Powydzierany

Uzna­łem, że to je­dy­ny sku­tecz­ny spo­sób. Po­szu­ki­wa­nie me­dium w in­ter­ne­cie po­trak­to­wał­bym kie­dyś jako nie­do­rzecz­ne i wręcz wsty­dli­we, a teraz z utę­sk­nie­niem cze­ka­łem, aż ta­jem­ni­cza Klara na­resz­cie od­po­wie. Za­re­agu­je na moje bła­gal­ne proś­by i roz­pacz­li­we we­zwa­nia. Na­pi­sze co­kol­wiek, przy­no­szą­ce­go mi ulgę oraz na­dzie­ję… Mo­dli­łem się w duchu, oby tylko nie było za późno.

Za­py­ta­cie pew­nie, dla­cze­go byłem tak zde­spe­ro­wa­ny. Do­brze, opo­wiem wam, jak do tego do­szło.

 

Wszyst­ko za­czę­ło się pew­ne­go pięk­ne­go so­bot­nie­go dnia. Ran­kiem wsta­łem jak zwy­kle o świ­cie, na­sta­wi­łem wodę na her­ba­tę i sen­nym wzro­kiem spo­glą­da­łem za okno, kiedy nagle coś przy po­bli­skim chod­ni­ku gło­śno huk­nę­ło. Rów­no­cze­śnie od­nio­słem dziw­ne wra­że­nie, że przez szybę prze­le­cia­ła jasna smuga, ni­czym zma­te­ria­li­zo­wa­ny pro­mień słoń­ca, nie nisz­cząc jej ani nawet nie za­ry­so­wu­jąc i tra­fia­jąc pro­sto w ku­chen­ny kran.

Po kilku kwa­dran­sach oka­za­ło się, że pękł ru­ro­ciąg i to tuż przy mojej po­se­sji. Woda za­le­wa­ła chod­nik i całą jezd­nię. Na szczę­ście przy­je­cha­ły służ­by, dzia­ła­ją­ce za­ska­ku­ją­co spraw­nie, więc w mig na­pra­wi­ły nie­spo­dzie­wa­ną awa­rię.

Kiedy po pew­nym cza­sie na­resz­cie po­ja­wi­ła się zdat­na do uży­cia woda, od­krę­ci­łem kurek tak za­ma­szy­ście, że silny stru­mień oblał nie tylko mnie, lecz także wszyst­ko do­oko­ła. Wes­tchną­łem i za­czą­łem jedną ręką nie­po­rad­nie myć cze­ka­ją­cy na półce, brud­ny kubek po ran­nej her­ba­cie, jed­no­cze­śnie drugą pró­bu­jąc przy uży­ciu pa­pie­ro­we­go ręcz­ni­ka osu­szyć twarz i ubra­nie. Rap­tem obok ode­zwał się cien­ki gło­sik:

– Auć! To bo­la­ło!

Pod­sko­czy­łem, jak opa­rzo­ny. Ro­zej­rza­łem się, po­dejrz­li­wie mru­żąc oczy, lecz ni­ko­go nie do­strze­głem.

Zde­ner­wo­wa­ny po­sta­wi­łem kubek na su­szar­ce, dalej się wy­cie­ra­jąc, a wtedy znowu usły­sza­łem ten sam głos, krzy­czą­cy z pre­ten­sją:

– Boli!

Po­pa­trzy­łem uważ­nie na umytą wła­śnie i ocie­ka­ją­cą wodą por­ce­la­nę.

Słoń, tkwią­cy na uchu kubka, zer­kał nie­za­do­wo­lo­ny, po­cie­ra­jąc ła­pa­mi swoje uszy.

– Nie można de­li­kat­niej? – za­py­tał wzbu­rzo­ny.

– On nigdy nie uwa­żał, bo to cham i ćwok! – do­łą­czył inny głos, tym razem po­cho­dzą­cy od ży­ra­fy, wid­nie­ją­cej na ścia­nie kubka. – Za­cho­wu­je się jak, za prze­pro­sze­niem, gbu­ro­wa­ty ochro­niarz!

Piłem ja­kieś pro­cen­ty? – prze­mknę­ło przez myśl. Byłem nie tyle prze­ra­żo­ny, ile szcze­rze zdu­mio­ny. Mam ha­lu­cy­na­cje, to pewne, ale – z ja­kie­go po­wo­du?

Wyj­rza­łem przez okno, po eki­pie na­praw­czej nie było już śladu.

Może ta woda wsku­tek awa­rii ma za dużo che­mi­ka­liów lub in­nych nie­bez­piecz­nych sub­stan­cji? – my­śla­łem, pa­trząc po­dejrz­li­wie na kran. Bo prze­cież wypiłem zwy­kłą, owo­co­wą her­ba­tę, nawet nie grzań­ca, żad­ne­go al­ko­ho­lu w niej nie było, zatem po­wo­dem sły­sza­nych gło­sów mogła być tylko woda.

