Czterodrzwiówka

Pa­mię­ta­łem ten mebel chyba naj­le­piej ze wszyst­kich, znaj­du­ją­cych się w domu. Stał naj­pierw w sy­pial­ni dziad­ków, potem ro­dzi­ców, na­stęp­nie w po­ko­ju go­ścin­nym, zaś w końcu, z nie­wia­do­mych po­wo­dów, zo­stał prze­nie­sio­ny na strych. Im­po­nu­ją­ca, czte­ro­drzwio­wa, bo­ga­to zdo­bio­na szafa. W ko­lo­rze ja­sne­go dębu. Uro­cza i jed­no­cze­śnie prze­ra­ża­ją­ca. Czemu? Bo po pierw­szym, bar­dzo do­brym wra­że­niu, jakie spra­wia­ła swoim wy­glą­dem ze­wnętrz­nym, wkrót­ce nad­cho­dzi­ło dru­gie odczucie, zde­cy­do­wa­nie gor­sze – pa­ra­li­żu­ją­cy strach przed tym, co mie­ści­ła w swoim nie­do­stęp­nym środ­ku.

Bab­cia opo­wia­da­ła, że otrzy­ma­ła ją w pre­zen­cie ślub­nym od ojca, za­wo­do­we­go sto­la­rza. Sęk w tym, że od owego dnia mój pra­dzia­dek prze­padł.

– Czy zmarł? – do­py­ty­wa­łem z nie­po­ko­jem.

– Nie, An­to­siu – za­prze­cza­ła cicho i ocie­ra­ła kilka łez spły­wa­ją­cych po po­licz­kach. – Po pro­stu znik­nął.

A póź­niej po­ka­zy­wa­ła mi jego fo­to­gra­fię, na któ­rej stał w swoim nie­od­łącz­nym, cha­rak­te­ry­stycz­nym gar­ni­tu­rze w szkoc­ką kratę i za­baw­nie pod­krę­cał su­mia­ste­go wąsa.

– Uciekł drań i zo­sta­wił ro­dzi­nę z dłu­ga­mi! – do­po­wia­dał roz­złosz­czo­ny dzia­dek, na co bab­cia re­ago­wa­ła za­zwy­czaj krę­ce­niem głową, spa­zma­tycz­nym pła­czem i koń­cze­niem mrocz­nej, ro­dzin­nej opo­wie­ści.

We­dług dziad­ka szafa nie była pre­zen­tem ślub­nym od „prze­klę­te­go, roz­rzut­ne­go te­ścia”, lecz zbęd­nym gra­tem, wa­la­ją­cym się w ich domu. Powód roz­go­ry­cze­nia staruszka zda­wał się być jasny i w pełni zro­zu­mia­ły – teść prze­padł nagle bez wie­ści, zrzu­ca­jąc na jego barki ko­niecz­ność spła­ty wszel­kich nie­ure­gu­lo­wa­nych po­win­no­ści fi­nan­so­wych. Tym zło­rze­cze­niom seniora rodu to­wa­rzy­szył zwy­kle coraz gło­śniej­szy płacz babci, a także nie­po­ko­ją­ce od­gło­sy, do­by­wa­ją­ce się z wnę­trza spor­ne­go mebla – ni to szep­ty, ni to po­mru­ki­wa­nia… Od­no­si­łem jed­nak wra­że­nie, że dźwię­ki te sły­szę tylko ja, co ponoć świad­czyć miało o mojej na­zbyt wy­bu­ja­łej wy­obraź­ni.

 

Pew­ne­go razu bab­cia od­wa­ży­ła się po­wie­dzieć dziad­ko­wi coś wię­cej, ale ja usły­sza­łem to pierw­szy i ostat­ni raz:

– To przez cie­bie stra­ci­łam ojca, mor­der­co! – wy­bu­chła wtedy z żalem.

– Stul dziób, la­dacz­ni­co, jeśli ci życie miłe, bo zro­bię tak samo z tobą i po­zo­sta­ły­mi!

Póź­niej już nie wra­ca­li do tego, jak ro­zu­mia­łem – draż­li­we­go te­ma­tu.

