Hrabina

Po­ry­wi­sty, prze­szy­wa­ją­cy wiatr niósł ze sobą tu­ma­ny śnie­gu i dro­bin­ki lodu, okle­jał twa­rze szkli­stą, szczy­pią­cą po­kry­wą.

„Nie uj­dzie­my” po­my­ślał Ra­da­gast. „Nie ma szans”. Cią­gnął za uzdę oku­la­wio­ne­go, prze­stra­szo­ne­go wa­ła­cha, brnąc z tru­dem w kop­nym śnie­gu. Po­mi­mo do­tkli­we­go zimna, po­tęż­nie pocił się z wy­sił­ku i ze stra­chu.

Od tyłu, od do­li­ny, po­now­nie roz­le­gło się wycie licz­nych wil­czych gar­dzie­li. Nie mi­nę­ło pięć ude­rzeń serca, a z ciem­no­ści po pra­wej wiatr przy­niósł da­le­ką jesz­cze, ale prze­ra­ża­ją­co wy­raź­ną od­po­wiedź, płacz­li­wą i groź­ną skar­gę ko­lej­ne­go po­lu­ją­ce­go stada. Nessa, prze­dzie­ra­ją­ca się z przo­du przez zaspy, za­trzy­ma­ła się w pół kroku.

– Sły­sza­łeś? – syk­nę­ła w na­pię­ciu. – Ko­lej­na wa­ta­ha! Szyb­ciej, szyb­ciej! – Ru­szy­ła pod górę jesz­cze prę­dzej, sa­piąc ze zmę­cze­nia.

– Dokąd? – krzyk­nął roz­pacz­li­wie w za­dym­kę i mrok, w któ­rym zni­kła jego to­wa­rzysz­ka. Uwie­sił się koń­skiej uzdy, żeby nie osu­nąć się twa­rzą w śnieg.

– Przed sie­bie! – do­biegł go nie­wy­raź­ny krzyk z za­mie­ci. Ze­brał reszt­ki sił i po­czła­pał za nią.

Wszyst­ko szło do­brze aż do ze­szłe­go wie­czo­ru, gdy wil­czy gon wpadł na ich trop. Z po­cząt­ku nie prze­ję­li się za bar­dzo, dwój­ka uzbro­jo­nych po zęby kon­nych mogła prze­cież śmia­ło sta­wić czoła nawet kilku wy­głod­nia­łym ba­sio­rom. Poza tym, jeśli wziąć pod uwagę inne stwo­rze­nia, snu­ją­ce się po pust­ko­wiach Po­gra­ni­cza, wilki wcale nie były takie naj­gor­sze. Tak im się przy­naj­mniej wtedy wy­da­wa­ło.

Z cza­sem do pościgu do­łą­cza­ły ko­lej­ne osob­ni­ki. Wycie dra­pież­ni­ków do­bie­ga­ło z róż­nych stron. O świ­cie gon był już tak bli­sko, że wy­da­li stadu bitwę na za­mar­z­nię­tym je­zio­rze, nie wi­dząc żad­ne­go in­ne­go spo­so­bu na uciecz­kę. Szy­jąc z kusz w ma­ja­czą­ce w po­ran­nej sza­rów­ce ru­cho­me syl­wet­ki, tra­fi­li trzy duże okazy. Sza­leń­czo wy­głod­nia­łe stado rzu­ci­ło się na swo­ich ran­nych to­wa­rzy­szy, po­że­ra­jąc braci i sio­stry z wście­kłą gwał­tow­no­ścią. Rady i Nessa wy­ko­rzy­sta­li oka­zję i zwięk­szy­li nieco dy­stans, ale i tak pod wie­czór mu­sie­li zabić słab­sze­go konia i po­zo­sta­wić go na pa­stwę gonu, żeby kupić sobie jesz­cze tro­chę czasu. A potem przy­szła burza śnież­na, taka, jakie zda­rza­ją się je­dy­nie w tych stro­nach, z go­dzi­ny na go­dzi­nę na­bie­ra­ją­ca dzi­kiej mocy. Nic pra­wie nie wi­dząc, po­błą­dzi­li jesz­cze bar­dziej. I tak szli, wciąż przed sie­bie, wciąż w górę, pro­sto w nie­zna­ne, tra­cąc siły, wlo­kąc za sobą oku­la­wio­ne­go konia i my­śląc o ostat­nich czte­rech beł­tach do kuszy, które im pozo­sta­ły.

– Wio­ska! – Wiatr przy­niósł gdzieś z góry głos dziew­czy­ny. Rze­czy­wi­ście, po pra­wej i po lewej z za­dym­ki wy­ło­ni­ły się nie­wy­raź­ne za­ry­sy zruj­no­wa­nych, dawno opusz­czo­nych chat, pa­trzą­cych w ich stro­nę ciem­ny­mi ocza­mi okien. Po­za­pa­da­ne dachy i po­prze­krzy­wia­ne gro­te­sko­wo ścia­ny z grubo cio­sa­nych bali nie zdzi­wi­ły ich za­nad­to i ani na chwi­lę nie obu­dzi­ły na­dziei – w końcu w oko­li­cy od pra­wie pół­to­ra wieku nie miesz­kał już nikt. I wła­ści­wie całe szczę­ście – lu­dzie, któ­rzy po­zo­sta­li na Po­gra­ni­czu po za­koń­cze­niu wojny by­wa­li jesz­cze gorsi niż wilki. 

Nessa zatrzymała się trawiona rozterką – iść dalej czy szukać schronienia w zabudowaniach? Rady chciał ją pospieszyć, ale nie zdążył otworzyć ust. Spomiędzy chałup rozległo się wycie, a dwie sekundy później zza najbliższego węgła wyszła chuda, szara wilczyca. Z mrożącym krew w żyłąch warkotem odsłoniła kły. Rady wiedział, że nie zdoła się obronić. W dziecinnym geście zasłonił twarz przedramieniem, drugą ręką starając się utrzymać za uzdę szalejącego konia…

Wilczyca skoczyła, w tym samym momencie rozległ się odgłos zwalnianej cięciwy. Bełt trafił zwierzę w okolice karku, zbijając je z toru lotu tak, że otarło się tylko o chłopaka i padło w śnieg obok niego, dogorywając. Popatrzył szeroko otwartymi oczyma na towarzyszkę, która trzęsącymi się dłońmi napinała kuszę.

– Idź dalej! – krzyknęła. – Zostać tu znaczy umrzeć! 

Czu­jąc, że słab­nie, chwy­cił garść śnie­gu i na­tarł nim sobie szyję i kark. Uczu­cie zimna na spo­co­nej, roz­pa­lo­nej skó­rze obu­dzi­ło w nim ostat­nie po­kła­dy ener­gii. Szli, cią­gle szli, w górę i w górę, ści­ga­ni coraz bliż­szym wy­ciem. Zo­sta­wi­li za sobą ostat­nie za­bu­do­wa­nia wsi i ostat­nie reszt­ki na­dziei. Ile jesz­cze? Mila? Pół­to­rej? A potem upad­ną i nie będą mieli siły się pod­nieść, a wy­głod­nia­łe, zę­ba­te pasz­cze po­szar­pią ich ciała, ro­ze­rwą mię­śnie i zliżą ze śnie­gu go­rą­cą, pa­ru­ją­cą krew…

– Zamek!