Na wszel­ki wy­pa­dek obej­rza­łem sta­ran­nie opa­ko­wa­nie her­ba­ty, spraw­dzi­łem za­pach kra­nów­ki, wy­la­nej z czaj­ni­ka do kubka, i, na ile to było moż­li­we, zlu­stro­wa­łem uważ­nie jej wy­gląd. Kiedy od­kła­da­łem na­czy­nie, trzy­ma­ny w dłoni słoń na uchu wrza­snął tak gwał­tow­nie i ża­ło­śnie, że ko­lej­ny raz pod­sko­czy­łem z wra­że­nia, po czym z całą siłą rzu­ci­łem kru­chą por­ce­la­ną o pod­ło­gę.

– A nie mó­wi­łam? – Roz­złosz­czo­na głowa ży­ra­fy, ode­rwa­na od całej resz­ty i tkwią­ca na naj­mniej­szym okru­chu, pa­trzy­ła na mnie z nie­na­wi­ścią.

Ucho kubka też było w ka­wał­kach. Na jed­nym z nich oko sło­nia zer­ka­ło wy­mow­nie, jakby chcia­ło zga­nić moją nie­zdar­ność. Trąba, znaj­du­ją­ca się na innym odłam­ku, po­ru­sza­ła się nie­mra­wo, uszy – na jesz­cze innym – fa­lo­wa­ły.

Trzę­sąc się i cięż­ko dy­sząc, spo­glą­da­łem prze­ra­żo­ny na ru­sza­ją­ce się na pod­ło­dze sko­ru­py, nie bar­dzo wie­dząc, jak po­wi­nie­nem za­re­ago­wać.

To ja­kieś wy­świe­tla­ne ani­ma­cje? Ktoś się ze mną tak głu­pio bawi, czy też w idio­tycz­ny spo­sób pró­bu­je mnie na­stra­szyć? – myśli ko­tło­wa­ły się w gło­wie, a ja nadal pa­trzy­łem, jak przy­głup, z roz­war­ty­mi sze­ro­ko usta­mi.

– Co tu za­szło, moi mili? – za­py­ta­ła nagle słod­kim gło­sem Mona Lisa z nie­wiel­kiej re­pro­duk­cji, sto­ją­cej na ko­mo­dzie w są­sied­nim po­ko­ju.

Na widok oży­wio­nej uko­cha­nej po­sta­ci do­słow­nie za­nie­mó­wi­łem.

– Co tak pa­trzysz, Józku? – Zer­k­nę­ła na mnie, ob­da­rza­jąc tym swoim nie­zwy­kłym uśmie­chem, ale nie zdą­ży­łem nawet wy­po­wie­dzieć słowa, bo zwie­rza­ki z po­tłu­czo­ne­go kubka za­trej­ko­ta­ły z obu­rze­niem, pra­wie mnie ogłu­sza­jąc:

– Ten ła­ma­ga pró­bo­wał nas zabić! – wrzesz­czał słoń, z wolna zra­sta­jąc się w jedną ca­łość i sta­jąc na pod­ło­dze.

– On nie po­wi­nien do­ty­kać do­słow­nie ni­cze­go! – po­par­ła go znowu ży­ra­fa, także sca­la­jąc się w jedno.

– Nie­doj­da, ot co! – ryk­nął trój­gło­wy zie­lo­ny smok z mojej dzie­cin­nej na­klej­ki, umiesz­czo­nej przed laty na po­ła­ma­nym wczo­raj opar­ciu krze­sła, wy­ła­żąc po­kracz­nie z kosza na śmie­ci.

– Ta­kie­mu to tylko łom i widły! – wtó­ro­wa­ła sowa z ta­le­rzy­ka, spo­czy­wa­ją­ce­go na stole.

 

 

 

Po­ja­wia­ły się nowe po­sta­cie, w kuch­ni i oko­licz­nych po­miesz­cze­niach zro­bi­ło się tłocz­no. Wkrót­ce wrza­wa ogar­nę­ła cały dom. Wszy­scy zło­rze­czy­li, gro­zi­li, prze­kli­na­li i spo­glą­da­li na mnie z obu­rze­niem, ge­sty­ku­lu­jąc przy tym roz­ma­ity­mi koń­czy­na­mi oraz po­ru­sza­jąc ner­wo­wo ko­lo­ro­wy­mi fry­zu­ra­mi, usza­mi, grzy­wa­mi i ogo­na­mi.

