Autorskiej arogancji

Chcę czuć się mistrzem, ale wiem raczej,

Że nim nie jestem, że jest inaczej

Bo jestem graczem na polu sztuki –

Subiektywizmu, wiecznej nauki

Tak z bólem myślę, tchnąc w oddech głębszy,

Że zawsze będzie ktoś trochę lepszy,

Ode mnie większy, bo kim ja jestem?

Ta moja sztuka to czysty bezcen

Dla swoich błędów nie mam tolerancji,

A nie brak mi autorskiej arogancji

Jak dyletanci nie baczę na względy,

Aż ktoś nie powie, że popełniam błędy

Tak zawsze mam, gdy ktoś mnie krytykuje:

Na sławę – widzę to – nie zasługuję

Tak reaguję na słowa konstruktywne

Niby niegroźne, a dla mnie afektywne

-

Oto więc wszystko toczy się kręgiem:

Dopóki tworzę, robię to z wdziękiem –

Jest pięknie, choć widmo nade mną czyha

I spada, gdy siebie samego czytam