– Co? – Nie mógł uwie­rzyć w to, co usły­szał.

– Zamek! – W gło­sie Nessy po­brzmie­wa­ły nuty sza­lo­nej ulgi.

Z sy­pią­cej gru­by­mi pła­ta­mi śnie­gu ciem­no­ści wy­ło­nił się wy­so­ki, zwień­czo­ny blan­ka­mi mur, dwie pę­ka­te basz­ty i skle­pio­na łu­ko­wa­to brama z ma­chi­ku­łem i unie­sio­ną kratą. W cie­niu bramy stały, pod­pie­ra­jąc ścia­ny, dwie gra­ni­to­we masz­ka­ry, wpa­tru­jąc się w przy­by­szy pu­sty­mi oczo­do­ła­mi. Wbie­gli na most – ko­py­ta wa­ła­cha za­stu­ka­ły głu­cho po drew­nia­nych ba­lach. Gdy tylko zna­leź­li się cie­niu bramy, bied­ny koń za­cho­wał się w naj­mniej ocze­ki­wa­ny spo­sób. Za­strzygł dłu­gi­mi usza­mi, wy­trzesz­czył prze­krwio­ne oczy, a potem szarp­nął uzdą, wy­ry­wa­jąc ją z uści­sku Ra­de­go. Z peł­nym prze­ra­że­nia rże­niem sta­nął dęba, od­wró­cił się i uty­ka­jąc zbiegł z mostu w dół, pro­sto w burzę śnież­ną. Chwi­lę póź­niej usły­sze­li jego po­chra­py­wa­nie i rże­nie, a potem chó­ral­ne wycie wil­ków i ago­nal­ny kwik za­gry­za­ne­go zwie­rzę­cia. Bli­sko, za bli­sko! Wbie­gli pod mur, wy­tę­ża­jąc wszyst­kie siły za­mknę­li po­tęż­ne, na­bi­te że­la­zny­mi bret­na­la­mi odrzwia i opu­ści­li cięż­ką szta­bę. Opa­dła z głu­chym hu­kiem, od­ci­na­jąc ich od nie­bez­pie­czeństw ze­wnętrz­ne­go świa­ta. Nessa po­pa­trzy­ła na to­wa­rzy­sza. W ciem­no­ści wi­dział biał­ka oczu i sły­szał cięż­kie dy­sze­nie.

– Co temu by­dla­ko­wi strze­li­ło do łba? – za­py­tał.

– Nie wiem! – Fala ulgi, która ogar­nę­ła dziew­czy­nę spra­wi­ła, że cięż­ko jej było my­śleć jasno. – Może się cze­goś prze­stra­szył?

– Tak bar­dzo, że po­le­ciał wprost na stado wil­ków?

– Prze­stał­byś cho­ciaż raz z tym ma­ru­dze­niem! –  Dziew­czy­na zdję­ła kap­tur ner­wo­wym ru­chem, jej czar­ne włosy roz­sy­pa­ły się do­oko­ła bla­dej twa­rzy. – Ży­je­my, tylko to się liczy!

Rady chciał coś jesz­cze po­wie­dzieć, ale dał spo­kój. Spoj­rzał za sie­bie i po­czuł, jak prze­cho­dzi go dreszcz. Silny po­dmuch wia­tru ude­rzył w za­mknię­te odrzwia, szarp­nął nimi wście­kle, przy­niósł z do­li­ny wycie trzy­dzie­stu wil­czych gar­dzie­li. Otrzą­snął się i ru­szył za od­da­la­ją­cą się to­wa­rzysz­ką.

 

***

 

– Jak my­ślisz, czyj to był zamek? – spy­ta­ła Nessa nie­wy­raź­nie, żując z tru­dem twar­dy ni­czym po­de­szwa ka­wa­łek bocz­ku, ostat­ni, jaki im po­zo­stał. Rady wzru­szył ra­mio­na­mi. W brzu­chu za­bur­cza­ło mu prze­cią­gle.

– Nie mam po­ję­cia… Nigdy nie byłem tak da­le­ko na pół­no­cy. Przez tą cho­ler­ną po­go­dę i wilki za­szli­śmy w oko­li­ce, któ­rych kom­plet­nie nie znam. Ale nad bramą wi­siał herb… wi­dzia­łaś?

– Trzy smo­cze zęby. – Dziew­czy­na za­dzi­wi­ła go, nie po raz pierw­szy i na pewno nie ostat­ni. Wy­glą­da­ło na to, że jest ob­la­ta­na w he­ral­dy­ce. – Znam wiele her­bów, ale takiego nigdy wcześniej nie widziałam. – Prze­łknę­ła z tru­dem reszt­kę twar­de­go mięsa i wy­cią­gnę­ła się wy­god­nie, opie­ra­jąc głowę o ple­cak. Znaj­do­wa­li się w kor­de­gar­dzie. Zdo­ła­li od­da­lić się od bramy le­d­wie na kilka kro­ków i padli ze zmę­cze­nia za pierw­szym pro­giem, który mi­ja­li. Ra­da­gast zmu­sił się do po­wsta­nia, pod­szedł do drzwi i uchy­lił je z upior­nym skrzy­pie­niem dawno nie­oli­wio­nych za­wia­sów. Wyj­rzał na ze­wnątrz. Za­mieć sza­la­ła w naj­lep­sze, spoza sre­brzy­ste­go tu­ma­nu nie­wie­le było widać, dało się od­róż­nić je­dy­nie zarys don­żo­nu i wieży, smo­li­ście czar­ną plamę na tle ciem­no­gra­na­to­we­go nieba. Zamek mu­siał być po­tęż­ny. Za­mknął drzwi i za­czął łamać na ka­wał­ki ko­lej­ne krze­sło, żeby pod­trzy­mać nie­wiel­ki ogień, który roz­pa­li­li w ko­mi­nie, aby się ogrzać. Nessa przy­gry­zła wargę w za­my­śle­niu.

– Pew­nie nikt tu nie był od wojny…

– Zga­dza się, bo i po co? – Chło­pak do­rzu­cił do ognia kilka dre­wie­nek, pło­mień roz­bły­snął ja­śniej, wy­do­by­wa­jąc z mroku ka­mien­ne ścia­ny, meble i becz­ki sto­ją­ce w kącie. Zaj­rze­li do środ­ka, gdy tylko przy­szli – na ich dnach widać było bez­kształt­ną, zbry­lo­ną masę, w którą po nie­mal pół­to­ra wieku zamieniła się za­war­tość nie­wia­do­me­go po­cho­dze­nia. – Je­ste­śmy o dwa dni drogi od naj­bliż­sze­go szla­ku prze­myt­ni­cze­go. Całe szczę­ście, że nie ma tu dzi­kich. Mówię ci, le­piej żebyś miała rację, bo nie chciał­bym spo­tkać tu ko­go­kol­wiek. Po­cze­kaj­my aż burza się skoń­czy i bierz­my nogi za pas na drugą stro­nę gór, i dalej, do Wer­bur­ga.

