Miecz

Witaj. :)

Kwestie techniczne i wątpliwości (zawsze – tylko do przeanalizowania):

Zostało mu już niewiele czasu, za dzień lub dwa, wojska Nobunagi zdobędą zamek. – zbędny ostatni przecinek?

To ona najwyraźniej przez wiele lat, nie zwracała na niego uwagi. – i ten?

Nie chciał (przecinek?) by wpadł w czyjeś niegodne ręce.

Rękojeść pokryta skórą rekina, idealnie dopasowana do jego dłoni, no i ostrze, które do tej pory nigdy nie zhańbiło się, przecięciem czyjegoś niewinnego oddechu. – zbędny ostatni przecinek?

W tym fragmencie wytłuszczone zdanie jest niejasne, jakby brakowało jego części; jest też powtórzenie (podkreślone):

– Przyniosę papier i coś do pisania – odpowiedział tamten.

Po kilku zdaniach uznania i szacunku dla swego przeciwnika. W ostatnim wyraził nadzieję, że jego wróg spełni ostatnią prośbę: (…).

Po zdobyciu zamku, Nobunaga nie chciał oglądać, przyniesionej mu głowy przeciwnika. – zbędne przecinki?

Siedział w swym namiocie, zastanawiając się, nad ostatnimi wydarzeniami. – i tu – ostatni?

Ujął go ten dziwny gest, swojego największego wroga. – i ten?

Wykonał kilka cięć w powietrze. – tu dopytam – czy nie powinno być: „w powietrzu”?

Przed zdaniem: „Minęły dwa miesiące od pokonania Yoshimasy” trzeba zmniejszyć odstęp między akapitami.

Nagromadziło się wiele spraw, które niezwłocznie trzeba było załatwić. Jego władza nie była jeszcze należycie ugruntowana, dowiedział się, że kilku jego stronników spiskuje przeciw niemu. – powtórzenia?

Zaraz potem z prawej strony rozsunęły się drzwi i ktoś rzucił na podłogę, coś od czego cały korytarz w mgnieniu oka wypełnił się mgłą. Chciał dobyć miecza, ale poczuł uścisk na nadgarstku, a potem stracił równowagę i poleciał na podłogę. Ktoś go zdradził i zapewne zaraz dowie się kto? – fragment niejasny, w pierwszym zdaniu mowa o tajemniczym „ktosiu” i drugie zdanie brzmi tak, jakby to to ten „ktoś” chciał „dobyć miecza”, bo brak tu podmiotu. Dodatkowo są tu błędy interpunkcyjne:

Zaraz potem z prawej strony rozsunęły się drzwi i ktoś rzucił na podłogę, coś od czego cały korytarz w mgnieniu oka wypełnił się mgłą. – przecinek dać o wyraz dalej?

Ktoś go zdradził i zapewne zaraz dowie się kto? – przecinek przed ostatnim wyrazem?; czemu to jest zdanie pytające?

– Benkei! – krzyknął Nobunaga, na widok wprowadzonego na salę, wiernego samuraja. – zbędny pierwszy przecinek?

Benkei (przecinek?) sam nie wiedząc dlaczego, zwolnił jazdę i zaczął mu się przyglądać.

– Gdyby było inaczej, nie zwróciłbyś na mnie uwagi – stwierdził z uśmiechem, mnich. – zbędny ostatni przecinek?

– Co to, tak naprawdę oznacza? – i i ten?

Rozmowę przerwał, tętent kopyt, ktoś się zbliżał z dużą szybkością. – i ten pierwszy?

Benki wskoczył na konia, rzucając miecz w stronę mnicha. – Łap! – Krzyknął Benkei. – niestety, inna forma imienia bohatera, wprowadzonego przez Ciebie do opowiadania, to błąd rzeczowy, a ponieważ Czytelnik nie wie, jak ma brzmieć naprawdę to imię, każde jest teraz potraktowane jako taki błąd – tym sposobem powstało ponad dwadzieścia błędów rzeczowych.

 Mnich odruchowo wyciągnął rękę.

– Nie jestem wojownikiem!?

– To piękny miecz, ale ma w sobie czyjąś tęsknotę. Być może w twoich rękach jego dusza się uspokoi – odpowiedział Benkei i pogalopował. – niejasne jest zdanie wytłuszczone – czemu mnich pyta Beneia, czy jest wojownikiem?, on sam tego nie wie?; skąd Benkei ma to wiedzieć?

Chwile potem, grupa jeźdźców, przejechała traktem nie zwracając uwagi, na idącego mnicha, ze szmacianym tobołem. – zdanie do generalnej poprawy, ma za dużo błędów interpunkcyjnych i na początku dodatkowo literówkę (?)

Nie miał wielkich szans by uciec, rozmowa z mnichem choć krótka, to jednak w tych okolicznościach i tak trwała zbyt długo. Sięgnął po łuk, spojrzał na jeźdźców, byli już w zasięgu strzał, napiął cięciwę wycelował. Chwilę potem, jeden z wojowników spadł z konia. – te zdania podobnie, trzeba w nich poprawić dokładnie całą interpunkcję (?)

Szybko jednak zauważyli swa pomyłkę – tu też literówka?

– Być może dla kogoś takiego jak ty, to jedyny zachwyt. – zdanie niepoprawne stylistycznie

Chwile potem, wszyscy wskoczyli na konie i czekali na dalsze rozkazy. – i znowu ta sam literówka, a potem zbędny przecinek?

– Tak, podarował mi go  (za dużo spacji?) pewien szalony mnich, który twierdził, że dostał go od jeszcze bardziej szalonego samuraja.

Wyrazu „koniec” nie trzeba już pisać – jak widzisz, jest on tam.

Ja już reszty błędów językowych nie wypisuję, tekst trzeba bardzo dokładnie samemu prześledzić i poprawić.

Wciąż są usterki przy zapisie dialogów, np.:

– Zasłużyli na śmierć. – stwierdził ze spokojem, wpatrując się w przerażonych wieśniaków.

–  W życiu kogoś takiego jak ty, nie spotkałem. Co by nie powiedzieć, jesteś odważny – stwierdził samuraj, zaciekawiony tą propozycją.

– Niech tak będzie!

– To bardzo piękny miecz – stwierdził dowódca nie zwracając uwagi na słowa mnicha.

 – Mógłbym cię zabić, potem całą resztę, jak zamierzałem, ale…?

– Nie ma żadnych szans, prawda – stwierdził dowódca z ironicznym uśmiechem?

Nadal brak przecinków przy Wołaczu, np.:

– Tak panie? (powtórzone)

Będę naprawdę szczęśliwy, jeśli przyjmiesz tę najbardziej drogocenną dla mnie rzecz Nobunago.

– Ty nie masz szans Mijahiro, za jakiś czas podzielisz los mojego pana (…)

– Życie ci niemiłe mnichu! – i dodatkowo – czy to nie jest pytanie?

– Nigdy nie zastanawiałeś się panie nad życiem?

Dodatkowo rada: mamy tu sporo tagów, warto zaznaczyć, że będzie mowa o – strasznych i makabrycznych wręcz – samobójstwach oraz morderstwach, bo wtedy Czytelnicy wiedzą, z czym mają się liczyć i czego spodziewać. Nie każdy lubi tak mroczne klimaty. :) Nie podałeś żadnych tagów, brak Przedmowy, więc nikt nie wie, o czym to jest. :) 

Na pewno na pochwałę zasługuje szczególny klimat, w którym masz utrzymane swoje kolejne opowiadanie. Widać znajomość wielu zasad i pojęć z historii Dalekiego Wschodu. Niestety – bardzo duża ilość usterek językowych znowu utrudnia śledzenie samej fabuły i należyte skupienie się tylko na niej.

Za ten klimat oraz za dość trudną do odnalezienia, specyficzną fantastykę daję klik do Biblioteki, lecz musisz dodać wtedy wspomniane przeze mnie tagi (kilka) i fragment reprezentacyjny. :)

Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. ;) 

Pecunia non olet

Dzięki za komentarz i korektę, co do tagów, to jeżeli chodzi o mnie, to nic mi nie dają, coś napiszę i mogę się w tekst wpatrywać i nic nie zauważę. Coś tam w mojej głowie nie tak.

