El Fusilado, to znaczy Rozstrzelany

W Niebiesiech Apostołowie spoglądali z dystansem na Jakuba, zazwyczaj chętnie rozmawiającego z – łagodnie rzecz ujmując – podejrzanymi typami, na czele których bez wątpienia stał Hermogenes. Owszem, nauka Chrystusa nakazywała im kochać bliźniego, każdy z nich – wzorem Nauczyciela – litował się przecież nad celnikami, faryzeuszami, cudzołożnicami, czy nawet przestępcami, lecz takie zachowanie przechodziło wszelkie pojęcie. Toż Jakub Apostoł dyskutował codziennie w Królestwie Bożym z, o zgrozo, czarnoksiężnikiem! Wprawdzie uczeń Jezusa głosił wszem wobec, że Hermogenes już przed wiekami został przezeń nawrócony i „czarami się odtąd nie para”, ale kto go tam wiedział? Czarnoksiężnik to jednak niebezpieczna kreatura, ot co!

Tymczasem obaj wspomniani, nader kontrowersyjni mieszkańcy Raju, w tajemnicy przed wszystkimi przygotowywali nowy cud…

– Czy nie będą niczego podejrzewać? – powątpiewał sławny Apostoł. – Ludzie są z natury samej niedowiarkami…

– Nie lękaj się o to, Jakubie – uspokajał go z uśmiechem Hermogenes. – Skoro rozgłosimy po świecie całym, że twoja świętość się objawiła, jak tyle razy przecież bywało, a ja wtenczas, w ciele owego młodzieńca, dotrę do poświęconej ci świątyni, z pewnością uwierzą w cudowne ocalenie nieszczęśnika! Śmiertelnicy uwielbiają happy endy. A, im mniej są one realne, tym lepiej, zapewniam.

– Może powinniśmy porzucić ciało wśród trupów towarzyszy Wenceslao Moguela?

– Masz słuszność. Niech i tak będzie. Przeprowadzimy kilka opcji i ludzie sami sobie wybiorą, co bardziej im pasuje.

– To tak można? – zdumiał się Jakub. – Kilka wersji uratowania jednego człowieka?

– Jasne!

– Zdumiewasz mnie, Hermogenesie.

– Ma się ten talent! – Czarnoksiężnik wypiął dumnie pierś i puścił oko.

Ustaliwszy wszelkie szczegóły, zstąpili z Niebios na Ziemię.

Jakub Apostoł przybrał postać swego wiernego wyznawcy i czekał w meksykańskim kościele, któremu – rzecz jasna – patronował. Kilka przecznic dalej, w ciele młodego mężczyzny, Wenceslao Moguela Herrery, tkwił z kolei Hermogenes.

Czarodziej stał pomiędzy towarzyszami Moguela, podejrzanymi o sprzyjanie rewolucjonistom w trwającym właśnie, krwawym starciu zbrojnym, które przez dziesięć lat miało targać całym terytorium Meksyku. Był marzec tysiąc dziewięćset piętnastego roku, sam środek wspomnianej rewolucji. Młodzi więźniowie reżimu zostali błyskawicznie oskarżeni i skazani bez procesu sądowego na rozstrzelanie. Teraz czekali właśnie na wykonanie makabrycznego wyroku.

Zgodnie z planem, Hermogenes poradził sobie bez problemu z ocaleniem ciała, w którym przebywał – po każdym wystrzeleniu pocisku przesuwał wewnątrz Wenceslao: a to wątrobę, a to kość udową, a to żołądek wraz z jelitami, to znowu kość barkową.

– Abrakadabra! Czary-mary! Hokus-pokus! – zaczął szeptać wyuczone dawno zaklęcia, lecz wnet się opamiętał i poprawił: – Oj, co ja plotę… Ekhm! Przecież jestem już uczniem świętego Jakuba… Ty, serce, bliżej gardła. Ty, wątrobo, powędruj zaraz za nim. Bliżej, bliżej… Ty, żołądku, przenieś się ponad żebra. Dobrze, dobrze… Teraz kolejni…

Ciche rozkazy magika płynęły wprost do wnętrza uszu zdezorientowanego żołnierza-rewolucjonisty.