Nessa po­pa­trzy­ła na niego, nic nie mó­wiąc. Znał tą minę. I bar­dzo, ale to bar­dzo, mu się nie po­do­ba­ła. Prze­czu­wa­jąc nie­unik­nio­ne po­krę­cił głową, otwo­rzył nawet usta, ale dziew­czy­na ode­zwa­ła się szyb­ciej.

– Mu­si­my prze­szu­kać zamek!

– Osza­la­łaś? – jęk­nął bez prze­ko­na­nia. Sam się zdzi­wił, jak mało zde­cy­do­wa­nie brzmiał jego głos. – Życie ci nie­mi­łe? Wiesz, co tu się może czaić?

– A pa­mię­tasz, co czai się za bramą? – od­po­wie­dzia­ła gwał­tow­nie. Jak zwy­kle, kiedy po­no­si­ły ją emo­cje, mó­wi­ła bar­dzo szyb­ko. Pra­wie za­po­mnia­ła o od­dy­cha­niu. – Jak chcesz się bro­nić, jeśli wa­ta­ha nas opad­nie? Bę­dziesz rzu­cał w wilki śnie­giem? Pierd­niesz ogól­nie w ich kie­run­ku? Za­ma­ru­dzisz je na śmierć? Mu­si­my zro­bić zapas łu­czy­wa! I na­zbie­rać beł­tów, gdzieś tu musi być zbro­jow­nia!

Znowu pró­bo­wał coś po­wie­dzieć, ale rów­nie do­brze mógł­by chcieć za­wró­cić rzekę kijem. Otwo­rzył usta, wska­zał nawet na nią pal­cem, ale przy­ja­ciół­ka nie dała mu dojść do słowa.

– Nie mó­wiąc już o tym, że stra­ci­li­śmy cały ła­du­nek! Co, nie znasz Bu­rar­bu­ra? Wró­cisz do niego z pu­sty­mi rę­ko­ma, to nie dość, że nic nie za­pła­ci, to jesz­cze każe od­da­wać za stra­ty! Bę­dziesz mu woził towar za darmo, żeby po­kryć dług! – W końcu za­mil­kła, bo za­bra­kło jej po­wie­trza. Pa­trzył, jak dziew­czy­na bie­rze wdech, ale tym razem jej nie prze­ry­wał. Tra­fi­ła w sedno. – Wyj­mij więc z łaski swo­jej głowę z rzyci i rusz nią odro­bi­nę! Tu musi być jakiś skar­biec… kom­na­ta ko­me­sa, kasz­te­la­na czy in­ne­go ba­ro­na. Albo lo­szek ze zło­tem!

– Nessa…

– Chcesz leźć na wilki z go­ły­mi rę­ka­mi? Albo wra­cać do Wer­bur­ga z gołą dupą? Pro­szę bar­dzo, ale ja z pu­sty­mi rę­ka­mi stąd nie wyjdę!

– Nessa…

– No, co? – Po­pa­trzy­ła na niego za­czep­nie. Prze­wró­cił ocza­mi.

– Skończ już z tym ter­ko­ta­niem, zanim się udu­sisz. Prze­ko­na­łaś mnie.

 

***

 

Za­mczy­sko fak­tycz­nie było ogromne i nie­sa­mo­wi­cie po­nu­re. Roz­dzie­li­li się przy samym wej­ściu. Rady skie­ro­wał się do lo­chów w na­dziei, że znaj­dzie tam zbro­jow­nię. Szedł po­wo­li po wą­skich, ka­mien­nych scho­dach. Zamek wy­glą­dał tak, jakby jego właściciele razem ze służbą pewnego dnia po prostu znikli, zo­sta­wia­jąc wszyst­ko na swoim miej­scu. Je­dy­nie gruba war­stwa kurzu przy­po­mi­na­ła, że od opusz­cze­nia Po­gra­ni­cza przez miesz­kań­ców mi­nę­ły już czte­ry po­ko­le­nia.

Chło­pak scho­dził po­wo­li w dół, dzier­żąc w lekko drżą­cej pra­wi­cy miecz. Czuł na skó­rze zimny po­wiew wia­tru, który po­tę­pień­czo za­wo­dził w dole – nie­omyl­ny znak, że gdzieś w trze­wiach zamku znaj­do­wa­ło się ja­kieś wyj­ście, lub choć­by okno. W dru­giej dłoni trzy­mał smol­ne łu­czy­wo, ro­nią­ce co jakiś czas pło­ną­ce kro­ple na scho­dy i rzu­ca­ją­ce ro­ze­dr­ga­ne, żółte re­flek­sy na ka­mien­ne ścia­ny. Czuł się… dziw­nie. Wy­da­wa­ło mu się, że z każ­dym kro­kiem w dół od­czu­wa coraz więk­szy nie­po­kój, aż do gra­ni­cy pa­ni­ki. W pew­nym mo­men­cie za­trzy­mał się i za­czął na­słu­chi­wać. Wy­ją­cy po­nu­ro wiatr niósł ze sobą ja­kieś dziw­ne, ledwo sły­szal­ne dźwię­ki…

Or­ga­ny?

Or­ga­ny! Po­czuł, jak wło­ski na karku stają mu dęba. Sły­szał cichy, po­wta­rza­ją­cy się motyw grany na roz­stro­jo­nych, sta­rych or­ga­nach. Nie mógł okre­ślić, czy dźwięk in­stru­men­tu do­bie­ga z dołu czy z góry, wy­da­wa­ło mu się, że ota­cza go z każ­dej stro­ny, wpeł­za­jąc na­tręt­nie do uszu i po­wo­li do­pro­wa­dza­jąc do sza­leń­stwa. Gdy tylko pró­bo­wał sku­pić się na me­lo­dii, wy­od­ręb­nić po­szcze­gól­ne nuty, dźwięk nik­nął zło­śli­wie w wyciu wia­tru, by po chwi­li znowu roz­brzmieć gdzieś z tyłu, przy potylicy. Po­trzą­snął głową. Nie, to na pewno wy­obraź­nia. Jego wła­sny rozum płata mu figle… Co za prze­klę­te miej­sce!

