Niedźwiedzi uścisk Francuskiego Anioła

Mówiono o nim „Anioł”: piękne rysy twarzy, przystojny blondyn o łagodnym spojrzeniu i takim samym charakterze. Maurice Marie Joseph Tillet, syn francuskiego emigranta, pracującego w Rosji przy budowie słynnej Kolei Transsyberyskiej, był wybitnie uzdolniony dzięki matce, uczącej najpierw w Moskwie, a po wybuchu rewolucji październikowej – w ojczystej Francji. Nic zatem dziwnego, że z łatwością opanował w krótkim czasie znajomość aż czternastu języków obcych.

(Maurice Tillet w młodości, fotoblogia.pl)

Los nie był jednak dla niego łaskawy. Marzący o karierze prawnika chłopak niespodziewanie podupadł na zdrowiu, czując bóle klatki piersiowej, głowy oraz kończyn. Potem pojawiła się niepokojąca opuchlizna… I badania, setki, tysiące badań…

To brzmiało, jak wyrok: akromegalia – rzadka choroba hormonalna, wywołana przez guz przysadki mózgowej, który powoduje pogrubienie kości do nienaturalnych rozmiarów, szczególnie twarzy i kończyn.

Pewnego razu matka zastała go załamanego w pokoju.

– Mamo, nie chcę już żyć – zaszlochał.

– Wszystko będzie dobrze, synku. – Gładziła czule jego coraz rzadsze włosy, próbując pocieszyć, choć serce pękało z bezradności. – Modlę się codziennie o to, abyś zaznał w życiu wiele szczęścia.

Rozumiała, że przechodził autentyczne piekło. Z anielsko przystojnego młodzieńca stał się postacią, określaną przez wielu jako „obrzydliwe monstrum” i „potwór”. Dziewczyny nie chciały go znać, rówieśnicy odwracali się od niego. Pokazywano go palcami, jak dziwadło. Nie skończywszy nawet dwudziestu lat poczuł, że cały jego dotychczasowy świat bezpowrotnie się zawalił.

(dorosły Maurice, Wikipedia)

Był zmuszony porzucić studia prawnicze i wstąpić do drużyny rugby, a jako reprezentant Francji w Londynie w tysiąc dziewięćset dwudziestym szóstym roku wziął nawet udział w spotkaniu z królem Jerzym V, który osobiście uścisnął mu dłoń. Młody sportowiec pękał z dumy, co stanowiło pewną rekompensatę za utracone marzenia.

Potem los rzucił Maurycego do marynarki wojennej, w której służył przez pięć lat. Tak dotarł do Singapuru, gdzie poznał zaznajomionego z tajnikami sztuki walki na ringu, zwanej wrestlingiem, litewskiego mistrza wagi półciężkiej, Karla Pojello. To on namówił Maurice’a do poświęcenia się całkowicie karierze sportowej i po powrocie został jego osobistym trenerem w Paryżu. Trzydziestolatek przybrał wtedy pseudonim „Anioł”.

Po walkach stoczonych we Francji i Anglii, w tysiąc dziewięćset trzydziestym dziewiątym roku obaj wyjechali do Stanów Zjednoczonych. Tam Tillet błyskawicznie zyskał ogromną popularność, głównie dzięki swemu nietypowemu wyglądowi oraz znakomitym występom na ringu czy w filmach i sławnemu chwytowi wykańczającemu, zwanemu „niedźwiedzim uściskiem” – „bear hug”. Jako gwiazda aren o pseudonimie „Francuski Anioł” pokonywał każdego przeciwnika. W latach czterdziestych kilkakrotnie został mistrzem świata w zapasach.

(Maurice Tillet, https://www.postandcourier.com/sports/wrestling)

Co pewien czas czuł jednak wewnętrzną pustkę. Tęsknił za niespełnionymi marzeniami. Spoglądał nieraz z zazdrością na swoich kolegów, mających ustabilizowane życie rodzinne, żony i dzieci… Wiedział, że jemu nie jest to pisane.

