Obcy i duchy

Oto IF, Inteligence Felicitas, klucz do powszechnej pomyślności. Pierdolony uniwersalny uszczęśliwiacz. Wystarczy tylko parę kliknięć i wirtualna Opatrzność weźmie twój los w swoje ręce. I nie będzie więcej żadnych pomyłek, ludzkich błędów, zbiegów okoliczności. Wszystko jak w szwajcarskim zegarku. Dlaczego zatem połowa ludzkości wzgardziła tym wynalazkiem? Malkontenci twierdzili, że wówczas człowiek wyzbywa się swego człowieczeństwa. Swojego prawa do omylności i porażek, przypadkowości, szaleństwa i irracjonalności. Twierdzili, że ludzie oddają swoje przeznaczenie, wolę i duszę we władanie kwantowych algorytmów. Oddają wszystko. I tak stajemy się maszynami. Pokornymi sługami Reptilian.

A przecież życie ludzkie to było życie niewolnika – praca, bieganina za różnymi sprawami, problemy rodzinne i zdrowotne, nieustanna szarpanina. No i niepowodzenia miłosne, depresja oraz emocjonalna sinusoida. To wszystko mogło zniknąć. W zamian harmonia i zgoda z samym sobą i innymi ludźmi. Dopasowanie partnera bądź partnerki, brak chorób, kłótni, problemów w pracy. Następowała idealna kompatybilność z wszechświatem.

Nieraz zastanawiałem się, czy może jednak warto przełożyć wajchę w stronę wygodnego, bezstresowego życia. Skończyłbym z udręką, znużeniem i poczuciem bezcelowości. Chociaż czy aby na pewno? Czy wprzęgnięcie w inteligentny system nie pozbawi codziennego znoju wszelkiego smaku i aromatu, czy nie stracą racji bytu wszelkie ulotne niuanse?

Długo biłem się z myślami, ale ostatecznie nie miałem odwagi podjąć takiego kroku. Wolałem swoje status quo.

Czasami tylko spierałem się o to z moim kolegą z pracy, Markiem, który bez wahania przyjął ofertę kwantowego dobrostanu.

 – Myślisz, że jesteś szczęśliwszy w tym swoim błogim samozadowoleniu? – kąsałem go nielitościwie.

 – Ano – odpowiedział. – Nie muszę się martwić niczym, bo system się martwi za mnie. To jakby Duch Święty sprawował nade mną pieczę.

 – No tak, ale to nie Duch Święty, tylko nanoczip w twoim mózgu – zaoponowałem. – Jesteś jak manekin, który porusza kończynami.

 – Czy ja wyglądam na robota? – Marek wstał, wystawiwszy swój pokaźny brzuch i zaśpiewał:

 – Robię co chcę, nikogo nie słucham, wszystko mam, także Anioła Stróża, gdy go potrzebuję.

Były to czasy rozłamu. Dwie opcje dzieliły świat. I wtedy nadlecieli obcy.

Byli przyjaźnie nastawieni. Albo przynajmniej wszystkim tak się wydawało. Wymarzeni dobrzy wujkowie, którzy ofiarowują młodszym, mniej lotnym braciom w rozumie podarunki w postaci wysokich, niedostępnych dotąd technologii. I oczywiście wszyscy przyjęli je z radością. Nie, poprawka. Wszyscy wpięci w system IF. Byli przeszczęśliwi tym istnym darem Niebios. Niewyobrażalna wiedza o nowych technologiach, którą uraczyli ich przybysze z kosmosu, sprawiła, że połowa ludzkości już była z nimi za pan brat. Ci entuzjaści zintegrowanych systemów AI zostali kumplami istot, o których nie wiedzieli nawet, jak wyglądają. Nic dziwnego zatem, że reszcie ludzi wydało się to nieco podejrzane. Poza tym kosmici nie pomogli w rozwiązaniu jednej z ostatnich nurtujących największych filozofów zagadek. Skąd pochodzimy? Czym jest wszechświat? Dokąd zmierzamy?

Ale obcy mieli coś w zamian. Stworzyli refugium, autonomiczną ostoję bezpieczeństwa i nieograniczonej konsumpcji. Teraz już naprawdę nie trzeba było nic robić. Ani myśleć. Każdy miał wszystko to, co chciał. Wystarczyło zapragnąć. Tylko my, nieliczni odszczepieńcy, abnegaci i oportuniści stanęliśmy okoniem. Wciąż czytaliśmy stare, papierowe książki. Graliśmy w gry planszowe. Przesiadywaliśmy nad kubkami gorącej herbaty, gawędząc bądź dumając. Rozpalaliśmy ogniska w lesie i opowiadaliśmy sobie historie o duchach. Albowiem pozostały nam tylko duchy przeszłości.