A narządy i kości posłusznie odpowiadały nawróconemu przed wiekami czarnoksiężnikowi:

– Robi się! – przytakiwało serce.

– Tak jest! – popierało jelito cienkie.

– Wykonane! – meldowała trzustka.

– Już! – wtórowała innym wątroba.

I tak dalej.

Dzięki temu sprytnemu zabiegowi mistrza czarnej magii, doszło rzeczywiście do niepojętego przez ludzi cudu: śmiertelne kule omijały wszystkie wrażliwe organy wewnętrzne młodego skazańca, lądując bezpiecznie tuż obok i powodując jedynie niegroźne rany oraz niewielkie krwawienie. Ostatnim strzałem był, oddany przez oficera, zgodnie z wojskowym protokołem, „tiro de gracia”, to znaczy strzał w tył głowy z bardzo bliskiej odległości. Miał on stuprocentowo zapewnić śmierć skazanego.

Młody żołnierz Wenceslao Moguel Herrera upadł po nim, tracąc przytomność i żegnając się już w duchu z ziemskim żywotem. Był przekonany, że śmierć zabierze go szybko.

Pluton egzekucyjny odmaszerował.

Gdy Hermogenes, nadal tkwiąc w ciele skazańca, poprzesuwał z powrotem na swoje naturalne miejsca wszystkie organy młodzieńca, począł spokojnie przywracać mu świadomość. Wenceslao Moguel Herrera ocknął się i z niemałym trudem wyczołgał spod ciał zabitych towarzyszy (wedle wcześniejszego ustalenia z Jakubem w Niebiesiech, w innej opcji wołał do pobliskich żołnierzy już teraz, leżąc na polu egzekucyjnym, tę wersję zatem przekazywali potem gapiom członkowie przywołanego plutonu egzekucyjnego).

Przerażony i wstrząśnięty, czując niewyobrażalny ból, znacząc drogę śladami krwi, Herrera przeczołgał się trzy przecznice dalej, trafiając wreszcie wprost do kościoła pod wezwaniem Jakuba Apostoła.

Byle dalej, byle jak najdalej od miejsca kaźni! – myślał rozpaczliwie, ciągle nie bardzo rozumiejąc, gdzie jest i co robi, skoro przecież od dawna miał już nie żyć.

A tam, jak zostało to wcześniej obmyślone w Niebiesiech, patron świątyni i uczeń Chrystusa, kierując ciałem jednego ze swych wyznawców, wybiegł naprzeciw półżywego Wenceslao Moguela Herrery, ratując go tym samym i wzywając pomoc medyczną do rannego, lecz nadal żyjącego Meksykanina.

Całą okolicę obiegła piorunująca wieść: jeden ze sprzyjających rewolucjonistom żołnierzy, skazany na śmierć, został rozstrzelany, a jednak… przeżył wykonanie wyroku, jaki przeprowadził pluton egzekucyjny! Ze zniekształconą jedynie twarzą, cudem ocalały mężczyzna wyglądał niczym zmartwychwstały święty bądź też duch! Ludzie przychodzili do świątyni Jakuba, a potem do domu skazańca, aby obejrzeć niecodzienne zjawisko: stopniowy powrót do sił „El Fusilado”, czyli „Rozstrzelanego”, jak zaczęto odtąd nazywać Wenceslao Moguela Herrerę.

Czarnoksiężnik wraz z Jakubem spokojnie przybyli do Raju.

– Dobrze się bawiliście? – zapytał ich z przekąsem Bóg, czekając u bram.

– To dla pogłębienia wiary, Ojcze – wyjaśnił pokornie Jakub.

– Ale, żeby ocalić człowieka, którego dosięgło tyle kul?

– Co jakiś czas trzeba podobnego cudu, Boże. Takie czasy nastały… – Hermogenes, uśmiechając się niewinnie, rozłożył dłonie.

– I ludzie rzeczywiście w to uwierzyli?

– Jak najbardziej, Panie! Będą o nim opowiadać, realizować filmy i programy medialne, pisać książki, a nawet śpiewać anarchistyczne utwory!

– Nikt nie miał żadnych podejrzeń? – Bóg zerknął powątpiewająco na obu przybyłych.

– Nie, Ojcze. Pozwoliliśmy ostatniej kuli zniekształcić mu nieco twarz, zatem blizny i szramy ma. A łatwo nie było…

Nieoczekiwanie Bóg zaniósł się tubalnym śmiechem.

Jakub Apostoł i Hermogenes struchleli, po czym spojrzeli niepewnie na siebie.

Doprawdy, trudno było przewidzieć, co zrobi teraz Wszechmogący…

– A niech mnie! Dokonaliście tego! Istotnie dokonaliście cudu! – zawołał Pan, klaszcząc w dłonie, a później spojrzał z zadowoleniem na Ziemię, gdzie ocalały „Rozstrzelany” mieszkał szczęśliwie z nowo założoną rodziną: żoną i trójką dzieci.

Stając się błyskawicznie legendą, Wenceslao Moguelo Herrera pracował uczciwie i żył skromnie, aż wreszcie, dożywając sędziwego wieku, zmarł i trafił do Raju. Wówczas dowiedział się, komu tak naprawę zawdzięcza swe cudowne ocalenie.

– Wiedziałem, że się ode mnie nie odwrócisz, święty Jakubie Apostole! – odparł z radością, uściskami dłoni dziękując obu druhom za przeżycie.

– Wenceslao, to był pomysł Hermogenesa, który kierował z – że tak powiem – twego środka, przemieszczając przy wystrzałach każdą tkwiącą tam część – odparł uczeń Jezusa.

– W takim razie muszę i mojemu ciału podziękować – skwitował żartem Meksykanin.

A Bóg pokiwał głową z aprobatą, licząc na więcej cudów duetu Hermogenes-Jakub Apostoł.

(Wenceslao Moguelo Herrera – “El Fulsilado”, czyli “Rozstrzelany”, Facebook)

Koniec

Cześć, bruce!

Trochę mi niezręcznie, że tak rzadko komentuję Twoje miniaturki historyczne. Często nie wiem, jak się do nich rzetelnie odnieść i udzielić przydatnych porad – nie jest to gatunek, w którym czułbym się pewnie. W każdym razie jest w nich wiele humoru i czułości, przybliżasz też czytelnikom mało znane zdarzenia i postaci.

Ta historia jest malowniczo pomyślana, chociaż trochę mnie zastanawia to, że (o ile się nie mylę) w pojęciu chrześcijańskim magia jest wyłącznie wynikiem paktu z diabłem lub opętania, więc jeśli nawet czarnoksiężnikowi udałoby się odpokutować grzechy i trafić do Nieba, to nie miałby więcej do niej dostępu. Mniej mnie już dziwi, że postanowiliby kogoś cudownie ocalić, ale pozostawić go okaleczonego. Tak mi się przypomniało w luźnym skojarzeniu z końcowym zdjęciem – oczywiście to inny Jakub i w ogóle inna historia:

I w tym spotkaniu na bydlęcej drodze

Bóg uległ i Jakuba błogosławił,

wprzód mu odjąwszy władzę w jednej nodze,

by wolnych poznać po tym, że kulawi.

Wybacz ewentualne wprowadzenie w błąd, bo moja znajomość hiszpańskiego jest praktycznie zerowa, ale jestem w miarę pewien, że “Rozstrzelany” to el Fusilado. Przy bardzo pobieżnym przeglądzie rzuciło mi się jeszcze w oczy:

– Może powinniśmy porzucić ciało wśród trupów towarzyszy Wenceslao Moguela?