Prosił Boga o pomoc, chociaż rozumiał doskonale, że nie będzie to łatwe. W tysiąc dziewięćset czterdziestym siódmym roku był nawet na audiencji u papieża, lecz, pomimo głębokiej wiary, zdarzało się, że bolał nad tym, co zgotował mu los.

Z czasem zaczął czuć się coraz gorzej. Choroba czyniła w jego organizmie wielkie spustoszenie. Ostatnią walkę stoczył czternastego lutego tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego trzeciego roku w Singapurze. Niespełna półtora roku później, w wieku pięćdziesięciu jeden lat, Maurice Marie Joseph Tillet zmarł na zawał mięśnia sercowego.

– Odchodzę do ciebie, mamo – wyszeptał, zamykając oczy. – Nie spełniłem mego najważniejszego marzenia o rodzinnym szczęściu – dodał rozgoryczony.

– Jeszcze nie wszystko stracone, synku – powiedziała do niego z Nieba uśmiechnięta mama.

Słynny „The French Angel” nie zdawał sobie nigdy sprawy, że od wielu lat jego poczynania śledził pewien zdolny rysownik pochodzenia żydowskiego, okrzyknięty w Stanach Zjednoczonych „królem kreskówek”. Był to William Steig.

– Chciałeś, abym się pojawił. Oto więc jestem! – zakomunikował mu pewnego razu głos niewidzialnego ducha Maurice’a.

– Dziękuję – odparł spokojnie osiemdziesięcioletni Steig.

Siedział w fotelu i rozmyślał nad nową ilustrowaną książką dla dzieci.

– Nie wystraszyłeś się potwora, którym jestem?

– Skądże! – roześmiał się staruszek. – Znam cię, Maurice. I znam twoje skryte marzenia. Zeszłej nocy przyśniła mi się twoja matka, która prosiła o pomoc.

– Matka? O pomoc?

– Owszem. Dlatego właśnie chciałem z tobą porozmawiać – wyjaśnił spokojnie amerykański rysownik.

– Aby uwiecznić mnie jako monstrum w nowej przygodówce?

– Nic z tych rzeczy! Chcę pokazać całemu światu nie tylko twoje, zniekształcone chorobą: twarz i ciało, ale także gołębie serce, duszę i wrażliwość. Nie przez przypadek nazywano cię przecież „Aniołem”. Jak wiesz, nawet przed twoją śmiercią wielu zawodowych sportowców przybrało ten sam pseudonim. Zasługujesz na to, aby żyć wiecznie w pamięci potomnych. Być szczęśliwy i spełniać marzenia.

– Jestem ciągle uważany za znanego i cenionego zapaśnika. Mój sławny chwyt przeszedł do historii.

– To prawda. Lecz teraz pozostaniesz także uwieczniony jako najsłynniejsza na świecie postać kreskówki.

– Obawiam się tego… – wyznał duch Maurice’a.

– Wiem. I dlatego nadam ci imię „strach”.

– W twojej nowej książce będę się nazywał: Strach?

– Tak. W języku jidysz to znaczy „shrek”.

– Shrek? I sądzisz, że ktoś przeczyta książkę o takim stworze? Z moją zniekształconą twarzą i ciałem?

– Jestem o tym przekonany! – dodał z uśmiechem Steig, po czym przystąpił do pracy. – Dodam ci także ulubiony kolor, zielony.

– Nie będą się mnie bać? Zielony potwór…

– Ha, ha, ha! Wręcz przeciwnie! Pokochają cię! A ty nareszcie zaznasz tak wiele należnego ci, upragnionego spokoju i szczęścia.

– Zapamiętano mnie jako szkaradne monstrum – stwierdził smutno duch sportowca.

– Teraz to się zmieni, Maurice. Twój „bear hug” będzie odtąd kojarzony z przesympatycznym bohaterem.

(ilustracja z książki „Shrek!” autorstwa Williama Steiga, margotquotes.livejournal.com)

I nie mylił się. Obsypana nagrodami opowieść o przerażającym z wyglądu, lecz wyjątkowo dobrodusznym Shreku okazała się prawdziwym hitem, jednoczenie stając się wkrótce inspiracją dla twórców filmowej animacji, która zyskuje do dziś rzesze wiernych fanów.

