”, albo zmieniła na “ta” – oczywiście o ile mówimy o niedopatrzeniu w tym miejscu.

Tomasz ciągle trwał w bezruchu, ciągle nie rozumiejąc, co się stało.

Z powtórzeń to jedno mocniej zwróciło moją uwagę i nieco wybiło z rytmu podczas czytania.

Mam nadzieję, że będą to pomocne uwagi, chociaż, jak mówię, żadna ze mnie ekspertka ;) Całość czytało mi się w płynny i przyjemny sposób. Spodobał mi się bardzo styl i, naturalnie, pomysł! Chętnie przeczytam coś jeszcze!

Witam :]

Mam trochę mieszane uczucia. Szort generalnie jest ładnie napisany, ale jakoś mało mną wstrząsnął. Strachy, które się dzieją nie są jakoś specjalnie przerażające, a do tego dzieją się, gdy bohater, z którego perspektywy prowadzisz opowieść, jest akurat gdzie indziej, więc jakoś nie przemawiają do mojej wyobraźni.

Na plus na pewno ten budujący napięcie opis mieszkania, który jednocześnie jest opisem bohatera (przynajmniej tak to odebrałem).

Pozdrawiam

do swojego mieszkania odziedziczonego po babci

“Swojego” wydaje mi się zbędne, jeśli “odziedziczone” to wiadomo, że swoje.

z wrażenia aż oniemiał na widok Agnieszki

Dziwny szyk. Moim zdaniem “na widok Agnieszki […] aż oniemiał z wrażenia”, albo “aż oniemiał z wrażenia na widok […]”.

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

Cześć,

Bardzo dziękuję z wszystkie komentarze.

Bruce – rzeczywiście, trochę mi się napowtarzało, ale to tak już jest, że jak się za długo gapi na własny tekst, to przestaje się widzieć takie usterki (inne też). Dodatkowo, jakoś tak mnie rozpraszała natrętna myśl, czy ja tego łososia nie trzymam za długo w piekarniku. Mam nadzieję, że go nie przypaliłem :)

Zaraz się wezmę za poprawki i postaram poredukować te powtórzenia.

Bardzie – z premedytacją nie użyłem słowa na “H”, bo kojarzy mi się ono (słusznie, czy niesłusznie) z czymś bardziej mrocznym i krwawym, a tutaj jest raptem sukienka poplamiona sosem i oparzenie pierwszego stopnia :). Przyznaję jednak, że w tych dekoracjach można by zrobić już taki 100% horror. Tak jak już kiedyś wspominałem, bardziej do mnie przemawia określenie “(o)powieść grozy”, ale nie było takiej opcji do wyboru. Powoli sobie piszę obszerniejszy tekst, który nawet w mojej ocenie, będzie się kwalifikował do kategorii H, ale to jeszcze pewnie trochę potrwa.

Jeżeli chodzi o przebieżki Tomasza, to chciałem pokazać, że facet jest jednak spięty i trochę się miota. Metraż mieszkanie nie dawał zbyt wielkiego pola manewru, a poza tym wszystkie ataki na Agnieszkę miały się odbyć pod jego nieobecność.

Hesket – kontyunuując Twoją myśl, gdyby Agnieszka została, to zapewne tajemnicze zdarzenia zrobiłyby się bardziej intensywne i niebezpieczne. Nic straconego, dziewczyna może jeszcze sprawę przemyśleć i wrócić :)

Asterionella – przyznaję, fabułę zostawiłem taką otwartą. Tak jak pisałem we wstępie, chciałem spróbować zbudować nastrój pewnej niesamowitości i to był mój główny cel. Masz rację, wiele spraw pozostaje niewyjaśnionych. Mam nadzieję, że to nie przeszkadza za bardzo. 

Dziękuję za wszystkie uwagi. Na pewno skorzystam i wprowadzę poprawki.

