córka Wiktora F.

Nie wiem, za co dziękujesz, ale proszę.

Frankenstein i poezja wydaje się dziwnym połączeniem, ale OK. Można to opisać i tak.

Babska logika rządzi!

wracając do przeszłości zawsze natrafiamy na dziecko;

bardzo piękny i wzruszający wiersz

Ja bym wywalił kilka słów:

płatków (przydatne słowo dla poetów, od razu wiadomo że to wiersz, bez płatków jak wiadomo wiersza nie ma i nie będzie),

krukami (nevermore),

skowyt wilków (no daj spokój, nie da się bardziej infantylnie? Ahh nie da sie bo były “płatki”),

mgła, (od razu zrobiło się tajemniczo)

w świetle księżyca, (jeszcze tajemczniej) 

knieje (knieje, płatki kto by się poznał, grunt że jest plus 120% do poetyckości)

Końcówka ratuje, ale nie powala.