– Nareszcie spełniłem moje marzenia – rzekł do ducha Steiga zadowolony duch Tilleta.

Obaj siedzieli w kinie, śledząc uważnie film o przygodach sympatycznego, zielonoskórego ogra.

– Ramiona służą ci teraz do całkiem innych uścisków… – Duch rysownika mrugnął porozumiewawczo do muskularnego przyjaciela.

– A nie mówiłam, że tak będzie, synku? – wtrąciła spoczywająca obok w fotelu dusza uszczęśliwionej matki.

(filmowy Shrek z Osłem oraz z Fioną, mitoslavia.blogspot.com)

Koniec

Przypomniałaś mi wpis, który ktoś mi kiedyś wpisał w komentarzach – jak ja ci dziękuję, że to nie kolejna ciężka historia Ja Tobie też

Tak się zastanawiam, dlaczego rzucił studia. Na prawnika nie musiał być ani ładny, ani drobny? Pewnie odpowiedzi nie będzie, ale Twój tekst nie ułatwia zrozumienia – przedstawia, jakby koniec studiów wynikał z jego nowego wyglądu – nie wiem, jak jedno z drugiego miałoby wynikać.

Ciekawa historia o ciekawym człowieku. Dziękuję za przypomnienie. Dowiedziałem się też czegoś nowego – nie wiedziałem, że “szrek” jest słowem z jidisz. Można sparafrazować puentę starej anegdoty (w której Żyd w Nowym Jorku zobaczył w metrze murzyna czytającego żydowskie pismo):

– mało ci, że jesteś ogrem, jeszcze chcesz być Żydem?

W sumie to niewykorzystany wątek (może i dobrze) – na skróty poszłaś do sympatyczności Szreka, jakby wątpliwości ducha były bezprzedmiotowe. A początek bajki to wielka nienawiść do ogra.

I to żydowskie imię tak bardzo pasuje. Przed holokaustem były antysemickie broszury i karykatury, pokazujące Żydów jako potwory, dehumanizujące ich. Szczujące tłum do pogromów – w bajce to nieudana próba (o ile lepiej tę scenę można zrozumieć wiedząc, że “Szrek” jest z jidysz!), w której bohater dzielnie sobie radzi. W realu – nec Hercules contra plures…

Także to karygodne zaniedbanie, taki mocny wątek ominąć. I bardzo Ci dziękuję, że zaniedbałaś – kary wezmę na własne plecy. To dobry, ciepły, życzliwy tekst, oby takich więcej.

The KOT

Witam serdecznie, Eldil. Wielkie dzięki za tak wnikliwą analizę. :)

Pewne kwestie starałam się uwypuklić, inne potraktowałam nieco pobieżnie, to fakt. :) Ostatnio wybieram formę szortów, aby zbytnio nie przynudzać zbyt długimi molochami. :) Stąd minimalizm jeśli chodzi o wiele szczegółów. :)

Nie znalazłam konkretnego wyjaśnienia, ale wyobrażam sobie, że Maurycy po prostu zrezygnował ze studiów z powodu choroby, bo prawnik w tamtych czasach powinien prezentować się tak, a nie inaczej, zaś w jego przypadku było to niemożliwe; czuł, że nie da sobie rady na uczelni i – ogólnie – w tym zawodzie – tak to sobie sama dopowiadałam, tworząc tekst. :)

I mnie ucieszyło, że historia miała happy end – Francuski Anioł nie poddał się, choć na pewno nie było to łatwe. :)

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Jak zwykle fajna ciekawostka. Wiedziałem, że Shrek był oparty na Maurice, ale nie wiedziałem, że po drodze jeszcze była książka. Fiona wygląda absolutnie fantastycznie na tym obrazku, dużo ciekawiej niż filmie, gdzie jest po prostu grubsza i zieleńsza :D

Uczciwość dyżurnicza każe mi zaznaczyć, że odczułem tu pewną wtórność elementu fantastycznego – chyba niedawno dostaliśmy od Ciebie historię, w której duch postaci historycznej ogląda skutki swojego życia?