Naj­wy­raź­niej wy­pi­łem coś, ma­ją­ce­go wpływ na owe wizje i od­gło­sy, ale to pew­nie lada mo­ment minie – uspo­ka­ja­łem się w my­ślach.

Sie­dzia­łem z obo­jęt­ną miną na pod­ło­dze przy ku­chen­nej ścia­nie i pa­trzy­łem tępo na dzi­wacz­ny roz­gar­diasz, spo­wo­do­wa­ny przez wszyst­kie ludz­kie i zwie­rzę­ce po­sta­cie ze sprzę­tów, tapet, mebli, na­czyń, zdjęć, ob­ra­zów oraz ksią­żek, znaj­du­ją­cych się w moim domu. Uzna­łem, że to naj­lep­szy spo­sób, aby prze­trwać i nie stra­cić resz­tek zdro­we­go roz­sąd­ku, które mi jesz­cze po­zo­sta­ły.

To naj­pew­niej ha­lu­cy­na­cje, po­wsta­łe wsku­tek wy­jąt­ko­wo zdra­dli­we­go i nie­bez­piecz­ne­go za­tru­cia po­kar­mo­we­go – tłu­ma­czy­łem sobie w my­ślach, pa­trząc na nie­co­dzien­ne zja­wi­ska.

A obok spa­ce­ro­wa­ły mo­del­ki i ak­to­rzy wraz z ak­tor­ka­mi z barw­nych ma­ga­zy­nów. Re­wol­we­row­cy z In­dia­na­mi z ame­ry­kań­skich we­ster­nów, wy­sko­czyw­szy z ak­tu­al­ne­go pa­pie­ro­we­go pro­gra­mu te­le­wi­zyj­ne­go, usku­tecz­nia­li po­ścig po całym domu, tra­tu­jąc wszyst­ko po dro­dze i strze­la­jąc, gdzie po­pad­nie. Tuż obok nich wy­cho­dzi­li po­spiesz­nie ze szpalt spor­tow­cy, dzien­ni­ka­rze, tan­ce­rze, pio­sen­ka­rze oraz pre­zen­te­rzy. Za­ro­iło się od ce­le­bry­tów i nie tylko.

 

 

 

Nikt nie zwra­cał uwagi na to, że je­stem nie­ustan­nie po­trą­ca­ny, dep­ta­ny i po­py­cha­ny, za to każdy wy­mie­rzał w moją stro­nę palce lub pa­zu­ry w oskar­ży­ciel­skich ge­stach, jak­bym był naj­gor­szym pod słoń­cem dra­niem.

– Ten szczyl zmiął stro­nę ze mną i wy­rzu­cił do kosza! – krzy­czał znany re­ży­ser ame­ry­kań­ski.

– Ga­ze­ta z pana zdję­ciem była już stara – pró­bo­wa­ła wziąć mnie w obro­nę słyn­na dama z ob­ra­zu Le­onar­da da Vinci. Ona je­dy­na stała po mojej stro­nie.

– To nie zna­czy, że ma prawo mor­do­wać nie­win­nych ludzi! – uciął szyb­ko Ame­ry­ka­nin.

– Tak na­praw­dę nie jest pan czło­wie­kiem, tylko jego wy­dru­ko­wa­nym wi­ze­run­kiem…

– Pani, Mona Liso, jak widzę, po­pie­ra tego prze­stęp­cę! – prze­rwał jej z obu­rze­niem re­ży­ser i dodał, gro­żąc mi pię­ścią: – Do­igra­łeś się, Jó­ze­fie Nowak! Przy­się­gam, ja tego tak nie zo­sta­wię! Gorz­ko po­ża­łu­jesz!

Przed nim sta­nął nagle King Kong, roz­dzia­wia­jąc pełną ostrych zębów pasz­czę i wrzesz­cząc w moim kie­run­ku, jak opę­ta­ny:

– We­pchną­łeś mnie do śmiet­ni­ka!

– I nas! – po­par­ła go Kró­lew­na Śnież­ka, spo­glą­da­jąc spode łba wraz z sied­mio­ma kra­sno­lud­ka­mi.

– I nas! – wo­ła­li inni bo­ha­te­ro­wie fil­mów, emi­to­wa­nych w te­le­wi­zji w po­przed­nich ty­go­dniach.

– Bez przesady, moi drodzy. Wszyscy żywi ludzie tak robią – oponowała Mona Lisa.

– W takim razie zemścimy się na nich wszystkich! – zagroziły ożywione postacie.

– Dość! – nie­ocze­ki­wa­nie jakiś zde­cy­do­wa­ny ko­bie­cy głos prze­rwał tę la­wi­nę wy­mó­wek, kie­ro­wa­nych pod moim ad­re­sem.

– Lava, nie wtrą­caj się! – uci­szył ją re­ży­ser. – Nie znasz tu­tej­szych zwy­cza­jów.