GalicyjskiZakapior,

Nie było moim zamiarem straszenie kogokolwiek. Skala straszności raczej taka, jak u Skaldów :)

Życie jest formą istnienia białka

Ale w kominie coś czasem załka

Dziękuję za uwagi. Zaraz się biorę za reedycję.

Bardzo mi się podoba. Od pierwszej uwagi o tym, jak baletnica wydaje się szczególnie patrzeć na bohatera, poczułem dreszcz i wiedziałem, że to nie będzie udana randka. A potem świetne stopniowanie napięcia, przypadki coraz groźniejsze, przy boilerze miałem już poczucie, że jak Agnieszka nie zrozumie ostrzeżenia, może się to skończyć bardziej trwałymi obrażeniami. Niby nic strasznego się nie wydarzyło, ale groza brzmi w narastaniu skali i potencjale, który jeszcze tam tkwił. Nie wykluczam, że ciekawie by zadziałało, gdyby to jednak nie był pierwszy przejaw zazdrości baletnicy i Tomasz miał historię relacji, które kończyły się po odwiedzinach w jego mieszkaniu – co pewnie tym bardziej tłumaczyłoby jego podenerwowanie :)

I ja dziękuję, pozdrawiam. :) 

Pecunia non olet

ldziubek,

a wiesz, że tak na o nie popatrzyłem, a to bardzo dobry pomysł. Założyłem, że Tomasz jest zdenerwowany, bo pierwszy raz jest naprawdę zakochany i mu zależy. Jeżeli gdzieś widziałem pole do rozwinięcia fabuły, to raczej w tym, że Agnieszka nie podda się tak łatwo, ale faktycznie można by też się zająć wcześniejszymi doświadczeniami Tomasza.

Dzięki za wizytę i komentarz.

Do pozytywnych uwag przedmówców o budowanym powoli klimacie (z którymi się zgadzam, więc nie będę powtarzał, choć zgadzam się też z komentarzem o lekko nadmiernej powtarzalności wyjść Tomasza) dodam jedną językowo-korektorską:

Po prostu te poprzednie miłości okazywały się po jakimś czasie tylko miłostkami, a potem już jedynie znajomościami. Odchodziły w przeszłość, nie roniąc łez.

To te miłości nie roniły łez? Wszak cudze łzy ronić trudno. Czy raczej chodziło o coś podobnego do: odchodziły w przeszłość i nikt [a w szczególności Tomasz] za nimi nie płakał [ani nie ronił łez ;)]? 

Cześć, 

dzięki za komentarz.

 Chodziło o to, żeby w tym określeniu zawrzeć i Tomasza i te dziewczyny i uczucia jakie między nimi były tak, żeby to wszystko ująć krótko. Jeśli więc jeśli one odchodzą bez żalu, to dotyczy to wszystkich. Takie epizody, w które nikt się ani specjalnie nie angażował, ani nie ucierpiał.

Taki był plan, a plany raz się sprawdzają, a raz nie :) Zastanowię się jeszcze nad tym.

Hej, bardzo klimatyczny szort, gdzie z każdym kolejnym wersem atmosfera nieco gęstnieje. I do tego sprawnie napisane, przy czytaniu nie potykałam się absolutnie o nic.

Trochę szkoda Tomasza, bo widać, że się facet napracował i nic z tego wszystkiego nie wyszło. Dodatkowym plusem jest to, że bohater nie zrozumiał co się właściwie wydarzyło. To potęguje nieprzyjemne mrowienie, bo w końcu nieświadomy zostaje w mieszkaniu z baletnicą–manipulantką. I choć on jest pewnie bezpieczny, to nigdy nie wiadomo co takiej strzeli do głowy. :) 

Na górze umieszczona była porcelanowa figurka baletnicy, stojącej na jednej nodze, która co godzinę kręciła piruety przy akompaniamencie zegarowych kurantów. 

Chyba bym zwariowała. :D 

Klikam i pozdrawiam! 