Los nie był jednak dla niego łaskawy. Marzący o karierze prawnika nastolatek niespodziewanie podupadł na zdrowiu, czując bóle klatki piersiowej, głowy oraz kończyn. Potem pojawiła się niepokojąca opuchlizna…

Pewnego razu matka zastała go załamanego w pokoju.

– Mamo, nie chcę już żyć – zaszlochał.

Tutaj zabrakło mi jakiegoś zdania, albo może paragrafu: przechodzisz prosto od “niepokojąca opuchlizna” do “nie chcę już żyć”.

Potem to wyjaśniasz, więc może nie trzeba nic poprawiać, ale czytając byłem troszkę skołowany, bo opuchlizna i ból klatki nie brzmią jak powód do takich mocnych odczuć.

Nie skończywszy nawet dwudziestu lat poczuł, że cały jego dotychczasowy świat momentalnie się zawalił.

Jeśli miał objawy od dawna i nawet nie chciał już żyć, to czy można powiedzieć, że zawalił się momentalnie?

Z anielsko przystojnego młodzieńca stał się nagle postaci

Tu podobnie – raczej nie stało się to “nagle”?

Pozdrawiam!

Dlaczemu nasz język jest taki ciężki

Bardzo słuszne uwagi, GalicyjskiZakapiorze, dziękuję, pozmieniam, ile mogę, natomiast faktycznie powtórzyłam tutaj schemat z duchem, bo uznałam, że będzie on “najłatwiej przyswajalny” przy dodaniu szczypty fantastyki. ;) Shreka długo nie mogłam strawić, nie chciałam oglądać nawet sceny, przerażał i odrzucał mnie jego wygląd, krzyczący swego czasu z każdej gazety, magazynu, reklamy. :) Nie znałam też genezy filmu. :)

Kiedy poznałam go, pokochałam całą animację, bo warto było. :) Podobnie z Fioną, choć rzeczywiście ta z książki jest dużo atrakcyjniejsza. :)

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Cześć, bruce

Do momentu wprowadzenia fantastyki, dialogów, stosujesz suchy opis. A co gdybyś napisała dłuższą formę, bazując na znanych faktach, ale w sposób powolnego wprowadzania? Wydłużyła ekspozycję w narracji pierwszoosobowej? Mam wrażenie, że stosujesz elementy fantastyczne, jako wlepkę do znanych historii, troszkę je ubarwiając i na tym koniec. Mam niedosyt, chciałbym wczytać się w opko, poczuć klimat, polubić, lub nie, bohatera, być zaskoczonym, przeżyć przygodę…

Jeśli autor potrafi sprawić, że czuję smak jabłek, lub razem z bohaterami śpię na prerii i słyszę zawodzenie kojota, to sięgam po kolejne jego książki.

Poza tym, szort udany i należy się klik.

Pozdrawiam

No, ba! Heskecie, daleko mi niestety do tak znamienitego autora, o którym marzysz. :)

Bardzo serdeczne podziękowania za wizytę (i klik), pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Myślę, że wcale nie tak daleko :-)

Pozdrawiam i czekam na kolejne teksty :-)

Podbudowujesz na duchu, dziękuję, Heskecie. :)

Pecunia non olet

OK, jest kolejna historia.

Nie miałam pojęcia o pierwowzorze Shreka ani o jidyszowych korzeniach jego imienia, więc są wartości dydaktyczne.

Ale za mało mi było fantastyki. Opisałaś coś, co naprawdę się wydarzyło, plus kilka komentarzy duchów. Ale te seanse właściwie nie mają żadnego wpływu na fabułę.

Babska logika rządzi!

Witam serdecznie, Finklo i dziękuję za Twój wpis. :)

Też nie miałam o tym pojęcia. :)

Cóż, najwidoczniej za mało pokazałam tego, co zamierzałam – że Francuski Anioł odszedł z tego świata rozgoryczony i zgorzkniały, bo nie zaznał pełnego szczęścia, pozostając jedynie symbolem świetnego sportowca, lecz dzięki wstawiennictwu ducha matki to się diametralnie zmieniło i jego postać oraz dobroduszność pozostały w pamięci całego świata. :)

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Cześć!