 

– Dla­cze­go ta szafa za­wsze jest za­mknię­ta? – od­wa­ży­łem się za­py­tać kie­dyś mamę.

A ona tylko po­pa­trzy­ła na mnie z lę­kiem i ob­la­ła się po­dej­rza­nym ru­mień­cem. Kiedy usły­sza­łem pew­ne­go wie­czo­ra, jak szep­cze coś w swo­jej sy­pial­ni, a na­stęp­nie po­spiesz­nie ukry­wa kogoś w sza­fie, wrzu­ca­jąc tam jego buty z wy­da­ją­cy­mi cha­rak­te­ry­stycz­ny dźwięk, me­ta­lo­wy­mi oku­cia­mi, zro­zu­mia­łem. Do tej pory nie mia­łem po­ję­cia, że mama ma takie ta­jem­ni­ce. Przy­pusz­czam, że tata także o tym nie wie­dział… A może się my­li­łem?

Co naj­dziw­niej­sze jed­nak, w każdy dzień, kiedy nocny mrok prze­pa­dał na co naj­mniej kilka go­dzin, wszyst­kie czte­ry drzwi szafy nadal po­zo­sta­wa­ły za­mknię­te, a od­gło­sy, wy­do­by­wa­ją­ce się zza nich, były coraz bar­dziej nie­po­ko­ją­ce. Szep­ty prze­kształ­ca­ły się w słowa. Jakby ob­co­ję­zycz­ne i mi nie­zna­ne, ale za to coraz wy­raź­niej­sze. No­ca­mi sły­sza­łem za to je­dy­nie skrzy­pie­nie za­wia­sów, ale nigdy – czy za dnia, czy też w nocy – nie zo­ba­czy­łem szafy otwar­tej lub cho­ciaż uchy­lo­nej.

– Nie można w niej ni­cze­go za­wie­sić ani po­ło­żyć? – dzi­wi­łem się wie­lo­krot­nie.

– Nie – od­po­wia­da­li krót­ko naj­bliż­si, koń­cząc tym wszel­kie dys­ku­sje.

Ale ja upar­cie roz­py­ty­wa­łem znowu:

– Czemu jej nie uży­wa­my jak in­nych szaf?

– Bo ona jest pod wie­lo­ma wzglę­da­mi wy­jąt­ko­wa. Za­wie­ra skarb.

– Jaki?

– Ta­jem­ni­cę.

Nie ro­zu­mia­łem tego. Co zagadkowego mogło być w za­mknię­tej przez de­ka­dy sza­fie? Czy skarb mógł być ta­jem­ni­cą, albo też od­wrot­nie? Czy istot­nie w tym dzi­wacz­nym meblu mie­ściło się cokol­wiek cennego?

 

Nie­od­gad­nio­ny, czte­ro­drzwio­wy mebel to­wa­rzy­szył nam dłu­gie lata, pro­wo­ku­jąc cią­gle do kłót­ni i bu­dząc dziw­ny nie­po­kój do­mow­ni­ków. Po­mi­mo do­sko­na­le wy­czu­wal­nej nie­chę­ci, od czasu do czasu wra­ca­no do niego, to­cząc za­żar­te spory albo wy­le­wa­jąc po­to­ki łez.

 

Mijały lata… Pod­ro­słem, wy­do­ro­śla­łem i wy­pro­wa­dzi­łem się, roz­po­czy­na­jąc stu­dia z dala od ro­dzin­nych stron. I za­po­mnia­łem o sta­rym, nie­przy­dat­nym meblu.

Po la­tach pod­czas od­wie­dzin na­tkną­łem się na niego, szu­ka­jąc na stry­chu bom­bek cho­in­ko­wych. Stał pod ścia­ną, pięk­ny i uro­czy, jak za­wsze. Upływ czasu nie od­ci­snął na nim żad­ne­go pięt­na.

Ku swemu zdu­mie­niu do­strze­głem, że wszyst­kie drzwi są lekko uchy­lo­ne, a w ich zam­kach tkwi­ły klu­cze! Każdy inny i każdy wy­jąt­ko­wo cie­ka­wy.