Wresz­cie po­ko­nał ostat­ni scho­dek i sta­nął na ka­mien­nej po­sadz­ce. W lochu pa­no­wał przej­mu­ją­cy chłód, a na nie­rów­nych ścia­nach szkli­ła się war­stwa lodu, od­bi­ja­jąc ogień po­chod­ni setką zim­nych re­flek­sów. Ru­szył po­wo­li przed sie­bie, roz­glą­da­jąc się na boki. Po­my­li­li się w ra­chu­bach – loch nie mie­ścił zbro­jow­ni. Jego wy­po­sa­że­nie i rola były zgoła inne. Ścia­ny sta­no­wi­ła lita skała, w któ­rej wy­ku­to nie­wiel­kie cele. Na środ­ku po­miesz­cze­nia stała prze­ra­ża­ją­ca, na­bi­ta od we­wnątrz kol­ca­mi kon­struk­cja przy­po­mi­na­ją­ca w trum­nę – że­la­zna dzie­wi­ca. Strasz­ne urzą­dze­nie usta­wio­no w niec­ce ma­ją­cej za za­da­nie zbie­rać krew ofia­ry, która spły­wa­ła do po­ło­żo­ne­go nieco niżej zbior­ni­ka przy­po­mi­na­ją­ce­go…wannę?

Rady po­czuł się jesz­cze bar­dziej nie­swo­jo i nie­pew­nie. Za­czął się po­wo­li cofać, gdy kątem oka do­strzegł, że cela naj­bli­żej scho­dów nie jest pusta – znaj­do­wał się w niej ko­ścio­trup, nie­gdyś przy­ku­ty za­pew­ne łań­cu­chem do ścia­ny. Zmur­sza­łe kości osu­nę­ły się na ka­mien­ną po­sadz­kę, a w kupie trzy­mał je tylko szary, po­strzę­pio­ny habit. W jego fał­dzie coś się kryło. Pod­szedł ostroż­nie, czub­kiem buta roz­gar­nął tka­ni­nę. Pod ster­tą drob­nych kostek, bę­dą­cą nie­gdyś pew­nie ludz­ką dło­nią, leżał nie­wiel­ki zwi­tek per­ga­mi­nu. Ra­da­gast pod­niósł go, roz­pro­sto­wał i w mi­go­tli­wym świe­tle łu­czy­wa po­czął czy­tać wy­bla­kłe li­te­ry:

 

Ja, Zdub Ry­chlin, ka­płan ze świą­ty­ni we wsi Jedlina, piszę ku pa­mię­ci po­tom­nych, a także mo­je­go ewen­tu­al­ne­go na­stęp­cy, co na­stę­pu­je: dzi­siej­szej nocy udam się na zamek osta­tecz­nie zde­ma­sko­wać podłe i świę­to­krad­cze prak­ty­ki ma­ją­ce tam miej­sce. Nie wiem, czy kie­dy­kol­wiek jesz­cze dane mi bę­dzie uj­rzeć wschód słoń­ca.

Po śmier­ci mi­ło­ści­wego hra­bie­go Pana wdowa wpa­dła w obłęd. Strasz­ny, krwa­wy obłęd, po­le­ga­ją­cy na za­bi­ja­niu oko­licz­nych dziew­cząt, które każe swej służ­bie spro­wa­dzać no­ca­mi na zamek. Po po­cho­wa­niu pięt­na­stu po­zba­wio­nych krwi młó­dek, któ­rych zwło­ki pod­rzu­co­no mi do tej pory, wie­rzę, że nad­szedł czas, aby od­kryć i po­ka­zać świa­tu obrzy­dli­we prak­ty­ki hra­bi­ny, a także oskar­żyć ją przed bo­ga­mi o czar­ną magię, mor­der­stwo, świę­to­kradz­two…

 

Tutaj per­ga­min koń­czył się, przedar­ty gwał­tow­nym szarp­nię­ciem. Ra­da­gast od­wró­cił go na drugą stro­nę. Była po­kry­ta pi­smem spi­sa­nym tą samą ręką. Po tej stro­nie było ono roz­ma­za­ne i roz­chy­bo­ta­ne, zu­peł­nie jakby ręka pi­szą­ce­go drża­ła i sła­bła co chwi­lę. Bru­nat­no rdza­we li­te­ry, wy­glą­da­ją­ce na spi­sa­ne krwią, le­d­wie dało się od­czy­tać.

 

…do lochu. Jej szu­braw­cy chwy­ci­li mnie i po­wle­kli w dół. Gdy się od­da­la­li­śmy, do­biegł mnie jesz­cze ob­mier­z­ły śmiech hra­bi­ny. „Będę żyła wiecz­nie, kle­cho, wiecz­nie! Ty zaś sko­nasz w miej­scu, o które bez­czel­nie do­py­ty­wa­łeś. Zo­ba­czysz na wła­sne oczy, co robię z krwią nie­win­nych, o którą tak się mar­twisz”. Od tej pory tkwię tu, gdzie do­ko­nam swego ży­wo­ta, ob­ser­wu­jąc świę­to­krad­czy ry­tu­ał, po­wta­rza­ją­cy się co noc. Naj­pierw przy­pro­wa­dza­ją dziew­czy­nę, a potem prze­mo­cą wkła­da­ją ją do strasz­ne­go apa­ra­tu, który wy­pusz­cza z niej całą krew. Hra­bi­na stoi obok, de­lek­tu­jąc się krzy­kiem ko­na­ją­cej, a póź­niej roz­dzie­wa się, uka­zu­jąc ob­mier­z­łe ciało i nurza je we krwi nie­win­nej… Bo­go­wie, uli­tuj­cie się nad ofia­ra­mi tej dia­bli­cy, uli­tuj­cie się nade mną!

 

Rady skoń­czył czy­tać, gwał­tow­nym ru­chem od­rzu­cił per­ga­min. Znowu usły­szał or­ga­ny. Upior­na mu­zy­ka do­cho­dzi­ła ze­wsząd i zni­kąd jed­no­cze­śnie, re­zo­nu­jąc mu pod czasz­ką. Gdzieś z głębi ziemi ozwał się nagle ohydny, ję­kli­wy śmiech, a w że­la­znej dzie­wi­cy skrzyp­nę­ło coś i za­chro­bo­ta­ło cicho. Chło­pak nie cze­kał na nic wię­cej. W sza­leń­czym prze­ra­że­niu rzu­cił się z po­wro­tem w górę scho­dów.

 

***

 

Nessa szła po­wo­li przez puste ko­ry­ta­rze, a od­głos, jaki wy­da­wa­ły jej pod­ku­te buty ude­rza­jąc o ka­mien­ne płyty po­sadz­ki, od­bi­jał się echem po pu­stych sa­lach, nik­nąc gdzieś w od­da­li. Snu­jąc się po opu­sto­sza­łym don­żo­nie czuła nie­po­kój, spo­wo­do­wa­ny za­pew­ne ostat­ni­mi prze­ży­cia­mi i ma­ru­dze­niem Ra­da­ga­sta. „Weź się w garść dziew­czy­no!” po­my­śla­ła. „To zwy­czaj­ne, opusz­czo­ne za­mczy­sko, ja­kich wiele na Po­gra­ni­czu. Nie ma się czego bać.” Nie­po­kój nie opusz­czał jej jed­nak, wręcz prze­ciw­nie – rósł z każdą chwi­lą. Jakby pra­gnąc sobie udo­wod­nić, że nic jej nie grozi, po­wie­dzia­ła na głos:

– Dobra, moja droga. Teraz do kom­na­ty pana zamku, zo­ba­czyć, co miał w se­pe­tach. Niech ta cho­ler­na wy­pra­wa cho­ciaż tro­chę się opła­ci.

Wła­sny głos nie uspo­ko­ił jej. Dziew­czy­nie wy­da­ło się, że za­brzmiał dziw­nie ża­ło­śnie, jakoś dzie­cin­nie. Nie­okre­ślo­ny nie­po­kój wzmógł się jesz­cze, toteż przy­spie­szy­ła kroku. Im szyb­ciej spo­tka się z Radym z po­wro­tem w kor­de­gar­dzie, tym le­piej. Mi­nę­ła wiel­ką salę, ozdo­bio­ną ma­lo­wi­dła­mi przy­po­mi­na­ją­cy­mi por­tre­ty tru­mien­ne.

„Za­pew­ne wła­ści­cie­le”, po­my­śla­ła. Na końcu dłu­gie­go rzędu ob­ra­zów, przed­sta­wia­ją­cych po­nu­rych, wą­sa­tych bądź bro­da­tych dra­bów za­ku­tych w pły­to­we pan­ce­rze, wi­sia­ło ma­lo­wi­dło, ukazujące pięk­ną, czar­no­wło­są ko­bie­tę w kry­no­li­no­wej sukni z ko­ron­ko­wą kryzą. Prze­szła pod ob­ra­zem, czu­jąc się dziw­nie ob­ser­wo­wa­na. Coś było nie tak, jak po­win­no… Za­trzy­ma­ła się, cze­ka­jąc, aż od­głos echa jej kro­ków ucich­nie w od­da­li. Czyż­by coś sły­sza­ła? Nie, chyba… chyba się przesłyszała. Zro­bi­ła jesz­cze dwa kroki i nie­spo­dzie­wa­nie od­wró­ci­ła się za sie­bie, pa­trząc w górę – mo­gła­by przy­siąc, że gdzieś spod su­fi­tu sły­sza­ła dziw­ny od­głos, jakby ci­che­go, ukrad­ko­we­go tu­pa­nia. Miej­sce, w które się wpa­try­wa­ła, było jed­nak puste – jeśli nie li­czyć dłu­gich, bia­łych pa­ję­czyn po­wie­wa­ją­cych smęt­nie w prze­cią­gu. Po­krę­ci­ła głową i ru­szy­ła dalej, teraz już sta­ra­jąc się nie robić zbęd­ne­go ha­ła­su. Od­na­la­zła krę­co­ne scho­dy i ru­szy­ła w górę, na­słu­chu­jąc. Z każ­dym ko­lej­nym stop­niem ro­bi­ło się jej zim­niej ze stra­chu.

„Co się dzie­je?”, po­my­śla­ła, drżą­cą ręką od­gar­nia­jąc włosy ze spo­co­ne­go czoła. „Dla­cze­go tak się boję?”.

Skądś z dołu, z wiel­kiej sali, do­biegł ją od­głos kro­ków. Drob­nych, sil­nych, szyb­kich i ner­wo­wych tup­nięć, dziw­nych, nie­ludz­kich, na pewno nie Ra­da­ga­sta. Nessa po­czu­ła, jak coś w niej pęka, a zdro­wy roz­są­dek ustę­pu­je miej­sca śle­pej pa­ni­ce. Po­gna­ła przed sie­bie, prze­ska­ku­jąc po trzy stop­nie i od­bi­ja­jąc się od za­krę­ca­ją­cej spi­ral­nie ścia­ny.

W ostat­niej chwi­li! Kilka kro­ków za nią roz­legł się nie­ludz­ki, prze­szy­wa­ją­cy do szpi­ku kości krzyk i coś, co do tej pory skra­da­ło się za nią, rzu­ci­ło się w po­ścig. Przy­pływ ad­re­na­li­ny omal nie zwa­lił jej z nóg, krew za­tęt­ni­ła w uszach. Zza za­krę­tu muru wy­ło­ni­ło się wej­ście do kom­na­ty. Wpa­dła przez nie i za­mknę­ła za sobą drzwi oraz za­su­wę, dy­sząc i ję­cząc jak ranne zwie­rzę. Coś, co ją ści­ga­ło – co­kol­wiek to było – od­bi­ło się od drzwi i po chwi­li rzu­ci­ło się na nie jak osza­la­łe, chwy­ta­jąc za klam­kę i szarpiąc nią z wście­kło­ścią.

Nessa, ję­cząc z prze­ra­że­nia, ro­zej­rza­ła się po po­ko­ju. Znaj­do­wa­ła się u celu, to mu­sia­ła być sy­pial­nia wła­ści­cie­li zamku – świad­czy­ły o tym bo­ga­te, dę­bo­we meble, dziś już prze­żar­te przez kor­ni­ki, po­tęż­ne łoże z za­pad­nię­tym bal­da­chi­mem oraz go­be­li­ny na ścia­nach. Dziew­czy­na nie za­uwa­ży­ła jed­nak tych wszyst­kich szcze­gó­łów. Jej wzrok padł na ko­mo­dę sto­ją­ca obok wej­ścia – rzu­ci­ła łu­czy­wo na pod­ło­gę i na­par­ła na nią z ca­łych sił, prze­su­wa­jąc cięż­ki mebel pod fu­try­nę. Drzwi za­drża­ły, gdy znaj­du­ją­ca się po dru­giej stro­nie istota ude­rzy­ła w nie z ca­łych sił. Prze­myt­nicz­ka od­sko­czy­ła aż pod prze­ciw­le­głą ścia­nę. Zdała sobie sprawę, że nic wię­cej, poza wy­bu­do­wa­niem tej li­chej ba­ry­ka­dy, nie zdąży zro­bić. Wy­cią­gnę­ła miecz, ale pra­wi­ca drża­ła jej tak, że rę­ko­jeść omal nie wy­śli­zgnę­ła się ze spo­co­nej dłoni. W życiu jesz­cze tak się nie bała! Ujęła broń obu­rącz. Nie­wie­le po­mo­gło. Po­czu­ła cie­pło roz­le­wa­ją­ce się w dół no­gaw­ki, wprost do buta.

Drzwi za­drża­ły jesz­cze raz, a potem za­pa­dła cisza. Spo­kój trwał aku­rat tyle, by w na­pię­tym do gra­nic moż­li­wo­ści umy­śle dziew­czy­ny za­kieł­ko­wa­ła iskier­ka na­dziei, że co­kol­wiek czai się po dru­giej stro­nie, dało sobie spo­kój… I wtedy wła­śnie drzwi, ude­rzo­ne z nad­ludz­ką siłą, wy­le­cia­ły z fu­try­ny.