Marszawa,

bardzo dziękuję za komentarz i klika :)

Masz rację, Tomasz po prostu jeszcze się nie zorientował, że ktoś go kocha i że nie odda go nikomu innemu, choćby miał konkurentkę utopić w sosie teriyaki. No mercy! :)

Cześć,

Ciekawy, klimatyczny szorcik. Horroru w nim nie widzę, ale to akurat zaleta.

Spodobał mi się – klikam.

rr

Cześć,

O, to, to właśnie. Nie horror! O to mi chodziło :) Dziękuję.

Też uważam, że to nie horror ale skala niesamowitości spora. Horrory omijam szerokim łukiem a to opko bardzo mi sie podobało

Bardzo się cieszę, że tekst się spodobał i dziękuję za komentarz.

Podoba mi się. Jest klimat niesamowitości, ale nie horror. I bardzo dobrze, że zakończyłeś w taki sposób, zostawiając czytelnikom wybór kontynuacji według ich preferencji. Ja, tak jak Nova, nie lubię horrorów i nie czytałbym, gdybyś zaliczył albo sprawił treścią, że tekst należałby do tego gatunku. Przeczytałem z przyjemnością. Przypomniał mi się stary zegar dziadka wybijający dźwięcznie pełne godziny. Miłe wspomnienie, Dziękuję. Klik :)

Dziękuję za komentarz i klika.

Super, że tekst się spodobał. Będę uważał z horrorami, ale uczciwie przyznaję, że nad jednym się trudzę (tak dla treningu). Jeśli jednak zdecyduję się go pokazać, to na pewno wyraźnie oznaczę :) 

Baby się pobiły i wygrała ta walcząca na własnym terenie. Szkoda chłopa, bo nie wiadomo, co jeszcze wpadnie do porcelanowego łebka. Na razie mebluje mu życie. Co będzie, kiedy Tomasz się zbuntuje? Albo zechce pogadać z kolejną kandydatką przez telefon w obecności baletnicy?

Babska logika rządzi!

No cóż, taka interpretacja nieco redukuje aurę niesamowitości, choć nie zmniejsza dramatyzmu, może nawet go zwiększa :D Ok, spróbujmy w ten sposób :)

Własne boisko to zawsze atut, ale trudno tu jeszcze mówić o jakimś poważnym starciu. Raczej przepłoszenie kompletnie zaskoczonej przeciwniczki. Być może pojawi się jakaś nowa, bardziej zdeterminowana albo Agnieszka ogarnie się i wróci już lepiej przygotowana. Wtedy albo baletnica będzie musiała sięgnąć po jakieś straszniejsze niesamowitości i zrobi się horror (a tego miało nie być), albo okaże się, że w arsenale ma tylko sos teriyaki i głuche telefony. A wtedy, obawiam się, porcelanowy łebek się baletnicy ukręci :)

Chłopa w tym wszystkim faktycznie szkoda, bo bez względu jakby się ta historia nie potoczyła, na końcu dowie się , że to wszystko jego wina ;)

Nie no, fantastyka i niesamowitość obecne i to nie zależy od interpretacji.

Nie twierdziłabym, że to wina Tomasza, ale ja znam historię z zewnątrz, od narratora wszechwiedzącego. ;-)

Babska logika rządzi!

Narrator też wszystkiego nie wie. Ma jedynie, bazujące na doświadczeniu przypuszczenie (graniczące z pewnością) :)

Sympatyczny tekst (nie sądziłem, że kiedyś powiem to o horrorze), chociaż brakuje jakiegoś elementu zaskoczenia – w sumie od opisu baletnicy wiadomo, co/kto będzie źródłem kłopotów. :P Moim zdaniem ,,najlepsza” groza bierze się z tego, że nie wiadomo, co się stanie za chwilę. Ale skoro ten konkretny tekst nie miał być horrorem, szafa gra. :)

Niewielka obsada i przewaga ,,tell” nad ,,show” przywodzą na myśl takie oldskulowe słuchowisko z dreszczykiem. W tle aż słychać złowrogą muzykę. ;)

Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...

szydełkowaną serwetką – raczej szydełkową

Grą świateł trudno jednak było wytłumaczyć, towarzyszące mu miłe odczucie – bez przecinka po wytłumaczyć

Kiedy wrócił, Agnieszka dorzuciła jeszcze,

 – Tak, tego zegara – dwukropek zamiast przecinka po jeszcze. 