Nie za­sta­na­wia­łem się zbyt długo, bo ro­zu­mia­łem do­sko­na­le, że taka oka­zja może się wię­cej nie po­wtó­rzyć. Pod­sze­dłem ostroż­nie i, wstrzy­mu­jąc na mo­ment od­dech, zła­pa­łem pierw­szy uchwyt. Drzwi roz­war­ły się z gło­śnym skrzyp­nię­ciem i nie­spo­dzie­wa­nie z czar­ne­go, mrocz­ne­go wnę­trza spa­dło na mnie cięż­kie ciało w kra­cia­stym gar­ni­tu­rze. Deseń ubra­nia przy­po­mi­nał szkoc­ki wzór, który pa­mię­ta­łem z dzie­ciń­stwa z pew­nej fo­to­gra­fii…

Nim zdą­ży­łem się zo­rien­to­wać czy choć­by wrza­snąć, le­ża­łem na stry­chu przy­gnie­cio­ny, jak przy­pusz­cza­łem – zwło­ka­mi po­dej­rza­nie wy­glą­da­ją­ce­go, wą­sa­te­go męż­czy­zny! Roz­warł on nagle oczy, po­pa­trzył na mnie cał­kiem przy­tom­nie i wy­szep­tał pro­sto w znie­ru­cho­mia­łą prze­ra­że­niem twarz:

– To pre­zent ślub­ny dla mojej có­recz­ki!

– Pu­uuść! – krzy­cza­łem.

– To pre­zent dla Jadzi – po­wtó­rzył in­for­ma­cję, jak­bym jej wcze­śniej nie do­sły­szał. – A ten łaj­dak, mój zięć, spoił mnie sa­mo­go­nem, a potem za­mknął tu na wiecz­ne po­tę­pie­nie!

Nie pa­mię­tam, jak wy­do­sta­łem się spod wa­żą­ce­go chyba z tonę ciel­ska, lecz pod­nio­słem przy tym taki obłą­kań­czy wrzask, że bli­scy z dołu po­czę­li krzy­czeć za­nie­po­ko­je­ni:

– An­to­siu, wszyst­ko tam do­brze?

– Zna­la­złeś bomb­ki?

– Pomóc ci?

– Co się dzie­je?

Do­tar­ły do mnie też wy­po­wia­da­ne pół­gło­sem zda­nia:

– Otworzył szafę.

– Kogo zna­lazł pierw­sze­go?

Tym­cza­sem po­stać za­ska­ku­ją­co mło­de­go pra­dziad­ka za­czę­ła nie­po­rad­nie gra­mo­lić się na pod­ło­dze, dy­sząc cięż­ko i pró­bu­jąc wstać. Sie­dząc obok za­sta­na­wia­łem się przez chwi­lę, czy nie po­wi­nie­nem pomóc cudem oca­la­łe­mu z tak be­stial­skie­go mordu przod­ko­wi, kiedy nagle za­mar­łem. Ka­wa­ły mięsa, skóry i kości od­pa­da­ły od niego, za­krwa­wia­jąc wszyst­ko wokół, lecz se­nior rodu upar­cie dźwi­gał się na chwiej­nych, roz­dy­go­ta­nych no­gach.

– By to tra­fił jasny szlag! – wy­szep­ta­ły jego po­si­nia­łe wargi i nagle pół-szkie­let, pół-zom­bie runął znowu cięż­ko na pod­ło­gę, szyb­ko nie­ru­cho­mie­jąc i ta­ra­su­jąc wyj­ście ze stry­chu.

 

Sta­ra­jąc się przed nim schro­nić, roz­trzę­sio­ny i spa­ni­ko­wa­ny do­czoł­ga­łem się do szafy, unio­słem się nieco na łok­ciach i otwar­łem dru­gie uchy­lo­ne drzwi dę­bo­we­go mebla.

Tam też pa­no­wał nie­od­gad­nio­ny mrok, lecz pach­nia­ło nie­ty­po­wym, mę­skim dez­odo­ran­tem, z pew­no­ścią innym od tego, ja­kie­go za­zwy­czaj uży­wał tata.