– Grzecz­niej! – zga­ni­ła go po­stać w srebr­nym kom­bi­ne­zo­nie z wy­jąt­ko­wo dużą, łysą głową i wy­dłu­żo­ny­mi nie­na­tu­ral­nie ocza­mi. – Gdy­bym nie wpa­dła do kranu i nie spo­wo­do­wa­ła awa­rii, in­fe­ku­jąc tu­tej­szą wodę, nigdy nie zo­sta­li­by­ście oży­wie­ni!

– Ko­smi­tom wstęp wzbro­nio­ny! – za­grzmiał zie­lo­ny, pię­cio­oki i pię­cio­rę­ki ufo­lu­dek z ma­ga­zy­nu fil­mo­we­go.

– I kto to mówi! – prych­nę­ła na niego z nie­sma­kiem Lava. – Sam je­steś z UFO!

– Ale wy­my­ślo­ne­go, a twój sta­tek jest praw­dzi­wy! – nie dawał za wy­gra­ną zie­lo­ny stwór.

– Co to ma do rze­czy?

– Ma i to bar­dzo dużo! – zga­sił ją King Kong, po czym nie­spo­dzie­wa­nie zła­pał w swoje ogrom­ne łap­ska i zmiaż­dżył ni­czym wy­su­szo­ny liść.

Ciało mar­twej ko­smit­ki spa­dło tuż obok mnie.

– Pora na ze­mstę! – ryk­nę­ła w moją stro­nę roz­ju­szo­na ku­dła­ta be­stia.

Bez­ce­re­mo­nial­nie po­rwa­ła mnie i unio­sła do góry, a potem po­czę­ła coraz szyb­ciej krę­cić. Czu­łem się przez mo­ment, jak na kole młyń­skim w lu­na­par­ku. I wtedy zro­zu­mia­łem, że to wszyst­ko dzie­je się na­praw­dę, a fil­mo­wa małpa za mo­ment mnie za­bi­je! Po­czą­łem roz­pacz­li­wie wrzesz­czeć i wierz­gać no­ga­mi, lecz nie­wie­le to dało. King Kong po­zgi­nał moje ciało, ni­czym har­mo­nij­kę, ła­miąc kości i nisz­cząc wszyst­kie or­ga­ny. Po­czu­łem nagły, prze­szy­wa­ją­cy ból, który ode­brał mi z miej­sca przy­tom­ność. Od­le­cia­łem…

 

Ni­czym w sen­nym kosz­ma­rze, kiedy tylko dane mi było się ock­nąć, cią­gle sły­sza­łem do­cie­ra­ją­ce do uszu strzęp­ki groź­nych zło­rze­czeń ota­cza­ją­cych mnie opraw­ców:

– Teraz ja…

– Chcę wy­rwać mu nos!

– Moja kolej!

– A niech bydlę zdy­cha!

– Za­słu­żył!

I czu­łem po­tęż­ny, przej­mu­ją­cy ból… W każ­dej czę­ści, na każ­dym od­cin­ku. Nie do opi­sa­nia i nie do prze­trzy­ma­nia…

Pod­da­wa­ny z nie­wia­do­me­go po­wo­du ja­kimś ma­ka­brycz­nym tor­tu­rom, czu­łem, że lada mo­ment wy­zio­nę ducha.

 

Nie wiem, ile czasu mi­nę­ło, gdy na­resz­cie zdo­ła­łem otwo­rzyć prawe oko. Przy­szło mi to z nie­ma­łym tru­dem i czu­łem, że jest całe po­obi­ja­ne oraz po­twor­nie za­ro­pia­łe. Le­ża­łem na pod­ło­dze, z po­cząt­ku nie umie­jąc po­ru­szyć żadną czę­ścią zmal­tre­to­wa­ne­go ciała. Na krót­ko po­ja­wi­ła się myśl, że pew­nie umar­łem, lecz szyb­ko ją od­rzu­ci­łem, bo wtedy prze­cież nie czuł­bym bólu…

Zer­k­ną­łem przed sie­bie.

– Oho, obu­dził się! – stwier­dził ktoś gru­bym ba­ry­to­nem.

– No to za­czy­na­my od nowa! – ocho­czo krzyk­nął inny męż­czy­zna.

Po chwi­li zo­ba­czy­łem ich buty, jak zbli­ża­ją się i kopią mnie z całej siły.

– To się nie może dziać… Nie może – łka­łem szep­tem, bar­dziej w duszy, niż usta­mi, bo te były cał­kiem na­puch­nię­te i zmal­tre­to­wa­ne.

– Co tam mam­ro­czesz, gnoj­ku? – za­py­tał szy­der­czo ko­lej­ny głos.