Czytało się dobrze, choć historia jest dość przewidywalna. Dużo miejsca poświęcasz na wstęp – opis mieszkania, przygotowania do kolacji, informacje o poprzednich miłościach bohatera – a mniej na clou całej historii, czyli wydarzenia w trakcie kolacji. W dodatku wszystko, co straszne, dzieje się za kulisami. Informujesz czytelnika po fakcie, co się przydarzyło Agnieszce. Siłą rzeczy czytelnik nie boi się o jej los, bo w momencie opowiadania, wie, że to już się wydarzyło. Dostaje tylko relacje z zakończonych wydarzeń; nie widzi akcji ze strony porcelanowej figurki. Przez to sam pozbawiłeś tekst scen, które budują napięcie. I finalnie, czytało mi się dobrze, ale od strony emocji, tekst nic ze mną nie zrobił. 

There's no medicine for regrets.

Ave, Czeke!

Coś tu nie do końca zagrało, jak należy. Stanowczo zbyt dużo znaków poświęciłeś na opis mieszkania, albo zdecydowanie za mało na przebieg spotkania. Osobiście skłaniam się ku opcji numer dwa.

Zgrabnie przedstawiasz narastający niepokój Agnieszki, który z czasem przeradza się w panikę i ostatecznie jej ucieczkę z mieszkania. Dziwi mnie w tym wszystkim zachowanie bohatera, który za każdym razem wygodnie wychodzi z pomieszczenia. Za pierwszym, może drugim razem mógł zbagatelizować relację partnerki, ale później powinien już coś zrobić, a tymczasem zachowuje się lekceważąco, może nawet obojętnie. To niestety przenosi się na czytelnika. Skoro główny bohater, z perspektywy którego opowiedziana jest historia, nie przejmuje się nadnaturalnymi zjawiskami, to dlaczego czytelnik miałby to odczuwać inaczej?

No i w momencie, w którym zrobiło się naprawdę ciekawie (chociaż bohater dalej się tym nie przejmował), nagle Agnieszka opuszcza mieszkanie i w zasadzie nic się nie wyjaśnia. Zabrakło jakiejś puenty, znaczy się.

Pochwalić muszę za to język i podbudzający wyobraźnię opis mieszkania. Tu zdecydowanie zagrało, jak należy.

Pozdrawiam serdecznie!

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

A ja się wcale nie dziwię, że zegar bronił terytorium, na którym trwał dziesiątki lat i którego był ozdobą.

Mam też wrażenie, że jeśli Agnieszka wróci do Tomka i znów napomknie o remoncie i pozbyciu się starych mebli, że o zegarze nie wspomnę, całe mieszkanie wespół z meblami i zegarem, wybije jej z głowy te niecne pomysły. ;)

…na ko­mo­dzie przy­kry­tej iście bab­ci­ną, szy­deł­ko­wa­ną ser­wet­ką… → Serwetka szydełkowana to taka, która właśnie powstaje, robiona szydełkiem.

Proponuję: …na ko­mo­dzie przy­kry­tej iście bab­ci­ną, szy­deł­ko­wą ser­wet­ką…

Lubił stare meble i przed­mio­ty, z któ­ry­mi wią­za­ło się tyle wspo­mnień. Naj­bar­dziej lubił sto­ją­cy na nie­wiel­kim sto­li­ku pod ścia­ną skrzyn­ko­wy zegar… → Niewielki wąski stolik ustawiany przy ścianie, na którym eksponuje się bibeloty to konsola/ konsolka.