Tak ogólniej to mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku. Pamiętaj, że zawsze możesz śmiało pisać, gdybyś potrzebowała pomocy w sprawach literackich czy zwłaszcza związanych z działaniem Portalu. Pozdrawiam serdecznie!

Bardzo ciepło i serdecznie witam, Ślimaku Zagłady. Dziękuję za opinię, poprawki oraz – jak zawsze – tak wielką życzliwość. :)

Rzeczywiście, przepraszam najmocniej, te błędy niewybaczalne, także nie znam języka, lecz to mnie przecież nie usprawiedliwia… Już poprawiam…

Pomyślałam sobie, że tylko tak naiwnie, dziwacznie i absurdalnie mogę wyjaśnić cud, jaki przydarzył się tytułowemu bohaterowi. :) To podobno jedyny znany w historii przypadek. :)

Czarnoksiężnik miał zapomnieć się, próbując zdziałać cuda, lecz – wygłaszając przy tym najpierw, z przyzwyczajenia, swe dawne zaklęcia. :)

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję. :)

Pecunia non olet

Tak ogólniej to mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku. Pamiętaj, że zawsze możesz śmiało pisać, gdybyś potrzebowała pomocy w sprawach literackich czy zwłaszcza związanych z działaniem Portalu.

Pozwolę sobie jeszcze, jeśli wyrazisz zgodę, bo zamierzałam wprawdzie popytać Cię na pw, ale moje dylematy i Twoje pomocne rady mogłyby przydać się i innym Portalowiczom, a do tego nie bardzo wiem, w którym wątku można o to zapytać…

Zazwyczaj będąc aktywna na Portalu, dostaję często zaproszenia do betowania. I zazwyczaj je wtedy akceptuję. Teraz jednak zdarzyło mi się coś niespodziewanego – dostałam zaproszenie, lecz coś mnie tknęło, bo tytuł tekstu był roboczy. Przypomniałam sobie rady Ambush, aby w trwającym właśnie tu konkursie anonimowym zgłaszać bety bez konkretnych tytułów. I coś mnie tknęło, więc – zamiast zaakceptować – w odpowiedzi dopytałam, czy to aby nie na ten Konkurs. Do tego jeszcze potem, znalazłszy nieco czasu, przejrzałam betalistę. Jakież było moje zdumienie, kiedy okazało się, że to opowiadanie jest jednak na ten konkursu, w którym juroruję… Autor potem to potwierdził, odpowiadając mi na pw, że tak… No i od razu u mnie pojawiło się przerażenie – czy niechcący, akceptując, mogłabym spowodować dyskwalifikację? A może byłabym posądzona o celową złośliwość? Moje pytanie – czy, klikając w akceptację i potem widząc, co to za opowiadanie, o jakiej treści, można się potem wycofać z betowania dla dobra Uczestnika? Gdyby nie moje przeczucie, potem – poszukiwanie na betaliście i tag konkursowy oraz przeczytana w kolejnym dniu odpowiedź Autora, nie miałabym pewności…

I inna kwestia, bo juroruję pierwszy raz i mam także inny dylemat, o który też zamęczam pytaniami pozostałe Jurorki: co w przypadku naszego dyżurowania, nominowania i opiniowania konkursowych opowiadań? Na razie trwa konkurs, to są anonimy, do tego nam oczywiście nie wolno zamieszczać pod nimi komentarzy. Dyżurni nie mają obowiązku czytać prac konkursowych, ale mogą je nominować, mając większą siłę głosu. Lożanie mają jeszcze więcej do powiedzenia przy takich nominacjach. Czy jest możliwość, aby październikowe czy listopadowe opowiadania konkursowe miały przyznane przez jury nominacje bądź Piórka w innym miesiącu, już po ogłoszeniu wyników? A może to do Ciebie, jako Przewodniczącego Jury, powinno się takie nominacje wysyłać na pw w bieżących miesiącach? Nie chcę skrzywdzić Autorów tekstów doskonałych i zasługujących na uwagę. :)

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję.