– Nadal jesz­cze do bę­cwa­ła nie do­tar­ło, że teraz to my prze­ję­li­śmy kon­tro­lę! – syk­nął roz­ba­wio­ny ba­ry­ton, do­da­jąc jesz­cze jed­ne­go kop­nia­ka, tym razem w roz­chy­lo­ne oko.

Za­wy­łem z bólu.

Inni, rżąc jak stado wie­przy, po­szli za jego przy­kła­dem, ka­tu­jąc ko­lej­ny­mi cio­sa­mi.

Jęk­ną­łem i znowu od­pły­ną­łem.

 

Po upły­wie trud­nej do okre­śle­nia ilo­ści dni udało mi się wresz­cie po­wró­cić do peł­nej świa­do­mo­ści. Nawet otwar­łem oczy i wzią­łem głę­bo­ki od­dech. Ze strzę­pów roz­mów, które w prze­cią­gu ca­łe­go tego czasu do mnie do­cie­ra­ły, wy­wnio­sko­wa­łem, że ta­jem­ni­cza Lava przy­by­ła na Zie­mię z od­le­głej pla­ne­ty, wy­rzu­co­na przez szy­bu­ją­cy w prze­stwo­rzach mię­dzy­ga­lak­tycz­nych sta­tek ko­smicz­ny, który uległ awa­rii do­kład­nie nad moim domem i krą­żył potem do­oko­ła pla­ne­ty.

Jej to­wa­rzy­sze spa­dli w in­nych re­jo­nach świa­ta, wszę­dzie wy­wo­łu­jąc tym awa­rie i do­pro­wa­dza­jąc w za­ata­ko­wa­nych kra­nach do ska­że­nia wody, nie­wy­kry­wal­ne­go przez Zie­mian. Woda ta, obry­zgu­jąc po­sta­cie ludzi i zwie­rząt, które zwy­cza­jo­wo były nie­ru­cho­me, po­wo­do­wa­ła ich trwa­łe oży­wie­nie, do­da­jąc też wi­go­ru i siły. Dzię­ki temu słoń i ży­ra­fa z por­ce­la­no­we­go kubka mogły swo­bod­nie po­ru­szać się i mówić, po­dob­nie jak po­sta­cie ze szpalt ko­lo­ro­wych ma­ga­zy­nów. W do­dat­ku stwo­rze­nia te miały odtąd moc sa­mo­re­ge­ne­ra­cji, co przy­da­ło się na przy­kład przy na­pra­wie roz­trza­ska­ne­go prze­ze mnie kubka.

Z tego po­wo­du wszy­scy ci nowi miesz­kań­cy domu, pa­mię­ta­jąc o do­zna­nych krzyw­dach, jak ści­ska­nie, zmię­cie czy roz­dar­cie, po­sta­no­wi­li teraz ze­mścić się, do­ko­nu­jąc tego sa­me­go ze mną.

Z po­cząt­ku cała owa dur­no­wa­ta hi­sto­ria wy­da­wa­ła mi się nie­do­rzecz­na i ze wszech miar nie­re­al­na, jak senny kosz­mar, bo prze­cież nie ma ko­smi­tów, a sfo­to­gra­fo­wa­ni ak­to­rzy czy spor­tow­cy nie mogą ot, tak, po pro­stu, wyjść z pa­pie­ro­wych ma­ga­zy­nów. Z cza­sem jed­nak, wciąż be­stial­sko ka­to­wa­ny przez moich no­wych, pa­ła­ją­cych dzi­kim pra­gnie­niem ze­msty lo­ka­to­rów, zro­zu­mia­łem, że wszyst­ko jest naj­szczer­szą, prze­ra­ża­ją­cą praw­dą i dzie­je się w re­al­nym świe­cie, a ja pa­dłem ofia­rą sa­dy­stycz­nych, dotąd nie­ru­cho­mych po­sta­ci.

Nie wie­dzia­łem, dla­cze­go teraz nie­spo­dzie­wa­nie dane mi było nie tylko swo­bod­nie po­ru­szyć każdą koń­czy­ną, otwo­rzyć oczy i unieść głowę, ale cie­szy­łem się z tego, jak sza­le­niec. Sta­ra­jąc się nie ha­ła­so­wać zbyt gło­śno, pod­nio­słem się z pod­ło­gi, za­sia­dłem przy biur­ku i pró­bo­wa­łem uru­cho­mić lap­to­pa. Na próż­no. Nawet nie od­pa­lił, jakby bra­ko­wa­ło prądu.

Niech to szlag! - zdru­zgo­ta­ny za­klą­łem w my­ślach, ra­chun­ku nie opła­ca­łem od kilku mie­się­cy i pew­nie w końcu do­staw­ca odłą­czył go, nie do­cze­kaw­szy się uisz­cze­nia na­leż­no­ści wraz z kar­ny­mi od­set­ka­mi.

