Trzy godziny od Hadesa

– Niech pan nas zrozumie! – krzyczała pielęgniarka szpitala w Houston.

Po drugiej stronie drzwi słuchał jej zdesperowany, pijany George Pickering.

– Nie ustąpię! To wy zrozumcie mnie! – odpowiedział, dodając po chwili groźnym tonem: – Ostrzegam, mam broń!

Tymczasem w królestwie Hadesa syn Apolla, Asklepios, zwany także Eskulapem, coraz bardziej upierał się przy swoim żądaniu. Uśmiercony przed wiekami na rozkaz Zeusa, wypominał władcy podziemi, że nakazał zabić go swemu boskiemu bratu.

– Zrozum, twój rodziciel, Apollo, wyjął cię z łona martwej matki, a to już zakrawało na kpinę! W dodatku później sam, jako wybitny lekarz, zacząłeś uzdrawiać ciężko chorych i wskrzeszać zmarłych… Nie mogłem patrzeć na to bezczynnie. Z czasem zabrakłoby całkiem mieszkańców mojego świata – tłumaczył się skruszony Hades.

– To nie znaczy, że wolno ci zabijać każdego, kogo zechcesz! – grzmiał syn Apolla. – Jesteś okrutnym tyranem, nie bogiem!

– Mylisz się, Asklepiosie, i to bardzo!

– Czyżby?

– Zrobiłem to wyłącznie dla zachowania równowagi świata! Wszyscy nie mogą być wiecznie żywi! Tak nie wolno… Co bowiem wówczas z moim państwem? Co ze światem zmarłych? Nie jestem zły…

– Udowodnij!

– Niby jak? Mam cię wskrzesić?

– Nie, obejdzie się, Hadesie, bez łaski! – prychnął Asklepios. – Zeus stworzył już mój gwiazdozbiór Wężownika. Poza tym widnieję na każdym symbolu medycznym. Zapisałem się w pamięci potomnych i stałem dzięki temu nieśmiertelny. Uratuj kogoś innego…

– Czyli? – zdumiał się Hades.

– Hmm… Podaruj, dajmy na to, trzy godziny pewnemu bohaterskiemu ojcu – wyjaśnił tajemniczo Asklepios i pokazał mu salę szpitalną w Teksasie.

A tam rozgrywały się przerażające sceny. Zdesperowany mężczyzna stał z bronią w ręku przy znajdującym się w śpiączce synu, a także jego bracie oraz matce, i krzyczał do personelu medycznego:

– Pozabijam wszystkich!

Pięćdziesięciodziewięcioletni ojciec nie żartował.

Był styczeń dwa tysiące piętnastego roku, a on nie zamierzał się poddać. Trzymając pistolet, zabarykadował się na sali z chorym synem, swoim dwudziestosiedmioletnim imiennikiem, leżącym tu po udarze mózgu.

Wtedy wiedział już, że nie może ustąpić. Że będzie walczył. Bez względu na konsekwencje.

Spojrzał na twarz juniora i wyszeptał:

– Ocalę cię, George!

Hades westchnął:

– To nie będzie łatwe… Formalnie przyjąłem już chłopaka do siebie.

– Więc go odpraw do świata żywych! – stwierdził Asklepios.

– No, nie wiem…

– Cóż to dla ciebie? Po co aż tak się spieszyć? Proszę tylko o trzy godziny. Czym są marne trzy godziny wobec wieczności? – przekonywał heros.

– Ojciec oszalał. Ma broń. Być może zabije innych. Nie martwi cię to? – Hades nie ustępował.

– Więc go uspokój. Kiedyś zobaczysz ich wszystkich u siebie. Wszak ludzie nie są nieśmiertelni. Czemu nie chcesz uczynić tego wyjątku? – tłumaczył spokojnie mitologiczny patron lekarzy.

– Dlaczego akurat on, Asklepiosie?

– Wzruszyła mnie wiara tego prostego człowieka. Naraża swoje życie i wolność, aby ratować syna, którego wszyscy już dawno uznali za martwego.

– I może tak byłoby lepiej? – Pan podziemi zmrużył chytrze oczy.

– Nie kłam, Hadesie, to nie przystoi tak wybitnemu bóstwu, jakim jesteś – Asklepios uderzył w czuły punkt władcy świata zmarłych. – Obaj przecież wiemy, że ojciec ma rację i że junior żyje…

– Sam tylko popatrz, nawet twoi podwładni są po mojej stronie – Hades upierał się coraz bardziej, wskazując personel szpitalny.