Po­two­ra, która po­ja­wi­ła się w przej­ściu, mu­sia­ła kie­dyś być czło­wie­kiem, choć teraz już pra­wie nic ludz­kie­go w niej nie po­zo­sta­ło. Blado sina skóra błysz­cza­ła w świe­tle do­pa­la­ją­cej się na pod­ło­dze po­chod­ni, na­cią­gnię­ta na kości niby płót­no na zbyt duży na­miot. Chude, nie­na­tu­ral­nie silne dło­nie zmiaż­dży­ły so­lid­ną, drew­nia­ną fu­try­nę z nad­zwy­czaj­ną ła­two­ścią, gdy prze­szła przez drzwi. Dłu­gie, czar­no-si­we włosy po­wie­wa­ły w prze­cią­gu, a ja­rzą­ce się bla­dym czer­wo­nym świa­tłem wy­łu­pia­ste i po­zba­wio­ne po­wiek śle­pia utkwio­ne były w ofie­rze, pa­trząc w nią kom­plet­nie bez wy­ra­zu – zu­peł­nie jak u owada. Naj­gor­sze były zęby, dłu­gie na pół pię­dzi, drob­ne i ostre jak igły, ocie­ka­ją­ce gęstą śliną, która opa­da­ła na wy­mię­to­szo­ną, po­rwa­ną kryzę, je­dy­ne co zo­sta­ło z bo­ga­tej nie­gdyś sukni. Z gar­dzie­li po­two­ry wy­do­by­wał się mokry, bul­go­czą­cy char­kot.

W gło­wie przy­par­tej do muru Nessy roz­legł się upior­ny śmiech i zimny, okrut­ny głos, dźwięcz­ny i wy­raź­ny.

„Po tylu la­tach… Wresz­cie, krew, krew!”

Po­two­ra za­trzy­ma­ła się na chwi­lę, jakby oce­nia­jąc swoją ofia­rę i pla­nu­jąc dal­sze ruchy, a potem, nagle, z pa­ję­czą zwin­no­ścią opa­dła na czwo­ra­ki i we­szła na ścia­nę, a ze ścia­ny na sufit. Za­sko­czo­na dziew­czy­na nad­sta­wi­ła sztych w górę w da­rem­nej pró­bie obro­ny. Strzy­ga ode­rwa­ła się od po­wa­ły i spa­dła na swoją ofia­rę, całym cię­ża­rem przy­pie­ra­jąc ją do pod­ło­gi. Chwy­ci­ła chudą ręką za ku­brak na ra­mie­niu prze­myt­nicz­ki, z ła­two­ścią ro­ze­rwa­ła grubą, cie­lę­cą skórę, a potem przy­bli­ży­ła do od­kry­te­go oboj­czy­ka kła­pią­cą obrzy­dli­wie pasz­czę…

 

***

 

Ra­da­gast biegł w górę, tak szyb­ko, jakby nie spę­dził ostat­nich dwóch dni na uciecz­ce przed wil­czym sta­dem. Prze­ra­że­nie nie ustą­pi­ło nawet na chwi­lę, wręcz prze­ciw­nie, z każdą se­kun­dą rosło i wzbie­ra­ło mu w pier­siach niby że­la­zna, roz­grza­na do czer­wo­no­ści kula. Spi­ral­ne scho­dy cią­gnę­ły się w nie­skoń­czo­ność, ale od­gło­sy sza­mo­ta­ni­ny i krzyk Nessy były je­dy­nym, co w tej chwi­li sły­szał i o czym my­ślał. Do­biegł do po­trza­ska­nej fu­try­ny, prze­sko­czył reszt­ki ko­mo­dy i nie tra­cąc czasu na do­by­cie mie­cza do­padł do hra­bi­ny. Jesz­cze w biegu wy­cią­gnął nóż, rzu­cił się na stwo­ra i raz za razem po­czął dźgać chude plecy i ko­ści­sty kark. Strzy­ga wrza­snę­ła tak gło­śno, że cały zamek za­trząsł się w po­sa­dach, a potem od­wró­ci­ła się w jego kie­run­ku, i zu­peł­nie lek­ce­wa­żąc odniesione rany, zdzie­li­ła go na odlew pa­zu­rza­stą dło­nią w twarz. Ude­rze­nie rzu­ci­ło nim o prze­ciw­le­głą ścia­nę, na chwi­lę po­zba­wi­ło tchu.

Nessa wy­ko­rzy­sta­ła nie­spo­dzie­wa­ną pomoc tak, jak mogła naj­le­piej. Z całej siły kop­nę­ła masz­ka­rę pod goleń i od­sko­czy­ła na drugą stro­nę łóżka, prze­ta­cza­jąc się po­mię­dzy zżar­tą przez czas i mole pie­rzy­ną. Za­sko­czo­na po­two­ra opa­dła na jedno ko­la­no, a potem, bul­go­cząc wście­kle, od­wró­ci­ła się w jej stro­nę i wsko­czy­ła na łóżko. Krzyk­nę­ła prze­ra­ża­ją­co i wy­pro­wa­dzi­ła cios pro­sto w głowę dziew­czy­ny. Ta w ostat­niej chwi­li za­sło­ni­ła się pod­nie­sio­nym spod łóżka noc­ni­kiem, twar­de jak stal szpo­ny skrze­sa­ły iskry o że­la­zną po­wierzch­nię. Nessa rzu­ci­ła noc­ni­kiem w strzy­gę, bo nic lep­sze­go nie przy­szło jej do głowy. Jak można się było spo­dzie­wać, nie­ty­po­wy po­cisk nie wy­warł na po­two­rzy­cy żad­ne­go wra­że­nia. Po­zwo­lił jed­nak kupić cenną chwi­lę Ra­da­ga­sto­wi, który tym razem na­tarł na prze­ciw­nicz­kę z mie­czem. Hra­bi­na w ostat­niej chwi­li po­ru­szy­ła się, pró­bu­jąc po raz ko­lej­ny za­ata­ko­wać Nessę. Chło­pak nie tra­fił, po­le­ciał za brzesz­czo­tem na łóżko, pro­sto w sple­śnia­łe pier­na­ty. An­tycz­ny mebel, ob­cią­żo­ny nagle poza gra­ni­ce wy­trzy­ma­ło­ści, zła­mał się w po­ło­wie i za­padł jak ża­glo­wiec za­ata­ko­wa­ny przez kra­ke­na. Skut­kiem uszko­dze­nia cięż­ki bal­da­chim ro­ze­rwał się do resz­ty i opadł na zgni­łą po­ściel, strzy­gę i prze­myt­ni­ka, po­tę­gu­jąc jesz­cze chaos.

Nessa stra­ci­ła miecz zaraz na po­cząt­ku walki, mu­sia­ła im­pro­wi­zo­wać. Nie my­śląc zbyt­nio nad tym co robi, chwy­ci­ła obu­rącz cięż­kie, rzeź­bio­ne krze­sło, a potem z siłą spo­tę­go­wa­ną prze­ra­że­niem unio­sła je nad głowę i, dy­sząc jak ranna łania, opu­ści­ła mebel z ca­łych sił na bal­da­chim, w miej­sce, gdzie, jak się jej zda­wa­ło, znaj­do­wa­ła się głowa strzy­gi. Wi­bru­ją­cy, wy­so­ki krzyk do­wiódł, że tra­fi­ła. Pod­nio­sła mebel i po­no­wi­ła ude­rze­nie. Chcia­ła po­wtó­rzyć po raz trze­ci, ale nagle po­czu­ła, że coś łapie ją za ło­kieć – Rady, który wy­gra­mo­lił się bo­kiem spod bal­da­chi­mu po­rwał ją i po­cią­gnął na ze­wnątrz.