– Ko­cha­na Lu­cyn­ko, scho­wa­łem się przed nim, a ty mi potem mia­łaś otwo­rzyć – wy­gło­sił słod­kim tonem z odro­bi­ną na­gan­ne­go upo­mnie­nia mu­sku­lar­ny typ, który nie­spo­dzie­wa­nie wy­ło­nił się z głębi i, nim zdo­ła­łem na dobre wstać, upadł na mnie, przy­gnia­ta­jąc z po­wro­tem do pod­ło­gi strysz­ku. Był je­dy­nie w bie­liź­nie i miał na no­gach buty z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi, me­ta­lo­wy­mi oku­cia­mi.

– K-kim pan jest? – wy­krztu­si­łem za­sko­czo­ny, pró­bu­jąc okrę­cić się jakoś i uwol­nić spod jego nie­zno­śne­go cię­ża­ru. – Aaa!! Ra­tun­ku!

Twarz męż­czy­zny szyb­ko po­si­nia­ła i, po­dob­nie jak wcze­śniej u pra­dziad­ka, za­czę­ła od­pa­dać ka­wa­ła­mi. Potem to samo stało się z całym cia­łem ko­chan­ka mamy. Ob­rzu­co­ny jego ode­rwa­ny­mi ko­ść­mi, ścię­gna­mi, mię­śnia­mi i do tego jesz­cze za­la­ny cuch­ną­cą po­so­ką, po­czu­łem, jak bły­ska­wicz­nie zbie­ra mi się na mdło­ści. Za­czą­łem w pa­ni­ce mio­tać się i z za­mknię­ty­mi ocza­mi krzy­czeć, pró­bu­jąc uwol­nić się spod ka­wa­łów ciała nie­bosz­czy­ka.

Wresz­cie mi się to udało.

Kątem oka do­strze­głem, jak w tym samym mo­men­cie szkie­let pra­dziad­ka znowu przy­bie­ra ludz­kie kształ­ty, ob­ra­sta – że tak to ujmę – cia­łem, a na­stęp­nie wsta­je i w kra­cia­stym gar­ni­tu­rze spo­koj­nie wcho­dzi do pierw­szych drzwi szafy, z któ­rych nie tak dawno wy­padł.

– O, nie, co to, to nie! – wrza­sną­łem, otrzą­sa­jąc się z resz­tek ciała ko­chan­ka.

Zerwałem się z pod­ło­gi i ze zło­ścią szar­pnąłem uchwyt. Tym razem jed­nak nie po­tra­fi­łem już otwo­rzyć tych drzwi, a klucz z zamka bez­pow­rot­nie znik­nął.

 

Pła­cząc z bez­sil­no­ści, opar­ty o dę­bo­wy mebel, po­czu­łem nagle na ra­mie­niu uścisk sil­nej, mu­sku­lar­nej dłoni. To ko­cha­nek mamy na po­wrót przy­brał na­tu­ral­ną po­stać i, w sa­mych bok­ser­kach oraz stu­ka­ją­cych oku­cia­mi bu­tach, nadal jesz­cze dość chwiej­nym kro­kiem, wpa­ro­wał do dru­gich drzwi szafy. Te od razu za­mknę­ły się za nim z trza­skiem, a ozdob­ny klucz znik­nął.

 

Spoj­rza­łem na trze­cie drzwi i wes­tchną­łem.

Czy za­gad­ko­we skar­by w sza­fie do­ty­czą tylko mrocz­nych ta­jem­nic mojej ro­dzi­ny? – po­my­śla­łem gorz­ko. – Prze­ko­naj­my się.

Kiedy zaj­rza­łem do środ­ka, głę­bia za­sko­czy­ła mnie ja­skra­wym, ró­żo­wym ko­lo­rem. Tu dla od­mia­ny było jasno i pach­ną­co. Po­cząt­ko­wo pusto, lecz mimo wszyst­ko za­chę­ca­ją­co, by nie rzec nawet – przy­jaź­nie. Kolor i za­pach coś mi przy­po­mnia­ły. Tylko co? A może nie tyle „co”, ile – „kogo”? Zanim od­po­wie­dzia­łem sobie na te py­ta­nia, ko­tłu­ją­ce się w gło­wie i przy­pra­wia­ją­ce mnie pra­wie o za­wrót, z wnę­trza wy­pa­dła kil­ku­let­nia dziew­czyn­ka.

– No hej! – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem.

Znie­ru­cho­mia­łem.

– Antoś, nie po­zna­jesz mnie? – Zbli­ży­ła się nie­bez­piecz­nie.

Po­czu­łem za­pach dzie­cię­cych per­fum kon­wa­lii.

– Re-re­nia? Re­nat­ka? – wy­krztu­si­łem wresz­cie za­sko­czo­ny, kiedy ona już pra­wie do­ty­ka­ła twa­rzą mojej, wpa­tru­jąc się z uf­no­ścią swo­imi cza­ru­ją­cy­mi, bła­wat­ko­wy­mi ocza­mi.

Było to o tyle dziw­ne, że cią­gle miała po­stać dzie­cię­cą, zatem po­win­na być dużo niż­sza.

Po­pa­trzy­łem na swoje dło­nie i nogi. One też były dzie­cię­ce! Wró­ci­łem do cza­sów przed­szkol­nych!

Renia tym­cza­sem przy­tu­la­ła się z uśmie­chem, po­wta­rza­jąc, jak to miała w zwy­cza­ju:

– Antoś i ja – mąż i żona! Kie­dyś zo­sta­nę twoją żoną, za­miesz­ka­my razem i bę­dzie­my mieć dzie­się­cio­ro dzie­ci!

Z wnę­trza szafy do­biegł nie­po­ko­ją­cy od­głos. Jakby gniew­ne mruk­nię­cie czy prych­nię­cie, lecz wy­do­by­wa­ją­ce się z… buzi kil­ku­lat­ki! Z ró­żo­wej, uj­mu­ją­co pach­ną­cej głębi, skry­tej za trze­ci­mi drzwia­mi, wy­pa­dła Gra­żyn­ka, moja druga przed­szkol­na ko­le­żan­ka, za­gi­nio­na w tym samym dniu, co Renia.

– Nie bę­dziesz jego żoną, bo ja nią zo­sta­nę! – Do­sko­czy­ła do tu­lą­cej mnie Re­nat­ki i po­cią­gnę­ła sil­nie za jasne war­ko­cze.

A potem spra­wy po­to­czy­ły się bły­ska­wicz­nie: obie dziew­czyn­ki za­czę­ły ko­tło­wać się na pod­ło­dze stry­chu, dra­pać, gryźć, kopać i ude­rzać, czym i gdzie po­pad­nie! Z nie­win­nych, aniel­skich wręcz istot, które mia­łem przez dwa­dzie­ścia lat w pa­mię­ci, nie­wie­le teraz zo­sta­ło. Do­słow­nie i w prze­no­śni, bo i owe dziew­cząt­ka, po­dob­nie jak wcze­śniej pra­dzia­dek i mu­sku­lar­ny ko­cha­nek mamy, za­czę­ły tra­cić swoje czę­ści ciał, skórę, kości, na­czy­nia krwio­no­śne, a końcu całe po­sta­cie. Co wię­cej, te wszyst­kie od­pa­dy zjaw nagle znik­nę­ły!

Na pod­ło­dze po­zo­sta­ły po nich tylko róż­no­ko­lo­ro­we su­kien­ki z fal­ban­ka­mi i uro­cze bu­ci­ki. Do­kład­nie takie same, jak te, w które ubra­ne były obie dziew­czyn­ki, kiedy po raz ostat­ni wi­dzia­łem je tutaj, pod­czas za­ba­wy w cho­wa­ne­go. Potem wszel­ki słuch o nich za­gi­nął. Pa­mię­tam, jak po­li­cja roz­py­ty­wa­ła mnie o prze­bieg za­ba­wy i jak potem z ro­dzi­ca­mi po­ma­ga­łem bli­skim obu ko­le­ża­nek roz­wie­szać ogło­sze­nia o ich za­gi­nię­ciu. Czyż­by i one padły ofia­rą tej prze­klę­tej szafy? Która z nich pierw­sza wcią­gnę­ła tę drugą do za­bój­cze­go wnę­trza?