Zmro­zi­ła mnie myśl – a jeśli fak­tycz­nie nie ma prądu? Prze­cież nie wiem, ile tu le­ża­łem. Prze­kli­na­jąc w my­ślach wła­sną głu­po­tę i za­nie­dby­wa­nie opłat, za­czą­łem ner­wo­wo prze­trzą­sać kie­sze­nie i szu­kać te­le­fo­nu. Na szczę­ście leżał nie­da­le­ko wraz z tkwią­cą w gniazd­ku ła­do­war­ką.

No tak, pod­łą­czy­łem go tuż przed awarią wo­do­cią­gu – przy­po­mnia­łem sobie, od­czu­wa­jąc nie­wy­mow­ną ulgę. Prądu praw­do­po­dob­nie nie było, lecz te­le­fon miał jesz­cze ja­kieś ostat­nie pro­cen­ty z tam­te­go ła­do­wa­nia ba­te­rii.

Za­czą­łem ner­wo­wo prze­glą­dać in­ter­net, szu­ka­jąc ja­kie­go­kol­wiek punk­tu za­cze­pie­nia, na­tra­fi­łem wresz­cie na ogło­sze­nie me­dium – nie­ja­kiej Klary, spe­cja­li­zu­ją­cej się w po­dob­nych do mo­je­go przy­pad­kach. Na­pi­sa­łem do niej bła­gal­ny post, po­krót­ce re­la­cjo­nu­jąc ostat­nie wy­da­rze­nia w domu.

Zda­wa­łem sobie spra­wę, że ani po­li­cja ani straż miej­ska nie uwie­rzą w moją wer­sję i każą za­mknąć w domu bez kla­mek Tu pomóc mogło tylko me­dium, ro­ze­zna­ne w tej eks­tre­mal­nie nie­ty­po­wej sy­tu­acji. To była moja ostat­nia na­dzie­ja. 

Ba­te­ria te­le­fo­nu oczy­wi­ście bły­ska­wicz­nie padła, nie­ste­ty na tyle późno, że do­strze­gli go nie­nor­mal­ni opraw­cy.

– A cóż to robi nasz okrut­ny kat? – za­gad­nął z szy­der­czym uśmie­chem re­ży­ser ame­ry­kań­ski.

Miał na sobie nadal ide­al­nie skro­jo­ny, błę­kit­ny gar­ni­tur i nie­na­gan­ną fry­zu­rę.

Spoj­rzał groź­nie i pod­biegł, po czym uniósł mnie, jak­bym był piór­kiem, i za­czął nie­mi­ło­sier­nie miąć, ni­czym kart­kę pa­pie­ru.

– A masz! – ryk­nął z sa­tys­fak­cją, sły­sząc pę­ka­ją­ce znowu kości i or­ga­ny. – Ode­chce ci się skar­żyć na współ­lo­ka­to­rów!

Po­zo­sta­li sta­nę­li za nim i z grom­kim śmie­chem przy­pa­try­wa­li się mojej kaźni. Po krót­kiej chwi­li bili mnie znowu wszy­scy.

– Teraz to ja obe­rwę mu uszy! – darł się z dziką furią słoń z por­ce­la­no­we­go kubka.

– A ja nogi! – po­par­ła go ży­ra­fa.

Za­czę­li wy­ry­wać mi koń­czy­ny ze zdu­mie­wa­ją­cą, jak na ich roz­mia­ry, siłą.

– Nie po­ży­je teraz za długo! Oko za oko, by­dla­ku! – do­rzu­cił zie­lo­ny smok i wy­dłu­bał mi gałki ostry­mi jak brzy­twa pa­zu­ra­mi.

– A ja wykroję część twa­rzy, jak i on mnie! – zawył ra­do­śnie któ­ryś z ani­mo­wa­nych kra­sno­lud­ków.

– I potem znowu po­chla­pie­my wodą, by się ożywił i żebyśmy dłu­żej mieli ubaw! – krzy­cza­ła jakaś roz­ocho­co­na dziew­czy­na. Czyż­by to była na­dob­na Kró­lew­na Śnież­ka?

Czu­łem się zdru­zgo­ta­ny tym, że nie mogę sta­wić im żad­ne­go oporu, nawet osło­nić twa­rzy czy za­mach­nąć się pię­ścią. Jak­bym teraz to ja był mar­twą, bez­wol­ną kukłą albo wi­ze­run­kiem na zdję­ciu w po­rzu­co­nej ga­ze­cie. Żad­nej siły, żad­ne­go gestu obron­ne­go. Nic. A prze­cież za­le­d­wie chwi­lę temu pi­sa­łem na te­le­fo­nie list do me­dium Klary. Czy aby na pewno tak było? A może tylko mi się zda­wa­ło? Nie mia­łem pew­no­ści. Z tru­dem zno­sząc nie­ludz­kie ka­tu­sze, nie wie­dzia­łem już nawet tego.

– Teraz wi­dzisz, jak to jest! – ry­cze­li z sza­leń­czą eks­cy­ta­cją moi kaci.

Znowu po­czu­łem, jak nie­wy­obra­żal­ne cier­pie­nie od­bie­ra mi reszt­ki sił i stra­ci­łem przy­tom­ność.

 

Ock­ną­łem się, sły­sząc nie­zna­ny mi głos ko­bie­cy, mó­wią­cy z ty­po­wo urzęd­ni­czą uprzej­mo­ścią:

– Jak pań­stwo wi­dzi­cie, dom jest w ide­al­nym sta­nie.

– Wszyst­kie for­mal­no­ści już za­ła­twio­ne? Wszel­kie spra­wy ure­gu­lo­wa­ne? – do­py­ty­wał jakiś męż­czy­zna.

– Tak. Pro­szę, oto do­ku­men­ty.

W końcu ich zo­ba­czy­łem.

Na przo­dzie szła ciem­no­wło­sa ko­bie­ta w śred­nim wieku, ubra­na w ele­ganc­ką gar­son­kę i ści­ska­ją­ca w dło­niach po­kaź­ny se­gre­ga­tor z do­ku­men­ta­cją. Obok niej drep­ta­ło dwoje mło­dych ludzi, trzy­ma­ją­cych się za ręce i roz­glą­da­ją­cych z za­cie­ka­wie­niem.

– Aha, czyli tu jest kuch­nia. – Blon­d­wło­sa ko­bie­ta po­de­szła do okna. – Ładny widok – do­da­ła z uśmie­chem, spo­glą­da­jąc na ulicę.

– To prze­stron­ny, wy­god­ny dom. Bę­dzie­cie pań­stwo bar­dzo za­do­wo­le­ni – uprzej­mie za­pew­nia­ła star­sza ko­bie­ta.

Do­my­śli­łem się, że sprze­da­je domy.

– Za­gad­ko­wa spra­wa z tym wła­ści­cie­lem. Tak nagle za­gi­nął, praw­da? – Męż­czy­zna spoj­rzał uważ­niej na przed­sta­wi­ciel­kę biura nie­ru­cho­mo­ści. – Może to była uciecz­ka?

– Cóż, sza­now­ni pań­stwo, nie znamy szcze­gó­łów. Po­li­cja po kilku la­tach umo­rzy­ła spra­wę. Pan Józef Nowak nie miał tu żad­nej ro­dzi­ny. Są­sie­dzi ani współ­pra­cow­ni­cy nic nie wie­dzie­li. Wresz­cie po­ja­wił się je­dy­ny da­le­ki krew­ny, miesz­ka­ją­cy za gra­ni­cą i bę­dą­cy spad­ko­bier­cą. Osta­tecz­nie zde­cy­do­wał się ten pięk­ny dom wy­sta­wić na sprze­daż – wy­ja­śni­ła mu czym prę­dzej.

Chcia­łem za­pro­te­sto­wać, że nic po­dob­ne­go się nie zda­rzy­ło, że nie za­gi­ną­łem, nie ucie­kłem, nadal tu miesz­kam i choć­by tylko z tego po­wo­du dom ab­so­lut­nie nie jest ani nigdy nie był do ku­pie­nia. Za­miast tego wy­da­łem z sie­bie je­dy­nie dziw­ny, głu­chy dźwięk. Praw­do­po­dob­nie nikt z troj­ga in­tru­zów go nie usły­szał.

Co jest? – po­my­śla­łem zdru­zgo­ta­ny, pró­bu­jąc po­ru­szyć ręką albo głową. Na nic. Za­czą­łem pocić się z ner­wów i bez­sil­no­ści.

Trój­ka ob­cych ludzi, roz­ma­wia­ją­cych dotąd ze sobą na temat bu­dyn­ku, po­de­szła do mnie i po­pa­trzy­ła głę­bo­ko w oczy.

– Nie­co­dzien­ny ob­ra­zek – stwier­dził z za­in­te­re­so­wa­niem męż­czy­zna.

– Wy­dzie­ran­ka. Jak twier­dził wspo­mnia­ny, da­le­ki krew­ny wła­ści­cie­la, jest to por­tret, przy­po­mi­na­ją­cy nieco sa­me­go za­gi­nio­ne­go, czyli pana Jó­ze­fa No­wa­ka – wy­ja­śni­ła uprzej­mym tonem przed­sta­wi­ciel­ka biura nie­ru­cho­mo­ści.

– Bar­dzo ory­gi­nal­ny.

 

 

 

 

Na ułamek sekundy znie­ru­cho­mia­łem, prze­ra­żo­ny tym, co sły­szę. Za­czą­łem z ca­łych sił sta­rać się uczy­nić ja­ki­kol­wiek gest czy wy­po­wie­dzieć słowo. I znowu moje wy­sił­ki speł­zły na ni­czym. Choć sza­mo­ta­łem się, wy­wi­ja­łem, wrzesz­cza­łem i pod­ska­ki­wa­łem w ma­ka­brycz­nej pa­ni­ce, nikt z przy­by­łych tego nie do­strzegł ani tym bar­dziej nie usły­szał. Po­ją­łem, że w grun­cie rze­czy wszyst­kie owe go­rącz­ko­we próby za­cho­dzi­ły je­dy­nie w mojej psy­chi­ce i świa­do­mo­ści. Tak na­praw­dę nie po­tra­fi­łem wy­ko­nać żad­ne­go ruchu ani wy­do­być z sie­bie ja­kie­go­kol­wiek dźwię­ku. Na ze­wnątrz, dla ca­łe­go ota­cza­ją­ce­go mnie świa­ta, byłem nie­ru­cho­my i mar­twy.

Wstrzą­śnię­ty tym od­kry­ciem za­czą­łem cicho i spa­zma­tycz­nie łkać.

A wtedy nie­spo­dzie­wa­nie usły­sza­łem słowa, wy­po­wie­dzia­ne w prze­peł­nio­nym nie­na­wi­ścią tonie:

– Ta ka­na­lia pró­bu­je jesz­cze bry­kać! Nawet po­ćwiar­to­wa­nie i wci­śnię­cie w ramki jej nie uci­szy­ły!

Spoj­rza­łem w tamtą stro­nę i znowu za­mar­łem. Nie­gdyś ulu­bio­ny kubek z ga­da­ją­cym teraz sło­niem i na­ma­lo­wa­ną na ścian­ce ży­ra­fą stał na szaf­ce ku­chen­nej, jak gdyby nigdy nie uległ roz­bi­ciu! Oba porcelanowe zwierzaki mie­rzy­ły roz­wście­czo­ny­mi spoj­rze­nia­mi moją po­do­bi­znę, wi­szą­cą na ścia­nie. 

Naj­wy­raź­niej przybyli lu­dzie nie sły­sze­li po­msto­wa­nia fio­le­to­wo-gra­na­to­we­go słonia, tkwią­ce­go na uchu por­ce­la­no­we­go na­czy­nia.

– Ale fajny kubek! – jasnowłosa dziew­czy­na także zwró­ci­ła na niego uwagę, uśmie­cha­jąc się i wska­zu­jąc dło­nią. – Mia­łam kie­dyś taki sam.

– Zu­peł­nie nie wiem, jak on się tutaj zna­lazł. – Pani z biura nie­ru­cho­mo­ści była wy­raź­nie za­sko­czo­na. – Po­dob­nie zresz­tą, jak ta szaf­ka, por­tret-wydzieranka, stare ma­ga­zy­ny i krze­sło – to mó­wiąc, roz­glą­da­ła się z niepokojem po kuch­ni. – Oso­bi­ście spraw­dza­łam, czy wszyst­ko zo­sta­ło wy­nie­sio­ne i sprząt­nię­te.

– Nic nie szko­dzi. Po­ra­dzi­my sobie. Nie jest tego dużo. A sam kubek po­słu­ży nam za uro­czy wa­zo­nik – uspo­ko­iła ją przy­szła lo­ka­tor­ka. – Bo chyba je­ste­śmy już zde­cy­do­wa­ni i ku­pi­my ten pięk­ny dom, praw­da, ko­cha­nie? – Spoj­rza­ła za­do­wo­lo­na na tu­lą­ce­go ją męż­czy­znę.

Ten z ra­do­ścią przy­tak­nął.

– Wa­zo­nik? – po­wtó­rzył obu­rzo­ny słoń na uchwy­cie. – Nie­do­cze­ka­nie! Tylko tu za­miesz­kaj­cie, a my się już wami odpowiednio zaj­mie­my, go­łą­becz­ki…

– O, tak! – po­par­ła go tra­dy­cyj­nie ży­ra­fa.

– Je­stem za! – syk­nął zło­wiesz­czo ze stosu gazet roz­sier­dzo­ny King Kong.

– Oko za oko! – szep­nął zie­lo­ny smok z opar­cia po­bli­skie­go krze­sła i mru­gnął do mnie z dzi­kim uśmie­chem trzech wy­szcze­rzo­nych pasz­czy.