Wy­pa­dli na scho­dy i w pa­ni­ce po­peł­ni­li naj­gor­szy z moż­li­wych błę­dów – za­miast biec w dół, skie­ro­wa­li się do góry. Gdy Rady zdał sobie spra­wę z tego, jak idio­tycz­nie wy­bra­li kie­ru­nek uciecz­ki, było już za późno – wście­kły ryk z dołu świad­czył nie­zbi­cie o tym, że droga po­wrot­na była już od­cię­ta. Mogli tylko biec przed sie­bie. Nessa, cięż­ko dy­sząc, wspi­na­ła się pierw­sza. W pew­nym mo­men­cie nie tra­fi­ła stopą w ko­lej­ny sto­pień i po­tknę­ła się, opa­dła na ko­la­no. Ra­da­ga­sto­wi nie udało mu się wy­ha­mo­wać na czas, za­plą­tał się w płaszcz dziew­czy­ny i rów­nież runął jak długi przed sie­bie i w ośle­pia­ją­cej eks­plo­zji świa­tła i bólu ude­rzył ko­ścią jarz­mo­wą o kra­wędź stop­nia.

Nessa pierw­sza wsta­ła na nogi. Strzy­ga była tuż za nimi, z opę­tań­czym wy­ciem wy­pa­dła zza za­krę­tu, sunąc ze zręcz­no­ścią pa­ję­czy­cy po ścia­nie. Dziew­czy­na cięła mie­czem na krzyż, naj­pierw z pra­wej, potem z lewej. Za pierw­szym razem klin­ga skrze­sa­ła snop iskier w zde­rze­niu z ka­mien­ną ścia­ną, ale za dru­gim tra­fi­ła z obrzy­dli­wym mla­śnię­ciem w coś mięk­kie­go. Przemytniczka nie tra­ci­ła czasu na ko­lej­ny za­mach. Kop­nę­ła fron­tem po­de­szwy w miej­sce, gdzie, jak jej się zda­wa­ło, mogła znaj­do­wać się głowa po­czwa­ry. Znowu tra­fi­ła! Wście­kły char­kot i bul­go­ta­nie zlał się w jedno z ło­mo­tem, z jakim strzy­ga po­le­cia­ła w dół scho­dów. Słusz­nie mnie­ma­jąc, że wy­czer­pa­ła limit szczę­ścia, Nessa pod­nio­sła z tru­dem prze­bie­ra­ją­ce­go nie­po­rad­nie no­ga­mi to­wa­rzy­sza i pchnę­ła w górę, przed sie­bie. Bie­gli, coraz wyżej i wyżej, dy­sząc cięż­ko i ro­niąc kro­ple potu oraz krwi. W końcu do­tar­li do końca scho­dów. Nessa ude­rzy­ła bar­kiem klapę w dachu, ta­ra­su­ją­cą dal­szą drogę. Rady biegł za nią, czu­jąc, jak płuca z wy­sił­ku wy­ry­wa­ją mu się na ze­wnątrz, a w gło­wie wi­ru­je po spo­tka­niu z ka­mien­nym stop­niem.

Owio­nę­ło ich mroź­ne, rześ­kie po­wie­trze. Byli na szczy­cie smukłej wieżyczki, strażnicy wzno­szą­cej się o pięć­dzie­siąt stóp ponad don­żon. Za zę­ba­tym kre­ne­la­żem, ota­cza­ją­cym kra­wędź bu­dow­li, nie było widać nic – poza zwar­tą jak ścia­na za­sło­ną pa­da­ją­ce­go śnie­gu. Byli uwię­zie­ni. Droga, którą tu przy­by­li, była je­dy­ną wio­dą­cą na szczyt. Nessa po­pa­trzy­ła z prze­ra­że­niem na Ra­de­go i po­krę­ci­ła głową – nie zdą­ży­ła zro­bić nic wię­cej.

Klapa w pod­ło­dze pękła z gło­śnym trza­skiem, a potem, wy­rwa­na z za­wia­sów nie­ludz­ką siłą, od­sko­czy­ła i wy­le­cia­ła poza blan­ki, pro­sto w prze­paść. Z otwo­ru wy­pa­dła hra­bi­na, zio­nąc jadem, krwią, śliną i żą­dzą mordu. Prze­to­czy­ła się po pod­ło­dze, za­par­ła pa­zu­ra­mi w szpa­ry po­mię­dzy pły­ta­mi i nie zwal­nia­jąc rzu­ci­ła się na Ra­da­ga­sta. Zła­pa­ła go w locie, obej­mu­jąc cia­sno chu­dy­mi udami w pasie, niby w obrzy­dli­wej pa­ro­dii mi­ło­sne­go uści­sku. Ostre jak brzy­twy pa­zu­ry prze­ora­ły kark i ramię chło­pa­ka do krwi. Po­two­ra od­chy­li­ła do tyłu głowę, otwie­ra­jąc obrzy­dli­wą pasz­czę z za­mia­rem wgry­zie­nia się w szyję ofia­ry, skru­sze­nia mię­śni, ścię­gien i krę­go­słu­pa…

Nessa w pierw­szej chwi­li unio­sła miecz, ale wi­dząc, że w ciem­no­ści i za­mie­sza­niu rów­nie do­brze może tra­fić strzy­gę co przy­ja­cie­la, opu­ści­ła że­la­zo. Z roz­pa­czą rzu­ci­ła się na grzbiet hra­bi­ny, obej­mu­jąc no­ga­mi po­two­rzy­cę i Ra­de­go. Prawą rękę za­ci­snę­ła na węź­la­stej szyi, a lewą chwy­ci­ła rzad­kie, siwo czar­ne, tłu­ste kudły, na­wi­ja­jąc je sobie na pięść. Strzy­ga za­kła­pa­ła pasz­czą w po­wie­trzu, nie mogąc do­się­gnąć ciała Ra­de­go.

Chło­pak stęk­nął cięż­ko i za­dro­bił no­ga­mi jak koń po dłu­gim biegu. Cię­żar oby­dwu ciał to było wię­cej niż mógł znieść. Zmę­czo­ny uciecz­ką przed wil­ka­mi i walką, za­mro­czo­ny po ude­rze­niu o scho­dy, za­to­czył się po­mię­dzy blan­ki. Górna, ob­cią­żo­na ponad miarę po­ło­wa ciała prze­wa­ży­ła i po­le­ciał w dół.