Pecunia non olet

Beta opowiadań konkursowych: według mojej wiedzy i przekonania jest odpowiedzialnością autora, aby upewnić się, czy nie zaprasza do betowania jurora. Raczej nie ma możliwości technicznej, żeby całkowicie zrezygnować z raz zaakceptowanej bety (dla pewności można zapytać administratorów, ale bardzo wątpię). Gdyby przydarzyła Ci się taka niefortunna pomyłka i zorientowałabyś się w sytuacji zaraz po przyjęciu zaproszenia, moim zdaniem mogłabyś jawnie zadeklarować, że nie będziesz brała udziału w becie ani do niej zaglądała ze względu na obowiązki jurorskie, i na tym zakończyć sprawę. Gdybyś jednak zdążyła wnieść istotny wkład w opowiadanie (lub gdyby zachodziło podejrzenie, że autor zrobił to umyślnie), moim zdaniem byłaby to przesłanka do dyskwalifikacji tekstu, co nie byłoby przecież w najmniejszej mierze Twoją winą. W każdym razie ostateczną decyzję podjęłoby jury konkursu, nie ma w tych sprawach ogólnych reguł portalowych.

Nominowanie opowiadań konkursowych przez jurorów: Loża może przyjąć tajne nominacje (wiadomością prywatną, tak jak piszesz) i udzielić dyspensy od obowiązku zamieszczenia komentarza merytorycznego, jeżeli konkurs kończy się po ósmym dniu kolejnego miesiąca względem daty publikacji tekstu (czyli w tym konkursie dotyczy to tylko publikacji październikowych). Podobnie też mogą dokonywać anonimowych nominacji zasiadający w jury członkowie Loży. Z kolei anonimowy autor, którego utwór miałby trafić pod głosowanie piórkowe, a który nie mógłby się ujawnić ze względu na regulamin konkursu, także byłby zobowiązany do skrytego przekazania swoich danych wskazanemu członkowi Loży.

Nie ma za co, ponownie i serdecznie pozdrawiam!

Kolejna ciekawostka – zabili go i uciekł. Zdaje się, że kiedyś, jeśli człowiek przeżył ileś tam prób egzekucji, to puszczano go wolno – znak, że ma żyć i koniec, nie ma co dyskutować.

Cud? Hmmm. Podobno trudno jest strzelić do człowieka, zwłaszcza bezbronnego. Chyba dlatego to jest cały pluton. Podobno niekiedy część z nich ma ślepaki i nikt nie wie, kto strzela prawdziwymi kulami. Bardziej wierzyłabym w coś takiego – że część strzelających wolała celować wszędzie, byle nie w skazańca. Ale nie mam pojęcia, jak było naprawdę.

Co do jurorowania i betowania. Panuje ogólny konsensus, że juror nie powinien betować tekstu konkursowego. Jurorzy na ogół nie mają co do tego wątpliwości, ale od czasu do czasu trafia się ktoś, kto o tym nie wie. Albo udaje, że nie wie i liczy na szczególne względy.

Wiele z pytań, które zadajesz, to ustalenia wewnątrz jury. To od Was zależy, czy możecie komentować i zgłaszać na bieżąco. Tak, komcie i nominacje jury coś tam mówią, które teksty się podobają i co ma szanse w konkursie, więc trzeba to brać pod uwagę. Warto też jednak pamiętać, że jurorka może chcieć nominować/kliknąć świetny tekst, który nie spełnia warunków konkursowych, więc takie objawy zachwytu nie muszą o niczym przesądzać.

Babska logika rządzi!

Ależ się zsynchronizowaliśmy!