Proponuję: Lubił stare meble i przed­mio­ty, z któ­ry­mi wią­za­ło się tyle wspo­mnień, a zwłaszcza sto­ją­cy na konsolce pod ścia­ną skrzyn­ko­wy zegar…

…złoty łań­cu­szek o de­li­kat­nym splo­cie, na któ­rym za­wie­szo­ny był wi­sio­rek w kształ­cie pół­księ­ży­ca. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …złoty łań­cu­szek o de­li­kat­nym splo­cie, z wi­sio­rkiem/z przywieszką w kształ­cie pół­księ­ży­ca.

Kiedy wrócił, Agnieszka dorzuciła jeszcze, → Zdanie powinien kończyć dwukropek, nie przecinek.

…a sam apa­rat, ze swoją czar­ną, ba­ke­li­to­wą obu­do­wą… → Zbędny zaimek. Czy aparat mógł mieć cudzą obudowę?

Proponuję: …a sam apa­rat w czarnej ba­ke­li­to­wej obu­do­wie…

…po­wie­dział uspo­ka­ja­ją­cym tonem, kła­dąc jej rękę na ra­mie­niu. → Chyba miało być: …po­wie­dział uspo­ka­ja­ją­cym tonem, kła­dąc rękę na jej ramieniu.

…ochla­pa­ła mnie sosem i…i przy­się­gam… → Brak spacji po wielokropku.

Szyb­ko wy­szła z ła­zien­ki, za­bra­ła swoją to­reb­kę… → Zbędny zaimek. Nie zabierałaby cudzej torebki.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć,

Bardzo dziękuję za komentarze i cenne uwagi. Zaraz się wezmę za korektę tekstu.

SNDWLKR – zrobiłeś mi ogromną przyjemność tym “oldskulowym słuchowiskiem”, naprawdę. Lubię takie klimaty i jeśli wyszło mi coś, budzi takie skojarzenia, to mogę się tylko cieszyć.

dogsdumpling – “historia” to może za dużo powiedziane. Taka miniaturka :) W tym tekście najbardziej zależało mi na zbudowaniu atmosfery niesamowitości w mieszkaniu . Same wydarzenia potraktowałem bardziej z przymrużeniem oka, a już na pewno nie chciałem nikogo straszyć :)

cezary_cezary – Tomsz nie lekceważy sytuacji. On po prostu zgłupiał i zareagował swego rodzaju wyparciem. Nie dopuszczał do siebie, że coś złego może być w jego mieszkaniu, do którego był tak przywiązany. Trochę spanikowany skupił się na tym co wydawało mu się zwyczajne, tzn. poplamiona sukienka, oparzona ręka, OK, to można zrozumieć ale, że stoi za tym jakaś nienaturalna siła? No to już nie! :) 

regulatorzy – Ja też się nie dziwię :) Będąc jednak z natury łagodnym człowiekiem, raczej nie opiszę drugiej rundy, bo to byłby już rzeczywiście regularny horror :)

Jeszcze raz dziękuję za wszystkie komentarze. 

Bardzo proszę, Czeke. Miło mi, że mogłam się przydać. :)

Będąc jednak z natury łagodnym człowiekiem, raczej nie opiszę drugiej rundy, bo to byłby już rzeczywiście regularny horror :)

I to jest słuszne podejście do sprawy. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Przedmioty potrafią być złośliwe. Moja pralka na przykład notorycznie zżera mi skarpetki. Było kiedyś takie przedstawienie telewizyjne o parze, która po powrocie z biwaku udusiła materac. Przedmioty srogo się zemściły. Słuchawka telefonu ugryzła kogoś w ucho, itp.

Ładnie napisany szort. Opisy fajnie tworzą klimat.

Pozdrawiam!

Jeżeli zżera skarpetki, bo jest głodna, w porządku – normalna rzecz. Ale jeżeli chce w ten sposób coś zamanifestować, to strzeż się :D Dzięki za komentarz.