Ciepłe i dające nadzieję (jak to często u Ciebie). Nie znałem tej historii, ale bardzo mi się ona spodobała, podobnie jak ufantastycznienie jej i przypomnienie, by nie oceniać ludzi (i ogrów) po wyglądzie. Doskonały tekst na zwieńczenie długiego, ciężkiego tygodnia, umiejętnie przekułaś niełatwą ludzka drogę w historię z potencjałem.

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Jak ja lubię takie opinie. Baaardzo serdeczne dzięki, Krarze85! :)

Pozdrawiam ciepło. :)

Pecunia non olet

Przeczytałem (w pociągu, a jakże). Mam wrażenie, że trochę zaczynasz popadać w monotonię z tymi ,,historiami na marginesie historii”, bo te o lekarzu i o dziewczynie zamkniętej w pokoju – których nie skomentowałem, ale przeczytałem – chyba były skonstruowane w bardzo podobny sposób. Jedynym elementem fantastycznym jest duch, który objawia się komuś i motywuje go do zrobienia czegoś, co ta osoba zrobiła w rzeczywistości.

Ja akurat słyszałem o książce Steiga, za to nie wiedziałem, że oryginalny Shrek był wzorowany na jakimś zapaśniku, więc tu propsy za popularyzację. Ale słyszałem też, że w książce (nie czytałem jej) Shrek był zupełnie inną, dużo mniej sympatyczną postacią niż w filmie i pierwotna historyjka właśnie dlatego zdobyła popularność, że była jedną pierwszych bajek, które w głównej roli miały – de facto – złoczyńcę.

Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...

SNDWLKR, przy okazji – udanej podróży. ;) Istotnie, monotonia jest wyraźna, publikuję sporo podobnych pomysłów w krótkim czasie. :) Gdybym ogłaszała te teksty co rok, pewnie mało kto by sobie skojarzył podobieństwo. ;)

Ja zupełnie nie znałam tej historii, jest mi bardzo żal głównego bohatera i jego utraconych marzeń. :) Cieszy, że choć Shrek pośmiertnie upamiętnił tak wrażliwą duszę i dobre serducho. :)

Dziękuję za Twój wpis i pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Interesująca historia, bardzo krzepiąca.

Jedynie to zdanie mi nie zagrało, a właściwie bawi niezmierzenie, bo brzmi jakby był zmuszony wstąpić do drużyny rugby. Co wydaje się losem zbyt strasznym ;)

Był zmuszony porzucić studia prawnicze i wstąpić do drużyny rugby,

Czy mogę sobie zamówić opowieść o Wacku Felczaku? ;)

delulu managment

Dzięki, Ambush. :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Kolejny odcinek Twojego serialu, choć tym razem uważam, że w zbyt zwarty sposób przedstawiłaś początki choroby i karierę Maurice’a, a zapewnienie fantastyki za pomocą duchów odebrałam jako wtórny pomysł. Ale i tak czytało się dobrze. :)

Marzący o karierze prawnika nastolatek niespodziewanie podupadł na zdrowiu… → W czasach kiedy Twój bohater podupadł na zdrowiu, nie znano pojęcia „nastolatek”.

Trzydziestolatek przybrał wtedy tytuł „Anioł”. → Raczej: Trzydziestolatek przybrał wtedy pseudonim „Anioł”.

Po stoczonych walkach we Francji i Anglii… → Po walkach stoczonych we Francji i Anglii…

…zakomunikował mu pewnego razu głos niewidzialnego duch Maurice’a. → Literówka.

Siedział w swoim fotelu i rozmyślał nad nową ilustrowaną książką dla dzieci. → Zbędny zaimek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Witam serdecznie, Regulatorzy, bardzo dziękuję, istotnie, nieco powtarzam się już z wymyślaniem dodawania duchów jako elementu fantastycznego. ;)

Dziękuję za poprawki, zaraz wszytkie błędy usunę. :)

Pozdrawiam ciepło. :)

Pecunia non olet

Bardzo proszę, Bruce. I życzę wielu nietuzinkowych pomysłów na świetne ufantastycznienie Twoich opowieści. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Serdecznie Ci dziękuję, Regulatorzy.

Pecunia non olet

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: