Plastikowi ludzie

A. 

Uwiel­biam, kiedy pada, bo tylko w desz­czo­we dni prze­sta­ję my­śleć o sa­mo­bój­stwie. Stoję pod wiatą przy­stan­ku i palę pa­pie­ro­sa. Za chwi­lę za­cznie padać – czuję to w ko­ściach. Zresz­tą spraw­dzi­łem przed mo­men­tem pro­gno­zę po­go­dy.

Mi­ja­ją mnie prze­chod­nie, wra­ca­ją­cy z pracy albo śpie­szą­cy się do niej. Ele­ganc­cy pa­no­wie i ele­ganc­kie panie – jak z re­kla­my domów to­wa­ro­wych. Wszy­scy inni, a jed­nak tacy sami: z mod­ny­mi, równo przy­cię­ty­mi fry­zu­ra­mi i śmier­dzą­cą pla­sti­ko­wą skórą. Uśmie­cha­ją się sze­ro­ko, roz­ma­wia­ją w pa­rach lub ma­łych gru­pach, albo po pro­stu idą, pa­trząc przed sie­bie.

Za­czy­na się. Kro­ple stu­ka­ją o szyby i stal. Setki prze­chod­niów jed­no­cze­śnie wy­cią­ga­ją ko­lo­ro­we pa­ra­so­le – z na­ma­lo­wa­ny­mi wzo­ra­mi i dziw­ny­mi ry­sun­ka­mi. Ja jed­nak naj­bar­dziej lubię te zwy­kłe, jed­no­ko­lo­ro­we, naj­le­piej szare albo czar­ne. Szko­da, że to już rzad­kość. Dawno wy­szły z mody. Teraz musi być ko­lo­ro­wo, no­wo­cze­śnie.

Uśmie­cham się pod nosem, gdy jeden z elek­trycz­nych au­to­bu­sów wpada w po­ślizg i ude­rza w ścia­nę biu­row­ca, cią­gnąc pod ko­ła­mi kilku prze­chod­niów. Desz­czo­we dni mają to do sie­bie, że wy­pad­ki zda­rza­ją się czę­ściej niż zwy­kle. Więk­szość prze­chod­niów re­agu­je spo­koj­nie – kilku wyj­mu­je dal­ko­my i za­wia­da­mia służ­by miej­skie, inni po pro­stu ru­sza­ją dalej, nawet nie wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi. I tak nic nie mogą zro­bić. Au­to­bus na­tych­miast staje w pło­mie­niach, nie dając żad­nej szan­sy na wy­do­sta­nie się ze środ­ka.

Wy­tę­żam wzrok. Wśród szcząt­ków po­jaz­du stoją pło­ną­ce syl­wet­ki pa­sa­że­rów. W po­wie­trzu czuć za­pach sto­pio­ne­go me­ta­lu. Gdzieś da­le­ko od­zy­wa­ją się pierw­sze, przy­tłu­mio­ne sy­re­ny.

Pod­cho­dzi do mnie jeden z prze­chod­niów. Wy­glą­da jak biz­nes­men – ma na sobie ele­ganc­ki gar­ni­tur z kar­ma­zy­no­wym kra­wa­tem za­wią­za­nym po wind­sor­sku.

– Pro­szę od­da­lić się z miej­sca zda­rze­nia – mówi tym cha­rak­te­ry­stycz­nym, jed­no­staj­nym gło­sem.

– Pro­szę spier­da­lać – od­po­wia­dam i za­cią­gam się pa­pie­ro­sem.

Prze­chod­nie jak na ko­men­dę przy­sta­ją i od­wra­ca­ją się w moim kie­run­ku. Każdy z nich pa­trzy na mnie. Ich uśmie­chy wy­da­ją się jesz­cze szer­sze niż przed chwi­lą. Sto­ją­ca kilka kro­ków dalej ko­bie­ta wska­zu­je pło­ną­cy au­to­bus.

– Ogień stwa­rza za­gro­że­nie – mówi.

Zanim od­po­wiem, wy­dy­cham dym, roz­ko­szu­jąc się chwi­lą ciszy.

– Za­uwa­ży­łem.

– Pro­szę zatem opu­ścić miej­sce zda­rze­nia – włą­cza się trze­ci męż­czy­zna, niski i nieco gar­ba­ty.

– W po­rząd­ku – mówię i ru­szam w stro­nę sto­pio­ne­go au­to­bu­su, w plą­ta­ni­nę me­ta­lu, szkła i stali biu­row­ca. Chcę zo­ba­czyć po­roz­bi­ja­ne szcząt­ki, po­zo­sta­ło­ści wy­pad­ku. Pod­cho­dzę bli­żej. Prze­chod­nie nie pró­bu­ją mnie za­trzy­mać – to nie­zgod­ne z pro­ce­du­ra­mi, tak długo jak znaj­du­ję się da­le­ko od ognia.

Kątem oka widzę, jak pierw­szy ra­dio­wóz wy­pa­da z za­krę­tu i pędzi w naszą stro­nę. Jest już bli­sko. Mam tylko chwi­lę. Klę­kam przy reszt­kach prze­chod­nia zmiaż­dżo­ne­go przez au­to­bus i wy­rzu­co­ne­go ka­wa­łek dalej. Nie zo­sta­ło z niego wiele, ale jego ciało wciąż drga – prze­kład­nie dzia­ła­ją, pró­bu­ją się po­ru­szyć, zmie­nić po­zy­cję, ukryć przed moim cie­kaw­skim wzro­kiem. Do­ty­kam szorst­kiej, pla­sti­ko­wej skóry na od­cię­tej dłoni i wą­cham ją. Ma­te­riał śmier­dzi go­rzej niż wy­sta­ją­ce z niej, sto­pio­ne prze­wo­dy. To odór sztucz­no­ści. Coś tra­fia mnie w szyję i upa­dam, mając na­dzie­ję, że nigdy wię­cej się już nie obu­dzę.

B.

Budzę się w swoim miesz­ka­niu – bo niby gdzie miał­bym się zna­leźć? Na­prze­ciw mnie sie­dzi psy­cho­log, tym razem niski, krępy facet, ra­czej star­szy niż młod­szy. Jest już noc, ale mia­sto za okna­mi mieni się fe­erią ko­lo­ro­wych świa­teł. Wzdy­cham, bo wiem, co zaraz powie.

– To było nie­bez­piecz­ne – mówi, pa­trząc na mnie groź­nie spod krza­cza­stych brwi. – Mógł pan zgi­nąć.

– Mo­głem – od­po­wia­dam. Nie ma sensu wy­bie­lać sy­tu­acji ani kła­mać, zwłasz­cza że pod­łą­czy­li mnie do tań­czą­cych ko­lor­ków, jak piesz­czo­tli­wie na­zy­wam nową ge­ne­ra­cję wy­kry­wa­czy kłamstw.

Psy­cho­log mil­czy. Ja też mil­czę – o czym miał­bym z nim roz­ma­wiać? Chcę ze­rwać z sie­bie ko­szu­lę i po­ka­zać mu bli­zny na moich nad­garst­kach, ale po co, skoro Vor­tex Oasis i tak wie o każ­dej pró­bie? Ma je na­gra­ne, zba­da­ne i za­pi­sa­ne w swo­ich krze­mo­wych ar­chi­wach pa­mię­ci. Nic mi to prze­cież nie da, tak jak nic nie dało wtedy, gdy cią­łem wzdłuż żył, a potem prze­bi­łem tęt­ni­cę szyj­ną flos­se­rem do zębów. Vor­tex Oasis ura­tu­je mnie nawet z tak po­nu­rej sy­tu­acji. A jeśli nie – tak jak ostat­nio – to i tak zro­bią mnie na nowo. Ko­mór­ka po ko­mór­ce, mo­le­ku­ła po mo­le­ku­le. Pa­mię­tam wszyst­kie śmier­ci, każdą bar­dziej nie­uda­ną od po­przed­niej.