Aha zapomniałam o jeszcze jednym – jeśli najpierw klikniesz, że zgadzasz się na betowanie, a po namyśle klikniesz, że odrzucasz zaproszenie, to technicznie rzecz biorąc wszystko wygląda, jakbyś nie betowała – tracisz dostęp do komentarzy sprzed bety, znika Twój nick z belki itd.

Babska logika rządzi!

A widzisz, o tej możliwości ja też nie miałem pojęcia, dziękuję za douczenie.

Drobiazg, PSNP. :-)

Ale jeżeli człowiek sam się zgłosi na ochotnika do bety, na przykład z betalisty, to już nie znam sposobu, żeby to odkręcić.

Babska logika rządzi!

Wielkie podziękowania dla Was, Ślimaku Zagłady, Finklo.

Wszystko teraz wiem. :) Są to kwestie trudne i niejasne, zatem wolałam o nie dopytać. :)

Dziękuję, Finklo, za opinię. :) I ja zastanawiałam się długo, jak doszło do takiego zdarzenia. Możliwe, że część to ślepaki i że celowo celowano niecelnie - w inne, mniej newralgiczne miejsca. :)

Kolejna ciekawostka – zabili go i uciekł.

Przyznaję, że miałam wielką ochotę tak zatytułować ten szorcik, lecz obawiałam się niepotrzebnego skojarzenia z filmem. :)

Pozdrawiam Was.

Pecunia non olet

Hej!

Śmiertelnicy uwielbiają happy endy.

Należę do tych, co nie uwielbiają. XD

Bardzo fajnym pomysłem było wykorzystanie motywu „rozstrzelanego” i przerobienie tamtego momentu na opowiadanie. Twój Bóg skojarzył mi się z Bogiem z serialu „Supernatural”. ;) Ciekawe połączenie: pluton egzekucyjny i cud zaaranżowany w niebie.

Sympatyczna miniaturka, oczywiście ciepła i z humorem.

Pozdrawiam,

Ananke

Pozdrawiam i ja. :)

Baaaardzo dziękuję za Twój komentarz, Ananke.

Pecunia non olet

Rzec można: Pluton strzela, Pan Bóg kule nosi.

Tu akurat nie Pan Bóg maczał ręce w sprawie, ale cóż, tak mi się skojarzyło… ;)

…głosił wszem i wobec, że Hermogenes… → …głosił wszem wobec, że Hermogenes…

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/wszem-i-wobec;1287.html

Czarnoksiężnik wypiął dumnie pierś i mrugnął okiem. → Czy mógł mrugnąć inaczej, nie okiem?

Proponuję: Czarnoksiężnik wypiął dumnie pierś i puścił oko.

– Abrakadabra! Czary, mary! Hokus, pokus! → – Abrakadabra! Czary-mary! Hokus-pokus!

Hermogenes rozłożył dłonie z niewinnym uśmiechem. → Miał dłonie z uśmiechem?

A może miało być: Hermogenes, uśmiechając się niewinnie, rozłożył dłonie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję, Regulatorzy, jak zawsze moje błędy wywołują uśmiech politowania i myśl: “jak ja mogłam tak głupio to napisać?”. :) Skojarzenie mimo wszystko bardzo trafne. :)

Bardzo Ci serdecznie dziękuję, zaraz poprawiam, pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Bruce, przesadzasz z tym politowaniem. Owszem, w opowiadaniach trafiają się różne niezgrabności i u mnie też wywołują uśmiech, ale jest to uśmiech rozbawienia, nie politowania. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję za wyrozumiałość, Regulatorzy, ale ja to właśnie tak odczuwam. Za głowę się łapię i śmieję z własnej głupoty.

Pozdrawiam ciepło.

Pecunia non olet

Bruce, dobrze, że się z tego śmiejesz; szkoda, że nazywasz to głupotą. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję. :)

Pecunia non olet

Tej historii akurat nie znałem, na pewno ciekawy przypadek. Nieźle się czytało, choć przyznam, że część ziemska podobała mi się bardziej niż niebiańska.