– To daremne, panie Pickering! – krzyczał ordynator. – Mamy już zgodę pańskiej żony na odłączenie pacjenta od aparatury!

– Byłej żony! – sprostował oburzony ojciec, spoglądając ze złością na struchlałą kobietę i drugiego syna.

– Powtarzam: państwa syn nie żyje! To śmierć mózgu i nie ma żadnych szans na ocalenie! – argumentował inny lekarz.

– Ale na narządy dla innych pewnie są, co?! – ryknął z gniewem Pickering. – Przeklęci rzeźnicy! Tylko kasa się dla was liczy! Nie oddam go! Zabiję każdego, kto jest tu ze mną! A potem pozabijam kolejnych! Wybierajcie!

Kobieta i syn spojrzeli na niego z przerażeniem.

– Lekarze cię popierają, bo wmówiłeś im nieprawdę! – odpowiedział Hadesowi ostrym tonem Asklepios, patrząc ze wzruszeniem na osamotnionego Pickeringa.

Następnie rzekł głosem chorego do jego ziemskiego ojca:

– Tato, walcz o mnie! – rozległo się nagle w głowie uzbrojonego mężczyzny.

– Synku, to ty? – wyszeptał pięćdziesięciolatek, wpatrując się z nadzieją w nieruchomą twarz chorego. – Daj mi jakiś znak, błagam, bo oszaleję…

– Dobrze – zgodził się niechętnie Hades. – Znaj łaskę boga podziemi, Asklepiosie!

Następnie połączył dłonie ojca i leżącego nieruchomo syna.

Mężczyzna poczuł wyraźny uścisk. A potem kolejne.

– Żyjesz! Nie umarłeś! Słyszysz mnie i reagujesz! Ty naprawdę żyjesz! – wołał rozgorączkowany do nieruchomego ciała, ocierając z twarzy łzy.

– To daremne, panie Pichering. Proszę się poddać. Wezwaliśmy już służby… – twierdzili lekarze, stojąc pod zamkniętymi drzwiami.

– Mam was gdzieś! Mój syn żyje i reaguje na słowa! Czułem wyraźnie kilka uścisków jego dłoni! Nie pozwolę go zabić!

– Szaleniec… – szepnął do podwładnych rozgoryczony ordynator, a do Pickeringa zawołał z niedowierzaniem, próbując skłonić go do ustępstw: – Skoro tak, skoro pacjent istotnie reaguje, proszę otworzyć i pozwolić nam go zbadać!

Uśmiechnięty Pickering przymknął oczy, ściskając nadal dłoń juniora.

Drugi syn wykorzystał sposobność i obezwładnił ojca, a matka błyskawicznie otwarła drzwi.

Policja wtargnęła do pokoju i aresztowała mężczyznę, który dobrowolnie oddał broń, pozwalając się wyprowadzić.

– Ratujcie go! – wołał jeszcze do lekarzy, gdy zakładano mu kajdanki i wywożono ze szpitala. – Ratujcie moje dziecko!

– Musimy jednak jakoś ukarać niesfornego ojca! – wtrącił się Zeus, usłyszawszy o umowie Hadesa z Asklepiosem i spoglądając z Olimpu na Ziemię.

Obaj niechętnie przytaknęli.

Po jedenastu miesiącach więzienia za napaść z bronią w ręku, George Pickering nareszcie został wypuszczony na wolność. Nie wracał jako awanturnik, pijak i przestępca, bo nikt go za takiego nie uważał. Był sławnym na cały świat bohaterem. Syn, George Pickering junior, wybudził się ze śpiączki i wyzdrowiał, co zawdzięczał, jak sądził, tylko i wyłącznie desperacji ojca. Nikt ze śmiertelników rzez jasna nie miał pojęcia o umowie greckiego boga z herosem.

– Jesteś zadowolony? – Hades spojrzał wyniośle na syna Apolla.

– Tak – przyznał Asklepios.

– Teraz wierzysz w moje dobre chęci i dążenie do zachowania równowagi wśród ludzi?

– Podziałaj jeszcze przy innych, rzekomo umarłych pacjentach. No i, oczywiście, przy pokoju na świecie, by zażegnać trwające wojny, a uwierzę w pełni.

– To nie takie proste… – zaczął znowu pokrętnie tłumaczyć Hades.

– Porozmawiajmy obaj na ten temat z Zeusem. Na pewno nie wszystko stracone – odparł pogodnie syn Apolla, a bóg podziemi skinął głową z wymuszoną aprobatą, spoglądając na Ziemię.

 

 

(George Pickering z chorym synem w szpitalu, Facebook)