Za­czą­łem pła­kać z bez­sil­no­ści, bo po­wo­li do­cie­ra­ło do mnie, na czym po­le­ga ta­jem­ni­ca skar­bu owego pie­kiel­ne­go mebla, prze­klę­te­go przed laty przez za­mor­do­wa­ne­go w nim pra­dziad­ka.

Obie, Re­nat­ka i Gra­żyn­ka, nie­spo­dzie­wa­nie po­wró­ci­ły do wnę­trza su­kie­nek, po­wo­li gra­mo­li­ły się na pod­ło­dze, przy­bie­ra­jąc swoje na­tu­ral­ne kształ­ty nie­po­zor­nych pię­cio­la­tek. W końcu wsta­ły i, trzy­ma­jąc się za ręce, we­szły do trze­cich drzwi, a one też za­mknę­ły się na wiecz­ność, za­bie­ra­jąc ze sobą klucz.

 

Zre­zy­gno­wa­ny, znowu w “do­ro­słym wcie­le­niu”, unio­słem dłoń i otwar­łem na oścież czwar­te drzwi. W środ­ku nie było mroku ani wszech­obec­ne­go różu. Tym razem znaj­do­wał się tam długi, biały ko­ry­tarz z mnó­stwem róż­no­rod­nych drzwi po obu stro­nach, na pod­ło­dze, su­fi­cie oraz na samym, le­d­wie za­uwa­żal­nym końcu. Część tych skrzy­deł była ko­lo­ro­wa, część zdo­bio­na, były drzwi me­ta­lo­we, pla­sti­ko­we, har­mo­nij­ko­we, szkla­ne i drew­nia­ne.

Wsze­dłem ostroż­nie do środ­ka i z duszą na ra­mie­niu otwar­łem pierw­sze po pra­wej.

– Witaj, An­to­siu. Usiądź, to twoja klasa. – Uśmiech­nię­ta ser­decz­nie pani No­sow­ska za­pra­sza­ła mnie na lek­cję w pod­sta­wów­ce, wska­zu­jąc miej­sce w szkol­nej ławie.

Trzy­dzie­ści par oczu ko­le­ża­nek i ko­le­gów wpa­try­wa­ło się we mnie z nie­mym szy­der­stwem.

Po­czu­łem dresz­cze na ple­cach, bo po­wró­ci­ły wszyst­kie ma­ka­brycz­ne wspo­mnie­nia. Ileż upo­ko­rzeń, bólu i cier­pie­nia mu­sia­łem prze­żyć w tej sali!

Ku obu­rze­niu wy­cho­waw­czy­ni za­mkną­łem czym prę­dzej drzwi i po­sze­dłem dalej ta­jem­ni­czym ko­ry­ta­rzem.

 

Tym razem wy­bra­łem skrzy­dło z na­klej­ka­mi porno. Były to drzwi mojej ko­le­żan­ki z aka­de­mi­ka, Anki.

– Wcho­dzisz, czy bę­dziesz tak stał, jak ma­ne­kin? – za­gad­nę­ła tra­dy­cyj­nie, z szel­mow­skim uśmie­chem i nie­bez­piecz­nym bły­skiem w oku.

Wy­co­fa­łem się czym prę­dzej, szcze­gól­nie gdy zo­ba­czy­łem, że Anka, pa­trząc wy­uz­da­nie i nie zwa­ża­jąc na sto­ją­cą obok na szaf­ce fo­to­gra­fię swo­je­go męża, Zdziś­ka, zrzu­ca z sie­bie ko­ron­ko­wą, nocną ko­szul­kę…

Teraz wy­bra­łem drzwi w pod­ło­dze. Były białe, miały mo­sięż­ną klam­kę i otwie­ra­ły się, ni­czym klapa od wej­ścia do piw­ni­cy.

– Ej, Antek, daj tę la­tar­kę! – Trzy­na­sto­let­ni kum­pel Mar­cin wy­cią­gnął do mnie dłoń, po­ma­ga­jąc wejść do ukry­te­go w mroku po­miesz­cze­nia.