 

***

 

Wie­dział, że to już ko­niec. Jak to bywa w ta­kich sy­tu­acjach, czas zwol­nił nie­moż­li­wie, a jego ruchy wy­da­ły mu się nie­sa­mo­wi­cie śla­ma­zar­ne i nie­zbor­ne… Wi­dział, jak ucze­pio­na jego szyi hra­bi­na pusz­cza go i spada w dół, w pełną wi­ru­ją­ce­go śnie­gu, czar­ną ot­chłań, kła­piąc zę­ba­mi. Jesz­cze chwi­la, a jej pło­ną­ce czer­wo­nym bla­skiem oczy zni­kły w ciem­no­ści. Tylko dla­cze­go ona po­le­cia­ła w dół, a on zo­stał w miej­scu?

– Trzy­maj się!

Głowa pę­ka­ła mu w szwach, a oczo­dół pul­so­wał tępym bólem. Coś cie­płe­go lało mu się po oku i po­licz­ku w dół – chyba krew. W umy­śle pa­no­wał ba­ła­gan, jedna myśl go­ni­ła drugą, a każda bar­dziej bez­sen­sow­na od po­przed­niej… Z wiel­kim tru­dem opa­no­wał za­wro­ty głowy. Tylko dla­cze­go nie spada?

– Nie pusz­czaj, Rady!

Ktoś go wołał… tylko czego ma nie pusz­czać, skoro niczego nie trzy­ma… Cho­ciaż… Nie, jed­nak trzy­ma.

– Oprzy­tom­nij, do ja­snej kurwy! – Usły­szał prze­ra­żo­ny krzyk tuż nad uchem. Ty­ta­nicz­nym wy­sił­kiem zo­gni­sko­wał wzrok w tym kie­run­ku i zo­ba­czył, że kur­czo­wo trzy­ma rękę Nessy, która, blada z wy­sił­ku, wy­chy­la­ła się pra­wie cała poza mur. Gdy tylko zdał sobie spra­wę z wła­sne­go po­ło­że­nia, w prze­ra­że­niu roz­luź­nił chwyt i osu­nął się o piędź w dół. W ostat­niej chwi­li po­now­nie chwy­cił ramię to­wa­rzysz­ki, tuż po­wy­żej nad­garst­ka. Nessa jęk­nę­ła ze stra­chu i z wy­sił­ku.

– Wcią­gnij mnie… – wy­stę­kał nie­wy­raź­nie. Krew z roz­bi­te­go oczo­do­łu lała mu się do ust.

– Nie dam rady! – wy­du­si­ła dziew­czy­na. Za­ci­snę­ła wargi aż do krwi. Nie mogła go chwy­cić obu­rącz, mu­sia­ła trzy­mać się blan­ki, żeby nie wy­le­cieć na drugą stro­nę, była za słaba! – Mu­sisz się wspiąć… po mojej… ręce!

Za każ­dym razem, gdy wra­cał póź­niej wspo­mnie­nia­mi do tej nocy, dzi­wił się i za­sta­na­wiał, skąd zna­lazł w sobie siłę, by po­wo­li, cal po calu, pod­cią­ga­jąc się nie­zgrab­nie jak pa­ra­li­ta, po­wę­dro­wać w górę szczu­płe­go, drżą­ce­go z wy­sił­ku ra­mie­nia. Jak udało mu się za­przeć no­ga­mi o śli­ską, oszro­nio­ną po­wierzch­nię muru i zna­leźć po omac­ku pęk­nię­cia i szpa­ry po­mię­dzy ka­mie­nia­mi. Jak wpił się pa­zu­ra­mi w pa­ra­pet muru i prze­to­czył na ka­mien­ne płyty pod­ło­gi pła­cząc z ulgi i ra­do­ści.

Nessa le­ża­ła obok niego, pa­trząc sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma w ciem­ne niebo. Grube płat­ki śnie­gu osia­da­ły jej na zgo­rącz­ko­wa­nym czole i mo­men­tal­nie roz­ta­pia­ły się, spły­wa­jąc zim­ny­mi stróż­ka­mi we włosy.

– Kto… co to do cho­le­ry było? Demon? Trup? – spy­ta­ła w końcu, po dłu­giej, bar­dzo dłu­giej chwi­li.

– To była hra­bi­na.

– Hra­bi­na?

– Pani tego zamku…

– Sprzed wojny?

– Tak… za­sie­dzia­ła się tu tro­chę.

– Skąd wiesz?

– Długo gadać… per­ga­min w lochu…

– Kurwa mać! – za­mil­kła na chwi­lę, strzą­snę­ła top­nie­ją­cy śnieg z twa­rzy. – Po­si­ka­łam się. Cho­le­ra, po­si­ka­łam się ze stra­chu!

– Tylko? – Rady uśmiech­nął się krzy­wo i na­tych­miast tego po­ża­ło­wał. Ból był nie­zno­śny. – Mi chyba zaraz wypłynie oko… Porzygam się… I krwa­wię z dzie­się­ciu różnych miejsc.

– A po­si­ka­łeś się?

– Chyba nie.

Nessa chcia­ła coś jesz­cze po­wie­dzieć, może coś, co do resz­ty roz­ła­du­je sy­tu­ację. Już otwie­ra­ła usta, gdy nagle po­czu­ła, że w jej gło­wie coś się otwie­ra, jakby drzwi do mrocz­nej, za­tę­chłej kryp­ty, a ze środ­ka do­cho­dzi głos – wy­so­ki, zły i wy­raź­ny, ten sam, który sły­sza­ła już wcze­śniej. Wy­star­czy­ło jej jedno krót­kie spoj­rze­nie w prze­ra­żo­ne oczy Ra­da­ga­sta, żeby do­strzec, że i on sły­szy:

„Ja wrócę… Ja za­wsze wra­cam.”

 

***

 

Za­mieć sza­la­ła w naj­lep­sze i nic nie wska­zy­wa­ło na to, by miała wkrót­ce się za­koń­czyć. Do świtu było jesz­cze da­le­ko. Ka­mien­ne masz­ka­ry, pil­nu­ją­ce wej­ścia do zamku od cza­sów, gdy go wy­bu­do­wa­no, pa­trzy­ły pu­sty­mi oczo­do­ła­mi w wi­ru­ją­cą śnie­giem ciem­ność. Ich nie­czu­łym, gra­ni­to­wym oczom uka­za­ły się dwie sku­lo­ne po­sta­cie, które wy­pa­dły z bramy pro­sto w śnież­ną burzę, bie­gnąc ile sił w no­gach. Męż­czy­zna uty­kał mocno i miał trud­no­ści z utrzy­ma­niem kie­run­ku, ko­bie­ta po­ma­ga­ła mu co chwi­lę, sta­ra­jąc się nie zwal­niać kroku. Po chwi­li ucie­ka­ją­cy zni­kli w ciem­no­ściach, a śnieg mo­men­tal­nie za­sy­pał po nich ślady, tak, jakby nigdy ich tu nie było. W do­li­nie znowu za­wy­ły wilki.