– Wy­da­je mi się, że od­czu­wa pan da­le­ko po­su­nię­ty dys­kom­fort psy­chicz­ny. Czy chce pan o czymś po­roz­ma­wiać lub z cze­goś się zwie­rzyć?

Czy chcę? Chcę, ale nie tobie. Nie tutaj. Mam dość bycia ofia­rą, która opo­wia­da o sobie swo­je­mu opraw­cy.

Mil­czy­my. Cisza jest zba­wie­niem. Chcę po­pro­sić o pa­pie­ro­sa, ale mogę palić tylko na ze­wnątrz – ot, żebym przy­pad­kiem nie do­pro­wa­dził do po­ża­ru miesz­ka­nia. Pa­trzę przez okno i ob­ser­wu­ję gwiaz­dy, wy­raź­nie wi­docz­ne na noc­nym nie­bie. Lubię je ob­ser­wo­wać, jed­nak jesz­cze bar­dziej lubię wi­dzieć trzy ko­lo­ro­we księ­ży­ce, które co dobę zmie­nia­ją po­zy­cję na nie­bo­skło­nie, two­rząc za każ­dym razem inną kom­bi­na­cję.

Psy­cho­log wresz­cie prze­ry­wa mil­cze­nie i za­czy­na mówić, ale nie słu­cham go, za­mknię­ty w her­me­tycz­nym pa­ła­cu swo­ich roz­my­ślań. I tak wiem, co powie. Cze­ka­ją mnie ty­go­dnie w izo­la­cji, ale warto było to zro­bić, aby choć przez chwi­lę zo­ba­czyć na wła­sne oczy, że nawet Vor­tex Oasis po­peł­nia błędy.

C.

Stoję pod wiatą przy­stan­ku i palę pa­pie­ro­sa. Dziś nie bę­dzie padać – pro­gno­za wy­klu­cza deszcz. W każ­dej chwi­li może się to jed­nak zmie­nić, bo prze­zro­czy­sta ko­pu­ła, pod którą zbu­do­wa­no ma­kie­tę mia­sta, po­zwa­la nie­mal do­wol­nie re­gu­lo­wać po­go­dę. Nie do końca ro­zu­miem, dla­cze­go cza­sem pada albo grzmi, ale chyba cho­dzi o jak naj­wier­niej­sze od­wzo­ro­wa­nie wa­run­ków pa­nu­ją­cych na Ziemi.

Wokół mnie kręcą się prze­chod­nie. Wra­ca­ją z pracy, idą do skle­pów, do barów, do kina. Każdy z nich za­ła­twia inne, a jed­nak te same spra­wy. Pod­cho­dzi do mnie ko­bie­ta – w czar­nej su­kien­ce i czar­nych szpil­kach, o ład­nych wło­sach, zresz­tą też czar­nych. Prosi o ogień. Wy­cią­gam za­pal­nicz­kę zbli­że­nio­wą i za­pa­lam jej pa­pie­ro­sa. Ko­bie­ta wkła­da go do ust, udaje, że się za­cią­ga, a potem wy­pusz­cza dym. Pa­trzę w jej oczy. Są puste jak szkla­ne kulki. Nie wiem, jak to robią, ale na pewno na­gry­wa­ją każdy mój ruch i każdą re­ak­cję ciała – tak jak wszyst­ko, co mnie ota­cza. Ob­ser­wu­ję jej gład­ką, pla­sti­ko­wą skórę, po­zba­wio­ną nawet jed­nej nie­rów­no­ści. Co za szka­ra­da. Ohyd­ne, che­micz­ne pa­skudz­two.

Udaje mi się jed­nak prze­móc nie­chęć. Uśmie­cham się do ko­bie­ty, a ona do mnie. Za­cią­gam się pa­pie­ro­sem. Ulicą po­wo­li toczy się au­to­bus, któ­re­go rów­nie do­brze mo­gło­by tam nie być, zaś chod­ni­kiem spa­ce­ru­ją pla­sti­ko­wi lu­dzie. Już dawno stra­ci­łem na­dzie­ję, że uda mi się umrzeć.