– Skąd wiesz, że fi­zycz­ka trzy­ma testy aku­rat w tym po­ko­ju? – wy­szep­tał prze­ra­żo­ny Adam, to­wa­rzy­szą­cy nam pod­czas tam­te­go, pa­mięt­ne­go włamu do domu na­uczy­ciel­ki.

– Szlag! – za­klął czwar­ty z pacz­ki, nasz ró­wie­śnik, Marek, na­słu­chu­jąc z prze­ra­że­niem.

– Oni mają psy? – za­py­ta­łem po­bla­dły.

– Mamy, a jakże, pa­no­wie zło­dzie­je! Trzy rot­twe­ile­ry! – ryk­nął nagle mąż fi­zycz­ki z mści­wym bły­skiem w oczach.

Na­stęp­nie za­czął się śmiać, za­pa­la­jąc świa­tło i spusz­cza­jąc na nas roz­sza­la­łe be­stie. Stał i przy­glą­dał się z wy­raź­ną przy­jem­no­ścią.

Teraz przy­po­mnia­łem sobie wszyst­ko. Roz­ry­wa­jący ból był nie do wy­trzy­ma­nia. A potem mie­sią­ce spę­dzo­ne w szpi­ta­lu… I nie­słab­ną­ce po­czu­cie winy. Mnie jed­ne­mu udało się wtedy prze­żyć, resz­tę chło­pa­ków za­gry­zły psy…

Za­mkną­łem oczy.

Nie chcia­łem już otwie­rać in­nych drzwi. Czu­łem jed­nak, że muszę. Tyle ich jesz­cze zo­sta­ło w sza­fo­wym ko­ry­ta­rzu…

 

– Wszedł do środ­ka – po­wie­dzia­ła bab­cia Ja­dwi­ga, spo­glą­da­jąc w stro­nę stry­chu.

– Naj­wyż­szy czas – skwi­to­wał po­nu­rym tonem dzia­dek. – Już dawno wy­do­ro­ślał! Musi, jak i my kie­dyś…

– Do­łą­czy­my do niego? – za­py­ta­ła bab­cia.

– Po­cze­kaj­my jesz­cze – włą­czy­ła się do roz­mo­wy lekko uśmiech­nię­ta mama.

– Aż znaj­dzie pie­kło? Za­mie­rzasz cze­kać tak długo, Lu­cyn­ko? – Bab­cia spoj­rza­ła na nią z wy­rzu­tem.

– Nie. Chcę tylko, aby za­czął ro­zu­mieć… 

– Uwa­żaj, od­ry­wa ci się ucho! – upo­mniał dziad­ka pod­cho­dzą­cy tata.

– Za­wsze to samo – zde­ner­wo­wał się sta­ru­szek, po­pra­wia­jąc roz­pa­da­ją­cą się głowę. – Idźmy tam już! Co tu po nas? Dom wy­sta­wio­ny na sprze­daż, wszyst­kie for­mal­no­ści od lat za­ła­twio­ne, a szafa czeka! Nie wiem, jak wy, ale ja długo nie wy­trzy­mu­ję bez na­sze­go ko­cha­ne­go me­bel­ka. Gdy prze­by­wam poza jego wnę­trzem, duszę się i na do­da­tek roz­pa­dam na ka­wał­ki przed każ­dym za­cho­dem słoń­ca – dodał z sza­tań­skim uśmie­chem.

– Do­brze, idźmy więc – zgo­dzi­ła się bab­cia Ja­dzia. – Wró­ci­my znowu po zmro­ku.

– Które drzwi naj­pierw wy­bie­ra­my?

– A klu­cze wzią­łeś?

– Ty je masz, nie ja!

– A nie­praw­da!

Ru­basz­ne śmie­chy i dro­cze­nia umar­la­ków do­cho­dzi­ły jesz­cze przez kilka minut ze scho­dów, pro­wa­dzą­cych na strych, ku prze­peł­nio­nej nie­zwy­kły­mi skar­ba­mi: wspo­mnień, ta­jem­nic oraz za­ga­dek z prze­szło­ści, czte­ro­drzwio­wej, dę­bo­wej szafy, po­da­ro­wa­nej pół wieku temu przez pra­dziad­ka…