 Chyba sobie dam spokój.

Jeszcze raz dziękuję i serdecznie pozdrawiam.

Szanowny Autorze, nie ma co sobie dawać spokoju, masz świetne pomysły i rozeznanie w tematyce Dalekiego Wschodu, pisz i doskonal swój warsztat, bo każdy z nas tak robi. :)

Pozdrawiam, powodzenia. :) 

Pecunia non olet

Te opowiadania są już stare, przeszły przez wiele portali i wszędzie była robiona korekta. Wiekowo jestem mniej więcej w Twoich latach. Niektórzy mają pomysły, ale warsztatowo są kiepscy inny piszą poprawnie, ale często w nudny sposób. Różnie bywa, ale u mnie to raczej coś innego, nic mi nie dają żadne wskazówki, gdybym się nimi kierował napisałbym dwa trzy zdania i cały pomysł by mi uciekł. Więc nie jest to takie proste, jeżeli chodzi o mnie.

Oto jeden z przykładów wcześniejszej korekty:

Tak brzmiało ostatnie zdanie Yioshimasy. (2x)

– powtórzone zdanie

Po zdobyciu zamku Nobunaga nie chciał oglądać, przyniesionej mu głowy przeciwnika

.

-"Po zdobyciu zamku, Nobunaga nie chciał oglądać przyniesionej mu głowy przeciwnika."

Po "zamku" musi być przecinek, bo bez niego czytam, jakby ktoś zdobył zamek Nabunaga.

Jego władza, nie była jeszcze należycie ugruntowana, dowiedział się, że kilku jego stronników spiskuje przeciw niemu.

– po "władza" niepotrzebny przecinek.

Kiedy wrócił do zamku, usłyszał, jakiś podejrzany odgłos na końcu korytarza.

– niepotrzebny przecinek przed "jakiś"

To zdanie ułożyłabym inaczej:

"Kiedy wrócił do zamku, na końcu korytarza usłyszał jakiś podejrzany odgłos."

Przyspieszył kroku instynktownie łapiąc za rękojeść miecza Yioshimasy.

– po "kroku" powinien być przecinek. (Imiesłów przysłówkowy współczesny -zakończony na -"ąc" i uprzedni – zakończony na "-łszy", -"wszy", oddzielamy przecinkiem wraz z określeniami – jeśli występują, od poprzedzającej lub następującej po nim reszty zdania. Gdy imiesłów jest wtrącony, wydziela się go przecinkami z obu stron.)

Zaraz potem z prawej strony rozsunęły się drzwi i ktoś rzucił na podłogę coś od czego cały korytarz w mgnieniu oka wypełnił się mgłą.

– przecinek po "coś" ( w zdaniu oddzielamy od siebie orzeczenia)

Chciał dobyć miecza, ale poczuł uścisk na nadgarstku, a potem, stracił równowagę i poleciał na podłogę

.

– niepotrzebny przecinek za "potem"

– Mijahira!? To ty!? – wykrzyknął zdumiony.

– Tak, ja – odparł tamten nie mając na twarzy cienia wstydu.

– przecinek przed "nie mając" (imiesłów przysłówkowy)

Gwałtownym ruchem w górę rozciął brzuch aż mostka.

– chyba p "aż" powinno być "do"?

Widać było jak zaciska zęby i spina się z bólu, ale nie krzyknął ani razu.

– przecinek przed "jak" (gdy "jak" występuje jako porównanie, wtedy przecinka nie stawiamy)

W pewnym momencie dał się słyszeć krótki świst i zaraz potem spadła na podłogę, głowa Ody Nobunagi.

– po "podłogę" niepotrzebny przecinek

– W takim razie odejdź stąd zanim skończy się moja cierpliwość. Nie po to cię oszczędziłem by teraz tak po prosu zabić.

– przecinek za "stąd"

– przecinek przed "by"

Jadąc w jeszcze nieznanym kierunku Benkei, zastanawiał się nad słowami Mijahiry.

– przecinek przed "Benkei"

Pędząc na przód, jakieś dwadzieścia metrów przed sobą, zauważył człowieka w mnisich szatach.

– "naprzód" (Jeśli „naprzód” użyjemy przy opisywaniu ruchu w znaczeniu „przed siebie”, piszemy łącznie, np.: Idź naprzód i nie patrz za siebie.

Jeśli chcemy kogoś poprosić o to, by usiadł lub położył coś z przodu, wtedy zastosujemy pisownię rozdzielną, np.: Usiądź na przodzie, ja zajmę miejsce z tyłu.)

Jeden z samurajów usłyszawszy za sobą jakiś szelest spojrzał za siebie.

– przecinki przed "usłyszawszy" i przed "szelest"

Pozostałych dwóch pospieszyło mu z pomoc, ale oprócz dogorywającego ciała nikogo w tym miejscu już nie było.

– "z pomocą"– brakuje "ą"

Ich dowódca, siedział na koniu niczym kamienny posąg.

– niepotrzebny przecinek za "dowódca"

Hahaha! Czasem warto oszaleć – powiedział nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.

– przecinek za "powiedział"

Anaksymandrze, zawsze to powtarzam podczas komentowania i wszelkich bet – ja tutaj trafiłam przypadkowo po licznych zawirowaniach i tragediach, jakie przyniósł mi rok pandemii. Początkowo moje, także wieloletnie opowiadania, były tak żenujące i miały takie ilości błędów, że po komentarzach Wspaniałych i Cierpliwych Czytelników, nie wiedząc nawet, jak to edytować, usuwałam je czym prędzej i poprawiałam, poprawiałam, poprawiałam… :) Nie bardzo to pomogło tym tekstom, ale sama zaczęłam pisać nowości, a także czytać opowiadania Forumowiczów i starałam się Im pomóc tak samo, jak pomagano mnie. :) 

Zauważ – w HP mamy tu bardzo pomocne wątki, a tam można zapytać o nurtujące nas kwestie merytoryczne, językowe, dialogowe i inne. ;) Nie traktuj rad jako argumentów zniechęcających, lecz postaraj się tworzyć dalej, a jednocześnie nanosić poprawki na napisane już opka. :) Każdy z nas tak robi. :) Każdy to amator i wzajemnie pomagamy sobie, dyskutując i komentując. :) A tu są to zawsze tylko sugestie, niekoniecznie trafne. :) Nikt tu nie zjadł wszystkich rozumów ani nie ma wiedzy o wszystkim, bo to po prostu niemożliwe. ;) 

Pisz krótsze formy, popracuj nad drabblami, twórz szorty. :) To bardzo pomocne. :) 

Błędów nie popełnia tylko ten, kto nic nie robi. :) Masz pasję, zatem ją rozwijaj! :) 

Na spokojnie, Szanowny Autorze, pisz dalej, bo masz znakomite wizje! Pozdrawiam, powodzenia. :) 

Pecunia non olet

Nic nowego nie mówisz, piszę krótkie, długie, miniatury, zrozum, że to jest mój mózg, który ma pomysły, ale niestety warsztatu nie poprawi, niestety tak funkcjonuje. Zauważ, w korekcie, którą tu wkleiłem, korektorka kazała dać przecinki tam , gdzie Ty je kazałaś usunąć, kto ma rację? korektorka to emerytowana polonistka. Dla mnie to kolejny portal gdzie oczywiście muszę poprawiać. Przydarzyła mi się, też taka historia, że jeden gość z jednego portalu, zrobił mi korektę, za parę miesięcy, na innym portalu, znowu zrobił korektę, sam po sobie poprawiał. Było też tak, że na jednym portalu nie podobało się, a na innym podobało się. Zaczynam wątpić w to poprawianie. Zapewne jak stąd po korekcie, wrzucę opko na inny portal znowu będzie korekta, zapewne z przecinkami, które tu trzeba było usunąć, tam trzeba będzie wstawić.

No tak, rozumiem, podobne działania na pewno mocno zniechęcają. 

Jeśli jednak wysłałbyś opowiadanie do wydawnictwa, tam korekta jest płatna i przeprowadzana zazwyczaj solidnie, przez profesjonalistów, zatem powinna być najlepsza. :) 

Pecunia non olet

Ujął go ten dziwny gest swojego największego wroga. 

Skoro ujął go, to jego najgorszego, ale może bez zaimka. 

Nagromadziło się wiele spraw, które niezwłocznie trzeba załatwić.

Może trzeba było, żeby zachować czas?

– Niedobrze, w pobliżu czai się coś złego? – pomyślał.

Zapisane jak dialog, a to przecież myśli. 

Rzuciła na podłogę coś, od czego cały korytarz w mgnieniu oka wypełnił się mgłą, gryzącą w oczy.

Dałabym mgłą na końcu, czyli gryzącą w oczy mgłą. 

Niestety, stanąłem zbyt blisko ciebie i zapragnąłem zająć twoje miejsce.

Zaimkozę tu masz. Może bez ciebie?

Czy ktoś na tym zamku ocalał? – zapytał spokojnym głosem Nobunaga.

Wywaliłabym na tym.

Widzę, że bruce robiła już łapankę. 

Jeśli masz tak, że nie widzisz własnych błędów, jak ma wielu autorów, w tym ja, to może warto wrzucać opowiadania na betę. https://fantastyka.pl/loza/17

Opowiadasz ciekawą historię i pięknie malujesz orientalne obrazy.

delulu managment

Dzięki za korektę, poprawiłem choć nie wszystko. Jak spojrzysz na korektę Bruce i Twoją to zaczyna się proces, który już nie raz mi się zdarzał, czyli poprawianie poprawianego. Chodzi o jedno zdanie: Nagromadziło się wiele spraw…

Anaksymandrze, jak wspomniałam, nasze uwagi to tylko sugestie. Nie ma ludzi nieomylnych. :) Przed publikacją o każde wątpliwe zdanie sam możesz dopytać w HP w stosownym wątku, a tam odpowiadają najbardziej obeznani w temacie Portalowicze. :) 

Pecunia non olet

Wydaje mi się, że w tym opowiadaniu chyba wystarczy już poprawek.

Anaksymandrze, to Ty sam wspomniałeś o zdaniu, którego nie jesteś pewien. :)

Nikt Ci nie każe poprawiać czegokolwiek; skoro uznasz nasze uwagi za zbędne, po prostu pisz i publikuj, jak sobie życzysz. :) Tylko Autor odpowiada za ostateczną wersję swojego opowiadania. :)

Pozdrawiam serdecznie. ;) 

Pecunia non olet

Tak, to prawda, ale jak ktoś chce poprawić już poprawione, to zaczyna iść to w złą stronę i z takiego poprawiania wychodzi parodia.

Zdecydowanie zgadzam się z Tobą, najlepiej zatem – nie mając takiej chęci – nie poprawić niczego już poprawionego i poprawiać samemu to, o czym jest się przekonanym na sto procent. :) 

Pecunia non olet

No i fajnie, przeczytałem, że przed opublikowaniem, można dać na robocze i poprosić kogoś o korektę, tylko nie wiem czy komuś by się chciało, bo opowiadania są różnej długości.

Zrobisz, jak uważasz. Może, skoro masz taki dylemat, najpierw sam popróbuj betować jakieś teksty? Wtedy zobaczysz, czy to łatwe i czy Ci się zechce. :)

Pozdrawiam. :) 

Pecunia non olet

No właśnie, zawracać komuś głowę, to chyba nie do końca w porządku, zwłaszcza za darmo. Co do mojego betowania to się do tego nie nadaję, mogę określać czy opowiadanie jest dobre, czego w nim brakuje, co zmieniłbym w treści, gdzie zwolnił a gdzie podkręcił tempo. Natomiast przecinki, zaimkoza, powtarzanie wyrazów, na to jestem zupełnie ślepy, jak czytam skupiam się na treści, reszta dla mnie nie istnieje.

Bywa, że betę robią Betujący także/tylko pod kątem samej treści. Postąpisz, jak zechcesz. :) 

Pecunia non olet

Czołem Anaksymanderze!

Parę zgrzytów językowych miałem, ale rozumiem Twoje stanowisko wyrażone w komentarzach. Czasami chcemy poznać opinię o fabule, a ktoś robi, często w dobrej wierze, łapankę i nie zawsze spełnia to nasze oczekiwania recenzji.

Akurat jeśli chodzi o Szanowną Bruce, to mogę tylko w superlatywach się wypowiadać i szczerze polecać jako betującą, zwłaszcza, jak mi się zdaje, tekstów o zabarwieniu historycznym.

Ambush też dużo robi, by użytkownikom pomagać.

Także je dwie to tylko szczerze polecać mogę :)

Co do Twojego tekstu – dla mnie wszystko się tu zgadza. Klimat Japonii okresu Sengoku Jidai oddany moim zdaniem dobrze. Mam sentyment do tego okresu, pełen jest intrygujących zachowań i wielkich ludzi. Oddałeś to dobrze.

Fajnie wypada to, że mimo krwawej walki, sporo jest tu honoru i refleksji metafizycznej. Udało ci się przedstawić, jak mi się wydaje, wiernie odmienność Dalekiego Wschodu od kontekstu Zachodu, gdzie pewne rzeczy się dla nas wykluczają. Ponadto, nieźle wyszły dialogi i postaci. Nie przeszkadzają w odbiorze, a już po kilku zdaniach je rozumiemy. Piszesz prosto i trafiasz w sedno. Wszystko spięte magiczną właściwością artefaktu, a magia tutaj również subtelna i właściwa dla ducha historii Japonii.

Gratuluję, naprawdę mi się ten tekst spodobał. Dlatego też zasłużony klik do biblioteki!

Widziałem, że masz następny tekst w tym klimacie, dodałem do kolejki i chętnie przeczytam.

Pozdrawiam!

Dzięki za przeczytanie, jeżeli chodzi o tego typu teksty to są tutaj cztery. Tak że jeżeli interesuje cię ten klimat to polecam, chociaż “ Demon” chyba mi niespecjalnie wyszedł. Natomiast co do tego tekstu, to jest w nim pewna zagwozdka (poziomka) w stylu zen, pewna prawda mówiąca o sensie życia.

Wtrącę, jeśli można: Beeeecki – dziękuję serdecznie za dobre słowo, chociaż staram się oczywiście zawsze pomóc, jak tylko umiem, ale żaden ze mnie znawca i często popełniam niestety karygodne błędy… :)

Jak zdążyłam zauważyć, Anaksymander ma ogromną wiedzę na temat Dalekiego Wschodu i widać, że interesuje się tą tematyką. :)

Pozdrawiam. :) 

Pecunia non olet

bruce ja nie mam nic przeciwko poprawkom, tylko jak już wspominałem wcześniej, czasem wychodzą z tego parodie, jak jeden poprawia, a drugi poprawia tego co poprawiał i niby okej, jak daję na inny portal poprawiony przez tych poprawiających tekst, historia się powtarza, więc chyba nie ma końca poprawiania, czasem aż kusi mnie skopiować fragment jakiejś książki i prześledzić ile razy będzie poprawiany. Niestety, to niezgodne z prawem i to mnie powstrzymuje. 

Natomiast co do Twoich poprawek, to chyba są okej i jestem Ci wdzięczny za poświęcony czas i wysiłek nad moim tekstem.

Pozdrawiam serdecznie.

Anaksymandrze doskonale Cię rozumiem. :) Niestety, książki są pełne błędów, choć przecież pracują tam nad nimi osoby odpowiedzialne za korektę, wykwalifikowane i pobierające za to pieniądze. Zatem nawet niejeden fragment wydanej już książki pewnie spotkałby się tu (czy na innym portalu literackim) z wieloma poprawkami. :) Skoro przecież bywa, że najtęższe umysły często toczą publicznie długie spory o jakiś zapis wedle reguł polszczyzny, co możemy my, zwykli amatorzy? :) 

Dzięki za dobre słowo, pozdrawiam. :) 

Pecunia non olet

Zajmująca historia szczególnego miecza, utrzymana w charakterystycznym dla Ciebie klimacie Japonii epoki samurajów. Czytało się całkiem nieźle, mimo że trafiały się usterki. Mam nadzieję, że je poprawisz, bo chciałabym zgłosić „Miecz” do Biblioteki.

Yoshi­ma­sa wpa­try­wał się w głow­nię swego mie­cza. Miał strasz­nie pod­krą­żo­ne oczy i wy­chu­dzo­ne po­licz­ki. → Ostatnim podmiotem w pierwszym zdaniu jest miecz, więc rozumiałam, że to on miał podkrążone oczy i wychudzone policzki.

A może miało być: Yoshi­ma­sa, ze strasznie podkrążonymi oczami i wychudłymi policzkami, wpa­try­wał się w głow­nię swego mie­cza.

Tak brzmia­ło ostat­nie zda­nie Yoshi­ma­sy do swego wroga. → Dlaczego zdanie jest napisane kursywą?

Ujął go ten dziw­ny gest swo­je­go naj­więk­sze­go wroga. → Zbędny zaimek.

No­bu­na­ga prze­cha­dzał się po swoim ogro­dzie, my­śląc o wy­jeź­dzie do Kioto. → Czy zaimek jest konieczny?

…zo­ba­czył po­stać ubra­ną na czar­no z za­kry­tą twa­rzą. → A może: …zo­ba­czył ubra­ną na czar­no postać z za­kry­tą twa­rzą.

– Tak, ja – od­parł tam­ten, nie mając na twa­rzy cie­nia wsty­du. → Jak można było dostrzec, że na twarzy nie ma cienia wstydu, skoro twarz miał zasłoniętą?

Proponuję: – Tak, ja – od­parł tam­ten, nie mając w oczach cie­nia wsty­du.

– No cóż… twoja żona i syn, nie­ste­ty, sam ro­zu­miesz… , ale komuś da­ro­wa­łem życie. → Zbędny przecinek po wielokropku. Po wielokropku nie stawia się przecinka.

…by teraz tak po prosu zabić. → Literówka.

Jadąc w jesz­cze nie­zna­nym kie­run­ku, Ben­kei, za­sta­na­wiał się… → Mam wrażenie, że kierunek, w którym jechał, był mu znany, natomiast nie znał jeszcze celu swej drogi.

…zastanawiał się nad  słowami Mijahiry. → Wystarczy jedna spacja.

Pę­dząc na­przód, ja­kieś dwa­dzie­ścia me­trów przed sobą… → Czy dookreślenie jest konieczne? Czy mógł pędzić wstecz?

Skąd w czasach tego opowiadania wiedziano czym są metry??? Może przydadzą się Tobie te informacje: https://pl.wikipedia.org/wiki/Dawny_japo%C5%84ski_system_miar_i_wag

Rozmowę przerwał tętent kopyt, ktoś się zbliżał z dużą szybkością. Benkei wskoczył na konia, rzucając miecz w stronę mnicha. – Łap! – Krzyknął Benkei. → Wypowiedzi dialogowej nie zapisujemy z narracją, zapisujemy ją w nowym wierszu. Didaskalia małą literą. Winno być:

Rozmowę przerwał tętent kopyt, ktoś się zbliżał z dużą szybkością. Benkei wskoczył na konia, rzucając miecz w stronę mnicha.

– Łap! – krzyknął Benkei.

Tu znajdziesz wskazówki jak zapisywać dialogi.

…nie zwra­ca­jąc uwagi na idą­ce­go mni­cha, ze szma­cia­nym to­bo­łem. → A może: …nie zwra­ca­jąc uwagi na mnicha, niosącego szmaciany tobół.

Prze­je­chał ja­kieś dwie­ście me­trów leśną dróż­ką… → Obawiam się, że nie mógł przejechać dwustu metrów.

Resz­ta ze­sko­czy­ła ze swych wierz­chow­ców… → Zbędny zaimek. Czy dosiadaliby cudzych wierzchowców?

Wystarczy: Resz­ta ze­sko­czy­ła z wierz­chow­ców…

Na­sta­ła krót­ka chwi­la ciszy, którą prze­rwa­ła rzu­co­na raca, wznie­ca­jąc huk i gęstą, gry­zą­cą w oczy mgłę. → Nie wydaje mi się, by huk można wzniecić.

Proponuję: Na­sta­ła krót­ka chwi­la ciszy, którą prze­rwa­ła rzu­co­na raca, powodując huk i uwalniając gęstą, gry­zą­cą w oczy mgłę.

Jeden z sa­mu­ra­jów, usły­szaw­szy za sobą jakiś sze­lest, spoj­rzał za sie­bie. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Jeden z sa­mu­ra­jów, usły­szaw­szy za sobą jakiś sze­lest, obejrzał się. Lub: Jeden z sa­mu­ra­jów, usły­szaw­szy za plecami jakiś sze­lest, spoj­rzał za sie­bie.

Zo­ba­czył uzbro­jo­nych ludzi, wy­cią­ga­ją­cych siłą wie­śnia­ków ze swych domów. → A może wystarczy: Zo­ba­czył uzbro­jo­nych ludzi, siłą wy­cią­ga­ją­cych wie­śnia­ków z domów.

Do­pie­ro ja­kieś pięć me­trów od do­wód­cy… → Od dowódcy nie mogły go dzielić żadne metry.

–  W życiu kogoś takiego jak ty… → Wystarczy jedna spacja po półpauzie.

– Yasu­hi­ro! – krzyk­nął mnich z ra­do­ścią, na widok swego brata. → Zbędny zaimek. Wiadomo, że był w wiosce brata.

…mi go  pewien szalony… → Wystarczy jedna spacja.

Do­wód­ca  uniósł miecz w górę i szyb­kim ru­chem… → Wystarczy jedna spacja. Zbędne dookreślenie. Czy można unieść coś w dół?

Wystarczy: Dowódca uniósł miecz i szybkim ruchem…

…za­py­tał  jeden z sa­mu­ra­jów. → Wystarczy jedna spacja.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki za korektę, już poprawiłem.

Bardzo proszę, Anaksymandrze. Miło mi, że mogłam się przydać. A skoro dokonałeś poprawek, mogę udać się do klikarni. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie czuję się jeszcze na siłach żeby komentować warsztat, bo sam mam dużo do nadrobienia w tej kwestii, ale zauważyłem coś innego, bardzo interesującego.

Trafnie i ciekawie przedstawiasz motywacje i postępowanie samurajów – nie są do końca sprawiedliwi, nie są bez skazy i na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że nie postępują w zgodzie z kodeksem Bushido (na przykłąd chcąc wyrżnąć mieszkańców wsi). A mimo to, w kontekście czasów w których dzieje się akcja i mentalności ówczesnych ludzi, takie postępowanie było jak najbardziej dopuszczalne i nie narażało honoru samuraja na szwank.

Podobnie było w śrendniowiecznej Europie – rycerze dopuszczali się największych bestialstw, a jednocześnie w ogólym mniemaniu ówczesnych ludzi dalej byli wierni rycerskim cnotom takim jak honor, wierność i sprawiedliwość (na przykład podczas krucjat) – taka ciekawostka, którą wyraźnie widzę w twoim opowiadaniu. :).

Tak to już jest z tą szlachetnością, ale pointa kryje się w poziomkach.

Cześć,

Ciekawe opowiadanie, a przede wszystkim bardzo klimatyczne. Widzę, że lubisz klimat epoki samurajów i dobrze się w nim odnajdujesz.

Pozdrawiam i klikam do biblioteki.

Dzięki za komentarz, tak lubię takie klimaty i napisało mi się kilak opowiadań w tym stylu.